[m.sl]

te same problemy powróciły - wg mnie on spędza ze mną za mało czasu, nie okazuje uczuć np. nawet z jakiejś okazji kwiatka mi nie kupi, nie ma żadnych propozycji żebyśmy coś oprócz zakupów robili wspólnie, na moje propozycje reaguje co najwyżej akceptacją połączoną ze znudzeniem bądź irytacją, większą część wolnego czasu albo śpi albo gapi się w komputer albo spędza go z sąsiadem - jednocześnie kolegą z lat szkolnych. Za znając męża już te kilka lat wiele razy rózne moje żale i pretensje przemilczałam ale to ma dwa skutki - raz że mnie też się odechciewało i powoli oddalaliśmy się od siebie żyjąc razem ale tak naprawdę osobno, a dwa co jakiś czas nie wytrzymywałam i robiłam wyrzuty. Miesiąc temu też wybuchnęłam więc miałam miesiąc kwaśnej miny a w sobotę rozmowę o rozwodzie.




jakbym czytała o swoim mężu
Wiem co czujesz naprawde......

te same problemy powróciły - wg mnie on spędza ze mną za mało czasu, nie okazuje uczuć np. nawet z jakiejś okazji kwiatka mi nie kupi, nie ma żadnych propozycji żebyśmy coś oprócz zakupów robili wspólnie, na moje propozycje reaguje co najwyżej akceptacją połączoną ze znudzeniem bądź irytacją, większą część wolnego czasu albo śpi albo gapi się w komputer albo spędza go z sąsiadem - jednocześnie kolegą z lat szkolnych. Za znając męża już te kilka lat wiele razy rózne moje żale i pretensje przemilczałam ale to ma dwa skutki - raz że mnie też się odechciewało i powoli oddalaliśmy się od siebie żyjąc razem ale tak naprawdę osobno, a dwa co jakiś czas nie wytrzymywałam i robiłam wyrzuty. Miesiąc temu też wybuchnęłam więc miałam miesiąc kwaśnej miny a w sobotę rozmowę o rozwodzie.




jakbym czytała o swoim mężu
Wiem co czujesz naprawde......

[joozef]

A ja jakbym czytał opis swojej żony. Nie znam do końca Twojej sytuacji, ale Twój mążnie jest wcale taki zły. Zgadzam się z tym co powiedziała Samobója - zauważenie i pochwalenie na faceta działa jak nic innego. A jak nie jest "pogłaskany po główce" to czule się niezauważony, zapomniany itp. Co ja bym dał, żeby moja żona nie uważała dokładnie tak jak ty.
Spróbuj, może Wam się uda. Bo u mnie to już chyba niewiele może się zdażyć. Bo wg. mnie do tego to prowadzi. Budujesz w sobie całą serię negatywnego myślenia na temat męża a potem się w tym utwierdzasz. I nadchodzi wreszcie czas, kiedy on się zmienia, próbuje, stara. Ale wtedy Ty masz jużtak silny obraz "tego złego męża" żę już niewiele może CIEBIE zmienić. Ja dokładnie to przeżywam. Od 3 lat. Więc, jeżeli możesz zadbaj o komunikację i zauważ tego człowieka obok Ciebie, nawet jeżeli widzisz jego błędy

A ja jakbym czytał opis swojej żony. Nie znam do końca Twojej sytuacji, ale Twój mążnie jest wcale taki zły. Zgadzam się z tym co powiedziała Samobója - zauważenie i pochwalenie na faceta działa jak nic innego. A jak nie jest "pogłaskany po główce" to czule się niezauważony, zapomniany itp. Co ja bym dał, żeby moja żona nie uważała dokładnie tak jak ty.
Spróbuj, może Wam się uda. Bo u mnie to już chyba niewiele może się zdażyć. Bo wg. mnie do tego to prowadzi. Budujesz w sobie całą serię negatywnego myślenia na temat męża a potem się w tym utwierdzasz. I nadchodzi wreszcie czas, kiedy on się zmienia, próbuje, stara. Ale wtedy Ty masz jużtak silny obraz "tego złego męża" żę już niewiele może CIEBIE zmienić. Ja dokładnie to przeżywam. Od 3 lat. Więc, jeżeli możesz zadbaj o komunikację i zauważ tego człowieka obok Ciebie, nawet jeżeli widzisz jego błędy

