[Elżbieta1974]

Karmel, jestem z modlitwą.....


DO MATKI BOŻEJ POCIESZENIA

Błogosławiona Matko naszego Zbawiciela, która w Swoim Sercu doznałaś niezmiernej boleści, smutku i trwogi, bądź nam zawsze Świętą Matką Pocieszenia wśród wszelkich trosk, cierpień i niepowodzeń.

Usłysz błagania nasze i wstawiaj się za nami do Syna Swego, by z Jego Boskiego Serca za Twoją przyczyną spłynęły na nas strumienie świętej radości, jaka napełnia błogosławione Serce Twoje.

Okaż nam pogodne oblicze Swoje, abyśmy z Twoją pomocą mężnie znosili wszelkie przykrości i cierpienia, i zawsze zachowywali żywą nadzieję wiecznej radości w niebie razem z Tobą i Synem Twoim, który żyje i króluje na wieki wieków. Amen.

Karmel, jestem z modlitwą.....


DO MATKI BOŻEJ POCIESZENIA

Błogosławiona Matko naszego Zbawiciela, która w Swoim Sercu doznałaś niezmiernej boleści, smutku i trwogi, bądź nam zawsze Świętą Matką Pocieszenia wśród wszelkich trosk, cierpień i niepowodzeń.

Usłysz błagania nasze i wstawiaj się za nami do Syna Swego, by z Jego Boskiego Serca za Twoją przyczyną spłynęły na nas strumienie świętej radości, jaka napełnia błogosławione Serce Twoje.

Okaż nam pogodne oblicze Swoje, abyśmy z Twoją pomocą mężnie znosili wszelkie przykrości i cierpienia, i zawsze zachowywali żywą nadzieję wiecznej radości w niebie razem z Tobą i Synem Twoim, który żyje i króluje na wieki wieków. Amen.

[bosa]

Karmel, pomyś jaką żałosna i zdesperowaną osoba musi być owa kochanka, nie wiadomo ,co mąż jej naopowiadał,a ona biedna musi we wszystko wierzyc...Nawet nie mogę sobie wyobrazić ,co czujesz. Ale nie warto,ty się zabijasz, a mąż po prostu nic nie czuje . Kenya ma racje , tylko tak trudno wprowadzić tą radę w życie... Przytulam i pamiętam w modlitwie.

Karmel, pomyś jaką żałosna i zdesperowaną osoba musi być owa kochanka, nie wiadomo ,co mąż jej naopowiadał,a ona biedna musi we wszystko wierzyc...Nawet nie mogę sobie wyobrazić ,co czujesz. Ale nie warto,ty się zabijasz, a mąż po prostu nic nie czuje . Kenya ma racje , tylko tak trudno wprowadzić tą radę w życie... Przytulam i pamiętam w modlitwie.

[mgła1]

Karmel, to było dziwne już w momencie, kiedy mąż jechał do kochanki aby z nią zerwać.
Po co jechał? Na zerwanie wystarczy krótkie info. Nie bądź bólem. To widać nie czas dla męża. Żyj, po prostu żyj. Resztą zajmie się Bóg.
Uporczywe, nieustanne zafiksowanie się na mężu- także modlitewne, też może być zniewoleniem. W każdej chwili myślisz o mężu. Jesteś w kościele- myślisz o mężu. Jesteś na adoracji- myślisz o mężu. Mówisz różaniec- myślisz o mężu. A powinnaś o Bogu! Puść to, niech się rozsypie, pozbierasz co zostanie, jak będzie tego warte. Masz dwie córki. Jest dla kogo żyć, z kim żartować, komu towarzyszyć...itd
Głowa do góry.

