[porzucona_33]

Cytat:

a gdzie był Adam, gdy szatan kusił Ewę? dlaczego nie było go przy niej? przecież nie chodził do pracy ani do kolegów?

Każdy chyba odpowiada za siebie;) Ewa była dorosła, nie musiał jej nikt pilnować ani mówić co ma robić:)

Cytat:

a gdzie był Adam, gdy szatan kusił Ewę? dlaczego nie było go przy niej? przecież nie chodził do pracy ani do kolegów?

Każdy chyba odpowiada za siebie;) Ewa była dorosła, nie musiał jej nikt pilnować ani mówić co ma robić:)

[mare1966]

Dorosła , ale nie samowystarczalna .
My potrzebujemy WasaWynas .
Uzupełniamy się .
W jednych rzeczach faceci są lepsi w innych kobiety .
Posłuchać czasem męża ujmy nie przynosi , żony też .

Dorosła , ale nie samowystarczalna .
My potrzebujemy WasaWynas .
Uzupełniamy się .
W jednych rzeczach faceci są lepsi w innych kobiety .
Posłuchać czasem męża ujmy nie przynosi , żony też .

[AJA]

osamotnione kobiety schodzą na manowce

osamotnione kobiety schodzą na manowce

[DHL1]

[klaperd]

Napisałem do proboszcza naszej parafii o problemie, odpisał że mamy przyjsc po Mszy w niedziele i umówić sie na termin spotkania
Żona wstępnie się wczoraj zgodziła a dziś znów posądziła mnie o samodecydowanie ...
Mam nadzieję że uda się spotkać i umówić na spotkanie ...

Napisałem do proboszcza naszej parafii o problemie, odpisał że mamy przyjsc po Mszy w niedziele i umówić sie na termin spotkania
Żona wstępnie się wczoraj zgodziła a dziś znów posądziła mnie o samodecydowanie ...
Mam nadzieję że uda się spotkać i umówić na spotkanie ...

[Elżbieta1974]

[DHL1]

[GregAN]

[Balka]

Klaperd,

ja podczas spowiedzi usłyszałam od księdza, że mam "przepędzić tę osobę, w której mąż się zakochał". Że mam zareagować. Przepędzenie dało tylko tyle, że mąż popędził za kochanką i do dziś nie wrócił. Ale wiem, że zrobił by to tak czy inaczej, a ja - podobnie jak Dabo - mam spokój sumienia.

Co więcej, udało mi się w spokojnej rozmowie z kochanką męża powiedzieć jej, że mój mąż ma zdiagnozowane zaburzenie psychiczne (to prawda, ale ona i tak w to nie uwierzyła), że ona sobie z tym nie poradzi, i zapewnić ją, że jesteśmy dobrym małżeństwem i wcześniej czy później mąż do mnie wróci...

To prawda, że mąż/żona w amoku "zakochania" zazwyczaj bardzo kłamie (że jego/jej małżeństwo to od dawna fikcja, etc.). Warto to sprostować.

Polecam wszystkim zdradzanym małżonkom, a także kochankom cudzych mężów (o ile takie osoby zaglądają na to forum), rozdział z książki pt. "Nareszcie po czterdziestce: Świat należy do kobiety dojrzałej". Autorka: Susanna Kubelka. To jest ksiażka mniej więcej autobiograficzna (kobiety baaaaardzo "wyzwolonej") i miejscami dość obleśna, ale warto przeczytać rozdział o 6 latach życia autorki, podczas których była kochanką żonatego faceta.

Dość powiedzieć, że autorka rekomenduje i poleca kobietom chyba wszelkie rodzaje związków i relacji (z tym się oczywiście nie mogę zgodzić) Z WYJĄTKIEM JEDNEJ - BYCIA KOCHANKĄ ŻONATEGO MĘŻCZYZNY (tu pełna zgoda). W jej przypadku to było 6 kompletnie zmarnowanych lat! (Wcale jej nie żałuję. )

Dlaczego o tym piszę w wątku Klaperda? Bo pamiętam, że Kubelka też radzi zdradzanym żonom (mężowi w tym wypadku), żeby były bardziej pewne siebie. Żeby nie bały się skonfrontować z kochanką męża i spokojnie powiedzieć, że "nasze małżeństwo jest dobre, ja będę trwać i czekać, mąż z pewnością oprzytomnieje..." etc.

Klaperd, nie bój się konfrontacji z chórzystą. Na razie znasz sprawę tylko z relacji żony. Może z jego strony to całkiem inna śpiewka?

Wspieram modlitwą.

Klaperd,

ja podczas spowiedzi usłyszałam od księdza, że mam "przepędzić tę osobę, w której mąż się zakochał". Że mam zareagować. Przepędzenie dało tylko tyle, że mąż popędził za kochanką i do dziś nie wrócił. Ale wiem, że zrobił by to tak czy inaczej, a ja - podobnie jak Dabo - mam spokój sumienia.