[julita165]

Ja wiem, że z postów to tak wygląda bo celowo opisałam tylko jego wady i moje "ale" do męza. Tak naprawdę jednak staram sie nie wylewać na niego swoich zalów. I docenić jeśli zrobi coś co mi się spodoba. Może za mało , za rzadko. Nie wiem.
W prywatnym poście ktoś mi podpowiedział lekturę "Dlaczego mężczyźni kochają zołzy". Jestem już połowie. I widzę siebie w wielu opisach "miłej dziewczyny". Np. przywołują sytuację, że facet miał samolot z innego miast o 6 rano. I zaproponował partnerce żeby ona wstała o 4, pojechała po niego, odwiozła go na lotnisko to na 8 zdąży do pracy. Oczywiście odmówiła. U nas może tak ekstremalnych sytuacji nie było ale wyjeżdżanie po męża o północy owszem. A przeciez móglby wrócić nocnym autobusem albo taxi. I takie moje zachowania się całkiem ucieły jak urodził się synek i od tego czasu zaczęło się sypać. Przez pierwszych kilka lat rzeczywiście pokazałam mężowi że jestem na każde jego zawołanie więc potem nastąpił nagły zonk.

Ja wiem, że z postów to tak wygląda bo celowo opisałam tylko jego wady i moje "ale" do męza. Tak naprawdę jednak staram sie nie wylewać na niego swoich zalów. I docenić jeśli zrobi coś co mi się spodoba. Może za mało , za rzadko. Nie wiem.
W prywatnym poście ktoś mi podpowiedział lekturę "Dlaczego mężczyźni kochają zołzy". Jestem już połowie. I widzę siebie w wielu opisach "miłej dziewczyny". Np. przywołują sytuację, że facet miał samolot z innego miast o 6 rano. I zaproponował partnerce żeby ona wstała o 4, pojechała po niego, odwiozła go na lotnisko to na 8 zdąży do pracy. Oczywiście odmówiła. U nas może tak ekstremalnych sytuacji nie było ale wyjeżdżanie po męża o północy owszem. A przeciez móglby wrócić nocnym autobusem albo taxi. I takie moje zachowania się całkiem ucieły jak urodził się synek i od tego czasu zaczęło się sypać. Przez pierwszych kilka lat rzeczywiście pokazałam mężowi że jestem na każde jego zawołanie więc potem nastąpił nagły zonk.

[julita165]

Była w naszym życiu taka sytuacja która doprowadziła mnie do prawdziwego szału i byłam o krok od żądania rozwodu tylko, że byłam wtedy w 6 miesiącu ciąży i mama przekonała mnie żebym takich decyzji w takim momencie nie podejmowała.
Otóz obchodziliśmy rocznicę ślubu, zaprosiliśmy na grilla najbliższą rodzinę. Mąż był jakiś nie w sosie ale nie wiedziałam o co chodzi. Nic jakiegoś się nie wydarzyło. Rano byliśmy u lekarza, cieszyliśmy się że dziecko się dobrzez rozwija, potem robiliśmy te zakupy na grilla ale w trakcie imprezy coraz bardziej coś było nie tak. Niby nic konkretnego ale ja jestem dobra w wyczuwaniu jego humorków. Był alkohol ale oprócz męża nie było nikogo do jakiegoś większego drinkowania. W końcu ja już się położyłam i słyszałam jak mąż nadal siedzi przy grillu z moim bratem i jego żoną i coś tam starsznie dyskutuje, potem poszedł na sapcer z psem ale długo chodził bo jak wrócił robiło się jasno. Bardzo wcześnie przyjechał po niego kolega z którym mial pojechac do innego miasta bo może ten kolega kupi samochód więc żeby miał kto wrócić starym. I wrócił....pijany w sztok. Do nieprzytomności. Uchlał się z tym kolegą w aucie, a właściwie sam bo kolega prowadził. Nie wiedzieć czemu, w biały dzień. Brat z żoną u nas nocowali, jeszcze byli, obciach straszny, niedziela zrąbana. nawet jakbym chciała to nie miałabym się gdzie położyć bo zwalił się na łóżko. Zla byłam okrutnie. Późnym wieczorem wyszedł do pracy jak zwykle na kilka dni. Wtedy nie odezwałam się do niego pierwsza. Wysłał stos sms-ów kajając się strasznie. Postawiłam pewne warunki, on się zgodził i...w dniu w którym wracał do domu z samego rana mnie, jeszcze urażoną żonę, w dodatku w ciąży proponuje żebym po niego przyjechała bo po drodze chciałby jeszcze kwiatki mi kupić.

