[Kari]

Sądzę, że zmiana pracy przez męża pomoże Tobie w powrocie do równowagi, w odzyskiwaniu zaufania. Mi powrót do równowagi zajął około 5 lat, choć nie było zdrady fizycznej tylko emocjonalna. Nastaw się ,że emocje jeszcze nie raz dojdą do głosu i będą przeszkadzać w budowaniu waszej nowej małżeńskiej relacji. Na pewno rozmowy z księdzem są dobrym pomysłem, może jeszcze jakieś rekolekcje dla małżeństw, może "Spotkania małżeńskie", jeśli mąż jest chętny to na pewno warto.
A Jezus poza " idź i nie grzesz więcej" na pewno będzie stał przy was gotowy, by pomóc i pokierować, tylko trzeba Go o to ciągle prosić i odnowić z nim bliską, pełną miłości więź.

Sądzę, że zmiana pracy przez męża pomoże Tobie w powrocie do równowagi, w odzyskiwaniu zaufania. Mi powrót do równowagi zajął około 5 lat, choć nie było zdrady fizycznej tylko emocjonalna. Nastaw się ,że emocje jeszcze nie raz dojdą do głosu i będą przeszkadzać w budowaniu waszej nowej małżeńskiej relacji. Na pewno rozmowy z księdzem są dobrym pomysłem, może jeszcze jakieś rekolekcje dla małżeństw, może "Spotkania małżeńskie", jeśli mąż jest chętny to na pewno warto.
A Jezus poza " idź i nie grzesz więcej" na pewno będzie stał przy was gotowy, by pomóc i pokierować, tylko trzeba Go o to ciągle prosić i odnowić z nim bliską, pełną miłości więź.

[Marta86]

Osobiście nie wyobrażam sobie takiej sytuacji, że on nie zmienia pracy. Przecież codziennie mogą się mijać na korytarzu, ona może mu z daleka puszczać oczko, albo zostawiać na biurku liściki ze wspomnieniami dawnych dni, dotykać mimochodem jego ręki kiedy będą stali w kolejce po obiad na stołówce. Dla mnie byłoby to piekło na ziemi. Taka sytuacja nie jest warta żadnych pieniędzy. I jest dokładnie tak jak napisałaś: jak poniesie tak wielką konsekwencję jaką jest utrata wymarzonej pracy to na pewno da mu to do myślenia.

Osobiście nie wyobrażam sobie takiej sytuacji, że on nie zmienia pracy. Przecież codziennie mogą się mijać na korytarzu, ona może mu z daleka puszczać oczko, albo zostawiać na biurku liściki ze wspomnieniami dawnych dni, dotykać mimochodem jego ręki kiedy będą stali w kolejce po obiad na stołówce. Dla mnie byłoby to piekło na ziemi. Taka sytuacja nie jest warta żadnych pieniędzy. I jest dokładnie tak jak napisałaś: jak poniesie tak wielką konsekwencję jaką jest utrata wymarzonej pracy to na pewno da mu to do myślenia.

[Orsz]

Jestem tego samego zdania co Marta. Jego osobiste potrzeby się nie liczą i nie ma do nich najmniejszych praw. Nie licz Sambojo, że jeśli dasz mu taryfę ulgową to zwiększysz swoje szanse na szczęście. Na pozory może i tak. Wiesz o czym mówię?
On ma prawo tylko do godziwych potrzeb. A jego jedyną potrzebą godziwą w tej chwili jest wynagrodzenie Tobie zła. Jeśli tego nie ma w nim to ta nowa budowla powstaje na piaskach być może jeszcze mniej stabilnych niż poprzednia.

Jestem tego samego zdania co Marta. Jego osobiste potrzeby się nie liczą i nie ma do nich najmniejszych praw. Nie licz Sambojo, że jeśli dasz mu taryfę ulgową to zwiększysz swoje szanse na szczęście. Na pozory może i tak. Wiesz o czym mówię?
On ma prawo tylko do godziwych potrzeb. A jego jedyną potrzebą godziwą w tej chwili jest wynagrodzenie Tobie zła. Jeśli tego nie ma w nim to ta nowa budowla powstaje na piaskach być może jeszcze mniej stabilnych niż poprzednia.

[niezapominajka8]

W jednej ze swoich publikacji pt. "Zwykły językiem o niezwykłym chrześcijaństwie" ks. Dziewiecki pisze tak:

To nie Bóg zsyła człowiekowi
krzyże i cierpienia,
lecz to człowiek
skazał Boga na krzyż.

