[mare1966]

helenast ,
kryzys kryzysowi nie równy .
Niektórzy mają tylko jakieś nieporozumienia , ale nadal "tworza rodzinę" , są obok ale są .
Czasem bywa o wiele gorzej .
Nowe związki itd.
To inna liga .

Cytat:

Naprawdę da się i to z radością ,bez żadnych oczekiwań...

............. czy wtedy też da się i to z radością ?
Nie da się .


Chodzi też o to , że nie wiesz , jak długo wytrwasz w tej postawie .
Rok , 5 , 20 ?
W imię czyjego dobra masz trwać w takiej chorej sytuacji ?
Ani to dobre dla ciebie , ani męża , ani dla dzieci .
Trwać - w sensie pozwalać na krzywdę , niesprawiedliwość itd.

helenast ,
kryzys kryzysowi nie równy .
Niektórzy mają tylko jakieś nieporozumienia , ale nadal "tworza rodzinę" , są obok ale są .
Czasem bywa o wiele gorzej .
Nowe związki itd.
To inna liga .

Cytat:

Naprawdę da się i to z radością ,bez żadnych oczekiwań...

............. czy wtedy też da się i to z radością ?
Nie da się .


Chodzi też o to , że nie wiesz , jak długo wytrwasz w tej postawie .
Rok , 5 , 20 ?
W imię czyjego dobra masz trwać w takiej chorej sytuacji ?
Ani to dobre dla ciebie , ani męża , ani dla dzieci .
Trwać - w sensie pozwalać na krzywdę , niesprawiedliwość itd.

[Dabo]

UUUUUUUUUUU Panie Mare coś się w panu odezwało, ale nie wiem co - jeno złowieszczo brzmi.
Jakaś zmiana postawy?? coś na boku?

UUUUUUUUUUU Panie Mare coś się w panu odezwało, ale nie wiem co - jeno złowieszczo brzmi.
Jakaś zmiana postawy?? coś na boku?

[helenast]

[mare1966]

helenast

Cytat:

mare1966 rozumiem Cię ... to Twoje zdanie , ale ja piszę z własnego doświadczenia ...

Właśnie , każdy ma na myśli zupełnie inną sytuację małżeńską .
To dlatego może ta rozbierzność .

helenast

Cytat:

mare1966 rozumiem Cię ... to Twoje zdanie , ale ja piszę z własnego doświadczenia ...

Właśnie , każdy ma na myśli zupełnie inną sytuację małżeńską .
To dlatego może ta rozbierzność .

[zenia1780]

mare1966, nie wiem czy Twoje "bycie" z nami ogranicza sie tylko do tego forum, czy też może jesteś z nami również na innej płaszczyźnie, czy znasz nas osobiscie (ogniska, rekolekcje).
Nie mam pewnosci, ale mam wrażenie, ze jednak tylko to forum, bo gdybyś znał nas osobiście, to wiedziałbyś, ze

mare1966, nie wiem czy Twoje "bycie" z nami ogranicza sie tylko do tego forum, czy też może jesteś z nami również na innej płaszczyźnie, czy znasz nas osobiscie (ogniska, rekolekcje).
Nie mam pewnosci, ale mam wrażenie, ze jednak tylko to forum, bo gdybyś znał nas osobiście, to wiedziałbyś, ze

[smutna_twarz]