Była w naszym życiu taka sytuacja która doprowadziła mnie do prawdziwego szału i byłam o krok od żądania rozwodu tylko, że byłam wtedy w 6 miesiącu ciąży i mama przekonała mnie żebym takich decyzji w takim momencie nie podejmowała.
Otóz obchodziliśmy rocznicę ślubu, zaprosiliśmy na grilla najbliższą rodzinę. Mąż był jakiś nie w sosie ale nie wiedziałam o co chodzi. Nic jakiegoś się nie wydarzyło. Rano byliśmy u lekarza, cieszyliśmy się że dziecko się dobrzez rozwija, potem robiliśmy te zakupy na grilla ale w trakcie imprezy coraz bardziej coś było nie tak. Niby nic konkretnego ale ja jestem dobra w wyczuwaniu jego humorków. Był alkohol ale oprócz męża nie było nikogo do jakiegoś większego drinkowania. W końcu ja już się położyłam i słyszałam jak mąż nadal siedzi przy grillu z moim bratem i jego żoną i coś tam starsznie dyskutuje, potem poszedł na sapcer z psem ale długo chodził bo jak wrócił robiło się jasno. Bardzo wcześnie przyjechał po niego kolega z którym mial pojechac do innego miasta bo może ten kolega kupi samochód więc żeby miał kto wrócić starym. I wrócił....pijany w sztok. Do nieprzytomności. Uchlał się z tym kolegą w aucie, a właściwie sam bo kolega prowadził. Nie wiedzieć czemu, w biały dzień. Brat z żoną u nas nocowali, jeszcze byli, obciach straszny, niedziela zrąbana. nawet jakbym chciała to nie miałabym się gdzie położyć bo zwalił się na łóżko. Zla byłam okrutnie. Późnym wieczorem wyszedł do pracy jak zwykle na kilka dni. Wtedy nie odezwałam się do niego pierwsza. Wysłał stos sms-ów kajając się strasznie. Postawiłam pewne warunki, on się zgodził i...w dniu w którym wracał do domu z samego rana mnie, jeszcze urażoną żonę, w dodatku w ciąży proponuje żebym po niego przyjechała bo po drodze chciałby jeszcze kwiatki mi kupić.

[grzegorz_]

Super powód do rozwodu - mąż się raz upił.
I co z tego że się upił? Jak się domyślam alkoholikiem nie jest
i nie upija się regularnie?
Dziwie mu sie tylko, że sie potem tak kajał jakby popełnił ciężkie przestępstwo.
Oczywiście upicie się to nie powód do dumy,
ale zna ktoś faceta, który nigdy w życiu się nie upił?

To o czym piszesz to troche czepianie się i wypominanie jakichś głupot sprzed pewnie kilku lat.
Być może miedzy Wami są znacznie poważniejsze problemy niż "obciach przed siostrą" i to że "mąż padł pijany i zajał łózko"....tego nie wiemy.

Super powód do rozwodu - mąż się raz upił.
I co z tego że się upił? Jak się domyślam alkoholikiem nie jest
i nie upija się regularnie?
Dziwie mu sie tylko, że sie potem tak kajał jakby popełnił ciężkie przestępstwo.
Oczywiście upicie się to nie powód do dumy,
ale zna ktoś faceta, który nigdy w życiu się nie upił?

To o czym piszesz to troche czepianie się i wypominanie jakichś głupot sprzed pewnie kilku lat.
Być może miedzy Wami są znacznie poważniejsze problemy niż "obciach przed siostrą" i to że "mąż padł pijany i zajał łózko"....tego nie wiemy.

[róża]

Cytat:

Mąż nie ma podejścia do synka.