Sambojo ucz się stawiać granice i pamiętaj, że zdrowy egoizm jest czymś bardzo dobrym.
Nie wyobrażam sobie, aby mój mąż mógł pracować z kochanką. Wiem, że w życiu różnie bywa i ciężko dziś z pracą, ale to są konsekwencje podjętych decyzji. Jeśli ktoś zdecydował się na romans powinien pomyśleć ile może stracić.

Uważam, że powinnaś zadbać o swój komfort psychiczny. Na zaufanie jakiekolwiek jeszcze przyjdzie czas. Tez postawiłam granice. Bardzo ciężko mi to szło, ale uczę się tej sztuki. Zawsze to ja byłam dla innych, dziś wymagam i przez to siebie bardziej szanuję

I co najważniejsze oddaję wszystko Bogu To mój Facet od zadań specjalnych

W jednej ze swoich publikacji pt. "Zwykły językiem o niezwykłym chrześcijaństwie" ks. Dziewiecki pisze tak:

To nie Bóg zsyła człowiekowi
krzyże i cierpienia,
lecz to człowiek
skazał Boga na krzyż.

Sambojo ucz się stawiać granice i pamiętaj, że zdrowy egoizm jest czymś bardzo dobrym.
Nie wyobrażam sobie, aby mój mąż mógł pracować z kochanką. Wiem, że w życiu różnie bywa i ciężko dziś z pracą, ale to są konsekwencje podjętych decyzji. Jeśli ktoś zdecydował się na romans powinien pomyśleć ile może stracić.

Uważam, że powinnaś zadbać o swój komfort psychiczny. Na zaufanie jakiekolwiek jeszcze przyjdzie czas. Tez postawiłam granice. Bardzo ciężko mi to szło, ale uczę się tej sztuki. Zawsze to ja byłam dla innych, dziś wymagam i przez to siebie bardziej szanuję

I co najważniejsze oddaję wszystko Bogu To mój Facet od zadań specjalnych

[Samboja]

Witajcie,
Dziękuje, że tyle osób popiera moją decyzję, wciąż nie rozumiem dlaczego czuje poczucie winy, z dnia na dzień coraz mniejsze. Wiem, że choć on rozumie całą sytuację, wie, że sam jest temu winny - czuje złość. Dziś nawet był dla mnie niemiły i wyraził złość w tym temacie. Powiedziałam mu, że to nie moja wina, że musi zmienić prace. On powiedział, że czuje złość. Ja na to, to dobry początek – przynajmniej wie, co czuje. A w myślach było: a teraz zastanów się dlaczego jesteś zły. Wiem, że ilekroć będzie się starał odpowiedzieć na to pytanie, odpowiedz będzie brzmiała: na siebie.
Ja wykonuje inną pracę: dlaczego jestem zła? Bo mnie zdradził. No dobra, było minęło, czas iśc do przodu, gniew nie będzie mną kierował, krocze ku przebaczeniu maleńkimi kroczkami.
Troche tez nabrałam dystansu, teraz gdy już wiem na czym stoje. Musze zmienić kierunek myśli. Dziś moja mama oznajmiła mi, że ma przerzuty do płuc. Proszę Was o modlitwę. Ja jutro ide do katedry i będę prosić Boga o zdrowie dla mojej mamy. Zrobie to jak umiem, ale wiem, że Bóg mnie wysłucha. Problemy z wybaczaniem po zdradzie są marnością w porównaniu z tym przez co przejdzie teraz moja mama. Polecam ją Bożej łasce.

Witajcie,
Dziękuje, że tyle osób popiera moją decyzję, wciąż nie rozumiem dlaczego czuje poczucie winy, z dnia na dzień coraz mniejsze. Wiem, że choć on rozumie całą sytuację, wie, że sam jest temu winny - czuje złość. Dziś nawet był dla mnie niemiły i wyraził złość w tym temacie. Powiedziałam mu, że to nie moja wina, że musi zmienić prace. On powiedział, że czuje złość. Ja na to, to dobry początek – przynajmniej wie, co czuje. A w myślach było: a teraz zastanów się dlaczego jesteś zły. Wiem, że ilekroć będzie się starał odpowiedzieć na to pytanie, odpowiedz będzie brzmiała: na siebie.
Ja wykonuje inną pracę: dlaczego jestem zła? Bo mnie zdradził. No dobra, było minęło, czas iśc do przodu, gniew nie będzie mną kierował, krocze ku przebaczeniu maleńkimi kroczkami.
Troche tez nabrałam dystansu, teraz gdy już wiem na czym stoje. Musze zmienić kierunek myśli. Dziś moja mama oznajmiła mi, że ma przerzuty do płuc. Proszę Was o modlitwę. Ja jutro ide do katedry i będę prosić Boga o zdrowie dla mojej mamy. Zrobie to jak umiem, ale wiem, że Bóg mnie wysłucha. Problemy z wybaczaniem po zdradzie są marnością w porównaniu z tym przez co przejdzie teraz moja mama. Polecam ją Bożej łasce.

