[Grażynka]

Wiesz, nie ma takiego psychologa raczej, co uratuje małżeństwo w którym jeden z małżonków nie chce ratować... cudów nie ma... chyba, że u Boga...

Wiesz, nie ma takiego psychologa raczej, co uratuje małżeństwo w którym jeden z małżonków nie chce ratować... cudów nie ma... chyba, że u Boga...

[Anez]

A ja znam przypadek, spoza forum, gdzie wytrwałość i upór przyniosły dobry rezultat. Odmowa rozwodu przez jedną ze stron (powody podobne jak przytoczyłeś, tj. chęć ratowania, trawania) bardzo wręcz rozsierdziły drugą stronę, bo nie udało się najłatwiejsze rozwiązanie "za zgodą obu stron". Padło wiele przykrego. I nie uchroniło to przed rozpadem, ale po 2 latach ... nastąpiło nieoczekiwane "nawrócenie" i powrót "marnotrawnego".
Dziś są razem i miło na nich patrzeć, bo przeżywają drugą młodość i miłość.
Nie działo się to ot tak sobie. Poskutkowały wytrwałe modlitwy (wielu ludzi)
i wierność sakramentowi strony porzuconej.
U Boga nie ma rzeczy niemozliwych. A może małżonek czasem musi odejść, by się przekonać, że popełnia błąd.

A ja znam przypadek, spoza forum, gdzie wytrwałość i upór przyniosły dobry rezultat. Odmowa rozwodu przez jedną ze stron (powody podobne jak przytoczyłeś, tj. chęć ratowania, trawania) bardzo wręcz rozsierdziły drugą stronę, bo nie udało się najłatwiejsze rozwiązanie "za zgodą obu stron". Padło wiele przykrego. I nie uchroniło to przed rozpadem, ale po 2 latach ... nastąpiło nieoczekiwane "nawrócenie" i powrót "marnotrawnego".
Dziś są razem i miło na nich patrzeć, bo przeżywają drugą młodość i miłość.
Nie działo się to ot tak sobie. Poskutkowały wytrwałe modlitwy (wielu ludzi)
i wierność sakramentowi strony porzuconej.
U Boga nie ma rzeczy niemozliwych. A może małżonek czasem musi odejść, by się przekonać, że popełnia błąd.

[kasia]

Piękne świadectwo

Piękne świadectwo

[renia]

ja chciała bym ci podpowiedzieć jeszcze coś 40-latku.... nie wsłuchuj się tak bardzo w każde słowo twojej żony, choć wiem że każda rozmowa z nią jest dla ciebie nadzieją że będzie lepiej, potraktuj ją teraz jak kogoś "nie zupełnie przy zdrowych zmysłach" lub jak kogoś chorego, na kim będziesz mógł polegać dopiero wtedy gdy wyzdrowieje...a choroba jest i ciężka i przewlekła, to znaczt , że najlepszym lekarstwem na nią jest czas... Jeśli będziesz cierpliwy i wytrwały to zanim się spostrzeżesz żona wyzdrowieje....
piszę to bazując na własnych doświadczeniach, ja też "zachorowałam" na tę przypadłość, też byłam zakochana w facecie z netu, też były gorące wyznania, płomienne uczucia.... i czułam się piękna, pożądana, kochana..... motylki i tp były chyba bardziej intensywne niż w latach młodości, słowem bajka... A mąż, dzieci...? To się nie liczyło, a nawet potrafiłam znaleźć usprawiedliwienie na moje zauroczenie, potrafiłam się usprawiedliwić, że przecież gdyby on był taki dla mnie jak ten mężczyzna z netu, to nie zainteresowała bym się nim...dlaczego nie był dla mnie taki czuły, miły, dlaczego nie był taki dowcipny....i co może dla facetów jest ważne zupełnie nie liczyło się to że nie jest taki przystojny jak mój mąż, to było nie istotne, najważniejsze było to jak na mnie patrzył, co o mnie mówił i to że mnie ROZUMIAŁ!!!.....może trochę za bardzo się rozpisuję, ale myślę, że coś w tym stylu przeżywa twoja żona....
Dla mnie lekarstwem był czas ...i wiara. gdyby nie to być może już oboje byli byśmy razem rozbijając dwa małżeńsstwa...
A czas powoli odsłaniał prawdę tej chorej sytuacji, najgorzej było w sobotę wieczorem, gdy wiedziałam że na drugi dzień pójdę z rodziną z dziećmi do kościoła....czułam się jak najgorsza szmata, właśnie tam w kościele czułam prawdziwy ciężar moich grzechów...
I powiem ci że im gorzej dzieje się w małżeństwie tym łatwiej jest się usprawiedliwić...
Z tego co opisałeś twoja żona poprostu od rzeczy wygaduje głupstwa tylko po to, żeby ci dokuczyć, dogryźć, dlatego nie prowokuj takich rozmów, raczej pokazuj postawą, uśmiechem, dobrym słowem, że jesteś dobrym ojcem , a jeśli dasz radę to i mężem....zapewniam cię, że ona to zauważy, może nic nie mówić ale na pewno to dostrzeże,nawet jeśli początkowo będzie bardziej agresywna, krzykliwa, to tylko dla tego żeby zagłuszyć swoje wyżuty sumienia,prawda sama się obroni,
i tak logicznie pomyśl jaki facet chciałby się zajmować trójką nie swoich dzieci? sam widzisz, że to absurd... On też tak jak twoja żona czuje się dowartościowany, podziwiany, lepszy bo młodsza kobieta się nim zainteresowała....dlatego związek twojej żony z nim ma praktycznie zerowe szanse....myślę o stałym związku.
I naprawdę uwierz, nie słuchaj teraz tego co ona wygaduje, to jest jak bredzenie w gorączce... to przejdzie, tylko daj czasowi czas.
I jeszcze coś to że tu trafiłeś to nie przypadek....to znak że Bóg działa
I nie chcę cię przerażać, ale to co się dzieje potem, po otrzeźwieniu jest o wiele gorsze, nawet jeżeli ty będziesz wspaniałomyślny i jej wybaczysz, ona tak łatwo nie przejdzie nad tym do porządku dziennego....wyżuty sumienia i sama myśl że było się tak głupią toważyszą zawsze i wszędzie i potrafią zabić każdą radość..... będzie potrzebowała bardzo dużo twojej miłości i cierpliwości....
Będę pamiętać w modlitwie....