Nie ma podejścia, jakie Twoim zdaniem jest poprawne, czyli idealne... Wydaje się, że to właśnie dziecko zamiast Was łączyć - dzieli. Mąż pewnie nie dość, że z racji pobytu poza domem spędza z nim niewiele czasu, to jeszcze nieustanna Twoja krytyka. Nie dziwię się takim jego reakcjom. Rowerek... Czy nie byłoby miło gdyby to ojciec kupił synowi pierwszy w życiu rowerek? Syn nudził się w ogrodzie, bo tata z kolegą rozmawiał i znowu pretensje do taty, że nie tak... Itd... A gdyby tak jeszcze guza tam sobie wtedy nabił to dopiero by było!!! Chyba zmiany musisz zacząć od siebie.
Wydaje się, że syn stał się całym Twoim światem i nie ma w nim miejsca dla męża.

Cytat:

Mąż nie ma podejścia do synka.

Nie ma podejścia, jakie Twoim zdaniem jest poprawne, czyli idealne... Wydaje się, że to właśnie dziecko zamiast Was łączyć - dzieli. Mąż pewnie nie dość, że z racji pobytu poza domem spędza z nim niewiele czasu, to jeszcze nieustanna Twoja krytyka. Nie dziwię się takim jego reakcjom. Rowerek... Czy nie byłoby miło gdyby to ojciec kupił synowi pierwszy w życiu rowerek? Syn nudził się w ogrodzie, bo tata z kolegą rozmawiał i znowu pretensje do taty, że nie tak... Itd... A gdyby tak jeszcze guza tam sobie wtedy nabił to dopiero by było!!! Chyba zmiany musisz zacząć od siebie.
Wydaje się, że syn stał się całym Twoim światem i nie ma w nim miejsca dla męża.

[julita165]

Odpowiadając Samboi: spróbuję się zastosować ale tydzień będzie ciężko skoro widujemy się z mężem tylko w soboty i niedzielę. I ja już tak staram się postępować np. w niedzielę dał synkowi na Dzień Dziecka piękny garaż. I chociaż to już było po naszej rozmowie o rozwodzie i naprawdę było mi ciężko powiedziałam mu że super, że taki fajny prezent kupił. Naprawdę ale chyba taki raz dziennie że coś zrobił dobrze to się zdarzało. Może zbyt mało gorliwie. Może to było bardziej w stylu "o to fajnie" i przechodziłam do swoich spraw.

Odpowiadając Samboi: spróbuję się zastosować ale tydzień będzie ciężko skoro widujemy się z mężem tylko w soboty i niedzielę. I ja już tak staram się postępować np. w niedzielę dał synkowi na Dzień Dziecka piękny garaż. I chociaż to już było po naszej rozmowie o rozwodzie i naprawdę było mi ciężko powiedziałam mu że super, że taki fajny prezent kupił. Naprawdę ale chyba taki raz dziennie że coś zrobił dobrze to się zdarzało. Może zbyt mało gorliwie. Może to było bardziej w stylu "o to fajnie" i przechodziłam do swoich spraw.

[róża]

No dobrze, że chociaż garaż pozwoliłaś mu kupić
Julito, tutaj wyszukałam ciekawy artykuł dla Ciebie:

http://www.katolik.pl/ojc...787,416,cz.html

No dobrze, że chociaż garaż pozwoliłaś mu kupić
Julito, tutaj wyszukałam ciekawy artykuł dla Ciebie:

http://www.katolik.pl/ojc...787,416,cz.html

[julita165]

Ale ja się w dużej mierze z tym artykułem zgadzam ! I chodzi o to że takiego zaangażowania w wychowanie synka oczekuję od męża a go nie ma.

Ale ja się w dużej mierze z tym artykułem zgadzam ! I chodzi o to że takiego zaangażowania w wychowanie synka oczekuję od męża a go nie ma.

[róża]

Ta nieobecność ojca przez 5 dni tygodnia, zapewne to nie jest dobre. Może zwyczajnie nie było wystarczająco czasu, aby nauczyć się ojcostwa??? Jednak, kiedy już jest - nie nadzoruj kontaktów, zostaw ich nawet samych Odetchnij. Poradzą sobie. Niech umacniają się między nimi serdeczne więzi, bo ...w atmosferze, jaką tworzysz w swojej nadgorliwości - nie sposób.

Ta nieobecność ojca przez 5 dni tygodnia, zapewne to nie jest dobre. Może zwyczajnie nie było wystarczająco czasu, aby nauczyć się ojcostwa??? Jednak, kiedy już jest - nie nadzoruj kontaktów, zostaw ich nawet samych Odetchnij. Poradzą sobie. Niech umacniają się między nimi serdeczne więzi, bo ...w atmosferze, jaką tworzysz w swojej nadgorliwości - nie sposób.

