[Słonko]

aaaa..... nie potrafię z nim rozmawiać ....nie umiem przyjąć jakiejkolwiek krytyki bo słowa niby nie obraźliwe a powiedziane takim tonem jakbym była jakimś głupolem a może to moja nadinterpretacja ? no i " poradziłem sobie sam" .....
i trafiło moję wszystkie ciepłe uczucia i to, że był z dziećmi , że coś załatwił , sprzątnął .....

aaaa..... nie potrafię z nim rozmawiać ....nie umiem przyjąć jakiejkolwiek krytyki bo słowa niby nie obraźliwe a powiedziane takim tonem jakbym była jakimś głupolem a może to moja nadinterpretacja ? no i " poradziłem sobie sam" .....
i trafiło moję wszystkie ciepłe uczucia i to, że był z dziećmi , że coś załatwił , sprzątnął .....

[Słonko]

Czy to źle , że mowie znajomym , że mamy kryzys ? Dzisiaj się znowu kolejnej wygadałam - bez jakichkolwiek szczegółów i nie nadaje na niego ale , że już nie wiem o co chodzi , że się nie odzywa , że tak dziwnie między nami ..... tych znajomych to już 5 koleżanek,które Grześka znają i jedna która tylko z opowiadań go zna , trzech znajomych księży , jego brat i moja siostra i niania ( bo dużo widzi a to mądra kobieta jest ) - a osób wiedzących o tym , że mnie zdradził przez 5 lat było 2 , teraz jeszcze księża no i w końcu siostra się domyśliła .
Tak się dzisiaj zastanowiłam , że szukam wsparcia ale też jakby " przygotowuje" bliskie osoby na to co może się złego wydarzyć. Może nie piwinnam nic nikomu mówić ? Trochę to tez mam takie uczucie , że chce żeby zobaczyli go w " gorszym" świetle bo on na zewnątrz to jest bardzo miły, dla wszystkich uprzejmy i ludzie go lubią . Dziwnie się z tym czuje a jednocześnie cos jakby mnie " zmuszało" , jest mi na tyle źle , że trudno mi nad tym zapanować. Nie robie tego , żeby one nadawały na niego bo to ucinam i nie wchodzę w szczegóły ale zastanawiam się czy czasem gdzieś podświadomie nie oczekuje ( może boje się tego ) ,że one "coś" wiedzą , że jest " coś" i ludzie o tym gadają za moimi plecami .
A tak w ogóle to beznadziejna Jestem tak mi się chce bliskości , że mu ją daje . Czuje się podle ( choć przynajmniej na kilka dni przestaje obsesyjnie myśleć o tym jak bardzo chce go poczuć ) , wymyśliłam ,ze jak nie zacznie do mnie mówić po imieniu to sexu nie będzie , wytrzymałam dwa tygodnie i kilka dni .... to takie strasznie trudnie jak śpimy w jednym łóżku a ciekawe jest to ze jeśli zdaży mi się usnąć przy córce to mąż przychodzi mnie obudzić ....
Wymyśliłam , że wezmę się nie za budowę nowego domu a za rozbudowe tego gdzie mieszkamy bo dzieci rosną i się ciasno zaczyna robić jeszcze z mężem nie rozmawiałam ale na dzień dzisiejszy inaczej tego nie widzę a lata lecą i coraz trudniej o kredyt .... Bardzo bym chciała żeby się w to zaangażował ale tata powiedział , że przepisze wszystko tylko na mnie więc wiem , że będzie problem. Dzieci dzisiaj u babci to może mu powiem co wymyśliłam. Pewnie znowu będzie , że sobie poradzę .....jako zarzut z jego strony .... on nic nie zrobił w kwestii zapewnienia rodzinie lokum , oglądał domy do kupienia ale do banku nie poszedł się zorientować jakie są szanse na kredyt a tym bardziej racjonalnie nie pomyślał na co nas stać w ogóle to my naprawdę unikaliśmy tego tematu ....
Jest sobota wieczór późny a on w pracy ....

