[zenia1780]

julito165, czy odsłuchałas moze rekolekcji z panem Guzewiczem, albo innych polecanych Ci tutaj?
Mam wrażenie, ze nie.

Masz rację, maz nie zachował sie najlepiej w sytuacji, kiedy Twoje zdrowie dało o sobie znać. Czy porozmawiałaś o tym z mezem, powiedziałaś mu, że sprawił Ci przykrość brakiem zainteresowania?
W sytuacjach kryzysowych jesteśmy bardzo wyczuleni na wszelkie niewłaściwe zachowania współmałżonka, nie widząc własnych niewłaściwych zachowań. Rozumiem Twój żal i pretensje, tęż przez ten etap pszeszłam (mój maz też należy do trudnych osób). Pan Jack Pulikowski mówi "Chcesz zmienić swoje małzeństwo, zmień siebie" (oj długo trwało zanim to zdanie usłyszałam). I wiem jak to brzmi w uszach rozgoryczonej kobiety. "Przecież ja jestem dobrą żoną..." I wcale Julitko nie umniejszam Ci tego, ale czy naprawdę sobie nic do zarzucenia nie masz. Mąż wyraźnie komunikuje Ci gdzie czuje się niedoceniany, pomijany. Robisz coś z tym?. Sama komunikujesz mu co sprawia Ci przykrosć, w sposób który by go nie ranił?

julito165, czy odsłuchałas moze rekolekcji z panem Guzewiczem, albo innych polecanych Ci tutaj?
Mam wrażenie, ze nie.

Masz rację, maz nie zachował sie najlepiej w sytuacji, kiedy Twoje zdrowie dało o sobie znać. Czy porozmawiałaś o tym z mezem, powiedziałaś mu, że sprawił Ci przykrość brakiem zainteresowania?
W sytuacjach kryzysowych jesteśmy bardzo wyczuleni na wszelkie niewłaściwe zachowania współmałżonka, nie widząc własnych niewłaściwych zachowań. Rozumiem Twój żal i pretensje, tęż przez ten etap pszeszłam (mój maz też należy do trudnych osób). Pan Jack Pulikowski mówi "Chcesz zmienić swoje małzeństwo, zmień siebie" (oj długo trwało zanim to zdanie usłyszałam). I wiem jak to brzmi w uszach rozgoryczonej kobiety. "Przecież ja jestem dobrą żoną..." I wcale Julitko nie umniejszam Ci tego, ale czy naprawdę sobie nic do zarzucenia nie masz. Mąż wyraźnie komunikuje Ci gdzie czuje się niedoceniany, pomijany. Robisz coś z tym?. Sama komunikujesz mu co sprawia Ci przykrosć, w sposób który by go nie ranił?

[zenia1780]

Mam nadzieję julitko, ze nie poczułąś się urażona moim ostatnim postem . Nie taki był mój zamiar aby Cię zbesztać. Rozumiem Twoje żale i pretensje, bo ja również przez nie przechodziłam (i przy okazji poraniłam bardziej swojego męza i wydłużułam drogę naprawy). Dlatego uważam, ze im szybciej zatrzymamy się we własnych żalach i pretensjach, a zobaczymy co się dzieje wkoło, tym łatwiej jest nprawiać. Ja myślę, że wasze małzeństwo ma szansę na uzdrowienie, jeśli chociaż jedno z Was na początek coś spróbuje zmienić w swoim poedjsciu do niego. Zeby jednak móc to zrobić trzeba choć odrobinę spróbować zrozumieć drugą stronę...
Skoro Ciebie Bóg przyprowadził na tę stronę, to znaczy, ze właśnie w Tobie pokłada nadzieję, ze zechcesz to zrobić i będzie Cie w tym umacniał i prowadził... Popatrz jakie zufanie w Tobie pokłada... Stawia Cie przed zadaniem, do którego Cię stworzył, do którego stworzył każdą kobietę. Jesteś ezer kenegdo* (tak Bóg nazwał Ewę kiedy ją stworzył i postawił obok Adama) swojego meza. Ezer można tłumaczyć jako wybawicielka ( w ST jest użyte to słowo tylko w dwudziestu miejscach, zawsze w odniesieniu do Boga, gdy człowiek rozpaczliwie potrzebuje Jego pomocy), kenegdo, znaczy obok, albo naprzeciwko.
Pomyśl o tym, o sobie, o swoim mężu, o swoim małżeństwie w ten sposób.

Mam dla Ciebie coś jeszcze:

http://www.opoka.org.pl/b...alzenstwo1.html

(*) tłumaczenie tego zawarte jest w Urzekajacęj J&S Eldredge (polecam gorąco)

Pozdrawiam i pozostaję z modlitwa.