[julita165]

Są takie sytuacje. Np. mąz po coś tam wybiera się do sklepu i proponuje synkowi spacer to ja nigdy nie oponuję, zachęcam. Jak widzę, że naprawdę ładnie sie bawią to nawet chętnie np. poczytam sobie książkę. Proponowałam żeby mąż załatwiał sprawę wieczornych kapieli ale mąż nie chce. I z mężem jest taki problem że jak on ma jakiś problem ze mną albo w ogóel jest jakiś wkurzony albo ma ochotę zająć się czymś innym to synek go tylko denerwuje i daje mu to odczuć. I to w takich sytuacjach ja nie mogę biernie patrzeć jak synkowi jest przykro. Mąż prawie nigdy w weekendy nie wstaje tk wcześnie jak synek i nawet jak ten go tam próbuje jakoś zagadywać, zaczepiać to się od niego w sposób niegrzeczny opędza. Kurcze, dziecko ma się całą dobę a nie po godzinie 11 ! Poza tym jak mężowi coś z synkiem nie wychodzi to on sam się od razu poddaje i odsyła go do mnie. Np. poszedł do sąsiada oglądać mecz. Zabrał synka, żeby tam się pobawił z córką sąsiada. Ale po jakiejś godzinie go do mnie odprowadził bo synek już nie chciał tam być. No to zamiast odprowadzać go do mnie powinien spowodować zeby jednak chcial tam być. A wiem z obserwacji jaka jest postawa męża. On tam poszedł an mecz a synek mial się bawić z córką sąsiada i mu nie przeszkadzać. Z chwilą kiedy ten model został naruszony odprowadził synka do mamy. A wystarczyłoby żeby na parę minut oderwał się od TV i jakos synka zachęcił. Sama nie raz jestem postawiona w sytuacji, że gdzies tam z snkiem jestem, jemu coś się nie spodoba i jakoś sobie z tym radzę a nie odprowadzam do taty. Pisałam, że synek jest trudny wychowawczo ale się nie poddaje ani na niego nie krzyczę i nie odwracam się plecami bo takie czy inne zachowanie mi się nie podoba co oczywiście nie znaczy, że nie koryguję zachowań synka.
W relacjach z synkiem jest taki problem jak i relacjach ze mną. Jeśli coś mu nie wychodzi to ucieka. ja już nie raz tłumaczyłam męzowi że za jakoś relacji z dzieckiem zawsze odpowiada tylko dorosły, że ja im tych relacji nie stworzę, że rozumiem że z powodu swojej nieobecności jest mu trudniej ale tym bardziej powinien się starać jak już ma wolny czas. A mój mąż to się stara np. tak jak w Dzień Dziecka. Ponieważ bylismy pokłóceni to sam kupił synkowi prezent ale spał do 12.30! żeby nie było że po pracy zmęczony, był to tylko skutek poważnego nadużycia alkoholu z sąsiadem w sobotni wieczór. W między czasie kilka razy synek go zaczepiał to go odpychał. Jak już wstał to najpierw godzinkę jadł śniadanie. Potem poszedł po coś do sąsiada. A dopiero potem dał dziecku ten garaż, złożyli go razem ale już czasu mężowi nie wystarczyło żeby go odpowiednio okleić bo przyszli wcześniej umówieni goście, a zaraz po grillu pojechał do pracy. Jakby chciał naprawiać relacje z dzieckiem to mógł wstać rano i pół dnia się z nim bawić, zabrać gdzieś, wymysleć cokolwiek a ja w tym czasie mogłabym spokojnie przygotować tegop grilla. A na własną prośbę mąż się tego czasu i tej relacji z dzieciem pozbawił. Czy ja mam go budzić w takich sytuacjach czy co ?

