[Tomek8819]

Witam, jestem tu nowy. Chciałbym podzielić się swoimi problemami w małżeństwie i prosić o pomoc. Zacznę od początku. Z żoną znamy się 9 lat. Od 7 lat jesteśmy razem. Ponad rok temu wzięliśmy ślub. Nigdy bym nie pomyślał, że sytuacja w której jesteśmy od kilku miesięcy będzie nas kiedykolwiek dotyczyła. Nasz kryzys zrodził się z mojej winy, zaniedbywałem żonę, nie okazywałem jej miłości tak jak ona tego potrzebowała, czuła się odrzucona, czuła że nie jest dla mnie na pierwszym miejscu, dużo pracowałem i nie raz mogła się też czuć odtrącona, gdy chciała ze mną pobyć albo mnie o coś prosiła. Niejednokrotnie zwracała mi uwagę czego jej brakuje, co jej się nie podoba, miałem właściwie wszystko podane na tacy. Walczyłem, ale za słabo bo tylko na chwilę a potem znów wszystko wracało do tego jak było wcześniej. Czułem się chyba za pewnie, i próbowałem na chwilę załagodzić to co się działo. Żona walczyła o to bym inaczej postępował kilka miesięcy. Pewnego dnia coś w niej pękło... Powiedziała, że nie ma już siły, że poległa, że jej uczucia się w niej wypaliły, że nie ma w niej miłości. Próbowałem z nią rozmawiać żeby dała mi szansę, że zrozumiałem jak ją skrzywdziłem i co robiłem źle i jak ją traktowałem. Powiedziała że musiała mnie postawić pod murem bym w końcu zrozumiał jakie błędy popełniałem. Twierdzi że ceni mnie jako człowieka, że potrafię pomagać, że jestem dobrym człowiekiem. Dalej mieszkamy razem, spędzamy czas razem, wyjeżdżamy, ale brakuje z jej strony tej miłości, uczuć, emocji. Strasznie to przeżywam, zrozumiałem swoje błędy i jak bardzo ją skrzywdziłem. Postanowiłem pracować nad sobą, zmieniłem swoje priorytety, zdecydowałem się na wizytę u psychologa. Kocham ją bardzo i wiem że jest dla mnie najważniejszą osobą, chcę o nią walczyć, i się nie poddam, chociaż nieraz jest ciężko i przychodzą chwile zwątpienia. Wiem, że nie mogę jej do niczego zmusić... Dlatego czekam cierpliwie. Nie mam już pomysłów jak do niej dotrzeć by na nowo obudziły się w niej uczucia i emocje do mojej osoby. Jesteśmy wierzący, dlatego wzięliśmy ślub kościelny. Nieraz powtarzałem żonie, że braliśmy go tylko raz na całe życie, że powinniśmy się czuć odpowiedzialni za siebie, że mamy zobowiązanie wobec siebie ale z jej strony jest atak że ja tej przysięgi nie wypełniałem, i że nie potrafi być z zobowiązania ze mną jak nie ma w niej miłości. Staram się codziennie modlić by odzyskała wiarę i siły by odbudować naszą miłość, która nas połączyła.
Proszę o rady jak trwać w tej sytuacji, jak sobie radzić, jak wytrwać w tej walce o moją żonę.

Witam, jestem tu nowy. Chciałbym podzielić się swoimi problemami w małżeństwie i prosić o pomoc. Zacznę od początku. Z żoną znamy się 9 lat. Od 7 lat jesteśmy razem. Ponad rok temu wzięliśmy ślub. Nigdy bym nie pomyślał, że sytuacja w której jesteśmy od kilku miesięcy będzie nas kiedykolwiek dotyczyła. Nasz kryzys zrodził się z mojej winy, zaniedbywałem żonę, nie okazywałem jej miłości tak jak ona tego potrzebowała, czuła się odrzucona, czuła że nie jest dla mnie na pierwszym miejscu, dużo pracowałem i nie raz mogła się też czuć odtrącona, gdy chciała ze mną pobyć albo mnie o coś prosiła. Niejednokrotnie zwracała mi uwagę czego jej brakuje, co jej się nie podoba, miałem właściwie wszystko podane na tacy. Walczyłem, ale za słabo bo tylko na chwilę a potem znów wszystko wracało do tego jak było wcześniej. Czułem się chyba za pewnie, i próbowałem na chwilę załagodzić to co się działo. Żona walczyła o to bym inaczej postępował kilka miesięcy. Pewnego dnia coś w niej pękło... Powiedziała, że nie ma już siły, że poległa, że jej uczucia się w niej wypaliły, że nie ma w niej miłości. Próbowałem z nią rozmawiać żeby dała mi szansę, że zrozumiałem jak ją skrzywdziłem i co robiłem źle i jak ją traktowałem. Powiedziała że musiała mnie postawić pod murem bym w końcu zrozumiał jakie błędy popełniałem. Twierdzi że ceni mnie jako człowieka, że potrafię pomagać, że jestem dobrym człowiekiem. Dalej mieszkamy razem, spędzamy czas razem, wyjeżdżamy, ale brakuje z jej strony tej miłości, uczuć, emocji. Strasznie to przeżywam, zrozumiałem swoje błędy i jak bardzo ją skrzywdziłem. Postanowiłem pracować nad sobą, zmieniłem swoje priorytety, zdecydowałem się na wizytę u psychologa. Kocham ją bardzo i wiem że jest dla mnie najważniejszą osobą, chcę o nią walczyć, i się nie poddam, chociaż nieraz jest ciężko i przychodzą chwile zwątpienia. Wiem, że nie mogę jej do niczego zmusić... Dlatego czekam cierpliwie. Nie mam już pomysłów jak do niej dotrzeć by na nowo obudziły się w niej uczucia i emocje do mojej osoby. Jesteśmy wierzący, dlatego wzięliśmy ślub kościelny. Nieraz powtarzałem żonie, że braliśmy go tylko raz na całe życie, że powinniśmy się czuć odpowiedzialni za siebie, że mamy zobowiązanie wobec siebie ale z jej strony jest atak że ja tej przysięgi nie wypełniałem, i że nie potrafi być z zobowiązania ze mną jak nie ma w niej miłości. Staram się codziennie modlić by odzyskała wiarę i siły by odbudować naszą miłość, która nas połączyła.
Proszę o rady jak trwać w tej sytuacji, jak sobie radzić, jak wytrwać w tej walce o moją żonę.

