Celem tego forum jest niesienie pomocy małżonkom przeżywającym kryzys na każdym jego etapie, którzy chcą ratować swoje sakramentalne małżeństwa, także po rozwodzie i gdy ich współmałżonkowie są uwikłani w niesakramentalne związki
Dwa lata walczę o nasze małżeństwo. Było dobrze, było źle, ale nigdy nie było tak jak teraz.
Dwa lata temu mąz zakochał się w koleżance z pracy. Wybaczyłam, zakończył to. Pół roku temu znowu kolejna koleżanka z pracy, jego oszustwa, kłamstwa, ściemy.... I próby ratowania po raz kolejny i kolejny przeplatane moimi wyprowadzkami na 2 dni do rodziców, jego uciekaniem do pracy, moimi krzykami, jego wyzwiskami i z koleżanką w tle.
W sobotę podeszła do mnie lekko wstawiona dziewczyna z pracy męza, powiedziała o niby romansie męza i tej koleżanki, oraz o jego kłamstwach w grafiku, bo jak miał wolne, mi mówił, że jest w pracy, a nie było go w pracy ani w domu. Tego samego dnia wylądowała na komisariacie za pobicie. Na drugi dzień rano o 5 dostałam smsa od teściowej czy mąz w domu. ( pojechał wtedy zawiesc siostrę z duskoteki). Okazało się, że teściowa zobaczyła jak po 4 rano jak już siostrę odwiózł, to pojechał gdzieś z tą koleżanką. Sam. Teściowa była wściekła na niego. A on napisał smsa do tamtej dziewczyny: Musimy powaznie porozmawiac, mama jest wściekła. Powiedziała, że ty mnie i tak w tyłek kopniesz, ja nie wiem już co robic. Tak, przejrzałam jego telefon. Już dawno tego nie robiłam, ale przejrzałam. Kłamstwa z grafikami miałam udowodnione przez jego kierowniczkę. I przez smsy z siostrą. Był w pracy, a nie musiał. Stale się kłócilismy, więc trochę się mu nie dziwię, że uciekał.
Mąz twierdzi, że się wyprowadzi za miesiąc. twierdzi, że nikogo nie ma, że starał się bardzo, a ja tego nie doceniałam. Że niszczę mu życie ciągłą zazdrością. Trudno nie byc zazdrosną, jak z koleżanką spędza więcej czasu jak ze mną, mimo tego że oboje są w związkach sakramentalnych. Nie ma zycia rodzinnego, nie ma spacerów, bardzo rzadki seks, mało czułosci.... nie ma prawie nic.I ta ciągła niepewnośc. Raz mąż twierdzi, że pomimo moich humorów jest ze mną, potem że odejdzie, potem, że mu na nas zalezy, potem, że kogoś ma, potem, że nie ma, potem, że mam wyjeżdżac, że on sobie krzywdę zrobi, ze wszyscy mu radzą, a nikt nie pomysli o nim... I tak non stop, non stop.
Moje stanowisko jest jasne. Ja chcę by ograniczył znajomośc z tamtą kobietą. sama od dłuższego czasu pracuję nad sobą i choc często upadam, to wciąż próbuję. jest lepiej ze mną niż było. Ale po prostu nie umiem znieśc tej ciągłej niepewności. Co radzicie? Przecież wiem, że go na siłę nie zatrzymam i w sumie i tak więcej czasu jestem bez niego jak z nim, ale to dręczenie mnie jest po prostu straszne. Tego nie umiem znieśc.
grzegorz_ [Usunięty]
Wysłany: 2014-01-22, 22:58 Re: Jak to wytrzymac?
MonikaMaria3 napisał/a:
ale to dręczenie mnie jest po prostu straszne. Tego nie umiem znieśc.
Współczuję Monika, ale na takie dręczenie pozwalasz, godząc się na taki układ.
silverado [Usunięty]
Wysłany: 2014-01-23, 00:03 Re: Jak to wytrzymac?
grzegorz_ napisał/a:
MonikaMaria3 napisał/a:
ale to dręczenie mnie jest po prostu straszne. Tego nie umiem znieśc.
Współczuję Monika, ale na takie dręczenie pozwalasz, godząc się na taki układ.
Grzegorz, wybacz. Ale powiem tak.... Nie znam Twojej sytuacji ale domyślam sie ze z żona nie mieszkasz. Ja, podobnie jak Monika mieszkamy. Albo inaczej, jesteśmy razem formalnie pod jednym dachem. Łatwiej jest mówić jak sie już tej drugiej połówki obok siebie nie ma.
Ale strasznie, strasznie trudno jest sie odciąć. Strasznie trudno jest powiedzieć kochanej osobie "spadaj". Dodatkowo jak są dzieci. Jak nie pozwolić? Samo słowo nie działa. Nie ma złotego środka. Wiem, ze chcesz dobrze, ale popatrz na to z innej strony. Bo ci, którzy żyją jeszcze razem z małżonkami ludzą się ze moze będzie jeszcze dobrze. Każdy z nas wie, ze powinno sie twardo oznajmic "to be or not to be" razem ale to trudne. Szczególnie, jak nadal kochasz....
