[jasia33]

Dziękuję Kingo za Twoją modlitwę. Już się wyciszyłam.Staram się codziennie czytać Biblię. Niestety, nie zawsze znajduję czas, ale przekonałam się, że gdy czytam, jest mi łatwiej. Czasem ogarnia mnie taka beznadzieja, że mam wrażenie, że nie dam rady już dłużej. Taka histeria, nad którą mi trudno zapanować. Mąż to widzi i mam wrażenie, może się mylę, że on ma satysfakcję, ze sobie nie radzę sama ze sobą. Nie cierpię siebie takiej. Przy tacie staram się trzymać, motywuję go do walki o życie, w domu kompletnie się rozsypuję, najczęściej w weekendy, kiedy mąż jest w domu. Zauważyłam, że w tygodniu jestem silniejsza. Wiem, że Bóg mnie kocha taką, jaką jestem i że nie ma większej miłości, wiem, ze to w nim należy szukać ukojenia, a nie w ramionach innego mężczyzny. Dziś wiem. Niestety, przeszłości nie zmienię. Mam wpływ na teraźniejszość.
Nie chcę zmarnować swojej szansy...

Dziękuję Kingo za Twoją modlitwę. Już się wyciszyłam.Staram się codziennie czytać Biblię. Niestety, nie zawsze znajduję czas, ale przekonałam się, że gdy czytam, jest mi łatwiej. Czasem ogarnia mnie taka beznadzieja, że mam wrażenie, że nie dam rady już dłużej. Taka histeria, nad którą mi trudno zapanować. Mąż to widzi i mam wrażenie, może się mylę, że on ma satysfakcję, ze sobie nie radzę sama ze sobą. Nie cierpię siebie takiej. Przy tacie staram się trzymać, motywuję go do walki o życie, w domu kompletnie się rozsypuję, najczęściej w weekendy, kiedy mąż jest w domu. Zauważyłam, że w tygodniu jestem silniejsza. Wiem, że Bóg mnie kocha taką, jaką jestem i że nie ma większej miłości, wiem, ze to w nim należy szukać ukojenia, a nie w ramionach innego mężczyzny. Dziś wiem. Niestety, przeszłości nie zmienię. Mam wpływ na teraźniejszość.
Nie chcę zmarnować swojej szansy...

[Ania65]

I nie marnujesz Jasiu, jesteś bardzo dzielna, a twoje kryzysy emocjonalne są zrozumiałe w twojej sytuacji. Masz wiele trudności na sobie, podziel się nimi z Jezusem, On pomoże ci je dźwigać. Bądź sobą i nie staraj się wszystkim dookoła dogodzić za bardzo i to swoim kosztem. Pamiętaj, że dla Boga jesteś bardzo cenna, najważniejsza. W Jego ramionach zawsze znajdziesz ukojenie. Wiem to z doświadczenia, kiedy było mi bardzo ciężko przytulałam się do krzyża i po prostu płakałam, a On przychodził z ukojeniem. Były momenty, kiedy to była moja jedyna modlitwa. Jasiu przytulaj się, jak najczęściej do tych ramion i rób to co jest dla ciebie dobre. Zatroszcz się o siebie, bo wydaje mi się, że bardzo tego potrzebujesz.

I nie marnujesz Jasiu, jesteś bardzo dzielna, a twoje kryzysy emocjonalne są zrozumiałe w twojej sytuacji. Masz wiele trudności na sobie, podziel się nimi z Jezusem, On pomoże ci je dźwigać. Bądź sobą i nie staraj się wszystkim dookoła dogodzić za bardzo i to swoim kosztem. Pamiętaj, że dla Boga jesteś bardzo cenna, najważniejsza. W Jego ramionach zawsze znajdziesz ukojenie. Wiem to z doświadczenia, kiedy było mi bardzo ciężko przytulałam się do krzyża i po prostu płakałam, a On przychodził z ukojeniem. Były momenty, kiedy to była moja jedyna modlitwa. Jasiu przytulaj się, jak najczęściej do tych ramion i rób to co jest dla ciebie dobre. Zatroszcz się o siebie, bo wydaje mi się, że bardzo tego potrzebujesz.

