Celem tego forum jest niesienie pomocy małżonkom przeżywającym kryzys na każdym jego etapie, którzy chcą ratować
swoje sakramentalne małżeństwa, także po rozwodzie i gdy ich współmałżonkowie są uwikłani w niesakramentalne związki
|
|
Dlaczego chrześcijaństwo jest smutne ? |
| Autor |
Wiadomość |
mare1966
[Usunięty]
|
  Wysłany: 2014-06-22, 22:46 Dlaczego chrześcijaństwo jest smutne ?
|
|
|
Chrześcijaństwo ?
Katolicyzm ?
Europejski katolicyzm ?
.........a może tylko polski katolicyzm ?
...................a może tylko ten "kościółkowy" ?
"Nie płacznie nade mną "
Tak Jezus powiedział do tych kobiet w drodze na Golgotę .
"Ten lud czci mnie wargami" - litanie , nabożeństwa , podniosłe słowa
........ ale jest w tym duch ?
Dlaczego religia tak piękna i zapowiadająca
tak szczęśliwą przyszłość życia wiecznego
jest zarazem tak smutna w obrzędach ?
Nie zachęca taki obraz chrześcijaństwa i chrześcijan .
Tak sobie myślę .
Oczywiście , wielki wkład ma duchowość europejska ,
ale warto chyba też coś zmieniać , podpatrzyć z kościołów z poza Europy ,
radosnej Afryki chociażby . |
|
 |
|
 |
martusia_1970
[Usunięty]
|
| Wysłany: 2014-06-23, 10:39
|
|
|
| Kod: | Dlaczego religia tak piękna i zapowiadająca
tak szczęśliwą przyszłość życia wiecznego
jest zarazem tak smutna w obrzędach |
?
słusznie zauważyłeś,
ja też zastanawiałam się nad tym.
Tydzień temu na mszy, o tym była mowa,
że my te radość nosimy w sobie i nie uzewnętrzniamy jej.
Wystarczy popatrzeć na ludzi przyjmujących Komunię Świętą. |
|
 |
|
|
DHL1
[Usunięty]
|
| Wysłany: 2014-06-23, 13:32
|
|
|
| mare1966 napisał/a: | Nie zachęca taki obraz chrześcijaństwa i chrześcijan .
Tak sobie myślę . |
Mare a to chrześcijaństwo jest smutne i ponure???
czy ludzie jacy je tworzą????
myślę że to drugie. |
|
|
|
|
|
Anita11
[Usunięty]
|
| Wysłany: 2014-06-23, 13:56
|
|
|
Ja również nad tym ubolewam. Na pewno nie byli tacy pierwsi chrześcijanie.
Parę lat temu w Holandii idąc ulicą zobaczyłam otwarty kościół i ludzi ,którzy tańczyli i śpiewali. Podeszłam,a kilka osób od razu zaprosiło mnie do środka.W sposób nienatarczywy powiedzieli w jakie dni maja nabożeństwa i zapraszali.
U nas lubię zarówno Msze z gitarami,bębnami i skrzypcami jak i Msze ,na których oprawa muzyczna jest prowadzona na organach.
Tylko radość powinna byc w nas.Tak aby ktoś kto zajrzy do kościoła 'przypadkiem" patrząc na nas zapragnął należeć do takiej wspólnoty.
Mamy pieśni biadoląco-dołujące. Zwłaszcza żal mi,że w czasie Wielkanocy są śpiewane płaczliwym i smutnym tonem.
Trzeba nam więcej radości. |
|
|
|
|
|
zenia1780
[Usunięty]
|
| Wysłany: 2014-06-23, 14:46
|
|
|
| DHL1 napisał/a: | Mare a to chrześcijaństwo jest smutne i ponure???
czy ludzie jacy je tworzą????
myślę że to drugie. |
Zgadzam sie z tym.
mare1966, a jaka jest Twoja relacja z Bogiem? Czujesz radosc z faktu, że możesz być w kosciele, usiąsc przed Bogiem i chwile z nim pobyć, porozmawiać? Jasteś wtedy szczęsliwy? Czy Bóg jest dla Ciebie realny? Widzisz Jego obecność w soim życiu, czujesz Jego klepniecie w plecy? Dzielisz się z Nim nie tylko smutkiem, ale i radością?
Kiedyś myślałam podobnie jak Ty.
Teraz jednak sądzę, ze to jak wygląda chrzścijaństwo i ile jest w nim radosci, zalezy od nas samych, od tego jak zywy i obecny jest w nas Bóg. Czy jest dla nas "Osobą", czy obowiązkiem, przyzwyczajeniem, opcją.
Afryka, po za tym, ze rózni sie od nas kulturowo, rózni się jeszcze tym, że dla osób wierzących tam Bóg jest tu i teraz, we wszystkim co się im przydaża, w każdej chwili, a nie gdzieś daleko, nieosiągalny, zamkniety w kosciele, a do tego "sedzia karzący".
