[RozmyteSerce]

Właśnie twardy, mieliśmy już z żona taka rozmowę, gdzie powiedziałem jej, ze sie pakuje i wracam do niej do Polski, przeczytaj wątek.

I wtedy żona zabroniła mi wracać do Polski, bo wie, ze w Polsce nie będę miał takich możliwości dla niej i dla córki, jak w Niemczech, i to nie były słowa moja, tylko to mi właśnie moja żona powiedziała.

I to robię zeby miała więcej, oprócz tego co daje, daje więcej, nie będę tłumaczył konkretów, ale nie jestem nie z tego swiata i wiem, co i jak sie powinno dziać w tej kwestii, zeby było więcej...

I dobra kwestie poruszyłeś tego swojego w Polsce. Bo ona nie widzę możliwości na opuszczenie teraz jej gniazda rodzinnego... To żebyśmy poszli na swoje, żebym wrocil itd. Itp. To już przedyskutowalismy. I żona mi jasno zabroniła powrotu...


I tak, jak Grzegorz mówi, gdybym wiedział, ze to by dało efekt, to bym wrócił i wszystko tutaj zerwał, ale nie widzę nawet trochę cienia tego, zeby i to poprawiło kwestie tego.

Właśnie twardy, mieliśmy już z żona taka rozmowę, gdzie powiedziałem jej, ze sie pakuje i wracam do niej do Polski, przeczytaj wątek.

I wtedy żona zabroniła mi wracać do Polski, bo wie, ze w Polsce nie będę miał takich możliwości dla niej i dla córki, jak w Niemczech, i to nie były słowa moja, tylko to mi właśnie moja żona powiedziała.

I to robię zeby miała więcej, oprócz tego co daje, daje więcej, nie będę tłumaczył konkretów, ale nie jestem nie z tego swiata i wiem, co i jak sie powinno dziać w tej kwestii, zeby było więcej...

I dobra kwestie poruszyłeś tego swojego w Polsce. Bo ona nie widzę możliwości na opuszczenie teraz jej gniazda rodzinnego... To żebyśmy poszli na swoje, żebym wrocil itd. Itp. To już przedyskutowalismy. I żona mi jasno zabroniła powrotu...


I tak, jak Grzegorz mówi, gdybym wiedział, ze to by dało efekt, to bym wrócił i wszystko tutaj zerwał, ale nie widzę nawet trochę cienia tego, zeby i to poprawiło kwestie tego.

[RozmyteSerce]

A z tym, czy cieżko jej bez męża bym nie przesądzał za bardzo, bo na imprezy sobie chodzi, na wesela bez męża chodzi, bez obrączki chodzi, mężem sie nie interesuje, nie tęskni, nie pisze, także co jej w Polsce przeszkadza, ze i tam jej sie nie podoba to nie wiem, ale brak mnie to raczej nie jest.

A z tym, czy cieżko jej bez męża bym nie przesądzał za bardzo, bo na imprezy sobie chodzi, na wesela bez męża chodzi, bez obrączki chodzi, mężem sie nie interesuje, nie tęskni, nie pisze, także co jej w Polsce przeszkadza, ze i tam jej sie nie podoba to nie wiem, ale brak mnie to raczej nie jest.

[Dabo]

RS trochę cię rozumiem , troche nie
Byłem 7 lat w germanii , tam było pierwsze zbliżenie i tam też żona poroniła przez targanie walizek po dworcach. Jak weszło euro, niestety po 4 mies. ona wysyłała mi kase na czynsz i wróciłem. Hasło było jedno jak rodzina to razem.
W ślepo bez jakichś super oszczędności, wracałem. A wiesz czemu? Bo wtedy wiedziałem że w niemczech liczy sie tylko kasa, a w polsce pomógł i brat i sąsiad i kolega i i i i .
Wróciłem w ciemno prawie załamany- bo bez grosza.
I to był najfajniejszy okres małżeństwa. ( mam 10 letniego zdrowego syna)
Ni z tąd ni z owąd namotały się tematy na jakieś tłumaczenie, itp .
Kasa leciała lepsza jak w niemczech.
Moje ryzyko, albo wymóg żony opłacił się wtedy i nie żałuję ani dnia z tamtych czasów.
Do dziś wyjeżdzam do niemiec, czasem ich zkaleczę na parę euro, ale niechcę tam wracać na stałe.
Chłopie zobacz że z odpowiednim podejściem TUUUUUUUUUUU mniej sie narobisz a zarobisz podobnie.