Karmel, to było dziwne już w momencie, kiedy mąż jechał do kochanki aby z nią zerwać.
Po co jechał? Na zerwanie wystarczy krótkie info. Nie bądź bólem. To widać nie czas dla męża. Żyj, po prostu żyj. Resztą zajmie się Bóg.
Uporczywe, nieustanne zafiksowanie się na mężu- także modlitewne, też może być zniewoleniem. W każdej chwili myślisz o mężu. Jesteś w kościele- myślisz o mężu. Jesteś na adoracji- myślisz o mężu. Mówisz różaniec- myślisz o mężu. A powinnaś o Bogu! Puść to, niech się rozsypie, pozbierasz co zostanie, jak będzie tego warte. Masz dwie córki. Jest dla kogo żyć, z kim żartować, komu towarzyszyć...itd
Głowa do góry.

[kenya]

karmel pisze:

Cytat:

Jego kochanka w tle naszej rozmowy (b. krótkiej rozmowy, bo myślał, że dzwoni córka i dlatego odebrał) wykrzyczała jadowitym głosem, że ,, ona nie jest twoją żoną.." kim w takim razie wg niej jestem?

karmel, kochanka męża ma taki obraz Ciebie jaki wykreował na swoje potrzeby Twój mąż.
Zatem skoro ona twierdzi, że nie jesteś jego żoną, znaczy że on mógł powiedzieć, że albo żyliście w konkubinacie lub macie tylko ślub cywilny - tak rozumiem tą dziwną jej konkluzję.

Tak jak wspomniał mgła1 sam fakt, że jechał zrywać z kochanką był już sygnałem, że nie tylko coś jest nie w porządku a raczej wszystko jest nie w porządku. To powinno być ustalone zanim zaczął się ubiegać o powrót.
Myślę, że chciał coś od kochanki wyegzekwować, pokazać jej że żona zawsze czeka z otwartymi ramionami, zatem on tutaj rozdaje karty.
Skoro z równym skutkiem manipuluje Tobą jak i nią należałoby skierować raczej uwagę na przyjrzenie się jego osobowości, powiedziałabym dość zaburzonej, pozbawionej empatii, manipulującej i wyciągnąć z tego zdarzenia wnioski na przyszłość, niż oddawać się, powiem wprost - bezsensownemu cierpieniu. Karmel nie zdajesz sobie sprawy jakie poważne fizologiczne zmiany zachodzą w Twoim organiźmie kiedy spędzasz czas rozpamiętując i przeżywając ten ból wciąż na nowo.
Chcesz dorobić się jakiejś poważnej choroby, a w takim stanie to jest moment ? Już wspomniałaś o niedomaganiach a to może być dopiero preludium. W imię czego robisz to sobie kobieto?

karmel pisze:

Cytat:

Jego kochanka w tle naszej rozmowy (b. krótkiej rozmowy, bo myślał, że dzwoni córka i dlatego odebrał) wykrzyczała jadowitym głosem, że ,, ona nie jest twoją żoną.." kim w takim razie wg niej jestem?

karmel, kochanka męża ma taki obraz Ciebie jaki wykreował na swoje potrzeby Twój mąż.
Zatem skoro ona twierdzi, że nie jesteś jego żoną, znaczy że on mógł powiedzieć, że albo żyliście w konkubinacie lub macie tylko ślub cywilny - tak rozumiem tą dziwną jej konkluzję.

Tak jak wspomniał mgła1 sam fakt, że jechał zrywać z kochanką był już sygnałem, że nie tylko coś jest nie w porządku a raczej wszystko jest nie w porządku. To powinno być ustalone zanim zaczął się ubiegać o powrót.
Myślę, że chciał coś od kochanki wyegzekwować, pokazać jej że żona zawsze czeka z otwartymi ramionami, zatem on tutaj rozdaje karty.
Skoro z równym skutkiem manipuluje Tobą jak i nią należałoby skierować raczej uwagę na przyjrzenie się jego osobowości, powiedziałabym dość zaburzonej, pozbawionej empatii, manipulującej i wyciągnąć z tego zdarzenia wnioski na przyszłość, niż oddawać się, powiem wprost - bezsensownemu cierpieniu. Karmel nie zdajesz sobie sprawy jakie poważne fizologiczne zmiany zachodzą w Twoim organiźmie kiedy spędzasz czas rozpamiętując i przeżywając ten ból wciąż na nowo.
Chcesz dorobić się jakiejś poważnej choroby, a w takim stanie to jest moment ? Już wspomniałaś o niedomaganiach a to może być dopiero preludium. W imię czego robisz to sobie kobieto?