[niezapominajka8]

Poczucie winy cale zycie mna kierowalo...
Nie mow tego,bo zranisz...
Nie rob tego,bo jestes egoistka, nie kochasz....

Ilez tego bylo.... I tak sobie pozwolilam na zycie w cieniu. Moje potrzeby,moje poczucie bezpieczenstwa schodzily na drugi plan...

Moj maz byl moim bozkiem....

A skoro Bog nie byl na pierwszym miejscu wszystko bardzo szybko runelo. Moze i dobrze ze na pocztku malzenstwa,aby budowac wreszcie na solidnym fundamencie.

Sambojo jak masz problem pros Boga,aby ci wskazywal najwieksze pragnienia twojego serca,aby pokazywal kierunek twojej drogi. Ja wciaz sie ucze i zachwycam madroscia Boga. On najlepiej leczy,utula i wyciera lzy....

Pogody ducha
To dopiero poczatek trudnej drogi odbudowy waszego malzenstwa,ale juz dzis stawiaj granice i pros Ducha Sw.o jego swiatlo przy podejmowaniu trudnych decyzji.

Z Bogiem wszystko jest mozliwe

Wspomne w modlitwie twoja mame

Poczucie winy cale zycie mna kierowalo...
Nie mow tego,bo zranisz...
Nie rob tego,bo jestes egoistka, nie kochasz....

Ilez tego bylo.... I tak sobie pozwolilam na zycie w cieniu. Moje potrzeby,moje poczucie bezpieczenstwa schodzily na drugi plan...

Moj maz byl moim bozkiem....

A skoro Bog nie byl na pierwszym miejscu wszystko bardzo szybko runelo. Moze i dobrze ze na pocztku malzenstwa,aby budowac wreszcie na solidnym fundamencie.

Sambojo jak masz problem pros Boga,aby ci wskazywal najwieksze pragnienia twojego serca,aby pokazywal kierunek twojej drogi. Ja wciaz sie ucze i zachwycam madroscia Boga. On najlepiej leczy,utula i wyciera lzy....

Pogody ducha
To dopiero poczatek trudnej drogi odbudowy waszego malzenstwa,ale juz dzis stawiaj granice i pros Ducha Sw.o jego swiatlo przy podejmowaniu trudnych decyzji.

Z Bogiem wszystko jest mozliwe

Wspomne w modlitwie twoja mame

[Mirakulum]

Wspomnę w modlitwie

Wspomnę w modlitwie

[Samboja]

Niezapominajko,
Do mnie też jakiś czas temu dotarło, że mój mąż był moim bożkiem. Ważne było, żeby miał, co chciał. Nie wymagałam, zeby poświęcał czas dzieciom, mnie. Przestałam mówić, gdy mnie ranił, bo nie zmieniał zachowania. Mówił, że nie potrafi być czuły, więc akceptowałam brak czułości. Chciał, mówił, że chce coś, dawałam. Zawsze był egocentrykiem, więc branie i stawianie siebie na pierwszym miejscu miał we krwi. Ja za to nigdy nie patrzyłam na siebie, taki układ musiał być skazany na klęskę. Nie byłam przy tym święta, ukrywałam przy tym prawdę o goryczy naszego wspólnego życia i nie walczyłam.
Teraz jest inaczej. Śmieje się, że zmienili mu oprogramowanie w mózgu. Ma zupełnie inne podejście. Staram się nie stawiać siebie wyżej, tylko dlatego, że to on popełnił błąd, bo oboje w równym stopniu przyczyniliśmy sie do tej sytuacji. Tylko ja siedziałam w domu a on miał okazje z niego wychodzić. Teraz często siadamy i walimy sie po głowach po kolei odnajdując to, co nas od siebie oddalało: patrz ja Ci pozwalałam jeździć samemu i nie towarzyszyłam Ci, patrz ja Ci pozwalałem Ci mnie zostawiać samego wo domu itd. Teraz to wszystko widać jak na dłoni, a wtedy byliśmy tacy ślepi, zapatrzeni on na siebie, a ja na niego. Teraz kierunek wzroku musi sie odwrócić, jak musze dbać o siebie a on musi mieć mnie na uwadze, bo często robił rzeczy, które widząc nie pochwalałabym.
Ale też chce, abyśmy oboje patrzyli do góry razem trzymając się za rękę. W domu rozmawiam z dziećmi o Jezusie przy nim. Chodzimy do kościoła. Trwam w postanowieniu i czekam aż dołączy do nas mentalnie. Dla mnie słowa Jezusa mają moc, która mnie do niego przyciąga, jego mądrość, postępowanie. Wiem, że jeżeli będę postępować wedle jego słów, zawsze dobrze na tym wyjdę. Ale jeszcze niewiele wiem :(
Wybaczcie, że czasem się rozpisze, ale mam w sobie dziś nadzieje i radość, sytuacja mojej mamy nie jest beznadziejna, można sie dalej leczyć...dziś Bóg dał mi światło do serca, bo wczoraj siedziałam w ciemnościach, a on mnie tulił i pocieszał.
Pozdrawiam ciepło