Są takie sytuacje. Np. mąz po coś tam wybiera się do sklepu i proponuje synkowi spacer to ja nigdy nie oponuję, zachęcam. Jak widzę, że naprawdę ładnie sie bawią to nawet chętnie np. poczytam sobie książkę. Proponowałam żeby mąż załatwiał sprawę wieczornych kapieli ale mąż nie chce. I z mężem jest taki problem że jak on ma jakiś problem ze mną albo w ogóel jest jakiś wkurzony albo ma ochotę zająć się czymś innym to synek go tylko denerwuje i daje mu to odczuć. I to w takich sytuacjach ja nie mogę biernie patrzeć jak synkowi jest przykro. Mąż prawie nigdy w weekendy nie wstaje tk wcześnie jak synek i nawet jak ten go tam próbuje jakoś zagadywać, zaczepiać to się od niego w sposób niegrzeczny opędza. Kurcze, dziecko ma się całą dobę a nie po godzinie 11 ! Poza tym jak mężowi coś z synkiem nie wychodzi to on sam się od razu poddaje i odsyła go do mnie. Np. poszedł do sąsiada oglądać mecz. Zabrał synka, żeby tam się pobawił z córką sąsiada. Ale po jakiejś godzinie go do mnie odprowadził bo synek już nie chciał tam być. No to zamiast odprowadzać go do mnie powinien spowodować zeby jednak chcial tam być. A wiem z obserwacji jaka jest postawa męża. On tam poszedł an mecz a synek mial się bawić z córką sąsiada i mu nie przeszkadzać. Z chwilą kiedy ten model został naruszony odprowadził synka do mamy. A wystarczyłoby żeby na parę minut oderwał się od TV i jakos synka zachęcił. Sama nie raz jestem postawiona w sytuacji, że gdzies tam z snkiem jestem, jemu coś się nie spodoba i jakoś sobie z tym radzę a nie odprowadzam do taty. Pisałam, że synek jest trudny wychowawczo ale się nie poddaje ani na niego nie krzyczę i nie odwracam się plecami bo takie czy inne zachowanie mi się nie podoba co oczywiście nie znaczy, że nie koryguję zachowań synka.
W relacjach z synkiem jest taki problem jak i relacjach ze mną. Jeśli coś mu nie wychodzi to ucieka. ja już nie raz tłumaczyłam męzowi że za jakoś relacji z dzieckiem zawsze odpowiada tylko dorosły, że ja im tych relacji nie stworzę, że rozumiem że z powodu swojej nieobecności jest mu trudniej ale tym bardziej powinien się starać jak już ma wolny czas. A mój mąż to się stara np. tak jak w Dzień Dziecka. Ponieważ bylismy pokłóceni to sam kupił synkowi prezent ale spał do 12.30! żeby nie było że po pracy zmęczony, był to tylko skutek poważnego nadużycia alkoholu z sąsiadem w sobotni wieczór. W między czasie kilka razy synek go zaczepiał to go odpychał. Jak już wstał to najpierw godzinkę jadł śniadanie. Potem poszedł po coś do sąsiada. A dopiero potem dał dziecku ten garaż, złożyli go razem ale już czasu mężowi nie wystarczyło żeby go odpowiednio okleić bo przyszli wcześniej umówieni goście, a zaraz po grillu pojechał do pracy. Jakby chciał naprawiać relacje z dzieckiem to mógł wstać rano i pół dnia się z nim bawić, zabrać gdzieś, wymysleć cokolwiek a ja w tym czasie mogłabym spokojnie przygotować tegop grilla. A na własną prośbę mąż się tego czasu i tej relacji z dzieciem pozbawił. Czy ja mam go budzić w takich sytuacjach czy co ?

[grzegorz_]

Julita

Będzie Ci łatwiej jak będziesz sama, non stop z dzieckiem?

A tak nawiasem widzisz w człowieku którego poślubiłaś mężczyznę, męża, czy tylko ojca Twojego dziecka?

Julita

Będzie Ci łatwiej jak będziesz sama, non stop z dzieckiem?

A tak nawiasem widzisz w człowieku którego poślubiłaś mężczyznę, męża, czy tylko ojca Twojego dziecka?