[renta11]

Karmel

Dwa tygodnie temu ja patrzyłam na rozpacz i płacz mojej 19-letniej córki. I na niego, jaki był wtedy obojętny, a nawet zły na taką reakcję.Oskarżał mnie o manipulowanie nią. I był zły na mnie, że ma z nią taki zły kontakt. Doprowadziłam do tego, że córka zjadła ze wszystkimi śniadanie wielkanocne. Teraz znowu wysyła mnie i dzieciom sprzeczne sygnały. I widzę, że dzieci się znowu łudzą. I jestem zła na niego, że nie potrafi dokonać ostatecznego wyboru i trzymać się tego na 100%. Wtedy byłby jeden ogromny ból. I boję się powtórki z rozrywki.
Po tym, gdy patrzyłam na cierpienie córki, coś się we mnie zaczęło zmieniać, wypalać. Bo już nie on, a ona stała się najważniejsza. Wiem, jakie to trudne, ale cierpienie Twojego dziecka będziesz miała w oczach. Można walczyć o męża, ale nie takiego jakim jest dzisiaj. Bo i po co?
Wiem, że to na tym forum jest niepopularne, że należałoby wybaczać itd. Ale najtrudniejsze dla matki jest wybaczenie krzywd uczynionych jej dziecku. To się w Tobie pewnie teraz zacznie przewalać. Trzymaj się kochana i walcz... ale już o siebie i dzieci.

Karmel

Dwa tygodnie temu ja patrzyłam na rozpacz i płacz mojej 19-letniej córki. I na niego, jaki był wtedy obojętny, a nawet zły na taką reakcję.Oskarżał mnie o manipulowanie nią. I był zły na mnie, że ma z nią taki zły kontakt. Doprowadziłam do tego, że córka zjadła ze wszystkimi śniadanie wielkanocne. Teraz znowu wysyła mnie i dzieciom sprzeczne sygnały. I widzę, że dzieci się znowu łudzą. I jestem zła na niego, że nie potrafi dokonać ostatecznego wyboru i trzymać się tego na 100%. Wtedy byłby jeden ogromny ból. I boję się powtórki z rozrywki.
Po tym, gdy patrzyłam na cierpienie córki, coś się we mnie zaczęło zmieniać, wypalać. Bo już nie on, a ona stała się najważniejsza. Wiem, jakie to trudne, ale cierpienie Twojego dziecka będziesz miała w oczach. Można walczyć o męża, ale nie takiego jakim jest dzisiaj. Bo i po co?
Wiem, że to na tym forum jest niepopularne, że należałoby wybaczać itd. Ale najtrudniejsze dla matki jest wybaczenie krzywd uczynionych jej dziecku. To się w Tobie pewnie teraz zacznie przewalać. Trzymaj się kochana i walcz... ale już o siebie i dzieci.