Czy to źle , że mowie znajomym , że mamy kryzys ? Dzisiaj się znowu kolejnej wygadałam - bez jakichkolwiek szczegółów i nie nadaje na niego ale , że już nie wiem o co chodzi , że się nie odzywa , że tak dziwnie między nami ..... tych znajomych to już 5 koleżanek,które Grześka znają i jedna która tylko z opowiadań go zna , trzech znajomych księży , jego brat i moja siostra i niania ( bo dużo widzi a to mądra kobieta jest ) - a osób wiedzących o tym , że mnie zdradził przez 5 lat było 2 , teraz jeszcze księża no i w końcu siostra się domyśliła .
Tak się dzisiaj zastanowiłam , że szukam wsparcia ale też jakby " przygotowuje" bliskie osoby na to co może się złego wydarzyć. Może nie piwinnam nic nikomu mówić ? Trochę to tez mam takie uczucie , że chce żeby zobaczyli go w " gorszym" świetle bo on na zewnątrz to jest bardzo miły, dla wszystkich uprzejmy i ludzie go lubią . Dziwnie się z tym czuje a jednocześnie cos jakby mnie " zmuszało" , jest mi na tyle źle , że trudno mi nad tym zapanować. Nie robie tego , żeby one nadawały na niego bo to ucinam i nie wchodzę w szczegóły ale zastanawiam się czy czasem gdzieś podświadomie nie oczekuje ( może boje się tego ) ,że one "coś" wiedzą , że jest " coś" i ludzie o tym gadają za moimi plecami .
A tak w ogóle to beznadziejna Jestem tak mi się chce bliskości , że mu ją daje . Czuje się podle ( choć przynajmniej na kilka dni przestaje obsesyjnie myśleć o tym jak bardzo chce go poczuć ) , wymyśliłam ,ze jak nie zacznie do mnie mówić po imieniu to sexu nie będzie , wytrzymałam dwa tygodnie i kilka dni .... to takie strasznie trudnie jak śpimy w jednym łóżku a ciekawe jest to ze jeśli zdaży mi się usnąć przy córce to mąż przychodzi mnie obudzić ....
Wymyśliłam , że wezmę się nie za budowę nowego domu a za rozbudowe tego gdzie mieszkamy bo dzieci rosną i się ciasno zaczyna robić jeszcze z mężem nie rozmawiałam ale na dzień dzisiejszy inaczej tego nie widzę a lata lecą i coraz trudniej o kredyt .... Bardzo bym chciała żeby się w to zaangażował ale tata powiedział , że przepisze wszystko tylko na mnie więc wiem , że będzie problem. Dzieci dzisiaj u babci to może mu powiem co wymyśliłam. Pewnie znowu będzie , że sobie poradzę .....jako zarzut z jego strony .... on nic nie zrobił w kwestii zapewnienia rodzinie lokum , oglądał domy do kupienia ale do banku nie poszedł się zorientować jakie są szanse na kredyt a tym bardziej racjonalnie nie pomyślał na co nas stać w ogóle to my naprawdę unikaliśmy tego tematu ....
Jest sobota wieczór późny a on w pracy ....

[Jacek-sychar]

Słonko

Widzę, że wszystko "buzuje" w Tobie. Tyle różnych myśli. Czy to źle? Chyba nie. Po prostu starasz się wszystko sobie jakoś tam w głowie poukładać.

Słonko

Widzę, że wszystko "buzuje" w Tobie. Tyle różnych myśli. Czy to źle? Chyba nie. Po prostu starasz się wszystko sobie jakoś tam w głowie poukładać.

