Celem tego forum jest niesienie pomocy małżonkom przeżywającym kryzys na każdym jego etapie, którzy chcą ratować swoje sakramentalne małżeństwa, także po rozwodzie i gdy ich współmałżonkowie są uwikłani w niesakramentalne związki
Bety, a jak ty sobie poradziłaś z rozpamiętywaniem przeszłości, co by było gdyby i potem z czekaniem a może wróci? Ja sobie niespecjalnie z tym radzę. Układam sobie w głowie wszystko to co się wydarzyło. Wiem, że muszę zacząć zycie od nowa, ale nie umiem pogodzić się z tym, że między nami wszystko już zakończone. Nie chciałabym jednak spędzić reszty życia czekając, nie czy, a kiedy mój mąż wróci do mnie, bo znam go i wiem, że to się nie stanie. Nie umiem wyciszyć emocji - modlitwa pomaga na krótko, zostają bezsenne noce i rozmyślania.
Dziękuję bardzo za ten program. Oglądałam go w Telewizji Republika, ale nigdy nie myślałam, że jest dla mnie. Często mówiłam o sobie, że nie mogę zrobić kroku, że drepczę w miejscu. No to idę
JolantaElżbieta [Usunięty]
Wysłany: 2015-09-22, 11:27
monis napisał/a:
Mąż uderzał w Twój czuły punkt. Wiedzial ze pękniesz prędzej czy później.
dobrze ze teraz jesteś bardziej świadoma swoich reakcji.
Myślę ze wtedy, przez te pieć lat stworzyłaś sobie bezpieczne dla Ciebie ciepełko. Ale niestety przegrzało się i boleśnie oparzyło. Teraz czas opatrywać te rany.
Wyjdź z pułapki, którą zgotowałaś sobie. Wypłyń na głębię:)))
Tak, to prawda, wiedział, że pęknę i miał rację. Dopiero wtedy gdy powiedział, że mnie opuszcza i przestał się do mnie odzywać, postanowiłam poczekać aż to on wyciągnie do mnie rękę. Ale wpadłam w pułapkę, bo jego zamiary były inne. Po prostu szykował się do odejścia. I stało się. Dlatego tak się szarpię z emocjami, bo wyrzucam sobie, że gdybym nie była taka nieugięta jak on, to pewnie jakoś byśmy dzisiaj wciąż byli razem. Ale tego błędu już nie naprawię. Dlatego tak mocno szukam pomocy, bo sama sobie nie poradzę z poczuciem winy, że przez swoją głupotę zniszczyłam małżeństwo - byle jakie, ale jednak
monis [Usunięty]
Wysłany: 2015-09-22, 11:40
Chciałabyś mieć byle jakie małżeństwo Jolanto? Nie wierze........
Chciałabyś być dalej poniżana przez pana-męża?
Chciałabyś być wyzywana i wyganiana w własnego domu??
Nie wierzę w Twoje słowa.
Przemawia tu poczucie winy, a nie Ty.
Niesłuszne poczucioe winy.
To mąż odszedł, nie Ty.
To mąż znalazł sobie inną.
To mąż szykował nową grę i odszedł.
To mąż Cię opuścił.
A to ze dałaś przyzwolenie na rozwód? Wtedy, w tej sytuacji uważałaś ze była to najlepsza decyzja. I tak to traktuj.
Bądź wierna i poszukaj pomocy.
Może właśnie tutaj przejdziesz 12 kroków w przód:))
Lawendowa [Usunięty]
Wysłany: 2015-09-22, 11:46
JolantaElżbieta napisał/a:
Dopiero wtedy gdy powiedział, że mnie opuszcza i przestał się do mnie odzywać, postanowiłam poczekać aż to on wyciągnie do mnie rękę. Ale wpadłam w pułapkę, bo jego zamiary były inne. Po prostu szykował się do odejścia. I stało się. Dlatego tak się szarpię z emocjami, bo wyrzucam sobie, że gdybym nie była taka nieugięta jak on, to pewnie jakoś byśmy dzisiaj wciąż byli razem. Ale tego błędu już nie naprawię. Dlatego tak mocno szukam pomocy, bo sama sobie nie poradzę z poczuciem winy, że przez swoją głupotę zniszczyłam małżeństwo - byle jakie, ale jednak
A może z tego odejścia wyniknie dobro, może paradoksalnie jest potrzebny Tobie dystans, aby się nie zatracić. Może uchroni Cię to przed jeszcze większym złem, a może przed odejściem od Boga.
JolantaElżbieta napisał/a:
Kiedyś go o to spytałam, co musiałabym zrobić, żeby między nami było dobrze, czy mam rzucić kościół i Boga? Powiedział, że tak - ale ja mu odpowiedziałam, że nie mogę tego dla niego zrobić.