Mam nadzieję julitko, ze nie poczułąś się urażona moim ostatnim postem . Nie taki był mój zamiar aby Cię zbesztać. Rozumiem Twoje żale i pretensje, bo ja również przez nie przechodziłam (i przy okazji poraniłam bardziej swojego męza i wydłużułam drogę naprawy). Dlatego uważam, ze im szybciej zatrzymamy się we własnych żalach i pretensjach, a zobaczymy co się dzieje wkoło, tym łatwiej jest nprawiać. Ja myślę, że wasze małzeństwo ma szansę na uzdrowienie, jeśli chociaż jedno z Was na początek coś spróbuje zmienić w swoim poedjsciu do niego. Zeby jednak móc to zrobić trzeba choć odrobinę spróbować zrozumieć drugą stronę...
Skoro Ciebie Bóg przyprowadził na tę stronę, to znaczy, ze właśnie w Tobie pokłada nadzieję, ze zechcesz to zrobić i będzie Cie w tym umacniał i prowadził... Popatrz jakie zufanie w Tobie pokłada... Stawia Cie przed zadaniem, do którego Cię stworzył, do którego stworzył każdą kobietę. Jesteś ezer kenegdo* (tak Bóg nazwał Ewę kiedy ją stworzył i postawił obok Adama) swojego meza. Ezer można tłumaczyć jako wybawicielka ( w ST jest użyte to słowo tylko w dwudziestu miejscach, zawsze w odniesieniu do Boga, gdy człowiek rozpaczliwie potrzebuje Jego pomocy), kenegdo, znaczy obok, albo naprzeciwko.
Pomyśl o tym, o sobie, o swoim mężu, o swoim małżeństwie w ten sposób.

Mam dla Ciebie coś jeszcze:

http://www.opoka.org.pl/b...alzenstwo1.html

(*) tłumaczenie tego zawarte jest w Urzekajacęj J&S Eldredge (polecam gorąco)

Pozdrawiam i pozostaję z modlitwa.

[julita165]

Wątpię żeby z nas coś jeszcze było.
Przez ostatnich kilka dni zrobiłam sobie rachunek mojego małżeństwa i wypada on strasznie blado. Ja rozumiem że uczucie z czasem się zmienia ale nam brak jest fundamentów - zaufania, przyjaźni, poczucia, że można zawsze na drugiego człowieka liczyć. Chociaż byliśmy stare konie jak się poznaliśmy to jednak daliśmy się złapać na motylki w brzuchu. Myślę, że w tym związku nigdy nic więcej nie było. I naprawdę nie przemawia przeze mnie gorycz czy żal tylko trzeźwa ocena sytuacji.
Podsyłacie mi rózne artykuły i śmieszne, a może dziwne jest to że jak ja czytam jacy to są mężczyźni a jakie kobiety to w bardzo wielu wypadkach widzę siebie w mężczyznach, a męża w kobietach. Właśnie ze względu na umiejętność trzeźwego spojrzenia na rzeczywistość.
Ja wiem jedno - w takim związku jaki był to ja już tkwić nie chcę i nie będę. Ja mam swoje poczucie godności, wartości i ja ma prawo mieć od związku jakies oczekiwania. Jeśli właściwie żadne z moich oczekiwań co do tego czym jest małżeństwo, jak mąż winien traktować żonę nie zostaje spełnione to ja wysiadam. Pobraliśmy się w czerwcu 2009, właściwie już od jesień tego roku zaczęło się psuć i prawie 5 lat usiłowałam męza przekonać już nawet nie do tego, żeby było jak ja chcę tylko żebyśmy zawarli jakiś kompromis. Nie uzyskałam nic. Dłużej już nie zamierzam.
Aktualny wkład mojego męża w małżeństwo oceniam na 1500 zł do wspólnego budżetu, wniesienie dużych zakupoów raz w tygodnu plus drobne naprawy na które i tak nie raz muszę czekać miesiącami. Dziękuję ale obejdzie się.
Ps.
a sądzę że nie nagrzeszę bardzo bo związków damsko-męskich mam już po dziurki w nosie.

Wątpię żeby z nas coś jeszcze było.
Przez ostatnich kilka dni zrobiłam sobie rachunek mojego małżeństwa i wypada on strasznie blado. Ja rozumiem że uczucie z czasem się zmienia ale nam brak jest fundamentów - zaufania, przyjaźni, poczucia, że można zawsze na drugiego człowieka liczyć. Chociaż byliśmy stare konie jak się poznaliśmy to jednak daliśmy się złapać na motylki w brzuchu. Myślę, że w tym związku nigdy nic więcej nie było. I naprawdę nie przemawia przeze mnie gorycz czy żal tylko trzeźwa ocena sytuacji.
Podsyłacie mi rózne artykuły i śmieszne, a może dziwne jest to że jak ja czytam jacy to są mężczyźni a jakie kobiety to w bardzo wielu wypadkach widzę siebie w mężczyznach, a męża w kobietach. Właśnie ze względu na umiejętność trzeźwego spojrzenia na rzeczywistość.
Ja wiem jedno - w takim związku jaki był to ja już tkwić nie chcę i nie będę. Ja mam swoje poczucie godności, wartości i ja ma prawo mieć od związku jakies oczekiwania. Jeśli właściwie żadne z moich oczekiwań co do tego czym jest małżeństwo, jak mąż winien traktować żonę nie zostaje spełnione to ja wysiadam. Pobraliśmy się w czerwcu 2009, właściwie już od jesień tego roku zaczęło się psuć i prawie 5 lat usiłowałam męza przekonać już nawet nie do tego, żeby było jak ja chcę tylko żebyśmy zawarli jakiś kompromis. Nie uzyskałam nic. Dłużej już nie zamierzam.
Aktualny wkład mojego męża w małżeństwo oceniam na 1500 zł do wspólnego budżetu, wniesienie dużych zakupoów raz w tygodnu plus drobne naprawy na które i tak nie raz muszę czekać miesiącami. Dziękuję ale obejdzie się.
Ps.
a sądzę że nie nagrzeszę bardzo bo związków damsko-męskich mam już po dziurki w nosie.