RS trochę cię rozumiem , troche nie
Byłem 7 lat w germanii , tam było pierwsze zbliżenie i tam też żona poroniła przez targanie walizek po dworcach. Jak weszło euro, niestety po 4 mies. ona wysyłała mi kase na czynsz i wróciłem. Hasło było jedno jak rodzina to razem.
W ślepo bez jakichś super oszczędności, wracałem. A wiesz czemu? Bo wtedy wiedziałem że w niemczech liczy sie tylko kasa, a w polsce pomógł i brat i sąsiad i kolega i i i i .
Wróciłem w ciemno prawie załamany- bo bez grosza.
I to był najfajniejszy okres małżeństwa. ( mam 10 letniego zdrowego syna)
Ni z tąd ni z owąd namotały się tematy na jakieś tłumaczenie, itp .
Kasa leciała lepsza jak w niemczech.
Moje ryzyko, albo wymóg żony opłacił się wtedy i nie żałuję ani dnia z tamtych czasów.
Do dziś wyjeżdzam do niemiec, czasem ich zkaleczę na parę euro, ale niechcę tam wracać na stałe.
Chłopie zobacz że z odpowiednim podejściem TUUUUUUUUUUU mniej sie narobisz a zarobisz podobnie.

[krasnobar]

[RozmyteSerce]

Ah, krasnobar, dobrze, ze jestes kawalerem, bo o malzenstwie duzo za duzo nie wiesz...

Ciagle sie czepiasz tej kasy, zazdroscisz? Ciagle tylko jeden temat w glowie? Nie umiesz czytac ze zrozumieniem moich postow? Opieka zdrowotna, brak stresu, czy dozyje jutra?
Musze sie w ogole tlumaczyc?

To, ze Ty nie lubisz Niemieckiego, nie znaczy, ze wszyscy tak lubia ten jezyk jak Ty. I jezeli nie lubisz Niemcow, to Twoja sprawa.

Z kwestia slubu wytlumaczylem, czego tez nie mozesz zrozumiec????!!!! Bylem studentem, to mialem kokosy? A Ty jakos student/uczen miales kokosy? Kazdy musi chyba najpierw przejsc cos, zeby pozniej cos miec, wiec nie rzucaj mi, ze mialem kokosy, a potem nie chcialem. Przeczytaj jeszcze raz caly wytek, to zobaczysz to, ze bylem studentem i nie bylo mnie stac. Pozniej jak bylo mnie stac bylo za pozno, takze odczep sie juz tej kwestii, bo chcialem to zmienic i naprawic, wiec za Twoje zdanie na ten temat dziekuje.


Splodziliscie dziecko, brzmi jak kryminal. Ja mimo tego, iz ona wtedy zerwala kontakt ze mna, dowiedziawszy sie o tym, ze jest w ciazy, w przeciagu pol godziny pojechalem w droge do Polski, takze mi nic nie mow, do mojego nastawienia do mojej zony i dziecka. Mam wlasciwe, jezeli chodzi o pokazanie mojej milosc do niej.


Mam wizje i plan jej zycia, bo sam przeczytaj, co napisalem w odpowiedziach powyzej, ona tez wie, jak to ma wygladac.

I poraz kolejny powtorze, nadal moge wrocic do Polski, jezeli bym wiedzial, ze sie wszystko naprawi. Ale tego szanse sa teraz rowne 1%. Gdyby bylo ich 51%, to bym juz tutaj nie siedzial, ale jest tylko 1%, takze nie wrzucajcie mi, ze mam wracac, jezeli gwarancja prawie zerowo, ze w ogole cos sie ulozy. Przeczytaliscie, ze zona miala sprawe przeciwko mnie? Ze odebrala mi czesciowo prawa do dziecka? I ja mam budowac cos, mimo wszystko?

A skad na tym forum takie nastawienie prorozwodowe? Od kiedy Ty jako kawaler wiesz, ze rozwod to dobre rozwiazanie? Nic o mnie nie wiesz, a sie wymadrzasz najlepiej?

Ah, krasnobar, dobrze, ze jestes kawalerem, bo o malzenstwie duzo za duzo nie wiesz...

