Celem tego forum jest niesienie pomocy małżonkom przeżywającym kryzys na każdym jego etapie, którzy chcą ratować swoje sakramentalne małżeństwa, także po rozwodzie i gdy ich współmałżonkowie są uwikłani w niesakramentalne związki
Wysłany: 2015-03-05, 10:38 Nie wiem czy warto ratować to małżeństwo
Dłużej już nie mogę wytrzymać i muszę to z siebie wydusić.
Od 5 lat jestem mężatką mam wspaniałą córeczkę 4 lata i najprawdopodobniej spodziewam się kolejnego dziecka. Niby nic takiego ale ja nie wiem czy kocham swojego męża. Może zacznę od początku. Kiedy się poznaliśmy z mężem 8 lat temu wydawało mi się, że spotkałam miłość swojego zycia. Problem zaczął się gdy wszystko musiało być tak jak on chce i w niczym nie widział nic złego, nawet w paleniu trawki przy mnie choć wiedział, że tego nie toleruje. Zaczęły się kłamstwa z jego strony nawet potrafił kłamać mi prosto w twarz kiedy miałam dowody odsunął mnie od moich znajomych a kiedy zostałam juz kompletnie sama i nie mogłam liczyć na niczyje wsparcie to było jeszcze gorzej. Zawsze czułam, że mam jakieś lęki społeczne zaburzenia emocjonalne ale kiedy zostałam zupełnie sama to się nasiliło. On mi obiecywał oczywiście za każdym razem że wszystko będzie dobrze, że to już się nie powtórzy a ja głupia wierzyłam mu w każde słowo. Kiedy zbliżał się nasz ślub zaczęłam mieć wątpliwości czy dobrze robie wychodząc za człowieka który nie ma za grosz szacunku ani do mnie ani do moich rodziców ale miałam takie klapki na oczach tak świetnie potrafił mi mydlić oczy, że wierzyłam we wszystko co mi powie nie wiem czy z miłości czy ze strachu że tylko on mi został. Miałam 22 lata gdy wychodziłam za mąż moje zdrowie psychiczne było w coraz gorszym stanie ale dobrze to ukrywałam skoro nikt tego nie zauważył no może tylko mama zauważyła ze stałam się bardziej poważna i mniej się uśmiecham. Myślałam że jak weźmiemy ślub urodzę dziecko to coś się zmieni zreszta to mi obiecał i chyba to naprawdę przekonało mnie do ślubu myślałam, że coś w nim pęknie ale było już tylko gorzej. Przez praktycznie całą ciąże w ogóle się mną nie interesował. Jego hobby było ważniejsze. Nawet jak wyjeżdżał to dzwoniąc do mnie ani razu nie zapytał jak się czuję. Po urodzeniu córeczki również był brak zainteresowania z jego strony. Po jakimś czasie jak już nie wytrzymałam stwierdził że chyba to go przerosło i dlatego tak się zachowywał. A wydawało mi się że ślub i dziecko to były nasze wspólne decyzje. Kiedy córka skończyła rok coś się zmieniło. Zaczął się nią bardziej interesować. Teraz niemogę powiedziec że się nią nie interesuje ale głównie to ja Go proszę o to żeby coś zrobił przy niej. A mną też się interesował, ale bardziej w sferze seksualnej niż normalnej. Zresztą tak było od początku. Jak robił się nazbyt miły to już wiedziałam że czegoś chce ode mnie, że mu się należy, a ja dla świetego spokoju się godziłam, nawet gdy źle się czułam.Owszem byłymiły chwile w naszym życiu ale zawsze wszystko kończyło się tak samo. Kiedy zaczęłam się robić bardziej oschła obojetna to potrafił mieć nawet do mnie pretensje ze juz Go pewnie nie Kocham i takie tam. Po pewnym czasie nie wytrzymałam. I kiedy zaczęłam wrzeszczeć nawet na własne dziecko Bogu ducha winne zaczęłam szukac pomocy. Udałam się do psychiatry. Diagnoza