[Joanna1989M]

Dzień dobry,

Mam ogromny problem ze sobą. Domyślam się, że częściej zwracają się na forum Osoby "ofiary" zazdrośników, ale ja nie chcę krzywdzić Męża i sama nie umiem sobie z tym poradzić, może mi ktoś doradzi Nie szukam gotowych rozwiązań, wiem, że będę musiała nad sobą pracować, ale nie wiem, w którą stronę iść...
Jesteśmy ze sobą 10 lat, w tym 2 lata Narzeczeństwa i prawie 3 m-ce od Sakramentu Małżeństwa. Mieszkamy ze sobą od 5 lat. Ogólnie nie mogę napisać, że jestem nieszczęśliwa, skłamałabym. Jestem bardzo szczęśliwą żoną, ale mam ze sobą problem. Jestem zazdrosną żoną, byłam też zazdrosną dziewczyną i zazdrosną Narzeczoną... ale aktualna moja zazdrość mnie przeraża.
Jesteśmy oboje aktywni zawodowo, ja mam raczej pracę można rzec "nudną", biurową w gronie kobiet, ale Mąż pracuje z Kobietami i to one głównie są moim problemem, jeśli można je tak nazwać. Problem z zazdrością mam od początku znajomości, ale te nieuzasadnione od momentu kiedy Mąż poszedł do pracy (jakieś 8 lat temu) i pojawiły się w niej kobiety, które zaczęły o jego względy zabiegać, ja zaczęłam dociekać, dopowiadać sobie, węszyć i szukać zdrady. Mąż oczywiście się wzbraniał i dawał im jasno do zrozumienia, że jest zajęty. Nigdy poważnego powodu do zazdrości mi nie dał. Mnie to satysfakcjonowało, ale pojawiła się nowa praca Męża, lepsza.. no i oczywiście nowe Koleżanki, co druga ładniejsza proponowała wspólne dojazdy do pracy, pojawiły się spotkania integracyjne w gronie pracowników. Narastała we mnie furia i zazdrość sięgała zenitu. Węszyłam, sprawdzałam pocztę, telefon, połączenia w internecie i analizowałam kto kryje się pod każdym numerem. Doszło do tego, że robiłam to o 7.00 rano zaraz po włączeniu komputera w pracy i znałam numery z książki tel. Męża na pamięć. Chore - wiem :( Kilka razy przyłapałam (jeszcze wtedy Narzeczonego) na kłamstwach. Kłamał, bo chciał uniknąć Naszych kłótni...pakowałam wtedy ubrania, a on błagał, płakał i prosił, żebym wybaczyła... Bywały ciche dni... Im bardziej wydawało mi się(tak!wydawało), że on kłamie i flirtuje z koleżankami tym bardziej ja stawałam się zamknięta w sobie, ale ciągle mu wypominałam...wszystkie krzywdy po kolei Robiłam afery jak z filmu. Chciałam w końcu coś odkryć, żeby mieć powód i odejść...mimo, że był całym moim światem. Koleżanka z pracy Męża, która najbardziej próbowała mi zepsuć krew, ma opinię rozwiązłej osoby...