Ciagle sie czepiasz tej kasy, zazdroscisz? Ciagle tylko jeden temat w glowie? Nie umiesz czytac ze zrozumieniem moich postow? Opieka zdrowotna, brak stresu, czy dozyje jutra?
Musze sie w ogole tlumaczyc?

To, ze Ty nie lubisz Niemieckiego, nie znaczy, ze wszyscy tak lubia ten jezyk jak Ty. I jezeli nie lubisz Niemcow, to Twoja sprawa.

Z kwestia slubu wytlumaczylem, czego tez nie mozesz zrozumiec????!!!! Bylem studentem, to mialem kokosy? A Ty jakos student/uczen miales kokosy? Kazdy musi chyba najpierw przejsc cos, zeby pozniej cos miec, wiec nie rzucaj mi, ze mialem kokosy, a potem nie chcialem. Przeczytaj jeszcze raz caly wytek, to zobaczysz to, ze bylem studentem i nie bylo mnie stac. Pozniej jak bylo mnie stac bylo za pozno, takze odczep sie juz tej kwestii, bo chcialem to zmienic i naprawic, wiec za Twoje zdanie na ten temat dziekuje.


Splodziliscie dziecko, brzmi jak kryminal. Ja mimo tego, iz ona wtedy zerwala kontakt ze mna, dowiedziawszy sie o tym, ze jest w ciazy, w przeciagu pol godziny pojechalem w droge do Polski, takze mi nic nie mow, do mojego nastawienia do mojej zony i dziecka. Mam wlasciwe, jezeli chodzi o pokazanie mojej milosc do niej.


Mam wizje i plan jej zycia, bo sam przeczytaj, co napisalem w odpowiedziach powyzej, ona tez wie, jak to ma wygladac.

I poraz kolejny powtorze, nadal moge wrocic do Polski, jezeli bym wiedzial, ze sie wszystko naprawi. Ale tego szanse sa teraz rowne 1%. Gdyby bylo ich 51%, to bym juz tutaj nie siedzial, ale jest tylko 1%, takze nie wrzucajcie mi, ze mam wracac, jezeli gwarancja prawie zerowo, ze w ogole cos sie ulozy. Przeczytaliscie, ze zona miala sprawe przeciwko mnie? Ze odebrala mi czesciowo prawa do dziecka? I ja mam budowac cos, mimo wszystko?

A skad na tym forum takie nastawienie prorozwodowe? Od kiedy Ty jako kawaler wiesz, ze rozwod to dobre rozwiazanie? Nic o mnie nie wiesz, a sie wymadrzasz najlepiej?

[Nirwanna]

[RozmyteSerce]

Dla mnie to malzenstwo jest tak samo wazne, jak to zawarte w kosciele. Przez bledy obojga nie zawarlismy jeszcze sakramentu. Nie tylko moje bledy. Niestety jestem obwiniany tylko ja za cale zlo tutaj na forum. Nie przedstawiam mojej zony raczej w zlym swietle, oprocz opisu faktycznego stanu obojetnosci... Nie chce tego robic, bo uwazam ja nadal za wspaniala kobiete...

Chcialem do tego wszystkie zaznaczyc jeszcze to. Wszyscy mowia, o tym, ze moja zona tutaj nic nie ma oprocz mnie. A pytanie zadam takie: Co ja mam w tej Polsce? Tez nie mam tam nikogo oprocz mojej zony, nie mam znajomych, nie mam rodziny, oprocz rodziny mojej zony. Wiec porzucenie wszystkiego dla mojej zony jest tym samym, co porzucenie wszystkie przez moja zone dla mnie, czyz nie?

I ja nie wybralem mojej zonie drogi wlasciwej, bo nie przymuszam ja do niczego. Takze nie wiem, gdzie ja tutaj wybralem czyjas droge? Nawet swojej drogi w tym wszystkim jeszcze ciagle nie znam.

Na razie robie, to co jest dla mnie mozliwe, to co bylem w stanie zrobic z racjonalnego punktu widzenia, moze nie do konca Bozego... Zgodze sie z tym, ale nie jestem tylko ja odpowiedzialny za wszystko i czekam na kompromisy, a nie wyrzeczenie sie i zycie jednego w nieszczesciu dla drugiego....