ja chciała bym ci podpowiedzieć jeszcze coś 40-latku.... nie wsłuchuj się tak bardzo w każde słowo twojej żony, choć wiem że każda rozmowa z nią jest dla ciebie nadzieją że będzie lepiej, potraktuj ją teraz jak kogoś "nie zupełnie przy zdrowych zmysłach" lub jak kogoś chorego, na kim będziesz mógł polegać dopiero wtedy gdy wyzdrowieje...a choroba jest i ciężka i przewlekła, to znaczt , że najlepszym lekarstwem na nią jest czas... Jeśli będziesz cierpliwy i wytrwały to zanim się spostrzeżesz żona wyzdrowieje....
piszę to bazując na własnych doświadczeniach, ja też "zachorowałam" na tę przypadłość, też byłam zakochana w facecie z netu, też były gorące wyznania, płomienne uczucia.... i czułam się piękna, pożądana, kochana..... motylki i tp były chyba bardziej intensywne niż w latach młodości, słowem bajka... A mąż, dzieci...? To się nie liczyło, a nawet potrafiłam znaleźć usprawiedliwienie na moje zauroczenie, potrafiłam się usprawiedliwić, że przecież gdyby on był taki dla mnie jak ten mężczyzna z netu, to nie zainteresowała bym się nim...dlaczego nie był dla mnie taki czuły, miły, dlaczego nie był taki dowcipny....i co może dla facetów jest ważne zupełnie nie liczyło się to że nie jest taki przystojny jak mój mąż, to było nie istotne, najważniejsze było to jak na mnie patrzył, co o mnie mówił i to że mnie ROZUMIAŁ!!!.....może trochę za bardzo się rozpisuję, ale myślę, że coś w tym stylu przeżywa twoja żona....
Dla mnie lekarstwem był czas ...i wiara. gdyby nie to być może już oboje byli byśmy razem rozbijając dwa małżeńsstwa...
A czas powoli odsłaniał prawdę tej chorej sytuacji, najgorzej było w sobotę wieczorem, gdy wiedziałam że na drugi dzień pójdę z rodziną z dziećmi do kościoła....czułam się jak najgorsza szmata, właśnie tam w kościele czułam prawdziwy ciężar moich grzechów...
I powiem ci że im gorzej dzieje się w małżeństwie tym łatwiej jest się usprawiedliwić...
Z tego co opisałeś twoja żona poprostu od rzeczy wygaduje głupstwa tylko po to, żeby ci dokuczyć, dogryźć, dlatego nie prowokuj takich rozmów, raczej pokazuj postawą, uśmiechem, dobrym słowem, że jesteś dobrym ojcem , a jeśli dasz radę to i mężem....zapewniam cię, że ona to zauważy, może nic nie mówić ale na pewno to dostrzeże,nawet jeśli początkowo będzie bardziej agresywna, krzykliwa, to tylko dla tego żeby zagłuszyć swoje wyżuty sumienia,prawda sama się obroni,
i tak logicznie pomyśl jaki facet chciałby się zajmować trójką nie swoich dzieci? sam widzisz, że to absurd... On też tak jak twoja żona czuje się dowartościowany, podziwiany, lepszy bo młodsza kobieta się nim zainteresowała....dlatego związek twojej żony z nim ma praktycznie zerowe szanse....myślę o stałym związku.
I naprawdę uwierz, nie słuchaj teraz tego co ona wygaduje, to jest jak bredzenie w gorączce... to przejdzie, tylko daj czasowi czas.
I jeszcze coś to że tu trafiłeś to nie przypadek....to znak że Bóg działa
I nie chcę cię przerażać, ale to co się dzieje potem, po otrzeźwieniu jest o wiele gorsze, nawet jeżeli ty będziesz wspaniałomyślny i jej wybaczysz, ona tak łatwo nie przejdzie nad tym do porządku dziennego....wyżuty sumienia i sama myśl że było się tak głupią toważyszą zawsze i wszędzie i potrafią zabić każdą radość..... będzie potrzebowała bardzo dużo twojej miłości i cierpliwości....
Będę pamiętać w modlitwie....