zaburzenia nerwicowo depresyjne mieszane plus lęk społeczny i natręctwa. Chodziłam na terapie. Po jakichś 7 miesiącach zrezygnowałam i z terapii i z wizyt u psychiatry ponieważ nic się nie zmieniło. Może to że wyszłam z tego trochę silniejsza, ale dla mnie moje małżeństwo to już fikcja. Nawet moi rodzice z którymi mieszkamy nie wiedzą jaka jest prawda ani mój brat który jest księdzem wszystkich okłamałam że to moja wina że to przeze mnie tak się dzieje. Nie chciałam wywoływać piekła w domu ze względu na własne dziecko. teraz wiem, że to był błąd. Pewnie ktoś się teraz zastanowi dlaczego znów jestem w ciąży skoro nie kocham męża i uważam swoje małżeństwo za fikcję. W porywie emocji zapragnęłam mieć drugie dziecko. Ale nie wydaje mi się żeby to coś zmieniło między nami. Otóż zawsze chciałam mieć dwójkę dzieci. Kidy oznajmiłam mężowi, że jeżeli nie zmieni się jego podejście złoże papiery rozwodowe. Stał się trochę milszy co zrobiło się męczące. Czy wychowam je sama czy nie teraz tego nie wiem. Tylko teraz nasuwa się pytanie czy jestem w stanie odebrać dziecku ojca. To tak w skrócie opowiedziane, ale przynajmniej trochę lżej się zrobiło. Wczoraj zebrałam się w końcu na rozmowę z mężem. Rozmowa byłą dosyć długa ale to ja cały czas mówiłam a on siedział i się nie odzywał. Kiedy zapytałam się Go czy owie coś na ten temat on jedyne co mi odpowiedział to to,że w końcu zrozumiał swój błąd, jak mnie skrzywdził i że teraz wszystko naprawi. Tylko jak ja mam w to uwierzyć skoro tak się kończyły wszystkie nasze rozmowy i te same obietnice z jego strony. Ja jestem osobą wierzącą od zawsze a od jakiegoś czasu moja wiara bardzo się pogłębiła mąż nie należy do takich osób a wręcz unika sytuacji związanych np z kościołem.
duzapanna [Usunięty]
Wysłany: 2015-03-05, 12:17
Witaj agg27, dużo emocji w Twoim wpisie.
Czy mogłabyś napisać, co konkretnie zarzucasz swojemu mężowi, czego Ci brak w Waszym małżeństwie? Może wtedy forumowicze łatwiej będą mogli coś podpowiedzieć, doradzić.
grzegorz_ [Usunięty]
Wysłany: 2015-03-05, 12:53
duzapanna napisał/a:
Witaj agg27, dużo emocji w Twoim wpisie.
Czy mogłabyś napisać, co konkretnie zarzucasz swojemu mężowi, czego Ci brak w Waszym małżeństwie? Może wtedy forumowicze łatwiej będą mogli coś podpowiedzieć, doradzić.
Aga o tym pisze
"Niby nic takiego ale ja nie wiem czy kocham swojego męża" i tu pies pogrzebany.
Mieszkanie z rodzicami też pewnie dobrym wyborem nie było
agg27 [Usunięty]
Wysłany: 2015-03-05, 12:55
Brakuje mi bezinteresownej miłości, pomocy, zrozumienia, zwykłej rozmowy. Mam dość ciągłego proszenia o cokolwiek, tłumaczenia że czegoś nie chce nawet w sytuacjach intymnych, tłumaczenia jaką wartością jest dla mnie wiara i rodzina wydaje mi się że każdy rozsądny człowiek zrozumiał by to tym bardziej po ośmiu latach ciągłego gadania.
agg27 [Usunięty]
Wysłany: 2015-03-05, 14:48
Nie wydaje mi się żeby mieszkanie z moimi rodzicami było błędem ponieważ gdyby nie oni zostałabym zupełnie sama zresztą zawsze mogę na nich liczyć w pomocy przy córce i tak dla sprostowania nigdy nie wtrącali się w nasze małżeństwo. Mamy duży dom i każdy ma w nim swoje miejsce więc w tej kwestii nigdy nie dochodziło do żądnych konfliktów
jak uważnie posłuchasz, to na pewno na wiele pytań znajdziesz odpowiedzi.
