[Samboja]

Ja rozumiem Balkę, podziwiam jej wiedzę na ten temat...dla mnie jest to troska i chęć pomocy...gdy zyje się z chorym psychicznie inaczej patrzy sie na świat, widzi się wiecej, zauważa się więcej i naprawdę chorzy są wśród nas, ale wciąż pokutuje wiekowe tabu, bo nikt nie chce słyszeć słowa 'wariat". A oni są chorzy...i trzeba to leczyć. No właśnie...
Mam takie doświadczenie - myślę, że warto się nim podzielić, minęło wiele lat, wiele epizodów, każdy kończył się leczeniem w szpitalu...gdy ojciec zachorował dawaliśmy się "wkręcać" w jego chore jazdy, bylismy nastolatkami i baliśmy się sprzeciwić, bo to kończyło się awanturą, niszczył nasze rzeczy, nigdy nas na szczęście nie uderzył, ale pomyły miał co najmniej nieprzewidywalne, mówił duzo i bardzo niedorzecznie...życie w strachu, co jeszcze wymyśli, ile jeszcze cierpienia zanim wezmą go do szpitala...gdy zbliżało się ku ostrym zachowaniom - według lekarzy, gdy zagrażał życiu swojemu lub naszemu, wzywaliśmy karetkę a ta pytala czy policja juz jedzie, mówiliśmy, ze nie dzowniliśmy jeszcze. Karetka mówiła, że bez policji nie przyjadą. Dzwoniliśmy na policję, a na policji pytali czy karetka juz jedzie, mówiliśmy, że bez policji nie przyjadą, wiec policja też nie chciała przyjechać...wszyscy mieli to gdzieś. I kolejne tygodnie w manii zwanej horrorem. Po latach nauczyliśmy się "radzić" sobie z chorym, przestaliśmy zwracac uwagę na to co mówi, bo to nigdy nie jest zgodne ze zdrową wersją człowieka, zawsze potem żałuje tego co mówi lub robi, przestaliśmy się wkręcać i dawać sobą pomiatać, pokazaliśmy ojcu, że jak chce wariować to musi iść z domu, i on zazwczyczaj znikał, bo nauczyliśmy się go także skutecznie zamykać na leczenie. Gdy już mieliśmy dość, w sensie nie dało sie funkcjonować normalnie, albo tak zalazł juz za skóre, rozbijaliśmy pare naczyń w domu, robiliśmy bałagan, przewracaliśmy krzesła i dzwoniliśmy na policję mówiąc, że karetka już jedzie, dzwoniliśmy po karetkę mówiąc, ze policja juz jedzie. Na miejscu obie ekipy częstowane były historią o rzekomych groźbach pobicia, pokazywaliśmy np. nóż w ojca pokoju, który tam podłożylismy...zabierali go bez słowa...dlaczego tak robiliśmy? Otóż z miłości. Bo chcieliśmy, aby sie leczył. Może się to wydawać komuś chore, ale my też jakoś musieliśmy zyć. I nauczylismy się...nabraliśmy dystansu, bo to co robi kochana przez nas osoba robi w chorobie....kiedyś siedziałam w samochodzie na wielkim skrzyżowaniu w mieście, nagle przez środek skrzyżowania przejechał facet na rowerze z wetkniętą ogromną flagą polski. Pomyślam wariat, po czym rozpoznałam w tym wariacie ojca...nie ogarnął mnie juz strach, tylko ulga, że jedzie sobie gdzieś, gdzie mnie nie ma. Oto moje zycie pomyślałam i usmiechnęłam sie do siebie.
Życie z chorym to szkoła wybaczania...przechodzenie od nienawiści do współczucia i opieki...wiem, że trzeba potrafić sie tez w tym nie pogubić, bo ranieni jesteśmy od tego, co chory robi w chorobie, a przecież wcale tego nie myśli gdy jest zdrowy...oczywoście każda choroba jest inna, kazdy chory inny, nam sie trafił ciężki przypadek, więc i było nam bardzo cieżko, ale jak widać na wszystko jest metoda, żeby nie dac się zniszczyć, nawet jeśli wydaje sie byc na pierwszy rzut oka dziwna, może okrutna. Dziś choć mocno doświadczeni jesteśmy silni i nadal rodziną...mam nadzieje, że nikogo nie urażam, tym co pisze...to wszakże życie pisze nam takie scenariusze...

Ja rozumiem Balkę, podziwiam jej wiedzę na ten temat...dla mnie jest to troska i chęć pomocy...gdy zyje się z chorym psychicznie inaczej patrzy sie na świat, widzi się wiecej, zauważa się więcej i naprawdę chorzy są wśród nas, ale wciąż pokutuje wiekowe tabu, bo nikt nie chce słyszeć słowa 'wariat". A oni są chorzy...i trzeba to leczyć. No właśnie...
Mam takie doświadczenie - myślę, że warto się nim podzielić, minęło wiele lat, wiele epizodów, każdy kończył się leczeniem w szpitalu...gdy ojciec zachorował dawaliśmy się "wkręcać" w jego chore jazdy, bylismy nastolatkami i baliśmy się sprzeciwić, bo to kończyło się awanturą, niszczył nasze rzeczy, nigdy nas na szczęście nie uderzył, ale pomyły miał co najmniej nieprzewidywalne, mówił duzo i bardzo niedorzecznie...życie w strachu, co jeszcze wymyśli, ile jeszcze cierpienia zanim wezmą go do szpitala...gdy zbliżało się ku ostrym zachowaniom - według lekarzy, gdy zagrażał życiu swojemu lub naszemu, wzywaliśmy karetkę a ta pytala czy policja juz jedzie, mówiliśmy, ze nie dzowniliśmy jeszcze. Karetka mówiła, że bez policji nie przyjadą. Dzwoniliśmy na policję, a na policji pytali czy karetka juz jedzie, mówiliśmy, że bez policji nie przyjadą, wiec policja też nie chciała przyjechać...wszyscy mieli to gdzieś. I kolejne tygodnie w manii zwanej horrorem. Po latach nauczyliśmy się "radzić" sobie z chorym, przestaliśmy zwracac uwagę na to co mówi, bo to nigdy nie jest zgodne ze zdrową wersją człowieka, zawsze potem żałuje tego co mówi lub robi, przestaliśmy się wkręcać i dawać sobą pomiatać, pokazaliśmy ojcu, że jak chce wariować to musi iść z domu, i on zazwczyczaj znikał, bo nauczyliśmy się go także skutecznie zamykać na leczenie. Gdy już mieliśmy dość, w sensie nie dało sie funkcjonować normalnie, albo tak zalazł juz za skóre, rozbijaliśmy pare naczyń w domu, robiliśmy bałagan, przewracaliśmy krzesła i dzwoniliśmy na policję mówiąc, że karetka już jedzie, dzwoniliśmy po karetkę mówiąc, ze policja juz jedzie. Na miejscu obie ekipy częstowane były historią o rzekomych groźbach pobicia, pokazywaliśmy np. nóż w ojca pokoju, który tam podłożylismy...zabierali go bez słowa...dlaczego tak robiliśmy? Otóż z miłości. Bo chcieliśmy, aby sie leczył. Może się to wydawać komuś chore, ale my też jakoś musieliśmy zyć. I nauczylismy się...nabraliśmy dystansu, bo to co robi kochana przez nas osoba robi w chorobie....kiedyś siedziałam w samochodzie na wielkim skrzyżowaniu w mieście, nagle przez środek skrzyżowania przejechał facet na rowerze z wetkniętą ogromną flagą polski. Pomyślam wariat, po czym rozpoznałam w tym wariacie ojca...nie ogarnął mnie juz strach, tylko ulga, że jedzie sobie gdzieś, gdzie mnie nie ma. Oto moje zycie pomyślałam i usmiechnęłam sie do siebie.
Życie z chorym to szkoła wybaczania...przechodzenie od nienawiści do współczucia i opieki...wiem, że trzeba potrafić sie tez w tym nie pogubić, bo ranieni jesteśmy od tego, co chory robi w chorobie, a przecież wcale tego nie myśli gdy jest zdrowy...oczywoście każda choroba jest inna, kazdy chory inny, nam sie trafił ciężki przypadek, więc i było nam bardzo cieżko, ale jak widać na wszystko jest metoda, żeby nie dac się zniszczyć, nawet jeśli wydaje sie byc na pierwszy rzut oka dziwna, może okrutna. Dziś choć mocno doświadczeni jesteśmy silni i nadal rodziną...mam nadzieje, że nikogo nie urażam, tym co pisze...to wszakże życie pisze nam takie scenariusze...