Dla mnie to malzenstwo jest tak samo wazne, jak to zawarte w kosciele. Przez bledy obojga nie zawarlismy jeszcze sakramentu. Nie tylko moje bledy. Niestety jestem obwiniany tylko ja za cale zlo tutaj na forum. Nie przedstawiam mojej zony raczej w zlym swietle, oprocz opisu faktycznego stanu obojetnosci... Nie chce tego robic, bo uwazam ja nadal za wspaniala kobiete...

Chcialem do tego wszystkie zaznaczyc jeszcze to. Wszyscy mowia, o tym, ze moja zona tutaj nic nie ma oprocz mnie. A pytanie zadam takie: Co ja mam w tej Polsce? Tez nie mam tam nikogo oprocz mojej zony, nie mam znajomych, nie mam rodziny, oprocz rodziny mojej zony. Wiec porzucenie wszystkiego dla mojej zony jest tym samym, co porzucenie wszystkie przez moja zone dla mnie, czyz nie?

I ja nie wybralem mojej zonie drogi wlasciwej, bo nie przymuszam ja do niczego. Takze nie wiem, gdzie ja tutaj wybralem czyjas droge? Nawet swojej drogi w tym wszystkim jeszcze ciagle nie znam.

Na razie robie, to co jest dla mnie mozliwe, to co bylem w stanie zrobic z racjonalnego punktu widzenia, moze nie do konca Bozego... Zgodze sie z tym, ale nie jestem tylko ja odpowiedzialny za wszystko i czekam na kompromisy, a nie wyrzeczenie sie i zycie jednego w nieszczesciu dla drugiego....

[złamana]

A nie dałoby rady RS tak troszkę wyrwać Żony z domu, np. na dwa tygodnie do Niemiec z córką. Zobaczyłaby może, że się zmieniło, nabrałaby dystansu.
Z tym wymaganiem od Ciebie byś w takiej sytuacji rzucił wszystko i zamieszkał obok Żony to faktycznie lekka przesada. Nie wiem czy dla Żony byłoby takie cudne jakbyś jej zaproponował: Kochanie, biednie, na kamyczku ale razem. Wracam do Polski, rzucam pracę w Niemczech, może tu coś znajdę, pogorszy się wprawdzie finansowo, wynajmiemy mały pokoik ale będziemy razem...
W mojej rodzinie jeden mężczyzna związał się z kobietą z innego kraju. Ona nie zna polskiego, nie bardzo chce się uczyć, nie pracuje, jest w domu z małym dzieckiem, nie ma rodziny, koleżanek, nikogo oprócz tego mężczyzny i dziecka. Jest jej bardzo ciężko. I póki co mówi: obojętnie gdzie będę mieszkała byle z tym mężczyzną. Jeszcze to wszystko świeże. Mężczyzna bardzo się stara wiedząc jak ona tęskni za swoim krajem i bliskimi. A ma zdecydowanie dalej niż z Polski do Niemiec. Ja sama, również nie do innego kraju ale dość daleko wyjechałam z miasta rodzinnego, do męża. I nie ma tu mojej rodziny. Ale już bym do miasta rodzinnego nie wróciła, choć czuję się nawet po 20 latach jego mieszkanką. Brakuje mi kontaktów z rodziną. Chciałabym móc wlecieć np do mamy czy brata na kawę, a nie z rzadka organizować cały wyjazd z noclegiem mojej dużej rodziny. Chciałabym być bliżej mamy, która zaczyna potrzebować z uwagi na wiek pomocy, odciążyć ją jakoś, zadbać o nią. Przykro mi, że nie mogę w dzień urodzin złożyć im życzeń osobiście, po prostu ich zobaczyć. Ale tu, gdzie mieszkam jest mój dom, tu się urodziły dzieci, tu mam pracę, sąsiadów, znajomych. A na początku lekko nie było. Siedziałam z dziećmi sama w domu, a mąż był "na chwilę" potrzebny w domu swoich rodziców, a to listy do niego tam przychodziły, z chwili robiły się godziny, mama go nakarmiła, a ja czekałam z obiadem i nie miałam takiej samej możliwości. Różnie to więc bywa. Zarówno mój mąż jak i ten mężczyzna z rodziny nie wyobrażali sobie możliwości wyjazdu do swoich kobiet i wcale nie z braku uczuć wyższych czy pogoni za kasą. Mi i tej dziewczynie "łatwiej" było wyjechać i taką decyzję podjęłyśmy. W przypadku tego mężczyzny jego wyjazd z Polski w ogóle nie wchodził w grę. My z mężem rozważaliśmy możliwość zamieszkania w moim rodzinnym mieście. I oboje uznaliśmy, że mój wyjazd będzie dla nas korzystniejszy. Jestem przekonana, że gdybym powiedziała mężowi zamieszkajmy w moim mieście, kocham Cię, chcę z Tobą być ale nie dam rady mieszkać gdzie indziej, to on by się wyprowadził ze swojego miasta. Nie demonizowałabym kwestii miejsca zamieszkania w sprawie RS.
RS priorytety i wytrwałość.

