Celem tego forum jest niesienie pomocy małżonkom przeżywającym kryzys na każdym jego etapie, którzy chcą ratować
swoje sakramentalne małżeństwa, także po rozwodzie i gdy ich współmałżonkowie są uwikłani w niesakramentalne związki
|
|
Małżeństwo niesakramentalne po rozwodzie i dziecko |
| Autor |
Wiadomość |
Lil
[Usunięty]
|
 Wysłany: 2014-02-17, 11:30
|
|
|
| Ja Orsz nie twierdzę, że tam grzechu nie było. Jednak okoliczności są inne. I ja wierzę, że Bóg znając nasze serca, okoliczności również uwzględni, gdy będzie nas sądził. Choć oczywiście mogę się mylić. |
|
 |
|
 |
Orsz
[Usunięty]
|
| Wysłany: 2014-02-17, 11:37
|
|
|
Ja też nie twierdzę, że okoliczności nie mają znaczenia. Choćby ja, nie czuję się złym człowiekiem, 100 niuansów mnie usprawiedliwia. Ale obawiam się, że to jest po prostu mętne tłumaczenie swojego zła, które było we mnie być może pod innymi postaciami, może nawet gorszymi.
Lil, chodzi o to by nie tworzyć ułudy, by nie prowokować okoliczności tych niby łagodzacych. Zło jest złem. Otrzymanie rozkazu by strzelać do bezbronnych jest okolicznością łagodzacą winy śmierci niewinnych ofiar, np dzieci. Ale czy rozkaz był czy strzelał ochotnik śmierć dziecka jest taka sama. |
|
 |
|
|
moc nadziei
[Usunięty]
|
| Wysłany: 2014-02-17, 11:43
|
|
|
Orsz, jako żona próbująca przyjąć męża wraz z dzieckiem ze zdrady chcę Cię zapewnić, że jest różnica między "strzałem" w wolnym związku, a "strzałem" w małżeństwo. Cholernie duża.
Tzn. niemowlęta będą tak samo słodko gaworzyć, ale na tym podobieństwa tych sytuacji i ich konsekwencji się kończą. |
|
|
|
|
|
Elżbieta
[Usunięty]
|
| Wysłany: 2014-02-17, 11:50
|
|
|
| mirek2014 napisał/a: | | Nirwanna, romansu teoretycznie nie ma od czasu rozwodu. Obaj Panowie "uciekli". Ona deklaruje chęć budowania ale na deklaracjach się kończy. Poprawiła za to bardzo relacje z synem i tu widać jej pracę nad sobą. Ja z kolei z jednej strony nie umiem jej zaufać i mam dreszcze jak pomyślę o decyzji na tak, a z drugiej patrząc na syna nie wyobrażam sobie tzw "patchworkowej rodziny" dla niego. Wydaje mi się, że kolejne relacje to krzyżowanie i piętrzenie problemów i emocji. Co więcej syn mimo, że jesteśmy po rozwodzie nie odczuwa tego tak bardzo gdyż ma nas na co dzień, jedyna "widoczna" różnica to osobne sypialnie i szafy. Emocje po rozwodzie opadły. Jak dobrze pójdzie to za kilka miesięcy przeprowadzimy się bliżej jego szkoły do osobnych mieszkań (na przeciwko w jednej klatce) przynajmniej taki mam plan. Ona na myśl o tym już trochę szantażuje ale przywykłem do tego już. |
Dalej piszesz o Waszej spowiedzi...najpierw Twojej, potem żony cywilnej.
Te dwa mieszkania (w sumie - piękna sprawa, skoro nie macie ślubu przy Ołtarzu Pana).
Mirku2014,
widzę, że kochasz żonę cywilną i widzę, że oboje macie się ku sobie,
widzę też, że Bóg Was prowadzi.
Myślę, że wszystko będzie dobrze, bo w tajemnicy przed sobą kochacie się, więc...
Daj czasowi czas i powierzaj Bogu swoją drogę, a On Ciebie nie zawiedzie.
Oddaj wszystko Matce Pięknej i Czystej Miłości.
Mam też coś dla Ciebie: https://www.youtube.com/watch?v=ee1tdT8n_ms |
|
|
|
|
|
Orsz
[Usunięty]
|
| Wysłany: 2014-02-17, 12:49
|
|
|
| Elżbieta napisał/a: | | Te dwa mieszkania (w sumie - piękna sprawa, skoro nie macie ślubu przy Ołtarzu Pana). |
Nie wiem czy wypada się podlizywać moderatorom. 
Ale to forum jest kopalnią pięknych cytatów. |
|
|
|
|
|
Elżbieta
[Usunięty]
|
|
|
|
|
|
Orsz
[Usunięty]
|
| Wysłany: 2014-02-17, 20:42
|
|
|
| krawędź nadziei napisał/a: | jest różnica między "strzałem" w wolnym związku, a "strzałem" w małżeństwo. Cholernie duża.