Niezapominajko,
Do mnie też jakiś czas temu dotarło, że mój mąż był moim bożkiem. Ważne było, żeby miał, co chciał. Nie wymagałam, zeby poświęcał czas dzieciom, mnie. Przestałam mówić, gdy mnie ranił, bo nie zmieniał zachowania. Mówił, że nie potrafi być czuły, więc akceptowałam brak czułości. Chciał, mówił, że chce coś, dawałam. Zawsze był egocentrykiem, więc branie i stawianie siebie na pierwszym miejscu miał we krwi. Ja za to nigdy nie patrzyłam na siebie, taki układ musiał być skazany na klęskę. Nie byłam przy tym święta, ukrywałam przy tym prawdę o goryczy naszego wspólnego życia i nie walczyłam.
Teraz jest inaczej. Śmieje się, że zmienili mu oprogramowanie w mózgu. Ma zupełnie inne podejście. Staram się nie stawiać siebie wyżej, tylko dlatego, że to on popełnił błąd, bo oboje w równym stopniu przyczyniliśmy sie do tej sytuacji. Tylko ja siedziałam w domu a on miał okazje z niego wychodzić. Teraz często siadamy i walimy sie po głowach po kolei odnajdując to, co nas od siebie oddalało: patrz ja Ci pozwalałam jeździć samemu i nie towarzyszyłam Ci, patrz ja Ci pozwalałem Ci mnie zostawiać samego wo domu itd. Teraz to wszystko widać jak na dłoni, a wtedy byliśmy tacy ślepi, zapatrzeni on na siebie, a ja na niego. Teraz kierunek wzroku musi sie odwrócić, jak musze dbać o siebie a on musi mieć mnie na uwadze, bo często robił rzeczy, które widząc nie pochwalałabym.
Ale też chce, abyśmy oboje patrzyli do góry razem trzymając się za rękę. W domu rozmawiam z dziećmi o Jezusie przy nim. Chodzimy do kościoła. Trwam w postanowieniu i czekam aż dołączy do nas mentalnie. Dla mnie słowa Jezusa mają moc, która mnie do niego przyciąga, jego mądrość, postępowanie. Wiem, że jeżeli będę postępować wedle jego słów, zawsze dobrze na tym wyjdę. Ale jeszcze niewiele wiem :(
Wybaczcie, że czasem się rozpisze, ale mam w sobie dziś nadzieje i radość, sytuacja mojej mamy nie jest beznadziejna, można sie dalej leczyć...dziś Bóg dał mi światło do serca, bo wczoraj siedziałam w ciemnościach, a on mnie tulił i pocieszał.
Pozdrawiam ciepło

[Marta86]

To wspaniale, ze sytuacja z mamą nie jest beznadziejna! Mam nadzieję, że będzie coraz lepiej!
Wcale się za bardzo nie rozpisujesz :) Ja czasem piszę tak długie posty, że potem je edytuję i usuwam połowę :)

"Ale też chce, abyśmy oboje patrzyli do góry razem trzymając się za rękę." Pięknie powiedziane, tej zasady powinno się trzymać każde małżeństwo!

To wspaniale, ze sytuacja z mamą nie jest beznadziejna! Mam nadzieję, że będzie coraz lepiej!
Wcale się za bardzo nie rozpisujesz :) Ja czasem piszę tak długie posty, że potem je edytuję i usuwam połowę :)

"Ale też chce, abyśmy oboje patrzyli do góry razem trzymając się za rękę." Pięknie powiedziane, tej zasady powinno się trzymać każde małżeństwo!

