[joozef]

Czytam forum i zastanawiam się, czy moja sytuacja naprawdę jest trudna. Ale wg. mnie jest. Póki co jestem z żoną, mieszkamy i żyjemy razem, przechodzimy ze skrajności w skrajność. Raz euforia i wielka miłość a drugi raz głęboka nienawiść.
Moja historia jest dość skomplikowana - krótki opis: moje błędy w działalności gospodarczej, jej niepowodzenie spowodowały lawinę kredytową zatajoną przed żoną. Po kilku latach kłamstw z mojej strony bańka pękła. Dłużej nie wytrzymałem takiego życia, przeznałem sie do moich błędów. Bardzo powoli zaczęła się odbudowa naszego związku. Jednakże mimo rozmów i porad specjalistów moja żona nie jest w stanie mi przebaczyć i zaufać.
Jestem ciągle sprawdzany, kontrolowany. W moim życiu szukane jakiekolwiek dowody na dalsze błędy i kłamstwa.
Ja podjąłem walkę. Uważam, że odmieniłem swoje życie. Jestem innym człowiekiem. Co z tego, jeżeli wg. mojej żony to tylko i wyłącznie ja mam spowodować poprawę naszego związku. Nie widzi moich zmian, odrzuca wiele propozycji pracy "bo to i tak nic nie da", "bo Ty mnie znowu zranisz".
Więc tak żyjemy. Trochę udając, trochę obok siebie. Ja trwam. Ale ile to jeszcze można?
Do najmniejszego faktu jest w stanie dorobić długą teorię, "co to właśnie pokazałem swoim zachowaniem" - jak takie życie kontynuować? Jak można słuchać od tej najbliższej osoby "może teraz wreszcie coś trafi do Twojej pustej głowy!", "teraz to ci dopiero pokażę". Coraz częściej podawany jest argument, że beze mnie to byłoby jej lepiej i żebym sobie poszedł.

Każda próba rozmowy i przedstawienia innego punktu widzenia jest odbierana jako mój atak. Jedyną postawą możliwą jest całkowita akceptacja jej wersji i brak jakiegokolwiek sprzeciwu. Więc robię tak - ale ile jeszcze można trwać?

Czytam forum i zastanawiam się, czy moja sytuacja naprawdę jest trudna. Ale wg. mnie jest. Póki co jestem z żoną, mieszkamy i żyjemy razem, przechodzimy ze skrajności w skrajność. Raz euforia i wielka miłość a drugi raz głęboka nienawiść.
Moja historia jest dość skomplikowana - krótki opis: moje błędy w działalności gospodarczej, jej niepowodzenie spowodowały lawinę kredytową zatajoną przed żoną. Po kilku latach kłamstw z mojej strony bańka pękła. Dłużej nie wytrzymałem takiego życia, przeznałem sie do moich błędów. Bardzo powoli zaczęła się odbudowa naszego związku. Jednakże mimo rozmów i porad specjalistów moja żona nie jest w stanie mi przebaczyć i zaufać.
Jestem ciągle sprawdzany, kontrolowany. W moim życiu szukane jakiekolwiek dowody na dalsze błędy i kłamstwa.
Ja podjąłem walkę. Uważam, że odmieniłem swoje życie. Jestem innym człowiekiem. Co z tego, jeżeli wg. mojej żony to tylko i wyłącznie ja mam spowodować poprawę naszego związku. Nie widzi moich zmian, odrzuca wiele propozycji pracy "bo to i tak nic nie da", "bo Ty mnie znowu zranisz".
Więc tak żyjemy. Trochę udając, trochę obok siebie. Ja trwam. Ale ile to jeszcze można?
Do najmniejszego faktu jest w stanie dorobić długą teorię, "co to właśnie pokazałem swoim zachowaniem" - jak takie życie kontynuować? Jak można słuchać od tej najbliższej osoby "może teraz wreszcie coś trafi do Twojej pustej głowy!", "teraz to ci dopiero pokażę". Coraz częściej podawany jest argument, że beze mnie to byłoby jej lepiej i żebym sobie poszedł.