Tzn. niemowlęta będą tak samo słodko gaworzyć, ale na tym podobieństwa tych sytuacji i ich konsekwencji się kończą. |
Cholernie dobrze o tym wiem. Dziecka nie musisz przyjmować. Nie ma takiego obowiązku a być moze nawet jest wskazane by dziecko ktoś inny adoptował. Byc moze to jest najlepsze dla wszystkich. Wiele małżeństw chce mieć takie własnie, adoptowane ukochane, cementujące ich miłość. Dziecko z nieprawego łoża męża Waszego nie scementuje. Nie ma co na to liczyć.
Pisałem o tym, że taka jest moja opinia, własnie pod wpływem ks. Drzewieckiego. On uporządkował moje poglądy w tym względzie. Bo byłem w mroku. Dzięki sycharowemu forum wiele sobie porządkuję.
Ja nigdy nie przyjąłbym nie swojego dziecka. Bez przesady. Bóg tego nie wymaga. Bóg mnie kocha, nie jest okrutnikiem. |
|
|
|
|
|
Lil
[Usunięty]
|
| Wysłany: 2014-02-17, 20:49
|
|
|
| Orsz, a czy Ty masz własne dzieci? |
|
|
|
|
|
gogol
[Usunięty]
|
| Wysłany: 2014-02-17, 20:56
|
|
|
| Orsz napisał/a: | | Dziecko z nieprawego łoża męża Waszego nie scementuje. Nie ma co na to liczyć. |
byc moze masz rację lecz pewności zadnej-opcjujesz według siebie.
| Orsz napisał/a: | | Ja nigdy nie przyjąłbym nie swojego dziecka. |
. |
|
|
|
|
|
grzegorz_
[Usunięty]
|
| Wysłany: 2014-02-17, 21:15
|
|
|
| Orsz napisał/a: | | krawędź nadziei napisał/a: | jest różnica między "strzałem" w wolnym związku, a "strzałem" w małżeństwo. Cholernie duża.
Tzn. niemowlęta będą tak samo słodko gaworzyć, ale na tym podobieństwa tych sytuacji i ich konsekwencji się kończą. |
Cholernie dobrze o tym wiem. |
Wszystko zależy od pkt widzenia.
Z pkt widzenia dziecka to raczej ma małe znaczenie, czy biologiczny ojciec
płodził bez slubu, czy po ślubie kościelnym. |
|
|
|
|
|
bywalec
[Usunięty]
|
| Wysłany: 2014-02-17, 22:12
|
|
|
| Orsz napisał/a: | | Cholernie dobrze o tym wiem. Dziecka nie musisz przyjmować. Nie ma takiego obowiązku a być moze nawet jest wskazane by dziecko ktoś inny adoptował. |
żony też nie ma obowiązku przyjmować.... Kościół dopuszcza to
| Orsz napisał/a: | | Byc moze to jest najlepsze dla wszystkich |
ta...dla wszystkich? czy tylko dla osoby, która nie umie się pogodzić z tym zabraniając i innym żyć nadal po tym od nowa. Pytanie też, skoro nie potrafi zapomnieć, pokochać po co zatem chce z tą osobą być?
To jakaś kara aż po grób w tym wypadku dla każdego w tym związku będącego?
a i jeszcze znów będzie się ktoś taki wiarą podpierał
| Orsz napisał/a: | | Ja nigdy nie przyjąłbym nie swojego dziecka. Bez przesady. Bóg tego nie wymaga. Bóg mnie kocha, nie jest okrutnikiem |
wiesz, sama przekonałam się...życie lubi weryfikować deklaracje. To co dziś wydaje się nam nie do zaakceptowania, jutro może przybrać zupełnie inny obraz....
dlatego wole nie kusić losu swoimi deklaracjami....
Co byś zrobił gdyby Ciebie taka sytuacja spotkała?
skoro już o tym wciąż mówisz- zapytam:
- Co jeśli żona wybrała by dziecko, w sensie chciała by być z Tobą ale by się nie zgodziła na oddanie dziecka?