Pogody Ducha
alicja1985 [Usunięty]
Wysłany: 2015-03-13, 10:07
Aga ja mysle ze warto ratowac to małżestwo
alicja1985 [Usunięty]
Wysłany: 2015-03-13, 10:17
Mialam podobna sytuacje myslalam ze juz go nie kocham ze to przyzwyczajenie ale to jednak byla miłosc
Annamarta [Usunięty]
Wysłany: 2015-10-22, 14:51
Hej, Agnieszka :) Z Twojego postu wynika, że zostałaś potwornie zraniona i czujesz się gorzko zawiedziona. Doskonale rozumiem. Pamiętaj jednak, że miłość nie jest emocją - to wierność wyborowi.
Sakrament to znak Bożej obecności. Warto prosić więc tego Boga o jego interwencję. Zostaliście przez Niego złączeni, niech teraz bierze się do roboty, jeśli coś szwankuje :) Z własnego doświadczenia wiem, że pan Bóg potrafi odbudować totalne zgliszcza. Tutaj kolejny przykład: https://www.youtube.com/watch?v=v-1JX4gFtb0 Wiem, że to jest trudne, bo małżeństwo jest relacją wyjątkowo opartą na wzajemnym zaufaniu, ale spróbuj bardziej polegać właśnie na Boskich obietnicach, niż na zapewnieniach męża. Piszesz, że "zawsze czułaś, że masz jakieś lęki społeczne, zaburzenia emocjonalne (...)", jednocześnie sytuację oceniasz w ten sposób, że to jest tylko jego wina: "Wszystkich okłamałam, że to moja wina." Myślę, że nie ma sensu obwiniać drugiej strony. Każdy człowiek grzeszy i jesteśmy za siebie nawzajem odpowiedzialni. Nie chcę obwiniać z kolei ciebie, bo jesteś ofiarą, ale być może pokładałaś swoją nadzieję w mężu, który sam jest niedojrzały i słaby psychicznie. Mam też wrażenie, ze jesteś bardzo skoncentrowana na sobie. To normalne w takim stanie, ale spróbuj popatrzeć też z drugiej strony. Już sama natura wyposaża kobietę w większe zdolności empatyczne i zdolność do poświęcenia. A 1 list do Koryntian mówi: "uświęca się bowiem mąż niewierzący dzięki swej żonie (...)" (1 Kor, 14) Ja przez wiele lat obwiniałam męża o rozpad małżeństwa i rodziny, nie biorąc pod uwagę tego, ze mój brak miłości był w zasadzie kluczowy, nie rozumiejąc, że ja też mam zadanie względem niego, że kto ma dużo, od tego będą więcej wymagać. Ty masz wiarę, twój mąż ma Ciebie. Nie odbieraj sobie szansy na szczęśliwe małżeństwo. Myślę, że na dnie sumienia On zawsze będzie Twoim mężem. Ściskam, całuję i modlę się za Ciebie i Twoją rodzinę. Z Bogiem! +
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Możesz ściągać załączniki na tym forum
Dla tych, którzy kochają - propozycja wzoru odpowiedzi na pozew rozwodowy
Poniższy wzór ma charakter orientacyjny i nie zastępuje porady prawnej. W odpowiedzi na pozew warto odnieść się do wszystkich twierdzeń pozwu i zadbać o to, aby nasza odpowiedź była zgodna z prawdą.
W odpowiedzi na pozew wnoszę o oddalenie powództwa w całości i nie rozwiązywanie małżeństwa stron przez rozwód.
UZASADNIENIE
Pomimo trudności jakie nasz związek przechodził i przechodzi uważam, że nadal można go uratować. Małżeństwa nie zawiera się na chwilę i nie zrywa w momencie, gdy dzieje się coś niedobrego. Pragnę nadmienić, iż w przyszłości nie zamierzam się już z nikim innym wiązać. Podjąłem (podjęłam) bowiem decyzję, że będę z żoną (mężem) na zawsze i dołożę wszelkich starań, aby nasze małżeństwo przetrwało. Scalenie związku jest możliwe nawet wtedy, gdy tych dobrych uczuć w nas nie ma. Lecz we mnie takie uczucia nadal są i bardzo kocham swoją żonę (męża), pomimo, iż w chwili obecnej nie łączy nas więź fizyczna. Jednak wyrażam pragnienie ratowania Naszego małżeństwa i gotowy (gotowa) jestem podjąć trud jaki się z tym wiąże. Uważam, że przy odrobinie dobrej woli możemy odbudować dobrą relację miłości.
