[macko]

Odpuść temat zdrady. Nie drąż tego. Lepiej nie wiedzieć. Jest kolosalna różnica między przypuszczeniem a wiedzą w tym temacie. Nie mówię nawet o Twoim małżeństwie, ale to Tobie - będziesz bardzo cierpiał jak się dowiesz.
Zajmij się żoną, a te temat zostaw, to było to było.

Odpuść temat zdrady. Nie drąż tego. Lepiej nie wiedzieć. Jest kolosalna różnica między przypuszczeniem a wiedzą w tym temacie. Nie mówię nawet o Twoim małżeństwie, ale to Tobie - będziesz bardzo cierpiał jak się dowiesz.
Zajmij się żoną, a te temat zostaw, to było to było.

[cum]

Moje żona sama nie wie czego chce. Podejrzewam, że mam dylemat - ja czy ten drugi. Mam zamiar wyłożyć kawę na ławę. Nie mogę tak dłużej żyć.

[ Dodano: 2014-05-05, 00:22 ]

Moje żona sama nie wie czego chce. Podejrzewam, że mam dylemat - ja czy ten drugi. Mam zamiar wyłożyć kawę na ławę. Nie mogę tak dłużej żyć.

[ Dodano: 2014-05-05, 00:22 ]

[porzucona_33]

Za bardzo ogólnikowo piszesz. Co sprawia, że podejrzewasz zdradę? Jak się jej zapytasz wprost to nie wiem czy ci powie prawdę. Wiele osób w takiej sytuacji kłamie. Uważam, że lepiej znać najgorszą prawdę niż żyć w ciemności będąc przez kogoś manipulowanym.

Za bardzo ogólnikowo piszesz. Co sprawia, że podejrzewasz zdradę? Jak się jej zapytasz wprost to nie wiem czy ci powie prawdę. Wiele osób w takiej sytuacji kłamie. Uważam, że lepiej znać najgorszą prawdę niż żyć w ciemności będąc przez kogoś manipulowanym.

[zenia1780]

[cum]

Ta trzecia osoba to "kolega", który jej pomaga. Ona tak twierdzi, bardzo często się widują. Wczoraj mnie oszukała, że jest zapracowana a siedziała z nim na kawce. Info pewne. Z moją żoną nie można normalnie porozmawiać, ciągle mnie oskarża. Poza tym wyprowadziła się ponad dwa miesiące temu. Wydaje mi się, że ona sama nie wie czego chce. Mieliśmy wyjechać, ale po tym co się dowiedziałem odechciało mi się. Nie ufam jej. Poza tym ona twierdzi, że drażnię ją i nie chce, żebym do niej przyjeżdżał i chce ode mnie czasu. A ja jej nie naciskam. Widać woli towarzystwo "kolegi" niż męża.

Ta trzecia osoba to "kolega", który jej pomaga. Ona tak twierdzi, bardzo często się widują. Wczoraj mnie oszukała, że jest zapracowana a siedziała z nim na kawce. Info pewne. Z moją żoną nie można normalnie porozmawiać, ciągle mnie oskarża. Poza tym wyprowadziła się ponad dwa miesiące temu. Wydaje mi się, że ona sama nie wie czego chce. Mieliśmy wyjechać, ale po tym co się dowiedziałem odechciało mi się. Nie ufam jej. Poza tym ona twierdzi, że drażnię ją i nie chce, żebym do niej przyjeżdżał i chce ode mnie czasu. A ja jej nie naciskam. Widać woli towarzystwo "kolegi" niż męża.