[zenia1780]

[julita165]

Ja już po prostu zupełnie nie wierzę mojemu mężowi. Przede wszystkim to straciłam do niego zupełnie zaufanie.
On każdym swoim czynem przeczy własnym słowom a tak nie da się żyć.
Trzy przykłady z brzegu
1. oświadczył że chce się rozstać ale bardzo chce skupić się na dziecku. Ostatni raz widział synka wieczorem 01.06. Dokładnie 05.06 w czwartek późnym wieczorem jak synek już spał wrócił i oświadczył, że definitywnie chce się rozstać i koniec. Nad ranem w pt wyjechał. W sobotę rano postanowiłam jechac na weekend z synkiem do mamy o czym męża poinformowałam sms-em pisząc jednocześnie że jeśli chce spędzić czas z synem to żeby dał mi znać to się odpowiednio umówimy gdzie i kiedy. Cały weekend potrzeby widzenia się z dzieckiem nie było. Przyjechał we wtorek wieczorem jak już synek spał, widział się z nim chwile rano i z pół godziny po południu. W następny weekend ta sama sytuacja - ja do mamy plus do niego info że jakby chciał widzieć sie z dzieckiem to proszę bardzo. W niedzielę o 12.30 napisał mi sms czy będę dziś z synkiem w domu. Odpisałam po kilku godzinach ( nie słyszałam sms-a, 100 razy mu mówiłam że jak czegoś ode mnie na szybko chce to ma dzwonić bo w dużym dmu sms-ów nie słyszę i odzew może być po jakimś czasie ) że będę wieczorem koło 19 ale już się nie odezwał wcale więc nie wiem czy w ogóle mial zamiar widzieć się z synkiem czy może pytał kiedy będę w domu żeby wpaść jak mnie nie będzie. Przyjechał wczoraj o 20.30. Synek wyjątkowo spał w dzień więc wiediałam że pójdzie spać 22-23. Mąz najpierw przed domem spotkał tego nieszczęsnego kolegę sąsiada i postali sobie z 15 minut po czym mąż wpadł do domu i zawołał synka żeby z nim wyszedł na dwór na co synuś powiedział, że nie chce. Pisałam, że synek nie jest uległym dzieckiem, ma swoje zdanie na każdy temat i to nie jest tak, że jak mu coś zaproponować to on od razu w podskokach leci, nawet jeśli to ja mu proponuję a co dopiero tata który nim się w ogóle właściwie nie zajmuje. I co zrobił mój małżonek, chłop prawie 40-letni ? Obraził się na dwulatka !!! Żadnej próby zachęty, pobawienia się chwilę z dzieckiem, przekonania go tylko nie to nie i pokazanie pleców. To ja zaczęłam synka namawiać i po chwili synek zgodził się wyjść ale wołał "mam tata i ja". Chciał żebym też wyszła i jeszcze wołał "buju buju tam" czyli na plac zabaw więc już na zewnątrz ( po razem wyprowadziliśmy synka z domu ) mówię mężowi że mały chce iść na plac zabaw ( bo przecież kochający tatuś nie potrafi zrozumieć czego dziecko chce. I tu następny zonk. Przed domem stał ten sąsiad z córeczką i slyszał naszą rozmowę i mówi, że on to już na plac zabaw nie idzie. Więc mój mąż też powiedział, że on nie idzie. jakoś w końcu ta dziewczynka zainteresowała mojego synka i razem się ganiali