Dobro mojej żony (męża) jest dla mnie po Bogu najważniejsze. Przed Bogiem to bowiem ślubowałem (ślubowałam).
Moim zdaniem każdy związek ma swoje trudności, a nieporozumienia jakie wydarzyły się między nami nie są powodem, aby przekreślić nasze małżeństwo i rozbijać naszą rodzinę. Myślę, że każdy rozwód negatywnie wpływa nie tylko na współmałżonków, ale także na ich rodziny, dzieci i krzywdzi niepotrzebnie wiele bliskich sobie osób. Oddziaływuje również negatywnie na inne małżeństwa.
Z moją (moim) żoną (mężem) znaliśmy się długo przed zawarciem naszego małżeństwa i uważam, że był to wystarczający czas na wzajemne poznanie się. Po razem przeżytych "X" latach (jako para, narzeczeni i małżonkowie) żona (mąż) jest dla mnie zbyt ważną osobą, aby przekreślić większość wspólnie spędzonych lat. Według mnie w naszym związku nie wygasły więzi emocjonalne i duchowe. Podkreślam, iż nadal kocham żonę (męża) i pomimo, że oddaliliśmy się od siebie, chcę uratować nasze małżeństwo. Osobiście wyrażam wolę i chęć naprawy naszych małżeńskich relacji, gdyż mam przekonanie, że każdy związek małżeński dotknięty poważnym kryzysem jest do uratowania.
Orzeczenie rozwodu spowodowałoby, że ucierpiałoby dobro wspólnych małoletnich dzieci stron oraz byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Dzieci potrzebują stabilnego emocjonalnego kontaktu z obojgiem rodziców oraz podejmowania przez obie strony wszelkich starań, by zaspokoić potrzeby rodziny. Rozwód grozi osłabieniem lub zerwaniem więzi emocjonalnej dzieci z rodzicem zamieszkującym poza rodziną. Rozwód stron wpłynie także niekorzystnie na ich rozwój intelektualny, społeczny, psychiczny i duchowy, obniży ich status materialny i będzie usankcjonowaniem niepoważnego traktowania instytucji rodziny.
Jestem katolikiem (katoliczką), osobą wierzącą. Moje przekonania religijne nie pozwalają mi wyrazić zgody na rozwód, gdyż jak mówi w punkcie 2384 Katechizm Kościoła Katolickiego: "Rozwód znieważa przymierze zbawcze, którego znakiem jest małżeństwo sakramentalne", natomiast Kompendium Katechizmu Kościoła Katolickiego w punkcie 347 nazywa rozwód jednym z najcięższych grzechów, który godzi w sakrament małżeństwa.
Wysoki Sądzie, proszę o danie nam szansy na uratowanie naszego małżeństwa. Uważam, ze każda rodzina, w tym i nasza, na to zasługuje. Nie zmienię zdania w tej ważnej sprawie, bo wtedy będę niewiarygodny w każdej innej. Brak wyrażenia mojej zgody na rozwód nie wskazuje na to, iż kierują mną złe emocje tj. złość czy złośliwość. Jednocześnie zdaję sobie sprawę, że nie zmuszę żony (męża) do miłości. Rozumiem, że moja odmowa komplikuje sytuację, ale tak czuję, takie są moje przekonania religijne i to dyktuje mi serce.
Bardzo kocham moją (mojego) żonę (męża) i w związku z powyższym wnoszę jak na wstępie.