[zenia1780]

[cum]

Żona od początku oskarżała mnie o całe zło w naszym małżeństwie. W sobie nie widziała nigdy winy. W pewnych kwestiach miała rację, przeprosiłem, zacząłem się starać, ale to tylko pogorszyło sprawę. O koledze dowiedziałem się ok miesiąca temu, nie wiem jak było wcześniej

Żona od początku oskarżała mnie o całe zło w naszym małżeństwie. W sobie nie widziała nigdy winy. W pewnych kwestiach miała rację, przeprosiłem, zacząłem się starać, ale to tylko pogorszyło sprawę. O koledze dowiedziałem się ok miesiąca temu, nie wiem jak było wcześniej

[zenia1780]

[Dabo]

[zenia1780]

[cum]

Sytuacja na obecną chwilę jest bardzo trudna. Nie wiem kompletnie o co żonie chodzi, za chwilę nie będę już wiedział o co mi chodzi, mam taki mętlik w głowie. Byliśmy na kilku spotkaniach terapeutycznych, ale nawet psycholog nie potrafi do niej dotrzeć żadnymi argumentami.
Z tego co widzę i słyszę, żonie moja osoba jest obojętna. Potrafi mi mówić bardzo przykre rzeczy, cały czas wypomina co ja kiedyś potrafiłem zrobić lub powiedzieć. Całą winę zrzuca na mnie. Jedyny pozytyw jest taki, (na tą chwilę, bo za 5 minut może się to zmienić) że mamy poszukać mieszkania do wynajęcia. W takim stanie emocjonalnym w jakim jest żona, może to być dla mnie nie do przeskoczenia. Jeszcze mam siłę, żeby walczyć, ale nie wiem jak długo. Podchodzę do niej z różnych stron, ale to walenie głową w mur. Kiedy przychodzi taki moment, żeby odpuścić? Czuję, że tracę jaja, to ona pociąga za sznurki.

Sytuacja na obecną chwilę jest bardzo trudna. Nie wiem kompletnie o co żonie chodzi, za chwilę nie będę już wiedział o co mi chodzi, mam taki mętlik w głowie. Byliśmy na kilku spotkaniach terapeutycznych, ale nawet psycholog nie potrafi do niej dotrzeć żadnymi argumentami.
Z tego co widzę i słyszę, żonie moja osoba jest obojętna. Potrafi mi mówić bardzo przykre rzeczy, cały czas wypomina co ja kiedyś potrafiłem zrobić lub powiedzieć. Całą winę zrzuca na mnie. Jedyny pozytyw jest taki, (na tą chwilę, bo za 5 minut może się to zmienić) że mamy poszukać mieszkania do wynajęcia. W takim stanie emocjonalnym w jakim jest żona, może to być dla mnie nie do przeskoczenia. Jeszcze mam siłę, żeby walczyć, ale nie wiem jak długo. Podchodzę do niej z różnych stron, ale to walenie głową w mur. Kiedy przychodzi taki moment, żeby odpuścić? Czuję, że tracę jaja, to ona pociąga za sznurki.

[Samboja]

Witaj,
Sama jestem dziś słaba, ale zbieram w sobie zycie i dziele sie, bo podobnie mnie to tez spotkało.
Taki stan "umysłu/serca/ducha" w jakim znajduje się Twoja żona i kiedys moj mąż to odwiedzenie. Wczesniej jeszcze oboje chcieli walczyc, ale przez cos stracili nadzieje i sa od tej walki odwiedzeni, nie widza sensu. Kiedy traci sie nadzieje, dzieja sie takie rzeczy. Najdziwniejsze jest to, ze milosc nie znika, nadal tam jest tylko przykryta zloscia, zalem, urazami. Nazbieralo sie tego latami i przykrylo milosc, ale ona tam jest. Musi pojawic sie nadzieja...mój maz zaczał zauważac zmiane we mnie, naturalnie zaczelam pytac co moge dla niego zrobic, by byl ze mna szczesliwy, okazalam mu duzo serca i wyrozumialosci, wrocila nadzieja. Na polu bitwy walka trwa póki jest nadzieja na zwycięstwo i wiara w nie daje ogromną siłę, a gdy traci sie nadzieje stajemy sie jak owce idace na rzeź.
W takim samym stanie odwiedzenia jest bohaterka filmu Ognioodporny, powoli (bo moze to trwac jakiś dłuższy czas) rodzi sie w niej nadzieja, gdy jej mąż zaczyna postepowac inaczej. Gdy widzi, ze zmiana jest szczera i głęeboka, otwiera się ponownie na męża.
Jest jeszcze ten kolega. Kolega, ktory byc moze daje żonie to, co ja uszczesliwia: zainteresowanie, czulosc, troske i naturalne jest w tym stanie, że nie bedzie szukac tego u męża, do którego ma głównie żal i złośc. Wierze, że jeśli uda Ci się rozbudzic w niej nadzieje do walki o Was kolega przestanie miec jakiekolwiek znaczenie.
Apropo postawy, kolejna zadziwiajca rzecz o ktorej pisze Dabson w swojej ksiazce (miłośc wymaga stanowczosci), to efekt zaciskania petli na szyi. Gdy kogos gonimi i chcemy go uwiezic by z nami był, ten ktoś ucieka, gdy tylko odwrócimy się i oddajemy wolnosc, osoba ta zwraca sie ku nam (po jakims czasie).
Wierze, że się uda...póki masz nadzieje, wiare i milośc.