Monika.... Niewiem co poradzić, ale moze jednak Grzesiu ma racje.... Tylko jak to zrobic, by mieć ciastko i je jednocześnie zjeść.... A moze to moje tchorzostwo przemawia... Lek przed samotnością...
grzegorz_ [Usunięty]
Wysłany: 2014-01-23, 00:14
Silverado
Rozumiem i Ciebie i Monikę, ale powiedz co mąż Moniki musiałbym zrobić, aby
Monika stwierdziła, że przekroczył granice?
Ma przyprowadzić koleżankę do domu?
Ps. mieszkam z żoną
annezcka [Usunięty]
Wysłany: 2014-01-23, 02:26
Monika strasznie bliskie jest mi to co piszesz. Jedynie co mog polecic to wszystko ns temst wspołuzależnienia? Mowię to z perspektywy czasu i dowiadczen. Od roku nie mieszkam z .żem i mog powiedziec że gdybym na samym początku potrafiła zadziałac stanowczo i twardą miłoscią pewnie byłoby inaczej. Przez ciągłe szarpanie się chęc zaufania i uwierzenia praktycznie we wszystko przy licznych kłamstwach mąż stracił do mnie szacunek, teraz wiem że sama go do siebie nie miałam i wreszcie mąż oodszedł. Koniecznie musisz odbudowac samą siebie bo inaczej nic to nie da. Pomysl sama czy chciałabys byc z kims kto pomimo swiadomych kłamstw, oszusttw wszystko wybaczy, uzna że nie było. Mąż wie że przez chęc ratowania zgodzisz się na wszysrko.....ale czy to cos da? On sam musi miec chęc zawalczenia o to wszystko bo teraz ma wszystko na wyciągnięcie rękii i tego nie wezmie. Wiem że łatwo się pisze, sama jestem mistrzynią teorii a z praktyką dosc cczęsto gorzej jak się jest w dołku, pełną emocji sle tak naprawde to my sobie same pozwalamy na takie traktowanie. Polecam konferencje o.Szustaks, przyglądnij się sobie, swoim emocjom, wiem że ciężko ale innej drogi nie ma. "walcz" o szacunek do samej sibie...... wiele dziewczyn tutaj z persprktywy czasu będzie mogło powiedziec to samo co ja
[ Dodano: 2014-01-23, 02:26 ]
Monika strasznie bliskie jest mi to co piszesz. Jedynie co mog polecic to wszystko ns temst wspołuzależnienia? Mowię to z perspektywy czasu i dowiadczen. Od roku nie mieszkam z .żem i mog powiedziec że gdybym na samym początku potrafiła zadziałac stanowczo i twardą miłoscią pewnie byłoby inaczej. Przez ciągłe szarpanie się chęc zaufania i uwierzenia praktycznie we wszystko przy licznych kłamstwach mąż stracił do mnie szacunek, teraz wiem że sama go do siebie nie miałam i wreszcie mąż oodszedł. Koniecznie musisz odbudowac samą siebie bo inaczej nic to nie da. Pomysl sama czy chciałabys byc z kims kto pomimo swiadomych kłamstw, oszusttw wszystko wybaczy, uzna że nie było. Mąż wie że przez chęc ratowania zgodzisz się na wszysrko.....ale czy to cos da? On sam musi miec chęc zawalczenia o to wszystko bo teraz ma wszystko na wyciągnięcie rękii i tego nie wezmie. Wiem że łatwo się pisze, sama jestem mistrzynią teorii a z praktyką dosc cczęsto gorzej jak się jest w dołku, pełną emocji sle tak naprawde to my sobie same pozwalamy na takie traktowanie. Polecam konferencje o.Szustaks, przyglądnij się sobie, swoim emocjom, wiem że ciężko ale innej drogi nie ma. "walcz" o szacunek do samej sibie...... wiele dziewczyn tutaj z persprktywy czasu będzie mogło powiedziec to samo co ja
MonikaMaria3 [Usunięty]
Wysłany: 2014-01-23, 10:09
Chcę byc stanowcza, ale nie mam pojęcia jak to zrobic. Bo nie jest najgorsze to, że on odejdzie. Bo i tak zyjąc z nim zyję sama, prawie bez pomocy, wsparcia i zainteresowania. Przynosi tylko kasę, a i tak nie wszystko. Najgorsze jest to, że dręczy mnie każdego dnia dając złudne nadzieje, a potem wszystko niszcząc. jak to znieśc. Nie to, że odejdzi, ale to jego odwlekanie w czasie, to wszystko, co robi.
moc nadziei [Usunięty]
Wysłany: 2014-01-23, 10:33
Zastanawiałaś się nad separacją? Nad podjęciem konkretnych kroków?
Byłabyś na to gotowa? Z całym ryzykiem z tego wynikającym..?
