[Marta86]

[Orsz]

latrodectus, doskonale wiem w jakim stanie jest Twój mąż. Wiem! To co napisała nuana zaraz pod Twoim pierwszym wpisem, mniej więcej się zgadza. Ale jednak to doświadczenie może męża ubogacić tyle, że nie po ludzku. Nic w naszym życiu nie jest przypadkowe.
Chcę Ci jednak powiedzieć, że niuana nie czuje bólu Twojego męża, czuję go JA!
Ból kobiet i mężczyzn jest chyba jednak nieco inny a może zupełnie inny. Mężczyzna nigdy do końca nie zrozumie kobiety, a kobieta mężczyzny. Powierzchownie to co pisze niuana niby sie zgadza, ale w głębi jednak nie. W tym jest dla Ciebie nadzieja latrodectus.
Ale nie zgadzam się z tymi opiniami, że niuana pojechała po bandzie. Niuana generalnie mówi prawdę, całkiem ładnym prawie poetyckim językiem i dlatego tak wymownym, zbliżającym do istoty problemu. Przyjmij z pokorą to co napisała.
A Marta86... jak zwykle, w samo sedno. Tylko popisać się.

Mare, ja się dziwię Twoim zastanowieniem. Gdyby było cudownie w małżeństwie latrodectus nie byłoby tej zdrady i wielu innych. To oczywiste, choć nie do końca, bo ten świat zwariował. Życie nigdy nie było idealne, jednak ludzie dawniej nie zdradzali się chyba tak jak obecnie. Kryzysy są czymś naturalnym. Dołek może mieć jedno lub drugie. Nie uczy się nas dobrego współżycia w małżeństwie. Jedno nie zna drugiego. Bagatelizacja zdrady, w tym też na tym forum, zrównywanie zdrady (celowo nie piszę fizycznej) ze zdradą tzw. emocjonalną. O kulturze masowej nie trzeba chyba wspominać. To wszystko banalizuje szacunek wobec ciała. A ciało jest wszystkim co mamy na tej ziemi. Można zapomnieć się pomodlić, ale nikt nie wyjdzie nagi lub śmierdzący na miasto. Dbamy sami o te nasze ciała, tylko jak ktoś czasem zacznie odchodzić od zmysłów po utracie ciała ukochanego, ukochanej to jest zdziwienie. A to są najbardziej intymne elementy naszego życia. UKOCHANE CIAŁO PŁCI PRZECIWNEJ. To to ciało widzę i w tym ciele doznaję największej rozkoszy cielesnej. Któż nie kocha własnych rozkoszy? Jak ktoś rozszerzył ową rozkosz na ciał ... więcej niż jedno, wchodzi na jakość conajmniej stereo. W muzyce to może fajnie, lecz w życiu uczuciowym .... niebardzo. Będzie już czuł przestrzeń, będzie mógł lokalizować, określać kierunek. Monogamiści są przy nim bez szans. Inny wymiar.
Porównanie to nie oddaje uczucia bólu, ale chciałbym przede wszystkim uzmysłowić sposób pojmowania świata. On jest niewątpliwie zupełnie inny. A nawet to stereo to nic w propagowanej kakofonii współczesnego zepsutego świata. Ludzi uczy się rozkoszy w całkowitym bajzlu. Ktoś taki nie zrozumie koncentracji na treści płynącej z pojedynczego głośnika w trzeszczącym odbiorniku na kryształku.
Nie jest chyba powiedziane, że nie wybaczy. Tylko z mojego doświadczenia wnioskuje, że owo wybaczenie to proces na całe życie. Na ziemi nic nie jest ostateczne. Całe szczeście!
Dwa miesiące to nic. Ja wstałem z łóżka po dwóch tygodniach, mówiąc w przenośni, bo przecież chcąc pobić konkurenta musiałem w między czasie sesji letargowych intensywnie pracować. Do normalności nie wrócę nigdy. Bez Boga nie mam szans. Zapadam się bez Niego.
I to jest moim zdaniem jedyna droga dla męża latrodectus. Życie z Bogiem.

latrodectus, daj mężowi Boga. Delikatnie, bo możesz być dla niego odrażająca i możesz zrazić do Boga.
Nigdy na niego nie krzycz, bądź maksymalnie pokorna, znoś wszystko, coś nie tak przepraszaj. Przez jakiś czas nie wymagaj nic. A w przyszłości rób to delikatnie i z miłością.
Zresztą co można powiedzieć jak nie znamy Twojego męża.

Ostatnią rzeczą jaka powinnać wynieść z tego forum jest to, że jesteś taka wspaniała, bo wielu forumowiczów marzy o takim skruszonym małżonku. Wystrzegaj się tych myśli.
Możesz być jednego pewna. Jestes ukochanym dzieckiem Boga, któremu On wszystko wybaczy. Czyni to z nieskończonej miłości. Warto starać się odwzajemnić. A miłość do Boga to miłość bliźniego, w pierwszej kolejności męża. Za pomnij o doczesności. Ją zawaliłaś, ale może jakiś cud się zdarzy... U mnie jakby czasem jakies słonko przebijało. Ale nie po ludzku. To wszystko jest już jakby w innym wymiarze.