[awe59]

[jasia33]

Długo zastanawiałam się, czy opisać swoje cierpienie, tu na forum. Dotychczas tylko czytałam cudze wpisy, które bardzo pomogły mi podczas horroru, jaki przechodziłam, gdy mąż złożył pozew o rozwód. Pamiętam, jak przed każdą rozprawą rozwodową gorąco modliłam się do Jezusa, żeby tym się zajął, żeby stała się Jego wola, nie moja, pamiętam, jak jechałam na rozprawę, kierowałam, trzymając w ręku różaniec; odmówiłam cały zanim dotarłam na miejsce. Przeżyłam trzy rozprawy rozwodowe. Niedługo minie rok od pierwszej. Przeżyłam mediację, na której nie doszło do porozumienia - mąż nie chciał się pogodzić. Przeżyłam dwie wizyty pani kurator. Przeżyłam obecność siostry męża, która wystąpiła jako świadek. Ostatecznie sąd zawiesił postępowanie na rok. Oddałam swoje małżeństwo Jezusowi. Jezus niósł mnie wtedy na rękach.


Dziś, gdy wracałam od taty do domu, przyszła myśl, że to co teraz przeżywam, ten ból samotności, cierpienie związane z chorobą taty jest po coś. Taką pewność poczułam, to mnie trochę uspokoiło. Teraz czytam Awe, która właśnie o tym pisze. To niesamowite.

Dziękuję za każde miłe słowa. Trafiają wprost do mojego serca i leczą rany. Dziękuję. Na razie nie mam wsparcia w mężu, bo on sam jest bardzo poraniony. I to przeze mnie. Modlę się, aby Jezus wskazał mi drogę do serca męża. Potrzebuję jego wsparcia, niestety, mąż nawet nie zapyta, jak tata się czuje. Jakby w ogóle to go nie obchodziło. Bardzo cierpię. Cierpię, gdy widzę, jak znika mój tata. Widzę, jak cierpi, jak traci nadzieję.
Tak mi przykro, że musi przez to przechodzić. Widzę, jak płacze i serce mi pęka...Tak bardzo chciałabym mu pomóc.

Długo zastanawiałam się, czy opisać swoje cierpienie, tu na forum. Dotychczas tylko czytałam cudze wpisy, które bardzo pomogły mi podczas horroru, jaki przechodziłam, gdy mąż złożył pozew o rozwód. Pamiętam, jak przed każdą rozprawą rozwodową gorąco modliłam się do Jezusa, żeby tym się zajął, żeby stała się Jego wola, nie moja, pamiętam, jak jechałam na rozprawę, kierowałam, trzymając w ręku różaniec; odmówiłam cały zanim dotarłam na miejsce. Przeżyłam trzy rozprawy rozwodowe. Niedługo minie rok od pierwszej. Przeżyłam mediację, na której nie doszło do porozumienia - mąż nie chciał się pogodzić. Przeżyłam dwie wizyty pani kurator. Przeżyłam obecność siostry męża, która wystąpiła jako świadek. Ostatecznie sąd zawiesił postępowanie na rok. Oddałam swoje małżeństwo Jezusowi. Jezus niósł mnie wtedy na rękach.


Dziś, gdy wracałam od taty do domu, przyszła myśl, że to co teraz przeżywam, ten ból samotności, cierpienie związane z chorobą taty jest po coś. Taką pewność poczułam, to mnie trochę uspokoiło. Teraz czytam Awe, która właśnie o tym pisze. To niesamowite.

Dziękuję za każde miłe słowa. Trafiają wprost do mojego serca i leczą rany. Dziękuję. Na razie nie mam wsparcia w mężu, bo on sam jest bardzo poraniony. I to przeze mnie. Modlę się, aby Jezus wskazał mi drogę do serca męża. Potrzebuję jego wsparcia, niestety, mąż nawet nie zapyta, jak tata się czuje. Jakby w ogóle to go nie obchodziło. Bardzo cierpię. Cierpię, gdy widzę, jak znika mój tata. Widzę, jak cierpi, jak traci nadzieję.
Tak mi przykro, że musi przez to przechodzić. Widzę, jak płacze i serce mi pęka...Tak bardzo chciałabym mu pomóc.