Poza tym mare1966, kazdy z nas wezwany jest do niesienia Dobrej Nowiny, głoszenia Miłosci Boga i radości z nich wypływającej. Jeśli jednak tej radości w nas nie ma, bo gdzieś w głebi czujemy się przez Boga ograniczani, zobowiązani li tylko do wypełniania Jego nakazów, Jego a nie naszej woli (którą notabene nie do końca mozemy i chcemy odczytać), jeśli nie czujemy się "marzeniem Boga" ani nie odczówamy Jego nad nami zachwytu, to czego sie tu spodziewać? Jakiej radosci?
Jak w kazdej kwestii, tak i w tej, prace należy zacząc od siebie... |
|
|
|
|
|
moc nadziei
[Usunięty]
|
| Wysłany: 2014-06-23, 14:48
|
|
|
| Anita11 napisał/a: | Zwłaszcza żal mi,że w czasie Wielkanocy są śpiewane płaczliwym i smutnym tonem.
Trzeba nam więcej radości. |
W okresie Wielkanocy do momentu rezurekcji smutek i żal jest chyba jak najbardziej uzasadniony...
Radość to Zmartwychwstanie i możliwość spotkania z Jezusem w Eucharystii.
Smutek i ból to śmierć Zbawiciela na krzyżu, zagadkowa i niepojęta w kategoriach ludzkich.
Jedno wypływa z drugiego.
Nie można rozważać jednego w oderwaniu od drugiego. Tak mi się wydaje... ale to tylko to co czuję. |
|
|
|
|
|
grzegorz_
[Usunięty]
|
| Wysłany: 2014-06-23, 15:46
|
|
|
Narażę się, ale moim zdaniem to strasznie duży akcent kładzie się na zakazy i nakazy.
Grzech, szatan, pokusy, egzorcyzmy....
W takiej atmosferze trudno epatować radością.
Człowiek skupia się nad tym jakim nędznikiem jest i co złego zrobił, zamiast na pozytywach życia, wiary, relacji z innymi ludźmi.
Oczywiście jest to pewne uogólnienie, ale czy tak dalekie do codzienności? |
|
|
|
|
|
zenia1780
[Usunięty]
|
| Wysłany: 2014-06-23, 15:59
|
|
|
| grzegorz_ napisał/a: | | Narażę się, ale moim zdaniem to strasznie duży akcent kładzie się na zakazy i nakazy. |
Ja też takie miałam wrażenie, kiedy moją "edukację" religijną zatrzymałam na poziomie, ze tak powiem, szkolnym. Poniewaz jednak nasze zycie nie kończy się w wieku 18 lat, dlatego jesteśmy zobowiązani do rozwoju w kazdym aspekcie naszego życia, w tym również. Kazdy z nas powinien dbać we wlasnym zakresie o rozwój i wzrost swojej wiery i jezeli to robi, jezeli nie zatrzyma się na postrzeganiu 9-, w porywach 18- latka, to dostrzeże, ze tak nie jest, że Bóg to nie tylko zakazy i nakazy, a wręcz przeciwnie... I prawda jest taka, że niestety to czy i jak wierzysz i jak poztrzegasz Boga, zalezy przede wszystkim od tego jaki wkłąd włożyłes w swój rozwój w tej dziedzinie, czy wogóle coś zechciałeś z tym zrobić.
Jeśli ani kroku w tym kierunku nie zrobiłes, to do kogo możesz mieć pretensje o taki swój obraz Boga? |
|
|
|
|
|
DHL1
[Usunięty]
|
| Wysłany: 2014-06-23, 16:10
|
|
|
| grzegorz_ napisał/a: | Narażę się, ale moim zdaniem to strasznie duży akcent kładzie się na zakazy i nakazy.
Grzech, szatan, pokusy, egzorcyzmy....
W takiej atmosferze trudno epatować radością.
Człowiek skupia się nad tym jakim nędznikiem jest i co złego zrobił, zamiast na pozytywach życia, wiary, relacji z innymi ludźmi.
Oczywiście jest to pewne uogólnienie, ale czy tak dalekie do codzienności? |
Grzechu nie wiem gdzie ty chodzisz i w czym uczestniczysz że tak czarno to widzisz??
A swoją drogą ludzie są Panami siebie -to co chcą widzieć i czuć będą widzieli i czuli
Dano nam rozum by z niego korzystac jak należy
od nas zależy jak widzimy i co chcemy doświadczyć poprzez wiarę.
Jeżeli ktoś wszędzie widzi diabły,demony i czychające zło to jego sprawa,jeżeli ktoś woli lękać się przez większość życia gdy zostało powiedziane
Nie lękajcie się-to jego sprawa.
Ja kiedyś juz pisałem gdzie poszły i z czym zeszły się moje drogi-a tam nie słyszę o demonach,o szatnie,o pokucie,o wszelkich złąch czychających każdego dnia za rogiem.
Jedynie słyszę że:
mam wierzyć że Bóg jest ze mna każdego dnia i w każdej chwili , że mam być sumienny we wszystkim co robie od pracy,poprzez życie prywatne i rodzinę
A to wszytsko ma mi dostarczać szczęścia i radości.......
