[AJA]

[jasmina44]

chyba paradoksalnie byłoby prosciej gdyby miał kogos gdyby sie z kims zwiazał.. ale u mnie to nie ten przypadek.

chyba paradoksalnie byłoby prosciej gdyby miał kogos gdyby sie z kims zwiazał.. ale u mnie to nie ten przypadek.

[renta11]

Krawędź

Po raz kolejny czuję z Tobą wspólnotę myśli.

Uważam, że granice winny być jasno określone. Nie będę udawać, że jest mi miło i sympatycznie, gdy nogi odcięte i krew sika. Nie ma opcji.

Kiedy mąż odejdzie, dla mnie on umrze. Dzieci są duże, więc nawet nie muszę się z nim spotykać. No, może na ślubach dzieci w kościele, chrzcinach przyszłych wnuków i ich komunii. Kiedy mignie mi na ulicy chciałabym czuć się tak, jakby minął mnie obcy, obojętny mi człowiek. Nic mnie nie obchodzi nowomoda psychologiczna i rodziny patchworkowe. Postaram się wybaczyć mu, z czysto egoistycznych powodów, aby mnie to nie niszczyło. Bo i po co, bo i po kim ? Jeśli ktoś mnie tak całościowo odrzuca - to sorry, ale nie ma układów przyjacielskich, koleżeńskich, czy jakichkolwiek innych. Ja już mam przyjaciół, kolegów, a on był moim Wybranym. Wybranym, a niedługo umarłym, i tyle. Nie mamy ślubu kościelnego, nie muszę mieć dylematów, że winnam go przyjąć. I to mnie bardzo cieszy, bo daje mi wolność.

A co śmieszne, to mój mąż dzisiaj jest bardzo zdziwiony. Że dzieci się zachowują nienormalnie, bo stanęły murem za mną, że o co nam chodzi ? Bo jego przecież też to dużo kosztuje Nie mogę wyjść z zadziwienia, że ten chłopczyk myślał, że ja go pobłogosławię na nową drogę życia, dzieci będą się cieszyły jego nowym życiem i szczęściem. Acha, jeszcze mam mu dać mieszkanie, bo on przecież gdzieś musi mieszkać Więc do tego czasu będzie mieszkał z nami w domu.
Ciekawe, że mnie jakoś nic nie zdziwiło. A przecież to jego ojciec zostawił rodzinę, matka miała próby samobójcze, alkoholizm, jego siostra miała też próby samobójcze, zawaliła szkołę. A on miał traumę wieloletnią. A moi rodzice przeżyli razem ponad 50 lat, choć czasami mogłoby się wydawać, że to była wojna 50-letnia. Ale jak widać punkt widzenia mojego męża zależy od punktu jego siedzenia (czyli jego własnej d...y).

Nie chcę się czuć ofiarą i celebrować porzucenia. Ale nie zamierzam udawać, że nic się nie stało. Zawiódł mnie najbliższy mi człowiek, mój mąż, mój przyjaciel. Jakość naszego małżeństwa tworzyliśmy obydwoje. Ale winnym rozpadu małżeństwa i rodziny - jest mój mąż. Trzeba ponosić konsekwencje swoich wyborów. Szkoda tylko, że z powodu wyboru mojego męża cierpią moje dzieci. One nie są niczemu winne, a to on zrobił im jesień średniowiecza. Trudno to wybaczyć. I udawać, że jest ok. Bo jest bardzo nie ok. To on jest bardzo nie ok

Krawędź

Po raz kolejny czuję z Tobą wspólnotę myśli.

Uważam, że granice winny być jasno określone. Nie będę udawać, że jest mi miło i sympatycznie, gdy nogi odcięte i krew sika. Nie ma opcji.