[40latek]

...

...

[amelka00]

40 latek napwno twoja żona też potrzebuje czasu żeby to sobie wszystko poukładać.Bądź cierpliwy , czas goi rany. Najważniejsze że rozmawiacie , robicie wszystko razem, pomagacie sobie. trzymam kciuki ......

40 latek napwno twoja żona też potrzebuje czasu żeby to sobie wszystko poukładać.Bądź cierpliwy , czas goi rany. Najważniejsze że rozmawiacie , robicie wszystko razem, pomagacie sobie. trzymam kciuki ......

[40latek]

...

...

[aggii]

Witaj.
Czytając Twoją wypowiedź, czuję, jakby to pisał mój mąż. Było dokładnie tak samo, nie robił nic, miał gdzieś zycie. Tylko wiesz co, na moje prośby o zmianę - on milczał, nie rozmawialiśmy, nie dyskutowaliśmy. Żeby cokolwiek dowiedziec sie o mężu, musiałam czytac jego osobiste notatki.
Niestety, mąż posunął się dalej, niż Ty - zaczął brac leki otumaniające i pic alkohol. Naraził córeczkę naszą na najgorsze. Mając u boku Rodziców, kazałam mu się wyprowadzić - mogłam to zrobić, bo nie mamy własnego domu.
Wiem, co czuje Twoja żona. Ja jestem zdruzgotana tym, co się w naszym małżeństwie wydarzyło. Niestety, ja próbowałam mu pomóc - on nie chciał. Nie chciało mu sie czerpać radości z życia i dlatego albo przesypiał całe dnie, albo gapił się w komputer. Ze mną czasu w ogóle nie spędzał - chyba, że raz na jakis czas jakiś film oglądnęliśmy wspólnie. I to wszystko. Nasz związek to czysta fikcja. Mój mąż się stoczył, osiągnął dno a ja teraz nie mogę mu podać ręki, bo musze patrzeć też na swoje życie. Jestem młoda i moge je sobie jeszcze poukładac, bo jestem zdrowa, pogodna z natury. Mąż musi sam na nogi stanąć i zobaczyć co stracił.
Tobie udało się nie stoczyć jeszcze, więc możesz walczyć. Tylko musisz dać żonie czas. Ona jest zagubiona, ma dosyć takiego życia. Chce radości, chce się cieszyc z życia. Tak jak jej koleżanki. Chce wychodzić na spacery, do kawiarni, mieć przyjaciół. Chce mieć wspólne z Tobą pasje. Śmiac się razem i płakać. Chce tego, co było w okresie narzeczeństwa. Bycia razem. Przez lata życia w pewnym sensie w samotności, licząc tylko na siebie nie możesz wymagać, że się przełamie. Że po kilku tygodniach stwierdzi, że wszystko jest OK. Na to potrzeba czasu, nawet kilku miesięcy, a czasem i więcej. Mówię to ze swojego punktu widzenia, bo czuję się podobnie jak Twoja żona. Zawiedziona, rozgoyczona, okłamana, pozbawiona wsparcia.
Życzę powodzenia. Trzymajcie się mocno i patrzcie najpierw na dzieci ...