A nie dałoby rady RS tak troszkę wyrwać Żony z domu, np. na dwa tygodnie do Niemiec z córką. Zobaczyłaby może, że się zmieniło, nabrałaby dystansu.
Z tym wymaganiem od Ciebie byś w takiej sytuacji rzucił wszystko i zamieszkał obok Żony to faktycznie lekka przesada. Nie wiem czy dla Żony byłoby takie cudne jakbyś jej zaproponował: Kochanie, biednie, na kamyczku ale razem. Wracam do Polski, rzucam pracę w Niemczech, może tu coś znajdę, pogorszy się wprawdzie finansowo, wynajmiemy mały pokoik ale będziemy razem...
W mojej rodzinie jeden mężczyzna związał się z kobietą z innego kraju. Ona nie zna polskiego, nie bardzo chce się uczyć, nie pracuje, jest w domu z małym dzieckiem, nie ma rodziny, koleżanek, nikogo oprócz tego mężczyzny i dziecka. Jest jej bardzo ciężko. I póki co mówi: obojętnie gdzie będę mieszkała byle z tym mężczyzną. Jeszcze to wszystko świeże. Mężczyzna bardzo się stara wiedząc jak ona tęskni za swoim krajem i bliskimi. A ma zdecydowanie dalej niż z Polski do Niemiec. Ja sama, również nie do innego kraju ale dość daleko wyjechałam z miasta rodzinnego, do męża. I nie ma tu mojej rodziny. Ale już bym do miasta rodzinnego nie wróciła, choć czuję się nawet po 20 latach jego mieszkanką. Brakuje mi kontaktów z rodziną. Chciałabym móc wlecieć np do mamy czy brata na kawę, a nie z rzadka organizować cały wyjazd z noclegiem mojej dużej rodziny. Chciałabym być bliżej mamy, która zaczyna potrzebować z uwagi na wiek pomocy, odciążyć ją jakoś, zadbać o nią. Przykro mi, że nie mogę w dzień urodzin złożyć im życzeń osobiście, po prostu ich zobaczyć. Ale tu, gdzie mieszkam jest mój dom, tu się urodziły dzieci, tu mam pracę, sąsiadów, znajomych. A na początku lekko nie było. Siedziałam z dziećmi sama w domu, a mąż był "na chwilę" potrzebny w domu swoich rodziców, a to listy do niego tam przychodziły, z chwili robiły się godziny, mama go nakarmiła, a ja czekałam z obiadem i nie miałam takiej samej możliwości. Różnie to więc bywa. Zarówno mój mąż jak i ten mężczyzna z rodziny nie wyobrażali sobie możliwości wyjazdu do swoich kobiet i wcale nie z braku uczuć wyższych czy pogoni za kasą. Mi i tej dziewczynie "łatwiej" było wyjechać i taką decyzję podjęłyśmy. W przypadku tego mężczyzny jego wyjazd z Polski w ogóle nie wchodził w grę. My z mężem rozważaliśmy możliwość zamieszkania w moim rodzinnym mieście. I oboje uznaliśmy, że mój wyjazd będzie dla nas korzystniejszy. Jestem przekonana, że gdybym powiedziała mężowi zamieszkajmy w moim mieście, kocham Cię, chcę z Tobą być ale nie dam rady mieszkać gdzie indziej, to on by się wyprowadził ze swojego miasta. Nie demonizowałabym kwestii miejsca zamieszkania w sprawie RS.
RS priorytety i wytrwałość.

[RozmyteSerce]

Wiec odezwę sie i ja, bo zdarzyły sie u mnie niektóre rzeczy, które nie dają mi spokoju, a dodatkowo już sam mam takie przekonanie, ze powinienem wystąpić o rozwod, bo moja żona nadal uznając mnie za winnego ani drgnie.

