[sebimana]

[Samboja]

Jeśli on sam nie zechce sobie pomóc, nie zrozumie, że musi sobie pomóc, to żadne "ja bardzo chce", nie wiadomo jak bardzo będziesz zamykać oczy i zaciskać pięści, mu nie pomoże...
to jak gra w bilarda...
na stole leżą dwie kule...biała chce wbić czarną do dziurki i ta biała bardzo tego chce, żeby ta czarna się poruszyła i tam wpadła...chce jej pomóc, myśli jak, ale nie widzi, że to ona jest biała i musi sama wprawić sie w ruch, aby w odpowiedni sposób "uderzyć" w czarną, aby była dziura a nie banda...sama biała musi skupić się na sobie, wprawić się w ruch i przemyśleć, co może sama zrobić, aby w reakcji czarna sama potoczyła sie do dziury. Mi ta metafora pomaga...gdy znów tresuje małpki innego właściciela, zamiast oddać je jemu. Jak mawiają, każdy ma swój cyrk i swoje małpki i kazdy się nimi powinien zajmować...

Jeśli on sam nie zechce sobie pomóc, nie zrozumie, że musi sobie pomóc, to żadne "ja bardzo chce", nie wiadomo jak bardzo będziesz zamykać oczy i zaciskać pięści, mu nie pomoże...
to jak gra w bilarda...
na stole leżą dwie kule...biała chce wbić czarną do dziurki i ta biała bardzo tego chce, żeby ta czarna się poruszyła i tam wpadła...chce jej pomóc, myśli jak, ale nie widzi, że to ona jest biała i musi sama wprawić sie w ruch, aby w odpowiedni sposób "uderzyć" w czarną, aby była dziura a nie banda...sama biała musi skupić się na sobie, wprawić się w ruch i przemyśleć, co może sama zrobić, aby w reakcji czarna sama potoczyła sie do dziury. Mi ta metafora pomaga...gdy znów tresuje małpki innego właściciela, zamiast oddać je jemu. Jak mawiają, każdy ma swój cyrk i swoje małpki i kazdy się nimi powinien zajmować...

[sebimana]

Dziękuję za wszystkie odpowiedzi i te tutaj i te na PW.

Z nowości to tyle że wczoraj mąż powiedział że sprzedaje laptopa. Sam z siebie wyszedł z tą inicjatywą, ja sugerowałam dyskretnie ale nie naciskałam bo uważam że na nic byłoby na siłę naciskanie na niego.... Dostałam nawet sugestię że mam za jego plecami sprzedać tego laptopa... Najpierw stwierdziłam że może pomysł niegłupi ale potem doszłam do wniosku że to bez sensu... ze jak mu go sprzedam to ona kupi sobie po prostu nowego jak będzie chciał... W zeszłym tygodniu zepsuł mu się zasilacz do laptopa i ja w żartach powiedziałam że to ma za karę że go nie sprzedał. Zaśmiał się tylko i nic nie powiedział. Ale nie poleciał od razu do sklepu po zasilacz.
Wczoraj mówi że trzeba by ten zasilacz kupić i wystawić laptopa na aukcję... No zobaczymy czy faktycznie dojdzie do tej sprzedaży...

Ja zobaczyłam "Ognioodpornego", cudowny film Wylałam morze łez. Zobaczę go sobie jeszcze parę razy sama żeby porządnie "przepłakać" i może potem zaproponuję wspólny seans mężowi.
1 października rozpoczęłam odmawianie Nowenny Pompejańskiej w intencji naszego małżeństwa i widzę już pierwsze "efekty"... Mój mąż w sobotę oznajmił mi że Kościół to jedna wielka sekta i że on już tam więcej nie pójdzie... Na moje pytanie czy choć na chrzest naszej córki pójdzie powiedział że nie.... Jestem przerażona Jak pisałam w pierwszym poście on nigdy nie był zbyt religijny... ale ze ślubem kościelnym nie było problemu... z chrztem pierwszej córki też nie... nawet od czasu do czasu poszedł nami na Mszę niedzielną... a teraz takie coś

Moja przyjaciółka zasugerowała że może on się "obraził" na pana Boga za to że zabrał na pierwszą córeczkę?? Już sama nie wiem

Dziękuję za wszystkie odpowiedzi i te tutaj i te na PW.