[Lawendowa]

[werkaia]

Witam
Nie było mnie tu na forum przez dłuższy czas, dopiero przeczytałam jak niektórzy z Was "zaatakowali" Balkę. Uważam to za niewłaściwe zachowanie. Ja jestem naprawdę Balko wdzięczna Ci za Twoje posty do mnie, i widzę, że masz dużą wiedzę na ten temat, swoje też przeżyłaś.
Tak, mój mąż ma stwierdzony Chad, więc to nie są domysły, ma tez różne objawy choroby, ja widzę, że jest chory, więc to nie Balka postawiła diagnozę. Ja się kontaktuję z psychiatrą męża, biorę leki, sama chodzę też do psychologa.
Chad męża ma wpływ na to, że rozpada się moje małżeństwo, bo tak jak Balka napisała niestety rozpada się większość takich związków.
Ja ciągle żyję w niepewności, czy mąż złoży pozew o rozwód, staram się być dobrą żoną, zmieniać siebie, modlić się do Boga i powierzać Mu naszą rodzinę.

Balko, jeszcze raz dziękuję Ci za Twoje wypowiedzi, wierzę, że są one pomocne dla wielu, dla mnie na pewno. Ci, którzy kierują do Ciebie nieprzyjemne słowa, pewnie nie wiedzą, jak żyje się z kimś z taką chorobą, która wyniszcza relacje, Ty wiesz, bo niestety też tego doświadczyłaś.
Myślę, że Twoja chęć dzielenia się z innymi wiedzą, przemyśleniami i doświadczeniem wynika z dobroci serca i za to Ci dziękuję, a inni, niech piszą, niech krytykują, doszukują się nie wiadomo czego, jeśli ma im to w czymkolwiek pomóc.

Jeszcze dodam, że ostatnio pojawił się szantaż emocjonalny ze strony męża: jeśli mu nie dam rozwodu, to w końcu popełni samobójstwo i to będzie wina wszystkich, którzy nie pozwalają mu zostać samemu. Czuję się bardzo tym obciążona psychicznie, ale chyba nie mogę dać się zastraszyć i po prostu zgodzić się na rozwód, nie chcę tego.


Pozdrawiam.

Witam
Nie było mnie tu na forum przez dłuższy czas, dopiero przeczytałam jak niektórzy z Was "zaatakowali" Balkę. Uważam to za niewłaściwe zachowanie. Ja jestem naprawdę Balko wdzięczna Ci za Twoje posty do mnie, i widzę, że masz dużą wiedzę na ten temat, swoje też przeżyłaś.
Tak, mój mąż ma stwierdzony Chad, więc to nie są domysły, ma tez różne objawy choroby, ja widzę, że jest chory, więc to nie Balka postawiła diagnozę. Ja się kontaktuję z psychiatrą męża, biorę leki, sama chodzę też do psychologa.
Chad męża ma wpływ na to, że rozpada się moje małżeństwo, bo tak jak Balka napisała niestety rozpada się większość takich związków.
Ja ciągle żyję w niepewności, czy mąż złoży pozew o rozwód, staram się być dobrą żoną, zmieniać siebie, modlić się do Boga i powierzać Mu naszą rodzinę.

Balko, jeszcze raz dziękuję Ci za Twoje wypowiedzi, wierzę, że są one pomocne dla wielu, dla mnie na pewno. Ci, którzy kierują do Ciebie nieprzyjemne słowa, pewnie nie wiedzą, jak żyje się z kimś z taką chorobą, która wyniszcza relacje, Ty wiesz, bo niestety też tego doświadczyłaś.
Myślę, że Twoja chęć dzielenia się z innymi wiedzą, przemyśleniami i doświadczeniem wynika z dobroci serca i za to Ci dziękuję, a inni, niech piszą, niech krytykują, doszukują się nie wiadomo czego, jeśli ma im to w czymkolwiek pomóc.

Jeszcze dodam, że ostatnio pojawił się szantaż emocjonalny ze strony męża: jeśli mu nie dam rozwodu, to w końcu popełni samobójstwo i to będzie wina wszystkich, którzy nie pozwalają mu zostać samemu. Czuję się bardzo tym obciążona psychicznie, ale chyba nie mogę dać się zastraszyć i po prostu zgodzić się na rozwód, nie chcę tego.


Pozdrawiam.

[Balka]

Werkaio,

dzięki za dobre słowa.
Ja się nie przejmuje tymi - nie atakami, tylko może nieufnością - niektórych forumowiczów. Po prostu temat chorób i zaburzeń psychicznych jako przyczyny kryzysu czy rozpadu małżeństwa dopiero zaczął się tu pojawiać (i od razu widać, jak wiele osób z tego powodu cierpi). Trzeba się z tym powoli oswoić.

Im więcej będziemy o tym normalnie rozmawiać, tym lepiej. Pamiętam jakim tabu i wstydem było kiedyś przyznanie się, że ktoś nie pije alkoholu i wymówienie się w towarzystwie od wódki. "Lekarz zabronił", "antybiotyk właśnie biorę", cuda-wianki niepijący wymyślał, żeby odpędzić natręta z flaszką "życzliwie" pochyloną nad jego pustym kieliszkiem. Dziś ludzie, zwłaszcza z AA, mówią otwarcie: "Dziękuje, nie, swoje juz w życiu wypiłem." No i szacunek mają za taką postawę, a nie obciach. To samo powinno być przy chorobach psychicznych. Ale na razie przeważa jeszcze lęk, zaprzeczanie, wstyd...

Szantaże Twojego męża, że zrobi sobie cos złego, jeśli nie zgodzisz się na rozwód w sytuacji, gdy on nawet jeszcze nie złożył pozwu, to typowa CHAD-owa niecierpliwość. Już by chciał to wszystko mieć natychmiast. Nie jest w stanie czekać na nic, bo to go strasznie złości. Nie znosi cienia sprzeciwu. Jakiekolwiek przeszkody na drodze realizacji urojonych pomysłów powodują agresję. No i gadanie-planowanie "na zapas", a potem porzucanie tych planów i pojawianie się następnych.

Uspakajaj, nie podejmuj tematu, przetrwaj. Nie prowokuj, bo stan dysforycznej drażliwości jest bardzo nieprzewidywalny, i nawet zmęczona uwaga, że "co tu gadasz, kiedy nawet pozwu nie złozyłeś" może chorego tak nakręcić, że za 3 godziny będzie gotowy pozew wysłany.

Boże mój, jak ja Ci, Werkaio, życzę męstwa i świętej cierpliwości! A Twojemu mężowi, żeby się leczył. Modlę sie za Was.

Werkaio,

dzięki za dobre słowa.
Ja się nie przejmuje tymi - nie atakami, tylko może nieufnością - niektórych forumowiczów. Po prostu temat chorób i zaburzeń psychicznych jako przyczyny kryzysu czy rozpadu małżeństwa dopiero zaczął się tu pojawiać (i od razu widać, jak wiele osób z tego powodu cierpi). Trzeba się z tym powoli oswoić.

Im więcej będziemy o tym normalnie rozmawiać, tym lepiej. Pamiętam jakim tabu i wstydem było kiedyś przyznanie się, że ktoś nie pije alkoholu i wymówienie się w towarzystwie od wódki. "Lekarz zabronił", "antybiotyk właśnie biorę", cuda-wianki niepijący wymyślał, żeby odpędzić natręta z flaszką "życzliwie" pochyloną nad jego pustym kieliszkiem. Dziś ludzie, zwłaszcza z AA, mówią otwarcie: "Dziękuje, nie, swoje juz w życiu wypiłem." No i szacunek mają za taką postawę, a nie obciach. To samo powinno być przy chorobach psychicznych. Ale na razie przeważa jeszcze lęk, zaprzeczanie, wstyd...

Szantaże Twojego męża, że zrobi sobie cos złego, jeśli nie zgodzisz się na rozwód w sytuacji, gdy on nawet jeszcze nie złożył pozwu, to typowa CHAD-owa niecierpliwość. Już by chciał to wszystko mieć natychmiast. Nie jest w stanie czekać na nic, bo to go strasznie złości. Nie znosi cienia sprzeciwu. Jakiekolwiek przeszkody na drodze realizacji urojonych pomysłów powodują agresję. No i gadanie-planowanie "na zapas", a potem porzucanie tych planów i pojawianie się następnych.

Uspakajaj, nie podejmuj tematu, przetrwaj. Nie prowokuj, bo stan dysforycznej drażliwości jest bardzo nieprzewidywalny, i nawet zmęczona uwaga, że "co tu gadasz, kiedy nawet pozwu nie złozyłeś" może chorego tak nakręcić, że za 3 godziny będzie gotowy pozew wysłany.