Każda próba rozmowy i przedstawienia innego punktu widzenia jest odbierana jako mój atak. Jedyną postawą możliwą jest całkowita akceptacja jej wersji i brak jakiegokolwiek sprzeciwu. Więc robię tak - ale ile jeszcze można trwać?

[miazia]

Witam Cię serdecznie na forum. Cieszę się, że jesteś z nami. Rozgość je, poczytaj innych, poczytaj materiały dostępne też na stronie www.sychar.org. Twoja sytuacja jest podobna do wielu innych osób i niebawem się one odezwą.....To, że tu jesteś Ty, to nie przypadek tylko oznacza, że to Bóg właśnie o Ciebie się najpierw upomniał, to wyróżnienie a jednocześnie odpowiedzialność za współmałżonka, dla którego będziesz w przyszłości drogowskazem. Każdy z nas ma wolną wolę i tak naprawdę nie możemy zmienić drugiej osoby, możemy zmieniać samych siebie, a pod wpływem naszej przemiany zmieniają się inni. Czytając Twój post nie dostrzegłam jednego najważniejszego słowa Bóg-gdzie on był w waszym małżeństwie, na którym miejscu.....może ten właśnie kryzys jest po to abyście na nowo mogli poukładać swoje małżeństwo.

Witam Cię serdecznie na forum. Cieszę się, że jesteś z nami. Rozgość je, poczytaj innych, poczytaj materiały dostępne też na stronie www.sychar.org. Twoja sytuacja jest podobna do wielu innych osób i niebawem się one odezwą.....To, że tu jesteś Ty, to nie przypadek tylko oznacza, że to Bóg właśnie o Ciebie się najpierw upomniał, to wyróżnienie a jednocześnie odpowiedzialność za współmałżonka, dla którego będziesz w przyszłości drogowskazem. Każdy z nas ma wolną wolę i tak naprawdę nie możemy zmienić drugiej osoby, możemy zmieniać samych siebie, a pod wpływem naszej przemiany zmieniają się inni. Czytając Twój post nie dostrzegłam jednego najważniejszego słowa Bóg-gdzie on był w waszym małżeństwie, na którym miejscu.....może ten właśnie kryzys jest po to abyście na nowo mogli poukładać swoje małżeństwo.

[joozef]

Dzięki, mimo to, że nie pisałem wcześniej znam stornę i forum, przesluchałem chyba wszystkie dostępne materiały. Niestety, zrobiłem to wyłącznie sam. A żeby myśleć o drodze do sukcesu, musi to być wspólna droga z moja zoną.
Co do miejsca Boga w naszym zyciu - od zawsze był On w centrum, ja na podstawie umocnienia z Nim więzi dałem radę się zmienić. Niestety moja żona ma coś w stylu pretensji do Boga, odsuwa się. Uważa, że zmiana naszego związku nie jest związana z oddaniem go Panu - dla niej to wyłącznie ja mam zmienić wszystko i do niej się dostosować.
Wielu rzeczy już próbowałem, uczestniczyliśmy nawet w terapii małżeńskiej i to opartej na chrześcijańskich fundamentach. Na niewiele się to zdało niestety. Wybacz, ale nie widzę sensu w czekaniu 7 lat. Tylko że ucieczka w formie rozstania też mnie nie interesuje.
Generalnie sytuacja jest bez wyjścia.

Dzięki, mimo to, że nie pisałem wcześniej znam stornę i forum, przesluchałem chyba wszystkie dostępne materiały. Niestety, zrobiłem to wyłącznie sam. A żeby myśleć o drodze do sukcesu, musi to być wspólna droga z moja zoną.
Co do miejsca Boga w naszym zyciu - od zawsze był On w centrum, ja na podstawie umocnienia z Nim więzi dałem radę się zmienić. Niestety moja żona ma coś w stylu pretensji do Boga, odsuwa się. Uważa, że zmiana naszego związku nie jest związana z oddaniem go Panu - dla niej to wyłącznie ja mam zmienić wszystko i do niej się dostosować.
Wielu rzeczy już próbowałem, uczestniczyliśmy nawet w terapii małżeńskiej i to opartej na chrześcijańskich fundamentach. Na niewiele się to zdało niestety. Wybacz, ale nie widzę sensu w czekaniu 7 lat. Tylko że ucieczka w formie rozstania też mnie nie interesuje.
Generalnie sytuacja jest bez wyjścia.

