Celem tego forum jest niesienie pomocy małżonkom przeżywającym kryzys na każdym jego etapie, którzy chcą ratować
swoje sakramentalne małżeństwa, także po rozwodzie i gdy ich współmałżonkowie są uwikłani w niesakramentalne związki
|
|
Podjęłam decyzję o rozstaniu |
| Autor |
Wiadomość |
mare1966
[Usunięty]
|
 Wysłany: 2014-05-30, 14:49
|
|
|
Lil
kwestia zamiłowania do porządku
jest cechą osobniczą .
Nie zważa na płeć , idzie w poprzek rodzin .
Jedno dziecko ma porzadek , a drugie gałagan .
Przy czym może ktoś mieć gałagan w domu , a np. porzadek w ogrodzie .
Może np. tylko pozostawiać wszędzie kubki i szklanki .
Będą też osoby wszystko chowajace do szafy , składajace i chowające .
Każdy śmieć , okruszek będzie je drażnił .
UMIAR .
W jedną i drugą stronę .
---------------------------------------------------
Podałem Ci przykład praktyczny , jak ograniczyć stos talerzy , kubków itd.
Możesz też zapakować do kartonu i zakleić , wynieść .
Śmieci SIĘ SEGREGUJE , nawet dla samego siebie .
Przede wszystkim osobny kosz na odpadki żywnościowe , resztki z talerzy .
To się wynosi częściej .
Osobno plastik i osobno papier .
Wiedomo , jak domek - to część można zutylizować u siebie .
Obierki czyszczą komin ponoć .
Wiadomo , lepiej mieć garderowę i WIESZAKI ( odpada składanie i wyciąganie ze stosu )
Chodzi się w wielu rzeczch na raz , inne na wyjście , inne po domu , inne jak coś facet robi .
Do tego raz słońce , raz deszcz i się zbiera tych rzeczy . 
Trudno to składać i chować .
Ja sam mam kilka rodzajów butów "pod ręką" .
Z lodówki wywalam puste słoiki ( np 3 - 4 po dżemach , walaja się butelki pet itd. )
Kosz na bieliznę - rozumiesz skarpetki 
bynajmniej moich dorastajacych się kiszą
Ale też np. lubię mieć rzczy "tak jak zostawiłem" np. jak coś robię zwłaszcza .
Jak ktoś niby posprzata -to nic nie można znaleźć .
Przynieś ze sklepu duże pudło i tam wrzucaj garderobę męża ,
a jak zalatuje - to na balkon .
....... co na podłodze to do śmietnika ewentualnie 
No wiesz - dom to NIE MUZEUM .
P.s. Boyek ponoć taki pedant , a Tiliana "  gałaganiara" .
Sie zamieńcie . |
|
 |
|
 |
moc nadziei
[Usunięty]
|
| Wysłany: 2014-05-30, 15:01
|
|
|
| Lil napisał/a: |
| Nini napisał/a: | | Cytat: | | ciągle miotałam się pomiędzy sposobem postępowania polecanym na terapiach, czyli stawianie wymagań, warunków i wyciąganie konsekwencji a nieustannym wezwaniem Boga do miłości, życzliwości, wyrozumiałości... |
A widzisz tu jakąś sprzeczność?! |
Chyba niezbyt precyzyjnie się wyraziłam. Tzn. ja nie potrafię połączyć jednego i drugiego, choć wydaje się, że jest to możliwe. Miałam raczej na myśli postawę odcinania się, oddalania, budowania takiego muru obronnego wokół siebie, a po drugiej stronie postawę otwartej miłości, która nie boi się narażać na zranienia, nieustannie przebacza, która wyciąga rękę, oferuje swą pomoc...
|
Mogę napisać tylko z własnego doświadczenia.
Poprosiłam męża o to, by przestał mnie ranić kontaktami z kochanką, lub odszedł.
Wybrał to drugie.
Mieszkam bez niego i nie zgodzę się na żadne poważne rozmowy o powrocie do rodziny czy naprawie, dopóki nie zrealizuje pewnego zestawu decyzji.
Utrzymuję go na dystans i jakoś dzięki Bogu radzę sobie z tym. (Dystans dotyczy mnie, nie dzieci).
W momencie jego odjazdu powiedziałam mu kilka rzeczy, których nie zmieniam, i które są cały czas aktualne. Co jakiś czas przy różnych okazjach wysyłam te komunikaty nadal.
Dotyczą one mojej otwartości na pojednanie, wiary w moc Sakramentu, przekonania o możliwości naprawy.
Unikanie kontaktów i twarde rozmowy o alimentach/kontaktach nie wykluczają mojej wewnętrznej postawy - kocham go i chcę jego dobra, ale z daleka, bo wciąż mnie krzywdzi. |
|
 |
|
|
grzegorz_
[Usunięty]
|
| Wysłany: 2014-05-30, 15:09
|
|
|
| Lil napisał/a: |
Grzegorz, uważasz, że talerze mi przeszkadzają, ponieważ nie kocham męża? |
Uważam, że gdyby mąż okazywał Ci miłość to to, że zostawi skarpety na podłodze
czy nie zmyje talerza miałoby małe znaczenie.