Elżbieta [Usunięty]
Wysłany: 2014-01-23, 10:44
MonikaMaria3 napisał/a:
Dwa lata walczę o nasze małżeństwo. Było dobrze, było źle, ale nigdy nie było tak jak teraz.
Dwa lata temu mąz zakochał się w koleżance z pracy. Wybaczyłam, zakończył to. Pół roku temu znowu kolejna koleżanka z pracy, jego oszustwa, kłamstwa, ściemy.... I próby ratowania po raz kolejny i kolejny przeplatane moimi wyprowadzkami na 2 dni do rodziców, jego uciekaniem do pracy, moimi krzykami, jego wyzwiskami i z koleżanką w tle.
W sobotę podeszła do mnie lekko wstawiona dziewczyna z pracy męza, powiedziała o niby romansie męza i tej koleżanki, oraz o jego kłamstwach w grafiku, bo jak miał wolne, mi mówił, że jest w pracy, a nie było go w pracy ani w domu. Tego samego dnia wylądowała na komisariacie za pobicie. Na drugi dzień rano o 5 dostałam smsa od teściowej czy mąz w domu. ( pojechał wtedy zawiesc siostrę z duskoteki). Okazało się, że teściowa zobaczyła jak po 4 rano jak już siostrę odwiózł, to pojechał gdzieś z tą koleżanką. Sam. Teściowa była wściekła na niego. A on napisał smsa do tamtej dziewczyny: Musimy powaznie porozmawiac, mama jest wściekła. Powiedziała, że ty mnie i tak w tyłek kopniesz, ja nie wiem już co robic. Tak, przejrzałam jego telefon. Już dawno tego nie robiłam, ale przejrzałam. Kłamstwa z grafikami miałam udowodnione przez jego kierowniczkę. I przez smsy z siostrą. Był w pracy, a nie musiał. Stale się kłócilismy, więc trochę się mu nie dziwię, że uciekał.
Mąz twierdzi, że się wyprowadzi za miesiąc. twierdzi, że nikogo nie ma, że starał się bardzo, a ja tego nie doceniałam. Że niszczę mu życie ciągłą zazdrością. Trudno nie byc zazdrosną, jak z koleżanką spędza więcej czasu jak ze mną, mimo tego że oboje są w związkach sakramentalnych. Nie ma zycia rodzinnego, nie ma spacerów, bardzo rzadki seks, mało czułosci.... nie ma prawie nic.I ta ciągła niepewnośc. Raz mąż twierdzi, że pomimo moich humorów jest ze mną, potem że odejdzie, potem, że mu na nas zalezy, potem, że kogoś ma, potem, że nie ma, potem, że mam wyjeżdżac, że on sobie krzywdę zrobi, ze wszyscy mu radzą, a nikt nie pomysli o nim... I tak non stop, non stop.
Moje stanowisko jest jasne. Ja chcę by ograniczył znajomośc z tamtą kobietą. sama od dłuższego czasu pracuję nad sobą i choc często upadam, to wciąż próbuję. jest lepiej ze mną niż było. Ale po prostu nie umiem znieśc tej ciągłej niepewności. Co radzicie? Przecież wiem, że go na siłę nie zatrzymam i w sumie i tak więcej czasu jestem bez niego jak z nim, ale to dręczenie mnie jest po prostu straszne. Tego nie umiem znieśc.
Krawędź Nadziei napisała w tym samym momencie, w którym chciałam zasugerować separację kościelną. Separacja cywilna natomiast jest pewnym czynnikiem, który może popchnąć męża do rozwodu, więc nie polecam.
Jest takie prawo, że jeśli jedna strona domaga się separacji, a druga strona domaga się rozwodu, to sąd orzeka rozwód.
Polecam dlatego ten krok: separacja kościelna - wyraz Twojej granicy w przemocy jaką mąż stosuje wobec Ciebie (zdrada żony jest przemocą psychiczną wobec niej - piszę też o zdradzie emocjonalnej, którą na pewno Twój mąż czyni wobec Ciebie, skoro piszesz, że nie wiesz, czy cudzołożył).)
moc nadziei [Usunięty]
Wysłany: 2014-01-23, 10:52
Elżbieta napisał/a:
Jest takie prawo, że jeśli jedna strona domaga się separacji, a druga strona domaga się rozwodu, to sąd orzeka rozwód.
To strasznie ważne.
Ja tego nie wiedziałam, tzn. coś przeczuwałam ale nie wiedziałam.
grzegorz_ [Usunięty]
Wysłany: 2014-01-23, 10:56
Elżbieta
Czy na mocy konkordatu separacja kościelna nie staje się automatycznie cywilną?
Zatem jak nastapi separacja mąż przecież może za chwile wystąpić o rozwód i go dostanie.
A tak nawiasem co Monice da separacja?
Może nim wykona wielki skok jakim jest coby nie mowic separacja, niech zrobi mały krok
i choc przez chwile pomieszka bez męża?
[ Dodano: 2014-01-23, 11:02 ]
grzegorz_ napisał/a:
Elżbieta
Czy na mocy konkordatu separacja kościelna nie staje się automatycznie cywilną?