Kiedy mąż odejdzie, dla mnie on umrze. Dzieci są duże, więc nawet nie muszę się z nim spotykać. No, może na ślubach dzieci w kościele, chrzcinach przyszłych wnuków i ich komunii. Kiedy mignie mi na ulicy chciałabym czuć się tak, jakby minął mnie obcy, obojętny mi człowiek. Nic mnie nie obchodzi nowomoda psychologiczna i rodziny patchworkowe. Postaram się wybaczyć mu, z czysto egoistycznych powodów, aby mnie to nie niszczyło. Bo i po co, bo i po kim ? Jeśli ktoś mnie tak całościowo odrzuca - to sorry, ale nie ma układów przyjacielskich, koleżeńskich, czy jakichkolwiek innych. Ja już mam przyjaciół, kolegów, a on był moim Wybranym. Wybranym, a niedługo umarłym, i tyle. Nie mamy ślubu kościelnego, nie muszę mieć dylematów, że winnam go przyjąć. I to mnie bardzo cieszy, bo daje mi wolność.

A co śmieszne, to mój mąż dzisiaj jest bardzo zdziwiony. Że dzieci się zachowują nienormalnie, bo stanęły murem za mną, że o co nam chodzi ? Bo jego przecież też to dużo kosztuje Nie mogę wyjść z zadziwienia, że ten chłopczyk myślał, że ja go pobłogosławię na nową drogę życia, dzieci będą się cieszyły jego nowym życiem i szczęściem. Acha, jeszcze mam mu dać mieszkanie, bo on przecież gdzieś musi mieszkać Więc do tego czasu będzie mieszkał z nami w domu.
Ciekawe, że mnie jakoś nic nie zdziwiło. A przecież to jego ojciec zostawił rodzinę, matka miała próby samobójcze, alkoholizm, jego siostra miała też próby samobójcze, zawaliła szkołę. A on miał traumę wieloletnią. A moi rodzice przeżyli razem ponad 50 lat, choć czasami mogłoby się wydawać, że to była wojna 50-letnia. Ale jak widać punkt widzenia mojego męża zależy od punktu jego siedzenia (czyli jego własnej d...y).

Nie chcę się czuć ofiarą i celebrować porzucenia. Ale nie zamierzam udawać, że nic się nie stało. Zawiódł mnie najbliższy mi człowiek, mój mąż, mój przyjaciel. Jakość naszego małżeństwa tworzyliśmy obydwoje. Ale winnym rozpadu małżeństwa i rodziny - jest mój mąż. Trzeba ponosić konsekwencje swoich wyborów. Szkoda tylko, że z powodu wyboru mojego męża cierpią moje dzieci. One nie są niczemu winne, a to on zrobił im jesień średniowiecza. Trudno to wybaczyć. I udawać, że jest ok. Bo jest bardzo nie ok. To on jest bardzo nie ok

[porzucona_33]

Egoizm, wygodnictwo, dziecinada. Zgadzam się ze wszystkim co napisałyście wyżej, u mnie było to samo. Prosił mnie nawet żebyśmy wspólnie napisali pozew rozwodowy, bo on sobie sam nie poradzi a ja jestem taka mądra:D Czasami nie wierzyłam w to co słyszałam. Może to kwestia osobowości, może wieku, może mężczyźni dojrzewają później a może niektórzy nigdy nie dojrzewają.

Egoizm, wygodnictwo, dziecinada. Zgadzam się ze wszystkim co napisałyście wyżej, u mnie było to samo. Prosił mnie nawet żebyśmy wspólnie napisali pozew rozwodowy, bo on sobie sam nie poradzi a ja jestem taka mądra:D Czasami nie wierzyłam w to co słyszałam. Może to kwestia osobowości, może wieku, może mężczyźni dojrzewają później a może niektórzy nigdy nie dojrzewają.