żeby nie używać wulgaryzmów. I zaszła w ciąże. Nie, nie z moim Mężem. Chyba ze swoim. Miałam trochę spokoju, bo zwolnienie lekarskie,urlop macierzyński. W trakcie tego jej wolnego przestałam kontrolować Męża, nawet przywykłam do innych koleżanek, nawet zgodziłam się na wspólne dojazdy z nimi. Czułam się "zdrowsza". Przyszedł czas planowania najważniejszego dnia, dnia Ślubu... Bywało trudno, bo wesele to wydatek, ale przeżyliśmy i miesiąc po ślubie był cudowny. Mimo, że nie mieliśmy urlopu spędziliśmy ten miesiąc jakby to był Nasz ostatni... I pewnie by tak trwało do dzisiaj...ale nagle bum! koniec sielanki. Wróciła koleżanka z macierzyńskiego, a ja zrobiłam się jeszcze bardziej zazdrosna Nawet o inne koleżanki... o tamte z którymi dojeżdżał. Nie ma dnia, żebym nie skrzywdziła słowami Męża, nie ma tygodnia, żebyśmy się nie pokłócili o moją fobię, tak, zdaję sobie sprawę, że to fobia :( Znowu zaczęłam sprawdzać Męża, pytać czy była w pracy, czy coś mówiła, czy zaczepiała... W ten weekend już przerosłam samą siebie. Zaczęłam się zastanawiać co mogłabym jej zrobić, żeby w końcu zeszła mi z oczu ( ! tak mi wstyd ). Co niedzielę w Kościele głęboko modlę się i proszę Boga o siłę, żeby z tym walczyć, przez chwilę w ciągu tygodnia jest dobrze i kiedy myślę o tym, boli gdzieś w środku, ale daję radę...Ale przychodzi piątek i ja nie wytrzymuję, kłótnia, cichy piątek, cicha sobota i cicha niedziela do Mszy, bo zawsze po powrocie mam ogromne poczucie winy i przepraszam Męża, obiecuję, że się postaram... i tak w kółko.Ale tak dłużej być nie może On mi wybacza, ale co będzie jeśli powie "dość!", jeśli się odwróci ode mnie?! Umarłabym... Nie wiem skąd to się wzięło. Wiem ,że mam niskie poczucie własnej wartości, to na pewno. Zawsze od siebie wymagałam więcej niż potrafiłam. Zaliczyłam kilka wpadek życiowych, niedokończone studia, rzuciłam dobrą pracę, nie dostałam się do pracy do Męża i nadal mu jej zazdroszczę, ale jemu kibicuję... zabrakło mi odwagi na pójście na studia zgodne z moimi zainteresowaniami i marzeniami. Czuję się tak trochę jakby takie "zero"... Analizowałam siebie, ale nie potrafię sobie pomóc na dłuższą metę. Z Mężem dużo o tym rozmawiamy, on nie wie jak mi pomóc, ja sama nie wiem jak sobie pomóc. Nie wiem skąd źródło mojej zazdrości. Moja Mama zmarła kiedy byłam nastolatką, ojciec jest alkoholikiem i nie mam z nim kontaktu. Bywały między nimi kłótnie, szarpaniny. Ale czy to stąd się wzięło? Chciałam pójść na spotkanie z Sychar w moim mieście, ale Mąż się wstydzi, ja zresztą trochę też. To małe miasto i wszyscy się znają. Tak młode Małżeństwo i z takim problemem. Dlatego postanowiłam zwierzyć się Wam. I prosić o radę, albo chociaż o modlitwę za mnie, moje Małżeństwo... Teraz wiem, że niepotrzebnie "wnieśliśmy" ten problem do Małżeństwa, powinniśmy go byli zostawić w okresie Narzeczeństwa. Sami widzicie, że mam problem, przyznaję się do niego. Nie nawidzę siebie za to, za to, że jestem taka bezsilna. . . Drażni mnie każda kobieta na horyzoncie, która jest atrakcyjna a nawet i nie... ekspedientka, koleżanka siostry Męża, żony kolegów Męża... Z góry dziękuję. J.