(Oczywiście nie mam na myśli skrajnych przypadków, czyli kochających mężów, ale
z natury trutni, wychowanych przez mamusie na totalnych leni.
W takich przypadkach tylko kobieta tradycyjnie wychowana na "służącą męża" może wytrzymać) |
|
|
|
|
|
macko
[Usunięty]
|
| Wysłany: 2014-05-30, 15:43
|
|
|
| Samboja napisał/a: |
Spotykamy mężczyznę, zakochujemy się, jest miłość czyt. zakochanie, cudownie, świat wiruje. Wszystko mija a zostaje życie i nagle okazuje się, że mężczyzna to tak naprawdę chłopiec, i to chłopiec z problemami, skupiony na sobie, egocentryk i egoista nie zdolny do współczucia i empatii...wszystko spada na głowe kobiety i zostaje sama... |
coś tu się nie zgadza biorąc pod uwagę, że (ponoć) okres kiedy ten świat wiruje to ok. 1/2 roku a średni czas chodzenia ze sobą jest jednak sporo dłuższy.
Chciałoby się zapytać czy te problemy chłopiec zawsze miał, a jeśli tak to po co było za niego wychodzić, czy może przy żonie się ich nabawił  |
|
|
|
|
|
Anita11
[Usunięty]
|
| Wysłany: 2014-05-30, 16:44
|
|
|
Zgadzam sie z Grzegorzem,że gdyby było wsparcie ze strony męża,okazywanie miłości i czułości to pewnie bałaganiarstwo byłoby tylko od czasu do czasu powodem zwykłej sprzeczki. Nie wywołałoby takiej frustracji.
Ale wiesz co Lil niedobrze mieć pedanta w domu. Każda skrajność niedobra.
Ja podziwiam postawę Krawędzi nadziei,wydaje mi się bardzo właściwa i zdrowa taka postawa.
Lil a czy w Twoim małżeństwie jest coś pozytywnego na dziś? Czy mąż coś,cokolwiek z siebie daje? |
|
|
|
|
|
Lil
[Usunięty]
|
| Wysłany: 2014-05-30, 16:58
|
|
|
| mare1966 napisał/a: | Na dodatek mogę napisać , że ktoś i o mnie tak stwierdził
"bo mu było tak wygodnie" .
......... NIE BYŁO
więc ...... nie odpowiadajmy za kogoś |
A wiecie, co mój mąż powiedział na przedostatniej, wspólnej wizycie u terapeuty? Że gdyby mi naprawdę zależało na jego terapii, to już bym z nim nie rozmawiała, a skoro nadal rozmawiam, to znaczy, że tu musi chodzić o coś innego. 
Normalnie jakbym w policzek dostała!
| mare1966 napisał/a: | Samboja
| Cytat: | Lil kochana,
Spotykamy mężczyznę, zakochujemy się, jest miłość czyt. zakochanie, cudownie, świat wiruje. Wszystko mija a zostaje życie i nagle okazuje się, że mężczyzna to tak naprawdę chłopiec, i to chłopiec z problemami, skupiony na sobie, egocentryk i egoista nie zdolny do współczucia i empatii...wszystko spada na głowe kobiety i zostaje sama...raniona, krzywdzona, wykorzystywana, zdradzana, oszukiwana, nie brana pod uwagę tak naprawdę sama się na to zgadza, bo okazuje się, że nie umie bez tego faceta żyć...boi się żyć sama.
I tak jak bardzo niefajne jest to, że egoista jest egoistą tak samo nie fajnie jest, że kobieta jest altruistką, bo zamiast myślec o sobie najpierw myśli o innych (o mężu, o dzieciach). |
Ja mężczyzna stanowczo PROTESTUJĘ ! |
Mare protestujesz, bo akurat Ty taki nie jesteś i może nawet nie miałeś nigdy z kimś takim styczności, ale tacy mężczyźni istnieją! Samboja naprawdę pisała o moim mężu.
| Samboja napisał/a: | | I tak jak bardzo niefajne jest to, że egoista jest egoistą tak samo nie fajnie jest, że kobieta jest altruistką, bo zamiast myślec o sobie najpierw myśli o innych (o mężu, o dzieciach). |
Wiesz Samboja, ja mam jedak wrażenie, że nie byłam nigdy taką potulną, oddaną żoną, taką typową współuzależnioną żyjącą tylko dla innych... Zawsze miałam w sobie ogrom buntu i co jakiś czas wybuchałam gniewem, lawiną pretensji. Mam wrażenie, że jedak sporo egoizmu mną kierowało. Jako wychowana w rodzinie alkoholowej postanowiłam sobie nigdy nie dać się sprowadzić do takiej roli jak moja mama, czyli potulnej gosposi i sprzątaczki (no takiej służącej męża o jakiej dalej piszecie) i z tego powodu pewnie niejednokrotnie popadałam w drugą skrajność, nie znałam kompromisu...