Boże mój, jak ja Ci, Werkaio, życzę męstwa i świętej cierpliwości! A Twojemu mężowi, żeby się leczył. Modlę sie za Was.

[werkaia]

Dziękuję za modlitwę Balko.
Czekam wciąż na kroki męża, czy złoży pozew czy też nie. Tematu nie podejmuję, staram się nie zwracać uwagi na zdania, które on wypowiada, a mnie ranią. Nie przeżywam ich jak kiedyś, nie obrażam się. Ale na ile mogę pozwolić?
Nie umiem stawiać granic, boję się, że jeśli się mu sprzeciwię, on już, zaraz złoży pozew. Źle mi z tym, że muszę uważać na słowa, by się nie obraził, nie mogę powiedzieć co myślę o jego nieodpowiedzialnym zachowaniu. Kiedy poprosiłam o pieniądze, strasznie dziwił się, że mi nie starcza moja wypłata na miesiąc, na co ja wydaję. To tak boli, kiedy on nie bierze żadnej odpowiedzialności za nasze dzieci, dziś jechałam z dzieckiem z wysoką gorączką do lekarza, on imprezował z kolegami.
Tak mi z tym wszystkim źle, modlę się, by Pan Bóg pozwolił zmieniać się mi na lepszego człowieka, ale i jemu, by zaczął się leczyć, i pokochał nas znowu.
Nie wiem, co będzie, brak mi stabilizacji i poczucia bycia kochanej. Obojętność męża wobec mnie i dzieci strasznie rani. Nie wiem, co robić. Załamuje się, łapię doły.
proszę Was o modlitwę o uzdrowienie mojego małżeństwa.

Dziękuję za modlitwę Balko.
Czekam wciąż na kroki męża, czy złoży pozew czy też nie. Tematu nie podejmuję, staram się nie zwracać uwagi na zdania, które on wypowiada, a mnie ranią. Nie przeżywam ich jak kiedyś, nie obrażam się. Ale na ile mogę pozwolić?
Nie umiem stawiać granic, boję się, że jeśli się mu sprzeciwię, on już, zaraz złoży pozew. Źle mi z tym, że muszę uważać na słowa, by się nie obraził, nie mogę powiedzieć co myślę o jego nieodpowiedzialnym zachowaniu. Kiedy poprosiłam o pieniądze, strasznie dziwił się, że mi nie starcza moja wypłata na miesiąc, na co ja wydaję. To tak boli, kiedy on nie bierze żadnej odpowiedzialności za nasze dzieci, dziś jechałam z dzieckiem z wysoką gorączką do lekarza, on imprezował z kolegami.
Tak mi z tym wszystkim źle, modlę się, by Pan Bóg pozwolił zmieniać się mi na lepszego człowieka, ale i jemu, by zaczął się leczyć, i pokochał nas znowu.
Nie wiem, co będzie, brak mi stabilizacji i poczucia bycia kochanej. Obojętność męża wobec mnie i dzieci strasznie rani. Nie wiem, co robić. Załamuje się, łapię doły.
proszę Was o modlitwę o uzdrowienie mojego małżeństwa.

[Balka]

Werkaio,

zrobiłam skrócone tłumaczenie z dobrych amerykańskich stron pomocy rodzinom CHAD-owców. Nie wiem, czy Ci to wiele pomoże, ale wrzucam tutaj.

Pełna wersja (ang.) na:
http://www.bipolartalk.or...with-mania.html

_____________________

Jak rozmawiać z osobą w manii

Jedną z najtrudniejszych rzeczy, jakich trzeba się nauczyć, to postępowanie z osobą w manii. Można znaleźć mnóstwo rad, jak pomagać komuś w depresji. To nawet przychodzi samo, bo zdołowany człowiek budzi w nas opiekuna. Nie potrzebujemy szkolenia ani nauk, żeby wiedzieć, iż należy takiej osobie przypominać, że jest kochana, wspierać ją i mówić, że warto żyć.

Ale mania to coś zupełnie innego.

Przebywanie z osobą w manii jest jak stanie obok płonącego budynku. Chcesz ratować osobę, która jest w środku, ale jeśli podejdziesz zbyt blisko, możesz się spalić.

Osoba w manii często jest świadoma, że jej zachowanie cię rani, ale wcale nie dba o to, co czujesz. Będzie natomiast bardzo wrażliwa na próby manipulowania nią, aby zachowywała się poprawnie.

Poniżej kilka ogólnych zasad.

Nie wygłaszaj gróźb. Nie groź, że odejdziesz. Nie groź, że zabierzesz dzieci. Nie strasz lekarzem, policją. W ogóle żadnych gróźb, bo to może osobę w manii tylko rozzłościć.
To jest częsty błąd i bardzo zły pomysł. Jeśli uważasz, że któraś z tych decyzji jest konieczna – OK, jeśli musisz to zrobić, po prostu zrób. Zazwyczaj powtarzasz groźby, ponieważ masz nadzieję, iż sama groźba sprawi, że człowiek w manii coś zrozumie. Niczego nie zrozumie! Ta sztuczka działa tylko na ludzi zdrowych.

Nie wygłaszaj nauk. Osoba w manii nie jest zainteresowania normalnym zachowaniem się i jakimiś tam zasadami. Co więcej, nie uważa, aby jej zachowanie było szczególnie destrukcyjne dla niej samej lub innych. Jeśli zaczynasz moralizować, człowiek w manii odbiera to jako próbę kontrolowania go. Jeśli mówisz: „Zachowujesz się bardzo nieodpowiedzialnie”, to nie oczekuj, że usiądzie i powie: „Masz rację, jakoś o tym nie pomyślałem”. Raczej wyśmieje i wykpi twoje głupie moralizowanie.

Zadbaj o swoje bezpieczeństwo. Nie bój się powiedzieć: „Nie czuję się bezpieczna” albo „Chcę ciszy i spokoju”. Nie jest argumentem to, czego on chce, bo osoby w manii zwykle chcą czegoś, co jest irracjonalne.

Nie przyłączaj się do realizacji obłędnych pomysłów. Nie daj się wciągać w robienie głupich rzeczy, takich jak tracenie pieniędzy, łamanie prawa, wrzaski, bicie, czy całonocne imprezowanie. To zdumiewające, ale jeśli się spędza dużo czasu z osobą chorą psychicznie, bardzo łatwo jest zacząć zachowywać się tak, jak ta osoba. To jest poważne niebezpieczeństwo dla bliskich osób chorych na CHAD.

Nie jesteś policją. Nie myśl, że obronisz go przed nim samym. Jeśli zechce zrobić coś szalonego, i tak to zrobi. Nie powstrzymasz go. Czasem lepiej, aby sytuacja „wybrzmiała” do końca. Chociaż osoba w manii jest szalona, podejmuje decyzje za siebie. Niektóre te decyzje są bardzo złe. Ale to nie twoja wina.

Mów, co myślisz. Możesz powiedzieć, że to czy tamto (co zamierza zrobić) jest złym pomysłem. Mów prawdę. Później będziesz czuć się lepiej, że przynajmniej to powiedziałaś. Niekiedy do osoby w manii to dociera. Może to być bardzo rzadki i szokujący moment, jakby błysk słońca przez burzowe chmury. W większości przypadków jednak nic do takiej osoby nie trafia. Ale nie ma nic złego w powiedzeniu: „Kochanie, gadasz bez sensu” albo „wydałeś o wiele za dużo pieniędzy”.

Nie obwiniaj siebie za zachowania osoby w manii. Ten człowiek jest w stanie psychozy. To nie twoja wina, ale i nie ich wina. Jest chory.

Pociągaj go do odpowiedzialności... po manii. Tak, był w manii. Tak, to jest choroba psychiczna i w pewnym sensie, to nie jego wina. Ale poczucie winy może go zmotywować do podjęcia leczenia i wprowadzenia zmian. Ciebie ta sytuacja przecież dotyka i dobrze jest choremu na CHAD to uświadomić. Jednak znowu – nie moralizuj.

Nie trzymaj w domu alkoholu i narkotyków, bo osoba w manii po ich zażyciu może wpaść w maniakalny szał.

Nie wahaj się wezwać pomocy (krewnych, przyjaciół, czy nawet policji), jeśli sytuacja będzie dla ciebie i domowników niebezpieczna.

Usuń się z otoczenia osoby w manii, jeśli nie jesteś w stanie znosić tego dłużej. Człowiek w ostrej manii bywa naprawdę niebezpieczny. Zadbaj o bezpieczeństwo swoje i dzieci.