[Słonko]

Oj Jacku bardzo wszystko " buzuje" a to wszystko tyle już trwa ....Dla mnie te 5 prawie 6 .miesięcy ( od kiedy Maż stwierdził , że nic do mnie nie czuje i ze się " wypaliło" )są straszne , widzę zmiany w sobie, nawet w tej naszej relacji.Racjonalnie wiem , że najpierw ja i wiem , że Pan Bóg już " inaczej" nie mógł się do mnie dostać i dziękuję za to doświadczenie .Wiem jaki ogrom pracy przede mną jeszcze , pracy nad swoimi słabościami i pracy aby poznać Boga lepiej, szczególnie w drugim człowieku. Walczę ze swoją pychą , która gdzie może tam się wciska . Trudno bardzo wejść ponad swoje zranienia , pokonać pokusy . Nie wiem zupełnie jak funkcjonować , co mówić i do kogo. Chciałbym móc jakoś zaplanować, zabezpieczyć przyszłość moich dzieci a przy obecnej podstawie mojego męża jest to trudne . Nie chciałbym zranić jego " męskiego ego " a rozmowa z nim jest niezwykle trudna i ten mur obojętności. Czytam książkę, która polecałeś - tak wiele jest tam o moim Mężu . A ja nic nie mogę bo on powinien chcieć sam się zmienić , powalczyć a to go chyba przerasta , może przeraża . Z zewnątrz patrząc widzę te "demony", które go otoczyły i zatrzymały w miejscu , wiem , że swoją postawą też mu nie pomogłam bo pewnie mogłam więcej , inaczej .

Z innej " beczki" Jacku w którymś z wątków wkleiłeś link do ciekawego artykułu o grzechu , wydawało mi się , że zapisałam ale nie mogę teraz znaleźć czy pamiętasz co to było ? Jeśli udałoby Ci się to znaleźć to będę wdzięczna .

Oj Jacku bardzo wszystko " buzuje" a to wszystko tyle już trwa ....Dla mnie te 5 prawie 6 .miesięcy ( od kiedy Maż stwierdził , że nic do mnie nie czuje i ze się " wypaliło" )są straszne , widzę zmiany w sobie, nawet w tej naszej relacji.Racjonalnie wiem , że najpierw ja i wiem , że Pan Bóg już " inaczej" nie mógł się do mnie dostać i dziękuję za to doświadczenie .Wiem jaki ogrom pracy przede mną jeszcze , pracy nad swoimi słabościami i pracy aby poznać Boga lepiej, szczególnie w drugim człowieku. Walczę ze swoją pychą , która gdzie może tam się wciska . Trudno bardzo wejść ponad swoje zranienia , pokonać pokusy . Nie wiem zupełnie jak funkcjonować , co mówić i do kogo. Chciałbym móc jakoś zaplanować, zabezpieczyć przyszłość moich dzieci a przy obecnej podstawie mojego męża jest to trudne . Nie chciałbym zranić jego " męskiego ego " a rozmowa z nim jest niezwykle trudna i ten mur obojętności. Czytam książkę, która polecałeś - tak wiele jest tam o moim Mężu . A ja nic nie mogę bo on powinien chcieć sam się zmienić , powalczyć a to go chyba przerasta , może przeraża . Z zewnątrz patrząc widzę te "demony", które go otoczyły i zatrzymały w miejscu , wiem , że swoją postawą też mu nie pomogłam bo pewnie mogłam więcej , inaczej .

Z innej " beczki" Jacku w którymś z wątków wkleiłeś link do ciekawego artykułu o grzechu , wydawało mi się , że zapisałam ale nie mogę teraz znaleźć czy pamiętasz co to było ? Jeśli udałoby Ci się to znaleźć to będę wdzięczna .