[Slawomir]

[gogol]

[joozef]

Cóż, może kiedyś opiszę moją(naszą) historię ze szczegółami, ale odpowiadając - od 2,5 roku spłacam kredyt konsolidacyjny pokrywający moje zadłużenie. Rata wynosi ok 60% mojej pensji. Pierwszym warunkiem jaki dostałem od zony to konieczność ustanowienia rozdzielności majątkowej na co się zgodziłem (2,5 roku temu). Teraz uważam, że to błędna decyzja.
Nauczyłem Ją być uległym i podwładnym. Zgadzałem się na wszystko, a Ona to po prostu wykorzystywała. Teraz, kiedy nie ma mnie o co oskarżyć, wyszukuje nic nie znaczące fakty i robi z nich dowód na wielkie błędy. Do tego dochodzi zakamuflowany konflikt z moją rodziną.
Zgoda - przebaczenie to długi proces. Ale czy na drodze do przebaczenia trzeba kierować się zasadą "oko za oko..."? Czy fakt, że ją zraniłem (czego się nie wypieram, i jestem tego świadomy) daje jej możliwość wywlekania tego jako argumentu przy każdej okazji? Czy fakt, że od 2,5 roku musimy bardziej uważać na koszty (ale bynajmniej nie przymieramy głodem) jest ważniejszy od budowania zwiazku na nowo i ratowania małżeństwa? Często słyszę od żony, że co miesiąc "zabieram jej pieniądze" - jak można tak to przeliczać?

A co do wyników i efektów terapii - efektów nie będzie, ponieważ zona moja wie, że pan psycholog się myli. I koniec. Nie ma dyskusji.
Po prostu okopała się w świecie swojego zdania i nic ani nikt nie może jej powiedzieć że się myli, bo wtedy staje się jej wrogiem, więc musi przejść do ataku.

Wg. mnie moje sytuacja jest trochę inna. Wiele opisywanych historii na forum ma na ogół koniec w rozwodzie, separacji, stwierdzeniu nieważności.
Ja natomiast nie rozważam takiej opcji, chociaż pewnie byłaby najprostsza. Jakże często słyszę, że jakbym sobie poszedł, to i tak bym sobie nie poradził, bo bym takie alimenty dostał (mamy dwoje wspaniałych dzieci), że nie miał bym czym ich płacić.
Ehhh - długo mogę jeszcze pisać podobnych wypowiedzi...

Cóż, może kiedyś opiszę moją(naszą) historię ze szczegółami, ale odpowiadając - od 2,5 roku spłacam kredyt konsolidacyjny pokrywający moje zadłużenie. Rata wynosi ok 60% mojej pensji. Pierwszym warunkiem jaki dostałem od zony to konieczność ustanowienia rozdzielności majątkowej na co się zgodziłem (2,5 roku temu). Teraz uważam, że to błędna decyzja.
Nauczyłem Ją być uległym i podwładnym. Zgadzałem się na wszystko, a Ona to po prostu wykorzystywała. Teraz, kiedy nie ma mnie o co oskarżyć, wyszukuje nic nie znaczące fakty i robi z nich dowód na wielkie błędy. Do tego dochodzi zakamuflowany konflikt z moją rodziną.
Zgoda - przebaczenie to długi proces. Ale czy na drodze do przebaczenia trzeba kierować się zasadą "oko za oko..."? Czy fakt, że ją zraniłem (czego się nie wypieram, i jestem tego świadomy) daje jej możliwość wywlekania tego jako argumentu przy każdej okazji? Czy fakt, że od 2,5 roku musimy bardziej uważać na koszty (ale bynajmniej nie przymieramy głodem) jest ważniejszy od budowania zwiazku na nowo i ratowania małżeństwa? Często słyszę od żony, że co miesiąc "zabieram jej pieniądze" - jak można tak to przeliczać?