JolantaElżbieta [Usunięty]
Wysłany: 2015-09-22, 12:19
Nie Monis, dlatego, że nie chciałam już dłużej tego znosić zachowałam się tak, a nie inaczej. Ale zastanawiam się czy tą decyzją o rozwodzie nie dałam mojemu mężowi przywolenia na cudzołożenie. On poczuł się wolny przed rozwodem, bo sama swiadomość, że już nie będzie moim mężem dodała mu skrzydeł i odwagi. To mnie męczy. Szukam pomocy, przejdę terapię i te dwanaście kroków i może znajdę ukojenie. Mój mąż jest człowiekiem bardzo skrzywdzonym przez swoją matkę, która nie umiała mu dać miłości, wychowany przez ojca nieobecnego egoistę, który nie nauczył go prawidłowych męskich zachowań. U niego w domu nie rozwiązywało się konfliktów, był wojskowy dryl, a jak matka się na niego wściekała, to zawsze wyganiała go z domu, nie rozmawiali z sobą w żaden bliski sposób. I on te wszystkie wzory przeniósł do naszego domu. A ja chciałam mu zbudować inny świat. Dzisiaj widzę, że byłam pyszna sądząc, że wszystko zależy ode mnie.
JolantaElżbieta [Usunięty]
Wysłany: 2015-09-22, 12:26
Lawendowa, uczepię się tej myśli, że z tego wyniknie jakieś dobro. Masz rację, że ten dystans pozwoli mi się nie zatracić. Ja bardzo chciałabym odzyskać godność,miłość do siebie i szacunek do siebie, która mi się zagubiły przez te lata. Kocham mojego męża, pomimo tego co się stało przez te lata, zawsze będę go miała w sercu, razem z bólem, że nie chciał i nie potrafił mi dać miłości, że nie udźwignął obowiązków małżeńskich, bo małżeństwo pojmował jako darmowy seks i obiad na czas i nieprzeszkadzanie mu w odpoczywaniu przed telewizorem. W moim smutku jest też żal za tym, czego nie miałam, a co on daje teraz tej kobiecie i taka zwykła zazdrość o nią. O to, że udaje jej się coś, co mnie się nie udało. Ale teraz widzę, że zdecydowanie muszę pozbyć się tej pychy i tej zazdrości
grzegorz_ [Usunięty]
Wysłany: 2015-09-22, 12:28
JolantaElżbieta napisał/a:
pewnie jakoś byśmy dzisiaj wciąż byli razem
Jak "jakoś"?
Kolejne 5 lat bez odzywania się do siebie?
Czy to jest wg Ciebie "razem"?
A może "razem" w taki sposób, że mąż by się nie odzywał, chodziłby do kochanki
a Ty nadal byś ratowała małżeństwo?
JolantaElżbieta napisał/a:
przez swoją głupotę zniszczyłam małżeństwo - byle jakie, ale jednak
Nie mogę spokojnie czytać takich rzeczy.
Kobieto obudz sie !!!!!!
Ty zniszczyłaś?
JolantaElżbieta [Usunięty]
Wysłany: 2015-09-22, 12:40
grzegorz_ napisał/a:
JolantaElżbieta napisał/a:
pewnie jakoś byśmy dzisiaj wciąż byli razem
Jak "jakoś"?
Kolejne 5 lat bez odzywania się do siebie?
Czy to jest wg Ciebie "razem"?
A może "razem" w taki sposób, że mąż by się nie odzywał, chodziłby do kochanki
a Ty nadal byś ratowała małżeństwo?
JolantaElżbieta napisał/a:
przez swoją głupotę zniszczyłam małżeństwo - byle jakie, ale jednak
Nie mogę spokojnie czytać takich rzeczy.
Kobieto obudz sie !!!!!!
Ty zniszczyłaś?
Wiem, wiem, macie wszyscy rację, a ja muszę zrobic porządek z emocjami i przyjrzeć się mojemu małżeńśtwu, mojemu mężowi i sobie samej z dystansu i stanąć z prawdą twarzą w twarz. Od rozwodu nie minął jeszcze miesiąc, to wszystko jest świeże i emocje biorę górę nad wszystkim. Na razie szukam sposobu, żeby przetrwać i nie zwariować z bólu i smutku. Już tak się pogubiłam, że nie wiem co jest dobre, co jest prawdą, a co tylko mi się wydaje. Dlatego przyszłam tutaj, bo nie wiedziałam już gdzie szukać pomocy w tym co się ze mną dzieje
monis [Usunięty]
Wysłany: 2015-09-22, 12:45
JolantaElżbieta napisał/a:
O to, że udaje jej się coś, co mnie się nie udało.
pogadamy za 30 lat, wtedy będziesz mogła mi opowiedzieć ze jej się coś udało.