[Jacek-sychar]

Źródło do "Tajemnicy grzechu" to:
http://www.jankowice.rybn...ca-grzechu.html

Źródło do "Tajemnicy grzechu" to:
http://www.jankowice.rybn...ca-grzechu.html

[Słonko]

Panie Boże zapłać a ja pięknie dziękuję
Wiesz Jacku spotkałam na swojej drodze bardzo wykształcona kobietę po 50 ( mogłaby być moja mama ) , ścisły umysł i spory dorobek naukowy.Rozmawiałam z nią jakieś dwie godziny i jak wracam wspomnieniami to jakoś ona kojarzy mi się z Tobą . Tłumaczyła mi jak odkrywa siebie , jak wreszcie " uwolniła" się od męża ,który "trzymał" ja w miejscu i nie pozwalał się rozwinąć i spełniać marzeń . Początkowo mnie trochę zafascynowała jej postawa ale było w niej też coś ogromnie smutnego , jakaś pustka , która usiłowała zapełnić różnymi "aktywnościami".Nie wiem jaki ten mąż był , może i tak trzeba było . Myślę o niej i modlę się czasem w jej intencji żeby Boga znalazła bo w końcu doszłam do wniosku , że tej relacji w niej brakuje. Poleciła mi książki Beaty Pawlikowskiej po kilku stronach odłożyłam i nie mam zamiaru wracać , nie chce być tak "ustawiona" .Pewnie nigdy jej już nie spotkam ale bardzo wpłynęła na moje życie uświadamiając mi , że tak nie chce żyć . Trochę trwało zanim ten wniosek wysnułam ale liczy się efekt końcowy . Zupełnie nie wiem czemu jak czytam Twoja historię to zdarza mi się myśleć o tej Pani .
Wiem , ze spotkanie z nią otworzyło we mnie coś czego nie było - myśl, że wyjściem z kryzysu małżeńskiego jest rozwód i to ciągnie się do dzisiaj , wcześniej nigdy bym z takimi słowami czy nawet myślami do męża nie podeszła .Jakoś podświadomie czułam się coraz bardziej rozczarowana mężem , byłam przemeczona i tak łatwo było zwalić na niego " winę" i tak jakoś przychodziły te słowa do niego , że mam dosyć , że nie chce tak żyć , że to bez sensu. Tak to był jej wpływ. I tak na prawdę to Św.Józef mnie tu do Was przysĺał i dopiero to otworzyło mi oczy i przypomniało co przysięgałam .To jest niesamowite jaki dało mi to spokój , to nie tak , że nie płacze czy nie sprzeczam się z Bogiem .Wiem , ze ta przysięga jest czymś stałym i choćby nie wiem co się stało to ja mam być jej wierna .Trudno mi to opisać .Ja cały prawie rok po spotkaniu tej Pani szukałam tylko jak rozwiązać małżeństwo a to o rozdzielności majątkowej i tylko takie strony wwyskakiwały . Mąż nie ułatwiał ale myślę, że sam był i nadal jest w tym pogubiony a moja postawa mu nie pomagała w odnalezieniu tej właściwej drogi .

Może czytając Twoja historię jakoś o tym zostawionym " okropnym" Mężu myślę - bo może on nie taki " okropny" nie jest i cierpi , cierpiał ?
Nie wiem ale juz od dłuższego czasu chciałam się tym podzielić.
Powinnam spać , Mąż obok pochrapuje .....ech ten jego zapach.....