A co do wyników i efektów terapii - efektów nie będzie, ponieważ zona moja wie, że pan psycholog się myli. I koniec. Nie ma dyskusji.
Po prostu okopała się w świecie swojego zdania i nic ani nikt nie może jej powiedzieć że się myli, bo wtedy staje się jej wrogiem, więc musi przejść do ataku.

Wg. mnie moje sytuacja jest trochę inna. Wiele opisywanych historii na forum ma na ogół koniec w rozwodzie, separacji, stwierdzeniu nieważności.
Ja natomiast nie rozważam takiej opcji, chociaż pewnie byłaby najprostsza. Jakże często słyszę, że jakbym sobie poszedł, to i tak bym sobie nie poradził, bo bym takie alimenty dostał (mamy dwoje wspaniałych dzieci), że nie miał bym czym ich płacić.
Ehhh - długo mogę jeszcze pisać podobnych wypowiedzi...

[ponury]

przeszłości i żony nie zmienisz

możesz zmienić tylko siebie

przeszłości i żony nie zmienisz

możesz zmienić tylko siebie

[joozef]

siebie zmieniłem. Brak jakichkolwiek efektów po drugiej stronie. Wręcz przeciwnie. Nastąpiła eskalacja walki i ataków.
Mam pytanie - czy ktoś z czytających jest w sytuacji podobnej do mojej? Chciałbym z kimś takim pogadać. Bo jednak jest to problem trochę inny niż zdrada, rozwód , a takich historii na forum jest najwięcej.

siebie zmieniłem. Brak jakichkolwiek efektów po drugiej stronie. Wręcz przeciwnie. Nastąpiła eskalacja walki i ataków.
Mam pytanie - czy ktoś z czytających jest w sytuacji podobnej do mojej? Chciałbym z kimś takim pogadać. Bo jednak jest to problem trochę inny niż zdrada, rozwód , a takich historii na forum jest najwięcej.

[ponury]

jeżeli chcesz naprawdę zmienić siebie to polecam nasze sycharowskie 12 kroków

[ Dodano: 2014-03-15, 00:46 ]
http://www.kryzys.org/viewforum.php?f=77

jeżeli chcesz naprawdę zmienić siebie to polecam nasze sycharowskie 12 kroków

[ Dodano: 2014-03-15, 00:46 ]
http://www.kryzys.org/viewforum.php?f=77

[miazia]

[joozef]

Wybacz, ale jak mozesz powiedzieć ze to jeszcze nie moj czas? Czy to, ze chce zachowac elementy godnosci i przestac ulegac świadczy o tym?
A tak właściwie to czego ja żądam?
Chyba sie przeliczylem z tym, ze znajde tutaj pomocna dłoń.

Wybacz, ale jak mozesz powiedzieć ze to jeszcze nie moj czas? Czy to, ze chce zachowac elementy godnosci i przestac ulegac świadczy o tym?
A tak właściwie to czego ja żądam?
Chyba sie przeliczylem z tym, ze znajde tutaj pomocna dłoń.

[miazia]

[Nirwanna]

Joozefie, miazia ma dużo racji, mówiąc że to dopiero początek niełatwej drogi. Wielu z nas weszło na forum szukając pigułki na kryzys. Prędzej lub później przekonaliśmy się, że takiej pigułki nie ma. W trakcie bycia w Sycharze dowiadujemy się - jak w ogóle ugryźć temat kryzysu i co w tym temacie ma do powiedzenia Pan Bóg. I zaczyna się praca nad sobą zgodna z Bożą wolą.
Ale - wiem po sobie - to zabiera dużo czasu, i czasem trzeba wiele rzeczy zweryfikować, to że coś wiem, nie oznacza że potrafię to zastosować. A nawet jeśli już umiem zastosować, to bywa że jednak nie w każdej sytuacji czy relacji. Trwała zmiana siebie wymaga czasu. Ale jeszcze więcej czasu wymaga dostosowanie się otoczenia (np. żony) do Twojej zmiany. Zresztą dopiero reakcje otoczenia weryfikują czy Twoja zmiana jest faktycznie trwała.