Co więcej, udało mi się w spokojnej rozmowie z kochanką męża powiedzieć jej, że mój mąż ma zdiagnozowane zaburzenie psychiczne (to prawda, ale ona i tak w to nie uwierzyła), że ona sobie z tym nie poradzi, i zapewnić ją, że jesteśmy dobrym małżeństwem i wcześniej czy później mąż do mnie wróci...

To prawda, że mąż/żona w amoku "zakochania" zazwyczaj bardzo kłamie (że jego/jej małżeństwo to od dawna fikcja, etc.). Warto to sprostować.

Polecam wszystkim zdradzanym małżonkom, a także kochankom cudzych mężów (o ile takie osoby zaglądają na to forum), rozdział z książki pt. "Nareszcie po czterdziestce: Świat należy do kobiety dojrzałej". Autorka: Susanna Kubelka. To jest ksiażka mniej więcej autobiograficzna (kobiety baaaaardzo "wyzwolonej") i miejscami dość obleśna, ale warto przeczytać rozdział o 6 latach życia autorki, podczas których była kochanką żonatego faceta.

Dość powiedzieć, że autorka rekomenduje i poleca kobietom chyba wszelkie rodzaje związków i relacji (z tym się oczywiście nie mogę zgodzić) Z WYJĄTKIEM JEDNEJ - BYCIA KOCHANKĄ ŻONATEGO MĘŻCZYZNY (tu pełna zgoda). W jej przypadku to było 6 kompletnie zmarnowanych lat! (Wcale jej nie żałuję. )

Dlaczego o tym piszę w wątku Klaperda? Bo pamiętam, że Kubelka też radzi zdradzanym żonom (mężowi w tym wypadku), żeby były bardziej pewne siebie. Żeby nie bały się skonfrontować z kochanką męża i spokojnie powiedzieć, że "nasze małżeństwo jest dobre, ja będę trwać i czekać, mąż z pewnością oprzytomnieje..." etc.

Klaperd, nie bój się konfrontacji z chórzystą. Na razie znasz sprawę tylko z relacji żony. Może z jego strony to całkiem inna śpiewka?

Wspieram modlitwą.

[kenya]

Balka pisze:

Cytat:

Kubelka też radzi zdradzanym żonom (mężowi w tym wypadku), żeby były bardziej pewne siebie. Żeby nie bały się skonfrontować z kochanką męża i spokojnie powiedzieć, że "nasze małżeństwo jest dobre, ja będę trwać i czekać, mąż z pewnością oprzytomnieje..."

Żona do kochanki: "nasze małżeństwo jest dobre"- to brzmi jak zaklinanie rzeczywistości.

Gdyby małżeństwo było dobre, nie byłoby kochanki i żadna konfrontacja z nią nie byłaby potrzebna.

Poza tym, kochanka to postać drugoplanowa o czym wiele kobiet zapomina, nie mająca tak naprawdę zbyt wiele wspólnego z prawdziwymi powodami rozpadu małżeństwa.
Ten rozkład pożycia następuje dużo, dużo wcześniej, zanim one się pojawiają.
Ich pojawienie jest raczej skutkiem zaniknięcia więzi, niż jej przyczyną.
Nie byłaby ta, byłaby inna.

"mąż z całą pewnością oprzytomnieje" - i znów zaklinanie rzeczywistości.
- tak zdarzyć się może, ale pewności żadnej nie ma.

Balka pisze:

Cytat:

Kubelka też radzi zdradzanym żonom (mężowi w tym wypadku), żeby były bardziej pewne siebie. Żeby nie bały się skonfrontować z kochanką męża i spokojnie powiedzieć, że "nasze małżeństwo jest dobre, ja będę trwać i czekać, mąż z pewnością oprzytomnieje..."

Żona do kochanki: "nasze małżeństwo jest dobre"- to brzmi jak zaklinanie rzeczywistości.

Gdyby małżeństwo było dobre, nie byłoby kochanki i żadna konfrontacja z nią nie byłaby potrzebna.

Poza tym, kochanka to postać drugoplanowa o czym wiele kobiet zapomina, nie mająca tak naprawdę zbyt wiele wspólnego z prawdziwymi powodami rozpadu małżeństwa.
Ten rozkład pożycia następuje dużo, dużo wcześniej, zanim one się pojawiają.
Ich pojawienie jest raczej skutkiem zaniknięcia więzi, niż jej przyczyną.
Nie byłaby ta, byłaby inna.

"mąż z całą pewnością oprzytomnieje" - i znów zaklinanie rzeczywistości.
- tak zdarzyć się może, ale pewności żadnej nie ma.

[macko]

[moc nadziei]

Może nie tyle "jest dobre", co:

"Nasze małżeństwo ma wartość, i jest cenne, i jest czymś, o co warto walczyć"


I przyznam, że ja też miałam taki etap. Nie chodziło do końca o samą konfrontację z drugą kobietą, tylko o jasne określenie prosto w oczy co jest czym.
Poszłam do kochanki mojego męża i oświadczyłam, że nasze małżeństwo jest wciąż wartością, dla mnie i dla naszych dzieci. Że to nie jest romans z kimś, kto się rozwiódł, lub prawie rozwiódł. Że to jest cudzołóstwo i rozbicie żywej - choć nie bez wad - rodziny. Nikt z nas (ani ja ani dzieci) nie przyjmie rozpadu rodziny bez ogromnego cierpienia. Cierpienie obejmuje także dalszą rodzinę.