Z nowości to tyle że wczoraj mąż powiedział że sprzedaje laptopa. Sam z siebie wyszedł z tą inicjatywą, ja sugerowałam dyskretnie ale nie naciskałam bo uważam że na nic byłoby na siłę naciskanie na niego.... Dostałam nawet sugestię że mam za jego plecami sprzedać tego laptopa... Najpierw stwierdziłam że może pomysł niegłupi ale potem doszłam do wniosku że to bez sensu... ze jak mu go sprzedam to ona kupi sobie po prostu nowego jak będzie chciał... W zeszłym tygodniu zepsuł mu się zasilacz do laptopa i ja w żartach powiedziałam że to ma za karę że go nie sprzedał. Zaśmiał się tylko i nic nie powiedział. Ale nie poleciał od razu do sklepu po zasilacz.
Wczoraj mówi że trzeba by ten zasilacz kupić i wystawić laptopa na aukcję... No zobaczymy czy faktycznie dojdzie do tej sprzedaży...

Ja zobaczyłam "Ognioodpornego", cudowny film Wylałam morze łez. Zobaczę go sobie jeszcze parę razy sama żeby porządnie "przepłakać" i może potem zaproponuję wspólny seans mężowi.
1 października rozpoczęłam odmawianie Nowenny Pompejańskiej w intencji naszego małżeństwa i widzę już pierwsze "efekty"... Mój mąż w sobotę oznajmił mi że Kościół to jedna wielka sekta i że on już tam więcej nie pójdzie... Na moje pytanie czy choć na chrzest naszej córki pójdzie powiedział że nie.... Jestem przerażona Jak pisałam w pierwszym poście on nigdy nie był zbyt religijny... ale ze ślubem kościelnym nie było problemu... z chrztem pierwszej córki też nie... nawet od czasu do czasu poszedł nami na Mszę niedzielną... a teraz takie coś

Moja przyjaciółka zasugerowała że może on się "obraził" na pana Boga za to że zabrał na pierwszą córeczkę?? Już sama nie wiem

[Lila83]

Zostaw ta kwestię uczęszczania do Kościoła przez męża,ja tez miałam z tym niesamowicie duzy problem,przerażało mnie gdy z dziecmi szłam sama(a one pytały czemu tatus nie idzie).
Tutaj na forum zmyto mi gowę,że naciskam,że pytam,ze przypominam-więcc dałam sobie spokój,przychodziła niedziela,szykowałam sie tylko z dziećmi na Mszę i szliśmy.
Teraz mąż sam zaczyna proponowac ze pójdzie z nami,więc jak tylko przyjeżdza z za granicy,bo tam pracuje,bez jakiegolkwiek gadania ubiera sie idzie z nami-ja nawet tego nie komentuję,poprostu cieszę się że jesteśmy razem.
Zostaw to jego sumieniu,jak to ks.Pawlukiewicz mówił,trzeba swoja postwa pokazac,że to mnie samej uczestnictwo we Mszy daje radość i z ta radościa iść do ludzi(czyt. męża),moze jak będzie widział,ze wracasz z Kościoła,radosna i zadowolona,to jego coś ruszy.

p.s.tez słyszałam i to jeszcze niedawno,że Kosciól to banda złodzieji.

Zostaw ta kwestię uczęszczania do Kościoła przez męża,ja tez miałam z tym niesamowicie duzy problem,przerażało mnie gdy z dziecmi szłam sama(a one pytały czemu tatus nie idzie).
Tutaj na forum zmyto mi gowę,że naciskam,że pytam,ze przypominam-więcc dałam sobie spokój,przychodziła niedziela,szykowałam sie tylko z dziećmi na Mszę i szliśmy.
Teraz mąż sam zaczyna proponowac ze pójdzie z nami,więc jak tylko przyjeżdza z za granicy,bo tam pracuje,bez jakiegolkwiek gadania ubiera sie idzie z nami-ja nawet tego nie komentuję,poprostu cieszę się że jesteśmy razem.
Zostaw to jego sumieniu,jak to ks.Pawlukiewicz mówił,trzeba swoja postwa pokazac,że to mnie samej uczestnictwo we Mszy daje radość i z ta radościa iść do ludzi(czyt. męża),moze jak będzie widział,ze wracasz z Kościoła,radosna i zadowolona,to jego coś ruszy.

p.s.tez słyszałam i to jeszcze niedawno,że Kosciól to banda złodzieji.

[sebimana]

Nie naciskam i nie proszę. Ta rozmowa wyszła z całkiem innego kontekstu

Co nie zmienia faktu, że chciałabym aby był obecny na chrzcie naszej córki...

Nie naciskam i nie proszę. Ta rozmowa wyszła z całkiem innego kontekstu

Co nie zmienia faktu, że chciałabym aby był obecny na chrzcie naszej córki...