Oj narobiłaś bajzlu. A mogło być tak pięknie. Ale w Niebie jest o wiele piękniej. Wierzysz w to?

latrodectus, doskonale wiem w jakim stanie jest Twój mąż. Wiem! To co napisała nuana zaraz pod Twoim pierwszym wpisem, mniej więcej się zgadza. Ale jednak to doświadczenie może męża ubogacić tyle, że nie po ludzku. Nic w naszym życiu nie jest przypadkowe.
Chcę Ci jednak powiedzieć, że niuana nie czuje bólu Twojego męża, czuję go JA!
Ból kobiet i mężczyzn jest chyba jednak nieco inny a może zupełnie inny. Mężczyzna nigdy do końca nie zrozumie kobiety, a kobieta mężczyzny. Powierzchownie to co pisze niuana niby sie zgadza, ale w głębi jednak nie. W tym jest dla Ciebie nadzieja latrodectus.
Ale nie zgadzam się z tymi opiniami, że niuana pojechała po bandzie. Niuana generalnie mówi prawdę, całkiem ładnym prawie poetyckim językiem i dlatego tak wymownym, zbliżającym do istoty problemu. Przyjmij z pokorą to co napisała.
A Marta86... jak zwykle, w samo sedno. Tylko popisać się.

Mare, ja się dziwię Twoim zastanowieniem. Gdyby było cudownie w małżeństwie latrodectus nie byłoby tej zdrady i wielu innych. To oczywiste, choć nie do końca, bo ten świat zwariował. Życie nigdy nie było idealne, jednak ludzie dawniej nie zdradzali się chyba tak jak obecnie. Kryzysy są czymś naturalnym. Dołek może mieć jedno lub drugie. Nie uczy się nas dobrego współżycia w małżeństwie. Jedno nie zna drugiego. Bagatelizacja zdrady, w tym też na tym forum, zrównywanie zdrady (celowo nie piszę fizycznej) ze zdradą tzw. emocjonalną. O kulturze masowej nie trzeba chyba wspominać. To wszystko banalizuje szacunek wobec ciała. A ciało jest wszystkim co mamy na tej ziemi. Można zapomnieć się pomodlić, ale nikt nie wyjdzie nagi lub śmierdzący na miasto. Dbamy sami o te nasze ciała, tylko jak ktoś czasem zacznie odchodzić od zmysłów po utracie ciała ukochanego, ukochanej to jest zdziwienie. A to są najbardziej intymne elementy naszego życia. UKOCHANE CIAŁO PŁCI PRZECIWNEJ. To to ciało widzę i w tym ciele doznaję największej rozkoszy cielesnej. Któż nie kocha własnych rozkoszy? Jak ktoś rozszerzył ową rozkosz na ciał ... więcej niż jedno, wchodzi na jakość conajmniej stereo. W muzyce to może fajnie, lecz w życiu uczuciowym .... niebardzo. Będzie już czuł przestrzeń, będzie mógł lokalizować, określać kierunek. Monogamiści są przy nim bez szans. Inny wymiar.
Porównanie to nie oddaje uczucia bólu, ale chciałbym przede wszystkim uzmysłowić sposób pojmowania świata. On jest niewątpliwie zupełnie inny. A nawet to stereo to nic w propagowanej kakofonii współczesnego zepsutego świata. Ludzi uczy się rozkoszy w całkowitym bajzlu. Ktoś taki nie zrozumie koncentracji na treści płynącej z pojedynczego głośnika w trzeszczącym odbiorniku na kryształku.
Nie jest chyba powiedziane, że nie wybaczy. Tylko z mojego doświadczenia wnioskuje, że owo wybaczenie to proces na całe życie. Na ziemi nic nie jest ostateczne. Całe szczeście!
Dwa miesiące to nic. Ja wstałem z łóżka po dwóch tygodniach, mówiąc w przenośni, bo przecież chcąc pobić konkurenta musiałem w między czasie sesji letargowych intensywnie pracować. Do normalności nie wrócę nigdy. Bez Boga nie mam szans. Zapadam się bez Niego.
I to jest moim zdaniem jedyna droga dla męża latrodectus. Życie z Bogiem.

latrodectus, daj mężowi Boga. Delikatnie, bo możesz być dla niego odrażająca i możesz zrazić do Boga.
Nigdy na niego nie krzycz, bądź maksymalnie pokorna, znoś wszystko, coś nie tak przepraszaj. Przez jakiś czas nie wymagaj nic. A w przyszłości rób to delikatnie i z miłością.
Zresztą co można powiedzieć jak nie znamy Twojego męża.