[GosiaH]

[Ania65]

przytulam cię. Jeśli masz potrzebę możesz nam tutaj napisać o chorobie taty, o tym co się dzieje, jak on się czujemy. Być może choć trochę będziemy dla ciebie wsparciem?

przytulam cię. Jeśli masz potrzebę możesz nam tutaj napisać o chorobie taty, o tym co się dzieje, jak on się czujemy. Być może choć trochę będziemy dla ciebie wsparciem?

[jasia33]

"Jeśli ratujesz małżeństwo, czerp siłę z Sakramentu - to wielka moc!
Możesz cierpienie, które jest twoim udziałem ofiarować Panu Jezusowi np by leczył rany twojego męża, które ty zadałaś - może spróbuj np z taką intencją się modlić."
GosiuH, to tej pory wydawało mi się, że ratuję swoje małżeństwo. Mój mąż jednak twierdzi, że nic nie robię. Ostatnio zaczęłam się zastanawiać, czy nie ma racji. Zaczęłam wątpić... Może tylko wydaje mi się, że ratuję? Zacznę się modlić tak, jak radzisz.

Aniu65, dziękuję. Jesteście dla mnie wsparciem. Dobrze jest komuś się wygadać....

Mój tata choruje na nowotwór złośliwy płuca prawego, są przerzuty do węzłów chłonnych śródpiersia. W marcu dowiedzieliśmy się o chorobie taty, lekarze dali mu pół roku życia. Od tej pory żyję w innym wymiarze, zawieszona między życiem a śmiercią. Medycyna konwencjonalna nie jest w stanie nam pomóc - tata nie zakwalifikował się ani na operację, ani na chemioterapię czy radioterapię. Odesłali nas do domu, z listą leków przeciwbólowych. Walczymy z nowotworem metodami niekonwencjonalnymi, niestety dziś odebraliśmy wyniki - są bardzo złe. Tak bardzo boję się, ze tata umrze. Chciałabym, zeby było jak dawniej. Żeby do mnie przyjechał, by wesprzeć mnie, zawsze starał się mnie wysłuchać, poradzić, nigdy nie oceniał. Po części obwiniam się za jego stan. Mój tata bardzo przeżywał moje problemy małżeńskie. Moja teściowa bardzo źle się wyrażała na mój temat, nie obyło się bez wulgaryzmów - on tego wysłuchał z pokorą, bez awantur, bardzo to później długo odchorowywał. Dlatego wcześniej pisałam, że teście i siostra męża są wrogo nastawieni - zresztą nie tylko wobec mne, ale całej mojej rodziny. Myślę, ze to wszystko nie pozostało bez wpływu na stan zdrowia mojego taty. Mam ogromne wyrzuty sumienia. Tata leży w łóżku, nie chce jeść, bardzo schudł, a jeszcze pół roku temu normalnie funkcjonował. Dodatkowo dużym obciązeniem dla mnie jest postawa mojego męża i jego rodziny. Jego rodzice ani razu nie zapytali o zdrowie taty, nie odwiedzili go, nawet gdy leżał w szpitalu, do którego w tym samym czasie teściowa jeździłą na rehabilitację. Wystarczyło pojechać windą dwa piętra wyżej. Takie zachowanie utwierdza mnie w przekonaniu, że oni już przekreślili nasze małżeństwo, widzą tylko jedno wyjście - rozwód. Wiem, ze potrzeba czasu, tylko, ze mój tata tego czasu nie ma zbyt wiele...
Moja sytuacja wydaję się nie do rozwiązania, wiem, ze dla Boga nie ma nic niemożliwego. Tak po ludzku - powinnam się poddać, ale wierzę, że Bóg ma plan, ufam mu i proszę o siły, a Was - jeśli to możliwe - o modlitwę.
Pozdrawiam.