Bo tylko człek szczęśliwy daje innym szczęście...
Jest taka mądrość zycia
optymista zaraża optymizmem...pesymista sciaga w dół serwując pesymizm
pozdrawiam
ps
i specjalnie dla ciebie Grzechu optymistyczny kawał:
Grały słonie z mrówkami w piłke nożna,nagle w czasie jednej z akcji pod bramka mrówek slonie zadeptały w tupocie dwie mrówki grające w obronie.
Słoniom zrobiło się strasznie głupio,posmutniały i przepraszają mrówki że nie specjalnie,ze nie chciały,że to przypadek.
Nagle podchodzi do słoni kapitan mrówek i mówi
dobra nic strasznego,nie pękajcie przecież nam tez mogło się przydarzyć zadeptać waszego zawodnika |
|
|
|
|
|
mare1966
[Usunięty]
|
| Wysłany: 2014-06-23, 23:03
|
|
|
Napisałem te parę zdań
jako przyczynek do dyskusji .
Temat jest wielki , można by wyodrębnić wiele wątków .
Konkretnie chciałem zauważy jakiś dysonans
FORMY i treści .
Anita 11 chyba najlepiej wyczuła o co mi chodzi .
| Cytat: | Tylko radość powinna byc w nas.Tak aby ktoś kto zajrzy do kościoła 'przypadkiem" patrząc na nas zapragnął należeć do takiej wspólnoty.
Mamy pieśni biadoląco-dołujące. Zwłaszcza żal mi,że w czasie Wielkanocy są śpiewane płaczliwym i smutnym tonem.
Trzeba nam więcej radości. |
Mniej wiecej właśnie o to .
Bo z jednej strony młodsi księża opowiadają , że Jezus jest twoim przyjacielem ,
a potem ktoś daleko od wiary zobaczy jak ta przyjaźń
wygląda w praktyce .
Czy naprawdę Bogu zalezy na naszych nabożnych modłach na klęcząco ?
Czy to jedyna forma oddawania Bogu chwały ( podziękowania ) ?
Zwłaszcza młodym chyba nie pasują już te formy .
Nie wspomnę o słownictwie - archaiczne , niezrozumiałe często .
Znów , tylko przykład .
Ale i chciałem poruszyć też coś GŁEBSZEGO .
Czy do ojca ktoś podchodzi NA KOLANACH ?
Feudalne stosunki Pana i sługi raczej nie bardzo zachęcają do takiego Boga .
A tak to widać z zewnątrz .
Ateisty to nie porwie na pewno .
Świat bardzo "uciekł" , owszem niekoniecznie w dobrą stronę ,
ale czy Jezus nie chodził do celników
i nie gadał z prostytutkami ?
Raczej odważny miał sposób bycia .
-----------------------------------------------
Zenia , Ty pytasz o "prywatny" stosunek .
Nie to chciałem poruszyć , ale odpowiem .
Ja widzę Boga , poprzez to wszystko co stworzył .
O przymiotach Stwórcy domniemywam po cechach stworzeń .
I jestem pod wrażeniem .
Boga można zobaczyć wszędzie i we wszystkim .
Oczywiście , także w ludziach , konkretnych
i coraz częściej mi sie to zdarza . |
|
|
|
|
|
duzapanna
[Usunięty]
|
| Wysłany: 2014-06-24, 01:22
|
|
|
Jako nastolatka widziałam to podobnie. Uciekałam od tych "smutnych" mszy do tych radosnych, młodzieżowych z radosnymi pieśniami.
Obecnie rażą mnie tylko teksty niektórych tradycyjnych pieśni, takie właśnie "biadolące". Albo przynajmniej nieumiejętne ich dobieranie w czasie liturgii.
No ale to zawsze można zmienić, poprosić organistę, poprosić proboszcza by zwrócił na to uwagę. Wszystko się da, jeśli chce się coś zrobić.
W ostatnią niedzielę nawet sobie pomyślałam śpiewając "Chwała na wysokości Bogu" że szkoda że tak to nijak śpiewamy. Lepiej by było z werwą, głośno i przy wtórze chórów anielskich :) Ale co tam, ja przecież czuję tę radość w sercu i śpiewam najżywiej jak potrafię :D |
|
|
|
|
|
helenast
[Usunięty]
|
| Wysłany: 2014-06-24, 05:13
|
|
|
| Wszystko zależy od przekazu ... U nas tydzień temu odbyły się w parafii rekolekcje .. Przewodniczył ks.Wojciech Werner ( egzorcysta) ... Ludzie siedzieli , słuchali jak zaczarowani ... Zwłaszcza , gdy poprowadził mszę z komentarzem ... Każdą poprzedzającą czynność wyjaśniał słowami Boga kierowanymi do pewnej świętej.... Zwykłe słowa, proste i jasne ... Bardzo zmieniły mój pogląd, moją świadomość przeżywania Eucharystii... Wzbogaciły , dopełniły, ukazały w innym-prawdziwym świetle... |
|
|
|
|
|
meg-pl
[Usunięty]
|
| Wysłany: 2014-06-24, 09:12
|
|
|
mare1966..młodym bardzo wiele nie pasuje, im z zasady nic nie pasuje 
gdy wchodzisz na najwyższy szczyt, ledwo żywy spoglądasz na panoramę w dole..jak reagujesz? bo większość po prostu patrzy w milczeniu i podziwia, żeby niepotrzebnym słowem nie zepsuć tej chwili, niektórzy mają łzy w oczach, niektórym widok zapiera dech w piersiach, milczą uznając wielkość i piękno natury...potem jest czas na zdjęcia, opowiadania co się widziało, na wszystko..