Zatem jak nastapi separacja mąż przecież może za chwile wystąpić o rozwód i go dostanie.
A tak nawiasem co Monice da separacja?
Może nim wykona wielki skok jakim jest separacja, niech zrobi mały krok
i choc przez chwile pomieszka bez męża?
Filomena [Usunięty]
Wysłany: 2014-01-23, 11:52
Separacja kościelna nie rodzi skutków automatycznie w prawie cywilnym. Może co najwyżej stanowić przesłankę dla sądu co do trwałości i zupełności rozkładu pożycia małżeńskiego.
ja_tez [Usunięty]
Wysłany: 2014-01-23, 11:58
Filomena napisał/a:
Separacja kościelna nie rodzi skutków automatycznie w prawie cywilnym. Może co najwyżej stanowić przesłankę dla sądu co do trwałości i zupełności rozkładu pożycia małżeńskiego.
W takim układzie nie stanowi więc żadnego zabezpieczenia (finansowego) pod względem prawnym.
Jak to odnieść do:
Elżbieta napisał/a:
Separacja cywilna natomiast jest pewnym czynnikiem, który może popchnąć męża do rozwodu, więc nie polecam.
Filomena [Usunięty]
Wysłany: 2014-01-23, 12:01
Możesz nie mając separacji cywilnej oddzielnie wnosić o alimenty, rozdzielność majątkową, podział władzy rodzicielskiej itp. Każda sprawa wtedy jest jak sądzę odrębna. Chyba, że podpiszesz z małżonkiem umowę notarialną. Według mnie mało prawdopodobne, jeżeli druga strona chce rozwodu. Więc jeśli i tak toczy się sprawa o alimenty, a separacja jest faktem, to sąd cywilny na wniosek opuszczającego małżonka i tak po paru latach uzna, że są przesłanki do rozwodu. Oczywiście, jeżeli taki wniosek wpłynie.
MonikaMaria3 [Usunięty]
Wysłany: 2014-01-23, 12:08
ja jestem w stanie podjąc tego konsekwencje, ponieważ nauczyłam się zyc sama i tak i tak. Męża prawie wogóle nie ma w domu. Nie boję się mieszkania samej, tylko własnie tych złudnych nadziei. Cięzko spac koło ukochanej osoby i nie oczekiwac przytulenia. Cięzko myslec o rozstaniu, jak mąz dzwoni i się pyta co sądzę o aucie, czy ma je naprawic, czy coś tam jeszcze. No i jak ten ton głosu jest miły... Ot tak najpierw mówi,. że się wyprowadza, a potem się pyta czy zjadłabym kebaba. To jest wykańczające.
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Możesz ściągać załączniki na tym forum
Dla tych, którzy kochają - propozycja wzoru odpowiedzi na pozew rozwodowy
Poniższy wzór ma charakter orientacyjny i nie zastępuje porady prawnej. W odpowiedzi na pozew warto odnieść się do wszystkich twierdzeń pozwu i zadbać o to, aby nasza odpowiedź była zgodna z prawdą.
W odpowiedzi na pozew wnoszę o oddalenie powództwa w całości i nie rozwiązywanie małżeństwa stron przez rozwód.
UZASADNIENIE
Pomimo trudności jakie nasz związek przechodził i przechodzi uważam, że nadal można go uratować. Małżeństwa nie zawiera się na chwilę i nie zrywa w momencie, gdy dzieje się coś niedobrego. Pragnę nadmienić, iż w przyszłości nie zamierzam się już z nikim innym wiązać. Podjąłem (podjęłam) bowiem decyzję, że będę z żoną (mężem) na zawsze i dołożę wszelkich starań, aby nasze małżeństwo przetrwało. Scalenie związku jest możliwe nawet wtedy, gdy tych dobrych uczuć w nas nie ma. Lecz we mnie takie uczucia nadal są i bardzo kocham swoją żonę (męża), pomimo, iż w chwili obecnej nie łączy nas więź fizyczna. Jednak wyrażam pragnienie ratowania Naszego małżeństwa i gotowy (gotowa) jestem podjąć trud jaki się z tym wiąże. Uważam, że przy odrobinie dobrej woli możemy odbudować dobrą relację miłości.
Dobro mojej żony (męża) jest dla mnie po Bogu najważniejsze. Przed Bogiem to bowiem ślubowałem (ślubowałam).
Moim zdaniem każdy związek ma swoje trudności, a nieporozumienia jakie wydarzyły się między nami nie są powodem, aby przekreślić nasze małżeństwo i rozbijać naszą rodzinę. Myślę, że każdy rozwód negatywnie wpływa nie tylko na współmałżonków, ale także na ich rodziny, dzieci i krzywdzi niepotrzebnie wiele bliskich sobie osób. Oddziaływuje również negatywnie na inne małżeństwa.