[macko]

Przepraszam, ale czemu ma służyć przedstawianie tutaj swoich ciężkich doświadczeń?
Udowodnieniu, że się nie da? Bardzo współczuję każdemu ciepiącemu, ale jesteście pewne, że Wasze indywidualne doświadczenia muszą się sprawdzić w przypadku autorki wątku?
Przecież jej sytuacja jest jednak inna - mąż jasmine44 nie związał się z inną kobietą, a to jednak robi różnicę. A nawet jakby nie była inna, to jesteście absolutnie pewne, że KAŻDY facet jak jest miły to tylko po to, żeby przykleić plasterek? Jesteście pewne, że tak jest w przypadku męża jasmine, którego nie znacie?

Czyli co? Ma być przestać być miła? I to ma być recepta na ratowanie tego małżeństwa?
Co najmniej dziwna. Jeśli mówimy o indywidualnych odczuciach, to ja mogę powiedzieć, że na mnie by to nie podziałało gdybym był mężem, który się waha, a może tak właśnie jest tym przypadku.

To jest katolickie forum. Czy te rady są zgodne z tymi wartościami?

Przepraszam, ale czemu ma służyć przedstawianie tutaj swoich ciężkich doświadczeń?
Udowodnieniu, że się nie da? Bardzo współczuję każdemu ciepiącemu, ale jesteście pewne, że Wasze indywidualne doświadczenia muszą się sprawdzić w przypadku autorki wątku?
Przecież jej sytuacja jest jednak inna - mąż jasmine44 nie związał się z inną kobietą, a to jednak robi różnicę. A nawet jakby nie była inna, to jesteście absolutnie pewne, że KAŻDY facet jak jest miły to tylko po to, żeby przykleić plasterek? Jesteście pewne, że tak jest w przypadku męża jasmine, którego nie znacie?

Czyli co? Ma być przestać być miła? I to ma być recepta na ratowanie tego małżeństwa?
Co najmniej dziwna. Jeśli mówimy o indywidualnych odczuciach, to ja mogę powiedzieć, że na mnie by to nie podziałało gdybym był mężem, który się waha, a może tak właśnie jest tym przypadku.

To jest katolickie forum. Czy te rady są zgodne z tymi wartościami?

[AJA]

[diagos]

[moc nadziei]

[porzucona_33]

Cytat:

Przecież jej sytuacja jest jednak inna - mąż jasmine44 nie związał się z inną kobietą, a to jednak robi różnicę. A nawet jakby nie była inna, to jesteście absolutnie pewne, że KAŻDY facet jak jest miły to tylko po to, żeby przykleić plasterek? Jesteście pewne, że tak jest w przypadku męża jasmine, którego nie znacie?

A ty go znasz? Jakie masz kwalifikacje do takiej oceny sytuacji autorki wątku? Myślę, że żadnych bo w opisie masz: "szczęśliwy mąż". A my się po prostu dzielimy naszymi doświadczeniami, może to komuś pomoże.

Cytat:

Przecież jej sytuacja jest jednak inna - mąż jasmine44 nie związał się z inną kobietą, a to jednak robi różnicę. A nawet jakby nie była inna, to jesteście absolutnie pewne, że KAŻDY facet jak jest miły to tylko po to, żeby przykleić plasterek? Jesteście pewne, że tak jest w przypadku męża jasmine, którego nie znacie?

A ty go znasz? Jakie masz kwalifikacje do takiej oceny sytuacji autorki wątku? Myślę, że żadnych bo w opisie masz: "szczęśliwy mąż". A my się po prostu dzielimy naszymi doświadczeniami, może to komuś pomoże.

[macko]

Cytat:

macko napisał/a: To jest katolickie forum. Czy te rady są zgodne z tymi wartościami? kochaj bliźniego swego JAK SIEBIE SAMEGO

nie rozumiem.

Cytat:

macko: my pisałyśmy o sobie... to nie rady, tylko nasze doświadczenia... pokazanie, jak było u nas, co my czułyśmy...