[julita165]

No i jeszcze zachowanie męża w związku z logopedą. Jak synek miał 2l i 3 m-ce i praktycznie nic nie mówił postanowiłam interweniować. Poszłam na wizytę do logopedy, który skierował mnie do neurologa, psychologa, larygnologa, audiologa aż w końcu stanęło, ze to proste opóźnienie mowy ale jednak znaczne i raz tygodniu mamy chodzić na zajęcia a oprócz tego mnóstwo zaleceń do domu jak się z nim bawić.
A mąz na to że zajęcia u logopedy są zbędne, że jak synek bedzie miał 3 lata to zacznie mówić, że chłopcy mówią później chociaż szczególowo opowiadałam mu czego dowiedziałam się od lodopedy: ze to mit że chłopcy mówią później, że opóźnienie jest za duże żeby tak tylko czekac, że dobrze że tak wcześnie interweniowałam. Ale mąż swoje ze on wie lepiej. Powiedziałam, że nie mam zamiaru rezygnować z tych zajęć dopóki nie zobaczę poprawy więc mąż nie mając oczywiście możliwości żeby mnie powstrzymać strzelił focha. Jego zdaniem ja źle robię, że chodzę do logopedy z ledwo mówiącym dzieckiem, które za 3 miesiące ma iść do przedszkola. Nie rozumiem gdzie tkwi mój błąd.
Ktoś tam napisał, że to nie ja powinna kupić dziecku rower tylko byłoby lepiej pozwolić na to ojcu. Myślicie, że na to nie wpadłam ? A i owszem zaproponowałam kiedyś w weekend żebyśmy razem pojechali po rowery. Obejrzał, żaden nie był dobry, no i tak od razu kupować, ogólnie wyraz twarzy jakbym głupotę chciała zrobić, wspominanie że kiedyś tam dostał taki mały trójkołowy i na nim nie chciał jeździć...No to co miałam zrobić. W poniedziałek kupiłam sama. I to nawet rozmawiałam z mężem czy lepiej biegowy czy normalny i w końcu choć sama skłaniałam się ku wersji biegowego to kupiłam normalny bo mąż twierdził że będzie lepszy.
Ja nie twierdzę, że mąż nie kocha dziecka bo pewnie kocha ale nie ma dla niego ani czasu ani cierpliwości ani zrozumienia.

No i jeszcze zachowanie męża w związku z logopedą. Jak synek miał 2l i 3 m-ce i praktycznie nic nie mówił postanowiłam interweniować. Poszłam na wizytę do logopedy, który skierował mnie do neurologa, psychologa, larygnologa, audiologa aż w końcu stanęło, ze to proste opóźnienie mowy ale jednak znaczne i raz tygodniu mamy chodzić na zajęcia a oprócz tego mnóstwo zaleceń do domu jak się z nim bawić.
A mąz na to że zajęcia u logopedy są zbędne, że jak synek bedzie miał 3 lata to zacznie mówić, że chłopcy mówią później chociaż szczególowo opowiadałam mu czego dowiedziałam się od lodopedy: ze to mit że chłopcy mówią później, że opóźnienie jest za duże żeby tak tylko czekac, że dobrze że tak wcześnie interweniowałam. Ale mąż swoje ze on wie lepiej. Powiedziałam, że nie mam zamiaru rezygnować z tych zajęć dopóki nie zobaczę poprawy więc mąż nie mając oczywiście możliwości żeby mnie powstrzymać strzelił focha. Jego zdaniem ja źle robię, że chodzę do logopedy z ledwo mówiącym dzieckiem, które za 3 miesiące ma iść do przedszkola. Nie rozumiem gdzie tkwi mój błąd.
Ktoś tam napisał, że to nie ja powinna kupić dziecku rower tylko byłoby lepiej pozwolić na to ojcu. Myślicie, że na to nie wpadłam ? A i owszem zaproponowałam kiedyś w weekend żebyśmy razem pojechali po rowery. Obejrzał, żaden nie był dobry, no i tak od razu kupować, ogólnie wyraz twarzy jakbym głupotę chciała zrobić, wspominanie że kiedyś tam dostał taki mały trójkołowy i na nim nie chciał jeździć...No to co miałam zrobić. W poniedziałek kupiłam sama. I to nawet rozmawiałam z mężem czy lepiej biegowy czy normalny i w końcu choć sama skłaniałam się ku wersji biegowego to kupiłam normalny bo mąż twierdził że będzie lepszy.
Ja nie twierdzę, że mąż nie kocha dziecka bo pewnie kocha ale nie ma dla niego ani czasu ani cierpliwości ani zrozumienia.

[delirium]

A................po co 2.5 letniemu dziecku rower?

A................po co 2.5 letniemu dziecku rower?