[bosa]

Samboja- szacun jak to teraz mówią

Samboja- szacun jak to teraz mówią

[Samboja]

W zasadzie to powinno sie powiedzieć: no w końcu sie wziełaś za swoje życie kobieto :) Czuje, że wiatr wieje w moje żagle, ale nie jest lekko. Mąż chodzi czasem smutny, mówi, że w pracy jest na spokojnie ale i smutno. Wyobrażam sobie, że chodzi i żegna się mentalnie, i wtedy mi go szkoda, ale szybko mówię sobie, że to była dobra decyzja i ta-dam oto dowód.
Wczoraj wrócił z pracy i oznajmił mi, że na spotkaniu biurowym szefowa innego działu powiedziała, ze do mojego męża projektu została pierwotnie przydzielona ONA. ONA natomiast odmówiła wstąpienia do projektu i przydzielili mu kogos innego.
Nawet teraz na samą myśl sie trzęsę...mam "tą" swoją telepawkę, której nie umiałam opanować, gdy sie o NIEJ dowiedziałam. Mąż po oznajmieniu mi tej informacji był smutny, bo wie, że to jest kolejny dowód na to, ze tego sie nie da pogodzić. Gdy mi mówi, że jest mu smutno, nic nie mówie, ani że przykro mi, ani, że sam sobie to zrobiłeś. Wydaje mi się, że sam musi sie pocieszyć, szybciej zrozumie. Nie zamierzam zrobić z tym nic.
A ONA, ONA widocznie wciąż przeżywa, znaczy mocno musiała sie zabujać skoro nie jest w stanie tego wyciąć z mózgu, tym bardziej niech szybciej znika z mojego życia.
Mój brat twierdzi, ze jest milion sposobów aby kogoś pozbawić pracy. Oczywiście można. Rozmawiałam o tym z mężem, że mój brat takie mi podsuwa żartem rozwiązania. Powiedziałam mu, że ja nie potrafię perfidnie niszczyć komuś życia, nigdy nie zniżę sie do jej poziomu i dam jej spokój, miałam zamiar to robić jedynie w wtedy, gdyby nie chciała odpuścić sobie mojego męża, jakiś tam poczucie czegoś tam (?) miała, więc moje słowo sie rzekło, dałam jej spokój. Za to szacun to nawet ja czuje do siebie, bo zemsta dałaby mi wiele pozytywnych emocji, ale na krótko. Wole udowodnić jej to że nasze małżeństwo da sie uratować, bo w liście do mojego męża napisała, że i tak nic z nas juz nie będzie, żadnego małżeństwa, a mój mąż to ch...bo zasłania się dziećmi i nie chce zrozumieć, że sie zakochał...jak można być tak....wypipkujcie sobie jakie słowo chcecie :) mi się już odechciewa...tyle z historii. No i ona wciąż tam jest. Do końca kwietnia. Czy ja wytrzymam?

W zasadzie to powinno sie powiedzieć: no w końcu sie wziełaś za swoje życie kobieto :) Czuje, że wiatr wieje w moje żagle, ale nie jest lekko. Mąż chodzi czasem smutny, mówi, że w pracy jest na spokojnie ale i smutno. Wyobrażam sobie, że chodzi i żegna się mentalnie, i wtedy mi go szkoda, ale szybko mówię sobie, że to była dobra decyzja i ta-dam oto dowód.
Wczoraj wrócił z pracy i oznajmił mi, że na spotkaniu biurowym szefowa innego działu powiedziała, ze do mojego męża projektu została pierwotnie przydzielona ONA. ONA natomiast odmówiła wstąpienia do projektu i przydzielili mu kogos innego.
Nawet teraz na samą myśl sie trzęsę...mam "tą" swoją telepawkę, której nie umiałam opanować, gdy sie o NIEJ dowiedziałam. Mąż po oznajmieniu mi tej informacji był smutny, bo wie, że to jest kolejny dowód na to, ze tego sie nie da pogodzić. Gdy mi mówi, że jest mu smutno, nic nie mówie, ani że przykro mi, ani, że sam sobie to zrobiłeś. Wydaje mi się, że sam musi sie pocieszyć, szybciej zrozumie. Nie zamierzam zrobić z tym nic.
A ONA, ONA widocznie wciąż przeżywa, znaczy mocno musiała sie zabujać skoro nie jest w stanie tego wyciąć z mózgu, tym bardziej niech szybciej znika z mojego życia.
Mój brat twierdzi, ze jest milion sposobów aby kogoś pozbawić pracy. Oczywiście można. Rozmawiałam o tym z mężem, że mój brat takie mi podsuwa żartem rozwiązania. Powiedziałam mu, że ja nie potrafię perfidnie niszczyć komuś życia, nigdy nie zniżę sie do jej poziomu i dam jej spokój, miałam zamiar to robić jedynie w wtedy, gdyby nie chciała odpuścić sobie mojego męża, jakiś tam poczucie czegoś tam (?) miała, więc moje słowo sie rzekło, dałam jej spokój. Za to szacun to nawet ja czuje do siebie, bo zemsta dałaby mi wiele pozytywnych emocji, ale na krótko. Wole udowodnić jej to że nasze małżeństwo da sie uratować, bo w liście do mojego męża napisała, że i tak nic z nas juz nie będzie, żadnego małżeństwa, a mój mąż to ch...bo zasłania się dziećmi i nie chce zrozumieć, że sie zakochał...jak można być tak....wypipkujcie sobie jakie słowo chcecie :) mi się już odechciewa...tyle z historii. No i ona wciąż tam jest. Do końca kwietnia. Czy ja wytrzymam?