Po amoku przychodzi proza życia. No chyba ze wybrał masochistkę
JolantaElżbieta napisał/a:
Ale zastanawiam się czy tą decyzją o rozwodzie nie dałam mojemu mężowi przywolenia na cudzołożenie.
Mąż sam wybrał taką drogę.
To że zgodziłaś się na rozwód, nie oznacza ze dałaś mu przyzwolenie na kowalska.
To, ze zgodziłas się na rozwód nie oznaczało, ze sąd da rozwód.
JolantaElżbieta [Usunięty]
Wysłany: 2015-09-22, 13:43
Monis, tyle czasu, to ja nie mam. A i on ma skończone 57 lat. Nie wiem ile ma ona. Widzę na razie, że on się bardzo stara wyciszyć. Muszę go jeszcze widywać, bo nie wyprowadził się całkiem. Wciąż stoją jego spakowane rzeczy i meble, które zabiera i sprzęt agd. Wlecze się się od dwóch miesięcy, jak się dowiedziałam przed rozwodem, że ma kochankę. A jemu się nie spieszy, żeby to zabierać, bo ma czas do końca miesiąca. Mówią, że ludzie się tak łatwo nie zmieniają, ale on mi wziąż powtarzał, że to przeze mnie jest agresywny i że robię z niego psychicznego, że w to uwierzyłam, a on się będzie bardzo starał przy niej, żeby być innym człowiekiem niż przy mnie. To jego odpowiedź na prośbę, żebyśmy poszli na terapię małżeńską, a on ma problem z agresją.
Zgodziłam się na rozwód wbrew swojej woli, bo to on mnie szykanami zmusił do złożenia pozwu - tak literalnie - ja zaniosłam. Treść uzgadnialiśmy razem, jeszcze zanim dowiedziałam się, że prowadzi podwójne życie. A przed zapowiedział mi, że chce rozwodu, naszą przeszłość uważa za zakończoną, bo ma inny związek i nie chce żadnych mediacji. Nie miałam siły się z nim szarpać, bo samo odkrycie, że mnie oszukiwał, nie dawał mi pieniędzy, kłamał w tak wielu sprawach, sprawiło, że byłam bez życia i woli walki.
Myślę, że inaczej spojrzę na tę sprawę za jakiś czas, choć poraniona będę już zawsze, bo wierzyłam mu bezgranicznie i odkrycie, że był tak bezwzględny i okrutny wobec mnie bardzo mnie przygnębiło.
Mam tyle instynktu samozachowawczego, żeby szukac dla siebie pomocy, bo staję się nieznośna dla dzieci, które wspierają mnie z całych sił, dla znajomych i dla reszty rodziny, która teraz przejrzała na oczy.
I dziękuję wszystkim, którzy tu piszą, bo nie czuję się talka samotna
monis [Usunięty]
Wysłany: 2015-09-22, 13:57
Szukaj pomocy tu i na terapii.
Czytaj wątki, znajdziesz tu wiele zdradzonych kobiet i mężczyzn. Poczytaj jak sobie radzili i radzą.
To podbuduje i nakreśli drogę ze można to przetrwać.
Dobrze ze masz wsparcie w realnym świecie u dzieci i rodziny oraz znajomych. To wiele daje.
JolantaElżbieta [Usunięty]
Wysłany: 2015-09-22, 14:26
monis napisał/a:
Szukaj pomocy tu i na terapii.
Czytaj wątki, znajdziesz tu wiele zdradzonych kobiet i mężczyzn. Poczytaj jak sobie radzili i radzą.
To podbuduje i nakreśli drogę ze można to przetrwać.
Dobrze ze masz wsparcie w realnym świecie u dzieci i rodziny oraz znajomych. To wiele daje.
Potrzebuję wsparcia takiego sycharowego jak mam dalej żyć, bo mamy ślub sakramentalny, który jest dla mnie bardzo ważny. Przecież składaliśmy sobie przysięgę małżeńską przed Bogiem, a mąż nigdy nie występował przeciwko kościołowi i wierze i chodził ze mną na początku małżeństwa do kościoła. Dopiero ostatni rok, może dwa lata były dla niego przełomowe, gdy wykrzyczał mi, że w tego mojego Boga, to on nawet nie wierzy i kwestionował to co jest napisane w Biblii. A dzień przed gdy powiedziałam mu, że ta kobieta jest jego kochanką i zawsze będzie, a ja jego żoną, bo mamy ślub kościelny, to powiedział, że "dla nas to nie ma żadnego znaczenia". Byłam dodatkowo w szoku, bo nigdy dotąd nie zachowywał się w ten sposób, choć nie chciał chodzić do kościoła. Domyślam się, że to jakaś palikociara - przepraszam za język - ale bardzo mnie to irytuje - i że to jej wpływ. To mnie najbardziej boli, bo chciałbym aby mój mąż był zbawiony i zasmuca mnie myśl, że odrzucił wiarę
Bety [Usunięty]
Wysłany: 2015-09-22, 16:30
nieprawda, że zawsze już będziesz poraniona!