Helena, ale może napisz, jak w praktyce ma wyglądać to wyzbycie się "roszczeniowej postawy", bo ja cały czas nie jestem pewna, czy dobrze rozumiem. Jak w sytuacji, kiedy małżonkowie mieszkają razem, można nie oczekiwać miłości? Bo mnie jawi się taki obraz: mąż urządza mi awanturę, wyzywa mnie, albo może flirtuje z koleżanką z pracy, a ja siedzę cicho i myślę sobie "przecież mnie to nie dotyczy, nie mam prawa wymagać, by traktował mnie inaczej, nie mam prawa nic oczekiwać, więc wszystko jest ok"...
Ja z kolei przeszłam drogę w odwrotnym kierunku niż Ty - przez lata siedziałam cicho, przekonana, że najważniejsze, że go kocham, a mnie nic się nie należy. Po jakimś czasie zauważyłam, że cierpią dzieci, które też oczekują wzajemnej a nie jednostronnej miłości rodziców. Ich relacje z ojcem bardzo się popsuły, bo jest "niedobry dla mamy". Potem okazało się, że nasze małżeństwo wisi na włosku i jedynym sposobem ratowania go jest zmiana tej właśnie mojej postawy. Zamiast usuwać się w cień mam umieć wymagać i stawiać granice. Od blisko roku pracuję nad tym, by więcej nie zachowywać się jak ta, która ma tylko dawać. I też widzę wyraźnie pozytywne efekty tej zmiany.
Dodatkowo mam przykład wspomnianej już wcześniej teściowej. Naprawdę przez lata uważałam ją za świętą - kiedy mąż ją upokarzał, szła cichutko do drugiego pokoju mówić różaniec. Niewątpliwie dobrze, że się modliła (pewnie dlatego w końcu teść się nawrócił), ale źle, że oprócz modlitwy nie zdobyła się nigdy na to by powiedzieć jasno i wyraźnie "mężu, twoje postępowanie jest niegodziwe, krzywdzisz siebie, nasze małżeństwo i nasze dziecko".
piszesz, że wbrew chęci męża nic się nie zrobi. To prawda, jest nawet przysłowie, że można konia przyprowadzić do wodopoju, ale napić musi się sam. Ale też trzeba pamiętać, że nasze zachowanie może ZACHĘCIĆ lub ZNIECHĘCIĆ do działania. Do miłości nikogo nie zmusimy, ale wychodzę z założenia, że mąż przynajmniej na początku kocha żonę - więc raczej chodzi nie o zmuszanie, tylko podtrzymanie tej miłości, która już jest (nie piszę oczywiście o tych skrajnych przypadkach, kiedy nigdy jej nie było).
Tak naprawdę to chyba wszystko sprowadza się do tej głębokiej mądrości, która tkwi w modlitwie:
Boże, daj mi pogodę ducha,
abym umiał pogodzić się z tym, czego nie mogę zmienić,
odwagę, abym zmieniał to, co mogę zmienić,
i MĄDROŚć, ABYM UMIAŁ ODRÓŻNIĆ JEDNE SPRAWY OD DRUGICH...

Helena, ale może napisz, jak w praktyce ma wyglądać to wyzbycie się "roszczeniowej postawy", bo ja cały czas nie jestem pewna, czy dobrze rozumiem. Jak w sytuacji, kiedy małżonkowie mieszkają razem, można nie oczekiwać miłości? Bo mnie jawi się taki obraz: mąż urządza mi awanturę, wyzywa mnie, albo może flirtuje z koleżanką z pracy, a ja siedzę cicho i myślę sobie "przecież mnie to nie dotyczy, nie mam prawa wymagać, by traktował mnie inaczej, nie mam prawa nic oczekiwać, więc wszystko jest ok"...
Ja z kolei przeszłam drogę w odwrotnym kierunku niż Ty - przez lata siedziałam cicho, przekonana, że najważniejsze, że go kocham, a mnie nic się nie należy. Po jakimś czasie zauważyłam, że cierpią dzieci, które też oczekują wzajemnej a nie jednostronnej miłości rodziców. Ich relacje z ojcem bardzo się popsuły, bo jest "niedobry dla mamy". Potem okazało się, że nasze małżeństwo wisi na włosku i jedynym sposobem ratowania go jest zmiana tej właśnie mojej postawy. Zamiast usuwać się w cień mam umieć wymagać i stawiać granice. Od blisko roku pracuję nad tym, by więcej nie zachowywać się jak ta, która ma tylko dawać. I też widzę wyraźnie pozytywne efekty tej zmiany.
Dodatkowo mam przykład wspomnianej już wcześniej teściowej. Naprawdę przez lata uważałam ją za świętą - kiedy mąż ją upokarzał, szła cichutko do drugiego pokoju mówić różaniec. Niewątpliwie dobrze, że się modliła (pewnie dlatego w końcu teść się nawrócił), ale źle, że oprócz modlitwy nie zdobyła się nigdy na to by powiedzieć jasno i wyraźnie "mężu, twoje postępowanie jest niegodziwe, krzywdzisz siebie, nasze małżeństwo i nasze dziecko".
piszesz, że wbrew chęci męża nic się nie zrobi. To prawda, jest nawet przysłowie, że można konia przyprowadzić do wodopoju, ale napić musi się sam. Ale też trzeba pamiętać, że nasze zachowanie może ZACHĘCIĆ lub ZNIECHĘCIĆ do działania. Do miłości nikogo nie zmusimy, ale wychodzę z założenia, że mąż przynajmniej na początku kocha żonę - więc raczej chodzi nie o zmuszanie, tylko podtrzymanie tej miłości, która już jest (nie piszę oczywiście o tych skrajnych przypadkach, kiedy nigdy jej nie było).
Tak naprawdę to chyba wszystko sprowadza się do tej głębokiej mądrości, która tkwi w modlitwie:
Boże, daj mi pogodę ducha,
abym umiał pogodzić się z tym, czego nie mogę zmienić,
odwagę, abym zmieniał to, co mogę zmienić,
i MĄDROŚć, ABYM UMIAŁ ODRÓŻNIĆ JEDNE SPRAWY OD DRUGICH...