Czy odbierając lub każąc matce oddać dziecko, które kocha nie może ona mówić:
Bez przesady. Bóg tego nie wymaga. Bóg mnie kocha, nie jest okrutnikiem. |
|
|
|
|
|
Mirakulum
[Usunięty]
|
| Wysłany: 2014-02-17, 22:14
|
|
|
No cóż św Józef przyjął nie swoje dziecko,
a znam takich sycharków, co przyjmują dziecko z cudzołożnego związku współmałżonka. |
|
|
|
|
|
Lil
[Usunięty]
|
| Wysłany: 2014-02-17, 22:53
|
|
|
Ja tak właśnie jakoś czuję, że jak już się wybacza żonie i rozpoczyna wspólne życie na nowo, to przyjęcie jej dziecka, czyli części jej samej, staje się możliwe, choć oczywiście niełatwe. Ale "odkroić" kobiecie kawał serca i oczekiwać rezygnacji z dziecka jest dla mnie trudne do wyobrażenia  |
|
|
|
|
|
Orsz
[Usunięty]
|
| Wysłany: 2014-02-17, 23:12
|
|
|
| bywalec napisał/a: | Czy odbierając lub każąc matce oddać dziecko, które kocha nie może ona mówić:
Bez przesady. Bóg tego nie wymaga. Bóg mnie kocha, nie jest okrutnikiem. |
Ona, która zdradziła, która przyjęła jakieś kukułcze jajo i chce je wnieść do naszej rodziny, stawia jakieś warunki. Z taka kobietą która nie czuje żadnej odpowiedzialności za swoje czyny, która nie rozumie, że to nie ona stawia warunki, że ona wynagradza, pokutuje, niestety, nie ma możliwości pojednania, odbudowy małżeństwa, choćby dlatego bo to będzie domek z kart. To jest ten elementarny wymóg stawiania granic o którym duzo się pisze na forum. Nie można być takim pokornym cielęciem. Jest prawda i trzeba się jej trzymać. Jeśli zdradzający małżonek żąda od wiernego dowodów miłości to znaczy że nie kocha. Trzeba ostro ciąć, dla jego dobra, dla dobra całej rodziny. I trzeba czekać na jego nawrócenie, na pokorne zwrócenie się do małżonka. Na powrót małżonka marnotrawnego, który mowi nie jestem godny nazywać się Twoim małżonkiem, uczyń mnie choćby jednym ze sług. A nie powrót małżonka pysznego. GRANICE!!! Nie jestem psychologiem by to tłumaczyć łagodnie i przekonywująco. Krawędź nadziei, bo to Ty jesteś chyba w takiej sytuacji. Musisz być sobą, czuć swoja wartość, nie poddawać się. Jesteś równa Twojemu mężowi. On nie ma prawa się nad Tobą znęcać. Jak nabroił to ma przyjąć to do wiadomości. Nie można uzależniać się od kogoś kto po prostu Cię nie kocha. Od nikogo nie wolno się uzależniać, ale od nie kochających to już absolutnie. Człowiek kochający nie bedzie wymagał przyjęcia go do rodziny z dzieckiem. Bo to nie jest ani miłość do małżonka ani do dziecka. 100 lat temu może tak trzeba było, ale nie dziś, przy rozbudowanym aparacie pomocowym i adopcyjnym. Z takich udogodnień też trzeba korzystać. I prosze patrzeć się na całokształt tego co pisałem w tej sprawie. Ja nigdzie nie pisałem by los dziecka zlekceważyć. Ja pisałem o gasnącym światełku odblaskowym z przypowieści ojca Szustaka.
I chodzi o kolejność wagi problemów etycznych w tej materii. Pierwsza to jest skrucha tego małżonka który nabroił. By zrozumiał czym jest miłość, a nie tkliwość i egoizm, by nie mylił tych spraw. Kolejna to zabezpieczenie emocjonalne pokrzywdzonego, zdradzonego. Dobro dziecka zależy od tych czynników budujących miłośc małżeńską, odbudowującą małżeństwo. Dobro dziecka, no właśnie. Koniecznie trzeba by rozpatrywać opcję adopcji przez inną rodzinę, szczególnie gdy dziecko jest niemowlakiem. Pisałem też o koniecznej analizie psychologów dziecięcych. Pewnie nauka tego problemu jeszcze nie rozgryzła co lepsze dla dziecka, czy tkwić w rodzinie rozdartej wewnętrznie z powodu nieakceptacji przez zdradzonego małżonka, czy trwałe oddanie do kochającej rodziny zastępczej. Nie rozpatrywany pewnie ten problem jest bo jest nieporawny politycznie. Ja byłbym otwarty na wyniki takich badań.
A najmniej wazną rzecza jest 'miłość' rodzica zdradzającego do własnego dziecka z nieprawego łoża. Miłość w cudzysłowu bo taka miłość musi być specyficzna, gdyż u zarania istnienia tego dziecka był absolutny brak miłości do czegokolwiek grzesznego rodzica i całkowity brak odpowiedzialności. Zagwozdka moralna ogromna. Ja podsuwam pomysł by miłość wyraziła się poprzez oddanie do adopcji, do kochającej rodziny, dla której to dziecko nie będzie obciążeniem i gdzie bedzie mogło w pełni czuć się kochane. To jest miłość heroiczna, miłość prawdziwa, bo spychająca swoje pragnienia, instynkty rodzicielskie na dalszy plan.
| Mirakulum napisał/a: | | No cóż św Józef przyjął nie swoje dziecko, |
No nie Miriakulum, św. Józef chciał oddalić brzemienną Maryję. Anioł powiedział mu, że to od samego Boga. Że on, Józef będzie przybranym ojcem samego Syna Bożego.
Żone miał najświętszą spośród wszystkich kobiet na ziemi. On zasłużył na taki wspaniały prezent, na takie szczęście małżeńskie. Na taki ideał Kobiety i Małżonki. Tu nie ma cienia dramatu zdrady.
[ Dodano: 2014-02-17, 23:27 ]
| Lil napisał/a: | | Ale "odkroić" kobiecie kawał serca i oczekiwać rezygnacji z dziecka jest dla mnie trudne do wyobrażenia |
Jakiego serca? Nie żartuj. Nie było żadnego serca w żadnej kobiecie która zdradzała swojego meża. Ani serca do dziecka, ani do męża, ani do Boga. Nic!