Dzień dobry,

Mam ogromny problem ze sobą. Domyślam się, że częściej zwracają się na forum Osoby "ofiary" zazdrośników, ale ja nie chcę krzywdzić Męża i sama nie umiem sobie z tym poradzić, może mi ktoś doradzi Nie szukam gotowych rozwiązań, wiem, że będę musiała nad sobą pracować, ale nie wiem, w którą stronę iść...
Jesteśmy ze sobą 10 lat, w tym 2 lata Narzeczeństwa i prawie 3 m-ce od Sakramentu Małżeństwa. Mieszkamy ze sobą od 5 lat. Ogólnie nie mogę napisać, że jestem nieszczęśliwa, skłamałabym. Jestem bardzo szczęśliwą żoną, ale mam ze sobą problem. Jestem zazdrosną żoną, byłam też zazdrosną dziewczyną i zazdrosną Narzeczoną... ale aktualna moja zazdrość mnie przeraża.
Jesteśmy oboje aktywni zawodowo, ja mam raczej pracę można rzec "nudną", biurową w gronie kobiet, ale Mąż pracuje z Kobietami i to one głównie są moim problemem, jeśli można je tak nazwać. Problem z zazdrością mam od początku znajomości, ale te nieuzasadnione od momentu kiedy Mąż poszedł do pracy (jakieś 8 lat temu) i pojawiły się w niej kobiety, które zaczęły o jego względy zabiegać, ja zaczęłam dociekać, dopowiadać sobie, węszyć i szukać zdrady. Mąż oczywiście się wzbraniał i dawał im jasno do zrozumienia, że jest zajęty. Nigdy poważnego powodu do zazdrości mi nie dał. Mnie to satysfakcjonowało, ale pojawiła się nowa praca Męża, lepsza.. no i oczywiście nowe Koleżanki, co druga ładniejsza proponowała wspólne dojazdy do pracy, pojawiły się spotkania integracyjne w gronie pracowników. Narastała we mnie furia i zazdrość sięgała zenitu. Węszyłam, sprawdzałam pocztę, telefon, połączenia w internecie i analizowałam kto kryje się pod każdym numerem. Doszło do tego, że robiłam to o 7.00 rano zaraz po włączeniu komputera w pracy i znałam numery z książki tel. Męża na pamięć. Chore - wiem :( Kilka razy przyłapałam (jeszcze wtedy Narzeczonego) na kłamstwach. Kłamał, bo chciał uniknąć Naszych kłótni...pakowałam wtedy ubrania, a on błagał, płakał i prosił, żebym wybaczyła... Bywały ciche dni... Im bardziej wydawało mi się(tak!wydawało), że on kłamie i flirtuje z koleżankami tym bardziej ja stawałam się zamknięta w sobie, ale ciągle mu wypominałam...wszystkie krzywdy po kolei Robiłam afery jak z filmu. Chciałam w końcu coś odkryć, żeby mieć powód i odejść...mimo, że był całym moim światem. Koleżanka z pracy Męża, która najbardziej próbowała mi zepsuć krew, ma opinię rozwiązłej osoby...żeby nie używać wulgaryzmów. I zaszła w ciąże. Nie, nie z moim Mężem. Chyba ze swoim. Miałam trochę spokoju, bo zwolnienie lekarskie,urlop macierzyński. W trakcie tego jej wolnego przestałam kontrolować Męża, nawet przywykłam do innych koleżanek, nawet zgodziłam się na wspólne dojazdy z nimi. Czułam się "zdrowsza". Przyszedł czas planowania najważniejszego dnia, dnia Ślubu... Bywało trudno, bo wesele to wydatek, ale przeżyliśmy i miesiąc po ślubie był cudowny. Mimo, że nie mieliśmy urlopu spędziliśmy ten miesiąc jakby to był Nasz ostatni... I pewnie by tak trwało do dzisiaj...ale nagle bum! koniec sielanki. Wróciła koleżanka z macierzyńskiego, a ja zrobiłam się jeszcze bardziej zazdrosna Nawet o inne koleżanki... o tamte z którymi dojeżdżał. Nie ma dnia, żebym nie skrzywdziła słowami Męża, nie ma tygodnia, żebyśmy się nie pokłócili o moją fobię, tak, zdaję sobie sprawę, że to fobia :( Znowu zaczęłam sprawdzać Męża, pytać czy była w pracy, czy coś mówiła, czy zaczepiała... W ten weekend już przerosłam samą siebie. Zaczęłam się zastanawiać co mogłabym jej zrobić, żeby w końcu zeszła mi z oczu ( ! tak mi wstyd ). Co niedzielę w Kościele głęboko modlę się i proszę Boga o siłę, żeby z tym walczyć, przez chwilę w ciągu tygodnia jest dobrze i kiedy myślę o tym, boli gdzieś w środku, ale daję radę...Ale przychodzi piątek i ja nie wytrzymuję, kłótnia, cichy piątek, cicha sobota i cicha niedziela do Mszy, bo zawsze po powrocie mam ogromne poczucie winy i przepraszam Męża, obiecuję, że się postaram... i tak w kółko.Ale tak dłużej być nie może On mi wybacza, ale co będzie jeśli powie "dość!", jeśli się odwróci ode mnie?! Umarłabym... Nie wiem skąd to się wzięło. Wiem ,że mam niskie poczucie własnej wartości, to na pewno. Zawsze od siebie wymagałam więcej niż potrafiłam. Zaliczyłam kilka wpadek życiowych, niedokończone studia, rzuciłam dobrą pracę, nie dostałam się do pracy do Męża i nadal mu jej zazdroszczę, ale jemu kibicuję... zabrakło mi odwagi na pójście na studia zgodne z moimi zainteresowaniami i marzeniami. Czuję się tak trochę jakby takie "zero"... Analizowałam siebie, ale nie potrafię sobie pomóc na dłuższą metę. Z Mężem dużo o tym rozmawiamy, on nie wie jak mi pomóc, ja sama nie wiem jak sobie pomóc. Nie wiem skąd źródło mojej zazdrości. Moja Mama zmarła kiedy byłam nastolatką, ojciec jest alkoholikiem i nie mam z nim kontaktu. Bywały między nimi kłótnie, szarpaniny. Ale czy to stąd się wzięło? Chciałam pójść na spotkanie z Sychar w moim mieście, ale Mąż się wstydzi, ja zresztą trochę też. To małe miasto i wszyscy się znają. Tak młode Małżeństwo i z takim problemem. Dlatego postanowiłam zwierzyć się Wam. I prosić o radę, albo chociaż o modlitwę za mnie, moje Małżeństwo... Teraz wiem, że niepotrzebnie "wnieśliśmy" ten problem do Małżeństwa, powinniśmy go byli zostawić w okresie Narzeczeństwa. Sami widzicie, że mam problem, przyznaję się do niego. Nie nawidzę siebie za to, za to, że jestem taka bezsilna. . . Drażni mnie każda kobieta na horyzoncie, która jest atrakcyjna a nawet i nie... ekspedientka, koleżanka siostry Męża, żony kolegów Męża... Z góry dziękuję. J.