"Jeśli ratujesz małżeństwo, czerp siłę z Sakramentu - to wielka moc!
Możesz cierpienie, które jest twoim udziałem ofiarować Panu Jezusowi np by leczył rany twojego męża, które ty zadałaś - może spróbuj np z taką intencją się modlić."
GosiuH, to tej pory wydawało mi się, że ratuję swoje małżeństwo. Mój mąż jednak twierdzi, że nic nie robię. Ostatnio zaczęłam się zastanawiać, czy nie ma racji. Zaczęłam wątpić... Może tylko wydaje mi się, że ratuję? Zacznę się modlić tak, jak radzisz.

Aniu65, dziękuję. Jesteście dla mnie wsparciem. Dobrze jest komuś się wygadać....

Mój tata choruje na nowotwór złośliwy płuca prawego, są przerzuty do węzłów chłonnych śródpiersia. W marcu dowiedzieliśmy się o chorobie taty, lekarze dali mu pół roku życia. Od tej pory żyję w innym wymiarze, zawieszona między życiem a śmiercią. Medycyna konwencjonalna nie jest w stanie nam pomóc - tata nie zakwalifikował się ani na operację, ani na chemioterapię czy radioterapię. Odesłali nas do domu, z listą leków przeciwbólowych. Walczymy z nowotworem metodami niekonwencjonalnymi, niestety dziś odebraliśmy wyniki - są bardzo złe. Tak bardzo boję się, ze tata umrze. Chciałabym, zeby było jak dawniej. Żeby do mnie przyjechał, by wesprzeć mnie, zawsze starał się mnie wysłuchać, poradzić, nigdy nie oceniał. Po części obwiniam się za jego stan. Mój tata bardzo przeżywał moje problemy małżeńskie. Moja teściowa bardzo źle się wyrażała na mój temat, nie obyło się bez wulgaryzmów - on tego wysłuchał z pokorą, bez awantur, bardzo to później długo odchorowywał. Dlatego wcześniej pisałam, że teście i siostra męża są wrogo nastawieni - zresztą nie tylko wobec mne, ale całej mojej rodziny. Myślę, ze to wszystko nie pozostało bez wpływu na stan zdrowia mojego taty. Mam ogromne wyrzuty sumienia. Tata leży w łóżku, nie chce jeść, bardzo schudł, a jeszcze pół roku temu normalnie funkcjonował. Dodatkowo dużym obciązeniem dla mnie jest postawa mojego męża i jego rodziny. Jego rodzice ani razu nie zapytali o zdrowie taty, nie odwiedzili go, nawet gdy leżał w szpitalu, do którego w tym samym czasie teściowa jeździłą na rehabilitację. Wystarczyło pojechać windą dwa piętra wyżej. Takie zachowanie utwierdza mnie w przekonaniu, że oni już przekreślili nasze małżeństwo, widzą tylko jedno wyjście - rozwód. Wiem, ze potrzeba czasu, tylko, ze mój tata tego czasu nie ma zbyt wiele...
Moja sytuacja wydaję się nie do rozwiązania, wiem, ze dla Boga nie ma nic niemożliwego. Tak po ludzku - powinnam się poddać, ale wierzę, że Bóg ma plan, ufam mu i proszę o siły, a Was - jeśli to możliwe - o modlitwę.
Pozdrawiam.