Do póki tego nie pojmie się nie ma mowy o wybaczeniu, bo nie było skruchy. Nawet Bóg tego nie wybaczy, bo Bóg jednak nie może przeskoczyc naszej złej woli. Wyboru zła, egoizmu, naszego jak to Lil napisałaś 'kobiecego kawałka serca', egozentrycznego serca.
Mirakulum, to, ze znasz takich sycharyków jeszcze nic nie znaczy, że oni sa szczęśliwi. Ciekaw jestem w szczególności tej presji na zdradzonego. Presji, którą tutaj obserwuję. Ale jeśli tej presji nie było to podziwiam ich heroizm. Jeżeli są szczesliwi to widać są znakami cudownych Bożych Łask. |
|
|
|
|
|
|
|
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach
Nie możesz załączać plików na tym forum
Możesz ściągać załączniki na tym forum
|
Dodaj temat do Ulubionych
Wersja do druku
|
Dla tych, którzy kochają - propozycja wzoru odpowiedzi na pozew rozwodowy
W odpowiedzi na pozew wnoszę o oddalenie powództwa w całości i nie rozwiązywanie małżeństwa stron przez rozwód.
UZASADNIENIE
Pomimo trudności jakie nasz związek przechodził i przechodzi uważam, że nadal można go uratować. Małżeństwa nie zawiera się na chwilę i nie zrywa w momencie, gdy dzieje się coś niedobrego. Pragnę nadmienić, iż w przyszłości nie zamierzam się już z nikim innym wiązać. Podjąłem (podjęłam) bowiem decyzję, że będę z żoną (mężem) na zawsze i dołożę wszelkich starań, aby nasze małżeństwo przetrwało. Scalenie związku jest możliwe nawet wtedy, gdy tych dobrych uczuć w nas nie ma. Lecz we mnie takie uczucia nadal są i bardzo kocham swoją żonę (męża), pomimo, iż w chwili obecnej nie łączy nas więź fizyczna. Jednak wyrażam pragnienie ratowania Naszego małżeństwa i gotowy (gotowa) jestem podjąć trud jaki się z tym wiąże. Uważam, że przy odrobinie dobrej woli możemy odbudować dobrą relację miłości.
Dobro mojej żony (męża) jest dla mnie po Bogu najważniejsze. Przed Bogiem to bowiem ślubowałem (ślubowałam).
Moim zdaniem każdy związek ma swoje trudności, a nieporozumienia jakie wydarzyły się między nami nie są powodem, aby przekreślić nasze małżeństwo i rozbijać naszą rodzinę. Myślę, że każdy rozwód negatywnie wpływa nie tylko na współmałżonków, ale także na ich rodziny, dzieci i krzywdzi niepotrzebnie wiele bliskich sobie osób. Oddziaływuje również negatywnie na inne małżeństwa.
Z moją (moim) żoną (mężem) znaliśmy się długo przed zawarciem naszego małżeństwa i uważam, że był to wystarczający czas na wzajemne poznanie się. Po razem przeżytych "X" latach (jako para, narzeczeni i małżonkowie) żona (mąż) jest dla mnie zbyt ważną osobą, aby przekreślić większość wspólnie spędzonych lat. Według mnie w naszym związku nie wygasły więzi emocjonalne i duchowe. Podkreślam, iż nadal kocham żonę (męża) i pomimo, że oddaliliśmy się od siebie, chcę uratować nasze małżeństwo. Osobiście wyrażam wolę i chęć naprawy naszych małżeńskich relacji, gdyż mam przekonanie, że każdy związek małżeński dotknięty poważnym kryzysem jest do uratowania.
Orzeczenie rozwodu spowodowałoby, że ucierpiałoby dobro wspólnych małoletnich dzieci stron oraz byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Dzieci potrzebują stabilnego emocjonalnego kontaktu z obojgiem rodziców oraz podejmowania przez obie strony wszelkich starań, by zaspokoić potrzeby rodziny. Rozwód grozi osłabieniem lub zerwaniem więzi emocjonalnej dzieci z rodzicem zamieszkującym poza rodziną. Rozwód stron wpłynie także niekorzystnie na ich rozwój intelektualny, społeczny, psychiczny i duchowy, obniży ich status materialny i będzie usankcjonowaniem niepoważnego traktowania instytucji rodziny.
Jestem katolikiem (katoliczką), osobą wierzącą. Moje przekonania religijne nie pozwalają mi wyrazić zgody na rozwód, gdyż jak mówi w punkcie 2384 Katechizm Kościoła Katolickiego: "Rozwód znieważa przymierze zbawcze, którego znakiem jest małżeństwo sakramentalne", natomiast Kompendium Katechizmu Kościoła Katolickiego w punkcie 347 nazywa rozwód jednym z najcięższych grzechów, który godzi w sakrament małżeństwa.