Ale to są WYŁĄCZNIE NEGATYWNE doświadczenia. To tworzy przekonanie, że nie da się inaczej. To jest obraz bardzo smutnego świata, w którym nawet miłym dla męża nie warto być (nie da się!), bo wszyscy mężczyźni są źli.
Może jednak warto dopuścić ewentualność, że nie wszyscy i że może się dać.
Ten ponury obraz sugeruje postępowanie, to jest jak rada.

Cytat:

temat - "co o tym myślicie?" - a Ty to pytanie czytasz "co myśli macko, bo to co myslą inne pokiereszowane baby (wybaczcie mi to słowo Kochane Dziewczyny) jest ZŁE, ZŁE...

To jest nie fair.
"co o tym myślicie?", a nie "co o tym myślicie Kochane Dziewczyny"

Ja chciałem przedstawić inny punkt widzenia. Bardziej optymistyczny punkt widzenia.
Tutaj jest bardzo dużo ciężko zranionych osób i te rany na pewno warunkują określony sposób myślenia. Ale jest też inne myślenie.

Cytat:

macko napisał/a: To jest katolickie forum. Czy te rady są zgodne z tymi wartościami? kochaj bliźniego swego JAK SIEBIE SAMEGO

nie rozumiem.

Cytat:

macko: my pisałyśmy o sobie... to nie rady, tylko nasze doświadczenia... pokazanie, jak było u nas, co my czułyśmy...

Ale to są WYŁĄCZNIE NEGATYWNE doświadczenia. To tworzy przekonanie, że nie da się inaczej. To jest obraz bardzo smutnego świata, w którym nawet miłym dla męża nie warto być (nie da się!), bo wszyscy mężczyźni są źli.
Może jednak warto dopuścić ewentualność, że nie wszyscy i że może się dać.
Ten ponury obraz sugeruje postępowanie, to jest jak rada.

Cytat:

temat - "co o tym myślicie?" - a Ty to pytanie czytasz "co myśli macko, bo to co myslą inne pokiereszowane baby (wybaczcie mi to słowo Kochane Dziewczyny) jest ZŁE, ZŁE...

To jest nie fair.
"co o tym myślicie?", a nie "co o tym myślicie Kochane Dziewczyny"

Ja chciałem przedstawić inny punkt widzenia. Bardziej optymistyczny punkt widzenia.
Tutaj jest bardzo dużo ciężko zranionych osób i te rany na pewno warunkują określony sposób myślenia. Ale jest też inne myślenie.

[katalotka72]

wiec ja powiem jak to u mnie wygląda/lo
widywałam się z mezem przez ostatnie 2 lata tylko w Sadzie (uciekl za granice)
przy każdym spotkaniu się "oko w oko" mowilam czesc, dzień dobry, z uśmiechem, starając się zapanować nad silnymi emocjami, nigdy nie uslyszalam odpowiedzi, kiedyś poprosiłam go o rozmowe (spotkaliśmy się na ulicy) odwrocil glowe i..... prawie, ze uciekl , unika mnie jak diabel swieconej wody i nie mam możliwości wysylania jakichkolwiek sygnalow do niego, rok temu zlikwidowal polski nr telefonu i od tego czasu nie wysylam już mu zadnych zyczen, bo nie mam jak
jestem zdradzona i porzucona zona, nie ma we mnie jadu chociaż wiele smutku i zawodu, dalej jeżeli będę mogla będę witac mojego meza i odzywac się w razie kontaktu bezposredniego, ale rozumiem rozbicie emocjonalne dziewczyn, bo to tak wygląda, ze niektórzy mezowie maja rozdwojenie jaźni
mój chociaż tym razem jasno się okreslil i jest konsekwentny, nie chce mnie widzieć, znac i mieć ze mna czegokolwiek wspólnego - i tak jest duuuuuuuzo latwiej

