[aatka]

No jednak wcale nie przechlapane - niekochane przez małżonków górą - bo Twój sentyment zdecydowanie przeważa
O Bogu nie wspominam, bo to oczywiste że nas kocha. Podwójnie - również za te męskie egzemplarze które się nie bardzo udały..... Zwłaszcza te wszystkie biedne misie. I te ryczące pięćdziesiątki

No jednak wcale nie przechlapane - niekochane przez małżonków górą - bo Twój sentyment zdecydowanie przeważa
O Bogu nie wspominam, bo to oczywiste że nas kocha. Podwójnie - również za te męskie egzemplarze które się nie bardzo udały..... Zwłaszcza te wszystkie biedne misie. I te ryczące pięćdziesiątki

[Dabo]

[renta11]

niekochane górą! Dlaczego? - bo już się nie muszą obawiać że mąż przestanie kochać

Bardzo się pod tym podpisuję

Ja myślę Aatka, że mój mąż był poza domem za krótko, bo powinien być z pół roku. A przez ten czas winno się odbywać leczenie odrębne. I dopiero wtedy, oboje zdrowski, winniśmy się spotkać na nowo. A tak to najpierw mój mąż poczuł się strasznie samotny, a potem prawie codziennie jeździł na żagle, gdzie spotykał głównie młodszych od siebie. I ciągnął od nich energię i młodość, flirtował z młodymi laskami, i poczuł się tak, jakby dostał drugą młodość I w listopadzie wrócił do domu. A właśnie wtedy powinien zostać sam, na zimę w swojej kawalerce (gawrze), miałby wtedy szanse zatęsknić do rodziny i wrednej żony. Na razie leczy się pół roku i cały czas jest na etapie, że "g...łam go przez 20 lat, a on trwał" No to dzisiaj trzeba by go beatyfikować Dopiero jak zrozumie, że problem jest także w nim i zacznie prawdziwą pracę nad sobą, to po jakimś czasie będziemy mogli zacząć wspólną terapię.
Od miesiąca śpimy w osobnych pokojach, z mojej inicjatywy. Trzymam duży dystans, który także mnie był potrzebny. I jest dobrze. Ja się nie mogłam odnależć w tym, że on zewnętrznie jest ok, ale w środku obojętność aż piszczała. I robiłam cykliczne afery, kiedy zbyt dotykała mnie jego obojętność.
Mąż zainicjował dwie rozmowy, które kończyły się wzajemnymi oskarżeniami. Ja czułam się manipulowana przez niego, by przyznać, że całe małżeństwo było do de, że nie ma szans na wspólne życie, i obopólną decyzją się rozstajemy. Tak sobie to wymyślił. Obopólną
Więc zaproponowałam rozmowy w obecności fachowca. Od kilku dni mąż o tym myśli. Odpowie po wizycie u psychologa (w środę pewnie), bo tylko tam dowiaduje się, co myśli
Choć nie wiem, czy dla niego nie za wcześnie jeszcze. A mnie ciągle wmawia, że on chce być sam. Bo to wg niego usprawiedliwia wszystko. On przecież nie odchodzi do innej kobiety, ale chce być sam. Taki dobry jest Ale kiedy psycholog mu powie, że jest na tyle zdrowy, by szukać odpowiedniej panienki, to .... na ten tychmiast ruszy na łowy
Zaprawdę, byłoby śmieszne, gdyby nie było tak typowe. A ja popełniłam błąd wybierając ponad 20 lat temu 17-letniego chłopca, choć zaprawdę wyglądał wtedy na 28 lat. I niestety nawet nie mogę powiedzieć, że chociaż urósł przez te 20 lat.

niekochane górą! Dlaczego? - bo już się nie muszą obawiać że mąż przestanie kochać