Ostatnią rzeczą jaka powinnać wynieść z tego forum jest to, że jesteś taka wspaniała, bo wielu forumowiczów marzy o takim skruszonym małżonku. Wystrzegaj się tych myśli.
Możesz być jednego pewna. Jestes ukochanym dzieckiem Boga, któremu On wszystko wybaczy. Czyni to z nieskończonej miłości. Warto starać się odwzajemnić. A miłość do Boga to miłość bliźniego, w pierwszej kolejności męża. Za pomnij o doczesności. Ją zawaliłaś, ale może jakiś cud się zdarzy... U mnie jakby czasem jakies słonko przebijało. Ale nie po ludzku. To wszystko jest już jakby w innym wymiarze.

Oj narobiłaś bajzlu. A mogło być tak pięknie. Ale w Niebie jest o wiele piękniej. Wierzysz w to?

[niezapominajka8]

[Marta86]

[quote="Orsz" Niuana generalnie mówi prawdę, całkiem ładnym prawie poetyckim językiem i dlatego tak wymownym, zbliżającym do istoty problemu. Przyjmij z pokorą to co napisała.
A Marta86... jak zwykle, w samo sedno. [/quote]

Zgadzam się. Uważam, że nuana w swoich dwóch pierwszych postach napisała coś, co najbardziej może się przydać autorce tematu na przyszłość. W każdej sytuacji gdy mąż będzie zrozpaczony, będzie się odsuwał, ukrywał... warto przeczytać jeszcze raz słowa nunany i porozmyślać nad tym, jak wielki ból rozrywa ciało i duszę męża. Nie widzę nic ostrego w tych słowach, wręcz przeciwnie. Zresztą, śmieszne jest to, że autorka się nie obraziła i pozytywnie odniosła się do nunany, za to inni czym prędzej pośpieszyli z jakimiś tekstami, że ktoś tu rzuca kamieniami. I to jest właśnie to o czym mówię. Nic dziwnego, że co jakiś czas pojawia się temat pod tytułem: "Wracam na forum po dwóch latach"... lub "Ponowna zdrada żony" itd.

Te słowa Orsza "Ostatnią rzeczą jaka powinnać wynieść z tego forum jest to, że jesteś taka wspaniała, bo wielu forumowiczów marzy o takim skruszonym małżonku. Wystrzegaj się tych myśli.
Możesz być jednego pewna. Jestes ukochanym dzieckiem Boga, któremu On wszystko wybaczy. Czyni to z nieskończonej miłości. Warto starać się odwzajemnić. " zwłaszcza te pogrubione zdania to jest właśnie to, o czym zawsze warto pamiętać!

[quote="Orsz" Niuana generalnie mówi prawdę, całkiem ładnym prawie poetyckim językiem i dlatego tak wymownym, zbliżającym do istoty problemu. Przyjmij z pokorą to co napisała.
A Marta86... jak zwykle, w samo sedno. [/quote]

Zgadzam się. Uważam, że nuana w swoich dwóch pierwszych postach napisała coś, co najbardziej może się przydać autorce tematu na przyszłość. W każdej sytuacji gdy mąż będzie zrozpaczony, będzie się odsuwał, ukrywał... warto przeczytać jeszcze raz słowa nunany i porozmyślać nad tym, jak wielki ból rozrywa ciało i duszę męża. Nie widzę nic ostrego w tych słowach, wręcz przeciwnie. Zresztą, śmieszne jest to, że autorka się nie obraziła i pozytywnie odniosła się do nunany, za to inni czym prędzej pośpieszyli z jakimiś tekstami, że ktoś tu rzuca kamieniami. I to jest właśnie to o czym mówię. Nic dziwnego, że co jakiś czas pojawia się temat pod tytułem: "Wracam na forum po dwóch latach"... lub "Ponowna zdrada żony" itd.

Te słowa Orsza "Ostatnią rzeczą jaka powinnać wynieść z tego forum jest to, że jesteś taka wspaniała, bo wielu forumowiczów marzy o takim skruszonym małżonku. Wystrzegaj się tych myśli.
Możesz być jednego pewna. Jestes ukochanym dzieckiem Boga, któremu On wszystko wybaczy. Czyni to z nieskończonej miłości. Warto starać się odwzajemnić. " zwłaszcza te pogrubione zdania to jest właśnie to, o czym zawsze warto pamiętać!