[jasia33]

GosiuH, masz wspaniałych tesciów :)

GosiuH, masz wspaniałych tesciów :)

[GosiaH]

[GosiaH]

[Jacek-sychar]

[Ania65]

Jasiu bardzo to smutne, że twój tata tak ciężko choruje, współczuję. Jednak myślę, że dostałaś niezwykły dar od Boga w postaci takiego taty, warto za niego dziękować i docenić te wszystkie lata, które tata ci służył swoją pomocą. Ja nie mam takich rodziców i kiedy mąż mnie zostawił zamiast wsparcia dostałam od nich jeszcze mnóstwo przykrych słów. Co do teściów to moi starali się mnie wspierać, ale wystarczyło tylko że mój mąż przedstawił swoją wersję, a już byli po jego stronie. Gdyby nie wnuk, którego bardzo kochają prawdopodobnie nie byłoby tak jak było. Ale z drugiej strony to też nie mogę tego wiedzieć, nie chcę im odbierać zasług, bo mimo wszystko cały czas mi pomagali, a jeszcze Pan Bóg przez nich do mnie mówił. Choć oni są niewierzący. Módl się za swoich teściów Jasiu, a Pan Bóg otworzy ich serca na ciebie.

Jasiu bardzo to smutne, że twój tata tak ciężko choruje, współczuję. Jednak myślę, że dostałaś niezwykły dar od Boga w postaci takiego taty, warto za niego dziękować i docenić te wszystkie lata, które tata ci służył swoją pomocą. Ja nie mam takich rodziców i kiedy mąż mnie zostawił zamiast wsparcia dostałam od nich jeszcze mnóstwo przykrych słów. Co do teściów to moi starali się mnie wspierać, ale wystarczyło tylko że mój mąż przedstawił swoją wersję, a już byli po jego stronie. Gdyby nie wnuk, którego bardzo kochają prawdopodobnie nie byłoby tak jak było. Ale z drugiej strony to też nie mogę tego wiedzieć, nie chcę im odbierać zasług, bo mimo wszystko cały czas mi pomagali, a jeszcze Pan Bóg przez nich do mnie mówił. Choć oni są niewierzący. Módl się za swoich teściów Jasiu, a Pan Bóg otworzy ich serca na ciebie.

[jasia33]

"A jak Twój tata podchodzi do swojego stanu? Pogodził się już z nim? Przygotował się na swoje odejście? Często w człowieku budzi się w takiej sytuacji bunt przeciwko ostateczności. Lepiej pogodzić się z tym, co niuchronne"
Jacku, mój tata jest załamany, poddał się totalnie, często płacze, bardzo boi się bólu. Kiedyś już będąc chorym powiedział, że pogodził się ze śmiercią, tylko żeby nie bolało. Widzę, że nie chce umierać, ja i mój brat jeździmy po Polsce i szukamy ratunku. Ostatnio dotarliśmy do lekarza, który zaproponował leczenie witaminą B17, lek dostępny jest wyłącznie w Niemczech. Od czwartu tata jest w szpitalu. Miał bardzo złe wyniki i musieli mu przetaczać krew. Wszyscy jesteśmy już bardzo zmęczeni psychicznie, staramy się trzymać fason przy tacie, ale w środku jesteśmy załamani. Mąż nie zmienił swojego stanowiska - jest obojętny i nieczuły na to co dzieje się z moim tatą. Wobec mnie również zachowuje się na dystans.

Tak bardzo brakuje mi czułości, bliskości, pocieszenia... Jak radzicie sobie z tęsknotą za dotykiem, czulością? Jak długo można iść przez życie w samotności?

"Na jesień ruszamy z internetowym warsztatem krokowym (więcej http://sychar-12krokow.blogspot.com/). Może byś skorzystała ?"

Gosiu, na pewno skorzystam.

Aniu, każdego dnia dziękuję Bogu za tatę. Jacek mi coś ważnego uświadomił. Na początku, kiedy teściowa nagadała mojemu tacie o mnie, w sposób wulgarny się o mnie wyrażała, a mój tata milczał, nie bronił mnie, pozwolił, żeby to wszystko padało z jej ust, miałam ogromny żal do taty. Ja tego nie słyszałam, nie bylo mnie przy tych wyzwiskach. Sąsiadka mi wszystko opowiedziała, bo wszystko słyszała i dziwiła się, że mój tata tak się zachował. Dziś wiem, że zachował klasę, to moja teściowa okazala się niedojrzała. A dziś nawet nie zapyta o jego zdrowie... Szanuję mojego tatę i bardzo boję sie, że go stracę.