więc ja mogłam iść do domu a synek niby z ojcem czas spędzał przy czym wyglądało to tak, że dzieci zajmowały sie sobą, a mąż z sąsiadem piwo pili. Jakoś po 21 wrócili do domu bo sąsiad poszedł odprowadzić córkę. Powiedziałam mężowi, że widzę że synek jest całkiem nie do spania i spokojnie do 22 mogą się pobawić, może go też wykąpać i poszłam na balkon poczytać książkę. Nie minęły 2 minuty jak synek był u mnie bo tatuś poza tym, że zrobił 2 glupie miny i ze trzy dziwne podskoki stracił zainteresowanie dzieckiem i zajął się...pisaniem sms-ów z sąsiadem. Wsadziłam więc małego do wanny i czytając książkę liczyłam ilość sms-ów jakie mąż z sąsiadem wymienił w ciągu ok pól godziny. Przyszło 11 a wyszło 12. parę minut po 22 zaczęłam usypiać synka, poszedł spać o 22.50. Mąż już cały czas stał z sąsiadem na balkonie. Wykapałam się. O 23.30 jeszcze tam stał. Czas poświęcony tylko synkowi między 20.30, a 22.50 ...może 5 minut. Dziękuję ale nie mam pytań.
2. Mąż oświadczył, że chce rozstania, w mieszkaniu on sam nie może zostać i skoro ja nie chce to mieszkanie trzeba sprzedać tylko że ja muszę dowiedzieć się wszystkiego w banku bo skoro kredyt jest na mnie to jemu nie powiedząc. W piatek byłam w banku, wysłałam męzowi info o wszelkich warunkach wcześniejszej spłaty kredytu. Nie odezwał się. Myślałam, że wczoraj jak synek pójdzie spać to mąż zacznie rozmowę o sprzedaży - jak to wystawiamy, gdzie, czy sami czy przez agencję za ile itp. W końcu to on oświadczył, że chce się rozwieźć. Ale gdzie tam. Ani słowem się nie zająknął. Jak go znam to opcje są dwie - chce to wszystko na mnie zwalić albo...jemu tak dobrze. Skoro i tak w tygodniu go wlaściwie nie ma to sobie będzie spokojnie w weekendy przyjeżdżał kiedy ja jadę do mamy i z sąsiadem balował. Nikt nic od niego nie będzie chciał, będzie miał święty spokój. Ale niedoczekanie jego. Na taki układ to ja się nie piszę. Jeśli jeszcze w trakcie długiego weekendu nie odezwie się w sprawie sprzedaży mieszkania to zrobię to sama.
3.
Powiedział matce że pójdzie do terapeuty jeśli ja też. Znalazłam ciekawą ofertę, babka interesujące artykuły w necie zamieszcza, zadzwoniłam, pogadałam, ustaliłyśmy że najpierw lepiej jeśli spotka się z nami oddzielnie. umówiłam sie na jutro. Wyszystko napisałam mężowi sms-em, podałam nazwisko, nr telefonu i poprosiłam o info czy się tez zapisał bo jeśli nie to bez sensu żebym ja tam szła. To było w pt. Dotąd odpowiedzi żadnej nie dostałam. Jutrzejszą wizytę odwołam bo w tej sytuacji znam lepsze przeznaczenie stówki.
Czy w takiej sytuacji to rzeczywiście ja mam zmieniać swoje zachowanie ?! Może miałam udawać że nic się nie stało i podjąć go wczoraj kolacyjką ?! Jest takie powiedzenie o ludziach, którzy jak im plują w twarz to mówią że deszcz pada. ja do nich nie należę.