[grzegorz_]

[niezapominajka8]

[Marta86]

Niezapominajko, gdzieś czytałam wypowiedź jednej pani, która była tak bardzo miłosierna względem grzeszników, zdradzaczy itd. że napisała że Jezus popełnił błąd, kiedy wypędził kupców ze świątyni Powinien się za nich pomodlić i podejść bardziej miłosiernie do nich Poważnie - czuła się tak dobrą i kochającą wszystkich ludzi osobą, że ośmieliła się skrytykować samego JEZUSA. To jest akurat skrajny przypadek, ale w każdym temacie osoby, która stara się odbudować małżeństwo po powrocie zdradzającego, pojawiają się komentarze : ciesz się z tego, ile ja bym dała, żeby mój mąż wrócił... czego ty płaczesz po nocach, chcesz żeby odszedł? itd. Jednym słowem: mniej zrozumienia dla zdradzonego niż dla zdradzającego. A potem czyta to taki zdradzający i myśli sobie: nie jest tak źle, niejedna chciałaby mieć takiego meża jak ja, przeciez wróciłem to czego ta baba jeszcze chce! Po kilku latach będzie kolejny kryzys i co go powstrzyma przed kolejnym skokiem w bok? Przecież skoro nie odchodzi od żony i rodziny to nie jest aż tak źle....


Oczywiście, niezapominajko 8, należy się cieszyć z każdego wracającego na łono rodziny. Przepraszam latrodectus za moje odchodzenie od Twojego tematu, nasunęło mi się kilka kwestii, z którymi chciałam się podzielić i gdzies umknął Twój problem - oczywiście to bardzo dobrze, że chcesz ratować małżeństwo. Myślę, że znajdziesz tu wiele odpowiedzi na swoje pytania, ale to co się naprawdę liczy to to co jest między Tobą i mężem i co on Ci mówi, a nie to, co napisze ktoś na forum.

Niezapominajko, gdzieś czytałam wypowiedź jednej pani, która była tak bardzo miłosierna względem grzeszników, zdradzaczy itd. że napisała że Jezus popełnił błąd, kiedy wypędził kupców ze świątyni Powinien się za nich pomodlić i podejść bardziej miłosiernie do nich Poważnie - czuła się tak dobrą i kochającą wszystkich ludzi osobą, że ośmieliła się skrytykować samego JEZUSA. To jest akurat skrajny przypadek, ale w każdym temacie osoby, która stara się odbudować małżeństwo po powrocie zdradzającego, pojawiają się komentarze : ciesz się z tego, ile ja bym dała, żeby mój mąż wrócił... czego ty płaczesz po nocach, chcesz żeby odszedł? itd. Jednym słowem: mniej zrozumienia dla zdradzonego niż dla zdradzającego. A potem czyta to taki zdradzający i myśli sobie: nie jest tak źle, niejedna chciałaby mieć takiego meża jak ja, przeciez wróciłem to czego ta baba jeszcze chce! Po kilku latach będzie kolejny kryzys i co go powstrzyma przed kolejnym skokiem w bok? Przecież skoro nie odchodzi od żony i rodziny to nie jest aż tak źle....


Oczywiście, niezapominajko 8, należy się cieszyć z każdego wracającego na łono rodziny. Przepraszam latrodectus za moje odchodzenie od Twojego tematu, nasunęło mi się kilka kwestii, z którymi chciałam się podzielić i gdzies umknął Twój problem - oczywiście to bardzo dobrze, że chcesz ratować małżeństwo. Myślę, że znajdziesz tu wiele odpowiedzi na swoje pytania, ale to co się naprawdę liczy to to co jest między Tobą i mężem i co on Ci mówi, a nie to, co napisze ktoś na forum.

[nunana]

Dzieki Orsz za uznanie ale mysle ze Twoj opis mojego stylu jest bardziej poetycki niz sam styl :)

Co do odczuwania bolu - uwazam ze nie ma az takiej przepasci miedzy zraniona kobieta a zranionym mezczyzna. Bede argumentowac to tym ze nawet nie liznelam tematu w moich dwoch pierwszych postach.
Nie mam tyle czasu aby dokladnie go opisac i sadze ze nie znalazlby sie tez taki desperat ktory by to potem przeczytal ;)
Moze gdybym sie wdala w szczegoly wysnul bys wniosek ze jednak az tak bardzo sie to nasze odczuwanie nie rozni.

Aspekt cielesnosci widze bardzo podobnie jak Ty.
Jest bardzo wazny i istotny.
Przeszlam / przechodze w tym temacie przez rozne stany, od skrajnego obrzydzenia, po obojetnosc. Do ponownej fascynacji jeszcze nie doszlam :(
Jego cialo nie jest juz dla mnie wyjatkowe, nawet nie pachnie tak jak kiedys...
Kiedys bylo moje, dzis nie jest, tak samo jak moje dzis nie nalezy do niego.
Tak to czuje na teraz.
Ale zostawmy ten temat bo to zdecydowanie nie to forum :)

Rzecz wazna, mysle, o ktorej nalezy rozmawiac to postawa zdrajcy wobec osoby zdradzonej. Szanowanie jej stanow w emocjach, przyznanie bezwzglednego prawa do przezywania ich po swojemu ( nie mowimy o patologii ) i tak dlugo jak dlugo zdradzona osoba tego potrzebuje. Lagodnosc, cierpliwosc, zrozumienie.
Gdyby moj maz stwierdzil - "tadam ! jestem ! cieszmy sie i nie wracajmy do tego co bylo"
mnie juz by z nim nie bylo. W momencie w ktorym przestanie mi towarzyszyc, od tego momentu tez mnie juz nie bedzie.
Bo to bedzie znaczylo ze nic dla niego nie znacze ja, ani to co mi/nam zrobil.
Tak to widze