Bardzo się pod tym podpisuję

Ja myślę Aatka, że mój mąż był poza domem za krótko, bo powinien być z pół roku. A przez ten czas winno się odbywać leczenie odrębne. I dopiero wtedy, oboje zdrowski, winniśmy się spotkać na nowo. A tak to najpierw mój mąż poczuł się strasznie samotny, a potem prawie codziennie jeździł na żagle, gdzie spotykał głównie młodszych od siebie. I ciągnął od nich energię i młodość, flirtował z młodymi laskami, i poczuł się tak, jakby dostał drugą młodość I w listopadzie wrócił do domu. A właśnie wtedy powinien zostać sam, na zimę w swojej kawalerce (gawrze), miałby wtedy szanse zatęsknić do rodziny i wrednej żony. Na razie leczy się pół roku i cały czas jest na etapie, że "g...łam go przez 20 lat, a on trwał" No to dzisiaj trzeba by go beatyfikować Dopiero jak zrozumie, że problem jest także w nim i zacznie prawdziwą pracę nad sobą, to po jakimś czasie będziemy mogli zacząć wspólną terapię.
Od miesiąca śpimy w osobnych pokojach, z mojej inicjatywy. Trzymam duży dystans, który także mnie był potrzebny. I jest dobrze. Ja się nie mogłam odnależć w tym, że on zewnętrznie jest ok, ale w środku obojętność aż piszczała. I robiłam cykliczne afery, kiedy zbyt dotykała mnie jego obojętność.
Mąż zainicjował dwie rozmowy, które kończyły się wzajemnymi oskarżeniami. Ja czułam się manipulowana przez niego, by przyznać, że całe małżeństwo było do de, że nie ma szans na wspólne życie, i obopólną decyzją się rozstajemy. Tak sobie to wymyślił. Obopólną
Więc zaproponowałam rozmowy w obecności fachowca. Od kilku dni mąż o tym myśli. Odpowie po wizycie u psychologa (w środę pewnie), bo tylko tam dowiaduje się, co myśli
Choć nie wiem, czy dla niego nie za wcześnie jeszcze. A mnie ciągle wmawia, że on chce być sam. Bo to wg niego usprawiedliwia wszystko. On przecież nie odchodzi do innej kobiety, ale chce być sam. Taki dobry jest Ale kiedy psycholog mu powie, że jest na tyle zdrowy, by szukać odpowiedniej panienki, to .... na ten tychmiast ruszy na łowy
Zaprawdę, byłoby śmieszne, gdyby nie było tak typowe. A ja popełniłam błąd wybierając ponad 20 lat temu 17-letniego chłopca, choć zaprawdę wyglądał wtedy na 28 lat. I niestety nawet nie mogę powiedzieć, że chociaż urósł przez te 20 lat.

[rona]

[aatka]

Renta, te wspólne leitmotivy naszych mężów ..... Może ich ze sobą poznamy? Jakby tak zamieszkali razem ..... Dogadaliby się na pewno. A przynajmniej w kwestii nieudanych małżeństw i wrednych żon U mnie też były próby wmawiania mi obopólnej decyzji i chęci bycia samemu. No i niszczenie jego rodziny to taki żelazny punkt programu. Nie powiem, żałuję bardzo pewnych swoich zachowań, ale wiem też że zawsze winne są dwie strony.
Rona, ja już nie takie słowa słyszałam, a potem teksty wiesz przecież że w złości różne rzeczy się wygaduje których się nie myśli No wiem, sama też tak mam. Renta gdzieś tu fajnie pisała - to tylko żałosne racjonalizowanie ich zachowań. Wybielanie swoich własnych grzeszków. Ja nie mówię że jestem idealna, jeszcze długo nie, ale przynajmniej potrafię się do tego przyznać, wziąć winę na siebie i próbować coś z tym zrobić, a nie tylko w kółko wyciągać prehistoryczne przewinienia.
Może nie powinnam, ale szczerze Wam napiszę - gdybym nie wróciła do bliskości z Bogiem, gdyby nie pomagał mi przez to wszystko przejść, gdybym nie była już innym człowiekiem, zaryzykowałabym jakiś fikcyjny romans. Fikcyjny, bo po pierwsze mam zasady, po drugie za bardzo kocham tego dorosłego chłopaczka w krótkich majtkach którym teraz jest mój mąż, po trzecie za bardzo siebie szanuję, a po czwarte wreszcie - mam totalne obrzydzenie do rodu męskiego w obecnej chwili. I mogę się założyć, że uczucia małżonka odżyłyby w tempie błyskawicznym..... U Was pewnie też tak by się zadziało.
Czasem myślę że jego wiedza na temat moich zasad działa tylko na jego korzyść.....
A niech mu tam, może kiedyś zmądrzeje. Ostatnio powiedział mi dowcip: jakie jest najpiękniejsze wyznanie miłości męża? Jego słowa: kochanie dzisiaj ja zmywam .....
Zmywa, sprząta, robi zakupy i gotuje codziennie ponieważ jest na dłuższym zwolnieniu. Więc powiedziałam: to ja już sobie sama pozmywam, a usłyszeć wolałabym coś znacznie bardziej romantycznego..... Bez echa, jak się możecie domyślić.