| Nini napisał/a: | Długo patrzyłam na męża jak na tego, który krzywdzi, nie umie kochać, jest egoistą itd., a na siebie - jak na ofiarę, biedną wykorzystaną altruistkę, kochającą żonę, której miłość została podeptana itd. Na szczęście ten fałszywy obraz poszedł w drobiazgi: ja, żona seksoholika, też jestem chora, też żyję w zniewoleniu, też nie umiem kochać, też jestem seksoholikiem  |
Możesz mi Nini podpowiedzieć, co pomogło Ci w uświadomieniu sobie tego? Bo ja właśnie czuję, że taka jest prawda, ale jednak jeszcze nie mam w sobie takiego przekonania, co widać po liście żali... |
|
|
|
|
|
Anita11
[Usunięty]
|
| Wysłany: 2014-05-30, 17:01
|
|
|
mare to co chciałam Ci jeszcze napisać juz ubrała w słowa kenya
Dodam tylko uczucia Lil nie są złe. Bo uczucia zasadniczo nie są ani złe ani dobre. Tylko postawa jaka rodzą może byc zła lub dobra. |
|
|
|
|
|
Lil
[Usunięty]
|
| Wysłany: 2014-05-30, 20:58
|
|
|
| krawędź nadziei napisał/a: | | Mieszkam bez niego i nie zgodzę się na żadne poważne rozmowy o powrocie do rodziny czy naprawie, dopóki nie zrealizuje pewnego zestawu decyzji. |
W Twojej sytuacji, to i ja jestem przekonana, że to najlepsze rozwiązanie. Tylko, czy moją można tu równać? Czy na pewno i u mnie taki sposób działania będzie dobry?
A może ja po prostu boję się odpowiedzialności za tą decyzję? Coraz głupsza jestem...
| grzegorz_ napisał/a: | Uważam, że gdyby mąż okazywał Ci miłość to to, że zostawi skarpety na podłodze
czy nie zmyje talerza miałoby małe znaczenie. |
Zgadzam się.
| grzegorz_ napisał/a: | (Oczywiście nie mam na myśli skrajnych przypadków, czyli kochających mężów, ale
z natury trutni, wychowanych przez mamusie na totalnych leni.
W takich przypadkach tylko kobieta tradycyjnie wychowana na "służącą męża" może wytrzymać) |
O, o! Trafione w 10! No dobra 9, bo mój mąż kochający nie jest, przynajmniej ja tego nie czuję, za to wychowany został właśnie tak jak piszesz, na co ja mówię głośne NIE!
| macko napisał/a: | coś tu się nie zgadza biorąc pod uwagę, że (ponoć) okres kiedy ten świat wiruje to ok. 1/2 roku a średni czas chodzenia ze sobą jest jednak sporo dłuższy.
Chciałoby się zapytać czy te problemy chłopiec zawsze miał, a jeśli tak to po co było za niego wychodzić, czy może przy żonie się ich nabawił |
Tak, nie gra. Znałam męża przed ślubem bardzo krótko. Już wtedy okazywał mi ile dla niego znaczę, umawiał się ze mną na spotkanie, a przyjeżdzał bez słowa po 3 dniach... A ja byłam totalną kretynką i nie potrafiłam tego przerwać. Potem był grzech, ciąża i ślub.
| Anita11 napisał/a: | | Ale wiesz co Lil niedobrze mieć pedanta w domu. Każda skrajność niedobra. |
Nie uważam się za pedantkę. Naprawdę sądzicie, że tylko pedantowi może przeszkadzać stan mieszkania, który przedstawiam? Też tak żyjecie i jest Wam z tym dobrze?
| Anita11 napisał/a: | | Lil a czy w Twoim małżeństwie jest coś pozytywnego na dziś? Czy mąż coś,cokolwiek z siebie daje? |
Ja nie dostrzegam. |
|
|
|
|
|
moc nadziei
[Usunięty]
|
| Wysłany: 2014-05-30, 21:28
|
|
|
Posty nie na temat zostały przeniesione do wątku o tytule roboczym 
http://www.kryzys.org/viewtopic.php?t=11251 |
| Ostatnio zmieniony przez moc nadziei 2014-05-30, 21:51, w całości zmieniany 1 raz |
|
|
|
|
|
Lil
[Usunięty]
|
| Wysłany: 2014-05-30, 21:51
|
|
|
O, właśnie znowu sobie wyszedł, bo przecież "co on ma w domu?". Oto jego "chcę".
Tylko dlaczego to znowu tak boli?  |
|
|
|
|
|
kenya
[Usunięty]
|
| Wysłany: 2014-05-30, 22:08
|
|
|
| Boli droga Lil bo wciąż Ci zależy i chciałabyś innego życia. |
|
|
|
|
|
Lil
[Usunięty]
|
| Wysłany: 2014-05-30, 22:14
|
|
|
| To prawda. |
|
|
|
|
|
Nini
[Usunięty]
|
| Wysłany: 2014-05-30, 23:16
|
|
|
| Cytat: | | Tak, nie gra. Znałam męża przed ślubem bardzo krótko. Już wtedy okazywał mi ile dla niego znaczę, umawiał się ze mną na spotkanie, a przyjeżdzał bez słowa po 3 dniach... A ja byłam totalną kretynką i nie potrafiłam tego przerwać. Potem był grzech, ciąża i ślub. |
Tego samego typu jest moja własna historia: gdybym była zdrowa, nie zostałabym żoną chorego faceta, bo na długo przed ślubem było widać, że jest chory. Tylko że ja tej historii nie interpretowałabym w taki sposób, gdyby nie 12 kroków. Przeszłaś ten program, Lil? Jeśli nie, to bardzo Cię zachęcam. Można to zrobić przez Internet, jeśli nie ma grup tam, gdzie mieszkasz. Gdyby nie 12 kroków, nie byłabym w stanie przyjąć prawdy, zobaczyć tego, co widzieli pewnie wszyscy dookoła, usłyszeć, co naprawdę mówi mój mąż i dostrzec, co ja sama wyprawiam ze swoim życiem. Na 12 krokach przestałam się bać prawdy - i to był początek zmian.