[Samboja]

Sebimama,

Czasem jak odpuszczamy, zaczyna sie dziać...nie wiem dlaczego tak jest...sama tego doznaje, ratuje mnie zawsze postawa, którą nazywam "kalką Jezusa". Gdy mi na czymś bardzo zależy to staram się mówić i robić tak jakbym na usta i ciało założyła tę właśnie kalkę...staje się wtedy bardziej wyrozumiała (aż się dziwię, że tak potrafię, bo zazwczyczaj to mi oczy zalewa jakaś emocja), kochająca, spokojna...a potem odpuszczam temat. Czasem się dzieje, czasem trzeba czekać...ale nie czekając.

Sebimama,

Czasem jak odpuszczamy, zaczyna sie dziać...nie wiem dlaczego tak jest...sama tego doznaje, ratuje mnie zawsze postawa, którą nazywam "kalką Jezusa". Gdy mi na czymś bardzo zależy to staram się mówić i robić tak jakbym na usta i ciało założyła tę właśnie kalkę...staje się wtedy bardziej wyrozumiała (aż się dziwię, że tak potrafię, bo zazwczyczaj to mi oczy zalewa jakaś emocja), kochająca, spokojna...a potem odpuszczam temat. Czasem się dzieje, czasem trzeba czekać...ale nie czekając.

[sebimana]

Witam Was.
U nas bez zmian. Ja w sumie odpuszczam zupełnie, zajmuję się sobą i tyle.
Jutro jadę na 3-dniowe rekolekcje uzdrowienia wewnetrzego, mam nadzieje że nabiorę tam nowych sił

Witam Was.
U nas bez zmian. Ja w sumie odpuszczam zupełnie, zajmuję się sobą i tyle.
Jutro jadę na 3-dniowe rekolekcje uzdrowienia wewnetrzego, mam nadzieje że nabiorę tam nowych sił

[sebimana]

Witajcie po raz kolejny.

W czasie weekendu miałam czas nabrać dystansu do całej sytuacji.
I dobrze bo wczoraj było parę sytuacji które normalnie zburzyłyby mój spokój na długi czas.
Zacznę od sprawy pozytywnej W czasie mojego wyjazdu mąż sprzedał laptopa za co Chwała Panu Ale na tym kończą się chyba pozytywy

1. Z racji tego że sprzedał laptopa zaczął korzystać z komputera stacjonarnego. Miałam zainstalowany program do robienia zrzutów z ekranu. Nie żadne szpiega komputerowego, który robił zrzuty automatycznie! Po prostu zwykły programik na moje potrzeby, że kiedy potrzebowałam zrzucić jakiś fragment ekranu czy cały ekran to nie musiałam się gimnastykować tylko wciskałam jeden klawisz i gotowe
I wczoraj akurat chciałam coś tam zrzucić sobie do pliku graficznego i co odkryłam? Że programu nie ma...
Mój mąż się nie przyznał ale jestem prawie pewna że on zanim "rozgościł się" na komputerze stacjonarnym to zrobił rekonesans czy nie ma zainstalowanego żadnego szpiega a że nie znał tego programu i wydał mu się podejrzany to go odinstalował Na mój gust to ktoś kto nie ma nic do ukrycia nie robi takiego czegoś
Wrócił z pracy to go spokojnie pytam czy odinstalowywał coś z komputera bo mi program zniknął Oczywiście się wyparł, a do końca dnia był tak milutki i słodziutki że aż podejrzane
Kiedyś zburzyłoby to cały mój spokój i już bym węszyła, sprawdzała maile, Facebooka, kombinowała... Ale doszłam do wniosku że to nie ma sensu... Że on i tak będzie robił to, co chce i na siłę nie wpłynę na niego.

2. Zaczynam się poważnie zastanawiać czy on jakiegoś kryzysu wieku średniego nie zaczyna przezywać... Choć sporo za wcześnie by go to dopadło...
Jak czasem go słucham jak opowiada o klientkach w pracy to mam wrażenie że słucham 16-latka :/ Nie wiem jaki on ma w tym cel że takie głupoty mi opowiada; chce zazdrość wzbudzić czy co? A mało już narozrabiał?
Poza tym jestem przerażona jego sposobem wyrażania się o kobietach i zastanawiam się czy do tej pory ja byłam taka ślepa i głucha czy o co chodzi....
No i zastanawiam się tez jak on się o mnie wyraża kiedy ja nie słyszę.....