Ps. moj nick to nunana ;)

[ Dodano: 2014-01-11, 03:35 ]
Marta to o czym piszesz mysle ze mozna zawrzec tez w takim przekazie

kiedy zaczynalo docierac do mojego meza jak duzo jego zdrada zniszczyla na wielu plaszczyznach zycia - mojego, jego i naszego razem, kiedy ujrzal moje cierpienie w calej okazalosci, miedzy innymi uslyszalam od niego takie slowa :
nie wiedzialem, nie mialem pojecia... myslalem ze pokrzyczysz trzy miesiace a potem bede cie zdobywal na nowo.
Takie rach-ciach - zalatwione, rozumiesz.

ale tak to nie dziala niestety.
Gdyby w przyszlosci majac juz te doswiadczenia ktore ma dzisiaj, znajac ogrom mojego bolu jaki mi zadal, gdyby w przyszlosci zdradzil znowu to takze znaczyloby ze moje cierpienie nic go nie obeszlo, nie mialo dla niego zadnego znaczenia.
Nic nie zrozumial, niczego sie nie nauczyl.
Nic nie poczul...

Dzieki Orsz za uznanie ale mysle ze Twoj opis mojego stylu jest bardziej poetycki niz sam styl :)

Co do odczuwania bolu - uwazam ze nie ma az takiej przepasci miedzy zraniona kobieta a zranionym mezczyzna. Bede argumentowac to tym ze nawet nie liznelam tematu w moich dwoch pierwszych postach.
Nie mam tyle czasu aby dokladnie go opisac i sadze ze nie znalazlby sie tez taki desperat ktory by to potem przeczytal ;)
Moze gdybym sie wdala w szczegoly wysnul bys wniosek ze jednak az tak bardzo sie to nasze odczuwanie nie rozni.

Aspekt cielesnosci widze bardzo podobnie jak Ty.
Jest bardzo wazny i istotny.
Przeszlam / przechodze w tym temacie przez rozne stany, od skrajnego obrzydzenia, po obojetnosc. Do ponownej fascynacji jeszcze nie doszlam :(
Jego cialo nie jest juz dla mnie wyjatkowe, nawet nie pachnie tak jak kiedys...
Kiedys bylo moje, dzis nie jest, tak samo jak moje dzis nie nalezy do niego.
Tak to czuje na teraz.
Ale zostawmy ten temat bo to zdecydowanie nie to forum :)

Rzecz wazna, mysle, o ktorej nalezy rozmawiac to postawa zdrajcy wobec osoby zdradzonej. Szanowanie jej stanow w emocjach, przyznanie bezwzglednego prawa do przezywania ich po swojemu ( nie mowimy o patologii ) i tak dlugo jak dlugo zdradzona osoba tego potrzebuje. Lagodnosc, cierpliwosc, zrozumienie.
Gdyby moj maz stwierdzil - "tadam ! jestem ! cieszmy sie i nie wracajmy do tego co bylo"
mnie juz by z nim nie bylo. W momencie w ktorym przestanie mi towarzyszyc, od tego momentu tez mnie juz nie bedzie.
Bo to bedzie znaczylo ze nic dla niego nie znacze ja, ani to co mi/nam zrobil.
Tak to widze

Ps. moj nick to nunana ;)

[ Dodano: 2014-01-11, 03:35 ]
Marta to o czym piszesz mysle ze mozna zawrzec tez w takim przekazie

kiedy zaczynalo docierac do mojego meza jak duzo jego zdrada zniszczyla na wielu plaszczyznach zycia - mojego, jego i naszego razem, kiedy ujrzal moje cierpienie w calej okazalosci, miedzy innymi uslyszalam od niego takie slowa :
nie wiedzialem, nie mialem pojecia... myslalem ze pokrzyczysz trzy miesiace a potem bede cie zdobywal na nowo.
Takie rach-ciach - zalatwione, rozumiesz.

ale tak to nie dziala niestety.
Gdyby w przyszlosci majac juz te doswiadczenia ktore ma dzisiaj, znajac ogrom mojego bolu jaki mi zadal, gdyby w przyszlosci zdradzil znowu to takze znaczyloby ze moje cierpienie nic go nie obeszlo, nie mialo dla niego zadnego znaczenia.
Nic nie zrozumial, niczego sie nie nauczyl.
Nic nie poczul...