Polecam Ci też książkę Carnesa "Od nałogu do miłości" - jest tam duży rozdział o współuzależnieniu od seksu: o tym, jak ono powstaje, jakie ma przejawy itd. W gruncie rzeczy to choroba równie wyniszczająca jak samo bezpośrednie uzależnienie od seksu.
Reszta na priv. |
|
|
|
|
|
Nini
[Usunięty]
|
| Wysłany: 2014-05-30, 23:19
|
|
|
| Cytat: | | Zawsze miałam w sobie ogrom buntu i co jakiś czas wybuchałam gniewem, lawiną pretensji. Mam wrażenie, że jedak sporo egoizmu mną kierowało. Jako wychowana w rodzinie alkoholowej postanowiłam sobie nigdy nie dać się sprowadzić do takiej roli jak moja mama, czyli potulnej gosposi i sprzątaczki (no takiej służącej męża o jakiej dalej piszecie) i z tego powodu pewnie niejednokrotnie popadałam w drugą skrajność, nie znałam kompromisu... |
Czyli - od bandy do bandy. Wychodzi z tego narowista służąca, czyli jednak służąca |
|
|
|
|
|
|
|
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach
Nie możesz załączać plików na tym forum
Możesz ściągać załączniki na tym forum
|
Dodaj temat do Ulubionych
Wersja do druku
|
Dla tych, którzy kochają - propozycja wzoru odpowiedzi na pozew rozwodowy
W odpowiedzi na pozew wnoszę o oddalenie powództwa w całości i nie rozwiązywanie małżeństwa stron przez rozwód.
UZASADNIENIE
Pomimo trudności jakie nasz związek przechodził i przechodzi uważam, że nadal można go uratować. Małżeństwa nie zawiera się na chwilę i nie zrywa w momencie, gdy dzieje się coś niedobrego. Pragnę nadmienić, iż w przyszłości nie zamierzam się już z nikim innym wiązać. Podjąłem (podjęłam) bowiem decyzję, że będę z żoną (mężem) na zawsze i dołożę wszelkich starań, aby nasze małżeństwo przetrwało. Scalenie związku jest możliwe nawet wtedy, gdy tych dobrych uczuć w nas nie ma. Lecz we mnie takie uczucia nadal są i bardzo kocham swoją żonę (męża), pomimo, iż w chwili obecnej nie łączy nas więź fizyczna. Jednak wyrażam pragnienie ratowania Naszego małżeństwa i gotowy (gotowa) jestem podjąć trud jaki się z tym wiąże. Uważam, że przy odrobinie dobrej woli możemy odbudować dobrą relację miłości.
Dobro mojej żony (męża) jest dla mnie po Bogu najważniejsze. Przed Bogiem to bowiem ślubowałem (ślubowałam).
Moim zdaniem każdy związek ma swoje trudności, a nieporozumienia jakie wydarzyły się między nami nie są powodem, aby przekreślić nasze małżeństwo i rozbijać naszą rodzinę. Myślę, że każdy rozwód negatywnie wpływa nie tylko na współmałżonków, ale także na ich rodziny, dzieci i krzywdzi niepotrzebnie wiele bliskich sobie osób. Oddziaływuje również negatywnie na inne małżeństwa.
Z moją (moim) żoną (mężem) znaliśmy się długo przed zawarciem naszego małżeństwa i uważam, że był to wystarczający czas na wzajemne poznanie się. Po razem przeżytych "X" latach (jako para, narzeczeni i małżonkowie) żona (mąż) jest dla mnie zbyt ważną osobą, aby przekreślić większość wspólnie spędzonych lat. Według mnie w naszym związku nie wygasły więzi emocjonalne i duchowe. Podkreślam, iż nadal kocham żonę (męża) i pomimo, że oddaliliśmy się od siebie, chcę uratować nasze małżeństwo. Osobiście wyrażam wolę i chęć naprawy naszych małżeńskich relacji, gdyż mam przekonanie, że każdy związek małżeński dotknięty poważnym kryzysem jest do uratowania.
Orzeczenie rozwodu spowodowałoby, że ucierpiałoby dobro wspólnych małoletnich dzieci stron oraz byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Dzieci potrzebują stabilnego emocjonalnego kontaktu z obojgiem rodziców oraz podejmowania przez obie strony wszelkich starań, by zaspokoić potrzeby rodziny. Rozwód grozi osłabieniem lub zerwaniem więzi emocjonalnej dzieci z rodzicem zamieszkującym poza rodziną. Rozwód stron wpłynie także niekorzystnie na ich rozwój intelektualny, społeczny, psychiczny i duchowy, obniży ich status materialny i będzie usankcjonowaniem niepoważnego traktowania instytucji rodziny.