Z moją (moim) żoną (mężem) znaliśmy się długo przed zawarciem naszego małżeństwa i uważam, że był to wystarczający czas na wzajemne poznanie się. Po razem przeżytych "X" latach (jako para, narzeczeni i małżonkowie) żona (mąż) jest dla mnie zbyt ważną osobą, aby przekreślić większość wspólnie spędzonych lat. Według mnie w naszym związku nie wygasły więzi emocjonalne i duchowe. Podkreślam, iż nadal kocham żonę (męża) i pomimo, że oddaliliśmy się od siebie, chcę uratować nasze małżeństwo. Osobiście wyrażam wolę i chęć naprawy naszych małżeńskich relacji, gdyż mam przekonanie, że każdy związek małżeński dotknięty poważnym kryzysem jest do uratowania.
Orzeczenie rozwodu spowodowałoby, że ucierpiałoby dobro wspólnych małoletnich dzieci stron oraz byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Dzieci potrzebują stabilnego emocjonalnego kontaktu z obojgiem rodziców oraz podejmowania przez obie strony wszelkich starań, by zaspokoić potrzeby rodziny. Rozwód grozi osłabieniem lub zerwaniem więzi emocjonalnej dzieci z rodzicem zamieszkującym poza rodziną. Rozwód stron wpłynie także niekorzystnie na ich rozwój intelektualny, społeczny, psychiczny i duchowy, obniży ich status materialny i będzie usankcjonowaniem niepoważnego traktowania instytucji rodziny.
Jestem katolikiem (katoliczką), osobą wierzącą. Moje przekonania religijne nie pozwalają mi wyrazić zgody na rozwód, gdyż jak mówi w punkcie 2384 Katechizm Kościoła Katolickiego: "Rozwód znieważa przymierze zbawcze, którego znakiem jest małżeństwo sakramentalne", natomiast Kompendium Katechizmu Kościoła Katolickiego w punkcie 347 nazywa rozwód jednym z najcięższych grzechów, który godzi w sakrament małżeństwa.
Wysoki Sądzie, proszę o danie nam szansy na uratowanie naszego małżeństwa. Uważam, ze każda rodzina, w tym i nasza, na to zasługuje. Nie zmienię zdania w tej ważnej sprawie, bo wtedy będę niewiarygodny w każdej innej. Brak wyrażenia mojej zgody na rozwód nie wskazuje na to, iż kierują mną złe emocje tj. złość czy złośliwość. Jednocześnie zdaję sobie sprawę, że nie zmuszę żony (męża) do miłości. Rozumiem, że moja odmowa komplikuje sytuację, ale tak czuję, takie są moje przekonania religijne i to dyktuje mi serce.
Bardzo kocham moją (mojego) żonę (męża) i w związku z powyższym wnoszę jak na wstępie.
List Episkopatu Polski na święto św. Rodziny
Warto jeszcze raz podkreślić, że u podstaw każdej rodziny stoi małżeństwo. Chrześcijańskie patrzenie na małżeństwo w pełni uwzględnia wyjątkową naturę tej wspólnoty osób. Małżeństwo to związek mężczyzny i niewiasty, zawierany na całe ich życie, i z tej racji pełniący także określone zadania społeczne. Chrystus podkreślił, że mężczyzna opuszcza nawet ojca i matkę, aby złączyć się ze swoją żoną i być z nią przez całe życie jako jedno ciało (por. Mt 19,6). To samo dotyczy niewiasty. Naszym zadaniem jest nieustanne przypominanie, iż tylko tak rozumianą wspólnotę mężczyzny i niewiasty wolno nazywać małżeństwem. Żaden inny związek osób nie może być nawet przyrównywany do małżeństwa. Chrześcijanie decyzję o zawarciu małżeństwa wypowiadają wobec Boga i wobec Kościoła. Tak zawierany związek Chrystus czyni sakramentem, czyli tajemnicą uświęcenia małżonków, znakiem swojej obecności we wszystkich ich sprawach, a jednocześnie źródłem specjalnej łaski dla nich. Głębia duchowości chrześcijańskich małżonków powstaje właśnie we współpracy z łaską sakramentu małżeństwa. więcej >>
Wszechświat na miarę człowieka
Wszechświat jest ogromny. Żeby sobie uzmysłowić rozmiary wszechświata, załóżmy, że odległość Ziemia - Słońce to jeden milimetr. Wtedy najbliższa gwiazda znajduje się mniej więcej w odległości 300 metrów od Słońca. Do Słońca mamy jeden milimetr, a do najbliższej gwiazdy około 300 metrów. Słońce razem z całym otoczeniem gwiezdnym tworzy ogromny system zwany Droga Mleczną (galaktykę w kształcie ogromnego dysku). W naszej umownej skali ten ogromny dysk ma średnicę około 6 tysięcy kilometrów, czyli mniej więcej tak, jak stąd do Stanów Zjednoczonych. Światło zużywa na przebycie od jednego końca tego dysku do drugiego - około 100 tysięcy lat. W tym dysku mieści się około 100 miliardów gwiazd. To jest ogromny dysk! Jeszcze mniej więcej sto lat temu uważano, że to jest cały wszechświat. Okazało się, że tak wcale nie jest. Wszechświat jest znacznie, znacznie większy! Jeżeli te 6 tysięcy kilometrów znowu przeskalujemy, tym razem do jednego centymetra, to cały wszechświat, który potrafimy zaobserwować (w tej skali) jest kulą o średnicy 3 kilometrów. I w tym właśnie obszarze, jest około 100 miliardów galaktyk (czyli takich dużych systemów gwiezdnych, oczywiście różnych kształtów, różnych wielkości). To właśnie jest cały wszechświat, który potrafimy badać metodami fizycznymi, wykorzystując techniki astronomiczne. (Wszechświat na miarę człowieka >>>)
Musicie zawsze powstawać!