[helenast]

[smutna_twarz]

Helena, rzeczywiście wyjęłaś z kontekstu... To co piszesz w drugiej części postu zupełnie nie ma nic wspólnego z moją sytuacją.

Nie pisałam też nigdzie o miłości mojego męża do dzieci, tylko o cierpieniu dzieci widzących brak miłości pomiędzy rodzicami.
I akurat jeśli chodzi o moją rolę w tej kwestii, to mam całkowicie czyste sumienie, bo to ja stawałam w jego obronie, kiedy się skarżyły. Dzieci mam dostatecznie duże i spostrzegawcze, że widzą, kiedy coś nie gra, nie muszę uciekać się do sztuczek w stylu podburzania przeciwko ojcu.
Zgadzam się z tym co piszesz o bezsilności i oddaniu Bogu - też się tego uczę odkąd przerabiam 12 kroków. Ale bezsilność nie oznacza bezradności. Kiedyś usłyszałam takie mądre wskazówki jednego świętego : módl się tak, jakby wszystko zależało tylko od twojej modlitwy i działaj tak, jakby wszystko zależało od twego działania... Już pisałam wcześniej, że nie chodzi mi o zmuszanie kogokolwiek do czegokolwiek a raczej działanie, które w mądry sposób może wskazać tej drugiej stronie właściwy kierunek i zachęci do właściwej postawy.

Helena, rzeczywiście wyjęłaś z kontekstu... To co piszesz w drugiej części postu zupełnie nie ma nic wspólnego z moją sytuacją.

Nie pisałam też nigdzie o miłości mojego męża do dzieci, tylko o cierpieniu dzieci widzących brak miłości pomiędzy rodzicami.
I akurat jeśli chodzi o moją rolę w tej kwestii, to mam całkowicie czyste sumienie, bo to ja stawałam w jego obronie, kiedy się skarżyły. Dzieci mam dostatecznie duże i spostrzegawcze, że widzą, kiedy coś nie gra, nie muszę uciekać się do sztuczek w stylu podburzania przeciwko ojcu.
Zgadzam się z tym co piszesz o bezsilności i oddaniu Bogu - też się tego uczę odkąd przerabiam 12 kroków. Ale bezsilność nie oznacza bezradności. Kiedyś usłyszałam takie mądre wskazówki jednego świętego : módl się tak, jakby wszystko zależało tylko od twojej modlitwy i działaj tak, jakby wszystko zależało od twego działania... Już pisałam wcześniej, że nie chodzi mi o zmuszanie kogokolwiek do czegokolwiek a raczej działanie, które w mądry sposób może wskazać tej drugiej stronie właściwy kierunek i zachęci do właściwej postawy.

[lena]

Cytat:

no ale to nie jest kwestia tego co bywa, tylko właśnie tego co powinno być. Jeśli coś komuś obiecam, to ta osoba ma prawo oczekiwać, że z obietnicy się wywiążę. A cóż dopiero, gdy jest to nie tylko obietnica, ale ślubowanie przed samym Bogiem. Traktowanie tego w kategoriach roszczenia odbieram jako coś w stylu "nic ci się nie należy, ale ostatecznie zrobię ci tę łaskę i wytrwam przy tobie...albo nie wytrwam i nic ci do tego" i z takim traktowaniem przysięgi małżeńskiej nie mogę się zgodzić.