[nałóg]

[Metanoja1]

Cześć Joanna,
bardzo dużo o sobie napisałaś.
Czy mogę jednak zadać dwa dodatkowe pytania:
1. Czy zachowaliście czystość do ślubu?
2. Czy Twoja zazdrość pojawia się także w innych sferach, np. dajmy na to zawiść, że koleżanka ma ładny strój lub ma ktoś lepsze talenty od Ciebie czy też dotyczy tylko zazdrości o męża i jego koleżanki?

Cześć Joanna,
bardzo dużo o sobie napisałaś.
Czy mogę jednak zadać dwa dodatkowe pytania:
1. Czy zachowaliście czystość do ślubu?
2. Czy Twoja zazdrość pojawia się także w innych sferach, np. dajmy na to zawiść, że koleżanka ma ładny strój lub ma ktoś lepsze talenty od Ciebie czy też dotyczy tylko zazdrości o męża i jego koleżanki?

[hubcia576]

Joanna - witaj na Forum Pomocy. SYCHAR - to bardzo dobre miejsce do szukania konstruktywnych rozwiązań problemów w małżeństwie.

Joasiu - jesteś na internetowym FP - więc pamiętaj, że jest to przestrzeń wirtualna i warto zadbać o to by nie podawać nadmiernych szczegółów dotyczących sytuacji i osób, byś mogła czuć się bezpiecznie.

Piszesz o zazdrości, która Cię zżera i trudno ją opanować. Wiem co to znaczy, doświadczyłam zazdrości i nie ma czego zazdrościć

Przychylam się do tego co napisał nałóg - warto wyjść z izolacji i poszukać pomocy w miejscowym Ognisku SYCHAR.