3. Zaczyna się czepiać tego że mam bardzo dobry kontakt z moją mamą. Wczoraj wieczorem trochę nam zeszło na rozmowie telefonicznej (wyjątkowa sytuacja, bo zawsze staram się z mamą nagadać kiedy on jest w pracy) i jak odłożyłam słuchawkę to zaraz pretensje ileż to idzie gadać z mamą (użył dużo ostrzejszego słowa, którego nie mam ochoty tu przytaczać).
Tylko że on mi nie ma nic sensowniejszego do zaproponowania... bo albo wgapianie się w jakieś głupie seriale albo jakieś rozmowy typu "jaki ja to jestem macho" :/ Kiedyś tak nie było

Oczywiście nie zadzwonił żeby zapisać się na terapię (a od rozmowy na ten temat minęło już z dobre 3 tygodnie). I naprawdę nie wiem co mam robić z tym faktem... Egzekwować od niego żeby koniecznie zadzwonił i wrócił na tą terapię (bo w końcu taki był mój podstawowy warunek, który postawiłam), czy zostawić to... (bo terapia "na siłę" i dla "świętego spokoju" chyba mija się z celem...)

Witajcie po raz kolejny.

W czasie weekendu miałam czas nabrać dystansu do całej sytuacji.
I dobrze bo wczoraj było parę sytuacji które normalnie zburzyłyby mój spokój na długi czas.
Zacznę od sprawy pozytywnej W czasie mojego wyjazdu mąż sprzedał laptopa za co Chwała Panu Ale na tym kończą się chyba pozytywy

1. Z racji tego że sprzedał laptopa zaczął korzystać z komputera stacjonarnego. Miałam zainstalowany program do robienia zrzutów z ekranu. Nie żadne szpiega komputerowego, który robił zrzuty automatycznie! Po prostu zwykły programik na moje potrzeby, że kiedy potrzebowałam zrzucić jakiś fragment ekranu czy cały ekran to nie musiałam się gimnastykować tylko wciskałam jeden klawisz i gotowe
I wczoraj akurat chciałam coś tam zrzucić sobie do pliku graficznego i co odkryłam? Że programu nie ma...
Mój mąż się nie przyznał ale jestem prawie pewna że on zanim "rozgościł się" na komputerze stacjonarnym to zrobił rekonesans czy nie ma zainstalowanego żadnego szpiega a że nie znał tego programu i wydał mu się podejrzany to go odinstalował Na mój gust to ktoś kto nie ma nic do ukrycia nie robi takiego czegoś
Wrócił z pracy to go spokojnie pytam czy odinstalowywał coś z komputera bo mi program zniknął Oczywiście się wyparł, a do końca dnia był tak milutki i słodziutki że aż podejrzane
Kiedyś zburzyłoby to cały mój spokój i już bym węszyła, sprawdzała maile, Facebooka, kombinowała... Ale doszłam do wniosku że to nie ma sensu... Że on i tak będzie robił to, co chce i na siłę nie wpłynę na niego.

2. Zaczynam się poważnie zastanawiać czy on jakiegoś kryzysu wieku średniego nie zaczyna przezywać... Choć sporo za wcześnie by go to dopadło...
Jak czasem go słucham jak opowiada o klientkach w pracy to mam wrażenie że słucham 16-latka :/ Nie wiem jaki on ma w tym cel że takie głupoty mi opowiada; chce zazdrość wzbudzić czy co? A mało już narozrabiał?
Poza tym jestem przerażona jego sposobem wyrażania się o kobietach i zastanawiam się czy do tej pory ja byłam taka ślepa i głucha czy o co chodzi....
No i zastanawiam się tez jak on się o mnie wyraża kiedy ja nie słyszę.....

3. Zaczyna się czepiać tego że mam bardzo dobry kontakt z moją mamą. Wczoraj wieczorem trochę nam zeszło na rozmowie telefonicznej (wyjątkowa sytuacja, bo zawsze staram się z mamą nagadać kiedy on jest w pracy) i jak odłożyłam słuchawkę to zaraz pretensje ileż to idzie gadać z mamą (użył dużo ostrzejszego słowa, którego nie mam ochoty tu przytaczać).
Tylko że on mi nie ma nic sensowniejszego do zaproponowania... bo albo wgapianie się w jakieś głupie seriale albo jakieś rozmowy typu "jaki ja to jestem macho" :/ Kiedyś tak nie było

Oczywiście nie zadzwonił żeby zapisać się na terapię (a od rozmowy na ten temat minęło już z dobre 3 tygodnie). I naprawdę nie wiem co mam robić z tym faktem... Egzekwować od niego żeby koniecznie zadzwonił i wrócił na tą terapię (bo w końcu taki był mój podstawowy warunek, który postawiłam), czy zostawić to... (bo terapia "na siłę" i dla "świętego spokoju" chyba mija się z celem...)