List Episkopatu Polski na święto św. Rodziny
Warto jeszcze raz podkreślić, że u podstaw każdej rodziny stoi małżeństwo. Chrześcijańskie patrzenie na małżeństwo w pełni uwzględnia wyjątkową naturę tej wspólnoty osób. Małżeństwo to związek mężczyzny i niewiasty, zawierany na całe ich życie, i z tej racji pełniący także określone zadania społeczne. Chrystus podkreślił, że mężczyzna opuszcza nawet ojca i matkę, aby złączyć się ze swoją żoną i być z nią przez całe życie jako jedno ciało (por. Mt 19,6). To samo dotyczy niewiasty. Naszym zadaniem jest nieustanne przypominanie, iż tylko tak rozumianą wspólnotę mężczyzny i niewiasty wolno nazywać małżeństwem. Żaden inny związek osób nie może być nawet przyrównywany do małżeństwa. Chrześcijanie decyzję o zawarciu małżeństwa wypowiadają wobec Boga i wobec Kościoła. Tak zawierany związek Chrystus czyni sakramentem, czyli tajemnicą uświęcenia małżonków, znakiem swojej obecności we wszystkich ich sprawach, a jednocześnie źródłem specjalnej łaski dla nich. Głębia duchowości chrześcijańskich małżonków powstaje właśnie we współpracy z łaską sakramentu małżeństwa. więcej >>
Wszechświat na miarę człowieka
Wszechświat jest ogromny. Żeby sobie uzmysłowić rozmiary wszechświata, załóżmy, że odległość Ziemia - Słońce to jeden milimetr. Wtedy najbliższa gwiazda znajduje się mniej więcej w odległości 300 metrów od Słońca. Do Słońca mamy jeden milimetr, a do najbliższej gwiazdy około 300 metrów. Słońce razem z całym otoczeniem gwiezdnym tworzy ogromny system zwany Droga Mleczną (galaktykę w kształcie ogromnego dysku). W naszej umownej skali ten ogromny dysk ma średnicę około 6 tysięcy kilometrów, czyli mniej więcej tak, jak stąd do Stanów Zjednoczonych. Światło zużywa na przebycie od jednego końca tego dysku do drugiego - około 100 tysięcy lat. W tym dysku mieści się około 100 miliardów gwiazd. To jest ogromny dysk! Jeszcze mniej więcej sto lat temu uważano, że to jest cały wszechświat. Okazało się, że tak wcale nie jest. Wszechświat jest znacznie, znacznie większy! Jeżeli te 6 tysięcy kilometrów znowu przeskalujemy, tym razem do jednego centymetra, to cały wszechświat, który potrafimy zaobserwować (w tej skali) jest kulą o średnicy 3 kilometrów. I w tym właśnie obszarze, jest około 100 miliardów galaktyk (czyli takich dużych systemów gwiezdnych, oczywiście różnych kształtów, różnych wielkości). To właśnie jest cały wszechświat, który potrafimy badać metodami fizycznymi, wykorzystując techniki astronomiczne. (Wszechświat na miarę człowieka >>>)
Musicie zawsze powstawać!
Możecie rozerwać swoje fotografie i zniszczyć prezenty. Możecie podeptać swoje szczęśliwe wspomnienia i próbować dzielić to, co było dla dwojga. Możecie przeklinać Kościół i Boga.
Ale Jego potęga nie może nic uczynić przeciw waszej wolności. Bo jeżeli dobrowolnie prosiliście Go, by zobowiązał się z wami... On nie może was "rozwieść".
To zbyt trudne? A kto powiedział, że łatwo być
człowiekiem wolnym i odpowiedzialnym. Miłość się staje Jest miłością w marszu, chlebem codziennym.
Nie jest umeblowana mieszkaniem, ale domem do zbudowania i utrzymania, a często do remontu. Nie jest triumfalnym "TAK", ale jest mnóstwem "tak", które wypełniają życie, pośród mnóstwa "nie".
Człowiek jest słaby, ma prawo zbłądzić! Ale musi zawsze powstawać i zawsze iść. I nie wolno mu odebrać życia, które ofiarował drugiemu; ono stało się nim.