Z pewnością, za moment pojawią się w Twoim wątku wpisy innych użytkowników Forum - życzę Ci abyś poczuła się wśród swoich.

Joanna - witaj na Forum Pomocy. SYCHAR - to bardzo dobre miejsce do szukania konstruktywnych rozwiązań problemów w małżeństwie.

Joasiu - jesteś na internetowym FP - więc pamiętaj, że jest to przestrzeń wirtualna i warto zadbać o to by nie podawać nadmiernych szczegółów dotyczących sytuacji i osób, byś mogła czuć się bezpiecznie.

Piszesz o zazdrości, która Cię zżera i trudno ją opanować. Wiem co to znaczy, doświadczyłam zazdrości i nie ma czego zazdrościć

Przychylam się do tego co napisał nałóg - warto wyjść z izolacji i poszukać pomocy w miejscowym Ognisku SYCHAR.

Z pewnością, za moment pojawią się w Twoim wątku wpisy innych użytkowników Forum - życzę Ci abyś poczuła się wśród swoich.

[Joanna1989M]

[Joanna1989M]

[twardy]

[Jacek-sychar]

Witaj Joanno na naszym forum

No, przyznam, że trudno jest być Twoim mężem.
Totalna inwigilacja. Jeżeli kocha, jeszcze trochę wytrzyma. Ale nie warto za mocno napinać cięciwy.

Wydaje mi się, że ciążą na Tobie złe doświadczenia z domu rodzinnego.
Na początek spróbuj zacząć od tego:

Rozwinąć skrzydła i W drodze do siebie.
Możesz je pobrać stąd:
http://www.rozwinacskrzydla.pl/ksiazka

Możesz też spróbować poczytać jeszcze jedną pozycję.
http://www.rozwinacskrzyd...%20rodzicow.pdf

Bardzo podobne objawy i zachowania. Reszta tej książki niestety tylko w wersji papierowej.

Życzę powodzenia w zdrowieniu

Witaj Joanno na naszym forum

No, przyznam, że trudno jest być Twoim mężem.
Totalna inwigilacja. Jeżeli kocha, jeszcze trochę wytrzyma. Ale nie warto za mocno napinać cięciwy.

Wydaje mi się, że ciążą na Tobie złe doświadczenia z domu rodzinnego.
Na początek spróbuj zacząć od tego:

Rozwinąć skrzydła i W drodze do siebie.
Możesz je pobrać stąd:
http://www.rozwinacskrzydla.pl/ksiazka

Możesz też spróbować poczytać jeszcze jedną pozycję.
http://www.rozwinacskrzyd...%20rodzicow.pdf

Bardzo podobne objawy i zachowania. Reszta tej książki niestety tylko w wersji papierowej.

Życzę powodzenia w zdrowieniu

[kenya]

[Mirakulum]

Joanna polecam do odsłuchania zestaw konferencji oj. Adama Szostaka "Pachnidła"

na jednej z konferencji mówi o problemie chorej zazdrości i do czego to prowadzi.

Fałszywe poczucie wstydu wstrzymuje Cię przed pójściem po pomoc do najbliższego ogniska naszej wspólnoty.
Przyjdziesz siądziesz posłuchasz, nic nie musisz mówić .
Odwagi

Jak by co zapraszam do nas do Gdańska 6 listopada

Joanna polecam do odsłuchania zestaw konferencji oj. Adama Szostaka "Pachnidła"

na jednej z konferencji mówi o problemie chorej zazdrości i do czego to prowadzi.