[sebimana]

U nas w sumie bez zmian... Mąż na terapię nie chodzi.
Ostatnio zaczynają mnie niepokoić jego niektóre zachowania. Tzn ma problem z emocjami... np ostatnio była sytuacja że poszłam zbyt późno do sklepu po pieczywo i zamiast jego ulubionych dużych bułek, których zabrakło kupiłam kajzerki... i mi się za to "oberwało" (tzn oczywiście słownie). Półtorej dnia się boczył na mnie bo śmiałam mu uwagę zwrócić że ja w 9 miesiącu ciąży nie będę się o 6 czy 7 rano zrywała z łóżka żeby kupić mu pieczywo (bo ja pieczywa nie jadam wcale).
Aż się boję co będzie jak kiedyś faktycznie przyjdzie sytuacja kryzysowa i jak on wtedy zareaguje?! Jak o głupie bułki potrafi się obrazić...

Mnie zostało niecałe 4 tygodnie do porodu i teraz żyję już tylko tym
Poza tym pracuję nad sobą, czytam książki, czytam forum.
Wczoraj wstąpiłam do RWS.

A mój mąż musi chyba dojrzeć do pewnych spraw... Bo jak nie weźmie się porządnie za terapię i nie zacznie porządkować swojego życia przeszłego i obecnego to dobrze nie będzie...

Mam jeszcze problem i chciałam bym zapytać Was o radę jak się zachować bo mam naprawdę mętlik w głowie.
Pisałam Wam ostatnio że mój mąż powiedział że nie będzie uczestniczył w chrzcinach naszej córki. I teraz nie wiem co robić... Czy zostawić go i załatwić te chrzciny bez niego (on generalnie nie ma nic przeciwko chrzcinom tylko powiedział że do Kościoła nie pójdzie) czy jednak nalegać... W końcu on nie robi tego ani dla siebie, ani dla mnie, ani dla księdza ani nawet dla Boga... tyko dla naszego dziecka, które przecież w czasie ślubu obiecał wychować po katolicku....
Zastanawiam się czy nie powołać się właśnie na obrzęd ślubu i na to co tam obiecał...

Ja nie wymagam żeby on co Niedziela był z nami w kościele... ale chrzciny... Ciekawe co ja za parę lat powiem córce jak zacznie oglądać zdjęcia z tego dnia i pytać gdzie był wtedy tatuś...

Jak on się zaprze i powie że nie pójdzie to mam w planach po prostu poprosić księdza żeby po jakiejś Mszy wieczornej małą mi ochrzcił tylko w obecności mojej i chrzestnych. Nie będę wtedy robiła "cyrku" z uroczystymi chrzcinami i imprezą tylko takie "ciche chrzciny".
A co lepsze to mój mąż na imprezkę chrzcielną to jest pierwszy chętny Bo już planował w jakiej restauracji by to zrobić. Więc go pytam, "ale jakie chrzciny? przecież powiedziałeś że nie idziesz..." A on mi z oburzeniem że ale do Kościoła nie idzie ale na imprezę to przecież pójdzie Chyba mu się zapomniało w którym momencie jest istota chrzcin... że to nie w restauracji na wyżerce tylko na Mszy Św...

Chętnie wysłucham jakiś rad jak rozwiązać tą sytuację... czy naciskać na to żeby "zacisnął zęby" i poszedł czy faktycznie "olać go" i zrobić chrzciny bez tatusia...

U nas w sumie bez zmian... Mąż na terapię nie chodzi.
Ostatnio zaczynają mnie niepokoić jego niektóre zachowania. Tzn ma problem z emocjami... np ostatnio była sytuacja że poszłam zbyt późno do sklepu po pieczywo i zamiast jego ulubionych dużych bułek, których zabrakło kupiłam kajzerki... i mi się za to "oberwało" (tzn oczywiście słownie). Półtorej dnia się boczył na mnie bo śmiałam mu uwagę zwrócić że ja w 9 miesiącu ciąży nie będę się o 6 czy 7 rano zrywała z łóżka żeby kupić mu pieczywo (bo ja pieczywa nie jadam wcale).
Aż się boję co będzie jak kiedyś faktycznie przyjdzie sytuacja kryzysowa i jak on wtedy zareaguje?! Jak o głupie bułki potrafi się obrazić...

Mnie zostało niecałe 4 tygodnie do porodu i teraz żyję już tylko tym
Poza tym pracuję nad sobą, czytam książki, czytam forum.
Wczoraj wstąpiłam do RWS.

A mój mąż musi chyba dojrzeć do pewnych spraw... Bo jak nie weźmie się porządnie za terapię i nie zacznie porządkować swojego życia przeszłego i obecnego to dobrze nie będzie...