Panie Boże zapłać a ja pięknie dziękuję
Wiesz Jacku spotkałam na swojej drodze bardzo wykształcona kobietę po 50 ( mogłaby być moja mama ) , ścisły umysł i spory dorobek naukowy.Rozmawiałam z nią jakieś dwie godziny i jak wracam wspomnieniami to jakoś ona kojarzy mi się z Tobą . Tłumaczyła mi jak odkrywa siebie , jak wreszcie " uwolniła" się od męża ,który "trzymał" ja w miejscu i nie pozwalał się rozwinąć i spełniać marzeń . Początkowo mnie trochę zafascynowała jej postawa ale było w niej też coś ogromnie smutnego , jakaś pustka , która usiłowała zapełnić różnymi "aktywnościami".Nie wiem jaki ten mąż był , może i tak trzeba było . Myślę o niej i modlę się czasem w jej intencji żeby Boga znalazła bo w końcu doszłam do wniosku , że tej relacji w niej brakuje. Poleciła mi książki Beaty Pawlikowskiej po kilku stronach odłożyłam i nie mam zamiaru wracać , nie chce być tak "ustawiona" .Pewnie nigdy jej już nie spotkam ale bardzo wpłynęła na moje życie uświadamiając mi , że tak nie chce żyć . Trochę trwało zanim ten wniosek wysnułam ale liczy się efekt końcowy . Zupełnie nie wiem czemu jak czytam Twoja historię to zdarza mi się myśleć o tej Pani .
Wiem , ze spotkanie z nią otworzyło we mnie coś czego nie było - myśl, że wyjściem z kryzysu małżeńskiego jest rozwód i to ciągnie się do dzisiaj , wcześniej nigdy bym z takimi słowami czy nawet myślami do męża nie podeszła .Jakoś podświadomie czułam się coraz bardziej rozczarowana mężem , byłam przemeczona i tak łatwo było zwalić na niego " winę" i tak jakoś przychodziły te słowa do niego , że mam dosyć , że nie chce tak żyć , że to bez sensu. Tak to był jej wpływ. I tak na prawdę to Św.Józef mnie tu do Was przysĺał i dopiero to otworzyło mi oczy i przypomniało co przysięgałam .To jest niesamowite jaki dało mi to spokój , to nie tak , że nie płacze czy nie sprzeczam się z Bogiem .Wiem , ze ta przysięga jest czymś stałym i choćby nie wiem co się stało to ja mam być jej wierna .Trudno mi to opisać .Ja cały prawie rok po spotkaniu tej Pani szukałam tylko jak rozwiązać małżeństwo a to o rozdzielności majątkowej i tylko takie strony wwyskakiwały . Mąż nie ułatwiał ale myślę, że sam był i nadal jest w tym pogubiony a moja postawa mu nie pomagała w odnalezieniu tej właściwej drogi .

Może czytając Twoja historię jakoś o tym zostawionym " okropnym" Mężu myślę - bo może on nie taki " okropny" nie jest i cierpi , cierpiał ?
Nie wiem ale juz od dłuższego czasu chciałam się tym podzielić.
Powinnam spać , Mąż obok pochrapuje .....ech ten jego zapach.....

[Jacek-sychar]

[Słonko]

Witam! Dawno jakoś nic nie pisałam choć podczytuję..
Jacku chyba źle się wyraziłam bo ta Pani mi się przypomniała jakoś bardziej po tym jak napisałeś, że Twoja żona stwierdziła,że nie będzie szczęśliwa.... To chyba to i wyraźny brak " czegoś " w tej Pani pozwolił mi na stworzenie tego skojarzenia.... ja nie wiem czy ona kogoś "ma", jaki jest ten " niedobry" mąż - może to taki sympatyczny Pan jak Ty?
pòźno już a tyle bym chciała napisać...
Refleksje na " nowe" tematy, przemyślenia po Pierwszej Komunii Świętej synka, wrażenia po oobejrzanym dzisiaj dzisiaj filmie i wiem ze dużo by tego wyszło ac nie mam siły. I nie chce zanudzać.
Jacku książka o dorosłych dzieciach rewelacyjna tzn. Faktycznie daje do myślenia i tyle rzeczy u męża widzę i. BC mi ci szkod, że nie chce sobie pomóC.

Witam! Dawno jakoś nic nie pisałam choć podczytuję..
Jacku chyba źle się wyraziłam bo ta Pani mi się przypomniała jakoś bardziej po tym jak napisałeś, że Twoja żona stwierdziła,że nie będzie szczęśliwa.... To chyba to i wyraźny brak " czegoś " w tej Pani pozwolił mi na stworzenie tego skojarzenia.... ja nie wiem czy ona kogoś "ma", jaki jest ten " niedobry" mąż - może to taki sympatyczny Pan jak Ty?
pòźno już a tyle bym chciała napisać...
Refleksje na " nowe" tematy, przemyślenia po Pierwszej Komunii Świętej synka, wrażenia po oobejrzanym dzisiaj dzisiaj filmie i wiem ze dużo by tego wyszło ac nie mam siły. I nie chce zanudzać.
Jacku książka o dorosłych dzieciach rewelacyjna tzn. Faktycznie daje do myślenia i tyle rzeczy u męża widzę i. BC mi ci szkod, że nie chce sobie pomóC.