Ten sam przekaz zakomunikowałam matce tej dziewczyny.

Chodziło o nazwanie rzeczy po imieniu twarzą w twarz. Czy to coś dało do myślenia tamtej stronie? Szczerze wątpię. A na pewno nie na tamten moment. Ale nie o to chodziło.
Chodziło o to bym miała poczucie zrobienia czegoś ważnego dla siebie w tamtym momencie, jakiegoś przełamania się, wypowiedzenia prosto w oczy krzywdzicielowi rozmiaru krzywdy, bez strachu przed jego wyśmianiem, bez obaw, wahań, wstydu. Z godnością i podniesioną głową powiedzieć, że czuję ból.
To nie ja powinnam się wstydzić i bać.
Potrzebowałam tego.
Udało mi się to dzięki różańcowi, z którym się nie rozstawałam..
Więcej nie czułam i nie czuję potrzeby jakichkolwiek kontaktów. Raz i wystarczy.

I jeszcze - dzięki wsparciu pewnej osoby (którą zapewne Bóg postawił mi na drodze) mój komunikat był wolny od nienawiści, pogardy. Nie to żebym jej zaraz przebaczała. Ale udało mi się nie życzyć jej źle. A mogłam, i to bardzo.

Wcale nie wiem czy to dobry pomysł dla kogoś innego.
Dla mnie okazał się być dobry. Nie żałuję tego. Powtórzyłabym dziś każde słowo.

Może nie tyle "jest dobre", co:

"Nasze małżeństwo ma wartość, i jest cenne, i jest czymś, o co warto walczyć"


I przyznam, że ja też miałam taki etap. Nie chodziło do końca o samą konfrontację z drugą kobietą, tylko o jasne określenie prosto w oczy co jest czym.
Poszłam do kochanki mojego męża i oświadczyłam, że nasze małżeństwo jest wciąż wartością, dla mnie i dla naszych dzieci. Że to nie jest romans z kimś, kto się rozwiódł, lub prawie rozwiódł. Że to jest cudzołóstwo i rozbicie żywej - choć nie bez wad - rodziny. Nikt z nas (ani ja ani dzieci) nie przyjmie rozpadu rodziny bez ogromnego cierpienia. Cierpienie obejmuje także dalszą rodzinę.

Ten sam przekaz zakomunikowałam matce tej dziewczyny.

Chodziło o nazwanie rzeczy po imieniu twarzą w twarz. Czy to coś dało do myślenia tamtej stronie? Szczerze wątpię. A na pewno nie na tamten moment. Ale nie o to chodziło.
Chodziło o to bym miała poczucie zrobienia czegoś ważnego dla siebie w tamtym momencie, jakiegoś przełamania się, wypowiedzenia prosto w oczy krzywdzicielowi rozmiaru krzywdy, bez strachu przed jego wyśmianiem, bez obaw, wahań, wstydu. Z godnością i podniesioną głową powiedzieć, że czuję ból.
To nie ja powinnam się wstydzić i bać.
Potrzebowałam tego.
Udało mi się to dzięki różańcowi, z którym się nie rozstawałam..
Więcej nie czułam i nie czuję potrzeby jakichkolwiek kontaktów. Raz i wystarczy.

I jeszcze - dzięki wsparciu pewnej osoby (którą zapewne Bóg postawił mi na drodze) mój komunikat był wolny od nienawiści, pogardy. Nie to żebym jej zaraz przebaczała. Ale udało mi się nie życzyć jej źle. A mogłam, i to bardzo.

Wcale nie wiem czy to dobry pomysł dla kogoś innego.
Dla mnie okazał się być dobry. Nie żałuję tego. Powtórzyłabym dziś każde słowo.

[grzegorz_]

Macko

Siła nowego, to może być jednorazowy skok na imprezie integracyjnej (najcześciej w alkoholowym zamroczeniu) po którym z podkulonym ogonem i zgagą wyrzutów sumienia wraca się do domu.

Jeśli ktoś odchodzi do kochanki/kochanka to nikt mi nie wmówi, że małżeństwo było dobre dla obydwu partnerów. Dla jednego być może (życie w nieświadomości).

Macko

Siła nowego, to może być jednorazowy skok na imprezie integracyjnej (najcześciej w alkoholowym zamroczeniu) po którym z podkulonym ogonem i zgagą wyrzutów sumienia wraca się do domu.

Jeśli ktoś odchodzi do kochanki/kochanka to nikt mi nie wmówi, że małżeństwo było dobre dla obydwu partnerów. Dla jednego być może (życie w nieświadomości).

[DHL1]