Wysoki Sądzie, proszę o danie nam szansy na uratowanie naszego małżeństwa. Uważam, ze każda rodzina, w tym i nasza, na to zasługuje. Nie zmienię zdania w tej ważnej sprawie, bo wtedy będę niewiarygodny w każdej innej. Brak wyrażenia mojej zgody na rozwód nie wskazuje na to, iż kierują mną złe emocje tj. złość czy złośliwość. Jednocześnie zdaję sobie sprawę, że nie zmuszę żony (męża) do miłości. Rozumiem, że moja odmowa komplikuje sytuację, ale tak czuję, takie są moje przekonania religijne i to dyktuje mi serce.
Bardzo kocham moją (mojego) żonę (męża) i w związku z powyższym wnoszę jak na wstępie.
List Episkopatu Polski na święto św. Rodziny
Warto jeszcze raz podkreślić, że u podstaw każdej rodziny stoi małżeństwo. Chrześcijańskie patrzenie na małżeństwo w pełni uwzględnia wyjątkową naturę tej wspólnoty osób. Małżeństwo to związek mężczyzny i niewiasty, zawierany na całe ich życie, i z tej racji pełniący także określone zadania społeczne. Chrystus podkreślił, że mężczyzna opuszcza nawet ojca i matkę, aby złączyć się ze swoją żoną i być z nią przez całe życie jako jedno ciało (por. Mt 19,6). To samo dotyczy niewiasty. Naszym zadaniem jest nieustanne przypominanie, iż tylko tak rozumianą wspólnotę mężczyzny i niewiasty wolno nazywać małżeństwem. Żaden inny związek osób nie może być nawet przyrównywany do małżeństwa. Chrześcijanie decyzję o zawarciu małżeństwa wypowiadają wobec Boga i wobec Kościoła. Tak zawierany związek Chrystus czyni sakramentem, czyli tajemnicą uświęcenia małżonków, znakiem swojej obecności we wszystkich ich sprawach, a jednocześnie źródłem specjalnej łaski dla nich. Głębia duchowości chrześcijańskich małżonków powstaje właśnie we współpracy z łaską sakramentu małżeństwa. więcej >>
Wszechświat na miarę człowieka
Wszechświat jest ogromny. Żeby sobie uzmysłowić rozmiary wszechświata, załóżmy, że odległość Ziemia - Słońce to jeden milimetr. Wtedy najbliższa gwiazda znajduje się mniej więcej w odległości 300 metrów od Słońca. Do Słońca mamy jeden milimetr, a do najbliższej gwiazdy około 300 metrów. Słońce razem z całym otoczeniem gwiezdnym tworzy ogromny system zwany Droga Mleczną (galaktykę w kształcie ogromnego dysku). W naszej umownej skali ten ogromny dysk ma średnicę około 6 tysięcy kilometrów, czyli mniej więcej tak, jak stąd do Stanów Zjednoczonych. Światło zużywa na przebycie od jednego końca tego dysku do drugiego - około 100 tysięcy lat. W tym dysku mieści się około 100 miliardów gwiazd. To jest ogromny dysk! Jeszcze mniej więcej sto lat temu uważano, że to jest cały wszechświat. Okazało się, że tak wcale nie jest. Wszechświat jest znacznie, znacznie większy! Jeżeli te 6 tysięcy kilometrów znowu przeskalujemy, tym razem do jednego centymetra, to cały wszechświat, który potrafimy zaobserwować (w tej skali) jest kulą o średnicy 3 kilometrów. I w tym właśnie obszarze, jest około 100 miliardów galaktyk (czyli takich dużych systemów gwiezdnych, oczywiście różnych kształtów, różnych wielkości). To właśnie jest cały wszechświat, który potrafimy badać metodami fizycznymi, wykorzystując techniki astronomiczne. (Wszechświat na miarę człowieka >>>)
Musicie zawsze powstawać!
Możecie rozerwać swoje fotografie
i zniszczyć prezenty.
Możecie podeptać swoje szczęśliwe wspomnienia
i próbować dzielić to, co było dla dwojga.
Możecie przeklinać Kościół i Boga.
Ale Jego potęga nie może nic uczynić
przeciw waszej wolności.
Bo jeżeli dobrowolnie prosiliście Go,
by zobowiązał się z wami...
On nie może was "rozwieść".
To zbyt trudne?
A kto powiedział, że łatwo być
człowiekiem wolnym i odpowiedzialnym.
Miłość się staje
Jest miłością w marszu, chlebem codziennym.
Nie jest umeblowana mieszkaniem,
ale domem do zbudowania i utrzymania,
a często do remontu.
Nie jest triumfalnym "TAK",
ale jest mnóstwem "tak",
które wypełniają życie, pośród mnóstwa "nie".
Człowiek jest słaby, ma prawo zbłądzić!
Ale musi zawsze powstawać i zawsze iść.
I nie wolno mu odebrać życia,
które ofiarował drugiemu; ono stało się nim.