Joozefie, miazia ma dużo racji, mówiąc że to dopiero początek niełatwej drogi. Wielu z nas weszło na forum szukając pigułki na kryzys. Prędzej lub później przekonaliśmy się, że takiej pigułki nie ma. W trakcie bycia w Sycharze dowiadujemy się - jak w ogóle ugryźć temat kryzysu i co w tym temacie ma do powiedzenia Pan Bóg. I zaczyna się praca nad sobą zgodna z Bożą wolą.
Ale - wiem po sobie - to zabiera dużo czasu, i czasem trzeba wiele rzeczy zweryfikować, to że coś wiem, nie oznacza że potrafię to zastosować. A nawet jeśli już umiem zastosować, to bywa że jednak nie w każdej sytuacji czy relacji. Trwała zmiana siebie wymaga czasu. Ale jeszcze więcej czasu wymaga dostosowanie się otoczenia (np. żony) do Twojej zmiany. Zresztą dopiero reakcje otoczenia weryfikują czy Twoja zmiana jest faktycznie trwała.

[Kari]

Joozef, zaufanie do kogoś można stracić w jednej chwili, zaś odzyskanie i odbudowa zaufania trwa nieraz latami. To, że Twoja zona kontroluje i sprawdza, nie dowierza, nie umie przebaczyć świadczy pewnie o bardzo wysokim poziomie lęku i zranienia. Nie możesz jej pospieszać i być niecierpliwy, że ona jeszcze nie nie jest w stanie. To co możesz zrobić to po prostu trwać w tym , co przysięgałeś, czyli w bezinteresownej i bezwarunkowej miłości, wierności i uczciwości małżeńskiej i nie opuszczać do śmierci. A nie pytać jak długo, bo odpowiedź masz w przysiędze. Masz prawo się bronić, jeśli jesteś źle traktowany, czy obrażany, możesz stawiać granice, mówić o tym jak się czujesz w danej sytuacji. Niemniej wypełniaj najlepiej jak na ten moment potrafisz świadczenie miłości żonie, nie czekając , że żona nagle odpowie Ci tym samym. Między innymi na tym ma polegać (wg mnie ) Twoja zmiana. Bez roszczeń i w radości jesteś odpowiedzialny za swoją część składanych obietnic.

Joozef, zaufanie do kogoś można stracić w jednej chwili, zaś odzyskanie i odbudowa zaufania trwa nieraz latami. To, że Twoja zona kontroluje i sprawdza, nie dowierza, nie umie przebaczyć świadczy pewnie o bardzo wysokim poziomie lęku i zranienia. Nie możesz jej pospieszać i być niecierpliwy, że ona jeszcze nie nie jest w stanie. To co możesz zrobić to po prostu trwać w tym , co przysięgałeś, czyli w bezinteresownej i bezwarunkowej miłości, wierności i uczciwości małżeńskiej i nie opuszczać do śmierci. A nie pytać jak długo, bo odpowiedź masz w przysiędze. Masz prawo się bronić, jeśli jesteś źle traktowany, czy obrażany, możesz stawiać granice, mówić o tym jak się czujesz w danej sytuacji. Niemniej wypełniaj najlepiej jak na ten moment potrafisz świadczenie miłości żonie, nie czekając , że żona nagle odpowie Ci tym samym. Między innymi na tym ma polegać (wg mnie ) Twoja zmiana. Bez roszczeń i w radości jesteś odpowiedzialny za swoją część składanych obietnic.