Wracając do porównania z płonącym budynkiem. Czasem naprawdę nie da się wejść do takiego budynku. Trzeba pozwolić, żeby się spalił. Nie obwiniaj siebie za żadne skutki zachowań osoby w manii.
___________________________


To tyle cytatu. Do mnie bardzo przemawia porównanie życia z osobą chorą na CHAD do ciągłego chodzenia po potłuczonym szkle. Jak będziesz chodzić boso, to się bardzo poranisz. Trzeba założyć grube, twarde buty.

Trzymaj się, Werkaio. Z Bogiem.

Werkaio,

zrobiłam skrócone tłumaczenie z dobrych amerykańskich stron pomocy rodzinom CHAD-owców. Nie wiem, czy Ci to wiele pomoże, ale wrzucam tutaj.

Pełna wersja (ang.) na:
http://www.bipolartalk.or...with-mania.html

_____________________

Jak rozmawiać z osobą w manii

Jedną z najtrudniejszych rzeczy, jakich trzeba się nauczyć, to postępowanie z osobą w manii. Można znaleźć mnóstwo rad, jak pomagać komuś w depresji. To nawet przychodzi samo, bo zdołowany człowiek budzi w nas opiekuna. Nie potrzebujemy szkolenia ani nauk, żeby wiedzieć, iż należy takiej osobie przypominać, że jest kochana, wspierać ją i mówić, że warto żyć.

Ale mania to coś zupełnie innego.

Przebywanie z osobą w manii jest jak stanie obok płonącego budynku. Chcesz ratować osobę, która jest w środku, ale jeśli podejdziesz zbyt blisko, możesz się spalić.

Osoba w manii często jest świadoma, że jej zachowanie cię rani, ale wcale nie dba o to, co czujesz. Będzie natomiast bardzo wrażliwa na próby manipulowania nią, aby zachowywała się poprawnie.

Poniżej kilka ogólnych zasad.

Nie wygłaszaj gróźb. Nie groź, że odejdziesz. Nie groź, że zabierzesz dzieci. Nie strasz lekarzem, policją. W ogóle żadnych gróźb, bo to może osobę w manii tylko rozzłościć.
To jest częsty błąd i bardzo zły pomysł. Jeśli uważasz, że któraś z tych decyzji jest konieczna – OK, jeśli musisz to zrobić, po prostu zrób. Zazwyczaj powtarzasz groźby, ponieważ masz nadzieję, iż sama groźba sprawi, że człowiek w manii coś zrozumie. Niczego nie zrozumie! Ta sztuczka działa tylko na ludzi zdrowych.

Nie wygłaszaj nauk. Osoba w manii nie jest zainteresowania normalnym zachowaniem się i jakimiś tam zasadami. Co więcej, nie uważa, aby jej zachowanie było szczególnie destrukcyjne dla niej samej lub innych. Jeśli zaczynasz moralizować, człowiek w manii odbiera to jako próbę kontrolowania go. Jeśli mówisz: „Zachowujesz się bardzo nieodpowiedzialnie”, to nie oczekuj, że usiądzie i powie: „Masz rację, jakoś o tym nie pomyślałem”. Raczej wyśmieje i wykpi twoje głupie moralizowanie.

Zadbaj o swoje bezpieczeństwo. Nie bój się powiedzieć: „Nie czuję się bezpieczna” albo „Chcę ciszy i spokoju”. Nie jest argumentem to, czego on chce, bo osoby w manii zwykle chcą czegoś, co jest irracjonalne.

Nie przyłączaj się do realizacji obłędnych pomysłów. Nie daj się wciągać w robienie głupich rzeczy, takich jak tracenie pieniędzy, łamanie prawa, wrzaski, bicie, czy całonocne imprezowanie. To zdumiewające, ale jeśli się spędza dużo czasu z osobą chorą psychicznie, bardzo łatwo jest zacząć zachowywać się tak, jak ta osoba. To jest poważne niebezpieczeństwo dla bliskich osób chorych na CHAD.

Nie jesteś policją. Nie myśl, że obronisz go przed nim samym. Jeśli zechce zrobić coś szalonego, i tak to zrobi. Nie powstrzymasz go. Czasem lepiej, aby sytuacja „wybrzmiała” do końca. Chociaż osoba w manii jest szalona, podejmuje decyzje za siebie. Niektóre te decyzje są bardzo złe. Ale to nie twoja wina.

Mów, co myślisz. Możesz powiedzieć, że to czy tamto (co zamierza zrobić) jest złym pomysłem. Mów prawdę. Później będziesz czuć się lepiej, że przynajmniej to powiedziałaś. Niekiedy do osoby w manii to dociera. Może to być bardzo rzadki i szokujący moment, jakby błysk słońca przez burzowe chmury. W większości przypadków jednak nic do takiej osoby nie trafia. Ale nie ma nic złego w powiedzeniu: „Kochanie, gadasz bez sensu” albo „wydałeś o wiele za dużo pieniędzy”.

Nie obwiniaj siebie za zachowania osoby w manii. Ten człowiek jest w stanie psychozy. To nie twoja wina, ale i nie ich wina. Jest chory.

Pociągaj go do odpowiedzialności... po manii. Tak, był w manii. Tak, to jest choroba psychiczna i w pewnym sensie, to nie jego wina. Ale poczucie winy może go zmotywować do podjęcia leczenia i wprowadzenia zmian. Ciebie ta sytuacja przecież dotyka i dobrze jest choremu na CHAD to uświadomić. Jednak znowu – nie moralizuj.

Nie trzymaj w domu alkoholu i narkotyków, bo osoba w manii po ich zażyciu może wpaść w maniakalny szał.

Nie wahaj się wezwać pomocy (krewnych, przyjaciół, czy nawet policji), jeśli sytuacja będzie dla ciebie i domowników niebezpieczna.

Usuń się z otoczenia osoby w manii, jeśli nie jesteś w stanie znosić tego dłużej. Człowiek w ostrej manii bywa naprawdę niebezpieczny. Zadbaj o bezpieczeństwo swoje i dzieci.

Wracając do porównania z płonącym budynkiem. Czasem naprawdę nie da się wejść do takiego budynku. Trzeba pozwolić, żeby się spalił. Nie obwiniaj siebie za żadne skutki zachowań osoby w manii.
___________________________


To tyle cytatu. Do mnie bardzo przemawia porównanie życia z osobą chorą na CHAD do ciągłego chodzenia po potłuczonym szkle. Jak będziesz chodzić boso, to się bardzo poranisz. Trzeba założyć grube, twarde buty.

Trzymaj się, Werkaio. Z Bogiem.

[werkaia]

Balko
Bardzo Ci dziękuję za trud, który włożyłaś w to, by wkleić tu rady dla tych, którzy borykają się z chorą osobą, w manii. Mąż sam dziś przyznał, że jest na lekkim "rauszu" i że to może być hipomania. Ale i tak nie zamierza się leczyć.
Była też rozmowa o rozwodzie, złożenie przez niego wniosku to tylko kwestia czasu, choć przyznał, że czekał aż ja się zgodzę i zrobimy to razem, bez zgrzytów w sądzie ugodowo, ale skoro ja nie chcę, to sam złoży wniosek.
Jemu jest wygodnie samemu bez dzieci, beze mnie i bez obowiązków wobec rodziny. Po pracy czas spędza aż do wieczora siedząc na ogrodzie sam bądź z kolegami i pijąc piwo. Dzieci w ogóle go nie interesują, przychodzi do domu, jak one już zasną.
Ja nie mogę się z tym, co się dzieje wciąż pogodzić, z jednej strony modlę się i ufam Bogu, z drugiej przeciwstawiam się temu i głośno krzyczę: Boże, ja tego nie chcę.
Wciąż się gubię, moja psychika jest w totalnej rozsypce, dziś nawet miałam myśli samobójcze. Nie mogę sobie poradzić. Czuję ogromną bezsilność wobec tego, co się dzieje. Tak bardzo jest mi źle...