Fałszywe poczucie wstydu wstrzymuje Cię przed pójściem po pomoc do najbliższego ogniska naszej wspólnoty.
Przyjdziesz siądziesz posłuchasz, nic nie musisz mówić .
Odwagi

Jak by co zapraszam do nas do Gdańska 6 listopada

[K_]

Sugerowałabym abyś odpuściła mężowi i przerzuciła dzielenie się podejrzliwością np. na terapeutę (kogoś kto może wysłuchać i urealnić sytuację). Może niech ktoś inny poniesie ciężar uspokajania Cię, bo małżonek ma swoje limity i może nie zdzierżyć dzielenia Twojego strumienia świadomości;) Z Twojego opisu wynika, że te obawy siedzą w Twojej głowie.
I naprawdę - odpuść sprawdzanie telefonów, etc. Po prostu możesz odpuścić. Twoje lęki i sprawdzanie przed niczym Cię nie uchroni. Dobrze, że rozumiesz, że to zachowanie jest bardzo destrukcyjne.
Niskie poczucie własnej wartości, o jakim piszesz, może być przyczyną. Czasem zazdrosne bywają też osoby, które same mają ciągoty do rozlicznych relacji i tak sobie rzutują, w ogóle różnie to bywa.
Zaufanie do męża znacznie zwiększy szanse na trwałość związku.
Pytanie na ile znasz i kochasz siebie, wiesz kim jesteś i naprawdę siebie lubisz, rozumiesz swoją kobiecość i czujesz się jej pewna. Taką dojrzałą postawę buduje się nieraz latami - więc nie zmienisz się nagle z dnia na dzień. Ale zacznij krok po kroku. A męża odciąż i chroń. Daj mu przestrzeń.

Sugerowałabym abyś odpuściła mężowi i przerzuciła dzielenie się podejrzliwością np. na terapeutę (kogoś kto może wysłuchać i urealnić sytuację). Może niech ktoś inny poniesie ciężar uspokajania Cię, bo małżonek ma swoje limity i może nie zdzierżyć dzielenia Twojego strumienia świadomości;) Z Twojego opisu wynika, że te obawy siedzą w Twojej głowie.
I naprawdę - odpuść sprawdzanie telefonów, etc. Po prostu możesz odpuścić. Twoje lęki i sprawdzanie przed niczym Cię nie uchroni. Dobrze, że rozumiesz, że to zachowanie jest bardzo destrukcyjne.
Niskie poczucie własnej wartości, o jakim piszesz, może być przyczyną. Czasem zazdrosne bywają też osoby, które same mają ciągoty do rozlicznych relacji i tak sobie rzutują, w ogóle różnie to bywa.
Zaufanie do męża znacznie zwiększy szanse na trwałość związku.
Pytanie na ile znasz i kochasz siebie, wiesz kim jesteś i naprawdę siebie lubisz, rozumiesz swoją kobiecość i czujesz się jej pewna. Taką dojrzałą postawę buduje się nieraz latami - więc nie zmienisz się nagle z dnia na dzień. Ale zacznij krok po kroku. A męża odciąż i chroń. Daj mu przestrzeń.

[Joanna1989M]

Twardy ~ gdybym nie chciała zmiany – olałabym swoje samopoczucie, samopoczucie Męża tylko poszłabym do tej małpy i jej dała w gębę za to, że istnieje. Napisałam na forum, i mimo, że Anonimowo, nie znacie mnie, ciężko mi było to wszystko przelać na klawiaturę, przyznać się przed samą sobą i stanąć przed Wami jakby „nago”. Miałam przez to okropne poczucie, że zlinczowałam samą siebie. Ale dzisiaj jest lepiej i uważam, że dobrze zrobiłam pisząc tutaj, akurat na tym forum, a nie na jakimś typowym psychologicznym.

Jacek-Sychar ~ Tak, jestem trudną osobą, ale tylko w kwestii zazdrości. W innych jestem raczej dobrym człowiekiem…gdyby nie ten defekt… Tak mi się przynajmniej wydaje.
Dziękuję za pozycje książkowe –obszerne, ale zacznę już dziś.