wiec ja powiem jak to u mnie wygląda/lo
widywałam się z mezem przez ostatnie 2 lata tylko w Sadzie (uciekl za granice)
przy każdym spotkaniu się "oko w oko" mowilam czesc, dzień dobry, z uśmiechem, starając się zapanować nad silnymi emocjami, nigdy nie uslyszalam odpowiedzi, kiedyś poprosiłam go o rozmowe (spotkaliśmy się na ulicy) odwrocil glowe i..... prawie, ze uciekl , unika mnie jak diabel swieconej wody i nie mam możliwości wysylania jakichkolwiek sygnalow do niego, rok temu zlikwidowal polski nr telefonu i od tego czasu nie wysylam już mu zadnych zyczen, bo nie mam jak
jestem zdradzona i porzucona zona, nie ma we mnie jadu chociaż wiele smutku i zawodu, dalej jeżeli będę mogla będę witac mojego meza i odzywac się w razie kontaktu bezposredniego, ale rozumiem rozbicie emocjonalne dziewczyn, bo to tak wygląda, ze niektórzy mezowie maja rozdwojenie jaźni
mój chociaż tym razem jasno się okreslil i jest konsekwentny, nie chce mnie widzieć, znac i mieć ze mna czegokolwiek wspólnego - i tak jest duuuuuuuzo latwiej

[jasmina44]

dokładnie.. o to mi chodziło - jasny przekaz zadnych dwuznacznosci... wolałabym tak...

firma jest jego nie nasza, a nie moge go odwiedzic bo po prostu nie wiem gdzie on mieszka, nie powiedział mi.. wiem tylko w jakiej dzielnicy..
tez nie rozumiem dlaczego tak sie zachowal bo ja nigdy nie byłam kontrolujaca i jak wiedziałam jeszcze gdzie mieszka nigdy nie przyjechałam bez uzgodnienia, dlatego tez fakt ze nawet nie zasługuje by wiedziec gdzie on mieszka boli.. bolał, właściwie jest mi to coraz bardziej obojętne..
przez długi czas zyłam w takim stanie zawieszenia.. bo on z jednej strony mowił nie bedziemy razem nigdy nie wróce ale jestes dla mnie wazna i zawsze ci pomoge.. no i nie chciał urwac kontaktu nawet jak go o to prosiłam

chyba sie poprostu zblizam do momentu zamkniecia w sobie tego tematu... a jego zachowanie mi nie ułatwia sprawy.. zostaje wiec ustalenie granic...

nie, ja do niego nie dzownie bo kiedys usłyszałam ze go osaczam i jestem wszędzie gdzie on pojdzie.. a to nieprawda była, kłamstwo które opowiadął znajomym... dzwonie wtedy gdy naprawde mam konkretny powód.
on wie ze jestem otwarta na dialog na powrót, ale nic z tym nie robi... przez ostatnio rok były sytuacje gdzie był naprawde wredny i niemiły i komletnie niemyslał o tym jak ja sie moge poczuc w danej sytuacji, dlatego ja z pewnoscia nie bede zabiegac o nic, o zadne spotkania czy wyjscia czy cokolwiek.. robiłam to w tamtym roku i dostałam jedno wielkie NIE

ten etap to juz za mna, tego nawet nie biore pod uwage. nie chodze tam gdzie mnie nie chca
a temat założyłam bo sama nie wiem co mam myslec o tym zachowaniu i nie ukrywam ze licze tez na głosy męskiej czesci :)

dokładnie.. o to mi chodziło - jasny przekaz zadnych dwuznacznosci... wolałabym tak...

firma jest jego nie nasza, a nie moge go odwiedzic bo po prostu nie wiem gdzie on mieszka, nie powiedział mi.. wiem tylko w jakiej dzielnicy..
tez nie rozumiem dlaczego tak sie zachowal bo ja nigdy nie byłam kontrolujaca i jak wiedziałam jeszcze gdzie mieszka nigdy nie przyjechałam bez uzgodnienia, dlatego tez fakt ze nawet nie zasługuje by wiedziec gdzie on mieszka boli.. bolał, właściwie jest mi to coraz bardziej obojętne..
przez długi czas zyłam w takim stanie zawieszenia.. bo on z jednej strony mowił nie bedziemy razem nigdy nie wróce ale jestes dla mnie wazna i zawsze ci pomoge.. no i nie chciał urwac kontaktu nawet jak go o to prosiłam

chyba sie poprostu zblizam do momentu zamkniecia w sobie tego tematu... a jego zachowanie mi nie ułatwia sprawy.. zostaje wiec ustalenie granic...