Kiedyś usłyszałam, jak któryś z duchownych powiedział, że jeśli małżeństwo żyje osobno, to między nimi nie ma prawdziwej miłości. Ja wielokrotnie sygnalizowałam mężowi, ze nie daję rady tak żyć w rozłące. Mój mąż wyjeżdźał mimo to. Czy to oznacza, że tak naprawdę mnie nie kochał? Rok temu chodziłam do psychologa, który gdy usłyszał, że mój mąż wciąż przebywa w pracy za granicą i wraca do domu tylko na kilka dni, to stwierdził, że żyjemy w separacji. Czy jest szansa, by nasze małżenstwo uratować, czy da się, jesli tylko jednej stronie zależy. Mąż z racji tego, że go zraniłam, czeka aż ja coś zrobię... całą odpowedzialność zrzucił na mnie...

"A jak Twój tata podchodzi do swojego stanu? Pogodził się już z nim? Przygotował się na swoje odejście? Często w człowieku budzi się w takiej sytuacji bunt przeciwko ostateczności. Lepiej pogodzić się z tym, co niuchronne"
Jacku, mój tata jest załamany, poddał się totalnie, często płacze, bardzo boi się bólu. Kiedyś już będąc chorym powiedział, że pogodził się ze śmiercią, tylko żeby nie bolało. Widzę, że nie chce umierać, ja i mój brat jeździmy po Polsce i szukamy ratunku. Ostatnio dotarliśmy do lekarza, który zaproponował leczenie witaminą B17, lek dostępny jest wyłącznie w Niemczech. Od czwartu tata jest w szpitalu. Miał bardzo złe wyniki i musieli mu przetaczać krew. Wszyscy jesteśmy już bardzo zmęczeni psychicznie, staramy się trzymać fason przy tacie, ale w środku jesteśmy załamani. Mąż nie zmienił swojego stanowiska - jest obojętny i nieczuły na to co dzieje się z moim tatą. Wobec mnie również zachowuje się na dystans.

Tak bardzo brakuje mi czułości, bliskości, pocieszenia... Jak radzicie sobie z tęsknotą za dotykiem, czulością? Jak długo można iść przez życie w samotności?

"Na jesień ruszamy z internetowym warsztatem krokowym (więcej http://sychar-12krokow.blogspot.com/). Może byś skorzystała ?"

Gosiu, na pewno skorzystam.

Aniu, każdego dnia dziękuję Bogu za tatę. Jacek mi coś ważnego uświadomił. Na początku, kiedy teściowa nagadała mojemu tacie o mnie, w sposób wulgarny się o mnie wyrażała, a mój tata milczał, nie bronił mnie, pozwolił, żeby to wszystko padało z jej ust, miałam ogromny żal do taty. Ja tego nie słyszałam, nie bylo mnie przy tych wyzwiskach. Sąsiadka mi wszystko opowiedziała, bo wszystko słyszała i dziwiła się, że mój tata tak się zachował. Dziś wiem, że zachował klasę, to moja teściowa okazala się niedojrzała. A dziś nawet nie zapyta o jego zdrowie... Szanuję mojego tatę i bardzo boję sie, że go stracę.

Kiedyś usłyszałam, jak któryś z duchownych powiedział, że jeśli małżeństwo żyje osobno, to między nimi nie ma prawdziwej miłości. Ja wielokrotnie sygnalizowałam mężowi, ze nie daję rady tak żyć w rozłące. Mój mąż wyjeżdźał mimo to. Czy to oznacza, że tak naprawdę mnie nie kochał? Rok temu chodziłam do psychologa, który gdy usłyszał, że mój mąż wciąż przebywa w pracy za granicą i wraca do domu tylko na kilka dni, to stwierdził, że żyjemy w separacji. Czy jest szansa, by nasze małżenstwo uratować, czy da się, jesli tylko jednej stronie zależy. Mąż z racji tego, że go zraniłam, czeka aż ja coś zrobię... całą odpowedzialność zrzucił na mnie...

[Mirakulum]