wielu z nas doznało zranienia, a mimo to Jezus uleczył te rany
ja myslałam podbnie jak Ty zaraz po zdradzie męża
a teraz czuję i myślę inaczej- mam energię do życia, widzę głęboki sens mojego życia, przebaczyłam mężowi i jestem zdrowa na duszy
paradoksalnie wyzdrowiałam dzięki kryzysowi po odejściu męża
dla mnie przełomem było "12 kroków" z Sycharem, Nowenna Pompejańska i Msze o uzdrowienie i uwolnienie
Nie potrafię wytłumaczyć, kiedy i jak to sie stało- ale nie dźwigam już na sobie bólu i cierpienia. Narodziłam sie na nowo duchowo.
Tak samo będzie u Ciebie- bo każdy może tego dostąpić. Jeśli poprosi i zbliży się do Boga.
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Możesz ściągać załączniki na tym forum
Dla tych, którzy kochają - propozycja wzoru odpowiedzi na pozew rozwodowy
Poniższy wzór ma charakter orientacyjny i nie zastępuje porady prawnej. W odpowiedzi na pozew warto odnieść się do wszystkich twierdzeń pozwu i zadbać o to, aby nasza odpowiedź była zgodna z prawdą.
W odpowiedzi na pozew wnoszę o oddalenie powództwa w całości i nie rozwiązywanie małżeństwa stron przez rozwód.
UZASADNIENIE
Pomimo trudności jakie nasz związek przechodził i przechodzi uważam, że nadal można go uratować. Małżeństwa nie zawiera się na chwilę i nie zrywa w momencie, gdy dzieje się coś niedobrego. Pragnę nadmienić, iż w przyszłości nie zamierzam się już z nikim innym wiązać. Podjąłem (podjęłam) bowiem decyzję, że będę z żoną (mężem) na zawsze i dołożę wszelkich starań, aby nasze małżeństwo przetrwało. Scalenie związku jest możliwe nawet wtedy, gdy tych dobrych uczuć w nas nie ma. Lecz we mnie takie uczucia nadal są i bardzo kocham swoją żonę (męża), pomimo, iż w chwili obecnej nie łączy nas więź fizyczna. Jednak wyrażam pragnienie ratowania Naszego małżeństwa i gotowy (gotowa) jestem podjąć trud jaki się z tym wiąże. Uważam, że przy odrobinie dobrej woli możemy odbudować dobrą relację miłości.
Dobro mojej żony (męża) jest dla mnie po Bogu najważniejsze. Przed Bogiem to bowiem ślubowałem (ślubowałam).
Moim zdaniem każdy związek ma swoje trudności, a nieporozumienia jakie wydarzyły się między nami nie są powodem, aby przekreślić nasze małżeństwo i rozbijać naszą rodzinę. Myślę, że każdy rozwód negatywnie wpływa nie tylko na współmałżonków, ale także na ich rodziny, dzieci i krzywdzi niepotrzebnie wiele bliskich sobie osób. Oddziaływuje również negatywnie na inne małżeństwa.
Z moją (moim) żoną (mężem) znaliśmy się długo przed zawarciem naszego małżeństwa i uważam, że był to wystarczający czas na wzajemne poznanie się. Po razem przeżytych "X" latach (jako para, narzeczeni i małżonkowie) żona (mąż) jest dla mnie zbyt ważną osobą, aby przekreślić większość wspólnie spędzonych lat. Według mnie w naszym związku nie wygasły więzi emocjonalne i duchowe. Podkreślam, iż nadal kocham żonę (męża) i pomimo, że oddaliliśmy się od siebie, chcę uratować nasze małżeństwo. Osobiście wyrażam wolę i chęć naprawy naszych małżeńskich relacji, gdyż mam przekonanie, że każdy związek małżeński dotknięty poważnym kryzysem jest do uratowania.
Orzeczenie rozwodu spowodowałoby, że ucierpiałoby dobro wspólnych małoletnich dzieci stron oraz byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Dzieci potrzebują stabilnego emocjonalnego kontaktu z obojgiem rodziców oraz podejmowania przez obie strony wszelkich starań, by zaspokoić potrzeby rodziny. Rozwód grozi osłabieniem lub zerwaniem więzi emocjonalnej dzieci z rodzicem zamieszkującym poza rodziną. Rozwód stron wpłynie także niekorzystnie na ich rozwój intelektualny, społeczny, psychiczny i duchowy, obniży ich status materialny i będzie usankcjonowaniem niepoważnego traktowania instytucji rodziny.