Renta, te wspólne leitmotivy naszych mężów ..... Może ich ze sobą poznamy? Jakby tak zamieszkali razem ..... Dogadaliby się na pewno. A przynajmniej w kwestii nieudanych małżeństw i wrednych żon U mnie też były próby wmawiania mi obopólnej decyzji i chęci bycia samemu. No i niszczenie jego rodziny to taki żelazny punkt programu. Nie powiem, żałuję bardzo pewnych swoich zachowań, ale wiem też że zawsze winne są dwie strony.
Rona, ja już nie takie słowa słyszałam, a potem teksty wiesz przecież że w złości różne rzeczy się wygaduje których się nie myśli No wiem, sama też tak mam. Renta gdzieś tu fajnie pisała - to tylko żałosne racjonalizowanie ich zachowań. Wybielanie swoich własnych grzeszków. Ja nie mówię że jestem idealna, jeszcze długo nie, ale przynajmniej potrafię się do tego przyznać, wziąć winę na siebie i próbować coś z tym zrobić, a nie tylko w kółko wyciągać prehistoryczne przewinienia.
Może nie powinnam, ale szczerze Wam napiszę - gdybym nie wróciła do bliskości z Bogiem, gdyby nie pomagał mi przez to wszystko przejść, gdybym nie była już innym człowiekiem, zaryzykowałabym jakiś fikcyjny romans. Fikcyjny, bo po pierwsze mam zasady, po drugie za bardzo kocham tego dorosłego chłopaczka w krótkich majtkach którym teraz jest mój mąż, po trzecie za bardzo siebie szanuję, a po czwarte wreszcie - mam totalne obrzydzenie do rodu męskiego w obecnej chwili. I mogę się założyć, że uczucia małżonka odżyłyby w tempie błyskawicznym..... U Was pewnie też tak by się zadziało.
Czasem myślę że jego wiedza na temat moich zasad działa tylko na jego korzyść.....
A niech mu tam, może kiedyś zmądrzeje. Ostatnio powiedział mi dowcip: jakie jest najpiękniejsze wyznanie miłości męża? Jego słowa: kochanie dzisiaj ja zmywam .....
Zmywa, sprząta, robi zakupy i gotuje codziennie ponieważ jest na dłuższym zwolnieniu. Więc powiedziałam: to ja już sobie sama pozmywam, a usłyszeć wolałabym coś znacznie bardziej romantycznego..... Bez echa, jak się możecie domyślić.

[renta11]

Aatka

No po prostu rozbroiłaś mnie. Bo ja też słyszałam, że różne słowa się mówi. A ostatnio, że co to właściwie jest miłość. Takie mówienie, potem wycofywanie się z tego i apiać od nowa.
Bez wódki nie rozbierzesz

I też miałam ochotę na romans, ale bardzo konkretny, bo łóżkowy. W końcu bez seksu 16 miesięcy to duży wyczyn. Ale podobne jak Ty mam myśli. Siebie człowiek nie przeskoczy.

Mojemu mężowi zabroniłam myć mój samochód, robić jedzenie itd. Bo też wolałabym coś innego. Bo to jest ZAMIAST. Choć jako Nałogowiec Unikający Bliskości w ten sposób okazuje coś na kształt przyzwyczajenia.

Jedyny plus to przeczytał artykuły o kryzysie wieku średniego i powiedział, że coś w tym jest. Kilka dni temu przesłałam mu mailem książkę "Toksyczna miłość" Mellody Pia i powiedział, że czyta. Niech czyta, może coś ciekawego wyczyta. Bo ja wyczytałam, że byłam i jestem jeszcze trochę (odnowiło się to od września ub r) Nałogowcem Kochania. Pracuję nad tym teraz. Intuicyjnie potrzebowałam dystansu i potem wyczytałam dlaczego.

Zastanawiam się, czy jest o co walczyć? Bo kolejnym etapem małych chłopców może być znalezienie "prawdziwej miłości" w wieku podobnym do emocjonalnego wieku naszych mężów, i wtedy mogę usłyszeć, że przecież już kilka lat temu chciałem Cię opuścić, ale tak prosiłaś. Więc pa. Czy można będzie mieć zaufanie, poczucie bezpieczeństwa przy boku niedojrzałego męża? Czy jego psychoterapia cokolwiek da?