Mam jeszcze problem i chciałam bym zapytać Was o radę jak się zachować bo mam naprawdę mętlik w głowie.
Pisałam Wam ostatnio że mój mąż powiedział że nie będzie uczestniczył w chrzcinach naszej córki. I teraz nie wiem co robić... Czy zostawić go i załatwić te chrzciny bez niego (on generalnie nie ma nic przeciwko chrzcinom tylko powiedział że do Kościoła nie pójdzie) czy jednak nalegać... W końcu on nie robi tego ani dla siebie, ani dla mnie, ani dla księdza ani nawet dla Boga... tyko dla naszego dziecka, które przecież w czasie ślubu obiecał wychować po katolicku....
Zastanawiam się czy nie powołać się właśnie na obrzęd ślubu i na to co tam obiecał...

Ja nie wymagam żeby on co Niedziela był z nami w kościele... ale chrzciny... Ciekawe co ja za parę lat powiem córce jak zacznie oglądać zdjęcia z tego dnia i pytać gdzie był wtedy tatuś...

Jak on się zaprze i powie że nie pójdzie to mam w planach po prostu poprosić księdza żeby po jakiejś Mszy wieczornej małą mi ochrzcił tylko w obecności mojej i chrzestnych. Nie będę wtedy robiła "cyrku" z uroczystymi chrzcinami i imprezą tylko takie "ciche chrzciny".
A co lepsze to mój mąż na imprezkę chrzcielną to jest pierwszy chętny Bo już planował w jakiej restauracji by to zrobić. Więc go pytam, "ale jakie chrzciny? przecież powiedziałeś że nie idziesz..." A on mi z oburzeniem że ale do Kościoła nie idzie ale na imprezę to przecież pójdzie Chyba mu się zapomniało w którym momencie jest istota chrzcin... że to nie w restauracji na wyżerce tylko na Mszy Św...

Chętnie wysłucham jakiś rad jak rozwiązać tą sytuację... czy naciskać na to żeby "zacisnął zęby" i poszedł czy faktycznie "olać go" i zrobić chrzciny bez tatusia...

[Mrówka]

Ja najlepsze efekty uzyskuję gdy idę do męża, mówię mu bardzo spokojnie, że jest taka sprawa - tak uważam, przytaczam argumenty (tlyko żadnych komunikatów 'bo ty' tylko o samej sprawie mówię), proszę żeby się zastanowił i dał mi znać co postanowił - ogólnie nie proszę o deklarację na już tylko daję trochę czasu. Powiedz męzowi te argumenty które tu przytaczasz (łącznie z tym, że obiecał dzieci po katolicku wychować), powiedz, że też oczekujesz, że będzie na chrzcinach ale że uszanujesz jego decyzję.
Swoja drogą to sobie wyobraziłam realizację jego scenariusza - robicie większe chrzciny, zapraszacie rodzinę która oczywiście idzie do kościoła a potem na 'imprezkę' i widzi tam Twego męża - ja na jego miejscu to bym ze wstydu spłoneła, ale może mu dobrze by zrobiło, gdyby się przekonał, że ma 'głupie' myślenie :) Jeżeli ten scenariusz by się zrealizował to na kierowane do CIebie pytania 'dlaczego męża nie ma' odsyłaj do niego - niech ponosi konsekwencje swoich decyzji.
Z tymi bułkami to bardzo mądrze powiedziałaś - skoro on sam z siebie nie ma szacunku i zrozumienia, troski o kobietę w ciąży to ktos musi mu zwrócić uwagę.
A jak się czujecie z maleńką? Polecam CI sw. Dominika na potrona 'do porodu' :) Niecałe 4 tygonie - może się 8.12 urodzi :) Zapewniam o pamięci w modlitwie.

Ja najlepsze efekty uzyskuję gdy idę do męża, mówię mu bardzo spokojnie, że jest taka sprawa - tak uważam, przytaczam argumenty (tlyko żadnych komunikatów 'bo ty' tylko o samej sprawie mówię), proszę żeby się zastanowił i dał mi znać co postanowił - ogólnie nie proszę o deklarację na już tylko daję trochę czasu. Powiedz męzowi te argumenty które tu przytaczasz (łącznie z tym, że obiecał dzieci po katolicku wychować), powiedz, że też oczekujesz, że będzie na chrzcinach ale że uszanujesz jego decyzję.
Swoja drogą to sobie wyobraziłam realizację jego scenariusza - robicie większe chrzciny, zapraszacie rodzinę która oczywiście idzie do kościoła a potem na 'imprezkę' i widzi tam Twego męża - ja na jego miejscu to bym ze wstydu spłoneła, ale może mu dobrze by zrobiło, gdyby się przekonał, że ma 'głupie' myślenie :) Jeżeli ten scenariusz by się zrealizował to na kierowane do CIebie pytania 'dlaczego męża nie ma' odsyłaj do niego - niech ponosi konsekwencje swoich decyzji.
Z tymi bułkami to bardzo mądrze powiedziałaś - skoro on sam z siebie nie ma szacunku i zrozumienia, troski o kobietę w ciąży to ktos musi mu zwrócić uwagę.
A jak się czujecie z maleńką? Polecam CI sw. Dominika na potrona 'do porodu' :) Niecałe 4 tygonie - może się 8.12 urodzi :) Zapewniam o pamięci w modlitwie.