[Jacek-sychar]

[Słonko]

Znowu żałuję, że nie mam dyktafonu w głowie..

Mąż był dzisiaj na meczu z ukochanym bratem i dwoma kolegami " męski wypad ".... Ja z pracy wróciłam na styk i szybko z dziećmi do Kościoła bo zakończenie " białego tygodnia" a potem, chyba żeby poprawić sobie humor zabrałam je jeszcze na zakupy, nawet to, że kupiłam sobie buty i torebkę(i to w promocji) nie poprawiło mi nastroju. Wiec ułożyłam, w głowie, najpierw długiego posta a potem przemówienie do męża z zaznaczeniem granic i co? I mi wyparowało wszystko jak tylko mąż wszedł do domu..... bukiet bzu miał w rękach i niby nie dla mnie bo po prostu go na stole położył no ale ja baba jestem.... A jeszcze mniej wzruszyło bo tak ładnie pachnie...
A swoją drogą to się zastanawiam co z tą moją głową jest nie tak bo sama wyczuwam w sobie sprzeczność. Jest mi źle jak jest a nie umiem tego zmienić. Układam te przemówienia do męża zakładając jak dzisiaj, że on nie wiadomo co robi a potem on wtrąca zmęczony, nie pijany, coś i dla mnie załatwi i mi głupio i nie mówię nic albo staram się być miła. Te jego wyjazdy bardzo mnie stresujące i też nie potrafię sobie odpowiedzieć dlaczego, niby wiem gdzie,z kim, po co a denerwuje się bardzo i wymyślam. A on tak jakoś nawet smsa nie przyśle, że dojechał, że wszystko ok ( jak mu to kiedyś powiedziiałam, że mógłby choć dać znać, że wszystko ok a nie ja się na fb dowiaduję bo zdjęcia wstawia to mi powiedział że jak mu się coś stanie to i tak się dowiem). A żeby było fajnie to nie jestem jego " znajoma " i zdjęć z komunii syna nie ma ani żadnó w ych "rodzinnych" taki " wirtualny kawaler" z niego.
Czepiam się strasznie i wymyślam a przecież on się tak stara.... Tyle przed komunią zrobił ( żeby nie było doceniam i chwałę) i nawet o finansach co nieco raczył że mną porozmawiać i o tym, że znowu będą egzaminy kolejne.... A ja się czepiam bo chce seksu ( no ja c też chcę) ale po imieniu do mnie nie mówi, zostawia mi dzieci w dniu na głowie bo on " pracuje " a nawet jeśli wychodzi tak jak dziś to też go ten temat w ogóle nie interesuje - ja jak chce wyjść to muszę sobie " załatwić " opiekę.... I dużo jeszcze takich " pierdół" mam mu do zarzucenia...
Czuję się jakbym sobie wymyślała bo technicznie jest ok a ja nie mogę bo nie ma w ogóle chęci rozmowy, jeśli coś chce wiedzieć muszę spytać wprost i to tak żeby mógł odpowiedzieć "tak " lub " nie ". Bez sensu to wszystk, jestem zmzmęczona, niedoceniona, a do tego ciężki czas hormonalnie przede mną jeszcze.
zasypiam już nad tym...

Znowu żałuję, że nie mam dyktafonu w głowie..