nie, ja do niego nie dzownie bo kiedys usłyszałam ze go osaczam i jestem wszędzie gdzie on pojdzie.. a to nieprawda była, kłamstwo które opowiadął znajomym... dzwonie wtedy gdy naprawde mam konkretny powód.
on wie ze jestem otwarta na dialog na powrót, ale nic z tym nie robi... przez ostatnio rok były sytuacje gdzie był naprawde wredny i niemiły i komletnie niemyslał o tym jak ja sie moge poczuc w danej sytuacji, dlatego ja z pewnoscia nie bede zabiegac o nic, o zadne spotkania czy wyjscia czy cokolwiek.. robiłam to w tamtym roku i dostałam jedno wielkie NIE

ten etap to juz za mna, tego nawet nie biore pod uwage. nie chodze tam gdzie mnie nie chca
a temat założyłam bo sama nie wiem co mam myslec o tym zachowaniu i nie ukrywam ze licze tez na głosy męskiej czesci :)

[MonikaMaria3]

Panowie swoje, a panie swoje...
Z poziomu kobiety... Życzę wszystkim panom, by na kilka dni stali się kobietą. By poczuli emocje, walkę hormonów i ten ból, kiedy zdradzający lub odchodzący mąz usiłuje byc miły. panowie, litości... ja też wolałabym, by po ewentualnym rozstaniu, mąz dla mnie praktycznie zniknął. Zając się nim, przebaczyc, pokochac... Mogę tylko wtedy, kiedy skończy ze złym postepowaniem i okaże prawdziwą skruchę. Jezus kazał wybaczac, ale szukającym wybaczenia grzesznikom.
Owszem warto byc miłą. Ale lepsze dla zdrowia psychicznego jest jasne wytyczenie granic. Przecież mamy naturalną skłonnośc do szukania " drugiego dna" w słowach męza. A to dno zalezy od nazego stanu psychicznego. Jak jest ok, odczytujemy pozytywnie. Jak źle, negatywnie. I dobija to bardziej. Kobiety naprawdę boli to co mówią lub robią mężowie. I jest to straszny ból. Więc czy nie lepiej tego unikac.
Krawędź czy Renta użyły doskonałego porównania; co da plasterek, kiedy się wykrwawiasz?

Panowie swoje, a panie swoje...
Z poziomu kobiety... Życzę wszystkim panom, by na kilka dni stali się kobietą. By poczuli emocje, walkę hormonów i ten ból, kiedy zdradzający lub odchodzący mąz usiłuje byc miły. panowie, litości... ja też wolałabym, by po ewentualnym rozstaniu, mąz dla mnie praktycznie zniknął. Zając się nim, przebaczyc, pokochac... Mogę tylko wtedy, kiedy skończy ze złym postepowaniem i okaże prawdziwą skruchę. Jezus kazał wybaczac, ale szukającym wybaczenia grzesznikom.
Owszem warto byc miłą. Ale lepsze dla zdrowia psychicznego jest jasne wytyczenie granic. Przecież mamy naturalną skłonnośc do szukania " drugiego dna" w słowach męza. A to dno zalezy od nazego stanu psychicznego. Jak jest ok, odczytujemy pozytywnie. Jak źle, negatywnie. I dobija to bardziej. Kobiety naprawdę boli to co mówią lub robią mężowie. I jest to straszny ból. Więc czy nie lepiej tego unikac.
Krawędź czy Renta użyły doskonałego porównania; co da plasterek, kiedy się wykrwawiasz?