Jestem katolikiem (katoliczką), osobą wierzącą. Moje przekonania religijne nie pozwalają mi wyrazić zgody na rozwód, gdyż jak mówi w punkcie 2384 Katechizm Kościoła Katolickiego: "Rozwód znieważa przymierze zbawcze, którego znakiem jest małżeństwo sakramentalne", natomiast Kompendium Katechizmu Kościoła Katolickiego w punkcie 347 nazywa rozwód jednym z najcięższych grzechów, który godzi w sakrament małżeństwa.
Wysoki Sądzie, proszę o danie nam szansy na uratowanie naszego małżeństwa. Uważam, ze każda rodzina, w tym i nasza, na to zasługuje. Nie zmienię zdania w tej ważnej sprawie, bo wtedy będę niewiarygodny w każdej innej. Brak wyrażenia mojej zgody na rozwód nie wskazuje na to, iż kierują mną złe emocje tj. złość czy złośliwość. Jednocześnie zdaję sobie sprawę, że nie zmuszę żony (męża) do miłości. Rozumiem, że moja odmowa komplikuje sytuację, ale tak czuję, takie są moje przekonania religijne i to dyktuje mi serce.
Bardzo kocham moją (mojego) żonę (męża) i w związku z powyższym wnoszę jak na wstępie.
List Episkopatu Polski na święto św. Rodziny
Warto jeszcze raz podkreślić, że u podstaw każdej rodziny stoi małżeństwo. Chrześcijańskie patrzenie na małżeństwo w pełni uwzględnia wyjątkową naturę tej wspólnoty osób. Małżeństwo to związek mężczyzny i niewiasty, zawierany na całe ich życie, i z tej racji pełniący także określone zadania społeczne. Chrystus podkreślił, że mężczyzna opuszcza nawet ojca i matkę, aby złączyć się ze swoją żoną i być z nią przez całe życie jako jedno ciało (por. Mt 19,6). To samo dotyczy niewiasty. Naszym zadaniem jest nieustanne przypominanie, iż tylko tak rozumianą wspólnotę mężczyzny i niewiasty wolno nazywać małżeństwem. Żaden inny związek osób nie może być nawet przyrównywany do małżeństwa. Chrześcijanie decyzję o zawarciu małżeństwa wypowiadają wobec Boga i wobec Kościoła. Tak zawierany związek Chrystus czyni sakramentem, czyli tajemnicą uświęcenia małżonków, znakiem swojej obecności we wszystkich ich sprawach, a jednocześnie źródłem specjalnej łaski dla nich. Głębia duchowości chrześcijańskich małżonków powstaje właśnie we współpracy z łaską sakramentu małżeństwa. więcej >>
Wszechświat na miarę człowieka
Wszechświat jest ogromny. Żeby sobie uzmysłowić rozmiary wszechświata, załóżmy, że odległość Ziemia - Słońce to jeden milimetr. Wtedy najbliższa gwiazda znajduje się mniej więcej w odległości 300 metrów od Słońca. Do Słońca mamy jeden milimetr, a do najbliższej gwiazdy około 300 metrów. Słońce razem z całym otoczeniem gwiezdnym tworzy ogromny system zwany Droga Mleczną (galaktykę w kształcie ogromnego dysku). W naszej umownej skali ten ogromny dysk ma średnicę około 6 tysięcy kilometrów, czyli mniej więcej tak, jak stąd do Stanów Zjednoczonych. Światło zużywa na przebycie od jednego końca tego dysku do drugiego - około 100 tysięcy lat. W tym dysku mieści się około 100 miliardów gwiazd. To jest ogromny dysk! Jeszcze mniej więcej sto lat temu uważano, że to jest cały wszechświat. Okazało się, że tak wcale nie jest. Wszechświat jest znacznie, znacznie większy! Jeżeli te 6 tysięcy kilometrów znowu przeskalujemy, tym razem do jednego centymetra, to cały wszechświat, który potrafimy zaobserwować (w tej skali) jest kulą o średnicy 3 kilometrów. I w tym właśnie obszarze, jest około 100 miliardów galaktyk (czyli takich dużych systemów gwiezdnych, oczywiście różnych kształtów, różnych wielkości). To właśnie jest cały wszechświat, który potrafimy badać metodami fizycznymi, wykorzystując techniki astronomiczne. (Wszechświat na miarę człowieka >>>)
Musicie zawsze powstawać!
Możecie rozerwać swoje fotografie
i zniszczyć prezenty.
Możecie podeptać swoje szczęśliwe wspomnienia
i próbować dzielić to, co było dla dwojga.
Możecie przeklinać Kościół i Boga.
Ale Jego potęga nie może nic uczynić
przeciw waszej wolności.
Bo jeżeli dobrowolnie prosiliście Go,
by zobowiązał się z wami...
On nie może was "rozwieść".
To zbyt trudne?
A kto powiedział, że łatwo być
człowiekiem wolnym i odpowiedzialnym.
Miłość się staje
Jest miłością w marszu, chlebem codziennym.
Nie jest umeblowana mieszkaniem,
ale domem do zbudowania i utrzymania,
a często do remontu.