Mąż był dzisiaj na meczu z ukochanym bratem i dwoma kolegami " męski wypad ".... Ja z pracy wróciłam na styk i szybko z dziećmi do Kościoła bo zakończenie " białego tygodnia" a potem, chyba żeby poprawić sobie humor zabrałam je jeszcze na zakupy, nawet to, że kupiłam sobie buty i torebkę(i to w promocji) nie poprawiło mi nastroju. Wiec ułożyłam, w głowie, najpierw długiego posta a potem przemówienie do męża z zaznaczeniem granic i co? I mi wyparowało wszystko jak tylko mąż wszedł do domu..... bukiet bzu miał w rękach i niby nie dla mnie bo po prostu go na stole położył no ale ja baba jestem.... A jeszcze mniej wzruszyło bo tak ładnie pachnie...
A swoją drogą to się zastanawiam co z tą moją głową jest nie tak bo sama wyczuwam w sobie sprzeczność. Jest mi źle jak jest a nie umiem tego zmienić. Układam te przemówienia do męża zakładając jak dzisiaj, że on nie wiadomo co robi a potem on wtrąca zmęczony, nie pijany, coś i dla mnie załatwi i mi głupio i nie mówię nic albo staram się być miła. Te jego wyjazdy bardzo mnie stresujące i też nie potrafię sobie odpowiedzieć dlaczego, niby wiem gdzie,z kim, po co a denerwuje się bardzo i wymyślam. A on tak jakoś nawet smsa nie przyśle, że dojechał, że wszystko ok ( jak mu to kiedyś powiedziiałam, że mógłby choć dać znać, że wszystko ok a nie ja się na fb dowiaduję bo zdjęcia wstawia to mi powiedział że jak mu się coś stanie to i tak się dowiem). A żeby było fajnie to nie jestem jego " znajoma " i zdjęć z komunii syna nie ma ani żadnó w ych "rodzinnych" taki " wirtualny kawaler" z niego.
Czepiam się strasznie i wymyślam a przecież on się tak stara.... Tyle przed komunią zrobił ( żeby nie było doceniam i chwałę) i nawet o finansach co nieco raczył że mną porozmawiać i o tym, że znowu będą egzaminy kolejne.... A ja się czepiam bo chce seksu ( no ja c też chcę) ale po imieniu do mnie nie mówi, zostawia mi dzieci w dniu na głowie bo on " pracuje " a nawet jeśli wychodzi tak jak dziś to też go ten temat w ogóle nie interesuje - ja jak chce wyjść to muszę sobie " załatwić " opiekę.... I dużo jeszcze takich " pierdół" mam mu do zarzucenia...
Czuję się jakbym sobie wymyślała bo technicznie jest ok a ja nie mogę bo nie ma w ogóle chęci rozmowy, jeśli coś chce wiedzieć muszę spytać wprost i to tak żeby mógł odpowiedzieć "tak " lub " nie ". Bez sensu to wszystk, jestem zmzmęczona, niedoceniona, a do tego ciężki czas hormonalnie przede mną jeszcze.
zasypiam już nad tym...

[Matteo]

...

...

[Słonko]

Dziękuję Matteo
Bardzo dużo myślałam o tym co mi napisałeś, bardzo trafnie nazwałeś to co we mnie jest i było. Przez ten strach straciłam 5 albo i 6 lat.... Choć może nie do końca bo Anuśki by mogło nie być.....
Muszę po mału ustalić powód tego strachu.
Wczoraj wygłosiłam krótką przemowę do ściany ( czyli męża) w której dałam mu czas do czerwca na decyzję czego chce.... Mam zamiar napisać " warunki" i określić co jeśli będzie " Tak" a co jeśli " nie " tak żebym ja nie zapomniała..... A na dzisiaj wywołałam wielki gniew nie reagując gdy coś ode mnie chciał tylko powiedział tonem rozkazującym i ośmieliłam się powiedzieć, że skoro dzieci uczy jak się grzecznie zachowywać i do obcych tak się zachowuje to nie rozumiem czego do mnie mówi takim tonem. I że " bez magicznych słów " to nie wiem o co mu chodzi.... Zabrał zastrzyki i chyba pojechał do n ośrodka zdrowia, a ja chciałam żeby po prostu powiedział proszę lub grzecznie spytał " czy mogłabyś ". Ja tak się do niego zwracam i po tym jak coś zrobi dziękuję. Wyszedł z takim gniewem że nawet z dziećmi się nie pożegnał. A ja mam w sobie strach i kołaczą się myśli " co to będzie, jak ja mogłam "... chore to we mnie bardzo....
Tak na prawdę to już nie mogłam znieść tego że od roku co najmniej nie mówi do mnie po imieniu, nie mówi "cześć " jak wraca, proszę, dziękuję i przepraszam są bardzo rzadko ( żeby nie było to ja już mu na to zwracałam uwagę)
Boję się ale muszę dać radę bo tak jak jest teraz nie da się żyć i dziękuję Matteo jeszcze raz bo twoje słowa uświadomiły mi mój strach i to, że cieszę się z tych drobnych gestów męża a nie znam jego motywacji.
Muszę to ustalić, jak się wprowadzi to on straci więcej a ja jakoś dam radę w sumie teraz to też praktycznie jestem sama.