Wiec jakiś czas temu, czyli 20. wrzesnia w moje urodziny skończyłem wyzwanie. Powiedziałem wtedy jasno zonie, ze jestem od tego dnia już tylko ojcem naszej córeczki i nikim wiecej i niech nie oczekuje już niczego ode mńie. Tak tez zrobiłem, od tego czasu staram sie nie tłumaczyć już niczego, nie wspominam już o Nas, nie widzę już nas jako małżeństwa, nie dyskutuje już na żadne tematy.

Ciągnę to teraz dalej, czasami z prześwitami czegoś ze strony zony, ale jak to mówicie, słowa sie nie liczą a tylko czyny. Z tych ciekawszych co sie zdarzyło to to, ze brakuje jej tych kwiatów i takich spraw, które ostatnio pojawiały sie regularnie w jej życiu. Pytam sie już tylko o nasza córeczkę i o nic wiecej sie nie pytam. Ostatnio pytała mnie sie nawet, czy tęsknie i czy mam kogoś nowego. Odpowiedziałem jej na te pytania. Otrzymałem w odpowiedzi, ze szkoda, ze sie miedzy nami tak potoczyło, i ze przyszłości nie widzi. Odpowiedziałem na to, ze zrobiłem już wszystko ze swojej strony, co jestem w stanie zrobić i wiecej nie mam co tłumaczyć i mowić. Jeżeli chce, to moja ręka jest nadal wyciągnięta, i może sie jej chwycić, ale nic na sile.
Powiedziała tez taka zdanie: Boje sie zostać w Polsce. Nie tłumaczyła mi tego. Ale nie było to takie, ze tęskni za mną czy cos. Tylko pózniej chodziło jej o to, ze opieka zdrowotna dla naszej córki w Polsce nie jest taka, jaka miała w Niemczech, cóż, nie komentowałem tego, ja tego wyboru nie dokonałem za córeczkę.

I tak ciągnę nadal ta moja względna obojętność już wobec Nas, jako Nas. Jestem tylko ojcem córeczki i nikim wiecej. I tu zaczynaja sie schody, bo od kiedy już nie walczę, sam chce rozwodu, bo nie widzę już w tym sensu. Moja żona okropnie mnie traktowała cały czas, była oschła i nadal jest obojętna jeżeli chodzi o mnie. I nie wiem, na czym miałbym budować teraz cokolwiek z nią. Widzę, ze jedyna rzecz dla której by miała wrócić, to nie ja, a lepsze i łatwiejsze życie w Niemczech.

Przez to, ze już sam sie nie staram o nią, odebrało mi ochotę już w ogóle na nią. Nie wiem, co by musiało sie stać, żebym znów ja chciał, jak chciałem ja w sumie cały czas do tej pory. Obiecałem sobie, ze nie wystąpię o rozwod, ale przez to, ze jest jak jest i już mi czasu dosyc, bo małżeństwem byliśmy 11 miesięcy, z czego 9 razem, a teraz już kolejne 4 miesiące już w separacji, myśle już o tym, zeby sie uwolnić o tej nicości, bo nic nie mam, i nie czuje sie szczęśliwy przez to wszystko. I chciałbym zamknąć rozdział tego, ale czy to właściwa droga? Zastanawiam sie, czy pójść po oficjalna separacje, czy od razu rozwod i pozbyć sie tego balastu, jakim jest teraz moja żona dla mnie, bo już nie chce jej nawet, bynajmniej mam takie odczucie.

Jak sobie poradzić z tym, mam coraz bardziej narastająca chęć tego, aby samemu pozbyć sie tego wszystkiego. Moja żona przecież sama nie omieszkała pójść do sadu i ograniczyć mi prawa do córeczki.

Nie chce takiej zony, na której nie mogę polegać, która podkula ogon, jak jest trudno. A w ostatnie 4 miesiące to ja tylko cierpię, a moja żona sobie żyje swoim życiem. Nie umiem tego zrozumieć.

Wiec odezwę sie i ja, bo zdarzyły sie u mnie niektóre rzeczy, które nie dają mi spokoju, a dodatkowo już sam mam takie przekonanie, ze powinienem wystąpić o rozwod, bo moja żona nadal uznając mnie za winnego ani drgnie.