[Bety]

wracam do tematu wybaczenia- to co napisała Mirakulum:

nie ma obowiązku przebaczenia- nikt tutaj tak nie pisze (ja na tym forum nie spotkałam takich wypowiedzi)
oszem, pisze się o wybaczeniu ale (paradoksalnie!) wybaczenie potrzebne jest osobie, która została zarniona
wybaczamy przede wszytskim dla SIEBIE, ponieważ nieprzebaczenie pwoduje, ze nie jestesmy w stanie ruszyc do przodu, jest jak rana, która się jątrzy

gdzieś tutaj słuchałam kazania, w którym ksiądz mówił: wybacz przede wszytskim dla siebe, bo to cie uzdrawia

wybaczenie jest postawą- a nie uczuciem, jest gotowością do zaakceptowania faktu krzywdy (tak ,zostałam skrzywdzona zraniona), i chęcią nie noszenia w sobie zadry

jak sie tak bardziej zastanowimy to zrozumiemy ze zdradzacz czesto nie potzrebuje naszego przebaczenia, ale MY ZAWSZE
dla siebie!

wracam do tematu wybaczenia- to co napisała Mirakulum:

nie ma obowiązku przebaczenia- nikt tutaj tak nie pisze (ja na tym forum nie spotkałam takich wypowiedzi)
oszem, pisze się o wybaczeniu ale (paradoksalnie!) wybaczenie potrzebne jest osobie, która została zarniona
wybaczamy przede wszytskim dla SIEBIE, ponieważ nieprzebaczenie pwoduje, ze nie jestesmy w stanie ruszyc do przodu, jest jak rana, która się jątrzy

gdzieś tutaj słuchałam kazania, w którym ksiądz mówił: wybacz przede wszytskim dla siebe, bo to cie uzdrawia

wybaczenie jest postawą- a nie uczuciem, jest gotowością do zaakceptowania faktu krzywdy (tak ,zostałam skrzywdzona zraniona), i chęcią nie noszenia w sobie zadry

jak sie tak bardziej zastanowimy to zrozumiemy ze zdradzacz czesto nie potzrebuje naszego przebaczenia, ale MY ZAWSZE
dla siebie!

[moc nadziei]

Zgadzam się z Bety.
Często zdradzający nawet nie zasługuje na przebaczenie - w danym momencie.
Ale skrzywdzony zawsze wyniesie korzyść z tego, że przebaczy. Co więcej, krzywdziciel wcale nie musi wiedzieć o tym, że mu przebaczono.
Mówił gdzieś o tym x. Dziewiecki. Że najpierw przebaczyć (dla siebie, dla swojej relacji z Bogiem) a oznajmić to krzywdzicielowi np. po jakimś czasie, choćby i po paru latach. Dopiero wtedy, gdy sprawca dojrzeje do tego, aby otrzymać ten dar. O ile dojrzeje.

Akurat tutaj stanowisko psychologów i duchownych jest tożsame. Chociaż wynika może z innych punktów wyjścia. W każdym razie przebaczenie jest dla skrzywdzonego korzyścią, daje ulgę skrzywdzonemu.

Ja to poczułam na sobie. Przebaczenie jest Łaską i ja dziękuję za nią Bogu.
Widzę też, jak bardzo brak przebaczenia (i mnie i sobie samemu) blokuje mojego męża, winnego zdrady.

A to mi pomogło po drodze.
https://docs.google.com/file/d/0B-0IkrUs0PERVFplN3lNWG91N0k/edit?pli=1

Zgadzam się z Bety.
Często zdradzający nawet nie zasługuje na przebaczenie - w danym momencie.
Ale skrzywdzony zawsze wyniesie korzyść z tego, że przebaczy. Co więcej, krzywdziciel wcale nie musi wiedzieć o tym, że mu przebaczono.
Mówił gdzieś o tym x. Dziewiecki. Że najpierw przebaczyć (dla siebie, dla swojej relacji z Bogiem) a oznajmić to krzywdzicielowi np. po jakimś czasie, choćby i po paru latach. Dopiero wtedy, gdy sprawca dojrzeje do tego, aby otrzymać ten dar. O ile dojrzeje.

Akurat tutaj stanowisko psychologów i duchownych jest tożsame. Chociaż wynika może z innych punktów wyjścia. W każdym razie przebaczenie jest dla skrzywdzonego korzyścią, daje ulgę skrzywdzonemu.

Ja to poczułam na sobie. Przebaczenie jest Łaską i ja dziękuję za nią Bogu.
Widzę też, jak bardzo brak przebaczenia (i mnie i sobie samemu) blokuje mojego męża, winnego zdrady.