Nie jest triumfalnym "TAK",
ale jest mnóstwem "tak",
które wypełniają życie, pośród mnóstwa "nie".
Człowiek jest słaby, ma prawo zbłądzić!
Ale musi zawsze powstawać i zawsze iść.
I nie wolno mu odebrać życia,
które ofiarował drugiemu; ono stało się nim.
Michel Quoist
Rozważania o wierze/Dynamizm wiary/Zwycięstwo przez wiarę
Klasycznym tekstem biblijnym ukazującym w świetle wiary wartość i sens środków ubogich jest scena walki z Amalekitami. W czasie przejścia przez pustynię, w drodze do Ziemi Obiecanej, dochodzi do walki pomiędzy Izraelitami a kontrolującymi szlaki pustyni Amalekitami (zob. Wj 17, 8-13). Mojżesz to Boży człowiek, który wie, w jaki sposób może zapewnić swoim wojskom zwycięstwo. Gdyby był strategiem myślącym jedynie po ludzku, stanąłby sam na czele walczących, tak jak to zwykle bywa w strategii. Przecież swoją postawą na pewno by ich pociągał, tak byli wpatrzeni w niego. On zaś zrobił coś, co z punktu widzenia strategii wojskowej było absurdalne - wycofał się, zostawił wojsko pod wodzą swego zastępcy Jozuego, a sam odszedł na wzgórze, by tam się modlić. Wiedział on, człowiek Boży, człowiek modlitwy, kto decyduje o losach świata i o losach jego narodu. Stąd te wyciągnięte na szczycie wzgórza w geście wiary ramiona Mojżesza. Między nim a doliną, gdzie toczy się walka, jest ścisła łączność. Kiedy ręce mu mdleją, to jego wojsko cofa się. On wie, co to znaczy - Bóg chce, aby on wciąż wysilał się, by stale wyciągał ręce do Pana. Gdy ręce zupełnie drętwiały, towarzyszący Mojżeszowi Aaron i Chur podtrzymywali je. Przez cały więc dzień ten gest wyciągniętych do Pana rąk towarzyszył walce Izraelitów, a kiedy przyszedł wieczór, zwycięstwo było po ich stronie. To jednak nie Jozue zwyciężył, nie jego wojsko walczące na dole odniosło zwycięstwo - to tam, na wzgórzu, zwyciężył Mojżesz, zwyciężyła jego wiara.
Gdyby ta scena miała powtórzyć się w naszych czasach, wówczas uwaga dziennikarzy, kamery telewizyjne, światła reflektorów skierowane byłyby tam, gdzie Jozue walczy. Wydawałoby się nam, że to tam się wszystko decyduje. Kto z nas próbowałby patrzeć na samotnego, modlącego się gdzieś człowieka? A to ten samotny człowiek zwycięża, ponieważ Bóg zwycięża przez jego wiarę.
Wyciągnięte do góry ręce Mojżesza są symbolem, one mówią, że to Bóg rozstrzyga o wszystkim. - Ty tam jesteś, który rządzisz, od Ciebie wszystko zależy. Ludzkiej szansy może być śmiesznie mało, ale dla Ciebie, Boże, nie ma rzeczy niemożliwych. Gest wyciągniętych dłoni, tych mdlejących rąk, to gest wiary, to ubogi środek wyrażający szaleństwo wiary w nieskończoną moc i nieskończoną miłość Pana.
ks. Tadeusz Dajczer "Rozważania o wierze"
Małżeństwo nierozerwalne?!... - wierność mimo wszystko
„Ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że ciebie nie opuszczę aż do śmierci" - to tekst przysięgi małżeńskiej wypowiadany bez żadnych warunków uzupełniających. Początek drogi. Niezapisana karta z podpisem: „aż do śmierci". A co, gdy pojawią się trudności, kryzys, zdrada?...
„Wtedy przystąpili do Niego faryzeusze, chcąc Go wystawić na próbę, zadali Mu pyta-nie: «Czy wolno oddalić swoją żonę z jakiegokolwiek powodu?» On im odpowiedział: «czy nie czytaliście, że Stwórca od początku stworzył ich mężczyzną i kobietą? Dlatego opuści człowiek ojca i matkę i będą oboje jednym ciałem. A tak nie są już dwojgiem, lecz jednym ciałem. Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela»"(Mt 19, 3-5). Dwanaście lat temu nasilający się kryzys, którego skutkiem byt nowy związek mojego męża, separacja i rozwód, doprowadził do rozpadu moje małżeństwo. Porozumienie zostało zerwane. Zepchnięta na dalszy plan, wyeliminowana z życia, nigdy w swoim sercu nie przestałam być żoną mojego męża. Sytuacje, wobec których stawałam, zda-wały się przerastać moją wytrzymałość, odbierały nadzieję, niszczyły wszystko we mnie i wokół mnie. Widziałam, że w tych trudnych chwilach Bóg stawał przy mnie i mówił: „wystarczy ci mojej łaski", „Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata". Był Tym, który uczył mnie, jak nieść krzyż zerwanej jedności, rozbitej rodziny, zdrady, zaparcia, odrzucenia, szyderstwa, cynizmu, własnej słabości, popełnionych grzechów i błędów. Podnosił, nawracał, przebaczał, uczyt przebaczać. Kochał. Akceptował. Prowadził. Nadawał swój sens wydarzeniom, które po ludzku zdawały się nie mieć sensu. Byt wierny przymierzu, które zawarł z nami przed laty przez sakrament małżeństwa. Teraz wiem, że małżeństwo chrześcijańskie jest czym innym niż małżeństwo naturalne. Jest wielką łaską, jest historią świętą, w którą angażuje się Pan Bóg. Jest wydarzeniem, które sprawia, „że mąż i żona połączeni przez sakrament to nie przypadkowe osoby, które się dobrały lub nie, lecz te, którym Bóg powiedział «tak», by się stały jednym ciałem, w drodze do zbawienia".