Daj mi kryształową kulę, a powiem Ci....

Aatka

No po prostu rozbroiłaś mnie. Bo ja też słyszałam, że różne słowa się mówi. A ostatnio, że co to właściwie jest miłość. Takie mówienie, potem wycofywanie się z tego i apiać od nowa.
Bez wódki nie rozbierzesz

I też miałam ochotę na romans, ale bardzo konkretny, bo łóżkowy. W końcu bez seksu 16 miesięcy to duży wyczyn. Ale podobne jak Ty mam myśli. Siebie człowiek nie przeskoczy.

Mojemu mężowi zabroniłam myć mój samochód, robić jedzenie itd. Bo też wolałabym coś innego. Bo to jest ZAMIAST. Choć jako Nałogowiec Unikający Bliskości w ten sposób okazuje coś na kształt przyzwyczajenia.

Jedyny plus to przeczytał artykuły o kryzysie wieku średniego i powiedział, że coś w tym jest. Kilka dni temu przesłałam mu mailem książkę "Toksyczna miłość" Mellody Pia i powiedział, że czyta. Niech czyta, może coś ciekawego wyczyta. Bo ja wyczytałam, że byłam i jestem jeszcze trochę (odnowiło się to od września ub r) Nałogowcem Kochania. Pracuję nad tym teraz. Intuicyjnie potrzebowałam dystansu i potem wyczytałam dlaczego.

Zastanawiam się, czy jest o co walczyć? Bo kolejnym etapem małych chłopców może być znalezienie "prawdziwej miłości" w wieku podobnym do emocjonalnego wieku naszych mężów, i wtedy mogę usłyszeć, że przecież już kilka lat temu chciałem Cię opuścić, ale tak prosiłaś. Więc pa. Czy można będzie mieć zaufanie, poczucie bezpieczeństwa przy boku niedojrzałego męża? Czy jego psychoterapia cokolwiek da?

Daj mi kryształową kulę, a powiem Ci....

[zenia1780]

rona, bedziesz w sobotę na spotkaniu (o ile w ogóle jest, bo wcześniej ostatnio wyszłam i do końca nie wiem)?

rona, bedziesz w sobotę na spotkaniu (o ile w ogóle jest, bo wcześniej ostatnio wyszłam i do końca nie wiem)?

[rona]

Będę

Dziewczyny, to mój mąż poszedł jednak krok dalej.. On nic dla mnie nie robi. Zmywa, owszem, ale tylko swój talerz i kubek - mojego już nie ruszy. Nigdy nie gotował, nigdy nie sprzątał. Ostatnio nawet żarówkę wymieniałam sama ( i kupiłam ją też sama). On nigdy swoich słów nie żałuje, więc nie usłyszałam też "w złości różne rzeczy się mówi". Powiedział raz, że nie chce ze mną być, powiedział drugi - i tak jest.. Nawet gdyby kiedykolwiek pomyślał inaczej, to w życiu tego nie powie. Mój mąż NIGDY nie powiedział do mnie "przepraszam". Całe jego "staranie się" o nasz związek to fakt, że w ogóle jest ze mną fizycznie pod jednym dachem, i że nie przeniósł się ze spaniem na kanapę. Jego zdaniem to i tak dużo.

[ Dodano: 2014-04-29, 19:42 ]
Ps. A może by tak nie zaśmiecać wątku i przenieść dyskusję do nowego "Niekochane" - to taka moja sugestia do admina ??!!

Będę

Dziewczyny, to mój mąż poszedł jednak krok dalej.. On nic dla mnie nie robi. Zmywa, owszem, ale tylko swój talerz i kubek - mojego już nie ruszy. Nigdy nie gotował, nigdy nie sprzątał. Ostatnio nawet żarówkę wymieniałam sama ( i kupiłam ją też sama). On nigdy swoich słów nie żałuje, więc nie usłyszałam też "w złości różne rzeczy się mówi". Powiedział raz, że nie chce ze mną być, powiedział drugi - i tak jest.. Nawet gdyby kiedykolwiek pomyślał inaczej, to w życiu tego nie powie. Mój mąż NIGDY nie powiedział do mnie "przepraszam". Całe jego "staranie się" o nasz związek to fakt, że w ogóle jest ze mną fizycznie pod jednym dachem, i że nie przeniósł się ze spaniem na kanapę. Jego zdaniem to i tak dużo.