[mgła1]

Karmel, jeszcze jedno. Już Ci pisałam, że mam dwie córki w takim wieku, jak Twoje.
Kiedy odchodził mój mąż, przeżywałam podobne uczucia do Twoich. Jak minął największy ból, z jego "rozkosznymi" wszystkimi fazami....zrozumiałam, że dziewczyny nie mogą zostać z tym żalem i bólem w sercu. Że to JA muszę im w tym pomóc. W ich interesie to jest, aby przebaczyły. Miałam w tym momencie w głębokim poważaniu męża, choć nieustannie się za niego modliłam- jak Ty. Modliłam się w sposób, jaki opisałam Ci wczoraj. ten sposób też był moim zniewoleniem. Bo kiedy podczas mszy św. zrozumiałam, że wciąż natarczywie bombarduję Boga prośbami, żądaniami, roszczeniami, błaganiami- nawróć mi męża!...przeraziłam się, bo to tak, jakbym się do męża modliła a nie do Boga. I skończyło się to myślenie podczas modlitwy o mężu.
Mam Boga wielbić, do jasnej Anielki, no nie?
Ale wracając do córek:
Kiedy one zobaczyły matkę podniesioną, radosną, z przyjaciółmi ( z Sycharu głównie) ...
Zobaczyły, że mam nowe życie, wyjeżdżam na weekendy, spotykam się na mieście, dbam o siebie, zobaczyły wiele nowych osób w naszym domu...wrócił śmiech, radość, życie wróciło Karmel!
Mogłam otwarcie się modlić...wcześniej było ośmieszanie, lekceważenie wiary...
Karmel, zobacz straty i zyski. Rozważ na spokojnie, co dobrego się może zrodzić w Twoim domu, bez męża.

Pokaż córkom siebie spokojną, zrównoważoną, zdecydowaną. Wtedy im będzie łatwiej wybaczyć ojcu. A powinny wybaczyć, dla nich samych, nie dla ojca. Kiedy widzą ciebie zbolałą- jest im stokroć trudniej, bo identyfikują się zawsze ze słabszym, skrzywdzonym rodzicem. Dla nich to zrób, powstań z klęczek, nie daj się nienawiści, otwórz dom dla przyjaciół, ciesz się życiem. Wtedy one szybko wyzdrowieją.

Karmel, jeszcze jedno. Już Ci pisałam, że mam dwie córki w takim wieku, jak Twoje.
Kiedy odchodził mój mąż, przeżywałam podobne uczucia do Twoich. Jak minął największy ból, z jego "rozkosznymi" wszystkimi fazami....zrozumiałam, że dziewczyny nie mogą zostać z tym żalem i bólem w sercu. Że to JA muszę im w tym pomóc. W ich interesie to jest, aby przebaczyły. Miałam w tym momencie w głębokim poważaniu męża, choć nieustannie się za niego modliłam- jak Ty. Modliłam się w sposób, jaki opisałam Ci wczoraj. ten sposób też był moim zniewoleniem. Bo kiedy podczas mszy św. zrozumiałam, że wciąż natarczywie bombarduję Boga prośbami, żądaniami, roszczeniami, błaganiami- nawróć mi męża!...przeraziłam się, bo to tak, jakbym się do męża modliła a nie do Boga. I skończyło się to myślenie podczas modlitwy o mężu.
Mam Boga wielbić, do jasnej Anielki, no nie?
Ale wracając do córek:
Kiedy one zobaczyły matkę podniesioną, radosną, z przyjaciółmi ( z Sycharu głównie) ...
Zobaczyły, że mam nowe życie, wyjeżdżam na weekendy, spotykam się na mieście, dbam o siebie, zobaczyły wiele nowych osób w naszym domu...wrócił śmiech, radość, życie wróciło Karmel!
Mogłam otwarcie się modlić...wcześniej było ośmieszanie, lekceważenie wiary...
Karmel, zobacz straty i zyski. Rozważ na spokojnie, co dobrego się może zrodzić w Twoim domu, bez męża.

Pokaż córkom siebie spokojną, zrównoważoną, zdecydowaną. Wtedy im będzie łatwiej wybaczyć ojcu. A powinny wybaczyć, dla nich samych, nie dla ojca. Kiedy widzą ciebie zbolałą- jest im stokroć trudniej, bo identyfikują się zawsze ze słabszym, skrzywdzonym rodzicem. Dla nich to zrób, powstań z klęczek, nie daj się nienawiści, otwórz dom dla przyjaciół, ciesz się życiem. Wtedy one szybko wyzdrowieją.