Michel Quoist
Rozważania o wierze/Dynamizm wiary/Zwycięstwo przez wiarę
Klasycznym tekstem biblijnym ukazującym w świetle wiary wartość i sens środków ubogich jest scena walki z Amalekitami. W czasie przejścia przez pustynię, w drodze do Ziemi Obiecanej, dochodzi do walki pomiędzy Izraelitami a kontrolującymi szlaki pustyni Amalekitami (zob. Wj 17, 8-13). Mojżesz to Boży człowiek, który wie, w jaki sposób może zapewnić swoim wojskom zwycięstwo. Gdyby był strategiem myślącym jedynie po ludzku, stanąłby sam na czele walczących, tak jak to zwykle bywa w strategii. Przecież swoją postawą na pewno by ich pociągał, tak byli wpatrzeni w niego. On zaś zrobił coś, co z punktu widzenia strategii wojskowej było absurdalne - wycofał się, zostawił wojsko pod wodzą swego zastępcy Jozuego, a sam odszedł na wzgórze, by tam się modlić. Wiedział on, człowiek Boży, człowiek modlitwy, kto decyduje o losach świata i o losach jego narodu. Stąd te wyciągnięte na szczycie wzgórza w geście wiary ramiona Mojżesza. Między nim a doliną, gdzie toczy się walka, jest ścisła łączność. Kiedy ręce mu mdleją, to jego wojsko cofa się. On wie, co to znaczy - Bóg chce, aby on wciąż wysilał się, by stale wyciągał ręce do Pana. Gdy ręce zupełnie drętwiały, towarzyszący Mojżeszowi Aaron i Chur podtrzymywali je. Przez cały więc dzień ten gest wyciągniętych do Pana rąk towarzyszył walce Izraelitów, a kiedy przyszedł wieczór, zwycięstwo było po ich stronie. To jednak nie Jozue zwyciężył, nie jego wojsko walczące na dole odniosło zwycięstwo - to tam, na wzgórzu, zwyciężył Mojżesz, zwyciężyła jego wiara.
Gdyby ta scena miała powtórzyć się w naszych czasach, wówczas uwaga dziennikarzy, kamery telewizyjne, światła reflektorów skierowane byłyby tam, gdzie Jozue walczy. Wydawałoby się nam, że to tam się wszystko decyduje. Kto z nas próbowałby patrzeć na samotnego, modlącego się gdzieś człowieka? A to ten samotny człowiek zwycięża, ponieważ Bóg zwycięża przez jego wiarę.
Wyciągnięte do góry ręce Mojżesza są symbolem, one mówią, że to Bóg rozstrzyga o wszystkim. - Ty tam jesteś, który rządzisz, od Ciebie wszystko zależy. Ludzkiej szansy może być śmiesznie mało, ale dla Ciebie, Boże, nie ma rzeczy niemożliwych. Gest wyciągniętych dłoni, tych mdlejących rąk, to gest wiary, to ubogi środek wyrażający szaleństwo wiary w nieskończoną moc i nieskończoną miłość Pana.
ks. Tadeusz Dajczer "Rozważania o wierze"
Małżeństwo nierozerwalne?!... - wierność mimo wszystko
„Ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że ciebie nie opuszczę aż do śmierci" - to tekst przysięgi małżeńskiej wypowiadany bez żadnych warunków uzupełniających. Początek drogi. Niezapisana karta z podpisem: „aż do śmierci". A co, gdy pojawią się trudności, kryzys, zdrada?...
„Wtedy przystąpili do Niego faryzeusze, chcąc Go wystawić na próbę, zadali Mu pyta-nie: «Czy wolno oddalić swoją żonę z jakiegokolwiek powodu?» On im odpowiedział: «czy nie czytaliście, że Stwórca od początku stworzył ich mężczyzną i kobietą? Dlatego opuści człowiek ojca i matkę i będą oboje jednym ciałem. A tak nie są już dwojgiem, lecz jednym ciałem. Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela»"(Mt 19, 3-5). Dwanaście lat temu nasilający się kryzys, którego skutkiem byt nowy związek mojego męża, separacja i rozwód, doprowadził do rozpadu moje małżeństwo. Porozumienie zostało zerwane. Zepchnięta na dalszy plan, wyeliminowana z życia, nigdy w swoim sercu nie przestałam być żoną mojego męża. Sytuacje, wobec których stawałam, zda-wały się przerastać moją wytrzymałość, odbierały nadzieję, niszczyły wszystko we mnie i wokół mnie. Widziałam, że w tych trudnych chwilach Bóg stawał przy mnie i mówił: „wystarczy ci mojej łaski", „Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata". Był Tym, który uczył mnie, jak nieść krzyż zerwanej jedności, rozbitej rodziny, zdrady, zaparcia, odrzucenia, szyderstwa, cynizmu, własnej słabości, popełnionych grzechów i błędów. Podnosił, nawracał, przebaczał, uczyt przebaczać. Kochał. Akceptował. Prowadził. Nadawał swój sens wydarzeniom, które po ludzku zdawały się nie mieć sensu. Byt wierny przymierzu, które zawarł z nami przed laty przez sakrament małżeństwa. Teraz wiem, że małżeństwo chrześcijańskie jest czym innym niż małżeństwo naturalne. Jest wielką łaską, jest historią świętą, w którą angażuje się Pan Bóg. Jest wydarzeniem, które sprawia, „że mąż i żona połączeni przez sakrament to nie przypadkowe osoby, które się dobrały lub nie, lecz te, którym Bóg powiedział «tak», by się stały jednym ciałem, w drodze do zbawienia".