Ja już po prostu zupełnie nie wierzę mojemu mężowi. Przede wszystkim to straciłam do niego zupełnie zaufanie.
On każdym swoim czynem przeczy własnym słowom a tak nie da się żyć.
Trzy przykłady z brzegu
1. oświadczył że chce się rozstać ale bardzo chce skupić się na dziecku. Ostatni raz widział synka wieczorem 01.06. Dokładnie 05.06 w czwartek późnym wieczorem jak synek już spał wrócił i oświadczył, że definitywnie chce się rozstać i koniec. Nad ranem w pt wyjechał. W sobotę rano postanowiłam jechac na weekend z synkiem do mamy o czym męża poinformowałam sms-em pisząc jednocześnie że jeśli chce spędzić czas z synem to żeby dał mi znać to się odpowiednio umówimy gdzie i kiedy. Cały weekend potrzeby widzenia się z dzieckiem nie było. Przyjechał we wtorek wieczorem jak już synek spał, widział się z nim chwile rano i z pół godziny po południu. W następny weekend ta sama sytuacja - ja do mamy plus do niego info że jakby chciał widzieć sie z dzieckiem to proszę bardzo. W niedzielę o 12.30 napisał mi sms czy będę dziś z synkiem w domu. Odpisałam po kilku godzinach ( nie słyszałam sms-a, 100 razy mu mówiłam że jak czegoś ode mnie na szybko chce to ma dzwonić bo w dużym dmu sms-ów nie słyszę i odzew może być po jakimś czasie ) że będę wieczorem koło 19 ale już się nie odezwał wcale więc nie wiem czy w ogóle mial zamiar widzieć się z synkiem czy może pytał kiedy będę w domu żeby wpaść jak mnie nie będzie. Przyjechał wczoraj o 20.30. Synek wyjątkowo spał w dzień więc wiediałam że pójdzie spać 22-23. Mąz najpierw przed domem spotkał tego nieszczęsnego kolegę sąsiada i postali sobie z 15 minut po czym mąż wpadł do domu i zawołał synka żeby z nim wyszedł na dwór na co synuś powiedział, że nie chce. Pisałam, że synek nie jest uległym dzieckiem, ma swoje zdanie na każdy temat i to nie jest tak, że jak mu coś zaproponować to on od razu w podskokach leci, nawet jeśli to ja mu proponuję a co dopiero tata który nim się w ogóle właściwie nie zajmuje. I co zrobił mój małżonek, chłop prawie 40-letni ? Obraził się na dwulatka !!! Żadnej próby zachęty, pobawienia się chwilę z dzieckiem, przekonania go tylko nie to nie i pokazanie pleców. To ja zaczęłam synka namawiać i po chwili synek zgodził się wyjść ale wołał "mam tata i ja". Chciał żebym też wyszła i jeszcze wołał "buju buju tam" czyli na plac zabaw więc już na zewnątrz ( po razem wyprowadziliśmy synka z domu ) mówię mężowi że mały chce iść na plac zabaw ( bo przecież kochający tatuś nie potrafi zrozumieć czego dziecko chce. I tu następny zonk. Przed domem stał ten sąsiad z córeczką i slyszał naszą rozmowę i mówi, że on to już na plac zabaw nie idzie. Więc mój mąż też powiedział, że on nie idzie. jakoś w końcu ta dziewczynka zainteresowała mojego synka i razem się ganiali więc ja mogłam iść do domu a synek niby z ojcem czas spędzał przy czym wyglądało to tak, że dzieci zajmowały sie sobą, a mąż z sąsiadem piwo pili. Jakoś po 21 wrócili do domu bo sąsiad poszedł odprowadzić córkę. Powiedziałam mężowi, że widzę że synek jest całkiem nie do spania i spokojnie do 22 mogą się pobawić, może go też wykąpać i poszłam na balkon poczytać książkę. Nie minęły 2 minuty jak synek był u mnie bo tatuś poza tym, że zrobił 2 glupie miny i ze trzy dziwne podskoki stracił zainteresowanie dzieckiem i zajął się...pisaniem sms-ów z sąsiadem. Wsadziłam więc małego do wanny i czytając książkę liczyłam ilość sms-ów jakie mąż z sąsiadem wymienił w ciągu ok pól godziny. Przyszło 11 a wyszło 12. parę minut po 22 zaczęłam usypiać synka, poszedł spać o 22.50. Mąż już cały czas stał z sąsiadem na balkonie. Wykapałam się. O 23.30 jeszcze tam stał. Czas poświęcony tylko synkowi między 20.30, a 22.50 ...może 5 minut. Dziękuję ale nie mam pytań.
2. Mąż oświadczył, że chce rozstania, w mieszkaniu on sam nie może zostać i skoro ja nie chce to mieszkanie trzeba sprzedać tylko że ja muszę dowiedzieć się wszystkiego w banku bo skoro kredyt jest na mnie to jemu nie powiedząc. W piatek byłam w banku, wysłałam męzowi info o wszelkich warunkach wcześniejszej spłaty kredytu. Nie odezwał się. Myślałam, że wczoraj jak synek pójdzie spać to mąż zacznie rozmowę o sprzedaży - jak to wystawiamy, gdzie, czy sami czy przez agencję za ile itp. W końcu to on oświadczył, że chce się rozwieźć. Ale gdzie tam. Ani słowem się nie zająknął. Jak go znam to opcje są dwie - chce to wszystko na mnie zwalić albo...jemu tak dobrze. Skoro i tak w tygodniu go wlaściwie nie ma to sobie będzie spokojnie w weekendy przyjeżdżał kiedy ja jadę do mamy i z sąsiadem balował. Nikt nic od niego nie będzie chciał, będzie miał święty spokój. Ale niedoczekanie jego. Na taki układ to ja się nie piszę. Jeśli jeszcze w trakcie długiego weekendu nie odezwie się w sprawie sprzedaży mieszkania to zrobię to sama.
3.
Powiedział matce że pójdzie do terapeuty jeśli ja też. Znalazłam ciekawą ofertę, babka interesujące artykuły w necie zamieszcza, zadzwoniłam, pogadałam, ustaliłyśmy że najpierw lepiej jeśli spotka się z nami oddzielnie. umówiłam sie na jutro. Wyszystko napisałam mężowi sms-em, podałam nazwisko, nr telefonu i poprosiłam o info czy się tez zapisał bo jeśli nie to bez sensu żebym ja tam szła. To było w pt. Dotąd odpowiedzi żadnej nie dostałam. Jutrzejszą wizytę odwołam bo w tej sytuacji znam lepsze przeznaczenie stówki.
Czy w takiej sytuacji to rzeczywiście ja mam zmieniać swoje zachowanie ?! Może miałam udawać że nic się nie stało i podjąć go wczoraj kolacyjką ?! Jest takie powiedzenie o ludziach, którzy jak im plują w twarz to mówią że deszcz pada. ja do nich nie należę.