[Marta86]

Tzn. ona tam pracuje do końca kwietnia a potem odchodzi czy to Twój mąż odchodzi z końcem kwietnia? To wcale nie aż tak długo! Tzn. rozumiem, że dla Ciebie długo, ale tak obiektywnie patrząc to te 3 miesiące szybko zlecą.

Ja to bym pewnie zrobiła zadymę jakiej świat nie widział, a może nawet włosy bym jej wydarła z głowy I na co by mi to przyszło? Tylko by pomyslała, że jestem nienormalna i że dobrze robi, że zabiera mojego męża od takiej wariatki. Ty i mąż pokazujecie jej coś, czego ona pewnie nie może znieść: że jesteście w tym razem, Ty jesteś spokojna i opanowana, MĄŻ WYBRAŁ CIEBIE, zachowujesz się z godnością, której jej brakuje - list do Twojego męża o tym swiadczy. Skoro go nazywa ch.... to chyba już to jest jasne dla niej, że nic z tego nie będzie i jest na niego wściekła., gdyby było inaczej pisałaby do niego "misiaczku" a nie "ty ch...."

Tzn. ona tam pracuje do końca kwietnia a potem odchodzi czy to Twój mąż odchodzi z końcem kwietnia? To wcale nie aż tak długo! Tzn. rozumiem, że dla Ciebie długo, ale tak obiektywnie patrząc to te 3 miesiące szybko zlecą.

Ja to bym pewnie zrobiła zadymę jakiej świat nie widział, a może nawet włosy bym jej wydarła z głowy I na co by mi to przyszło? Tylko by pomyslała, że jestem nienormalna i że dobrze robi, że zabiera mojego męża od takiej wariatki. Ty i mąż pokazujecie jej coś, czego ona pewnie nie może znieść: że jesteście w tym razem, Ty jesteś spokojna i opanowana, MĄŻ WYBRAŁ CIEBIE, zachowujesz się z godnością, której jej brakuje - list do Twojego męża o tym swiadczy. Skoro go nazywa ch.... to chyba już to jest jasne dla niej, że nic z tego nie będzie i jest na niego wściekła., gdyby było inaczej pisałaby do niego "misiaczku" a nie "ty ch...."

[Samboja]