Ja tę nadzwyczajność małżeństwa sakramentalnego zaczęłam widzieć niestety późno, bo w momencie, gdy wszystko zaczęto się rozpadać. W naszym małżeństwie byliśmy najpierw my: mój mąż, dzieci, ja i wszystko inne. Potem Pan Bóg, taki na zasadzie pomóż, daj, zrób. Nie Ten, ku któremu zmierza wszystko. Nie Bóg, lecz bożek, który zapewnia pomyślność planom, spełnia oczekiwania, daje zdrowie, zabiera trudności... Bankructwo moich wyobrażeń o małżeństwie i rodzinie stało się dla mnie źródłem łaski, poprzez którą Bóg otwierał mi oczy. Pokazywał tę miłość, z którą On przyszedł na świat. Stawał przy mnie wyszydzony, opluty, odepchnięty, fałszywie osądzony, opuszczony, na drodze, której jedyną perspektywą była haniebna śmierć, I mówił: to jest droga łaski, przez którą przychodzi zbawienie i nowe życie, czy chcesz tak kochać? Swoją łaską Pan Bóg nigdy nie pozwolił mi zrezygnować z modlitwy za mojego męża i o jedność mojej rodziny, budowania w sobie postawy przebaczenia, pojednania i porozumienia, nigdy nie dał wyrazić zgody na rozwód i rozmyślne występowanie przeciwko mężowi. Zalegalizowanie nowego związku mojego męża postrzegam jako zalegalizowanie cudzołóstwa („A powiadam wam: Kto oddala swoją żonę (...) a bierze inną popełnia cudzołóstwo, I kto oddaloną bierze za żonę, popełnia cudzołóstwo" (Mt,19.9)). I jako zaproszenie do gorliwszej modlitwy i głębszego zawierzenia. Nasza historia jest ciągle otwarta, ale wiem, że Pan Bóg nie powiedział w niej ostatniego Słowa. Jakie ono będzie i kiedy je wypowie, nie wiem, ale wierzę, że zostanie wypowiedziane dla mnie, mojego męża, naszych dzieci i wszystkich, których nasza historia dotknęła. Będzie ono Dobrą Nowiną dla każdego nas. Bo małżeństwo sakramentalne jest historią świętą, przymierzem, któremu Pan Bóg pozostaje wierny do końca.
Maria
Forum Pomocy "Świadectwa"
"Wszystko możliwe jest dla tego, kto wierzy" (Mk 9,23)
"Nie bój się, wierz tylko!" (Mk 5,36)
Słowa Jezusa nie pozostawiają żadnych wątpliwości: "Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie" (J 6, 53). Ile tego życia będziemy mieli w sobie tu na ziemi, tyle i tylko tyle zabierzemy w świat wieczności. I na bardzo długo możemy znaleźć się w czyśćcu, aby dojść do pełni życia, do miary nieba.
Pamiętajmy jednak, że w Kościele nic nie jest magią. Jezus podczas swojego ziemskiego nauczania mówił:
- do kobiety kananejskiej:
«O niewiasto wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie, jak chcesz!» (Mt 15,28)
- do kobiety, która prowadziła w mieście życie grzeszne:
«Twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju!» (Łk 7,37.50)
- do oczyszczonego z trądu Samarytanina:
«Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Łk 17,19)
- do kobiety cierpiącej na krwotok:
«Ufaj, córko! Twoja wiara cię ocaliła» (Mt 9,22)
- do niewidomego Bartymeusza:
«Idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Mk 10,52)
Modlitwa o odrodzenie małżeństwa
Panie, przedstawiam Ci nasze małżeństwo – mojego męża (moją żonę) i mnie. Dziękuję, że nas połączyłeś, że podarowałeś nas sobie nawzajem i umocniłeś nasz związek swoim sakramentem. Panie, w tej chwili nasze małżeństwo nie jest takie, jakim Ty chciałbyś je widzieć. Potrzebuje uzdrowienia. Jednak dla Ciebie, który kochasz nas oboje, nie ma rzeczy niemożliwych. Dlatego proszę Cię:
- o dar szczerej rozmowy,
- o „przemycie oczu”, abyśmy spojrzeli na siebie oczami Twojej miłości, która „nie pamięta złego” i „we wszystkim pokłada nadzieję”,
- o odkrycie – pośród mnóstwa różnic – tego dobra, które nas łączy, wokół którego można coś zbudować (zgodnie z radą Apostoła: zło dobrem zwyciężaj),
- o wyjaśnienie i wybaczenie dawnych urazów, o uzdrowienie ran i wszystkiego, co chore, o uwolnienie od nałogów i złych nawyków.