[julita165]

I jeszcze jedno. Zenia napisała powyżej jakby w formie pytania czy czybieram łatwiejszą drogę czy też zrobiłam już wszystko dla ratowania małżeństwa. Po głebokim namyślę muszę napisać, że tak. Wg mnie ja zrobiłam już wszystko co mogłam...na więcej mnie nie stać.

I jeszcze jedno. Zenia napisała powyżej jakby w formie pytania czy czybieram łatwiejszą drogę czy też zrobiłam już wszystko dla ratowania małżeństwa. Po głebokim namyślę muszę napisać, że tak. Wg mnie ja zrobiłam już wszystko co mogłam...na więcej mnie nie stać.

[zenia1780]

julito, zrobisz jak uważasz. Każdy z nas sam podejmuje własne decyzje. Ważne jednak aby były one przemyślane i przede wszyskim przemodlone.

Ja jednak mam wrażenie, ze ty już podjęłaś decyzję.
Zastanów się w takim razie po co weszłaś na to forum (jakby nie patrzeć katolickie). Czego się po nim spodziewałaś i spodziewsz?
Czy oczekujesz potwiedzenia swojej decyzji, czy moze ciągle masz watpliwości co do jej słusznosci?

Pozdrawiam i pzostaję z modlitwą.

julito, zrobisz jak uważasz. Każdy z nas sam podejmuje własne decyzje. Ważne jednak aby były one przemyślane i przede wszyskim przemodlone.

Ja jednak mam wrażenie, ze ty już podjęłaś decyzję.
Zastanów się w takim razie po co weszłaś na to forum (jakby nie patrzeć katolickie). Czego się po nim spodziewałaś i spodziewsz?
Czy oczekujesz potwiedzenia swojej decyzji, czy moze ciągle masz watpliwości co do jej słusznosci?

Pozdrawiam i pzostaję z modlitwą.

[Anita11]

No do groma ciężkiego : O czym tak można pisać z sąsiadem,którego się widziało 5 minut wcześniej i którego planuje sie za chwilę spotkać na balkonie??????????????????

I to właśnie wtedy kiedy małżeństwo się sypie.

Poza tym gdybys nie uściśliła,że Twój mąż ma 40 lat to pomyślałabym,że 13.

Julito tu pewnie nikt nie miał na myśli,że to Ty jestes winna takiej sytuacji. Ale chodzi o to,że tylko na sama siebie masz wpływ. Jesli istnieje jakas malenka szansa na to,że dzięki jakiejś zmianie Twojego zachowania możecie oboje zmnienić nieco kurs to warto by ją wykorzystać.Bo odejść zawsze zdążysz.

Współczuję i rozumiem. Ja tez bym była zmęczona taką rzeczywistością.Kto by nie był?
Ani nie jestes uwieszona na mężu.Naprawdę zostawiasz mu zawsze jakąs furteczkę:do spotkan z dzieckiem,do rozmów,do naprawy małżenstwa,decyzji finansowych. A tu nadal NIC.
Nawet wyczuwam jakies wyrzuty sumienia,że nie zobaczyłas smsa na czas. Nie ma co sie zadręczać. Gdyby sąsiad od razu nie odpisał sądzę,że mąz by na rzęsach stanął,a uzyskałby kontakt. Trzeba tylko chcieć. Widocznie na te chwilę jego motywacja jest marna. Tak jak piszesz, nie ma co udawac,że deszcz pada kiedy ktoś pluje.

Nawet Ci się nie dziwię,że tak skrupulatnie zapisujesz godziny i liczbę smsów. Julito a gdybyś zostawiła męża z synkiem na CAŁY DZIEN RAZEM.I na ten czas pojechała sobie do koleżanki? No chyba wtedy musiałby zająć sie synem obojętnie czy sąsiad idzie na plac zabaw czy nie. Po prostu jedziesz a Ty sobie radź. Co Ty na to?

No do groma ciężkiego : O czym tak można pisać z sąsiadem,którego się widziało 5 minut wcześniej i którego planuje sie za chwilę spotkać na balkonie??????????????????

I to właśnie wtedy kiedy małżeństwo się sypie.

Poza tym gdybys nie uściśliła,że Twój mąż ma 40 lat to pomyślałabym,że 13.

Julito tu pewnie nikt nie miał na myśli,że to Ty jestes winna takiej sytuacji. Ale chodzi o to,że tylko na sama siebie masz wpływ. Jesli istnieje jakas malenka szansa na to,że dzięki jakiejś zmianie Twojego zachowania możecie oboje zmnienić nieco kurs to warto by ją wykorzystać.Bo odejść zawsze zdążysz.

Współczuję i rozumiem. Ja tez bym była zmęczona taką rzeczywistością.Kto by nie był?
Ani nie jestes uwieszona na mężu.Naprawdę zostawiasz mu zawsze jakąs furteczkę:do spotkan z dzieckiem,do rozmów,do naprawy małżenstwa,decyzji finansowych. A tu nadal NIC.
Nawet wyczuwam jakies wyrzuty sumienia,że nie zobaczyłas smsa na czas. Nie ma co sie zadręczać. Gdyby sąsiad od razu nie odpisał sądzę,że mąz by na rzęsach stanął,a uzyskałby kontakt. Trzeba tylko chcieć. Widocznie na te chwilę jego motywacja jest marna. Tak jak piszesz, nie ma co udawac,że deszcz pada kiedy ktoś pluje.