Jestem katolikiem (katoliczką), osobą wierzącą. Moje przekonania religijne nie pozwalają mi wyrazić zgody na rozwód, gdyż jak mówi w punkcie 2384 Katechizm Kościoła Katolickiego: "Rozwód znieważa przymierze zbawcze, którego znakiem jest małżeństwo sakramentalne", natomiast Kompendium Katechizmu Kościoła Katolickiego w punkcie 347 nazywa rozwód jednym z najcięższych grzechów, który godzi w sakrament małżeństwa.
Wysoki Sądzie, proszę o danie nam szansy na uratowanie naszego małżeństwa. Uważam, ze każda rodzina, w tym i nasza, na to zasługuje. Nie zmienię zdania w tej ważnej sprawie, bo wtedy będę niewiarygodny w każdej innej. Brak wyrażenia mojej zgody na rozwód nie wskazuje na to, iż kierują mną złe emocje tj. złość czy złośliwość. Jednocześnie zdaję sobie sprawę, że nie zmuszę żony (męża) do miłości. Rozumiem, że moja odmowa komplikuje sytuację, ale tak czuję, takie są moje przekonania religijne i to dyktuje mi serce.
Bardzo kocham moją (mojego) żonę (męża) i w związku z powyższym wnoszę jak na wstępie.
List Episkopatu Polski na święto św. Rodziny
Warto jeszcze raz podkreślić, że u podstaw każdej rodziny stoi małżeństwo. Chrześcijańskie patrzenie na małżeństwo w pełni uwzględnia wyjątkową naturę tej wspólnoty osób. Małżeństwo to związek mężczyzny i niewiasty, zawierany na całe ich życie, i z tej racji pełniący także określone zadania społeczne. Chrystus podkreślił, że mężczyzna opuszcza nawet ojca i matkę, aby złączyć się ze swoją żoną i być z nią przez całe życie jako jedno ciało (por. Mt 19,6). To samo dotyczy niewiasty. Naszym zadaniem jest nieustanne przypominanie, iż tylko tak rozumianą wspólnotę mężczyzny i niewiasty wolno nazywać małżeństwem. Żaden inny związek osób nie może być nawet przyrównywany do małżeństwa. Chrześcijanie decyzję o zawarciu małżeństwa wypowiadają wobec Boga i wobec Kościoła. Tak zawierany związek Chrystus czyni sakramentem, czyli tajemnicą uświęcenia małżonków, znakiem swojej obecności we wszystkich ich sprawach, a jednocześnie źródłem specjalnej łaski dla nich. Głębia duchowości chrześcijańskich małżonków powstaje właśnie we współpracy z łaską sakramentu małżeństwa. więcej >>
Wszechświat na miarę człowieka
Wszechświat jest ogromny. Żeby sobie uzmysłowić rozmiary wszechświata, załóżmy, że odległość Ziemia - Słońce to jeden milimetr. Wtedy najbliższa gwiazda znajduje się mniej więcej w odległości 300 metrów od Słońca. Do Słońca mamy jeden milimetr, a do najbliższej gwiazdy około 300 metrów. Słońce razem z całym otoczeniem gwiezdnym tworzy ogromny system zwany Droga Mleczną (galaktykę w kształcie ogromnego dysku). W naszej umownej skali ten ogromny dysk ma średnicę około 6 tysięcy kilometrów, czyli mniej więcej tak, jak stąd do Stanów Zjednoczonych. Światło zużywa na przebycie od jednego końca tego dysku do drugiego - około 100 tysięcy lat. W tym dysku mieści się około 100 miliardów gwiazd. To jest ogromny dysk! Jeszcze mniej więcej sto lat temu uważano, że to jest cały wszechświat. Okazało się, że tak wcale nie jest. Wszechświat jest znacznie, znacznie większy! Jeżeli te 6 tysięcy kilometrów znowu przeskalujemy, tym razem do jednego centymetra, to cały wszechświat, który potrafimy zaobserwować (w tej skali) jest kulą o średnicy 3 kilometrów. I w tym właśnie obszarze, jest około 100 miliardów galaktyk (czyli takich dużych systemów gwiezdnych, oczywiście różnych kształtów, różnych wielkości). To właśnie jest cały wszechświat, który potrafimy badać metodami fizycznymi, wykorzystując techniki astronomiczne. (Wszechświat na miarę człowieka >>>)
Musicie zawsze powstawać!
Możecie rozerwać swoje fotografie i zniszczyć prezenty. Możecie podeptać swoje szczęśliwe wspomnienia i próbować dzielić to, co było dla dwojga. Możecie przeklinać Kościół i Boga.