Msza Sw to wejście na szczyt, z którego wszystko widać..jest radość w sercu, jest dziękczynienie stwórcy, jest też potrzeba uniżenia przed Najwyższym |
|
|
|
|
|
delirium
[Usunięty]
|
|
|
|
|
|
|
|
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach
Nie możesz załączać plików na tym forum
Możesz ściągać załączniki na tym forum
|
Dodaj temat do Ulubionych
Wersja do druku
|
Dla tych, którzy kochają - propozycja wzoru odpowiedzi na pozew rozwodowy
W odpowiedzi na pozew wnoszę o oddalenie powództwa w całości i nie rozwiązywanie małżeństwa stron przez rozwód.
UZASADNIENIE
Pomimo trudności jakie nasz związek przechodził i przechodzi uważam, że nadal można go uratować. Małżeństwa nie zawiera się na chwilę i nie zrywa w momencie, gdy dzieje się coś niedobrego. Pragnę nadmienić, iż w przyszłości nie zamierzam się już z nikim innym wiązać. Podjąłem (podjęłam) bowiem decyzję, że będę z żoną (mężem) na zawsze i dołożę wszelkich starań, aby nasze małżeństwo przetrwało. Scalenie związku jest możliwe nawet wtedy, gdy tych dobrych uczuć w nas nie ma. Lecz we mnie takie uczucia nadal są i bardzo kocham swoją żonę (męża), pomimo, iż w chwili obecnej nie łączy nas więź fizyczna. Jednak wyrażam pragnienie ratowania Naszego małżeństwa i gotowy (gotowa) jestem podjąć trud jaki się z tym wiąże. Uważam, że przy odrobinie dobrej woli możemy odbudować dobrą relację miłości.
Dobro mojej żony (męża) jest dla mnie po Bogu najważniejsze. Przed Bogiem to bowiem ślubowałem (ślubowałam).
Moim zdaniem każdy związek ma swoje trudności, a nieporozumienia jakie wydarzyły się między nami nie są powodem, aby przekreślić nasze małżeństwo i rozbijać naszą rodzinę. Myślę, że każdy rozwód negatywnie wpływa nie tylko na współmałżonków, ale także na ich rodziny, dzieci i krzywdzi niepotrzebnie wiele bliskich sobie osób. Oddziaływuje również negatywnie na inne małżeństwa.
Z moją (moim) żoną (mężem) znaliśmy się długo przed zawarciem naszego małżeństwa i uważam, że był to wystarczający czas na wzajemne poznanie się. Po razem przeżytych "X" latach (jako para, narzeczeni i małżonkowie) żona (mąż) jest dla mnie zbyt ważną osobą, aby przekreślić większość wspólnie spędzonych lat. Według mnie w naszym związku nie wygasły więzi emocjonalne i duchowe. Podkreślam, iż nadal kocham żonę (męża) i pomimo, że oddaliliśmy się od siebie, chcę uratować nasze małżeństwo. Osobiście wyrażam wolę i chęć naprawy naszych małżeńskich relacji, gdyż mam przekonanie, że każdy związek małżeński dotknięty poważnym kryzysem jest do uratowania.
Orzeczenie rozwodu spowodowałoby, że ucierpiałoby dobro wspólnych małoletnich dzieci stron oraz byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Dzieci potrzebują stabilnego emocjonalnego kontaktu z obojgiem rodziców oraz podejmowania przez obie strony wszelkich starań, by zaspokoić potrzeby rodziny. Rozwód grozi osłabieniem lub zerwaniem więzi emocjonalnej dzieci z rodzicem zamieszkującym poza rodziną. Rozwód stron wpłynie także niekorzystnie na ich rozwój intelektualny, społeczny, psychiczny i duchowy, obniży ich status materialny i będzie usankcjonowaniem niepoważnego traktowania instytucji rodziny.
Jestem katolikiem (katoliczką), osobą wierzącą. Moje przekonania religijne nie pozwalają mi wyrazić zgody na rozwód, gdyż jak mówi w punkcie 2384 Katechizm Kościoła Katolickiego: "Rozwód znieważa przymierze zbawcze, którego znakiem jest małżeństwo sakramentalne", natomiast Kompendium Katechizmu Kościoła Katolickiego w punkcie 347 nazywa rozwód jednym z najcięższych grzechów, który godzi w sakrament małżeństwa.