Nawet Ci się nie dziwię,że tak skrupulatnie zapisujesz godziny i liczbę smsów. Julito a gdybyś zostawiła męża z synkiem na CAŁY DZIEN RAZEM.I na ten czas pojechała sobie do koleżanki? No chyba wtedy musiałby zająć sie synem obojętnie czy sąsiad idzie na plac zabaw czy nie. Po prostu jedziesz a Ty sobie radź. Co Ty na to?

[julita165]

Jakbym zostawiła męża na cały dzień z synkiem ?
Opcje są dwie - albo synek by się zapłakał albo odwiózłby malego do teściowej. Osobiście obstawiam drugą wersję. Już zresztą kiedyś tak było i to nie na caly dzień go zostawiłam tylko na kilka godzin. Natychmiast ściągnął mamusię. No i opcja trzecia jest taka, że w ogóle nie dałoby rady synka z nim zostawić bo on ma akurat milion nie dających się przesunąć spraw do załatwienia jak mechanik, fryzjer, umówione dawno spotkanie itp.
Kolejność wersji moim zdaniem
3,2,1

Jakbym zostawiła męża na cały dzień z synkiem ?
Opcje są dwie - albo synek by się zapłakał albo odwiózłby malego do teściowej. Osobiście obstawiam drugą wersję. Już zresztą kiedyś tak było i to nie na caly dzień go zostawiłam tylko na kilka godzin. Natychmiast ściągnął mamusię. No i opcja trzecia jest taka, że w ogóle nie dałoby rady synka z nim zostawić bo on ma akurat milion nie dających się przesunąć spraw do załatwienia jak mechanik, fryzjer, umówione dawno spotkanie itp.
Kolejność wersji moim zdaniem
3,2,1

[julita165]

[quote="Anita11"]No do groma ciężkiego : O czym tak można pisać z sąsiadem,którego się widziało 5 minut wcześniej i którego planuje sie za chwilę spotkać na balkonie??????????????????

O czym ? Nie uwierzycie ale o muppetach

Poza tym gdybys nie uściśliła,że Twój mąż ma 40 lat to pomyślałabym,że 13.

13 to chyba aż za dużo.

[quote="Anita11"]No do groma ciężkiego : O czym tak można pisać z sąsiadem,którego się widziało 5 minut wcześniej i którego planuje sie za chwilę spotkać na balkonie??????????????????

O czym ? Nie uwierzycie ale o muppetach

Poza tym gdybys nie uściśliła,że Twój mąż ma 40 lat to pomyślałabym,że 13.

13 to chyba aż za dużo.

[moc nadziei]

julito ja Cie rozumiem
przemawia przez Ciebie ból i niezrozumienie
to naturalne

ale nie skupiaj się na tym, co robi mąż i dlaczego to robi

skup się na sobie, na Twojej relacji z ludźmi, Bogiem, własnym dzieckiem, a także na Twojej relacji z mężem ale nie przez pryzmat tego co on robi, tylko jaka Ty jestes i co Ty robisz i dlaczego

to trudne, ale warto
odkleić się psychicznie od drugiej osoby, podczas gdy ona właśnie Cię w jakimś wymiarze krzywdzi - własnie wtedy
a jak na złość najwygodniej i najnaturalniej jest wtedy skupić się na tym krzywdzicielu i na swojej krzywdzie

ja wiem jakie to trudne - sama ciągle nad tym pracuję

spróbuj oderwać wzrok od tego punktu
popatrz na inne wymiary życia, które każdy z nas otrzymał od dobrego Boga
poatrz co masz
spójrz jakie są inne wartości w Twoim życiu prócz małżeństwa
nie porzucaj wiary w odrodzenie małżeństwa - tylko popatrz na nie w inny sposób
ta część Twojego życia jest teraz chora
nie umiesz i nie wiesz jak ją wyleczyć
więc przenieś uwagę na inne rejony, a o pomoc w małżeństwie zwróć się do Boga, Jemu zaufaj, Jego poproś o ratunek i leczenie, pozwól Jemu się tym zająć
na ile to możliwe, odseparuj trujący wpływ chorej części na części zdrowe
a sama zajmij się tym, co jest dla Ciebie dostępne
w tym się rozwijaj, z tego czerp radość, sens i nadzieję i swoją siłę

i to może być pierwszym krokiem do zmiany Twojego życia na lepsze - bo obecne nie bardzo Ci się podoba, prawda?