[grzegorz_]

Ktoś pytał o zdanie panów...
Nie jestem co prawda takiej sytuacji, ale wydaje mi się, że można wyróznić kilka postaw, niekoniecznie występujących łacznie:
- jeśli pan słyszy do swojej żony, że zawsze jest gotowa na powrót, że zawsze go będzie kochać i tym podobne hasła to wydaje mu się, że wystarczy, że kiwnie palcem i już żona będzie szczęśliwa. Myśli, że w sumie to on łaskę żonie zrobi, że wróci, żona wszystko zapomni i będzie o niego zabiegać, jesli tylko zobaczy to kiwnięcie palcem.
- panowie lubią być podziwiani i czuć się samcem alfa w stadzie samic. Zatem czasem podziw jednej kobiety to mało. Fajnie czuć, że nie tylko kochanka uwielbia, ale i (ex)żona też
- niektórzy panowie zwyczajnie chcą mieć dobre przyjacielskie stosunki z (ex) żoną, bo czemu nie. Spędzili z żona te 10-20 lat więc czemu się nie przyjaźnić?
Żona zna, rozumie, nie trzeba jej pewnych rzeczy tłumaczyć, bo po latach można z kimś się rozumieć prawie bez słów. Poza tym wspólna przeszłość w jakiś sposób wiąże na zawsze, nie zawsze intymnie.
------
Pewnie są i jakieś cudowne nawrócenia, mężowie przychodzący na kolanach z prośbą o wybaczenie. Myślę jednak, że jesli facet wie, że żona nadal kocha, że żona nie poszuka zastępcy (bo nie pozwala jej na to nauka KK) i że wszystko mu wybaczy , aby tylko wrócił to zgodnie z leniwą naturą człowieka taki facet starał się nie będzie i nawet przypuszczam nie będzie żałował tego co robił.
W życiu trochę jak w biznesie, jak nie ma konkurencji to ludzie się mniej starają.

Ktoś pytał o zdanie panów...
Nie jestem co prawda takiej sytuacji, ale wydaje mi się, że można wyróznić kilka postaw, niekoniecznie występujących łacznie:
- jeśli pan słyszy do swojej żony, że zawsze jest gotowa na powrót, że zawsze go będzie kochać i tym podobne hasła to wydaje mu się, że wystarczy, że kiwnie palcem i już żona będzie szczęśliwa. Myśli, że w sumie to on łaskę żonie zrobi, że wróci, żona wszystko zapomni i będzie o niego zabiegać, jesli tylko zobaczy to kiwnięcie palcem.
- panowie lubią być podziwiani i czuć się samcem alfa w stadzie samic. Zatem czasem podziw jednej kobiety to mało. Fajnie czuć, że nie tylko kochanka uwielbia, ale i (ex)żona też
- niektórzy panowie zwyczajnie chcą mieć dobre przyjacielskie stosunki z (ex) żoną, bo czemu nie. Spędzili z żona te 10-20 lat więc czemu się nie przyjaźnić?
Żona zna, rozumie, nie trzeba jej pewnych rzeczy tłumaczyć, bo po latach można z kimś się rozumieć prawie bez słów. Poza tym wspólna przeszłość w jakiś sposób wiąże na zawsze, nie zawsze intymnie.
------
Pewnie są i jakieś cudowne nawrócenia, mężowie przychodzący na kolanach z prośbą o wybaczenie. Myślę jednak, że jesli facet wie, że żona nadal kocha, że żona nie poszuka zastępcy (bo nie pozwala jej na to nauka KK) i że wszystko mu wybaczy , aby tylko wrócił to zgodnie z leniwą naturą człowieka taki facet starał się nie będzie i nawet przypuszczam nie będzie żałował tego co robił.
W życiu trochę jak w biznesie, jak nie ma konkurencji to ludzie się mniej starają.