Wysoki Sądzie, proszę o danie nam szansy na uratowanie naszego małżeństwa. Uważam, ze każda rodzina, w tym i nasza, na to zasługuje. Nie zmienię zdania w tej ważnej sprawie, bo wtedy będę niewiarygodny w każdej innej. Brak wyrażenia mojej zgody na rozwód nie wskazuje na to, iż kierują mną złe emocje tj. złość czy złośliwość. Jednocześnie zdaję sobie sprawę, że nie zmuszę żony (męża) do miłości. Rozumiem, że moja odmowa komplikuje sytuację, ale tak czuję, takie są moje przekonania religijne i to dyktuje mi serce.
Bardzo kocham moją (mojego) żonę (męża) i w związku z powyższym wnoszę jak na wstępie.
List Episkopatu Polski na święto św. Rodziny
Warto jeszcze raz podkreślić, że u podstaw każdej rodziny stoi małżeństwo. Chrześcijańskie patrzenie na małżeństwo w pełni uwzględnia wyjątkową naturę tej wspólnoty osób. Małżeństwo to związek mężczyzny i niewiasty, zawierany na całe ich życie, i z tej racji pełniący także określone zadania społeczne. Chrystus podkreślił, że mężczyzna opuszcza nawet ojca i matkę, aby złączyć się ze swoją żoną i być z nią przez całe życie jako jedno ciało (por. Mt 19,6). To samo dotyczy niewiasty. Naszym zadaniem jest nieustanne przypominanie, iż tylko tak rozumianą wspólnotę mężczyzny i niewiasty wolno nazywać małżeństwem. Żaden inny związek osób nie może być nawet przyrównywany do małżeństwa. Chrześcijanie decyzję o zawarciu małżeństwa wypowiadają wobec Boga i wobec Kościoła. Tak zawierany związek Chrystus czyni sakramentem, czyli tajemnicą uświęcenia małżonków, znakiem swojej obecności we wszystkich ich sprawach, a jednocześnie źródłem specjalnej łaski dla nich. Głębia duchowości chrześcijańskich małżonków powstaje właśnie we współpracy z łaską sakramentu małżeństwa. więcej >>
Wszechświat na miarę człowieka
Wszechświat jest ogromny. Żeby sobie uzmysłowić rozmiary wszechświata, załóżmy, że odległość Ziemia - Słońce to jeden milimetr. Wtedy najbliższa gwiazda znajduje się mniej więcej w odległości 300 metrów od Słońca. Do Słońca mamy jeden milimetr, a do najbliższej gwiazdy około 300 metrów. Słońce razem z całym otoczeniem gwiezdnym tworzy ogromny system zwany Droga Mleczną (galaktykę w kształcie ogromnego dysku). W naszej umownej skali ten ogromny dysk ma średnicę około 6 tysięcy kilometrów, czyli mniej więcej tak, jak stąd do Stanów Zjednoczonych. Światło zużywa na przebycie od jednego końca tego dysku do drugiego - około 100 tysięcy lat. W tym dysku mieści się około 100 miliardów gwiazd. To jest ogromny dysk! Jeszcze mniej więcej sto lat temu uważano, że to jest cały wszechświat. Okazało się, że tak wcale nie jest. Wszechświat jest znacznie, znacznie większy! Jeżeli te 6 tysięcy kilometrów znowu przeskalujemy, tym razem do jednego centymetra, to cały wszechświat, który potrafimy zaobserwować (w tej skali) jest kulą o średnicy 3 kilometrów. I w tym właśnie obszarze, jest około 100 miliardów galaktyk (czyli takich dużych systemów gwiezdnych, oczywiście różnych kształtów, różnych wielkości). To właśnie jest cały wszechświat, który potrafimy badać metodami fizycznymi, wykorzystując techniki astronomiczne. (Wszechświat na miarę człowieka >>>)
Musicie zawsze powstawać!
Możecie rozerwać swoje fotografie
i zniszczyć prezenty.
Możecie podeptać swoje szczęśliwe wspomnienia
i próbować dzielić to, co było dla dwojga.
Możecie przeklinać Kościół i Boga.
Ale Jego potęga nie może nic uczynić
przeciw waszej wolności.
Bo jeżeli dobrowolnie prosiliście Go,
by zobowiązał się z wami...
On nie może was "rozwieść".
To zbyt trudne?
A kto powiedział, że łatwo być
człowiekiem wolnym i odpowiedzialnym.
Miłość się staje
Jest miłością w marszu, chlebem codziennym.
Nie jest umeblowana mieszkaniem,
ale domem do zbudowania i utrzymania,
a często do remontu.
Nie jest triumfalnym "TAK",
ale jest mnóstwem "tak",
które wypełniają życie, pośród mnóstwa "nie".
Człowiek jest słaby, ma prawo zbłądzić!
Ale musi zawsze powstawać i zawsze iść.
I nie wolno mu odebrać życia,
które ofiarował drugiemu; ono stało się nim.