Ale Jego potęga nie może nic uczynić przeciw waszej wolności. Bo jeżeli dobrowolnie prosiliście Go, by zobowiązał się z wami... On nie może was "rozwieść".
To zbyt trudne? A kto powiedział, że łatwo być
człowiekiem wolnym i odpowiedzialnym. Miłość się staje Jest miłością w marszu, chlebem codziennym.
Nie jest umeblowana mieszkaniem, ale domem do zbudowania i utrzymania, a często do remontu. Nie jest triumfalnym "TAK", ale jest mnóstwem "tak", które wypełniają życie, pośród mnóstwa "nie".
Człowiek jest słaby, ma prawo zbłądzić! Ale musi zawsze powstawać i zawsze iść. I nie wolno mu odebrać życia, które ofiarował drugiemu; ono stało się nim.
Klasycznym tekstem biblijnym ukazującym w świetle wiary wartość i sens środków ubogich jest scena walki z Amalekitami. W czasie przejścia przez pustynię, w drodze do Ziemi Obiecanej, dochodzi do walki pomiędzy Izraelitami a kontrolującymi szlaki pustyni Amalekitami (zob. Wj 17, 8-13). Mojżesz to Boży człowiek, który wie, w jaki sposób może zapewnić swoim wojskom zwycięstwo. Gdyby był strategiem myślącym jedynie po ludzku, stanąłby sam na czele walczących, tak jak to zwykle bywa w strategii. Przecież swoją postawą na pewno by ich pociągał, tak byli wpatrzeni w niego. On zaś zrobił coś, co z punktu widzenia strategii wojskowej było absurdalne - wycofał się, zostawił wojsko pod wodzą swego zastępcy Jozuego, a sam odszedł na wzgórze, by tam się modlić. Wiedział on, człowiek Boży, człowiek modlitwy, kto decyduje o losach świata i o losach jego narodu. Stąd te wyciągnięte na szczycie wzgórza w geście wiary ramiona Mojżesza. Między nim a doliną, gdzie toczy się walka, jest ścisła łączność. Kiedy ręce mu mdleją, to jego wojsko cofa się. On wie, co to znaczy - Bóg chce, aby on wciąż wysilał się, by stale wyciągał ręce do Pana. Gdy ręce zupełnie drętwiały, towarzyszący Mojżeszowi Aaron i Chur podtrzymywali je. Przez cały więc dzień ten gest wyciągniętych do Pana rąk towarzyszył walce Izraelitów, a kiedy przyszedł wieczór, zwycięstwo było po ich stronie. To jednak nie Jozue zwyciężył, nie jego wojsko walczące na dole odniosło zwycięstwo - to tam, na wzgórzu, zwyciężył Mojżesz, zwyciężyła jego wiara.
Gdyby ta scena miała powtórzyć się w naszych czasach, wówczas uwaga dziennikarzy, kamery telewizyjne, światła reflektorów skierowane byłyby tam, gdzie Jozue walczy. Wydawałoby się nam, że to tam się wszystko decyduje. Kto z nas próbowałby patrzeć na samotnego, modlącego się gdzieś człowieka? A to ten samotny człowiek zwycięża, ponieważ Bóg zwycięża przez jego wiarę.
Wyciągnięte do góry ręce Mojżesza są symbolem, one mówią, że to Bóg rozstrzyga o wszystkim. - Ty tam jesteś, który rządzisz, od Ciebie wszystko zależy. Ludzkiej szansy może być śmiesznie mało, ale dla Ciebie, Boże, nie ma rzeczy niemożliwych. Gest wyciągniętych dłoni, tych mdlejących rąk, to gest wiary, to ubogi środek wyrażający szaleństwo wiary w nieskończoną moc i nieskończoną miłość Pana.
„Ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że ciebie nie opuszczę aż do śmierci" - to tekst przysięgi małżeńskiej wypowiadany bez żadnych warunków uzupełniających. Początek drogi. Niezapisana karta z podpisem: „aż do śmierci". A co, gdy pojawią się trudności, kryzys, zdrada?...