[sebimana]

Mrówka, dzięki za odpowiedź Myślę że tak zrobię ale napisze mu może list bo boję się że rozmowa skończy się albo kłótnią albo moim płaczem. Hormony niestety buzują mi nieludzko ostatnio a po porodzie pewno będzie nie lepiej

Mrówka, dzięki za odpowiedź Myślę że tak zrobię ale napisze mu może list bo boję się że rozmowa skończy się albo kłótnią albo moim płaczem. Hormony niestety buzują mi nieludzko ostatnio a po porodzie pewno będzie nie lepiej

[airam]

http://onanizm.pl/index.p...lenienia-dobre/

wyznanie seksoholika :
http://www.milujciesie.or...grzechu_do.html

część 2:
http://www.milujciesie.or...do_swiatla.html


Dla Boga wszystko jest możliwe, jednak On nie zmusi nas do niczego- Dał nam wolną wolę : mogę zrobić co chcę i jak chcę . Ja jako żona współuzależniona tym bardziej nie zmuszę męża uzależnionego DO NICZEGO !!!!
Tyle wspólnych marzeń planów wspólne zainteresowania i hobby- wszystko miał opanowane ponad 16 lat udanego małżeństwa bo od chwili kiedy się dowiedziałam a on przyznał się ?!!! przeżył tragedię groził rozwodem, samobójstwem itp tylko to ja leczyłam się na depresję, kolejni psychologowie, psychiatrzy ,leki antydepresyjne, choroby somatyczne ( świat przestał się dla mnie liczyć , nie chciałam niczego tylko aby znów było jak kiedyś... Jak o tym piszę tak mi żal siebie, bezbronna, skrzywdzona przez najukochańszą osobę na tym świecie, bez wsparcia . Od chwili kiedy się dowiedziałam w styczniu minie 5 lat !!

Rozpacz bo są dzieci..... wiem jak boli utrata gruntu pod nogami... czy chcę to zafundować dzieciom? Na dziś jeszcze nie znam odpowiedzi...
Dziś walczę ze swoją złością, buntem.... modlę się i proszę Jezusa o łaskę Miłości , bo boję się ,że mogę znienawidzieć . Mieszkamy razem, mamy dzieci- prawie dorosłe iii
0 relacji , poniża mnie, nie szanuje , jest miły i grzeczny jak coś ode mnie potrzebuje bardzo ważnego , bo w innych przypadkach ...... zimny drań.
Nie wiem jak długo jeszcze wytrzymam jego obecność obok mnie....w domu....

Proszę o modlitwę :)

http://onanizm.pl/index.p...lenienia-dobre/

wyznanie seksoholika :
http://www.milujciesie.or...grzechu_do.html

część 2:
http://www.milujciesie.or...do_swiatla.html


Dla Boga wszystko jest możliwe, jednak On nie zmusi nas do niczego- Dał nam wolną wolę : mogę zrobić co chcę i jak chcę . Ja jako żona współuzależniona tym bardziej nie zmuszę męża uzależnionego DO NICZEGO !!!!
Tyle wspólnych marzeń planów wspólne zainteresowania i hobby- wszystko miał opanowane ponad 16 lat udanego małżeństwa bo od chwili kiedy się dowiedziałam a on przyznał się ?!!! przeżył tragedię groził rozwodem, samobójstwem itp tylko to ja leczyłam się na depresję, kolejni psychologowie, psychiatrzy ,leki antydepresyjne, choroby somatyczne ( świat przestał się dla mnie liczyć , nie chciałam niczego tylko aby znów było jak kiedyś... Jak o tym piszę tak mi żal siebie, bezbronna, skrzywdzona przez najukochańszą osobę na tym świecie, bez wsparcia . Od chwili kiedy się dowiedziałam w styczniu minie 5 lat !!

Rozpacz bo są dzieci..... wiem jak boli utrata gruntu pod nogami... czy chcę to zafundować dzieciom? Na dziś jeszcze nie znam odpowiedzi...
Dziś walczę ze swoją złością, buntem.... modlę się i proszę Jezusa o łaskę Miłości , bo boję się ,że mogę znienawidzieć . Mieszkamy razem, mamy dzieci- prawie dorosłe iii
0 relacji , poniża mnie, nie szanuje , jest miły i grzeczny jak coś ode mnie potrzebuje bardzo ważnego , bo w innych przypadkach ...... zimny drań.
Nie wiem jak długo jeszcze wytrzymam jego obecność obok mnie....w domu....