Michel Quoist
Rozważania o wierze/Dynamizm wiary/Zwycięstwo przez wiarę
Klasycznym tekstem biblijnym ukazującym w świetle wiary wartość i sens środków ubogich jest scena walki z Amalekitami. W czasie przejścia przez pustynię, w drodze do Ziemi Obiecanej, dochodzi do walki pomiędzy Izraelitami a kontrolującymi szlaki pustyni Amalekitami (zob. Wj 17, 8-13). Mojżesz to Boży człowiek, który wie, w jaki sposób może zapewnić swoim wojskom zwycięstwo. Gdyby był strategiem myślącym jedynie po ludzku, stanąłby sam na czele walczących, tak jak to zwykle bywa w strategii. Przecież swoją postawą na pewno by ich pociągał, tak byli wpatrzeni w niego. On zaś zrobił coś, co z punktu widzenia strategii wojskowej było absurdalne - wycofał się, zostawił wojsko pod wodzą swego zastępcy Jozuego, a sam odszedł na wzgórze, by tam się modlić. Wiedział on, człowiek Boży, człowiek modlitwy, kto decyduje o losach świata i o losach jego narodu. Stąd te wyciągnięte na szczycie wzgórza w geście wiary ramiona Mojżesza. Między nim a doliną, gdzie toczy się walka, jest ścisła łączność. Kiedy ręce mu mdleją, to jego wojsko cofa się. On wie, co to znaczy - Bóg chce, aby on wciąż wysilał się, by stale wyciągał ręce do Pana. Gdy ręce zupełnie drętwiały, towarzyszący Mojżeszowi Aaron i Chur podtrzymywali je. Przez cały więc dzień ten gest wyciągniętych do Pana rąk towarzyszył walce Izraelitów, a kiedy przyszedł wieczór, zwycięstwo było po ich stronie. To jednak nie Jozue zwyciężył, nie jego wojsko walczące na dole odniosło zwycięstwo - to tam, na wzgórzu, zwyciężył Mojżesz, zwyciężyła jego wiara.
Gdyby ta scena miała powtórzyć się w naszych czasach, wówczas uwaga dziennikarzy, kamery telewizyjne, światła reflektorów skierowane byłyby tam, gdzie Jozue walczy. Wydawałoby się nam, że to tam się wszystko decyduje. Kto z nas próbowałby patrzeć na samotnego, modlącego się gdzieś człowieka? A to ten samotny człowiek zwycięża, ponieważ Bóg zwycięża przez jego wiarę.
Wyciągnięte do góry ręce Mojżesza są symbolem, one mówią, że to Bóg rozstrzyga o wszystkim. - Ty tam jesteś, który rządzisz, od Ciebie wszystko zależy. Ludzkiej szansy może być śmiesznie mało, ale dla Ciebie, Boże, nie ma rzeczy niemożliwych. Gest wyciągniętych dłoni, tych mdlejących rąk, to gest wiary, to ubogi środek wyrażający szaleństwo wiary w nieskończoną moc i nieskończoną miłość Pana.
ks. Tadeusz Dajczer "Rozważania o wierze"
Małżeństwo nierozerwalne?!... - wierność mimo wszystko
„Ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że ciebie nie opuszczę aż do śmierci" - to tekst przysięgi małżeńskiej wypowiadany bez żadnych warunków uzupełniających. Początek drogi. Niezapisana karta z podpisem: „aż do śmierci". A co, gdy pojawią się trudności, kryzys, zdrada?...
„Wtedy przystąpili do Niego faryzeusze, chcąc Go wystawić na próbę, zadali Mu pyta-nie: «Czy wolno oddalić swoją żonę z jakiegokolwiek powodu?» On im odpowiedział: «czy nie czytaliście, że Stwórca od początku stworzył ich mężczyzną i kobietą? Dlatego opuści człowiek ojca i matkę i będą oboje jednym ciałem. A tak nie są już dwojgiem, lecz jednym ciałem. Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela»"(Mt 19, 3-5). Dwanaście lat temu nasilający się kryzys, którego skutkiem byt nowy związek mojego męża, separacja i rozwód, doprowadził do rozpadu moje małżeństwo. Porozumienie zostało zerwane. Zepchnięta na dalszy plan, wyeliminowana z życia, nigdy w swoim sercu nie przestałam być żoną mojego męża. Sytuacje, wobec których stawałam, zda-wały się przerastać moją wytrzymałość, odbierały nadzieję, niszczyły wszystko we mnie i wokół mnie. Widziałam, że w tych trudnych chwilach Bóg stawał przy mnie i mówił: „wystarczy ci mojej łaski", „Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata". Był Tym, który uczył mnie, jak nieść krzyż zerwanej jedności, rozbitej rodziny, zdrady, zaparcia, odrzucenia, szyderstwa, cynizmu, własnej słabości, popełnionych grzechów i błędów. Podnosił, nawracał, przebaczał, uczyt przebaczać. Kochał. Akceptował. Prowadził. Nadawał swój sens wydarzeniom, które po ludzku zdawały się nie mieć sensu. Byt wierny przymierzu, które zawarł z nami przed laty przez sakrament małżeństwa. Teraz wiem, że małżeństwo chrześcijańskie jest czym innym niż małżeństwo naturalne. Jest wielką łaską, jest historią świętą, w którą angażuje się Pan Bóg. Jest wydarzeniem, które sprawia, „że mąż i żona połączeni przez sakrament to nie przypadkowe osoby, które się dobrały lub nie, lecz te, którym Bóg powiedział «tak», by się stały jednym ciałem, w drodze do zbawienia".