„Wtedy przystąpili do Niego faryzeusze, chcąc Go wystawić na próbę, zadali Mu pyta-nie: «Czy wolno oddalić swoją żonę z jakiegokolwiek powodu?» On im odpowiedział: «czy nie czytaliście, że Stwórca od początku stworzył ich mężczyzną i kobietą? Dlatego opuści człowiek ojca i matkę i będą oboje jednym ciałem. A tak nie są już dwojgiem, lecz jednym ciałem. Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela»"(Mt 19, 3-5). Dwanaście lat temu nasilający się kryzys, którego skutkiem byt nowy związek mojego męża, separacja i rozwód, doprowadził do rozpadu moje małżeństwo. Porozumienie zostało zerwane. Zepchnięta na dalszy plan, wyeliminowana z życia, nigdy w swoim sercu nie przestałam być żoną mojego męża. Sytuacje, wobec których stawałam, zda-wały się przerastać moją wytrzymałość, odbierały nadzieję, niszczyły wszystko we mnie i wokół mnie. Widziałam, że w tych trudnych chwilach Bóg stawał przy mnie i mówił: „wystarczy ci mojej łaski", „Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata". Był Tym, który uczył mnie, jak nieść krzyż zerwanej jedności, rozbitej rodziny, zdrady, zaparcia, odrzucenia, szyderstwa, cynizmu, własnej słabości, popełnionych grzechów i błędów. Podnosił, nawracał, przebaczał, uczyt przebaczać. Kochał. Akceptował. Prowadził. Nadawał swój sens wydarzeniom, które po ludzku zdawały się nie mieć sensu. Byt wierny przymierzu, które zawarł z nami przed laty przez sakrament małżeństwa. Teraz wiem, że małżeństwo chrześcijańskie jest czym innym niż małżeństwo naturalne. Jest wielką łaską, jest historią świętą, w którą angażuje się Pan Bóg. Jest wydarzeniem, które sprawia, „że mąż i żona połączeni przez sakrament to nie przypadkowe osoby, które się dobrały lub nie, lecz te, którym Bóg powiedział «tak», by się stały jednym ciałem, w drodze do zbawienia".
Ja tę nadzwyczajność małżeństwa sakramentalnego zaczęłam widzieć niestety późno, bo w momencie, gdy wszystko zaczęto się rozpadać. W naszym małżeństwie byliśmy najpierw my: mój mąż, dzieci, ja i wszystko inne. Potem Pan Bóg, taki na zasadzie pomóż, daj, zrób. Nie Ten, ku któremu zmierza wszystko. Nie Bóg, lecz bożek, który zapewnia pomyślność planom, spełnia oczekiwania, daje zdrowie, zabiera trudności... Bankructwo moich wyobrażeń o małżeństwie i rodzinie stało się dla mnie źródłem łaski, poprzez którą Bóg otwierał mi oczy. Pokazywał tę miłość, z którą On przyszedł na świat. Stawał przy mnie wyszydzony, opluty, odepchnięty, fałszywie osądzony, opuszczony, na drodze, której jedyną perspektywą była haniebna śmierć, I mówił: to jest droga łaski, przez którą przychodzi zbawienie i nowe życie, czy chcesz tak kochać? Swoją łaską Pan Bóg nigdy nie pozwolił mi zrezygnować z modlitwy za mojego męża i o jedność mojej rodziny, budowania w sobie postawy przebaczenia, pojednania i porozumienia, nigdy nie dał wyrazić zgody na rozwód i rozmyślne występowanie przeciwko mężowi. Zalegalizowanie nowego związku mojego męża postrzegam jako zalegalizowanie cudzołóstwa („A powiadam wam: Kto oddala swoją żonę (...) a bierze inną popełnia cudzołóstwo, I kto oddaloną bierze za żonę, popełnia cudzołóstwo" (Mt,19.9)). I jako zaproszenie do gorliwszej modlitwy i głębszego zawierzenia. Nasza historia jest ciągle otwarta, ale wiem, że Pan Bóg nie powiedział w niej ostatniego Słowa. Jakie ono będzie i kiedy je wypowie, nie wiem, ale wierzę, że zostanie wypowiedziane dla mnie, mojego męża, naszych dzieci i wszystkich, których nasza historia dotknęła. Będzie ono Dobrą Nowiną dla każdego nas. Bo małżeństwo sakramentalne jest historią świętą, przymierzem, któremu Pan Bóg pozostaje wierny do końca.
"Wszystko możliwe jest dla tego, kto wierzy" (Mk 9,23) "Nie bój się, wierz tylko!" (Mk 5,36)
Słowa Jezusa nie pozostawiają żadnych wątpliwości: "Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie" (J 6, 53). Ile tego życia będziemy mieli w sobie tu na ziemi, tyle i tylko tyle zabierzemy w świat wieczności. I na bardzo długo możemy znaleźć się w czyśćcu, aby dojść do pełni życia, do miary nieba.