Ja tę nadzwyczajność małżeństwa sakramentalnego zaczęłam widzieć niestety późno, bo w momencie, gdy wszystko zaczęto się rozpadać. W naszym małżeństwie byliśmy najpierw my: mój mąż, dzieci, ja i wszystko inne. Potem Pan Bóg, taki na zasadzie pomóż, daj, zrób. Nie Ten, ku któremu zmierza wszystko. Nie Bóg, lecz bożek, który zapewnia pomyślność planom, spełnia oczekiwania, daje zdrowie, zabiera trudności... Bankructwo moich wyobrażeń o małżeństwie i rodzinie stało się dla mnie źródłem łaski, poprzez którą Bóg otwierał mi oczy. Pokazywał tę miłość, z którą On przyszedł na świat. Stawał przy mnie wyszydzony, opluty, odepchnięty, fałszywie osądzony, opuszczony, na drodze, której jedyną perspektywą była haniebna śmierć, I mówił: to jest droga łaski, przez którą przychodzi zbawienie i nowe życie, czy chcesz tak kochać? Swoją łaską Pan Bóg nigdy nie pozwolił mi zrezygnować z modlitwy za mojego męża i o jedność mojej rodziny, budowania w sobie postawy przebaczenia, pojednania i porozumienia, nigdy nie dał wyrazić zgody na rozwód i rozmyślne występowanie przeciwko mężowi. Zalegalizowanie nowego związku mojego męża postrzegam jako zalegalizowanie cudzołóstwa („A powiadam wam: Kto oddala swoją żonę (...) a bierze inną popełnia cudzołóstwo, I kto oddaloną bierze za żonę, popełnia cudzołóstwo" (Mt,19.9)). I jako zaproszenie do gorliwszej modlitwy i głębszego zawierzenia. Nasza historia jest ciągle otwarta, ale wiem, że Pan Bóg nie powiedział w niej ostatniego Słowa. Jakie ono będzie i kiedy je wypowie, nie wiem, ale wierzę, że zostanie wypowiedziane dla mnie, mojego męża, naszych dzieci i wszystkich, których nasza historia dotknęła. Będzie ono Dobrą Nowiną dla każdego nas. Bo małżeństwo sakramentalne jest historią świętą, przymierzem, któremu Pan Bóg pozostaje wierny do końca.
Maria
Forum Pomocy "Świadectwa"
"Wszystko możliwe jest dla tego, kto wierzy" (Mk 9,23)
"Nie bój się, wierz tylko!" (Mk 5,36)
Słowa Jezusa nie pozostawiają żadnych wątpliwości: "Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie" (J 6, 53). Ile tego życia będziemy mieli w sobie tu na ziemi, tyle i tylko tyle zabierzemy w świat wieczności. I na bardzo długo możemy znaleźć się w czyśćcu, aby dojść do pełni życia, do miary nieba.
Pamiętajmy jednak, że w Kościele nic nie jest magią. Jezus podczas swojego ziemskiego nauczania mówił:
- do kobiety kananejskiej:
«O niewiasto wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie, jak chcesz!» (Mt 15,28)
- do kobiety, która prowadziła w mieście życie grzeszne:
«Twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju!» (Łk 7,37.50)
- do oczyszczonego z trądu Samarytanina:
«Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Łk 17,19)
- do kobiety cierpiącej na krwotok:
«Ufaj, córko! Twoja wiara cię ocaliła» (Mt 9,22)
- do niewidomego Bartymeusza:
«Idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Mk 10,52)
Modlitwa o odrodzenie małżeństwa
Panie, przedstawiam Ci nasze małżeństwo – mojego męża (moją żonę) i mnie. Dziękuję, że nas połączyłeś, że podarowałeś nas sobie nawzajem i umocniłeś nasz związek swoim sakramentem. Panie, w tej chwili nasze małżeństwo nie jest takie, jakim Ty chciałbyś je widzieć. Potrzebuje uzdrowienia. Jednak dla Ciebie, który kochasz nas oboje, nie ma rzeczy niemożliwych. Dlatego proszę Cię:
- o dar szczerej rozmowy,
- o „przemycie oczu”, abyśmy spojrzeli na siebie oczami Twojej miłości, która „nie pamięta złego” i „we wszystkim pokłada nadzieję”,
- o odkrycie – pośród mnóstwa różnic – tego dobra, które nas łączy, wokół którego można coś zbudować (zgodnie z radą Apostoła: zło dobrem zwyciężaj),
- o wyjaśnienie i wybaczenie dawnych urazów, o uzdrowienie ran i wszystkiego, co chore, o uwolnienie od nałogów i złych nawyków.
Niech w naszym małżeństwie wypełni się wola Twoja.