Ja tę nadzwyczajność małżeństwa sakramentalnego zaczęłam widzieć niestety późno, bo w momencie, gdy wszystko zaczęto się rozpadać. W naszym małżeństwie byliśmy najpierw my: mój mąż, dzieci, ja i wszystko inne. Potem Pan Bóg, taki na zasadzie pomóż, daj, zrób. Nie Ten, ku któremu zmierza wszystko. Nie Bóg, lecz bożek, który zapewnia pomyślność planom, spełnia oczekiwania, daje zdrowie, zabiera trudności... Bankructwo moich wyobrażeń o małżeństwie i rodzinie stało się dla mnie źródłem łaski, poprzez którą Bóg otwierał mi oczy. Pokazywał tę miłość, z którą On przyszedł na świat. Stawał przy mnie wyszydzony, opluty, odepchnięty, fałszywie osądzony, opuszczony, na drodze, której jedyną perspektywą była haniebna śmierć, I mówił: to jest droga łaski, przez którą przychodzi zbawienie i nowe życie, czy chcesz tak kochać? Swoją łaską Pan Bóg nigdy nie pozwolił mi zrezygnować z modlitwy za mojego męża i o jedność mojej rodziny, budowania w sobie postawy przebaczenia, pojednania i porozumienia, nigdy nie dał wyrazić zgody na rozwód i rozmyślne występowanie przeciwko mężowi. Zalegalizowanie nowego związku mojego męża postrzegam jako zalegalizowanie cudzołóstwa („A powiadam wam: Kto oddala swoją żonę (...) a bierze inną popełnia cudzołóstwo, I kto oddaloną bierze za żonę, popełnia cudzołóstwo" (Mt,19.9)). I jako zaproszenie do gorliwszej modlitwy i głębszego zawierzenia. Nasza historia jest ciągle otwarta, ale wiem, że Pan Bóg nie powiedział w niej ostatniego Słowa. Jakie ono będzie i kiedy je wypowie, nie wiem, ale wierzę, że zostanie wypowiedziane dla mnie, mojego męża, naszych dzieci i wszystkich, których nasza historia dotknęła. Będzie ono Dobrą Nowiną dla każdego nas. Bo małżeństwo sakramentalne jest historią świętą, przymierzem, któremu Pan Bóg pozostaje wierny do końca.
Maria
Forum Pomocy "Świadectwa"
"Wszystko możliwe jest dla tego, kto wierzy" (Mk 9,23)
"Nie bój się, wierz tylko!" (Mk 5,36)
Słowa Jezusa nie pozostawiają żadnych wątpliwości: "Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie" (J 6, 53). Ile tego życia będziemy mieli w sobie tu na ziemi, tyle i tylko tyle zabierzemy w świat wieczności. I na bardzo długo możemy znaleźć się w czyśćcu, aby dojść do pełni życia, do miary nieba.
Pamiętajmy jednak, że w Kościele nic nie jest magią. Jezus podczas swojego ziemskiego nauczania mówił:
- do kobiety kananejskiej:
«O niewiasto wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie, jak chcesz!» (Mt 15,28)
- do kobiety, która prowadziła w mieście życie grzeszne:
«Twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju!» (Łk 7,37.50)
- do oczyszczonego z trądu Samarytanina:
«Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Łk 17,19)
- do kobiety cierpiącej na krwotok:
«Ufaj, córko! Twoja wiara cię ocaliła» (Mt 9,22)
- do niewidomego Bartymeusza:
«Idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Mk 10,52)
Modlitwa o odrodzenie małżeństwa
Panie, przedstawiam Ci nasze małżeństwo – mojego męża (moją żonę) i mnie. Dziękuję, że nas połączyłeś, że podarowałeś nas sobie nawzajem i umocniłeś nasz związek swoim sakramentem. Panie, w tej chwili nasze małżeństwo nie jest takie, jakim Ty chciałbyś je widzieć. Potrzebuje uzdrowienia. Jednak dla Ciebie, który kochasz nas oboje, nie ma rzeczy niemożliwych. Dlatego proszę Cię:
- o dar szczerej rozmowy,
- o „przemycie oczu”, abyśmy spojrzeli na siebie oczami Twojej miłości, która „nie pamięta złego” i „we wszystkim pokłada nadzieję”,
- o odkrycie – pośród mnóstwa różnic – tego dobra, które nas łączy, wokół którego można coś zbudować (zgodnie z radą Apostoła: zło dobrem zwyciężaj),
- o wyjaśnienie i wybaczenie dawnych urazów, o uzdrowienie ran i wszystkiego, co chore, o uwolnienie od nałogów i złych nawyków.
Niech w naszym małżeństwie wypełni się wola Twoja.