Smutna twarz.....i masz rację,że z takim traktowaniem przysięgi małżeńskiej się nie zgadzasz....ja też nie i wielu na tym forum również.
Małzeństwo to nie tylko miłość(w sensie motylki w brzuchu),ale obustronne zobowiązanie i odpowiedzialność
Myśle ,ze kwestią sporną w tym temacie jest samo określenie"postawa rozczeniowa"....i temu sie buntujesz,bo zbyt dosłownie ów określenie wzięłaś sobie do serca.
Roszczeniowość – postawa społeczna charakteryzująca się wysokim poziomem oczekiwań wobec państwa, władzy, organizacji w zakresie zapewnienia warunków socjalnych, a przy tym zupełną biernością w zaspakajaniu własnych potrzeb......uprawnienie do żądania od oznaczonej osoby zachowania się w określony sposób.
Masz prawo wymagać,masz prawo oczekiwać...miłości(postawy),szacunku,lojalności,ale.......do miłości(uczucia) nie zmusisz.
Heleniast bardzo precyzyjnie to określiła....

Cytat:

Dokładnie ... to Twoje roszczenie, oczekiwanie ,, zapłaty ,, za moją postawę ... bo suma summarum okazując gesty miłości, uczuć w głowie co się pojawia ? myśl , no to teraz TY - odpłać mi tym samym .... A gdy jest inaczej, gdy nie otrzymujemy tego pojawia się złość , rozczarowanie itp..

dalej...

Cytat:

Wiesz, mnie się wydaje, że piszemy o różnych sytuacjach. Wzajemna miłość jest fundamentem funkcjonowania zdrowej rodziny - tylko w takiej, gdzie małżonkowie kochają się na wzajem, można wychować zdrowe dzieci.

...najprawdziwsza prawda, nie tylko Ty tak myslisz....helenast również.
Piszecie o tym samym.

Cytat:

Do miłości męża mam prawo, nie dlatego, że mam takie widzimisię, ani nie dlatego, że w ten sposób chcę sobie wygodnie żyć - ja go przecież do miłości ani do ślubu nie zmuszałam, sam mi to przed Bogiem obiecał i mam prawo wymagać, by tej obietnicy dotrzymał.

Smutna twarz.....oczywiscie,że prawo masz...do szacunku,lojalności,odpowiedzialności....
Nie tylko prawo,ale i wymagać powinnaś.

Cytat:

Helena, ale może napisz, jak w praktyce ma wyglądać to wyzbycie się "roszczeniowej postawy", bo ja cały czas nie jestem pewna, czy dobrze rozumiem.

Moim zdaniem doskonale rozumiesz,bo mądra kobieta jesteś,tyle,że nie chcesz przyjąć....

Cytat:

no ale to nie jest kwestia tego co bywa, tylko właśnie tego co powinno być. Jeśli coś komuś obiecam, to ta osoba ma prawo oczekiwać, że z obietnicy się wywiążę. A cóż dopiero, gdy jest to nie tylko obietnica, ale ślubowanie przed samym Bogiem. Traktowanie tego w kategoriach roszczenia odbieram jako coś w stylu "nic ci się nie należy, ale ostatecznie zrobię ci tę łaskę i wytrwam przy tobie...albo nie wytrwam i nic ci do tego" i z takim traktowaniem przysięgi małżeńskiej nie mogę się zgodzić.

Smutna twarz.....i masz rację,że z takim traktowaniem przysięgi małżeńskiej się nie zgadzasz....ja też nie i wielu na tym forum również.
Małzeństwo to nie tylko miłość(w sensie motylki w brzuchu),ale obustronne zobowiązanie i odpowiedzialność
Myśle ,ze kwestią sporną w tym temacie jest samo określenie"postawa rozczeniowa"....i temu sie buntujesz,bo zbyt dosłownie ów określenie wzięłaś sobie do serca.
Roszczeniowość – postawa społeczna charakteryzująca się wysokim poziomem oczekiwań wobec państwa, władzy, organizacji w zakresie zapewnienia warunków socjalnych, a przy tym zupełną biernością w zaspakajaniu własnych potrzeb......uprawnienie do żądania od oznaczonej osoby zachowania się w określony sposób.
Masz prawo wymagać,masz prawo oczekiwać...miłości(postawy),szacunku,lojalności,ale.......do miłości(uczucia) nie zmusisz.
Heleniast bardzo precyzyjnie to określiła....