Klasycznym tekstem biblijnym ukazującym w świetle wiary wartość i sens środków ubogich jest scena walki z Amalekitami. W czasie przejścia przez pustynię, w drodze do Ziemi Obiecanej, dochodzi do walki pomiędzy Izraelitami a kontrolującymi szlaki pustyni Amalekitami (zob. Wj 17, 8-13). Mojżesz to Boży człowiek, który wie, w jaki sposób może zapewnić swoim wojskom zwycięstwo. Gdyby był strategiem myślącym jedynie po ludzku, stanąłby sam na czele walczących, tak jak to zwykle bywa w strategii. Przecież swoją postawą na pewno by ich pociągał, tak byli wpatrzeni w niego. On zaś zrobił coś, co z punktu widzenia strategii wojskowej było absurdalne - wycofał się, zostawił wojsko pod wodzą swego zastępcy Jozuego, a sam odszedł na wzgórze, by tam się modlić. Wiedział on, człowiek Boży, człowiek modlitwy, kto decyduje o losach świata i o losach jego narodu. Stąd te wyciągnięte na szczycie wzgórza w geście wiary ramiona Mojżesza. Między nim a doliną, gdzie toczy się walka, jest ścisła łączność. Kiedy ręce mu mdleją, to jego wojsko cofa się. On wie, co to znaczy - Bóg chce, aby on wciąż wysilał się, by stale wyciągał ręce do Pana. Gdy ręce zupełnie drętwiały, towarzyszący Mojżeszowi Aaron i Chur podtrzymywali je. Przez cały więc dzień ten gest wyciągniętych do Pana rąk towarzyszył walce Izraelitów, a kiedy przyszedł wieczór, zwycięstwo było po ich stronie. To jednak nie Jozue zwyciężył, nie jego wojsko walczące na dole odniosło zwycięstwo - to tam, na wzgórzu, zwyciężył Mojżesz, zwyciężyła jego wiara.
Gdyby ta scena miała powtórzyć się w naszych czasach, wówczas uwaga dziennikarzy, kamery telewizyjne, światła reflektorów skierowane byłyby tam, gdzie Jozue walczy. Wydawałoby się nam, że to tam się wszystko decyduje. Kto z nas próbowałby patrzeć na samotnego, modlącego się gdzieś człowieka? A to ten samotny człowiek zwycięża, ponieważ Bóg zwycięża przez jego wiarę.
Wyciągnięte do góry ręce Mojżesza są symbolem, one mówią, że to Bóg rozstrzyga o wszystkim. - Ty tam jesteś, który rządzisz, od Ciebie wszystko zależy. Ludzkiej szansy może być śmiesznie mało, ale dla Ciebie, Boże, nie ma rzeczy niemożliwych. Gest wyciągniętych dłoni, tych mdlejących rąk, to gest wiary, to ubogi środek wyrażający szaleństwo wiary w nieskończoną moc i nieskończoną miłość Pana.
„Ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że ciebie nie opuszczę aż do śmierci" - to tekst przysięgi małżeńskiej wypowiadany bez żadnych warunków uzupełniających. Początek drogi. Niezapisana karta z podpisem: „aż do śmierci". A co, gdy pojawią się trudności, kryzys, zdrada?...
„Wtedy przystąpili do Niego faryzeusze, chcąc Go wystawić na próbę, zadali Mu pyta-nie: «Czy wolno oddalić swoją żonę z jakiegokolwiek powodu?» On im odpowiedział: «czy nie czytaliście, że Stwórca od początku stworzył ich mężczyzną i kobietą? Dlatego opuści człowiek ojca i matkę i będą oboje jednym ciałem. A tak nie są już dwojgiem, lecz jednym ciałem. Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela»"(Mt 19, 3-5). Dwanaście lat temu nasilający się kryzys, którego skutkiem byt nowy związek mojego męża, separacja i rozwód, doprowadził do rozpadu moje małżeństwo. Porozumienie zostało zerwane. Zepchnięta na dalszy plan, wyeliminowana z życia, nigdy w swoim sercu nie przestałam być żoną mojego męża. Sytuacje, wobec których stawałam, zda-wały się przerastać moją wytrzymałość, odbierały nadzieję, niszczyły wszystko we mnie i wokół mnie. Widziałam, że w tych trudnych chwilach Bóg stawał przy mnie i mówił: „wystarczy ci mojej łaski", „Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata". Był Tym, który uczył mnie, jak nieść krzyż zerwanej jedności, rozbitej rodziny, zdrady, zaparcia, odrzucenia, szyderstwa, cynizmu, własnej słabości, popełnionych grzechów i błędów. Podnosił, nawracał, przebaczał, uczyt przebaczać. Kochał. Akceptował. Prowadził. Nadawał swój sens wydarzeniom, które po ludzku zdawały się nie mieć sensu. Byt wierny przymierzu, które zawarł z nami przed laty przez sakrament małżeństwa. Teraz wiem, że małżeństwo chrześcijańskie jest czym innym niż małżeństwo naturalne. Jest wielką łaską, jest historią świętą, w którą angażuje się Pan Bóg. Jest wydarzeniem, które sprawia, „że mąż i żona połączeni przez sakrament to nie przypadkowe osoby, które się dobrały lub nie, lecz te, którym Bóg powiedział «tak», by się stały jednym ciałem, w drodze do zbawienia".
