[grzegorz_]

[zenia1780]

[zenia1780]

[renta11]

Zeniu

"nauczyć się kochać, my sami, a nie po to żeby nas kochano... "
po ludzku, to bardzo trudne.

Ja się czuję chyba wypalona, tak po prostu. I raczej myślę o spokoju, a nie o życiu z człowiekiem, który jest nieprzewidywalny i "nie dorasta". Kiedy była obustronna miłość - miało to sens, pomimo wszystkiego. Przy jego obojętności, i unieważnianiu tego co wspólnie budowaliśmy 20 lat, tego sensu coraz częściej nie widzę.

12 kroków realizowałam w Al-Anon z "siłą większą niż nasza własna", w to miejsce wystarczy wstawić Boga, ja-Świadomość-Boga.

Zeniu

"nauczyć się kochać, my sami, a nie po to żeby nas kochano... "
po ludzku, to bardzo trudne.

Ja się czuję chyba wypalona, tak po prostu. I raczej myślę o spokoju, a nie o życiu z człowiekiem, który jest nieprzewidywalny i "nie dorasta". Kiedy była obustronna miłość - miało to sens, pomimo wszystkiego. Przy jego obojętności, i unieważnianiu tego co wspólnie budowaliśmy 20 lat, tego sensu coraz częściej nie widzę.

12 kroków realizowałam w Al-Anon z "siłą większą niż nasza własna", w to miejsce wystarczy wstawić Boga, ja-Świadomość-Boga.

[Mirakulum]

[Dabo]

[rona]

Zeniu, Dabo.. Macie rację, zgadzam się z Wami, ale tylko teoretycznie. W praktyce jednak nie potrafię tak żyć. Wcześniej też było między nami różnie, były dni milczenia, jakieś przykre słowa, ale prędzej czy później słyszałam, że mnie kocha, że mu na mnie zależy. Dzieci widziały nas rozmawiających, śmiejących się.
Mur obojętności, który nas teraz od siebie oddziela sprawia, że codziennie coś we mnie umiera. Na początku tego głębokiego kryzysu zachowywałam się bardzo emocjonalnie, błagałam, krzyczałam, prosiłam, szantażowałam.. Nic to nie dało.. Teraz czuję jak codziennie narasta we mnie większy żal do męża, bo to właśnie on z wszystkich ludzi na świecie jako jedyny przysiegał mi miłość. Boję się, że też ogromny żal wkrótce przerodzi się w obojętność.
Moja wiara jest zbyt słaba chyba, by Zeniu potrafić przejąć Twoje myślenie. A może żal zbyt duży? Bo ja dla męża byłam w stanie zrobić wszystko, a on nie robi teraz nic.
Bo nawet gdybym chciała nie mam za bardzo gdzie odejść, a on wciąż daje mi do zrozumienia, że nie jestem u siebie. Potrzebuję oddechu, czasu, zatęsknienia, a tymczasem siedzę wciąż z nim w tym samym pokoju..

Zeniu, Dabo.. Macie rację, zgadzam się z Wami, ale tylko teoretycznie. W praktyce jednak nie potrafię tak żyć. Wcześniej też było między nami różnie, były dni milczenia, jakieś przykre słowa, ale prędzej czy później słyszałam, że mnie kocha, że mu na mnie zależy. Dzieci widziały nas rozmawiających, śmiejących się.
Mur obojętności, który nas teraz od siebie oddziela sprawia, że codziennie coś we mnie umiera. Na początku tego głębokiego kryzysu zachowywałam się bardzo emocjonalnie, błagałam, krzyczałam, prosiłam, szantażowałam.. Nic to nie dało.. Teraz czuję jak codziennie narasta we mnie większy żal do męża, bo to właśnie on z wszystkich ludzi na świecie jako jedyny przysiegał mi miłość. Boję się, że też ogromny żal wkrótce przerodzi się w obojętność.
Moja wiara jest zbyt słaba chyba, by Zeniu potrafić przejąć Twoje myślenie. A może żal zbyt duży? Bo ja dla męża byłam w stanie zrobić wszystko, a on nie robi teraz nic.
Bo nawet gdybym chciała nie mam za bardzo gdzie odejść, a on wciąż daje mi do zrozumienia, że nie jestem u siebie. Potrzebuję oddechu, czasu, zatęsknienia, a tymczasem siedzę wciąż z nim w tym samym pokoju..

[aatka]

Rona, wiesz, coraz częściej myślę że takie oddalenie pomogłoby i nam. Mieszkając razem nie mamy szans zatęsknić, zapomnieć o tym co było nie halo. Wciąż budzą się te same żale i urazy.
Tylko..... jest też niestety taka możliwość iż okaże się że jednak łatwiej (nie lepiej) żyć osobno.... zwłaszcza naszym potłuczonym mężom. No i przede wszystkim - nie zrobię tego dzieciom. Niby duże, ale już i tak porządny zakręt mają za sobą, i nie zamierzam im następnego fundować. Skutki widać gołym okiem do dzisiaj. A z trzeciej strony - jeszcze kilka miesięcy temu widziały nas często przytulonych, całujących się. Widziały czułość i bliskość, to co przez całe swoje życie. Tak bardzo mi zależało żeby właśnie ten obraz rodziców w sobie zachowały. A mojemu małżonkowi tak bardzo to wisi, że mój żal do niego przybiera niebezpieczne rozmiary.

Rona, wiesz, coraz częściej myślę że takie oddalenie pomogłoby i nam. Mieszkając razem nie mamy szans zatęsknić, zapomnieć o tym co było nie halo. Wciąż budzą się te same żale i urazy.
Tylko..... jest też niestety taka możliwość iż okaże się że jednak łatwiej (nie lepiej) żyć osobno.... zwłaszcza naszym potłuczonym mężom. No i przede wszystkim - nie zrobię tego dzieciom. Niby duże, ale już i tak porządny zakręt mają za sobą, i nie zamierzam im następnego fundować. Skutki widać gołym okiem do dzisiaj. A z trzeciej strony - jeszcze kilka miesięcy temu widziały nas często przytulonych, całujących się. Widziały czułość i bliskość, to co przez całe swoje życie. Tak bardzo mi zależało żeby właśnie ten obraz rodziców w sobie zachowały. A mojemu małżonkowi tak bardzo to wisi, że mój żal do niego przybiera niebezpieczne rozmiary.

[zenia1780]

[zenia1780]

[grzegorz_]

Zenia
nie kazdy potrafi wpasc w religijne uniesienie w ktorym
pierwotny lem przed samotnoscia likwiduje relacja z Bogiem.
Wiekszosc ludzi stapa po ziemi i tu na ziemi chce szczescia

Zenia
nie kazdy potrafi wpasc w religijne uniesienie w ktorym
pierwotny lem przed samotnoscia likwiduje relacja z Bogiem.
Wiekszosc ludzi stapa po ziemi i tu na ziemi chce szczescia

[Mirakulum]

Grzegorz relacja z Bogiem nie polega na religijnym uniesieniu

I tu na ziemi można być szczęliwym w relacji z Bogiem

Grzegorz relacja z Bogiem nie polega na religijnym uniesieniu

I tu na ziemi można być szczęliwym w relacji z Bogiem

[DHL]

[AWS]