A to mi pomogło po drodze.
https://docs.google.com/file/d/0B-0IkrUs0PERVFplN3lNWG91N0k/edit?pli=1

[Bety]

Jezus wiedział , że przebaczenie ma moc uzdrawiającą dla samego Skrzywdzonego

pokazał nam drogę: nauczył modliwty (jako i my odpuszczamy naszym winowajcom), przebaczył swoim oprawcom...

tutaj nie ma się co zastanawiać : czy...
raczej: w jaki sposób dojśc do tego
na pewno u róznych osób jest różne: nie da sie "z marszu"

ale wiele mówi się o tym, że to jest proces
czyli czas

na pewno postawa: skrzywdziłeś mnie, ja będę ci zawsze o tym przypominać, rozdzielac n czynniki pierwsze mój bół, opisywać "w poetycki sposób" (to cynizmem jest podszyte) moje cierpienia, a ty masz to teraz znisic bez szemrania i bez sprzeciwu- to cos takiego to mi wieje jakimś "bagienkiem" emocjonalnym
z czyms takim nie ma uwolnienia- będzie bolało na wieki

[ Dodano: 2014-01-11, 10:27 ]
i jeszcze jedno:

ja zostałam zraniona (zdradzona) kilka razy przez mojego męża
na początku cięzko było przebaczyć

ale w koncu odczułam w sobie taka potrzebę, aby skonczyc z tym jatrzeniem, ze wystarczy

na pewno byłoby mi łatwiej, gdyby mąż przeprosił i poprosił o przebaczenie- ale on tego nie uczynił
dlatego uważam, że jesli Autorka Watku to uczyniła - to jest duży krok w tym całym procesie (który dotyczy dwóch stron, a nawet całej rodziny)

modlitwa o przebaczenie, msze o uzdrowienie, częste powtarzanie, że CHCĘ przebaczyć- przyniosło skutek- przebaczyłam


co nie znaczy, że mogę być z mężem- teraz jestesmy osobno i tak jest dobrze, wszelkie próby ocieplenia stosunków ze strony męża powoduja we mnie paraliż
jest za wczesnie

Jezus wiedział , że przebaczenie ma moc uzdrawiającą dla samego Skrzywdzonego

pokazał nam drogę: nauczył modliwty (jako i my odpuszczamy naszym winowajcom), przebaczył swoim oprawcom...

tutaj nie ma się co zastanawiać : czy...
raczej: w jaki sposób dojśc do tego
na pewno u róznych osób jest różne: nie da sie "z marszu"

ale wiele mówi się o tym, że to jest proces
czyli czas

na pewno postawa: skrzywdziłeś mnie, ja będę ci zawsze o tym przypominać, rozdzielac n czynniki pierwsze mój bół, opisywać "w poetycki sposób" (to cynizmem jest podszyte) moje cierpienia, a ty masz to teraz znisic bez szemrania i bez sprzeciwu- to cos takiego to mi wieje jakimś "bagienkiem" emocjonalnym
z czyms takim nie ma uwolnienia- będzie bolało na wieki

[ Dodano: 2014-01-11, 10:27 ]
i jeszcze jedno:

ja zostałam zraniona (zdradzona) kilka razy przez mojego męża
na początku cięzko było przebaczyć

ale w koncu odczułam w sobie taka potrzebę, aby skonczyc z tym jatrzeniem, ze wystarczy

na pewno byłoby mi łatwiej, gdyby mąż przeprosił i poprosił o przebaczenie- ale on tego nie uczynił
dlatego uważam, że jesli Autorka Watku to uczyniła - to jest duży krok w tym całym procesie (który dotyczy dwóch stron, a nawet całej rodziny)

modlitwa o przebaczenie, msze o uzdrowienie, częste powtarzanie, że CHCĘ przebaczyć- przyniosło skutek- przebaczyłam


co nie znaczy, że mogę być z mężem- teraz jestesmy osobno i tak jest dobrze, wszelkie próby ocieplenia stosunków ze strony męża powoduja we mnie paraliż
jest za wczesnie

[awe59]

[bywalec]

To co robisz to nic innegp jak stosowanie przemocy psychicznej na mezu jako formie zadoscuczynienia za swoje krzywdy.
Rozumie, ze pewnie to nieswiadome zachowania wynikajace z tego, ze sobie nie radzisz sama z problemem.

Mam nadzieje, ze twoj maz ma mocna psychike, bo w przeciwnym razie ciagle wymuszanie na nim relacjonowania, ciagle wypytywania by siebie uspakajac jest dobrze jak tylko w glowie zaczyna sie krecic film co robili, wywolaja u meza depresja w jaka wpadnie z poczucia winy i braku wybaczenia i trwania w sytuacji jakiej nie jest w stanie niczym, zadnym tlumaczeniem, zachowaniem zmienic, ulzyc.

Ludzie, ktorzy po zdradzie chca mimo wszystko ratowac zwiazek biora na siebie odpowiedzialnosc. Kazdy nie tylko ten, ktory zdradzil ale tez i ten ktory zostal zdradzony.