[Karmel]

Mgła1, wczoraj rzeczywiście opisałaś to co ja przeżywam...obsesyjne myślenie o mężu i tej sytuacji. Nawet mnie to zszokowało i zdziwiłam się...to tak jakbyś siedziała w mojej głowie.
Pomimo starań, żeby się nie rozpraszać podczas modlitwy on ciągle i ciągle w mojej głowie siedzi. Dzisiaj na mszy już było nieznacznie lepiej. Z całych sił starałam się skupić na tym co się działo podczas mszy ale to nie jest takie łatwe....wiem, że na to trzeba czasu, żeby te wszystkie słowa i sytuacje zblakły i już tak nie bolały.

Prawda jest taka, że przez ubiegły rok pracowałam ciężko nad sobą, żeby dla córek i dla siebie pozbierać się. I nawet mi się to udało. Ale jego niespodziewany powrót wyglądał jak cud....wysłuchanie moich modlitw....wszystko stało się tak nagle...jeszcze chwilę wcześniej on chciał rozwodu i nagle już był mężem, który żałuje i chce wrócić godząc się na każdy mój warunek i chcący zadośuczynić...Wypadki potoczyły się expresowo. Codzienne spotkania. On przyjeżdżał nawet na godzinę, bo twierdził, że nawet godzina ze mną to dla niego cenne.
Dał mi tyle troski, czułości, obietnic, zainteresowania ile nie doświadczyłam przez ostatnie parę lat małżeństwa. Czułam się tak jakbyśmy się w sobie jeszcze raz zakochali. Byliśmy już zapisani na rekolekcje dla małżeństw w kryzysie....on planował majową pielgrzymkę mężczyzn do Piekar...chciał odnowienia przyrzeczeń małżeńskich. Córki brały już pod uwagę możliwośc spotkania z nim a on się cieszył, że jednak się zgadzają....Były pewne rzeczy, sytuacje, które mnie niepokoiły ale myślałam, że początki muszą być trudne i nie da się przez to przejść bezboleśnie .Być może mimo wszystko miałam być nieufna, stać z boku i niczemu nie wierzyć....No nie umiałam. Zaufałam.....zaufałam kłamcy i teraz czuje się tysiąc razy gorzej niż rok temu. Bo wtedy pamiętałam jego obojętność , chłód, złość w/c mnie, ciche dni, separowanie a teraz pamiętam wszystkie jego czułe słowa, gesty, obietnice, łzy wzruszenia, niemal rozpacz w głosie gdy mówił, że zrobi wszystko by mnie i córkom wynagrodzić te złe lata i to co zrobił...I jeszcze na to wszystko ta wisienka na torcie...szczyt sadyzmu...zaraz po słowie ,,kocham cię..." ,,jestem ze swoją dziewczyną..."
To taki koktail emocjonalny, że pozbieranie się po tym to po prostu jak wejście na Mount Everest.

Dziękuję wszystkim za każdy post skierowany do mnie....żeby stanąć na nogi trzeba znaleźć jakąs podporę. Proszę pomódlcie się za mnie także i przez kolejne dni. Świadomość, że ktoś odmawia w mojej intencji modlitwę jest niesamowicie krzepiąca. I proszę tylko o jedną intencję: siłę do pozbierania się po tej masakrze i wypełnienie się woli Bożej w życiu mojej rodziny.

Mgła1, wczoraj rzeczywiście opisałaś to co ja przeżywam...obsesyjne myślenie o mężu i tej sytuacji. Nawet mnie to zszokowało i zdziwiłam się...to tak jakbyś siedziała w mojej głowie.
Pomimo starań, żeby się nie rozpraszać podczas modlitwy on ciągle i ciągle w mojej głowie siedzi. Dzisiaj na mszy już było nieznacznie lepiej. Z całych sił starałam się skupić na tym co się działo podczas mszy ale to nie jest takie łatwe....wiem, że na to trzeba czasu, żeby te wszystkie słowa i sytuacje zblakły i już tak nie bolały.