Niech nasza relacja odrodzi się i ożywi, przynosząc owoce nam samym oraz wszystkim wokół. Ufam Tobie, Jezu, i już teraz dziękuję Ci za wszystko, co dla nas uczynisz. Uwielbiam Cię w sercu i błogosławię w całym moim życiu. Amen..
Święty Józefie, sprawiedliwy mężu i ojcze, który z takim oddaniem opiekowałeś się Jezusem i Maryją – wstaw się za nami. Zaopiekuj się naszym małżeństwem. Powierzam Ci również inne małżeństwa, szczególnie te, które przeżywają jakieś trudności. Proszę – módl się za nami wszystkimi! Amen!
Modlitwa o siedem Darów Ducha Świętego
Duchu Święty, Ty nas uświęcasz, wspomagając w pracy nad sobą. Ty nas pocieszasz wspierając, gdy jesteśmy słabi i bezradni. Proszę Cię o Twoje dary:
1. Proszę o dar mądrości, bym poznał i umiłował Prawdę wiekuistą, ktorą jesteś Ty, moj Boże.
2. Proszę o dar rozumu, abym na ile mój umysł może pojąć, zrozumiał prawdy wiary.
3. Proszę o dar umiejętności, abym patrząc na świat, dostrzegał w nim dzieło Twojej dobroci i mądrości i abym nie łudził się, że rzeczy stworzone mogą zaspokoić wszystkie moje pragnienia.
4. Proszę o dar rady na chwile trudne, gdy nie będę wiedział jak postąpić.
5. Proszę o dar męstwa na czas szczególnych trudności i pokus.
6. Proszę o dar pobożności, abym chętnie obcował z Tobą w modlitwie, abym patrzył na ludzi jako na braci, a na Kościół jako miejsce Twojego działania.
7. Na koniec proszę o dar bojaźni Bożej, bym lękał się grzechu, który obraża Ciebie, Boga po trzykroć Świętego. Amen.
Akt poświęcenia się Niepokalanemu Sercu Maryi
Obieram Cię dziś, Maryjo, w obliczu całego dworu niebieskiego, na moją Matkę i Panią. Z całym oddaniem i miłością powierzam i poświęcam Tobie moje ciało i moją duszę, wszystkie moje dobra wewnętrzne i zewnętrzne, a także zasługi moich dobrych uczynków przeszłych, teraźniejszych i przyszłych. Tobie zostawiam całkowite i pełne prawo dysponowania mną jak niewolnikiem oraz wszystkim, co do mnie należy, bez zastrzeżeń, według Twojego upodobania, na większą chwałę Bożą teraz i na wieki. Amen.
św. Ludwik de Montfort
Pełnia modlitwy
W 2002 roku Jan Paweł II potępiając w ostrych słowach rozwody powiedział, że adwokaci jako ludzie wolnego zawodu, muszą
zawsze odmawiać użycia swoich umiejętności zawodowych do sprzecznego ze sprawiedliwością celu, jakim jest rozwód. KAI
Ks. dr Marek Dziewiecki - Miłość nigdy nie pomaga w złym. Właśnie dlatego doradca katolicki w żadnej sytuacji nie proponuje krzywdzonemu małżonkowi rozwodu, gdyż nie wolno nikomu proponować łamania przysięgi złożonej wobec Boga i człowieka.
Bitwa toczy się o nasze serce - ks. Piotr Pawlukiewicz
Kto powinien rządzić w małżeństwie? - ks. Piotr Pawlukiewicz
Kiedy rodzi się dziecko, mąż idzie na bok - ks. Piotr Pawlukiewicz
Do kobiety trzeba iść już z siłą ducha nie po to, by tę siłę zyskać - ks. Piotr Pawlukiewicz
Czy kochasz swojego męża tak, aby dać z siebie wszystko i go uratować? - ks. Piotr Pawlukiewicz
Jakie są nasze rzeczywiste wielkie pragnienia? Czy takie jak Bartymeusza? - ks. Piotr Pawlukiewicz
Miłość jest trudna: Kryzys nigdy nie jest końcem - "Katechizm Poręczny" ks. Piotra Pawlukiewicza
Ze względu na "dobro dziecka" małżonkowie sakramentalni mają żyć osobno? - ks. Piotr Pawlukiewicz
Cierpienie i przebaczenie w małżeństwie - konferencja dr Mieczysława Guzewicza, teologa-biblisty
Co to znaczy "moja była żona"? - dr Wanda Półtawska - psychiatra, członek Papieskiej Rady ds. Rodziny
"We czci niech będzie małżeństwo pod każdym względem i łoże nieskalane" (Hbr 13,4a) - dr M. Guzewicz
Nic nie usprawiedliwia rozwodu, gdyż od 1999 r. obowiązuje w Polsce ustawa o separacji :: Każdy rozwód jest wyjątkowy 
Protest w obronie dzieci >>
| | Strona wygenerowana w 0,02 sekundy. Zapytań do SQL: 8 |
|
|
Portal
Rejestracja
FAQ
Nagrania
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Statystyki