Jestem umówiona z mężem, że po tym, jak skończy projekt odchodzi. Wyliczył to na kwiecień. Środowisko jest małe, gdyby odszedł teraz poszłyby plotki w świat, że nie dał rady i uciekł do swojego starego pracodawcy. Nie chce mu tego robić. Zachowałabym się jak świnia, a nie chce nią być. To straszne, ale czuje się źle z tym, że proszę go żeby odszedł, czasem mi sie wydaje, że ufam mu, skoro mi o wszystkim mówi i a ona ewidentnie odczuwa z jego strony zupełnie nic, bo on szybko sie z niej uleczył (z zasadzie gdy do niego dotarło, jak bardzo mnie skrzywdził) i ewidentnie go unika (ups sparzyła się), to mogłabym z tym żyć. Chwilami mogę. Ale zadaje sobie pytanie o przyszłość: czy zapomne o tym, że ona tam jest? Ten budynek mi przypomina, to co sie stało. Nie mogę jechac obok niego i nie patrzeć myśląc ONI oboje tam są. Tego sobie nie wyobrażam. Wyobrażam sobie, że nie będe jeździć drogą, która leży przy tym budynku i nie bede musiała o niej myśleć. I ciągle wracam do tego tematu, rozgrzebuje go, bo jest strach i ból, że ona tam jest, więc gdy jej nie będzie jest szansa, że będę mogła o niej nie myśleć i skupic się na budowaniu.
Jeśli chodzi o zemstę, to dla mnie najbardziej satysfakcjonująca jest myśl o wylaniu jej na głowe wiadra z pomyjami i co gorszą zawartością...to przychodziło, gdy byłam wściekła na nią, czasem też miewałam ochote wysłąć jej kwiatki w podzięce, że dzięki niej moje małżeństwo będzie teraz silniejsze, czasem chciałabym, żeby zobaczyła nas idących do kościoła: chodzimy z dziećmi do kościoła na jej osiedlu na msze dla dzieci. Czasem wysłać jej zdjęcie naszej szczęśliwej piątki. A czasem mi jej żal, jakaż to musi być nieszczęśliwa kobieta, która żyje z facetem i wdaje sie w dwa romanse z żonatymi, licząc na co? że oni rzucą wszystko dla niej? Mojemu kazała się lepiej kryć, gdy zaczęłam podejrzewać, przypominała mu o kasowaniu smsów...zupełnie nie wyobrażam sobie, jakim trzeba być człowiekiem, aby tak robić, chyba kimś bez sumienia, bez zasad, bez wartości, lub wyznająca wartości zupełnie mi obce. Raz można sie pomylić, ale dwa to już dowód na totalną desperację i brak rozumu. I czasem myślę, że może warto sie pomodlic za takiego nieszczęśliwego człowieka do Boga, żeby ją oświecił, wyciągnął z czarnej przepaści w jakiej siedzi, może by i już kolejna żona przez nią wtedy nie cierpiała.
Przez te ostatnie rewelacje jesteśmy z mężem juz strasznie wyczerpani, dziękuje, że mnie wysłuchujecie, jest we mnie tyle i już się nie mieści, ale dość już, ustalone to ustalone, nie takie rzeczy zniosłam, zniose i to, obym tylko zdania nie zmieniła. Pójdę jeszcze tylko do tego księdza, bo ciekawa jestem jego zdania.

Jestem umówiona z mężem, że po tym, jak skończy projekt odchodzi. Wyliczył to na kwiecień. Środowisko jest małe, gdyby odszedł teraz poszłyby plotki w świat, że nie dał rady i uciekł do swojego starego pracodawcy. Nie chce mu tego robić. Zachowałabym się jak świnia, a nie chce nią być. To straszne, ale czuje się źle z tym, że proszę go żeby odszedł, czasem mi sie wydaje, że ufam mu, skoro mi o wszystkim mówi i a ona ewidentnie odczuwa z jego strony zupełnie nic, bo on szybko sie z niej uleczył (z zasadzie gdy do niego dotarło, jak bardzo mnie skrzywdził) i ewidentnie go unika (ups sparzyła się), to mogłabym z tym żyć. Chwilami mogę. Ale zadaje sobie pytanie o przyszłość: czy zapomne o tym, że ona tam jest? Ten budynek mi przypomina, to co sie stało. Nie mogę jechac obok niego i nie patrzeć myśląc ONI oboje tam są. Tego sobie nie wyobrażam. Wyobrażam sobie, że nie będe jeździć drogą, która leży przy tym budynku i nie bede musiała o niej myśleć. I ciągle wracam do tego tematu, rozgrzebuje go, bo jest strach i ból, że ona tam jest, więc gdy jej nie będzie jest szansa, że będę mogła o niej nie myśleć i skupic się na budowaniu.
Jeśli chodzi o zemstę, to dla mnie najbardziej satysfakcjonująca jest myśl o wylaniu jej na głowe wiadra z pomyjami i co gorszą zawartością...to przychodziło, gdy byłam wściekła na nią, czasem też miewałam ochote wysłąć jej kwiatki w podzięce, że dzięki niej moje małżeństwo będzie teraz silniejsze, czasem chciałabym, żeby zobaczyła nas idących do kościoła: chodzimy z dziećmi do kościoła na jej osiedlu na msze dla dzieci. Czasem wysłać jej zdjęcie naszej szczęśliwej piątki. A czasem mi jej żal, jakaż to musi być nieszczęśliwa kobieta, która żyje z facetem i wdaje sie w dwa romanse z żonatymi, licząc na co? że oni rzucą wszystko dla niej? Mojemu kazała się lepiej kryć, gdy zaczęłam podejrzewać, przypominała mu o kasowaniu smsów...zupełnie nie wyobrażam sobie, jakim trzeba być człowiekiem, aby tak robić, chyba kimś bez sumienia, bez zasad, bez wartości, lub wyznająca wartości zupełnie mi obce. Raz można sie pomylić, ale dwa to już dowód na totalną desperację i brak rozumu. I czasem myślę, że może warto sie pomodlic za takiego nieszczęśliwego człowieka do Boga, żeby ją oświecił, wyciągnął z czarnej przepaści w jakiej siedzi, może by i już kolejna żona przez nią wtedy nie cierpiała.
Przez te ostatnie rewelacje jesteśmy z mężem juz strasznie wyczerpani, dziękuje, że mnie wysłuchujecie, jest we mnie tyle i już się nie mieści, ale dość już, ustalone to ustalone, nie takie rzeczy zniosłam, zniose i to, obym tylko zdania nie zmieniła. Pójdę jeszcze tylko do tego księdza, bo ciekawa jestem jego zdania.