Witaj,
Sama jestem dziś słaba, ale zbieram w sobie zycie i dziele sie, bo podobnie mnie to tez spotkało.
Taki stan "umysłu/serca/ducha" w jakim znajduje się Twoja żona i kiedys moj mąż to odwiedzenie. Wczesniej jeszcze oboje chcieli walczyc, ale przez cos stracili nadzieje i sa od tej walki odwiedzeni, nie widza sensu. Kiedy traci sie nadzieje, dzieja sie takie rzeczy. Najdziwniejsze jest to, ze milosc nie znika, nadal tam jest tylko przykryta zloscia, zalem, urazami. Nazbieralo sie tego latami i przykrylo milosc, ale ona tam jest. Musi pojawic sie nadzieja...mój maz zaczał zauważac zmiane we mnie, naturalnie zaczelam pytac co moge dla niego zrobic, by byl ze mna szczesliwy, okazalam mu duzo serca i wyrozumialosci, wrocila nadzieja. Na polu bitwy walka trwa póki jest nadzieja na zwycięstwo i wiara w nie daje ogromną siłę, a gdy traci sie nadzieje stajemy sie jak owce idace na rzeź.
W takim samym stanie odwiedzenia jest bohaterka filmu Ognioodporny, powoli (bo moze to trwac jakiś dłuższy czas) rodzi sie w niej nadzieja, gdy jej mąż zaczyna postepowac inaczej. Gdy widzi, ze zmiana jest szczera i głęeboka, otwiera się ponownie na męża.
Jest jeszcze ten kolega. Kolega, ktory byc moze daje żonie to, co ja uszczesliwia: zainteresowanie, czulosc, troske i naturalne jest w tym stanie, że nie bedzie szukac tego u męża, do którego ma głównie żal i złośc. Wierze, że jeśli uda Ci się rozbudzic w niej nadzieje do walki o Was kolega przestanie miec jakiekolwiek znaczenie.
Apropo postawy, kolejna zadziwiajca rzecz o ktorej pisze Dabson w swojej ksiazce (miłośc wymaga stanowczosci), to efekt zaciskania petli na szyi. Gdy kogos gonimi i chcemy go uwiezic by z nami był, ten ktoś ucieka, gdy tylko odwrócimy się i oddajemy wolnosc, osoba ta zwraca sie ku nam (po jakims czasie).
Wierze, że się uda...póki masz nadzieje, wiare i milośc.

[zenia1780]

[cum]

Po krótkim czasie, gdy moje relacje z żoną się poprawiały i wyglądało na to, że może być między nami dobrze wszystko padło. W tej chwili nawet nie czuję wielkiego bólu a raczej rezygnację. Nie mam siły, nie zamierzam na razie nic robić, nawet dzwonić, bo to mija się z celem. Muszę zostawić to Panu Bogu i proszę o modlitwę.

Po krótkim czasie, gdy moje relacje z żoną się poprawiały i wyglądało na to, że może być między nami dobrze wszystko padło. W tej chwili nawet nie czuję wielkiego bólu a raczej rezygnację. Nie mam siły, nie zamierzam na razie nic robić, nawet dzwonić, bo to mija się z celem. Muszę zostawić to Panu Bogu i proszę o modlitwę.