Witaj.
Czytając Twoją wypowiedź, czuję, jakby to pisał mój mąż. Było dokładnie tak samo, nie robił nic, miał gdzieś zycie. Tylko wiesz co, na moje prośby o zmianę - on milczał, nie rozmawialiśmy, nie dyskutowaliśmy. Żeby cokolwiek dowiedziec sie o mężu, musiałam czytac jego osobiste notatki.
Niestety, mąż posunął się dalej, niż Ty - zaczął brac leki otumaniające i pic alkohol. Naraził córeczkę naszą na najgorsze. Mając u boku Rodziców, kazałam mu się wyprowadzić - mogłam to zrobić, bo nie mamy własnego domu.
Wiem, co czuje Twoja żona. Ja jestem zdruzgotana tym, co się w naszym małżeństwie wydarzyło. Niestety, ja próbowałam mu pomóc - on nie chciał. Nie chciało mu sie czerpać radości z życia i dlatego albo przesypiał całe dnie, albo gapił się w komputer. Ze mną czasu w ogóle nie spędzał - chyba, że raz na jakis czas jakiś film oglądnęliśmy wspólnie. I to wszystko. Nasz związek to czysta fikcja. Mój mąż się stoczył, osiągnął dno a ja teraz nie mogę mu podać ręki, bo musze patrzeć też na swoje życie. Jestem młoda i moge je sobie jeszcze poukładac, bo jestem zdrowa, pogodna z natury. Mąż musi sam na nogi stanąć i zobaczyć co stracił.
Tobie udało się nie stoczyć jeszcze, więc możesz walczyć. Tylko musisz dać żonie czas. Ona jest zagubiona, ma dosyć takiego życia. Chce radości, chce się cieszyc z życia. Tak jak jej koleżanki. Chce wychodzić na spacery, do kawiarni, mieć przyjaciół. Chce mieć wspólne z Tobą pasje. Śmiac się razem i płakać. Chce tego, co było w okresie narzeczeństwa. Bycia razem. Przez lata życia w pewnym sensie w samotności, licząc tylko na siebie nie możesz wymagać, że się przełamie. Że po kilku tygodniach stwierdzi, że wszystko jest OK. Na to potrzeba czasu, nawet kilku miesięcy, a czasem i więcej. Mówię to ze swojego punktu widzenia, bo czuję się podobnie jak Twoja żona. Zawiedziona, rozgoyczona, okłamana, pozbawiona wsparcia.
Życzę powodzenia. Trzymajcie się mocno i patrzcie najpierw na dzieci ...

[40latek]

...

...

[lagerg]

40latek, gdybym chciał opowiedzieć swoją historię to brzmiałaby bardzo podobnie do Twojej. Jeśli chcesz to poczytaj. Pod pewnym względami jesteśmy również podobni i stąd ten sam problem, który pojawił się w Twoim i moim życiu. .
Nie wiem w jaki sposób prowadzisz walkę o żonę, ale co Ci mogę poradzić to nie słuchaj rad nikogo, wsłuchiwać się w siebie i w to co mówi do Ciebie Bóg. Poza tym dobrze jest oprócz zmian wewnątrz wprowadzić kilka zmian na zewnątrz (wygląd, styl ubierania, przyzwyczajenia, obyczaje, zachowania).Swego czasu przemiłe panie na forum rzuciły mi kilka propozycji, z których skorzystałem. Nic na siłę i nie rewolucyjnie,bo to nie przynosi efektów.
Widzę, że macie wciąż czas dla siebie więc warto być cierpliwym ( o wiem! jak trudno , sam należałem do bardzo gwałtownych ludzi i bardzo nerwowych), gdyż tylko w taki sposób masz szansę cokolwiek osiągnąć. Mieszkajcie ze sobą jak najdłużej i rozmawiajcie jak najwięcej (tylko gdy obydwoje będziecie mieli ochotę) , nawet jeśli często jedynym tematem będą rozmowy o sprawach codziennych. Ale na szczęście macie dzieci ( i to jest temat neutralny, a można na nim długo się skupiać).
Wierzę, że postawa Twojej żony będzie się powoli zmieniać. Rozumiem Twoje zdezorientowanie postawą żony, gdy mówi o rozwodzie, a z drugiej strony jest w stosunku do Ciebie miła i uczynna. Sam do dzisiaj tego nie rozumiem. Ja takie zachowanie oceniałem jako osłodę rozwodu, chęć pozostawienia dobrego wrażenia w celu utrzymania dobrych stosunków po rozwodzie. Do dzisiaj nie mogę rozgryźć zachowania mojej żony, ale wiem już, że nie warto za bardzo się skupiać na myśleniu o przeszłości, analizowaniu takich zachowań. Bardziej efektywne jest skupianie się na swoich relacjach z Bogiem, swoim zachowaniu i myśleniu. To przynosi efekty, aczkolwiek w dłuższej perpektywie czasu. Daje Ci radość z życia, sprawia, że nowa sytuacja nie wydaje się aż tak zła, daje siłę w trudnych sytuacja , siłę do walki, siłę do uśmiechania się i cieszenia z prostych rzeczy.
Życzę Ci powodzenia, bo wiem że jesteś na wygranej pozycji bo za sobą masz nie byle kogo, a Boga. I pamiętaj o tym. I przypominaj czasem mi, gdybym zapomniał