Niech nasza relacja odrodzi się i ożywi, przynosząc owoce nam samym oraz wszystkim wokół. Ufam Tobie, Jezu, i już teraz dziękuję Ci za wszystko, co dla nas uczynisz. Uwielbiam Cię w sercu i błogosławię w całym moim życiu. Amen..
Święty Józefie, sprawiedliwy mężu i ojcze, który z takim oddaniem opiekowałeś się Jezusem i Maryją – wstaw się za nami. Zaopiekuj się naszym małżeństwem. Powierzam Ci również inne małżeństwa, szczególnie te, które przeżywają jakieś trudności. Proszę – módl się za nami wszystkimi! Amen!
Modlitwa o siedem Darów Ducha Świętego
Duchu Święty, Ty nas uświęcasz, wspomagając w pracy nad sobą. Ty nas pocieszasz wspierając, gdy jesteśmy słabi i bezradni. Proszę Cię o Twoje dary:
1. Proszę o dar mądrości, bym poznał i umiłował Prawdę wiekuistą, ktorą jesteś Ty, moj Boże.
2. Proszę o dar rozumu, abym na ile mój umysł może pojąć, zrozumiał prawdy wiary.
3. Proszę o dar umiejętności, abym patrząc na świat, dostrzegał w nim dzieło Twojej dobroci i mądrości i abym nie łudził się, że rzeczy stworzone mogą zaspokoić wszystkie moje pragnienia.
4. Proszę o dar rady na chwile trudne, gdy nie będę wiedział jak postąpić.
5. Proszę o dar męstwa na czas szczególnych trudności i pokus.
6. Proszę o dar pobożności, abym chętnie obcował z Tobą w modlitwie, abym patrzył na ludzi jako na braci, a na Kościół jako miejsce Twojego działania.
7. Na koniec proszę o dar bojaźni Bożej, bym lękał się grzechu, który obraża Ciebie, Boga po trzykroć Świętego. Amen.
Akt poświęcenia się Niepokalanemu Sercu Maryi
Obieram Cię dziś, Maryjo, w obliczu całego dworu niebieskiego, na moją Matkę i Panią. Z całym oddaniem i miłością powierzam i poświęcam Tobie moje ciało i moją duszę, wszystkie moje dobra wewnętrzne i zewnętrzne, a także zasługi moich dobrych uczynków przeszłych, teraźniejszych i przyszłych. Tobie zostawiam całkowite i pełne prawo dysponowania mną jak niewolnikiem oraz wszystkim, co do mnie należy, bez zastrzeżeń, według Twojego upodobania, na większą chwałę Bożą teraz i na wieki. Amen.
św. Ludwik de Montfort
Pełnia modlitwy
W 2002 roku Jan Paweł II potępiając w ostrych słowach rozwody powiedział, że adwokaci jako ludzie wolnego zawodu, muszą
zawsze odmawiać użycia swoich umiejętności zawodowych do sprzecznego ze sprawiedliwością celu, jakim jest rozwód. KAI
Ks. dr Marek Dziewiecki - Miłość nigdy nie pomaga w złym. Właśnie dlatego doradca katolicki w żadnej sytuacji nie proponuje krzywdzonemu małżonkowi rozwodu, gdyż nie wolno nikomu proponować łamania przysięgi złożonej wobec Boga i człowieka.
Bitwa toczy się o nasze serce - ks. Piotr Pawlukiewicz
Kto powinien rządzić w małżeństwie? - ks. Piotr Pawlukiewicz
Kiedy rodzi się dziecko, mąż idzie na bok - ks. Piotr Pawlukiewicz
Do kobiety trzeba iść już z siłą ducha nie po to, by tę siłę zyskać - ks. Piotr Pawlukiewicz
Czy kochasz swojego męża tak, aby dać z siebie wszystko i go uratować? - ks. Piotr Pawlukiewicz
Jakie są nasze rzeczywiste wielkie pragnienia? Czy takie jak Bartymeusza? - ks. Piotr Pawlukiewicz
Miłość jest trudna: Kryzys nigdy nie jest końcem - "Katechizm Poręczny" ks. Piotra Pawlukiewicza
Ze względu na "dobro dziecka" małżonkowie sakramentalni mają żyć osobno? - ks. Piotr Pawlukiewicz
Cierpienie i przebaczenie w małżeństwie - konferencja dr Mieczysława Guzewicza, teologa-biblisty
Co to znaczy "moja była żona"? - dr Wanda Półtawska - psychiatra, członek Papieskiej Rady ds. Rodziny
"We czci niech będzie małżeństwo pod każdym względem i łoże nieskalane" (Hbr 13,4a) - dr M. Guzewicz
Nic nie usprawiedliwia rozwodu, gdyż od 1999 r. obowiązuje w Polsce ustawa o separacji :: Każdy rozwód jest wyjątkowy 
Protest w obronie dzieci >>
| | Strona wygenerowana w 0,02 sekundy. Zapytań do SQL: 10 |
|
|
Portal
Rejestracja
FAQ
Nagrania
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Statystyki