Cytat:

Dokładnie ... to Twoje roszczenie, oczekiwanie ,, zapłaty ,, za moją postawę ... bo suma summarum okazując gesty miłości, uczuć w głowie co się pojawia ? myśl , no to teraz TY - odpłać mi tym samym .... A gdy jest inaczej, gdy nie otrzymujemy tego pojawia się złość , rozczarowanie itp..

dalej...

Cytat:

Wiesz, mnie się wydaje, że piszemy o różnych sytuacjach. Wzajemna miłość jest fundamentem funkcjonowania zdrowej rodziny - tylko w takiej, gdzie małżonkowie kochają się na wzajem, można wychować zdrowe dzieci.

...najprawdziwsza prawda, nie tylko Ty tak myslisz....helenast również.
Piszecie o tym samym.

Cytat:

Do miłości męża mam prawo, nie dlatego, że mam takie widzimisię, ani nie dlatego, że w ten sposób chcę sobie wygodnie żyć - ja go przecież do miłości ani do ślubu nie zmuszałam, sam mi to przed Bogiem obiecał i mam prawo wymagać, by tej obietnicy dotrzymał.

Smutna twarz.....oczywiscie,że prawo masz...do szacunku,lojalności,odpowiedzialności....
Nie tylko prawo,ale i wymagać powinnaś.

Cytat:

Helena, ale może napisz, jak w praktyce ma wyglądać to wyzbycie się "roszczeniowej postawy", bo ja cały czas nie jestem pewna, czy dobrze rozumiem.

Moim zdaniem doskonale rozumiesz,bo mądra kobieta jesteś,tyle,że nie chcesz przyjąć....

[Alive]

helenast , bardzo, bardzo Ci dziękuję za ten post.

helenast , bardzo, bardzo Ci dziękuję za ten post.

[Elżbieta1974]

[helenast]

[Metanoja1]

[smutna_twarz]

Ja się raczej wycofam z tej dyskusji. Widzę, że precyzyjność wypowiedzi najwyraźniej nie jest moją mocną stroną, bo mam wrażenie, że cały czas się mijamy - chciałam coś tam wyjaśnić, ale już trochę czuję się zmęczona powtarzaniem, że nie uważam, że można zmusić kogoś siłą do miłości, raczej chodziło mi o prosty schemat - akcja -> reakcja.
Natomiast osobiste wycieczki co do moich błędów postaram się przełknąć, bo rozumiem, że każdy pisze przez pryzmat swoich własnych doświadczeń. Jestem świadoma, co źle robiłam w moim małżeństwie - i nie są to rzeczy, które mi tu sugerowano. Nie jestem osobą zbuntowaną, tylko współuzależnioną, czyli problem jest odwrotny. Moja "roszczeniowa postawa" jest raczej efektem terapii i zmuszania się do tego, by dostrzegać swoje potrzeby i starać się je realizować, zmiana tej postawy w moim przypadku oznaczałaby krok wstecz i powrót do starych błędów.

Ja się raczej wycofam z tej dyskusji. Widzę, że precyzyjność wypowiedzi najwyraźniej nie jest moją mocną stroną, bo mam wrażenie, że cały czas się mijamy - chciałam coś tam wyjaśnić, ale już trochę czuję się zmęczona powtarzaniem, że nie uważam, że można zmusić kogoś siłą do miłości, raczej chodziło mi o prosty schemat - akcja -> reakcja.
Natomiast osobiste wycieczki co do moich błędów postaram się przełknąć, bo rozumiem, że każdy pisze przez pryzmat swoich własnych doświadczeń. Jestem świadoma, co źle robiłam w moim małżeństwie - i nie są to rzeczy, które mi tu sugerowano. Nie jestem osobą zbuntowaną, tylko współuzależnioną, czyli problem jest odwrotny. Moja "roszczeniowa postawa" jest raczej efektem terapii i zmuszania się do tego, by dostrzegać swoje potrzeby i starać się je realizować, zmiana tej postawy w moim przypadku oznaczałaby krok wstecz i powrót do starych błędów.