Ja tę nadzwyczajność małżeństwa sakramentalnego zaczęłam widzieć niestety późno, bo w momencie, gdy wszystko zaczęto się rozpadać. W naszym małżeństwie byliśmy najpierw my: mój mąż, dzieci, ja i wszystko inne. Potem Pan Bóg, taki na zasadzie pomóż, daj, zrób. Nie Ten, ku któremu zmierza wszystko. Nie Bóg, lecz bożek, który zapewnia pomyślność planom, spełnia oczekiwania, daje zdrowie, zabiera trudności... Bankructwo moich wyobrażeń o małżeństwie i rodzinie stało się dla mnie źródłem łaski, poprzez którą Bóg otwierał mi oczy. Pokazywał tę miłość, z którą On przyszedł na świat. Stawał przy mnie wyszydzony, opluty, odepchnięty, fałszywie osądzony, opuszczony, na drodze, której jedyną perspektywą była haniebna śmierć, I mówił: to jest droga łaski, przez którą przychodzi zbawienie i nowe życie, czy chcesz tak kochać? Swoją łaską Pan Bóg nigdy nie pozwolił mi zrezygnować z modlitwy za mojego męża i o jedność mojej rodziny, budowania w sobie postawy przebaczenia, pojednania i porozumienia, nigdy nie dał wyrazić zgody na rozwód i rozmyślne występowanie przeciwko mężowi. Zalegalizowanie nowego związku mojego męża postrzegam jako zalegalizowanie cudzołóstwa („A powiadam wam: Kto oddala swoją żonę (...) a bierze inną popełnia cudzołóstwo, I kto oddaloną bierze za żonę, popełnia cudzołóstwo" (Mt,19.9)). I jako zaproszenie do gorliwszej modlitwy i głębszego zawierzenia. Nasza historia jest ciągle otwarta, ale wiem, że Pan Bóg nie powiedział w niej ostatniego Słowa. Jakie ono będzie i kiedy je wypowie, nie wiem, ale wierzę, że zostanie wypowiedziane dla mnie, mojego męża, naszych dzieci i wszystkich, których nasza historia dotknęła. Będzie ono Dobrą Nowiną dla każdego nas. Bo małżeństwo sakramentalne jest historią świętą, przymierzem, któremu Pan Bóg pozostaje wierny do końca.
"Wszystko możliwe jest dla tego, kto wierzy" (Mk 9,23) "Nie bój się, wierz tylko!" (Mk 5,36)
Słowa Jezusa nie pozostawiają żadnych wątpliwości: "Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie" (J 6, 53). Ile tego życia będziemy mieli w sobie tu na ziemi, tyle i tylko tyle zabierzemy w świat wieczności. I na bardzo długo możemy znaleźć się w czyśćcu, aby dojść do pełni życia, do miary nieba.
Pamiętajmy jednak, że w Kościele nic nie jest magią. Jezus podczas swojego ziemskiego nauczania mówił:
- do kobiety kananejskiej:
«O niewiasto wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie, jak chcesz!» (Mt 15,28)
- do kobiety, która prowadziła w mieście życie grzeszne:
«Twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju!» (Łk 7,37.50)
- do oczyszczonego z trądu Samarytanina:
«Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Łk 17,19)
- do kobiety cierpiącej na krwotok:
«Ufaj, córko! Twoja wiara cię ocaliła» (Mt 9,22)
- do niewidomego Bartymeusza:
«Idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Mk 10,52)
Modlitwa o odrodzenie małżeństwa
Panie, przedstawiam Ci nasze małżeństwo – mojego męża (moją żonę) i mnie. Dziękuję, że nas połączyłeś, że podarowałeś nas sobie nawzajem i umocniłeś nasz związek swoim sakramentem. Panie, w tej chwili nasze małżeństwo nie jest takie, jakim Ty chciałbyś je widzieć. Potrzebuje uzdrowienia. Jednak dla Ciebie, który kochasz nas oboje, nie ma rzeczy niemożliwych. Dlatego proszę Cię:
- o dar szczerej rozmowy,
- o „przemycie oczu”, abyśmy spojrzeli na siebie oczami Twojej miłości, która „nie pamięta złego” i „we wszystkim pokłada nadzieję”,
- o odkrycie – pośród mnóstwa różnic – tego dobra, które nas łączy, wokół którego można coś zbudować (zgodnie z radą Apostoła: zło dobrem zwyciężaj),
- o wyjaśnienie i wybaczenie dawnych urazów, o uzdrowienie ran i wszystkiego, co chore, o uwolnienie od nałogów i złych nawyków.