Dziękuję Matteo
Bardzo dużo myślałam o tym co mi napisałeś, bardzo trafnie nazwałeś to co we mnie jest i było. Przez ten strach straciłam 5 albo i 6 lat.... Choć może nie do końca bo Anuśki by mogło nie być.....
Muszę po mału ustalić powód tego strachu.
Wczoraj wygłosiłam krótką przemowę do ściany ( czyli męża) w której dałam mu czas do czerwca na decyzję czego chce.... Mam zamiar napisać " warunki" i określić co jeśli będzie " Tak" a co jeśli " nie " tak żebym ja nie zapomniała..... A na dzisiaj wywołałam wielki gniew nie reagując gdy coś ode mnie chciał tylko powiedział tonem rozkazującym i ośmieliłam się powiedzieć, że skoro dzieci uczy jak się grzecznie zachowywać i do obcych tak się zachowuje to nie rozumiem czego do mnie mówi takim tonem. I że " bez magicznych słów " to nie wiem o co mu chodzi.... Zabrał zastrzyki i chyba pojechał do n ośrodka zdrowia, a ja chciałam żeby po prostu powiedział proszę lub grzecznie spytał " czy mogłabyś ". Ja tak się do niego zwracam i po tym jak coś zrobi dziękuję. Wyszedł z takim gniewem że nawet z dziećmi się nie pożegnał. A ja mam w sobie strach i kołaczą się myśli " co to będzie, jak ja mogłam "... chore to we mnie bardzo....
Tak na prawdę to już nie mogłam znieść tego że od roku co najmniej nie mówi do mnie po imieniu, nie mówi "cześć " jak wraca, proszę, dziękuję i przepraszam są bardzo rzadko ( żeby nie było to ja już mu na to zwracałam uwagę)
Boję się ale muszę dać radę bo tak jak jest teraz nie da się żyć i dziękuję Matteo jeszcze raz bo twoje słowa uświadomiły mi mój strach i to, że cieszę się z tych drobnych gestów męża a nie znam jego motywacji.
Muszę to ustalić, jak się wprowadzi to on straci więcej a ja jakoś dam radę w sumie teraz to też praktycznie jestem sama.

[Harnaś]

Trzymam za Ciebie kciuki.
Nie pękaj, bo za każdym razem jak się złamiesz wzmacniasz męża.
Wiem bo sam często się łamię.
Ale ja też mam już dosyć, mam dosyć żebrania o miłość - czasem myślę że chyba nigdy mnie nie kochała.
Ale Ty walcz - kobiety są ponoć silniejsze psychicznie.

Trzymam za Ciebie kciuki.
Nie pękaj, bo za każdym razem jak się złamiesz wzmacniasz męża.
Wiem bo sam często się łamię.
Ale ja też mam już dosyć, mam dosyć żebrania o miłość - czasem myślę że chyba nigdy mnie nie kochała.
Ale Ty walcz - kobiety są ponoć silniejsze psychicznie.

[Nirwanna]