Możecie rozerwać swoje fotografie i zniszczyć prezenty. Możecie podeptać swoje szczęśliwe wspomnienia i próbować dzielić to, co było dla dwojga. Możecie przeklinać Kościół i Boga.
Ale Jego potęga nie może nic uczynić przeciw waszej wolności. Bo jeżeli dobrowolnie prosiliście Go, by zobowiązał się z wami... On nie może was "rozwieść".
To zbyt trudne? A kto powiedział, że łatwo być
człowiekiem wolnym i odpowiedzialnym. Miłość się staje Jest miłością w marszu, chlebem codziennym.
Nie jest umeblowana mieszkaniem, ale domem do zbudowania i utrzymania, a często do remontu. Nie jest triumfalnym "TAK", ale jest mnóstwem "tak", które wypełniają życie, pośród mnóstwa "nie".
Człowiek jest słaby, ma prawo zbłądzić! Ale musi zawsze powstawać i zawsze iść. I nie wolno mu odebrać życia, które ofiarował drugiemu; ono stało się nim.
Klasycznym tekstem biblijnym ukazującym w świetle wiary wartość i sens środków ubogich jest scena walki z Amalekitami. W czasie przejścia przez pustynię, w drodze do Ziemi Obiecanej, dochodzi do walki pomiędzy Izraelitami a kontrolującymi szlaki pustyni Amalekitami (zob. Wj 17, 8-13). Mojżesz to Boży człowiek, który wie, w jaki sposób może zapewnić swoim wojskom zwycięstwo. Gdyby był strategiem myślącym jedynie po ludzku, stanąłby sam na czele walczących, tak jak to zwykle bywa w strategii. Przecież swoją postawą na pewno by ich pociągał, tak byli wpatrzeni w niego. On zaś zrobił coś, co z punktu widzenia strategii wojskowej było absurdalne - wycofał się, zostawił wojsko pod wodzą swego zastępcy Jozuego, a sam odszedł na wzgórze, by tam się modlić. Wiedział on, człowiek Boży, człowiek modlitwy, kto decyduje o losach świata i o losach jego narodu. Stąd te wyciągnięte na szczycie wzgórza w geście wiary ramiona Mojżesza. Między nim a doliną, gdzie toczy się walka, jest ścisła łączność. Kiedy ręce mu mdleją, to jego wojsko cofa się. On wie, co to znaczy - Bóg chce, aby on wciąż wysilał się, by stale wyciągał ręce do Pana. Gdy ręce zupełnie drętwiały, towarzyszący Mojżeszowi Aaron i Chur podtrzymywali je. Przez cały więc dzień ten gest wyciągniętych do Pana rąk towarzyszył walce Izraelitów, a kiedy przyszedł wieczór, zwycięstwo było po ich stronie. To jednak nie Jozue zwyciężył, nie jego wojsko walczące na dole odniosło zwycięstwo - to tam, na wzgórzu, zwyciężył Mojżesz, zwyciężyła jego wiara.
Gdyby ta scena miała powtórzyć się w naszych czasach, wówczas uwaga dziennikarzy, kamery telewizyjne, światła reflektorów skierowane byłyby tam, gdzie Jozue walczy. Wydawałoby się nam, że to tam się wszystko decyduje. Kto z nas próbowałby patrzeć na samotnego, modlącego się gdzieś człowieka? A to ten samotny człowiek zwycięża, ponieważ Bóg zwycięża przez jego wiarę.
Wyciągnięte do góry ręce Mojżesza są symbolem, one mówią, że to Bóg rozstrzyga o wszystkim. - Ty tam jesteś, który rządzisz, od Ciebie wszystko zależy. Ludzkiej szansy może być śmiesznie mało, ale dla Ciebie, Boże, nie ma rzeczy niemożliwych. Gest wyciągniętych dłoni, tych mdlejących rąk, to gest wiary, to ubogi środek wyrażający szaleństwo wiary w nieskończoną moc i nieskończoną miłość Pana.
„Ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że ciebie nie opuszczę aż do śmierci" - to tekst przysięgi małżeńskiej wypowiadany bez żadnych warunków uzupełniających. Początek drogi. Niezapisana karta z podpisem: „aż do śmierci". A co, gdy pojawią się trudności, kryzys, zdrada?...