Wiec jakiś czas temu, czyli 20. wrzesnia w moje urodziny skończyłem wyzwanie. Powiedziałem wtedy jasno zonie, ze jestem od tego dnia już tylko ojcem naszej córeczki i nikim wiecej i niech nie oczekuje już niczego ode mńie. Tak tez zrobiłem, od tego czasu staram sie nie tłumaczyć już niczego, nie wspominam już o Nas, nie widzę już nas jako małżeństwa, nie dyskutuje już na żadne tematy.

Ciągnę to teraz dalej, czasami z prześwitami czegoś ze strony zony, ale jak to mówicie, słowa sie nie liczą a tylko czyny. Z tych ciekawszych co sie zdarzyło to to, ze brakuje jej tych kwiatów i takich spraw, które ostatnio pojawiały sie regularnie w jej życiu. Pytam sie już tylko o nasza córeczkę i o nic wiecej sie nie pytam. Ostatnio pytała mnie sie nawet, czy tęsknie i czy mam kogoś nowego. Odpowiedziałem jej na te pytania. Otrzymałem w odpowiedzi, ze szkoda, ze sie miedzy nami tak potoczyło, i ze przyszłości nie widzi. Odpowiedziałem na to, ze zrobiłem już wszystko ze swojej strony, co jestem w stanie zrobić i wiecej nie mam co tłumaczyć i mowić. Jeżeli chce, to moja ręka jest nadal wyciągnięta, i może sie jej chwycić, ale nic na sile.
Powiedziała tez taka zdanie: Boje sie zostać w Polsce. Nie tłumaczyła mi tego. Ale nie było to takie, ze tęskni za mną czy cos. Tylko pózniej chodziło jej o to, ze opieka zdrowotna dla naszej córki w Polsce nie jest taka, jaka miała w Niemczech, cóż, nie komentowałem tego, ja tego wyboru nie dokonałem za córeczkę.

I tak ciągnę nadal ta moja względna obojętność już wobec Nas, jako Nas. Jestem tylko ojcem córeczki i nikim wiecej. I tu zaczynaja sie schody, bo od kiedy już nie walczę, sam chce rozwodu, bo nie widzę już w tym sensu. Moja żona okropnie mnie traktowała cały czas, była oschła i nadal jest obojętna jeżeli chodzi o mnie. I nie wiem, na czym miałbym budować teraz cokolwiek z nią. Widzę, ze jedyna rzecz dla której by miała wrócić, to nie ja, a lepsze i łatwiejsze życie w Niemczech.

Przez to, ze już sam sie nie staram o nią, odebrało mi ochotę już w ogóle na nią. Nie wiem, co by musiało sie stać, żebym znów ja chciał, jak chciałem ja w sumie cały czas do tej pory. Obiecałem sobie, ze nie wystąpię o rozwod, ale przez to, ze jest jak jest i już mi czasu dosyc, bo małżeństwem byliśmy 11 miesięcy, z czego 9 razem, a teraz już kolejne 4 miesiące już w separacji, myśle już o tym, zeby sie uwolnić o tej nicości, bo nic nie mam, i nie czuje sie szczęśliwy przez to wszystko. I chciałbym zamknąć rozdział tego, ale czy to właściwa droga? Zastanawiam sie, czy pójść po oficjalna separacje, czy od razu rozwod i pozbyć sie tego balastu, jakim jest teraz moja żona dla mnie, bo już nie chce jej nawet, bynajmniej mam takie odczucie.

Jak sobie poradzić z tym, mam coraz bardziej narastająca chęć tego, aby samemu pozbyć sie tego wszystkiego. Moja żona przecież sama nie omieszkała pójść do sadu i ograniczyć mi prawa do córeczki.

Nie chce takiej zony, na której nie mogę polegać, która podkula ogon, jak jest trudno. A w ostatnie 4 miesiące to ja tylko cierpię, a moja żona sobie żyje swoim życiem. Nie umiem tego zrozumieć.

[Nirwanna]

[RozmyteSerce]

I tu jest problem mojej osobowości. Bo czuje sie głupio robiąc fajne rzeczy bez córki i zony. Zbiera mi sie wtedy na wyrzuty sumienia. Zawsze tak kiedyś miałem, jak byliśmy wcześniej narzeczonymi, ze nie pozwalałem sobie na dużo, bo zawsze myślałem o niej.
A teraz tez tak jest, ze czuje sie, ze muszę sie usprawiedliwiać z tego co robię, ze robię cos innego niż zawsze. Moja żona jak sie dowiaduje przez szwagierkę o czymś, to robi mi wtedy zawsze tez wykład i moje sumienie sie budzi, ze jaki ze mnie maź, ze ja sie tak nawie bez nich.