[ Dodano: 2014-04-29, 19:42 ]
Ps. A może by tak nie zaśmiecać wątku i przenieść dyskusję do nowego "Niekochane" - to taka moja sugestia do admina ??!!

[mgła1]

Przez Boga - kochane
Przez Maryję, Świętych - kochane
Przez swoich rodziców - kochane
Przez rodzeństwo - kochane
Przez dzieci - kochane
Przez przyjaciół - kochane
Przez nasze psy i koty - wręcz uwielbiane!

Rona...o co chodzi? Że niby mąż nie kocha?
Temat na ten wątek: "Niekochane"- nietrafiony.

Przez Boga - kochane
Przez Maryję, Świętych - kochane
Przez swoich rodziców - kochane
Przez rodzeństwo - kochane
Przez dzieci - kochane
Przez przyjaciół - kochane
Przez nasze psy i koty - wręcz uwielbiane!

Rona...o co chodzi? Że niby mąż nie kocha?
Temat na ten wątek: "Niekochane"- nietrafiony.

[rona]

[Jarek70]

Dziewczyny wy kochacie czy sie mscicie, bo już głupi jestem....

Dziewczyny wy kochacie czy sie mscicie, bo już głupi jestem....

[GregAN]

[zenia1780]

[renta11]

GregAn

No, rozbroiłeś mnie. Czytasz literalnie i bardzo dosłownie. I rachunki Ci się nie zgadzają

Męża poznałam oczywiście, jak on miał 28 lat. Mentalnie ma moim zdaniem 17, i wtedy też tyle mentalnie miał. Właśnie wtedy ja zostałam wdową. Pierwszego męża po jego śmierci nie byłam w stanie opłakać i odpowiednio przeżyć żałoby, zrobiłam to w psychoterapii dopiero 12 lat później. To była dla mnie trauma, bo umarł w wieku 29 lat i ja sobie z tym po prostu nie umiałam poradzić. Z drugim mężem jestem 22 lata. Ja mam 51 lat, a on 50. Więc co do rachunków, to już się chyba zgadzają.

Co do kochania, nie kochania naszego.

We mnie jest dużo złości do mojego męża i ogromnie dużo rozczarowania. Rozczarował mnie jako człowiek. Dla mnie nie jest do pojęcia, że skoro on się "odkochał" jak sam twierdzi, to jest to dla niego wystarczający powód do odejścia i rozwalenia rodziny.
Dla mnie nie jest to wystarczający powód, bo moim zdaniem jest coś takiego jak "odpowiedzialność" za rodzinę, małżonka, dzieci. Przez wszystkie lata usprawiedliwiałam wiele złych zachowań mojego męża (agresja, chamstwo, alkoholizm, flirty z kobietami) i tłumaczyłam sobie, że pod tym wszystkim jest on jednak dobrym i wartościowym człowiekiem. Bo rodzina, dzieci są dla niego najważniejsze. Mój syn (dziecko pierwszego męża) miał drugiego ojca, to była duża wartość dla mnie.

A po 21 wspólnych latach nagle okazuje się, że rodzina nie jest już dla mojego męża najważniejsza. Bo można skrzywdzić dwoje dzieci i małżonka tylko po to, by dążyć do realizowania swojego osobistego szczęścia (wpisz sobie tutaj cokolwiek). Wszystko to, co było jego ogromnym plusem w moich oczach i co zawsze przeważało bilans na plus - nagle okazuje się, że .... tego nie ma. Tak po prostu się skończyło.

Mój mąż się pogubił, widzę to. Robi bilans życia i winą za całe zło tego, co mu w życiu nie wyszło, obarczył mnie. Bo ona (ja) zła kobieta była. Więc wystarczy tylko zmienić "złą" kobietę na "dobrą" i jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki będzie dobrze. On w sobie winy nie widzi, przynajmniej do tej pory. Nawet ostatnio zaczyna twierdzić, że on nie jest alkoholikiem. I zaczyna znowu popijać (od czasu do czasu). Łudzi się, że może pić w sposób kontrolowany. Dobre jest to, że cały czas chodzi do psychologa (raz w tygodniu od pól roku) do Poradni A. U tego psychologa leczyła się jego mam przez wiele lat.