[kinga2]

Witaj,
droga do uzdrowienia może trochę potrwać, więc zachęcam do poczytania forum , żeby nie popełnić błędów, które mocno Ci utrudnią odbudowe związku.

Witaj,
droga do uzdrowienia może trochę potrwać, więc zachęcam do poczytania forum , żeby nie popełnić błędów, które mocno Ci utrudnią odbudowe związku.

[macko]

[Jędrek]

[izabela1115]

Proponuję film Ognioodpory

http://gloria.tv/media/TEAMewHY6Nq

Proponuję film Ognioodpory

http://gloria.tv/media/TEAMewHY6Nq

[Tomek8819]

Na pewno oglądnę ten film próba ogniowa i spróbuję wprowadzić ten sposób działania.

Na pewno oglądnę ten film próba ogniowa i spróbuję wprowadzić ten sposób działania.

[DHL1]

[Tomek8819]

DHL1 ja nie do końca się zwolniłem z małżeństwa, dawałem też od siebie, to nie było tak że wszystko było tylko na głowie żony, ja dawałem jej za mało siebie i drobnych gestów miłości.

DHL1 ja nie do końca się zwolniłem z małżeństwa, dawałem też od siebie, to nie było tak że wszystko było tylko na głowie żony, ja dawałem jej za mało siebie i drobnych gestów miłości.

[macko]

[Nirwanna]

Panowie, DHL1 i macko, odpuśćcie udowadnianie racji najmojszej, temat Tomka i na nim się skupmy. A on weźmie z Waszych postów, to co uzna za najbardziej mu pasujące.

Panowie, DHL1 i macko, odpuśćcie udowadnianie racji najmojszej, temat Tomka i na nim się skupmy. A on weźmie z Waszych postów, to co uzna za najbardziej mu pasujące.

[DHL1]

Nirwano czy odpuszczę???
oczywiście ...
Choc mam prawo wyrazić swoje ale co do postów Pana powyżej.
Już chyba w każdym temacie tego forum są wszędzie rady CUD

Pana jaki włąsnie przez ten styl
przypomina mi kogoś z nickiem na litere W...(dawniej tu bywał ale "zblokowan" został)
jak dla mnie nie trudno dojrzeć tyle wspólnych cech???

Nirwano czy odpuszczę???
oczywiście ...
Choc mam prawo wyrazić swoje ale co do postów Pana powyżej.
Już chyba w każdym temacie tego forum są wszędzie rady CUD

Pana jaki włąsnie przez ten styl
przypomina mi kogoś z nickiem na litere W...(dawniej tu bywał ale "zblokowan" został)
jak dla mnie nie trudno dojrzeć tyle wspólnych cech???

[DHL1]

[Tomek8819]

DHL1 dzięki za te słowa. Tak masz rację zaniedbałem swoją żonę. Tak, żona ma prawo mieć oczekiwania względem mnie. Musiała mnie dopiero postawić pod murem abym przejrzał na oczy i wziął się za siebie. Tak teraz jest moja rola, tylko najbardziej się obawiam tego że jej się nie zachce bo to trwa już 4 miesiące... a żona nie raz mówiła o odejściu.

DHL1 dzięki za te słowa. Tak masz rację zaniedbałem swoją żonę. Tak, żona ma prawo mieć oczekiwania względem mnie. Musiała mnie dopiero postawić pod murem abym przejrzał na oczy i wziął się za siebie. Tak teraz jest moja rola, tylko najbardziej się obawiam tego że jej się nie zachce bo to trwa już 4 miesiące... a żona nie raz mówiła o odejściu.

[twardy]