Prawda jest taka, że przez ubiegły rok pracowałam ciężko nad sobą, żeby dla córek i dla siebie pozbierać się. I nawet mi się to udało. Ale jego niespodziewany powrót wyglądał jak cud....wysłuchanie moich modlitw....wszystko stało się tak nagle...jeszcze chwilę wcześniej on chciał rozwodu i nagle już był mężem, który żałuje i chce wrócić godząc się na każdy mój warunek i chcący zadośuczynić...Wypadki potoczyły się expresowo. Codzienne spotkania. On przyjeżdżał nawet na godzinę, bo twierdził, że nawet godzina ze mną to dla niego cenne.
Dał mi tyle troski, czułości, obietnic, zainteresowania ile nie doświadczyłam przez ostatnie parę lat małżeństwa. Czułam się tak jakbyśmy się w sobie jeszcze raz zakochali. Byliśmy już zapisani na rekolekcje dla małżeństw w kryzysie....on planował majową pielgrzymkę mężczyzn do Piekar...chciał odnowienia przyrzeczeń małżeńskich. Córki brały już pod uwagę możliwośc spotkania z nim a on się cieszył, że jednak się zgadzają....Były pewne rzeczy, sytuacje, które mnie niepokoiły ale myślałam, że początki muszą być trudne i nie da się przez to przejść bezboleśnie .Być może mimo wszystko miałam być nieufna, stać z boku i niczemu nie wierzyć....No nie umiałam. Zaufałam.....zaufałam kłamcy i teraz czuje się tysiąc razy gorzej niż rok temu. Bo wtedy pamiętałam jego obojętność , chłód, złość w/c mnie, ciche dni, separowanie a teraz pamiętam wszystkie jego czułe słowa, gesty, obietnice, łzy wzruszenia, niemal rozpacz w głosie gdy mówił, że zrobi wszystko by mnie i córkom wynagrodzić te złe lata i to co zrobił...I jeszcze na to wszystko ta wisienka na torcie...szczyt sadyzmu...zaraz po słowie ,,kocham cię..." ,,jestem ze swoją dziewczyną..."
To taki koktail emocjonalny, że pozbieranie się po tym to po prostu jak wejście na Mount Everest.

Dziękuję wszystkim za każdy post skierowany do mnie....żeby stanąć na nogi trzeba znaleźć jakąs podporę. Proszę pomódlcie się za mnie także i przez kolejne dni. Świadomość, że ktoś odmawia w mojej intencji modlitwę jest niesamowicie krzepiąca. I proszę tylko o jedną intencję: siłę do pozbierania się po tej masakrze i wypełnienie się woli Bożej w życiu mojej rodziny.

[Bety]

Popieram to , co napisała Mgła
taka prawda

dzieci chcą, aby mama była radosna i usmiechnieta
gdy ja wyzdrowiałam moi Synowie też zaczeli zdrowieć
pokazałam im siłę
wybaczyłam męzowi, oni tez powoli wybaczają
i robimy to dla siebie (Chłopcy moze mniej ,ale rozmawiam z nimi i wyjasniam)- przed nimi dalsze zycie, niech ida wolni od smutku, pretensji i żalu, który nic dobergo nie daje

pokazałam im jako matka, ze z kazdej sytuacji jest wyjscie, że Bóg leczy i troszczy sie o nas- czy to mało?