nie zgłębisz motywów działania męża, zwłaszcza gdy on tego nie chce
i nie próbuj wciąż od nowa, bo Twoje życie zacznie się kręcić wokół męża i jego działań - mimo iż usiłujesz temu zapobiec

zamiast tego otwórz serce na Wiarę, Nadzieję i Miłość
rozgoryczenie, żal i urazę wywalaj, nie dawaj im się zadomawiać u siebie
one do niczego dobrego nie prowadzą

to bardzo trudne ale dostępne - z Bogiem

julito ja Cie rozumiem
przemawia przez Ciebie ból i niezrozumienie
to naturalne

ale nie skupiaj się na tym, co robi mąż i dlaczego to robi

skup się na sobie, na Twojej relacji z ludźmi, Bogiem, własnym dzieckiem, a także na Twojej relacji z mężem ale nie przez pryzmat tego co on robi, tylko jaka Ty jestes i co Ty robisz i dlaczego

to trudne, ale warto
odkleić się psychicznie od drugiej osoby, podczas gdy ona właśnie Cię w jakimś wymiarze krzywdzi - własnie wtedy
a jak na złość najwygodniej i najnaturalniej jest wtedy skupić się na tym krzywdzicielu i na swojej krzywdzie

ja wiem jakie to trudne - sama ciągle nad tym pracuję

spróbuj oderwać wzrok od tego punktu
popatrz na inne wymiary życia, które każdy z nas otrzymał od dobrego Boga
poatrz co masz
spójrz jakie są inne wartości w Twoim życiu prócz małżeństwa
nie porzucaj wiary w odrodzenie małżeństwa - tylko popatrz na nie w inny sposób
ta część Twojego życia jest teraz chora
nie umiesz i nie wiesz jak ją wyleczyć
więc przenieś uwagę na inne rejony, a o pomoc w małżeństwie zwróć się do Boga, Jemu zaufaj, Jego poproś o ratunek i leczenie, pozwól Jemu się tym zająć
na ile to możliwe, odseparuj trujący wpływ chorej części na części zdrowe
a sama zajmij się tym, co jest dla Ciebie dostępne
w tym się rozwijaj, z tego czerp radość, sens i nadzieję i swoją siłę

i to może być pierwszym krokiem do zmiany Twojego życia na lepsze - bo obecne nie bardzo Ci się podoba, prawda?

nie zgłębisz motywów działania męża, zwłaszcza gdy on tego nie chce
i nie próbuj wciąż od nowa, bo Twoje życie zacznie się kręcić wokół męża i jego działań - mimo iż usiłujesz temu zapobiec

zamiast tego otwórz serce na Wiarę, Nadzieję i Miłość
rozgoryczenie, żal i urazę wywalaj, nie dawaj im się zadomawiać u siebie
one do niczego dobrego nie prowadzą

to bardzo trudne ale dostępne - z Bogiem

[julita165]

Ja właśnie robi tak jak piszesz. Zajmuję się sobą i bardzo mi z tym dobrze. Spotykam się z przyjaciółmi, poszalałam sobie na zakupach, bawię się z synkiem, zaplanowałam wakacje i mojego męza w tym nie ma. Mnie naprawdę jest dobrze bez niego. Tu na forum piszę że on to czy tamto no bo to forum dla małżeństw w kryzysie a nie np. o podrózach ale w realu żyję sobie zupełnie spokojnie, nie rozpamiętuję w kólko co on mi zrobił, jaki jest nieodobry.
Tylko, że przez takie postępowanie ja wcale nie zbliżam się do rozwiązania jakichkolwiek problemów małżeńskich a przeciwnie oddalamy się od siebie coraz bardziej.
Gdyby nie dziecko i wspólne mieszkanie ( skredytowane, zanim się rozstaniemy to trzeba sprzedać ) to taki związek można byłoby uznać za faktycznie rozwiedziony mimo że formalnie nie.

Ja właśnie robi tak jak piszesz. Zajmuję się sobą i bardzo mi z tym dobrze. Spotykam się z przyjaciółmi, poszalałam sobie na zakupach, bawię się z synkiem, zaplanowałam wakacje i mojego męza w tym nie ma. Mnie naprawdę jest dobrze bez niego. Tu na forum piszę że on to czy tamto no bo to forum dla małżeństw w kryzysie a nie np. o podrózach ale w realu żyję sobie zupełnie spokojnie, nie rozpamiętuję w kólko co on mi zrobił, jaki jest nieodobry.
Tylko, że przez takie postępowanie ja wcale nie zbliżam się do rozwiązania jakichkolwiek problemów małżeńskich a przeciwnie oddalamy się od siebie coraz bardziej.
Gdyby nie dziecko i wspólne mieszkanie ( skredytowane, zanim się rozstaniemy to trzeba sprzedać ) to taki związek można byłoby uznać za faktycznie rozwiedziony mimo że formalnie nie.

[moc nadziei]

Modlisz się za niego?

Modlisz się za niego?

[GosiaH]

Julitko, ja dołączę do pytania MN jeszcze i szczersze - jaka jest w ogóle Twoja relacja z Bogiem

Julitko, ja dołączę do pytania MN jeszcze i szczersze - jaka jest w ogóle Twoja relacja z Bogiem