Wiesz, ja wiele rozumiem. Pogubienie, kryzys wieku średniego, odkochanie. Rozumiem, że on jeszcze jest w fazie zaprzeczenia (alkoholizmowi, jego problemom). Rozumiem, że psychoterapia - to czas. Dla jednych dzieje się szybciej, dla drugich wolniej. Ja już nawet nie staram się tego kontrolować, rozkminiać na czynniki pierwsze.

Ja już nawet zastanawiam się, czy chcę być z tak niedojrzałym i jak się ostatnio okazało nieodpowiedzialnym i już nawet nie wiem czy dobrym człowiekiem?

Ale daj mi człowieku prawo do "odreagowywania" na tym forum. Do wyładowywania swoich emocji. Staram się to robić w prześmiewczy, żartobliwy sposób. Lepiej, moim zdaniem, widzieć swojego męża chwilowo w "krótkich spodenkach" niż przekreślać go z powodu jego niedojrzałych i nieodpowiedzialnych zachowań.

Ja również chodzę na psychoterapię, bo od września ub roku jakby odnowiły się u mnie (uśpione od iluś lat po chodzeniu pewnie z 5 lat na Al-Anon) zachowania Nałogowca Kochania. Wiem, że są to usprawiedliwione totalnym odrzuceniem zachowania, i bardzo typowe dla kobiet w tej sytuacji. Ale .... zajmuję się sobą, widzę i znam swoje błędy z przeszłości, dbam o siebie, wracam do poczucia swojej wartości, widzę schematy zachowań swoich i męża, zmieniam siebie. Przypominam sobie i wracam do 12 kroków, czytam, zdrowieję po traumie odrzucenia, którą zafundował mi mój mąż. A jeszcze kilka lat temu (pewnie ze cztery) oboje mówiliśmy sobie, że toksyczny nasz związek już jest przeszłością, że trochę seks siadł, że zrobiło się trochę nudno, ale to jest normalne w zdrowym już związku ludzi po prawie 20 latach. I mnie było w tym normalnym, zdrowym związku bardzo dobrze. Czułam się po prostu rewelacyjnie, spokojna, zadowolona z życia kobieta mimo zewnętrznych niesprzyjających okoliczności (jego i moja praca). Mój mąż usiłował ze dwa razy mnie wrzucić na karuzelę (za każdym razem w okolicach Bożego Narodzenia), ale umiałam się przed tym obronić. Byłam zadowolona, że już potrafiłam się temu oprzeć i że jest tak zdrowo. I wtedy mój mąż zaczął się odkochiwać. Podejrzewam, że on się nie odnalazł w tej zdrowej atmosferze, bo on nic ze sobą nie robił (żadnej psychoterapii).
Od początku ubiegłego roku najpierw oddalił się fizycznie, emocjonalnie. Co miesiąc dwa spokojnie siadałam przy nim i mówiłam "Oddalasz się ode mnie, boli mnie to, pijesz za dużo, przemyśl to". I ... nic. A we wrześniu jego "nie kocham Cię, to małżeństwo wypaliło się". A ja myślałam, że on będzie mówił o swoim piciu, o pogubieniu się, o nieporadzeniu sobie z brakiem kariery zawodowej. A tu bęc, karuzela jak z piekła do Teksasu
I już nie potrafiłam się obronić. I razem na tej karuzeli kręciliśmy się pól roku.

Aż coś we mnie się zmieniło, jakaś klepka się spokojnie odblokowała i przestawiła w głowie. I znowu normalnieję, i wracam do siebie zdrowej (no prawie). I teraz to ja potrzebuję czasu. Bo ja nie chcę żyć cyklicznie na karuzeli, a nie wiem, czy z nim się da żyć zdrowo. Bo jeszcze zostało mu np. wsadzenie mnie na karuzelę poprzez znalezienie sobie kochanki. Niby chodzi do psychologa, ale czy i kiedy może wyzdrowieć? To lata pracy, wiem po sobie (w sumie pewnie z 10 lat mi to zajęło). Myślałam, że jestem zdrowa, a tu "nie kocham Cię" i ja znów na karuzeli.

Więc, czy to ma sens?

Daję czasowi czas. SOBIE i dla SIEBIE.

Ale pozwól mi spuszczać "parę" z nadmiernych emocji, nie robię nikomu tym krzywdy. Mój mąż tego nie czyta, jestem anonimowa. Nie jestem specjalnie religijna (w tradycyjny sposób), choć chciałabym być. Zazdroszczę tym,którzy w wierze i religii znajdują siłę.