Kenya ~ mam ochotę iść i dać jej w twarz, za to, że ma taki charakter…
„Co mogłabym jej zrobić, żeby w końcu zeszła mi z oczu” – nie, nie chciałam jej zabić… Co najwyżej dać w gębę i powiedzieć co o niej myślę, zapytać jej męża czy wie o jej skokach w bok i czy wie, że ślini się na widok każdego nowego, przystojnego faceta w pracy. Po prostu zrujnować jej życie, niechby ją z pracy wyrzucili za romanse i utrzymywanie bliskich kontaktów z przełożonym. Ale… czy byłoby mi lżej? Nie sądzę. Zresztą ma dziecko… Wolałabym, żeby jej życie zrujnowało się nie przeze mnie…
Byłam zazdrosnym dzieckiem, mam siostrę bliźniaczkę i spore rodzeństwo… i pamiętam, że zawsze musiałam się z nimi wszystkim dzielić. Kiedyś płakałam, ale dzieliłam się, bo Mama nauczyła, że trzeba się dzielić, ale Mężem dzielić się nie będę.
Pewnie nawet nie muszę, ale w głowie siedzi co innego… :/

Mirakulum ~dziękuję za podpowiedź odnośnie konferencji – posłucham…
Poszłabym chętnie na spotkanie do najbliższego ogniska, ale boję się pytań…i wstydu…
Jeśli nic się w mojej postawie nie zmieni, pojadę i poproszę Męża o towarzyszenie. Przecież to Nasz wspólny problem  Ale nie do Gdańska (mimo to dziękuję za zaproszenie ), gdzieś bliżej mnie…

K_ Tak, masz rację… Muszę odpuścić, ale to tak łatwo powiedzieć 

Dzisiaj zgodziłam się na wspólny dojazd do pracy …z nią…. tak! Z nią. Nerw mną szarpie, że jadą 1,5 godz. w aucie i konwersują. Oby tylko :/
Mam ochotę zadzwonić do niego, żeby już nie wracał, ale sama się zgodziłam… 
A zgodziłam się po to, żeby się z tym uczuciem zazdrości zmierzyć, bo tak se pomyślałam - skoro przywykłam do innych dziewczyn, może i do tej przywyknę 

Moja zazdrość nie bierze się z tego, że sama mam ciągoty do zdrady. Dla mnie WIERNOŚĆ ponad wszystko – nigdy nie zrobiłabym tego Mężowi, sama od niego wymagam bycia wiernym. . . Jak mogłabym sama iść w bok :/
Kiedyś wmówiłam sobie, że nie można ufać nikomu w 100% i tak zostało do dziś… 

Chcemy postarać się z Mężem o dzidziusia (naprawdę w innych dziedzinach codzienności dogadujemy się idealnie  )…
Ale postanowiłam najpierw rozprawić się z zazdrością i wyrzutami kierowanymi w jego stronę, wyrzutami bez pokrycia…  żeby móc dać dziecku dobry przykład…
Może taki cel da mi siłę do walki z moim trudnym charakterem…

Twardy ~ gdybym nie chciała zmiany – olałabym swoje samopoczucie, samopoczucie Męża tylko poszłabym do tej małpy i jej dała w gębę za to, że istnieje. Napisałam na forum, i mimo, że Anonimowo, nie znacie mnie, ciężko mi było to wszystko przelać na klawiaturę, przyznać się przed samą sobą i stanąć przed Wami jakby „nago”. Miałam przez to okropne poczucie, że zlinczowałam samą siebie. Ale dzisiaj jest lepiej i uważam, że dobrze zrobiłam pisząc tutaj, akurat na tym forum, a nie na jakimś typowym psychologicznym.

Jacek-Sychar ~ Tak, jestem trudną osobą, ale tylko w kwestii zazdrości. W innych jestem raczej dobrym człowiekiem…gdyby nie ten defekt… Tak mi się przynajmniej wydaje.
Dziękuję za pozycje książkowe –obszerne, ale zacznę już dziś.