„Wtedy przystąpili do Niego faryzeusze, chcąc Go wystawić na próbę, zadali Mu pyta-nie: «Czy wolno oddalić swoją żonę z jakiegokolwiek powodu?» On im odpowiedział: «czy nie czytaliście, że Stwórca od początku stworzył ich mężczyzną i kobietą? Dlatego opuści człowiek ojca i matkę i będą oboje jednym ciałem. A tak nie są już dwojgiem, lecz jednym ciałem. Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela»"(Mt 19, 3-5). Dwanaście lat temu nasilający się kryzys, którego skutkiem byt nowy związek mojego męża, separacja i rozwód, doprowadził do rozpadu moje małżeństwo. Porozumienie zostało zerwane. Zepchnięta na dalszy plan, wyeliminowana z życia, nigdy w swoim sercu nie przestałam być żoną mojego męża. Sytuacje, wobec których stawałam, zda-wały się przerastać moją wytrzymałość, odbierały nadzieję, niszczyły wszystko we mnie i wokół mnie. Widziałam, że w tych trudnych chwilach Bóg stawał przy mnie i mówił: „wystarczy ci mojej łaski", „Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata". Był Tym, który uczył mnie, jak nieść krzyż zerwanej jedności, rozbitej rodziny, zdrady, zaparcia, odrzucenia, szyderstwa, cynizmu, własnej słabości, popełnionych grzechów i błędów. Podnosił, nawracał, przebaczał, uczyt przebaczać. Kochał. Akceptował. Prowadził. Nadawał swój sens wydarzeniom, które po ludzku zdawały się nie mieć sensu. Byt wierny przymierzu, które zawarł z nami przed laty przez sakrament małżeństwa. Teraz wiem, że małżeństwo chrześcijańskie jest czym innym niż małżeństwo naturalne. Jest wielką łaską, jest historią świętą, w którą angażuje się Pan Bóg. Jest wydarzeniem, które sprawia, „że mąż i żona połączeni przez sakrament to nie przypadkowe osoby, które się dobrały lub nie, lecz te, którym Bóg powiedział «tak», by się stały jednym ciałem, w drodze do zbawienia".
Ja tę nadzwyczajność małżeństwa sakramentalnego zaczęłam widzieć niestety późno, bo w momencie, gdy wszystko zaczęto się rozpadać. W naszym małżeństwie byliśmy najpierw my: mój mąż, dzieci, ja i wszystko inne. Potem Pan Bóg, taki na zasadzie pomóż, daj, zrób. Nie Ten, ku któremu zmierza wszystko. Nie Bóg, lecz bożek, który zapewnia pomyślność planom, spełnia oczekiwania, daje zdrowie, zabiera trudności... Bankructwo moich wyobrażeń o małżeństwie i rodzinie stało się dla mnie źródłem łaski, poprzez którą Bóg otwierał mi oczy. Pokazywał tę miłość, z którą On przyszedł na świat. Stawał przy mnie wyszydzony, opluty, odepchnięty, fałszywie osądzony, opuszczony, na drodze, której jedyną perspektywą była haniebna śmierć, I mówił: to jest droga łaski, przez którą przychodzi zbawienie i nowe życie, czy chcesz tak kochać? Swoją łaską Pan Bóg nigdy nie pozwolił mi zrezygnować z modlitwy za mojego męża i o jedność mojej rodziny, budowania w sobie postawy przebaczenia, pojednania i porozumienia, nigdy nie dał wyrazić zgody na rozwód i rozmyślne występowanie przeciwko mężowi. Zalegalizowanie nowego związku mojego męża postrzegam jako zalegalizowanie cudzołóstwa („A powiadam wam: Kto oddala swoją żonę (...) a bierze inną popełnia cudzołóstwo, I kto oddaloną bierze za żonę, popełnia cudzołóstwo" (Mt,19.9)). I jako zaproszenie do gorliwszej modlitwy i głębszego zawierzenia. Nasza historia jest ciągle otwarta, ale wiem, że Pan Bóg nie powiedział w niej ostatniego Słowa. Jakie ono będzie i kiedy je wypowie, nie wiem, ale wierzę, że zostanie wypowiedziane dla mnie, mojego męża, naszych dzieci i wszystkich, których nasza historia dotknęła. Będzie ono Dobrą Nowiną dla każdego nas. Bo małżeństwo sakramentalne jest historią świętą, przymierzem, któremu Pan Bóg pozostaje wierny do końca.
"Wszystko możliwe jest dla tego, kto wierzy" (Mk 9,23) "Nie bój się, wierz tylko!" (Mk 5,36)
Słowa Jezusa nie pozostawiają żadnych wątpliwości: "Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie" (J 6, 53). Ile tego życia będziemy mieli w sobie tu na ziemi, tyle i tylko tyle zabierzemy w świat wieczności. I na bardzo długo możemy znaleźć się w czyśćcu, aby dojść do pełni życia, do miary nieba.