Mgła
Jestem kochana przez kilka osób, ale nie przez męźczyznę, męża. Ale masz rację "niekochane" brzmi perjoratywnie.

Rona
Wymyślmy coś innego. Cholipka nie mam pomysłu na ten moment. Ale może na inny moment będę miała. Może "Klub wzgardzonych przez męża żon"

[ Dodano: 2014-04-30, 09:06 ]
Zeniu

Bardzo mądry, dojrzały i pełen empatii wpis.

Kochanie bez oczekiwań, dawanie z siebie ... pomimo.

bardzo trudne i bardzo dojrzałe. Do tego trzeba po prostu ..... dorosnąć

GregAn

No, rozbroiłeś mnie. Czytasz literalnie i bardzo dosłownie. I rachunki Ci się nie zgadzają

Męża poznałam oczywiście, jak on miał 28 lat. Mentalnie ma moim zdaniem 17, i wtedy też tyle mentalnie miał. Właśnie wtedy ja zostałam wdową. Pierwszego męża po jego śmierci nie byłam w stanie opłakać i odpowiednio przeżyć żałoby, zrobiłam to w psychoterapii dopiero 12 lat później. To była dla mnie trauma, bo umarł w wieku 29 lat i ja sobie z tym po prostu nie umiałam poradzić. Z drugim mężem jestem 22 lata. Ja mam 51 lat, a on 50. Więc co do rachunków, to już się chyba zgadzają.

Co do kochania, nie kochania naszego.

We mnie jest dużo złości do mojego męża i ogromnie dużo rozczarowania. Rozczarował mnie jako człowiek. Dla mnie nie jest do pojęcia, że skoro on się "odkochał" jak sam twierdzi, to jest to dla niego wystarczający powód do odejścia i rozwalenia rodziny.
Dla mnie nie jest to wystarczający powód, bo moim zdaniem jest coś takiego jak "odpowiedzialność" za rodzinę, małżonka, dzieci. Przez wszystkie lata usprawiedliwiałam wiele złych zachowań mojego męża (agresja, chamstwo, alkoholizm, flirty z kobietami) i tłumaczyłam sobie, że pod tym wszystkim jest on jednak dobrym i wartościowym człowiekiem. Bo rodzina, dzieci są dla niego najważniejsze. Mój syn (dziecko pierwszego męża) miał drugiego ojca, to była duża wartość dla mnie.

A po 21 wspólnych latach nagle okazuje się, że rodzina nie jest już dla mojego męża najważniejsza. Bo można skrzywdzić dwoje dzieci i małżonka tylko po to, by dążyć do realizowania swojego osobistego szczęścia (wpisz sobie tutaj cokolwiek). Wszystko to, co było jego ogromnym plusem w moich oczach i co zawsze przeważało bilans na plus - nagle okazuje się, że .... tego nie ma. Tak po prostu się skończyło.

Mój mąż się pogubił, widzę to. Robi bilans życia i winą za całe zło tego, co mu w życiu nie wyszło, obarczył mnie. Bo ona (ja) zła kobieta była. Więc wystarczy tylko zmienić "złą" kobietę na "dobrą" i jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki będzie dobrze. On w sobie winy nie widzi, przynajmniej do tej pory. Nawet ostatnio zaczyna twierdzić, że on nie jest alkoholikiem. I zaczyna znowu popijać (od czasu do czasu). Łudzi się, że może pić w sposób kontrolowany. Dobre jest to, że cały czas chodzi do psychologa (raz w tygodniu od pól roku) do Poradni A. U tego psychologa leczyła się jego mam przez wiele lat.

Wiesz, ja wiele rozumiem. Pogubienie, kryzys wieku średniego, odkochanie. Rozumiem, że on jeszcze jest w fazie zaprzeczenia (alkoholizmowi, jego problemom). Rozumiem, że psychoterapia - to czas. Dla jednych dzieje się szybciej, dla drugich wolniej. Ja już nawet nie staram się tego kontrolować, rozkminiać na czynniki pierwsze.

Ja już nawet zastanawiam się, czy chcę być z tak niedojrzałym i jak się ostatnio okazało nieodpowiedzialnym i już nawet nie wiem czy dobrym człowiekiem?