[Marta86]

Mi się ona kojarzy z taką totalnie zakompleksioną kobietą, która czerpie satysfakcję z tego, że odbiera innej kobiecie męża. Nie chodzi o miłość do niego tylko o to, by jej poświęcał czas a nie żonie. Na to by wskazywał fakt, że to nie jej pierwszy taki wyskok, widać to lubi. Dlaczego kazała mu się lepiej pilnować? Przecież jest spora szansa, że jak żona dowie się o zdradzie to wyrzuci męża z domu i wezmie rozwód, miałaby go wtedy dla siebie. Może ją bawiła ta sytuacja, ale dostała kosza od Twojego męża, więc zabawa się skończyła. A może się mylę, może jednak sie w nim zakochała. A może wszystko razem. Ostatnio czytałam artykuł o kobietach, które wdają się w romans z żonatymi tylko po to by nadać swojemu życiu pieprzu, zaznać czegoś nowego. Niedobrze mi się robi na samą myśl. Jakie wartości ma taka kobieta? Chyba nie ma sensu nad tym rozmyślać. Ja mam na temat zdradzaczy bardzo surowe zdanie, ale mimo wszystko widzę w zachowaniu Twojego męża wiele pozytywnych rzeczy, np. to że niczego już nie ukrywa. I jeśli dobrze rozumiem to ona go teraz unika? Pewnie czuje się wielce obrażona i zraniona, że ją odrzucił. Boże, co za świat...
Mną się nie kieruj, ja mam dość impulsywny charakter i dla mnie to co Ty robisz dla swojego męża - tzn. pozwalasz mu tam jeszcze pracować żeby nie wyrobił sobie złej opinii - to byłby dla mnie szczyt heroizmu. Uważam, że robisz dla niego coś wielkiego i powinien Cię podziwiać za to. Ale to tylko moja opinia, wiadomo że liczy się to, co uzgodnicie oboje z mężem.

Mam nadzieję, że z mamą będzie coraz lepiej! Moja koleżanka walczy z rakiem od roku, więc jestem w temacie, wiem jaka to walka ale nie można się poddawać, pozdrawiam

Mi się ona kojarzy z taką totalnie zakompleksioną kobietą, która czerpie satysfakcję z tego, że odbiera innej kobiecie męża. Nie chodzi o miłość do niego tylko o to, by jej poświęcał czas a nie żonie. Na to by wskazywał fakt, że to nie jej pierwszy taki wyskok, widać to lubi. Dlaczego kazała mu się lepiej pilnować? Przecież jest spora szansa, że jak żona dowie się o zdradzie to wyrzuci męża z domu i wezmie rozwód, miałaby go wtedy dla siebie. Może ją bawiła ta sytuacja, ale dostała kosza od Twojego męża, więc zabawa się skończyła. A może się mylę, może jednak sie w nim zakochała. A może wszystko razem. Ostatnio czytałam artykuł o kobietach, które wdają się w romans z żonatymi tylko po to by nadać swojemu życiu pieprzu, zaznać czegoś nowego. Niedobrze mi się robi na samą myśl. Jakie wartości ma taka kobieta? Chyba nie ma sensu nad tym rozmyślać. Ja mam na temat zdradzaczy bardzo surowe zdanie, ale mimo wszystko widzę w zachowaniu Twojego męża wiele pozytywnych rzeczy, np. to że niczego już nie ukrywa. I jeśli dobrze rozumiem to ona go teraz unika? Pewnie czuje się wielce obrażona i zraniona, że ją odrzucił. Boże, co za świat...
Mną się nie kieruj, ja mam dość impulsywny charakter i dla mnie to co Ty robisz dla swojego męża - tzn. pozwalasz mu tam jeszcze pracować żeby nie wyrobił sobie złej opinii - to byłby dla mnie szczyt heroizmu. Uważam, że robisz dla niego coś wielkiego i powinien Cię podziwiać za to. Ale to tylko moja opinia, wiadomo że liczy się to, co uzgodnicie oboje z mężem.

Mam nadzieję, że z mamą będzie coraz lepiej! Moja koleżanka walczy z rakiem od roku, więc jestem w temacie, wiem jaka to walka ale nie można się poddawać, pozdrawiam