a mąż? coż.... on ma swoja drogę, na siłę nie bedziemy go trzymac

Twoje Córki Kamel porzebują silnej matki, a te siłę da Ci Bóg, Sychar, modlitwa

Popieram to , co napisała Mgła
taka prawda

dzieci chcą, aby mama była radosna i usmiechnieta
gdy ja wyzdrowiałam moi Synowie też zaczeli zdrowieć
pokazałam im siłę
wybaczyłam męzowi, oni tez powoli wybaczają
i robimy to dla siebie (Chłopcy moze mniej ,ale rozmawiam z nimi i wyjasniam)- przed nimi dalsze zycie, niech ida wolni od smutku, pretensji i żalu, który nic dobergo nie daje

pokazałam im jako matka, ze z kazdej sytuacji jest wyjscie, że Bóg leczy i troszczy sie o nas- czy to mało?

a mąż? coż.... on ma swoja drogę, na siłę nie bedziemy go trzymac

Twoje Córki Kamel porzebują silnej matki, a te siłę da Ci Bóg, Sychar, modlitwa

[jasmina44]

Karmel masz moja modlitwe..
tak strasznie mi przykro ze musisz przechodzić przez to wszystko jeszcze raz.
chyba jednak nie mozna zaufac za szybko tej drugiej stronie, ale znowu cieżko trzymac sie w ryzach gdy serce sie wyrywa, ciązka sprawa

w każdym razie masz prawo czuc sie tak jak sie czujesz.. i nie jestes sama, pamietaj o tym, masz dokoła siebie wiele osób które bardzo Cię kochaja, i pewnego dnia znów bedziesz sie uśmiechać i cieszyc tym wszystkim.
a mąż... użyłabym przekleństwa ale nie mozna do "tyłeczka" z takim męzem... nie jest wart ani jednej Twojej łzy ani jednej ciepłej mysli, owszem mozna sie za niego modlić w swoim interesesie wybaczyc i isc dalej, nie czkeac juz wcale. nie miec nadziei pogodzic sie z tym ze to koniec.
nawet jezeli bedzie jeszcze cos miedzy wami to do tego potrzebna spora droga dla Twojego meza, to niedojrzały dzieciak który podąża za namietnosciami nie ma w nim teraz nic wartościowego, to sie dopiero musi narodzic wykrystalizować... a ze to melodia przyszłości to nie ma co o tym myslec.. jak bedzie kiedys to wtedy bedziesz myslec.

teraz wiesz juz ze nie mozna lekcewazyc najmniejszego sygnału ze cos nie gra.. i trzeba byc jednak bardzo nieufnym wobec tych którzy skrzywdzili... a szanse moze dostac ktos kto naprawde udowodni ze ma szczere intencje...
wiem łatwo sie mówi sama nie wiem czy umiałabym byc az tak twarda jak tu pisze, ale czytajac Twoja i inne historie to widze ze te powroty to czesto jest większa masakra niz pierwsze odejscie...

ja miałam rok temu w swieta złamane srce bo przed samymi swietami maz zaczął mówić o rozwodzie... wiem co czułas kochana w te świeta...
zycze Ci duzo siły, ciepła, harmonii i spokoju... poskładania swojego serca i odnalezienia swojego uśmiechu

Karmel masz moja modlitwe..
tak strasznie mi przykro ze musisz przechodzić przez to wszystko jeszcze raz.
chyba jednak nie mozna zaufac za szybko tej drugiej stronie, ale znowu cieżko trzymac sie w ryzach gdy serce sie wyrywa, ciązka sprawa

w każdym razie masz prawo czuc sie tak jak sie czujesz.. i nie jestes sama, pamietaj o tym, masz dokoła siebie wiele osób które bardzo Cię kochaja, i pewnego dnia znów bedziesz sie uśmiechać i cieszyc tym wszystkim.
a mąż... użyłabym przekleństwa ale nie mozna do "tyłeczka" z takim męzem... nie jest wart ani jednej Twojej łzy ani jednej ciepłej mysli, owszem mozna sie za niego modlić w swoim interesesie wybaczyc i isc dalej, nie czkeac juz wcale. nie miec nadziei pogodzic sie z tym ze to koniec.
nawet jezeli bedzie jeszcze cos miedzy wami to do tego potrzebna spora droga dla Twojego meza, to niedojrzały dzieciak który podąża za namietnosciami nie ma w nim teraz nic wartościowego, to sie dopiero musi narodzic wykrystalizować... a ze to melodia przyszłości to nie ma co o tym myslec.. jak bedzie kiedys to wtedy bedziesz myslec.