Ale daj mi człowieku prawo do "odreagowywania" na tym forum. Do wyładowywania swoich emocji. Staram się to robić w prześmiewczy, żartobliwy sposób. Lepiej, moim zdaniem, widzieć swojego męża chwilowo w "krótkich spodenkach" niż przekreślać go z powodu jego niedojrzałych i nieodpowiedzialnych zachowań.

Ja również chodzę na psychoterapię, bo od września ub roku jakby odnowiły się u mnie (uśpione od iluś lat po chodzeniu pewnie z 5 lat na Al-Anon) zachowania Nałogowca Kochania. Wiem, że są to usprawiedliwione totalnym odrzuceniem zachowania, i bardzo typowe dla kobiet w tej sytuacji. Ale .... zajmuję się sobą, widzę i znam swoje błędy z przeszłości, dbam o siebie, wracam do poczucia swojej wartości, widzę schematy zachowań swoich i męża, zmieniam siebie. Przypominam sobie i wracam do 12 kroków, czytam, zdrowieję po traumie odrzucenia, którą zafundował mi mój mąż. A jeszcze kilka lat temu (pewnie ze cztery) oboje mówiliśmy sobie, że toksyczny nasz związek już jest przeszłością, że trochę seks siadł, że zrobiło się trochę nudno, ale to jest normalne w zdrowym już związku ludzi po prawie 20 latach. I mnie było w tym normalnym, zdrowym związku bardzo dobrze. Czułam się po prostu rewelacyjnie, spokojna, zadowolona z życia kobieta mimo zewnętrznych niesprzyjających okoliczności (jego i moja praca). Mój mąż usiłował ze dwa razy mnie wrzucić na karuzelę (za każdym razem w okolicach Bożego Narodzenia), ale umiałam się przed tym obronić. Byłam zadowolona, że już potrafiłam się temu oprzeć i że jest tak zdrowo. I wtedy mój mąż zaczął się odkochiwać. Podejrzewam, że on się nie odnalazł w tej zdrowej atmosferze, bo on nic ze sobą nie robił (żadnej psychoterapii).
Od początku ubiegłego roku najpierw oddalił się fizycznie, emocjonalnie. Co miesiąc dwa spokojnie siadałam przy nim i mówiłam "Oddalasz się ode mnie, boli mnie to, pijesz za dużo, przemyśl to". I ... nic. A we wrześniu jego "nie kocham Cię, to małżeństwo wypaliło się". A ja myślałam, że on będzie mówił o swoim piciu, o pogubieniu się, o nieporadzeniu sobie z brakiem kariery zawodowej. A tu bęc, karuzela jak z piekła do Teksasu
I już nie potrafiłam się obronić. I razem na tej karuzeli kręciliśmy się pól roku.

Aż coś we mnie się zmieniło, jakaś klepka się spokojnie odblokowała i przestawiła w głowie. I znowu normalnieję, i wracam do siebie zdrowej (no prawie). I teraz to ja potrzebuję czasu. Bo ja nie chcę żyć cyklicznie na karuzeli, a nie wiem, czy z nim się da żyć zdrowo. Bo jeszcze zostało mu np. wsadzenie mnie na karuzelę poprzez znalezienie sobie kochanki. Niby chodzi do psychologa, ale czy i kiedy może wyzdrowieć? To lata pracy, wiem po sobie (w sumie pewnie z 10 lat mi to zajęło). Myślałam, że jestem zdrowa, a tu "nie kocham Cię" i ja znów na karuzeli.

Więc, czy to ma sens?

Daję czasowi czas. SOBIE i dla SIEBIE.

Ale pozwól mi spuszczać "parę" z nadmiernych emocji, nie robię nikomu tym krzywdy. Mój mąż tego nie czyta, jestem anonimowa. Nie jestem specjalnie religijna (w tradycyjny sposób), choć chciałabym być. Zazdroszczę tym,którzy w wierze i religii znajdują siłę.

Mgła
Jestem kochana przez kilka osób, ale nie przez męźczyznę, męża. Ale masz rację "niekochane" brzmi perjoratywnie.

Rona
Wymyślmy coś innego. Cholipka nie mam pomysłu na ten moment. Ale może na inny moment będę miała. Może "Klub wzgardzonych przez męża żon"

[ Dodano: 2014-04-30, 09:06 ]
Zeniu

Bardzo mądry, dojrzały i pełen empatii wpis.

Kochanie bez oczekiwań, dawanie z siebie ... pomimo.

bardzo trudne i bardzo dojrzałe. Do tego trzeba po prostu ..... dorosnąć