Balko
Bardzo Ci dziękuję za trud, który włożyłaś w to, by wkleić tu rady dla tych, którzy borykają się z chorą osobą, w manii. Mąż sam dziś przyznał, że jest na lekkim "rauszu" i że to może być hipomania. Ale i tak nie zamierza się leczyć.
Była też rozmowa o rozwodzie, złożenie przez niego wniosku to tylko kwestia czasu, choć przyznał, że czekał aż ja się zgodzę i zrobimy to razem, bez zgrzytów w sądzie ugodowo, ale skoro ja nie chcę, to sam złoży wniosek.
Jemu jest wygodnie samemu bez dzieci, beze mnie i bez obowiązków wobec rodziny. Po pracy czas spędza aż do wieczora siedząc na ogrodzie sam bądź z kolegami i pijąc piwo. Dzieci w ogóle go nie interesują, przychodzi do domu, jak one już zasną.
Ja nie mogę się z tym, co się dzieje wciąż pogodzić, z jednej strony modlę się i ufam Bogu, z drugiej przeciwstawiam się temu i głośno krzyczę: Boże, ja tego nie chcę.
Wciąż się gubię, moja psychika jest w totalnej rozsypce, dziś nawet miałam myśli samobójcze. Nie mogę sobie poradzić. Czuję ogromną bezsilność wobec tego, co się dzieje. Tak bardzo jest mi źle...

[Balka]

Werkaio,

wiem, jak Ci bardzo ciężko. I sama przez to przeszłam i napatrzyłam się u innych...

Mogę Ci tylko powiedzieć dwie rady. Po pierwsze - tak jak wszystko w życiu, i TO minie. Czas płynie tylko w jedną stronę.

Po drugie - tylko od Ciebie zależy, jak sobie z tym poradzisz. Chory mąż Ci nie pomoże. To on potrzebuje pomocy (ale na razie jej nie chce). To dobrze, że zauważył swój "rausz", to znaczy, że jakąś elementarną wiedzę i świadomość choroby ma. Ale teraz na tyle "dobrze" sie czuje, że nie zechce sobie zabawy psuć lekami.

Kochana, miej do tego dystans. Spokój i dystans. Wiem, że to bardzo trudne. Ale to, co Twój mąż robi to naprawdę standard i nie niszcz siebie nierealnymi oczekiwaniami. "Dziecko chore i ma 40 stopni gorączki? No to je lecz!" - i zmyka z kumplami na ryby. Albo na grilla i piwko, oczywiście z kumplami. Chory w manii czy hipomanii mentalnie cofa się do poziomu 12-14-latka: zero odpowiedzialności, zabawowe podejście do życia.

To jest potwornie irytujące i bardzo bolesne. Wiem. Ale tylko od Ciebie zależy, jak sobie z tym poradzisz. Czy dasz się zniszczyć, czy wyjdziesz silna, pogodna, mądra.

Widziałam obie drogi. Moja koleżanka przy mężu z CHAD-em dała się zniszczyć. Jest roztrzęsionym kłębkiem nerwów, skupionym wyłącznie na tym, co robi jej ex-mąż (sama wystąpiła o rozwód, ślub był tylko cywilny). Śledzi go (sic!) i robi awantury jego kolejnym kochankom. Do walki z ex-mężem wykorzystuje małe dzieci. A on - cały w skowronkach, "tańcach, hulankach, swawolach"...

I druga sytuacja, też moich znajomych. Na CHAD choruje żona, nie chce się leczyć. Mąż na początku był w wielkim bólu, ale kiedy zrozumiał, w czym jest problem - powoli zaczął sobie z tym radzić, nabierając do żony i jej zachowań zdrowego dystansu. "Kurs tańca? Chcesz to idź na kurs." "Wyjeżdżasz na kilka dni? OK, poradzę sobie z dziećmi." Tylko w sprawach zasadniczych jasno stawia granice, np. kochankę (sic!) żony wyrzucił za płot i dał zakaz jej pokazywania się w najbliższej okolicy. W tym małżeństwie mąż nie daje manipulowac sobą i dziećmi, wróciło mu zadowolenie z życia, ma swoje pasje, jakoś wszystko ogarnia.

Werkaio, piszesz:
"Ja nie mogę się z tym, co się dzieje wciąż pogodzić, z jednej strony modlę się i ufam Bogu, z drugiej przeciwstawiam się temu i głośno krzyczę: Boże, ja tego nie chcę.
Wciąż się gubię, moja psychika jest w totalnej rozsypce, dziś nawet miałam myśli samobójcze. Nie mogę sobie poradzić. Czuję ogromną bezsilność wobec tego, co się dzieje. Tak bardzo jest mi źle..."

Kochana, uwierz mi, to przejdzie. Czasem - jeśli nic innego nie dajesz rady zrobić - wystarczy tylko przetrwać jeden dzień, a potem następny, i kolejny... Pan Bóg daje chwile wytchnienia. Po nocy przychodzi dzień, a po manii - depresja.

Modlę się za Ciebie.
________________________
ps. Jeśli bardzo się boisz tego rozwodu, to zacznij odmawiać codziennie litanię do św. Jana Chrzciciela w intencji obrony przed rozwodem. Gdzieś ją już wkopiowałam w jakimś innym poście, ale tu ponownie daję:

Litania do św. Jana Chrzciciela

Kyrie, elejson. Chryste, elejson. Kyrie, elejson.
Chryste, usłysz nas. Chryste, wysłuchaj nas.
Ojcze z nieba, Boże, zmiłuj się nad nami.
Synu Odkupicielu świata, Boże, zmiłuj się nad nami.
Duchu Święty, Boże, zmiłuj się nad nami.
Święta Trójco, Jedyny Boże, zmiłuj się nad nami.
Święta Maryjo - módl się za nami,
Święty Janie Chrzcicielu - módl się za nami,
Wysłanniku Boży,
Poprzedniku naszego Zbawiciela,
Wzgardzicielu świata,
Głosie wołający na pustyni,
Zwiastunie prawdy,
Obrońco świętości małżeństwa,
Wskazujący drogę do nieba,
Światło proroków,
Przykładzie męczenników,
Któryś przed swoim poczęciem był oznajmiony przez Anioła,
Któryś był poświęcony już w żywocie matki,
Któryś otrzymał swoje imię z nieba,
Który poświęciłeś się z najdoskonalszej miłości na służbę Jezusa Chrystusa,
Który przygotowałeś drogę do prawdziwej pokuty,
Który nawróciłeś przez naukę i przykład niezliczoną liczbę ludzi do Boga,
Który wypowiedziałeś nieustraszony Herodowi prawdę w oczy,
Który dla prawdy krew swoją przelałeś,
O chwalebny patronie i orędowniku przed Bogiem,
My, grzeszni - Ciebie prosimy, wysłuchaj nas,
Abyś nam łaskę pokuty i poprawy życia uprosić raczył,
Abyś dla nas pomnożenie wiary, nadziei i miłości uprosić raczył,
Abyś nam czystość duszy i ciała uprosić raczył,
Abyś nam w godzinę śmierci dopomóc i przy sądzie za nami wstawić się raczył,

Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, przepuść nam, Panie.
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, wysłuchaj nas, Panie.
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, zmiłuj się nad nami.

Módl się za nami, święty Janie Chrzcicielu,
Abyśmy się stali godnymi obietnic Chrystusowych.

Módlmy się: Boże, Ty powołałeś świętego Jana Chrzciciela, aby przygotował Twój lud na przyjście Chrystusa Pana, udziel Twojemu Kościołowi daru radości w Duchu Świętym i skieruj dusze wszystkich wiernych na drogę zbawienia i pokoju. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.

Werkaio,

wiem, jak Ci bardzo ciężko. I sama przez to przeszłam i napatrzyłam się u innych...

Mogę Ci tylko powiedzieć dwie rady. Po pierwsze - tak jak wszystko w życiu, i TO minie. Czas płynie tylko w jedną stronę.

Po drugie - tylko od Ciebie zależy, jak sobie z tym poradzisz. Chory mąż Ci nie pomoże. To on potrzebuje pomocy (ale na razie jej nie chce). To dobrze, że zauważył swój "rausz", to znaczy, że jakąś elementarną wiedzę i świadomość choroby ma. Ale teraz na tyle "dobrze" sie czuje, że nie zechce sobie zabawy psuć lekami.

Kochana, miej do tego dystans. Spokój i dystans. Wiem, że to bardzo trudne. Ale to, co Twój mąż robi to naprawdę standard i nie niszcz siebie nierealnymi oczekiwaniami. "Dziecko chore i ma 40 stopni gorączki? No to je lecz!" - i zmyka z kumplami na ryby. Albo na grilla i piwko, oczywiście z kumplami. Chory w manii czy hipomanii mentalnie cofa się do poziomu 12-14-latka: zero odpowiedzialności, zabawowe podejście do życia.

To jest potwornie irytujące i bardzo bolesne. Wiem. Ale tylko od Ciebie zależy, jak sobie z tym poradzisz. Czy dasz się zniszczyć, czy wyjdziesz silna, pogodna, mądra.