Zadne wsparcie, tlumaczenie nawet te najwieksze ze strony zdradzonego nie zalatwi wypracowania w sobie samym poczucia skrzywdzenia i poradzenia sobie z
_ odbudowaniem poczucia wlasnej wartosci, atrakcyjnosci
_ odbudowaniem zaufania

Ta czesc nalezy tylko do osoby zdradzonej i jest tylko w jej mocy samozaradzenia.
Oczywiscie pomoc i odpowiednie zachowanie osoby, ktora skrzywdzila jest nieocenione i bardzo wskazane jednak nie zalatwi samozaradzenia mojego problemu jaki w zwiazku z tym u mnie sie uruchomil.
Decydujac sie na kontynulowanie zwiazku po zdradzie bierzemy na siebie odpowiedzialnosc za ten zwiazek, za tworzenie nowej relacji i zadnych usprawiedliwien nie mozemy tutaj stosowac. My zdecydowalismy sie pomimo zdrady na odbudowe relacji i odtad jestesmy w zwiazku z tym odpowiedzialne za to w jaki sposob ta relacje odbudowujemy.

Oczywiscie czynnikiem nas w jakims stopniu moze byc usprawiedliwiajacym wachania nastrojow, ale one nie moga byc do tego stopnia, ze za calosc odtad obwiniamy druga strone. Bo w takim wypadku nalezy wziac pod uwage separacje jako mozliwosc tymczasowego radzenia sobie ze zdrada a potem dopiero wspolna prace nad odbudowa zwiazku.
Worek pokutny krzywdziciel nie moze nosic do konca zycia i byc tym samym na pozycji osoby o nizszym statusie w zwiazku. Nie moze tak ani sam myslec ani byc wmanewrowany do takiego myslenia jaki zdradzona bo sobie nie radzi go wpasowuje w pozycje w zwiazku.

Trzeba sobie samemu zadac pytanie
_ czy chce
_ jak chce to czy potrafie
_ jak nie potrafie to czy umie sie do tego przyznac i wziac za te czesc odpowiedzialnosc....

To co robisz to nic innegp jak stosowanie przemocy psychicznej na mezu jako formie zadoscuczynienia za swoje krzywdy.
Rozumie, ze pewnie to nieswiadome zachowania wynikajace z tego, ze sobie nie radzisz sama z problemem.

Mam nadzieje, ze twoj maz ma mocna psychike, bo w przeciwnym razie ciagle wymuszanie na nim relacjonowania, ciagle wypytywania by siebie uspakajac jest dobrze jak tylko w glowie zaczyna sie krecic film co robili, wywolaja u meza depresja w jaka wpadnie z poczucia winy i braku wybaczenia i trwania w sytuacji jakiej nie jest w stanie niczym, zadnym tlumaczeniem, zachowaniem zmienic, ulzyc.

Ludzie, ktorzy po zdradzie chca mimo wszystko ratowac zwiazek biora na siebie odpowiedzialnosc. Kazdy nie tylko ten, ktory zdradzil ale tez i ten ktory zostal zdradzony.

Zadne wsparcie, tlumaczenie nawet te najwieksze ze strony zdradzonego nie zalatwi wypracowania w sobie samym poczucia skrzywdzenia i poradzenia sobie z
_ odbudowaniem poczucia wlasnej wartosci, atrakcyjnosci
_ odbudowaniem zaufania

Ta czesc nalezy tylko do osoby zdradzonej i jest tylko w jej mocy samozaradzenia.
Oczywiscie pomoc i odpowiednie zachowanie osoby, ktora skrzywdzila jest nieocenione i bardzo wskazane jednak nie zalatwi samozaradzenia mojego problemu jaki w zwiazku z tym u mnie sie uruchomil.
Decydujac sie na kontynulowanie zwiazku po zdradzie bierzemy na siebie odpowiedzialnosc za ten zwiazek, za tworzenie nowej relacji i zadnych usprawiedliwien nie mozemy tutaj stosowac. My zdecydowalismy sie pomimo zdrady na odbudowe relacji i odtad jestesmy w zwiazku z tym odpowiedzialne za to w jaki sposob ta relacje odbudowujemy.

Oczywiscie czynnikiem nas w jakims stopniu moze byc usprawiedliwiajacym wachania nastrojow, ale one nie moga byc do tego stopnia, ze za calosc odtad obwiniamy druga strone. Bo w takim wypadku nalezy wziac pod uwage separacje jako mozliwosc tymczasowego radzenia sobie ze zdrada a potem dopiero wspolna prace nad odbudowa zwiazku.
Worek pokutny krzywdziciel nie moze nosic do konca zycia i byc tym samym na pozycji osoby o nizszym statusie w zwiazku. Nie moze tak ani sam myslec ani byc wmanewrowany do takiego myslenia jaki zdradzona bo sobie nie radzi go wpasowuje w pozycje w zwiazku.

Trzeba sobie samemu zadac pytanie
_ czy chce
_ jak chce to czy potrafie
_ jak nie potrafie to czy umie sie do tego przyznac i wziac za te czesc odpowiedzialnosc....

[awe59]

jakie to mądre!!!

jakie to mądre!!!