Kenya ~ mam ochotę iść i dać jej w twarz, za to, że ma taki charakter…
„Co mogłabym jej zrobić, żeby w końcu zeszła mi z oczu” – nie, nie chciałam jej zabić… Co najwyżej dać w gębę i powiedzieć co o niej myślę, zapytać jej męża czy wie o jej skokach w bok i czy wie, że ślini się na widok każdego nowego, przystojnego faceta w pracy. Po prostu zrujnować jej życie, niechby ją z pracy wyrzucili za romanse i utrzymywanie bliskich kontaktów z przełożonym. Ale… czy byłoby mi lżej? Nie sądzę. Zresztą ma dziecko… Wolałabym, żeby jej życie zrujnowało się nie przeze mnie…
Byłam zazdrosnym dzieckiem, mam siostrę bliźniaczkę i spore rodzeństwo… i pamiętam, że zawsze musiałam się z nimi wszystkim dzielić. Kiedyś płakałam, ale dzieliłam się, bo Mama nauczyła, że trzeba się dzielić, ale Mężem dzielić się nie będę.
Pewnie nawet nie muszę, ale w głowie siedzi co innego… :/

Mirakulum ~dziękuję za podpowiedź odnośnie konferencji – posłucham…
Poszłabym chętnie na spotkanie do najbliższego ogniska, ale boję się pytań…i wstydu…
Jeśli nic się w mojej postawie nie zmieni, pojadę i poproszę Męża o towarzyszenie. Przecież to Nasz wspólny problem  Ale nie do Gdańska (mimo to dziękuję za zaproszenie ), gdzieś bliżej mnie…

K_ Tak, masz rację… Muszę odpuścić, ale to tak łatwo powiedzieć 

Dzisiaj zgodziłam się na wspólny dojazd do pracy …z nią…. tak! Z nią. Nerw mną szarpie, że jadą 1,5 godz. w aucie i konwersują. Oby tylko :/
Mam ochotę zadzwonić do niego, żeby już nie wracał, ale sama się zgodziłam… 
A zgodziłam się po to, żeby się z tym uczuciem zazdrości zmierzyć, bo tak se pomyślałam - skoro przywykłam do innych dziewczyn, może i do tej przywyknę 

Moja zazdrość nie bierze się z tego, że sama mam ciągoty do zdrady. Dla mnie WIERNOŚĆ ponad wszystko – nigdy nie zrobiłabym tego Mężowi, sama od niego wymagam bycia wiernym. . . Jak mogłabym sama iść w bok :/
Kiedyś wmówiłam sobie, że nie można ufać nikomu w 100% i tak zostało do dziś… 

Chcemy postarać się z Mężem o dzidziusia (naprawdę w innych dziedzinach codzienności dogadujemy się idealnie  )…
Ale postanowiłam najpierw rozprawić się z zazdrością i wyrzutami kierowanymi w jego stronę, wyrzutami bez pokrycia…  żeby móc dać dziecku dobry przykład…
Może taki cel da mi siłę do walki z moim trudnym charakterem…

[Mrówka]

[Joanna1989M]

[/quote]
Aby odciągnąc myśli skup się na byciu super żona , poczytaj polecone Ci pozycje :)
Musisz wyjśc w końcu do ludzi z tym problemem - innego wyjscia nie ma.[/quote]

Tak, to dobry pomysł. Kiedy nie myślę o swojej zazdrości, jest lepiej. Niepotrzebnie się nią karmiłam tak długo. . .
Zaczęłam już czytać poleconą książkę, nie wiedziałam nawet o DDA - Dorosłych Dzieciach Alkoholików... i jak bardzo widzę siebie w tych opisach...

[/quote]
Aby odciągnąc myśli skup się na byciu super żona , poczytaj polecone Ci pozycje :)
Musisz wyjśc w końcu do ludzi z tym problemem - innego wyjscia nie ma.[/quote]

Tak, to dobry pomysł. Kiedy nie myślę o swojej zazdrości, jest lepiej. Niepotrzebnie się nią karmiłam tak długo. . .
Zaczęłam już czytać poleconą książkę, nie wiedziałam nawet o DDA - Dorosłych Dzieciach Alkoholików... i jak bardzo widzę siebie w tych opisach...