Nie umiem tak żyć bez nich, to jest mój problem. Bo moje życie zawsze mimo moich błędów, było skierowane na moja zonę i pózniej na nią i córeczkę.

I tu jest problem mojej osobowości. Bo czuje sie głupio robiąc fajne rzeczy bez córki i zony. Zbiera mi sie wtedy na wyrzuty sumienia. Zawsze tak kiedyś miałem, jak byliśmy wcześniej narzeczonymi, ze nie pozwalałem sobie na dużo, bo zawsze myślałem o niej.
A teraz tez tak jest, ze czuje sie, ze muszę sie usprawiedliwiać z tego co robię, ze robię cos innego niż zawsze. Moja żona jak sie dowiaduje przez szwagierkę o czymś, to robi mi wtedy zawsze tez wykład i moje sumienie sie budzi, ze jaki ze mnie maź, ze ja sie tak nawie bez nich.

Nie umiem tak żyć bez nich, to jest mój problem. Bo moje życie zawsze mimo moich błędów, było skierowane na moja zonę i pózniej na nią i córeczkę.

[twardy]

[Samboja]

Rozmyte serce,

Poczucie winy...no tak. To bardzo dobrze, że jest, ale warto świadomie się zastanowić czy ja faktycznie za to czy tamto powinienem siebie obwiniać. Zdrowo jest ropoznawać swoje odpowiedzialności i za tylko pozwalać sobie na poczucie winy, bez niego nie ma przecież postanowienia poprawy. Starając się wyciągnąć rękę do żony pokazując jej, że Ci zależy i że chcesz, masz prawo także żyć normalnie, w pewnym momencie nawet trzeba, bo psychika po prostu siada. Sam jednak musisz rozgraniczyć za co faktycznie możesz czuc sie winny a za co nie.

Rozmyte serce,

Poczucie winy...no tak. To bardzo dobrze, że jest, ale warto świadomie się zastanowić czy ja faktycznie za to czy tamto powinienem siebie obwiniać. Zdrowo jest ropoznawać swoje odpowiedzialności i za tylko pozwalać sobie na poczucie winy, bez niego nie ma przecież postanowienia poprawy. Starając się wyciągnąć rękę do żony pokazując jej, że Ci zależy i że chcesz, masz prawo także żyć normalnie, w pewnym momencie nawet trzeba, bo psychika po prostu siada. Sam jednak musisz rozgraniczyć za co faktycznie możesz czuc sie winny a za co nie.

[RozmyteSerce]

Wiec teraz potrzebuje waszej pomocy. Powiedziałem zonę szczerze, ze dużej tak nie może być i kręcimy sie w kółko. I powiedziałem prosto ze musimy działać albo zdecydować ze to koniec.

I po znowu dłuższej rozmowie, przypomniały jej sie rekolekcje lub poradnie o których wspominałem już jej kiedyś. I teraz pytanie do Was. Gdzie najlepiej sie udać z żona na rekolekcje albo terapie? Co przynosi największe efekty?

Mamy największy problem z zaufaniem i wybaczeniem. I ogólna chcec widzenia dobrego w małżonku tez była by wskazana do nauki.

Z racji ze przyjadę z Niemiec do Polski. Trzeba coś konkretnego. Dziękuje Wam za wskazówki

Wiec teraz potrzebuje waszej pomocy. Powiedziałem zonę szczerze, ze dużej tak nie może być i kręcimy sie w kółko. I powiedziałem prosto ze musimy działać albo zdecydować ze to koniec.

I po znowu dłuższej rozmowie, przypomniały jej sie rekolekcje lub poradnie o których wspominałem już jej kiedyś. I teraz pytanie do Was. Gdzie najlepiej sie udać z żona na rekolekcje albo terapie? Co przynosi największe efekty?

Mamy największy problem z zaufaniem i wybaczeniem. I ogólna chcec widzenia dobrego w małżonku tez była by wskazana do nauki.

Z racji ze przyjadę z Niemiec do Polski. Trzeba coś konkretnego. Dziękuje Wam za wskazówki