Widziałam obie drogi. Moja koleżanka przy mężu z CHAD-em dała się zniszczyć. Jest roztrzęsionym kłębkiem nerwów, skupionym wyłącznie na tym, co robi jej ex-mąż (sama wystąpiła o rozwód, ślub był tylko cywilny). Śledzi go (sic!) i robi awantury jego kolejnym kochankom. Do walki z ex-mężem wykorzystuje małe dzieci. A on - cały w skowronkach, "tańcach, hulankach, swawolach"...

I druga sytuacja, też moich znajomych. Na CHAD choruje żona, nie chce się leczyć. Mąż na początku był w wielkim bólu, ale kiedy zrozumiał, w czym jest problem - powoli zaczął sobie z tym radzić, nabierając do żony i jej zachowań zdrowego dystansu. "Kurs tańca? Chcesz to idź na kurs." "Wyjeżdżasz na kilka dni? OK, poradzę sobie z dziećmi." Tylko w sprawach zasadniczych jasno stawia granice, np. kochankę (sic!) żony wyrzucił za płot i dał zakaz jej pokazywania się w najbliższej okolicy. W tym małżeństwie mąż nie daje manipulowac sobą i dziećmi, wróciło mu zadowolenie z życia, ma swoje pasje, jakoś wszystko ogarnia.

Werkaio, piszesz:
"Ja nie mogę się z tym, co się dzieje wciąż pogodzić, z jednej strony modlę się i ufam Bogu, z drugiej przeciwstawiam się temu i głośno krzyczę: Boże, ja tego nie chcę.
Wciąż się gubię, moja psychika jest w totalnej rozsypce, dziś nawet miałam myśli samobójcze. Nie mogę sobie poradzić. Czuję ogromną bezsilność wobec tego, co się dzieje. Tak bardzo jest mi źle..."

Kochana, uwierz mi, to przejdzie. Czasem - jeśli nic innego nie dajesz rady zrobić - wystarczy tylko przetrwać jeden dzień, a potem następny, i kolejny... Pan Bóg daje chwile wytchnienia. Po nocy przychodzi dzień, a po manii - depresja.

Modlę się za Ciebie.
________________________
ps. Jeśli bardzo się boisz tego rozwodu, to zacznij odmawiać codziennie litanię do św. Jana Chrzciciela w intencji obrony przed rozwodem. Gdzieś ją już wkopiowałam w jakimś innym poście, ale tu ponownie daję:

Litania do św. Jana Chrzciciela

Kyrie, elejson. Chryste, elejson. Kyrie, elejson.
Chryste, usłysz nas. Chryste, wysłuchaj nas.
Ojcze z nieba, Boże, zmiłuj się nad nami.
Synu Odkupicielu świata, Boże, zmiłuj się nad nami.
Duchu Święty, Boże, zmiłuj się nad nami.
Święta Trójco, Jedyny Boże, zmiłuj się nad nami.
Święta Maryjo - módl się za nami,
Święty Janie Chrzcicielu - módl się za nami,
Wysłanniku Boży,
Poprzedniku naszego Zbawiciela,
Wzgardzicielu świata,
Głosie wołający na pustyni,
Zwiastunie prawdy,
Obrońco świętości małżeństwa,
Wskazujący drogę do nieba,
Światło proroków,
Przykładzie męczenników,
Któryś przed swoim poczęciem był oznajmiony przez Anioła,
Któryś był poświęcony już w żywocie matki,
Któryś otrzymał swoje imię z nieba,
Który poświęciłeś się z najdoskonalszej miłości na służbę Jezusa Chrystusa,
Który przygotowałeś drogę do prawdziwej pokuty,
Który nawróciłeś przez naukę i przykład niezliczoną liczbę ludzi do Boga,
Który wypowiedziałeś nieustraszony Herodowi prawdę w oczy,
Który dla prawdy krew swoją przelałeś,
O chwalebny patronie i orędowniku przed Bogiem,
My, grzeszni - Ciebie prosimy, wysłuchaj nas,
Abyś nam łaskę pokuty i poprawy życia uprosić raczył,
Abyś dla nas pomnożenie wiary, nadziei i miłości uprosić raczył,
Abyś nam czystość duszy i ciała uprosić raczył,
Abyś nam w godzinę śmierci dopomóc i przy sądzie za nami wstawić się raczył,

Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, przepuść nam, Panie.
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, wysłuchaj nas, Panie.
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, zmiłuj się nad nami.

Módl się za nami, święty Janie Chrzcicielu,
Abyśmy się stali godnymi obietnic Chrystusowych.

Módlmy się: Boże, Ty powołałeś świętego Jana Chrzciciela, aby przygotował Twój lud na przyjście Chrystusa Pana, udziel Twojemu Kościołowi daru radości w Duchu Świętym i skieruj dusze wszystkich wiernych na drogę zbawienia i pokoju. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.

[werkaia]

Nie chcę skończyć tak jak Twoja znajoma Balko z pierwszego przykładu, ale jestem słaba psychicznie, wrażliwa i bardzo łatwo mnie zranić, a mężowi szczególnie łatwo to przychodzi. Już jestem zniszczona psychicznie i nie widzę światełka w tunelu. Wiem, że to jak przez to przejdę zależy ode mnie, ale ja się czuję taka bezsilna i bezradna. Nie wiem jak się podnieść, choć korzystam i z leczenia i wizyt u psychiatry i psychologa. Wcale nie jest lepiej.
Mąż zdaje się nie przejmować tym wszystkim, sytuacją rozwodu, a ja cierpię, jak nigdy.

Balko, inni odwiedzający to forum, proszę Was o radę. Nie wiem, czy pisałam, ale w razie rozwodu miałabym 2 wyjścia, albo wyprowadzić się 500 km stąd w moje rodzinne strony (tam mam mieszkanie u rodziców) - to jest wg mojego męża najlepsze wyjście (on będzie miał spokój i wytłumaczenie, że ma mały kontakt z dziećmi bo daleko, zero obowiązków, zero odpowiedzialności - tak jak chce) albo tu, niedaleko od mojego męża wynająć mieszkanie (pokój-bo finansowo ciężko mi będzie), mieszkać tuż obok z dziećmi, zachować pracę. Czy może mieszkac z nim do momentu uzyskania rozwodu (na który nie chcę się godzić, ale nie wiem czy dam radę, wiem, że to wbrew woli Boga, ale tracę siłę, nadzieję, sens życia). Na wakacje zamierzałam wyjechać z dziećmi na 2 miesiące do rodziców, jeśli nie złoży do tej pory pozwu, może zatęskni za nami? Nie wiem, co mam robić, a on pozew złoży, to kwestia czasu.

Dziś łaskawie powiedział, że może wystarczy mu czasu dla mnie, żebyśmy trochę spędzili razem, dzieci zabiera dziadek (wyprosiłam by ich wziął, bo one tak tego chcą). Wiem, że ten czas raczej dlatego, że ja tego oczekuję niż że on chce. A ja czuję się okropnie, jakbym tylko na tyle zasługiwała, ochłapy uwagi, czasu, wtedy kiedy on ma na to ochotę. A co z dziećmi i ze mną? Jak mam zaspokajać ich i swoje potrzeby emocjonalne, bycia kochanymi przez ojca i męża? Bycia dla kogoś ważnymi?

Wiem, że on jest chory, ale nie potrafię mieć dystansu, spokoju i uśmiechu. Czuję się, jak poniżona, złamana psychicznie żona, smutna, porzucona, opuszczona, niekochana, moje poczucie własnej wartości (choć zawsze niskie) teraz jest zupełnie zdeptane.

Balko, jak Ty funkcjonujesz w małżeństwie z chorym na Chad mężem?

Dziękuję za wstawienie Litanii do św. Jana Chrzciciela. Spróbuje się pomodlić.

Nie chcę skończyć tak jak Twoja znajoma Balko z pierwszego przykładu, ale jestem słaba psychicznie, wrażliwa i bardzo łatwo mnie zranić, a mężowi szczególnie łatwo to przychodzi. Już jestem zniszczona psychicznie i nie widzę światełka w tunelu. Wiem, że to jak przez to przejdę zależy ode mnie, ale ja się czuję taka bezsilna i bezradna. Nie wiem jak się podnieść, choć korzystam i z leczenia i wizyt u psychiatry i psychologa. Wcale nie jest lepiej.
Mąż zdaje się nie przejmować tym wszystkim, sytuacją rozwodu, a ja cierpię, jak nigdy.