Proszę o modlitwę :)

[sebimana]

airam, dzięki za linki, już zabieram się do czytania.
Zarejestrowałam się też na tym forum i poczytam sobie te historie tam zamieszczone.

airam, dzięki za linki, już zabieram się do czytania.
Zarejestrowałam się też na tym forum i poczytam sobie te historie tam zamieszczone.

[airam]

Również chciałam spać z mężem , pomóc jemu i sobie.... Kiedy ja zasypiałam on nie spał , kiedy się budziłam w nocy on leżał obok z telefonem lub laptopem- tłumacząc ,że nie może spać to pracuje
dziś już nie wierzę,że człowiek uzależniony sam sobie poradzi... lTO JEST NIEMOŻLIWE!!! Również nie wierzę,że tylko ja mężowi mogę pomóc wyjść z nałogu TO NAIWNOŚĆ MOJA I MANIPULACJA MĘŻA!!!
zmiana w moim małżeństwie może nastąpić jeśli: podda się terapii i ksiądz spowiednik- kierownik duchowy... i w tym przypadku krótki czas : rok- może pięć lat , nie zagwarantują że to już koniec ...

Jednak on niczego już nie chce robić i dziś już mi mówi ,że on nie jest uzależniony bo był u seksuologa i lekarz na podstawie jego rozmowy taką diagnozę postawił... Decyzja o tej wizycie padła po zrobieniu kilku testów na uzależnienie od seksu i pornografii ( jest dostępny na stronach SLAA, SAorg, w książce " małżeńskie problemy spod łóżka" itp- kiedy je robił był w szoku że go prawie wszystko dotyczy!!)
Kiedy zapytałam czy lekarz pytał o mnie ? powiedział, że tak " czy jestem atrakcyjna, czy mnie kocha itp? ROZUMIESZ?
To ,że ja mam diagnozę współuzależnienia, że się leczę i brałam leki antydepresyjne i co jest powodem w moim przypadku - było nie istotne ? a może nie było takiej rozmowy ? a może kłamstwa zwyciężyły?


Dziękuję Jezusowi za wszystkie łaski, Maryi ,że tak mnie prowadzi i leczy moje zranienia ... dopiero po 5 latach zaczynam się ogarniać z obowiązkami, walczyć o siebie , dzieci.
trafiłam do wspólnoty - tu się odnajduję i odnajduję wiarę w dalsze życie- lepsze!!!

Kochana kobietko - stanowczość !!! tego mi zabrakło!

Również chciałam spać z mężem , pomóc jemu i sobie.... Kiedy ja zasypiałam on nie spał , kiedy się budziłam w nocy on leżał obok z telefonem lub laptopem- tłumacząc ,że nie może spać to pracuje
dziś już nie wierzę,że człowiek uzależniony sam sobie poradzi... lTO JEST NIEMOŻLIWE!!! Również nie wierzę,że tylko ja mężowi mogę pomóc wyjść z nałogu TO NAIWNOŚĆ MOJA I MANIPULACJA MĘŻA!!!
zmiana w moim małżeństwie może nastąpić jeśli: podda się terapii i ksiądz spowiednik- kierownik duchowy... i w tym przypadku krótki czas : rok- może pięć lat , nie zagwarantują że to już koniec ...

Jednak on niczego już nie chce robić i dziś już mi mówi ,że on nie jest uzależniony bo był u seksuologa i lekarz na podstawie jego rozmowy taką diagnozę postawił... Decyzja o tej wizycie padła po zrobieniu kilku testów na uzależnienie od seksu i pornografii ( jest dostępny na stronach SLAA, SAorg, w książce " małżeńskie problemy spod łóżka" itp- kiedy je robił był w szoku że go prawie wszystko dotyczy!!)
Kiedy zapytałam czy lekarz pytał o mnie ? powiedział, że tak " czy jestem atrakcyjna, czy mnie kocha itp? ROZUMIESZ?
To ,że ja mam diagnozę współuzależnienia, że się leczę i brałam leki antydepresyjne i co jest powodem w moim przypadku - było nie istotne ? a może nie było takiej rozmowy ? a może kłamstwa zwyciężyły?


Dziękuję Jezusowi za wszystkie łaski, Maryi ,że tak mnie prowadzi i leczy moje zranienia ... dopiero po 5 latach zaczynam się ogarniać z obowiązkami, walczyć o siebie , dzieci.
trafiłam do wspólnoty - tu się odnajduję i odnajduję wiarę w dalsze życie- lepsze!!!

Kochana kobietko - stanowczość !!! tego mi zabrakło!