Pamiętajmy jednak, że w Kościele nic nie jest magią. Jezus podczas swojego ziemskiego nauczania mówił:
- do kobiety kananejskiej:
«O niewiasto wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie, jak chcesz!» (Mt 15,28)
- do kobiety, która prowadziła w mieście życie grzeszne:
«Twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju!» (Łk 7,37.50)
- do oczyszczonego z trądu Samarytanina:
«Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Łk 17,19)
- do kobiety cierpiącej na krwotok:
«Ufaj, córko! Twoja wiara cię ocaliła» (Mt 9,22)
- do niewidomego Bartymeusza:
«Idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Mk 10,52)
Modlitwa o odrodzenie małżeństwa
Panie, przedstawiam Ci nasze małżeństwo – mojego męża (moją żonę) i mnie. Dziękuję, że nas połączyłeś, że podarowałeś nas sobie nawzajem i umocniłeś nasz związek swoim sakramentem. Panie, w tej chwili nasze małżeństwo nie jest takie, jakim Ty chciałbyś je widzieć. Potrzebuje uzdrowienia. Jednak dla Ciebie, który kochasz nas oboje, nie ma rzeczy niemożliwych. Dlatego proszę Cię:
- o dar szczerej rozmowy,
- o „przemycie oczu”, abyśmy spojrzeli na siebie oczami Twojej miłości, która „nie pamięta złego” i „we wszystkim pokłada nadzieję”,
- o odkrycie – pośród mnóstwa różnic – tego dobra, które nas łączy, wokół którego można coś zbudować (zgodnie z radą Apostoła: zło dobrem zwyciężaj),
- o wyjaśnienie i wybaczenie dawnych urazów, o uzdrowienie ran i wszystkiego, co chore, o uwolnienie od nałogów i złych nawyków.
Niech w naszym małżeństwie wypełni się wola Twoja.
Niech nasza relacja odrodzi się i ożywi, przynosząc owoce nam samym oraz wszystkim wokół. Ufam Tobie, Jezu, i już teraz dziękuję Ci za wszystko, co dla nas uczynisz. Uwielbiam Cię w sercu i błogosławię w całym moim życiu. Amen..
Święty Józefie, sprawiedliwy mężu i ojcze, który z takim oddaniem opiekowałeś się Jezusem i Maryją – wstaw się za nami. Zaopiekuj się naszym małżeństwem. Powierzam Ci również inne małżeństwa, szczególnie te, które przeżywają jakieś trudności. Proszę – módl się za nami wszystkimi! Amen!
Modlitwa o siedem Darów Ducha Świętego
Duchu Święty, Ty nas uświęcasz, wspomagając w pracy nad sobą. Ty nas pocieszasz wspierając, gdy jesteśmy słabi i bezradni. Proszę Cię o Twoje dary:
1. Proszę o dar mądrości, bym poznał i umiłował Prawdę wiekuistą, ktorą jesteś Ty, moj Boże.
2. Proszę o dar rozumu, abym na ile mój umysł może pojąć, zrozumiał prawdy wiary.
3. Proszę o dar umiejętności, abym patrząc na świat, dostrzegał w nim dzieło Twojej dobroci i mądrości i abym nie łudził się, że rzeczy stworzone mogą zaspokoić wszystkie moje pragnienia.
4. Proszę o dar rady na chwile trudne, gdy nie będę wiedział jak postąpić.
5. Proszę o dar męstwa na czas szczególnych trudności i pokus.
6. Proszę o dar pobożności, abym chętnie obcował z Tobą w modlitwie, abym patrzył na ludzi jako na braci, a na Kościół jako miejsce Twojego działania.
7. Na koniec proszę o dar bojaźni Bożej, bym lękał się grzechu, który obraża Ciebie, Boga po trzykroć Świętego. Amen.
Akt poświęcenia się Niepokalanemu Sercu Maryi
Obieram Cię dziś, Maryjo, w obliczu całego dworu niebieskiego, na moją Matkę i Panią. Z całym oddaniem i miłością powierzam i poświęcam Tobie moje ciało i moją duszę, wszystkie moje dobra wewnętrzne i zewnętrzne, a także zasługi moich dobrych uczynków przeszłych, teraźniejszych i przyszłych. Tobie zostawiam całkowite i pełne prawo dysponowania mną jak niewolnikiem oraz wszystkim, co do mnie należy, bez zastrzeżeń, według Twojego upodobania, na większą chwałę Bożą teraz i na wieki. Amen.
W 2002 roku Jan Paweł II potępiając w ostrych słowach rozwody powiedział, że adwokaci jako ludzie wolnego zawodu, muszą zawsze odmawiać użycia swoich umiejętności zawodowych do sprzecznego ze sprawiedliwością celu, jakim jest rozwód. KAIKs. dr Marek Dziewiecki - Miłość nigdy nie pomaga w złym. Właśnie dlatego doradca katolicki w żadnej sytuacji nie proponuje krzywdzonemu małżonkowi rozwodu, gdyż nie wolno nikomu proponować łamania przysięgi złożonej wobec Boga i człowieka.