Niech w naszym małżeństwie wypełni się wola Twoja.
Niech nasza relacja odrodzi się i ożywi, przynosząc owoce nam samym oraz wszystkim wokół. Ufam Tobie, Jezu, i już teraz dziękuję Ci za wszystko, co dla nas uczynisz. Uwielbiam Cię w sercu i błogosławię w całym moim życiu. Amen..
Święty Józefie, sprawiedliwy mężu i ojcze, który z takim oddaniem opiekowałeś się Jezusem i Maryją – wstaw się za nami. Zaopiekuj się naszym małżeństwem. Powierzam Ci również inne małżeństwa, szczególnie te, które przeżywają jakieś trudności. Proszę – módl się za nami wszystkimi! Amen!
Modlitwa o siedem Darów Ducha Świętego
Duchu Święty, Ty nas uświęcasz, wspomagając w pracy nad sobą. Ty nas pocieszasz wspierając, gdy jesteśmy słabi i bezradni. Proszę Cię o Twoje dary:
1. Proszę o dar mądrości, bym poznał i umiłował Prawdę wiekuistą, ktorą jesteś Ty, moj Boże.
2. Proszę o dar rozumu, abym na ile mój umysł może pojąć, zrozumiał prawdy wiary.
3. Proszę o dar umiejętności, abym patrząc na świat, dostrzegał w nim dzieło Twojej dobroci i mądrości i abym nie łudził się, że rzeczy stworzone mogą zaspokoić wszystkie moje pragnienia.
4. Proszę o dar rady na chwile trudne, gdy nie będę wiedział jak postąpić.
5. Proszę o dar męstwa na czas szczególnych trudności i pokus.
6. Proszę o dar pobożności, abym chętnie obcował z Tobą w modlitwie, abym patrzył na ludzi jako na braci, a na Kościół jako miejsce Twojego działania.
7. Na koniec proszę o dar bojaźni Bożej, bym lękał się grzechu, który obraża Ciebie, Boga po trzykroć Świętego. Amen.
Akt poświęcenia się Niepokalanemu Sercu Maryi
Obieram Cię dziś, Maryjo, w obliczu całego dworu niebieskiego, na moją Matkę i Panią. Z całym oddaniem i miłością powierzam i poświęcam Tobie moje ciało i moją duszę, wszystkie moje dobra wewnętrzne i zewnętrzne, a także zasługi moich dobrych uczynków przeszłych, teraźniejszych i przyszłych. Tobie zostawiam całkowite i pełne prawo dysponowania mną jak niewolnikiem oraz wszystkim, co do mnie należy, bez zastrzeżeń, według Twojego upodobania, na większą chwałę Bożą teraz i na wieki. Amen.
W 2002 roku Jan Paweł II potępiając w ostrych słowach rozwody powiedział, że adwokaci jako ludzie wolnego zawodu, muszą zawsze odmawiać użycia swoich umiejętności zawodowych do sprzecznego ze sprawiedliwością celu, jakim jest rozwód. KAIKs. dr Marek Dziewiecki - Miłość nigdy nie pomaga w złym. Właśnie dlatego doradca katolicki w żadnej sytuacji nie proponuje krzywdzonemu małżonkowi rozwodu, gdyż nie wolno nikomu proponować łamania przysięgi złożonej wobec Boga i człowieka.
Portal
Rejestracja
FAQ
Nagrania
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Statystyki