Balko, inni odwiedzający to forum, proszę Was o radę. Nie wiem, czy pisałam, ale w razie rozwodu miałabym 2 wyjścia, albo wyprowadzić się 500 km stąd w moje rodzinne strony (tam mam mieszkanie u rodziców) - to jest wg mojego męża najlepsze wyjście (on będzie miał spokój i wytłumaczenie, że ma mały kontakt z dziećmi bo daleko, zero obowiązków, zero odpowiedzialności - tak jak chce) albo tu, niedaleko od mojego męża wynająć mieszkanie (pokój-bo finansowo ciężko mi będzie), mieszkać tuż obok z dziećmi, zachować pracę. Czy może mieszkac z nim do momentu uzyskania rozwodu (na który nie chcę się godzić, ale nie wiem czy dam radę, wiem, że to wbrew woli Boga, ale tracę siłę, nadzieję, sens życia). Na wakacje zamierzałam wyjechać z dziećmi na 2 miesiące do rodziców, jeśli nie złoży do tej pory pozwu, może zatęskni za nami? Nie wiem, co mam robić, a on pozew złoży, to kwestia czasu.

Dziś łaskawie powiedział, że może wystarczy mu czasu dla mnie, żebyśmy trochę spędzili razem, dzieci zabiera dziadek (wyprosiłam by ich wziął, bo one tak tego chcą). Wiem, że ten czas raczej dlatego, że ja tego oczekuję niż że on chce. A ja czuję się okropnie, jakbym tylko na tyle zasługiwała, ochłapy uwagi, czasu, wtedy kiedy on ma na to ochotę. A co z dziećmi i ze mną? Jak mam zaspokajać ich i swoje potrzeby emocjonalne, bycia kochanymi przez ojca i męża? Bycia dla kogoś ważnymi?

Wiem, że on jest chory, ale nie potrafię mieć dystansu, spokoju i uśmiechu. Czuję się, jak poniżona, złamana psychicznie żona, smutna, porzucona, opuszczona, niekochana, moje poczucie własnej wartości (choć zawsze niskie) teraz jest zupełnie zdeptane.

Balko, jak Ty funkcjonujesz w małżeństwie z chorym na Chad mężem?

Dziękuję za wstawienie Litanii do św. Jana Chrzciciela. Spróbuje się pomodlić.

[Lawendowa]

[werkaia]

Ja zawsze z dziećmi na większość wakacji wyjeżdżałam do rodziny, teraz boję się zostawić męża, ale tkwić tu i cierpieć przez jego obojętność..., to tez ze szkodą dla dzieci, bo one marzą o wyjeździe do dziadków.
Decyzję o wyprowadzce, zwolnieniu z pracy będę musiała podjąć, gdy on złoży pozew. Bo jak mieszkać z kimś, kto nie chce być z nami? Pracy tam nie znajdę szybko, bo jest ciężko. Tu mam dobrą, w miarę dobrze płatna pracę, którą lubię. Nie wyobrażam sobie takich dużych zmian w swoim życiu.... Nie chcę końca mojego małżeństwa.

Dziś niebo płacze, a moja dusza razem z nim...Potrzebuję się wygadać, dlatego też piszę. Mąż jest taki obojętny, zajmuje się sobą, imprezuje, znika gdzieś na wiele godzin, poświęca czas kolegom i na imprezy, komputer i używki - oto jego świat. Nie ma w nim miejsca dla mnie i dzieci, to tak bardzo boli.
Modlę się o nasze małżeństwo, modlitwa daje mi trochę ukojenia w bólu.
Ten czas do wakacji (wyznaczony przez niego czas na rozwód - chyba złożenie pozwu) jest straszny. On potrafi mnie tylko przytulić i pocałować przed pójściem do łóżka. Źle się z tym czuję, bo czuję się poniżona i zła, że pozwalam się tak traktować, ale sama chcę z nim być i bardzo tego potrzebuję, tylko zostały mi już te chwile wspólnie spędzone z mężem, w innej sytuacji on mówi, że nie ma ochoty mnie całować ani przytulać, żebym go nie zmuszała (powiedziałam tylko, że bardzo mi tego brakuje).
Tak mi ciężko znosić taką codzienność, już opadam z sił..

Ja zawsze z dziećmi na większość wakacji wyjeżdżałam do rodziny, teraz boję się zostawić męża, ale tkwić tu i cierpieć przez jego obojętność..., to tez ze szkodą dla dzieci, bo one marzą o wyjeździe do dziadków.
Decyzję o wyprowadzce, zwolnieniu z pracy będę musiała podjąć, gdy on złoży pozew. Bo jak mieszkać z kimś, kto nie chce być z nami? Pracy tam nie znajdę szybko, bo jest ciężko. Tu mam dobrą, w miarę dobrze płatna pracę, którą lubię. Nie wyobrażam sobie takich dużych zmian w swoim życiu.... Nie chcę końca mojego małżeństwa.

Dziś niebo płacze, a moja dusza razem z nim...Potrzebuję się wygadać, dlatego też piszę. Mąż jest taki obojętny, zajmuje się sobą, imprezuje, znika gdzieś na wiele godzin, poświęca czas kolegom i na imprezy, komputer i używki - oto jego świat. Nie ma w nim miejsca dla mnie i dzieci, to tak bardzo boli.
Modlę się o nasze małżeństwo, modlitwa daje mi trochę ukojenia w bólu.
Ten czas do wakacji (wyznaczony przez niego czas na rozwód - chyba złożenie pozwu) jest straszny. On potrafi mnie tylko przytulić i pocałować przed pójściem do łóżka. Źle się z tym czuję, bo czuję się poniżona i zła, że pozwalam się tak traktować, ale sama chcę z nim być i bardzo tego potrzebuję, tylko zostały mi już te chwile wspólnie spędzone z mężem, w innej sytuacji on mówi, że nie ma ochoty mnie całować ani przytulać, żebym go nie zmuszała (powiedziałam tylko, że bardzo mi tego brakuje).
Tak mi ciężko znosić taką codzienność, już opadam z sił..

[Balka]

Kotuś, bo ciagle zapominasz, że on jest chory i oczekujesz zachowań, jak od normalnego człowieka. Ja wiem, że to taka "niewidzialna" choroba i trudno się przestawić. Co innego człowiek pijany. Widać, słychać i czuć i nikt przy zdrowych zmysłach nie będzie od pijanego wymagał, żeby trzeźwo myślał albo usiadł za kierownicę i prosto dowiózł dzieci do domu.

Mania nie trwa wiecznie (chociaż może trwać długo, to prawda), ale CHAD trwa do końca życia i naprawdę musisz się uodpornić.

Rozumiem Twoją niezaspokojoną potrzebę bliskości. Znam to. To jakby się człowiek przytulał do manekina sklepowego, który w dodatku zamiast milczeć, to strzeli jakąś złośliwość. Jesteś po prostu na głodzie emocjonalnym, uczuciowym, zwykły syndrom odstawienia. To minie. Przytulaj częściej dzieci.

Wyjedź z dziećmi na wakacje! Odpoczniesz, odsuniesz się trochę od chorych zachowań. Dlaczego piszesz, że nie możesz męża zostawić w takim stanie? Nie bądź nadopiekuńcza, on wcale tego nie chce. Co się stanie? Spali dom z nieuwagi? Wybuch jakiś zrobi? Sprzeda posesję z domem? Najwyżej nabałagani i nabrudzi. Werkaio, zostaw go z jego manią i kumplami i odetchnij normalnym otoczeniem. Gorąco Ci to radzę.

Mój mąż w ostrej manii uciekł z domu kilka lat temu temu i dopiero po dłuuuuuugim czasie zobaczyłam, jak bardzo byłam uzależniona od jego nienormalnego zachowania, żyłam jak uwięziona, jak ostro poraniona osoba, która nie może się wygoić, bo ciągle się jej zrywa strupy z ran i rozdrapuje skaleczenia (sorry, brzydkie porównanie, ale tak właśnie było). W pewnym momencie zrozumiałam, że Bóg się nade mną zlitował i uwolnił mnie od obecności mojego męża, bo jego CHAD zrobił ze mnie rozdygotany, odarty ze skóry strzęp człowieka.

Powiem Ci, że z Twoim chłopem - jak na CHAD - nie jest tak źle i to też musisz przyjąć do wiadomości. Sprowadza do domu kumpli na imprezy, a nie kolejne kochanki, biega może z puszką piwa po ogrodzie, a nie z siekierą w ręku po sąsiadach, biega w ubraniu, a nie rozebrany do naga po całej dzielnicy. To, co napisałam to fakty z życia znajomych rodzin, gdzie jest CHAD.