Niech w naszym małżeństwie wypełni się wola Twoja.
Niech nasza relacja odrodzi się i ożywi, przynosząc owoce nam samym oraz wszystkim wokół. Ufam Tobie, Jezu, i już teraz dziękuję Ci za wszystko, co dla nas uczynisz. Uwielbiam Cię w sercu i błogosławię w całym moim życiu. Amen..
Święty Józefie, sprawiedliwy mężu i ojcze, który z takim oddaniem opiekowałeś się Jezusem i Maryją – wstaw się za nami. Zaopiekuj się naszym małżeństwem. Powierzam Ci również inne małżeństwa, szczególnie te, które przeżywają jakieś trudności. Proszę – módl się za nami wszystkimi! Amen!
Modlitwa o siedem Darów Ducha Świętego
Duchu Święty, Ty nas uświęcasz, wspomagając w pracy nad sobą. Ty nas pocieszasz wspierając, gdy jesteśmy słabi i bezradni. Proszę Cię o Twoje dary:
1. Proszę o dar mądrości, bym poznał i umiłował Prawdę wiekuistą, ktorą jesteś Ty, moj Boże.
2. Proszę o dar rozumu, abym na ile mój umysł może pojąć, zrozumiał prawdy wiary.
3. Proszę o dar umiejętności, abym patrząc na świat, dostrzegał w nim dzieło Twojej dobroci i mądrości i abym nie łudził się, że rzeczy stworzone mogą zaspokoić wszystkie moje pragnienia.
4. Proszę o dar rady na chwile trudne, gdy nie będę wiedział jak postąpić.
5. Proszę o dar męstwa na czas szczególnych trudności i pokus.
6. Proszę o dar pobożności, abym chętnie obcował z Tobą w modlitwie, abym patrzył na ludzi jako na braci, a na Kościół jako miejsce Twojego działania.
7. Na koniec proszę o dar bojaźni Bożej, bym lękał się grzechu, który obraża Ciebie, Boga po trzykroć Świętego. Amen.
Akt poświęcenia się Niepokalanemu Sercu Maryi
Obieram Cię dziś, Maryjo, w obliczu całego dworu niebieskiego, na moją Matkę i Panią. Z całym oddaniem i miłością powierzam i poświęcam Tobie moje ciało i moją duszę, wszystkie moje dobra wewnętrzne i zewnętrzne, a także zasługi moich dobrych uczynków przeszłych, teraźniejszych i przyszłych. Tobie zostawiam całkowite i pełne prawo dysponowania mną jak niewolnikiem oraz wszystkim, co do mnie należy, bez zastrzeżeń, według Twojego upodobania, na większą chwałę Bożą teraz i na wieki. Amen.
św. Ludwik de Montfort
Pełnia modlitwy
W 2002 roku Jan Paweł II potępiając w ostrych słowach rozwody powiedział, że adwokaci jako ludzie wolnego zawodu, muszą
zawsze odmawiać użycia swoich umiejętności zawodowych do sprzecznego ze sprawiedliwością celu, jakim jest rozwód. KAI
Ks. dr Marek Dziewiecki - Miłość nigdy nie pomaga w złym. Właśnie dlatego doradca katolicki w żadnej sytuacji nie proponuje krzywdzonemu małżonkowi rozwodu, gdyż nie wolno nikomu proponować łamania przysięgi złożonej wobec Boga i człowieka.
Bitwa toczy się o nasze serce - ks. Piotr Pawlukiewicz
Kto powinien rządzić w małżeństwie? - ks. Piotr Pawlukiewicz
Kiedy rodzi się dziecko, mąż idzie na bok - ks. Piotr Pawlukiewicz
Do kobiety trzeba iść już z siłą ducha nie po to, by tę siłę zyskać - ks. Piotr Pawlukiewicz
Czy kochasz swojego męża tak, aby dać z siebie wszystko i go uratować? - ks. Piotr Pawlukiewicz
Jakie są nasze rzeczywiste wielkie pragnienia? Czy takie jak Bartymeusza? - ks. Piotr Pawlukiewicz
Miłość jest trudna: Kryzys nigdy nie jest końcem - "Katechizm Poręczny" ks. Piotra Pawlukiewicza
Ze względu na "dobro dziecka" małżonkowie sakramentalni mają żyć osobno? - ks. Piotr Pawlukiewicz
Cierpienie i przebaczenie w małżeństwie - konferencja dr Mieczysława Guzewicza, teologa-biblisty
Co to znaczy "moja była żona"? - dr Wanda Półtawska - psychiatra, członek Papieskiej Rady ds. Rodziny
"We czci niech będzie małżeństwo pod każdym względem i łoże nieskalane" (Hbr 13,4a) - dr M. Guzewicz
Nic nie usprawiedliwia rozwodu, gdyż od 1999 r. obowiązuje w Polsce ustawa o separacji :: Każdy rozwód jest wyjątkowy 
Protest w obronie dzieci >>
| | Strona wygenerowana w 0,03 sekundy. Zapytań do SQL: 8 |
|
|
Portal
Rejestracja
FAQ
Nagrania
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Statystyki