Pamiętajmy jednak, że w Kościele nic nie jest magią. Jezus podczas swojego ziemskiego nauczania mówił:
- do kobiety kananejskiej:
«O niewiasto wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie, jak chcesz!» (Mt 15,28)
- do kobiety, która prowadziła w mieście życie grzeszne:
«Twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju!» (Łk 7,37.50)
- do oczyszczonego z trądu Samarytanina:
«Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Łk 17,19)
- do kobiety cierpiącej na krwotok:
«Ufaj, córko! Twoja wiara cię ocaliła» (Mt 9,22)
- do niewidomego Bartymeusza:
«Idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Mk 10,52)
Modlitwa o odrodzenie małżeństwa
Panie, przedstawiam Ci nasze małżeństwo – mojego męża (moją żonę) i mnie. Dziękuję, że nas połączyłeś, że podarowałeś nas sobie nawzajem i umocniłeś nasz związek swoim sakramentem. Panie, w tej chwili nasze małżeństwo nie jest takie, jakim Ty chciałbyś je widzieć. Potrzebuje uzdrowienia. Jednak dla Ciebie, który kochasz nas oboje, nie ma rzeczy niemożliwych. Dlatego proszę Cię:
- o dar szczerej rozmowy,
- o „przemycie oczu”, abyśmy spojrzeli na siebie oczami Twojej miłości, która „nie pamięta złego” i „we wszystkim pokłada nadzieję”,
- o odkrycie – pośród mnóstwa różnic – tego dobra, które nas łączy, wokół którego można coś zbudować (zgodnie z radą Apostoła: zło dobrem zwyciężaj),
- o wyjaśnienie i wybaczenie dawnych urazów, o uzdrowienie ran i wszystkiego, co chore, o uwolnienie od nałogów i złych nawyków.
Niech w naszym małżeństwie wypełni się wola Twoja.
Niech nasza relacja odrodzi się i ożywi, przynosząc owoce nam samym oraz wszystkim wokół. Ufam Tobie, Jezu, i już teraz dziękuję Ci za wszystko, co dla nas uczynisz. Uwielbiam Cię w sercu i błogosławię w całym moim życiu. Amen..
Święty Józefie, sprawiedliwy mężu i ojcze, który z takim oddaniem opiekowałeś się Jezusem i Maryją – wstaw się za nami. Zaopiekuj się naszym małżeństwem. Powierzam Ci również inne małżeństwa, szczególnie te, które przeżywają jakieś trudności. Proszę – módl się za nami wszystkimi! Amen!
Modlitwa o siedem Darów Ducha Świętego
Duchu Święty, Ty nas uświęcasz, wspomagając w pracy nad sobą. Ty nas pocieszasz wspierając, gdy jesteśmy słabi i bezradni. Proszę Cię o Twoje dary:
1. Proszę o dar mądrości, bym poznał i umiłował Prawdę wiekuistą, ktorą jesteś Ty, moj Boże.
2. Proszę o dar rozumu, abym na ile mój umysł może pojąć, zrozumiał prawdy wiary.
3. Proszę o dar umiejętności, abym patrząc na świat, dostrzegał w nim dzieło Twojej dobroci i mądrości i abym nie łudził się, że rzeczy stworzone mogą zaspokoić wszystkie moje pragnienia.
4. Proszę o dar rady na chwile trudne, gdy nie będę wiedział jak postąpić.
5. Proszę o dar męstwa na czas szczególnych trudności i pokus.
6. Proszę o dar pobożności, abym chętnie obcował z Tobą w modlitwie, abym patrzył na ludzi jako na braci, a na Kościół jako miejsce Twojego działania.
7. Na koniec proszę o dar bojaźni Bożej, bym lękał się grzechu, który obraża Ciebie, Boga po trzykroć Świętego. Amen.
Akt poświęcenia się Niepokalanemu Sercu Maryi
Obieram Cię dziś, Maryjo, w obliczu całego dworu niebieskiego, na moją Matkę i Panią. Z całym oddaniem i miłością powierzam i poświęcam Tobie moje ciało i moją duszę, wszystkie moje dobra wewnętrzne i zewnętrzne, a także zasługi moich dobrych uczynków przeszłych, teraźniejszych i przyszłych. Tobie zostawiam całkowite i pełne prawo dysponowania mną jak niewolnikiem oraz wszystkim, co do mnie należy, bez zastrzeżeń, według Twojego upodobania, na większą chwałę Bożą teraz i na wieki. Amen.
W 2002 roku Jan Paweł II potępiając w ostrych słowach rozwody powiedział, że adwokaci jako ludzie wolnego zawodu, muszą zawsze odmawiać użycia swoich umiejętności zawodowych do sprzecznego ze sprawiedliwością celu, jakim jest rozwód. KAIKs. dr Marek Dziewiecki - Miłość nigdy nie pomaga w złym. Właśnie dlatego doradca katolicki w żadnej sytuacji nie proponuje krzywdzonemu małżonkowi rozwodu, gdyż nie wolno nikomu proponować łamania przysięgi złożonej wobec Boga i człowieka.
Portal
Rejestracja
FAQ
Nagrania
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Statystyki