Werkaio, wyjedź i odpocznij. Zawierz Panu Bogu męża i dom, postaw tam na straży anioły i - odpoczywaj gdzie indziej! :D

Kotuś, bo ciagle zapominasz, że on jest chory i oczekujesz zachowań, jak od normalnego człowieka. Ja wiem, że to taka "niewidzialna" choroba i trudno się przestawić. Co innego człowiek pijany. Widać, słychać i czuć i nikt przy zdrowych zmysłach nie będzie od pijanego wymagał, żeby trzeźwo myślał albo usiadł za kierownicę i prosto dowiózł dzieci do domu.

Mania nie trwa wiecznie (chociaż może trwać długo, to prawda), ale CHAD trwa do końca życia i naprawdę musisz się uodpornić.

Rozumiem Twoją niezaspokojoną potrzebę bliskości. Znam to. To jakby się człowiek przytulał do manekina sklepowego, który w dodatku zamiast milczeć, to strzeli jakąś złośliwość. Jesteś po prostu na głodzie emocjonalnym, uczuciowym, zwykły syndrom odstawienia. To minie. Przytulaj częściej dzieci.

Wyjedź z dziećmi na wakacje! Odpoczniesz, odsuniesz się trochę od chorych zachowań. Dlaczego piszesz, że nie możesz męża zostawić w takim stanie? Nie bądź nadopiekuńcza, on wcale tego nie chce. Co się stanie? Spali dom z nieuwagi? Wybuch jakiś zrobi? Sprzeda posesję z domem? Najwyżej nabałagani i nabrudzi. Werkaio, zostaw go z jego manią i kumplami i odetchnij normalnym otoczeniem. Gorąco Ci to radzę.

Mój mąż w ostrej manii uciekł z domu kilka lat temu temu i dopiero po dłuuuuuugim czasie zobaczyłam, jak bardzo byłam uzależniona od jego nienormalnego zachowania, żyłam jak uwięziona, jak ostro poraniona osoba, która nie może się wygoić, bo ciągle się jej zrywa strupy z ran i rozdrapuje skaleczenia (sorry, brzydkie porównanie, ale tak właśnie było). W pewnym momencie zrozumiałam, że Bóg się nade mną zlitował i uwolnił mnie od obecności mojego męża, bo jego CHAD zrobił ze mnie rozdygotany, odarty ze skóry strzęp człowieka.

Powiem Ci, że z Twoim chłopem - jak na CHAD - nie jest tak źle i to też musisz przyjąć do wiadomości. Sprowadza do domu kumpli na imprezy, a nie kolejne kochanki, biega może z puszką piwa po ogrodzie, a nie z siekierą w ręku po sąsiadach, biega w ubraniu, a nie rozebrany do naga po całej dzielnicy. To, co napisałam to fakty z życia znajomych rodzin, gdzie jest CHAD.

Werkaio, wyjedź i odpocznij. Zawierz Panu Bogu męża i dom, postaw tam na straży anioły i - odpoczywaj gdzie indziej! :D

[werkaia]

Tak, jestem na głodzie emocjonalnym, "rozumiem Twoją niezaspokojoną potrzebę bliskości. Znam to. To jakby się człowiek przytulał do manekina sklepowego, który w dodatku zamiast milczeć, to strzeli jakąś złośliwość" Jakie to prawdziwe, właśnie tak jest, doskonale ubierasz w słowa Balko to co ja czuję.
A co do wyjazdu, nie boję się zostawić go w sensie, że sobie nie poradzi, że coś zrobi, tylko wiem, że moje wyjazdy do rodziny wzmacniały w nim negatywne uczucia, jak wracałam on zawsze mówił o tym, że jest pewien, że chce się rozwieść, tak jakby bycie bez nas umacniało go w przekonaniu, że rozwód to najsłuszniejsza decyzja. Tak jakby samemu było mu sto razy lepiej, boję się, że on wcale nie poczuje się gorzej, że nas nie ma, a wręcz przeciwnie, poczuje się wolny, zadowolony, będzie mógł spać ile zechce, nikt nic od niego nie będzie chciał itd.

Mąż jest chory na CHAD (diagnoza psychiatry, moje spostrzeżenia), ale nie jest tak strasznie, jak czytam nieraz na forach. Dlatego nie wiem też, czy wygaśnięcie uczuć wobec mnie, brak zainteresowania dziećmi, rodziną, a jedynie wielki egoizm, czy to wynik choroby czy też po prostu tak jest i tak on czuje (nie w wyniku choroby, tylko tak jak normalny człowiek).

Wakacje tuż tuż, wcale mnie nie cieszą, bo nie wiem, na czym stoję, co dalej, co będzie z moją pracą, dzieci szkołą, przedszkolem, czy on złoży pozew o rozwód, jak zapowiadał w wakacje. Boję się rozmawiać z nim na ten temat, ale ta niepewność mnie dobija. Próbuję powierzać Bogu moje życie, moja rodzinę i jej dalsze losy, ale tak normalnie, po ziemsku jest mi strasznie źle.
Męża ciągle nie ma w domu, nie mówi mi, gdzie jeździ, wraca wieczorem, a mnie zaczynają dręczyć podejrzenia o zdradę.

Tak, jestem na głodzie emocjonalnym, "rozumiem Twoją niezaspokojoną potrzebę bliskości. Znam to. To jakby się człowiek przytulał do manekina sklepowego, który w dodatku zamiast milczeć, to strzeli jakąś złośliwość" Jakie to prawdziwe, właśnie tak jest, doskonale ubierasz w słowa Balko to co ja czuję.
A co do wyjazdu, nie boję się zostawić go w sensie, że sobie nie poradzi, że coś zrobi, tylko wiem, że moje wyjazdy do rodziny wzmacniały w nim negatywne uczucia, jak wracałam on zawsze mówił o tym, że jest pewien, że chce się rozwieść, tak jakby bycie bez nas umacniało go w przekonaniu, że rozwód to najsłuszniejsza decyzja. Tak jakby samemu było mu sto razy lepiej, boję się, że on wcale nie poczuje się gorzej, że nas nie ma, a wręcz przeciwnie, poczuje się wolny, zadowolony, będzie mógł spać ile zechce, nikt nic od niego nie będzie chciał itd.

Mąż jest chory na CHAD (diagnoza psychiatry, moje spostrzeżenia), ale nie jest tak strasznie, jak czytam nieraz na forach. Dlatego nie wiem też, czy wygaśnięcie uczuć wobec mnie, brak zainteresowania dziećmi, rodziną, a jedynie wielki egoizm, czy to wynik choroby czy też po prostu tak jest i tak on czuje (nie w wyniku choroby, tylko tak jak normalny człowiek).

Wakacje tuż tuż, wcale mnie nie cieszą, bo nie wiem, na czym stoję, co dalej, co będzie z moją pracą, dzieci szkołą, przedszkolem, czy on złoży pozew o rozwód, jak zapowiadał w wakacje. Boję się rozmawiać z nim na ten temat, ale ta niepewność mnie dobija. Próbuję powierzać Bogu moje życie, moja rodzinę i jej dalsze losy, ale tak normalnie, po ziemsku jest mi strasznie źle.
Męża ciągle nie ma w domu, nie mówi mi, gdzie jeździ, wraca wieczorem, a mnie zaczynają dręczyć podejrzenia o zdradę.

[werkaia]

Niedawno wrócił, przyznał, że kogoś ma od jakiegoś czasu. Śmiejąc mi się w twarz, mówił, że świruję, twierdząc, że mnie skrzywdził. Zachowuje się jakby nic się nie stało, chodzi zadowolony, a ja zwijam się z bólu, żalu, nie mogę sobie poradzić z emocjami. Jak to przetrwać? Chciałabym zniknąć... Powiedział, że pozwu narazie nie złoży, bo nie ma kasy. Co ja mam robić?jak się zachowywać? Jak tu być i trwać, wiedząc., że on spotyka się z inną? Boże daj mi siłę...

Niedawno wrócił, przyznał, że kogoś ma od jakiegoś czasu. Śmiejąc mi się w twarz, mówił, że świruję, twierdząc, że mnie skrzywdził. Zachowuje się jakby nic się nie stało, chodzi zadowolony, a ja zwijam się z bólu, żalu, nie mogę sobie poradzić z emocjami. Jak to przetrwać? Chciałabym zniknąć... Powiedział, że pozwu narazie nie złoży, bo nie ma kasy. Co ja mam robić?jak się zachowywać? Jak tu być i trwać, wiedząc., że on spotyka się z inną? Boże daj mi siłę...