teraz wiesz juz ze nie mozna lekcewazyc najmniejszego sygnału ze cos nie gra.. i trzeba byc jednak bardzo nieufnym wobec tych którzy skrzywdzili... a szanse moze dostac ktos kto naprawde udowodni ze ma szczere intencje...
wiem łatwo sie mówi sama nie wiem czy umiałabym byc az tak twarda jak tu pisze, ale czytajac Twoja i inne historie to widze ze te powroty to czesto jest większa masakra niz pierwsze odejscie...

ja miałam rok temu w swieta złamane srce bo przed samymi swietami maz zaczął mówić o rozwodzie... wiem co czułas kochana w te świeta...
zycze Ci duzo siły, ciepła, harmonii i spokoju... poskładania swojego serca i odnalezienia swojego uśmiechu

[Karmel]

[moc nadziei]

Karmel, proszę nie obwiniaj się!!! Nie obwiniaj się, że nie przewidziałaś.

Codziennie wspominam Cię w modlitwie.

Karmel, proszę nie obwiniaj się!!! Nie obwiniaj się, że nie przewidziałaś.

Codziennie wspominam Cię w modlitwie.

[Karmel]

K.N. może tylko te wszystkie modlitwy , w tym także twoja, ratują mnie...jestem kompletnie w rozsypce...nawet płakać nie potrafię...
Wydaję mi się momentami, że to ze mną jest coś nie tak....może to ja jestem bardziej zaburzona...no bo jak można kochać kogoś kto rani? Może nienawiść - przynajmniej teraz- byłaby normalną reakcją na to wszystko. Ale ja jej w sobie nie znajduje. Wybaczyłąm mu nawet to co teraz zrobił....i proszę Boga by dał mi siłę uwolnienia się z tej chorej emocjonalnej relacji.

K.N. może tylko te wszystkie modlitwy , w tym także twoja, ratują mnie...jestem kompletnie w rozsypce...nawet płakać nie potrafię...
Wydaję mi się momentami, że to ze mną jest coś nie tak....może to ja jestem bardziej zaburzona...no bo jak można kochać kogoś kto rani? Może nienawiść - przynajmniej teraz- byłaby normalną reakcją na to wszystko. Ale ja jej w sobie nie znajduje. Wybaczyłąm mu nawet to co teraz zrobił....i proszę Boga by dał mi siłę uwolnienia się z tej chorej emocjonalnej relacji.

[jasmina44]

Karmel wsyztsko z Toba dobrze.. miłosc taka juz jest .. po prostu jest, prawdziwa trudno zabić..

daj sobie teraz czas na ta załobe.. przeszłaś to juz raz wiec wiesz jak to jest... trzeba najpierw przejśc przez tą najgorszą noc... przezyc żałobę nie dusic w sobie tego wszystkiego.. wyrzuc z siebie wszystko co tam masz, nie zamrażaj sie nie tłum bo to jeszcze gorzej...
zaopiekuj sie sobą

Karmel wsyztsko z Toba dobrze.. miłosc taka juz jest .. po prostu jest, prawdziwa trudno zabić..

daj sobie teraz czas na ta załobe.. przeszłaś to juz raz wiec wiesz jak to jest... trzeba najpierw przejśc przez tą najgorszą noc... przezyc żałobę nie dusic w sobie tego wszystkiego.. wyrzuc z siebie wszystko co tam masz, nie zamrażaj sie nie tłum bo to jeszcze gorzej...
zaopiekuj sie sobą

[Blada]