40latek, gdybym chciał opowiedzieć swoją historię to brzmiałaby bardzo podobnie do Twojej. Jeśli chcesz to poczytaj. Pod pewnym względami jesteśmy również podobni i stąd ten sam problem, który pojawił się w Twoim i moim życiu. .
Nie wiem w jaki sposób prowadzisz walkę o żonę, ale co Ci mogę poradzić to nie słuchaj rad nikogo, wsłuchiwać się w siebie i w to co mówi do Ciebie Bóg. Poza tym dobrze jest oprócz zmian wewnątrz wprowadzić kilka zmian na zewnątrz (wygląd, styl ubierania, przyzwyczajenia, obyczaje, zachowania).Swego czasu przemiłe panie na forum rzuciły mi kilka propozycji, z których skorzystałem. Nic na siłę i nie rewolucyjnie,bo to nie przynosi efektów.
Widzę, że macie wciąż czas dla siebie więc warto być cierpliwym ( o wiem! jak trudno , sam należałem do bardzo gwałtownych ludzi i bardzo nerwowych), gdyż tylko w taki sposób masz szansę cokolwiek osiągnąć. Mieszkajcie ze sobą jak najdłużej i rozmawiajcie jak najwięcej (tylko gdy obydwoje będziecie mieli ochotę) , nawet jeśli często jedynym tematem będą rozmowy o sprawach codziennych. Ale na szczęście macie dzieci ( i to jest temat neutralny, a można na nim długo się skupiać).
Wierzę, że postawa Twojej żony będzie się powoli zmieniać. Rozumiem Twoje zdezorientowanie postawą żony, gdy mówi o rozwodzie, a z drugiej strony jest w stosunku do Ciebie miła i uczynna. Sam do dzisiaj tego nie rozumiem. Ja takie zachowanie oceniałem jako osłodę rozwodu, chęć pozostawienia dobrego wrażenia w celu utrzymania dobrych stosunków po rozwodzie. Do dzisiaj nie mogę rozgryźć zachowania mojej żony, ale wiem już, że nie warto za bardzo się skupiać na myśleniu o przeszłości, analizowaniu takich zachowań. Bardziej efektywne jest skupianie się na swoich relacjach z Bogiem, swoim zachowaniu i myśleniu. To przynosi efekty, aczkolwiek w dłuższej perpektywie czasu. Daje Ci radość z życia, sprawia, że nowa sytuacja nie wydaje się aż tak zła, daje siłę w trudnych sytuacja , siłę do walki, siłę do uśmiechania się i cieszenia z prostych rzeczy.
Życzę Ci powodzenia, bo wiem że jesteś na wygranej pozycji bo za sobą masz nie byle kogo, a Boga. I pamiętaj o tym. I przypominaj czasem mi, gdybym zapomniał

[Ewcia]

Od jakiegoś czasu śledzę Wasze wypowiedzi … znalazłam tę stronkę, szukając pomocy, ukojenia, wyciszenia … Chciałabym opowiedzieć moją historię – chociaż ona jest tak berdzo podobna do przeczytanych na forum. Mój mąż zakochał się w „internetowej dziewczynie”. Mamy dwoje dzieci i ona ma męża i dwoje dzieci. Dwie rodziny na rozdrożu i czworo skrzywdzonych dzieci … Powiedział, że mnie nie kocha, tylko ją. Ona nie ma względem niego żadnych oczekiwań, zrobi dla niego wszystko, a ja cóż … ciągle się czegoś czepiam, ciągle mam jakieś wymagania – on nie może i nie chce im sprostać.
Powiedział, że nasze 10 lat małżeństwa, to patolgia. Wypaliły się wszelkie jego uczucia do mnie i to jest również moja wina, bo gdyby czuł się w domu szczęśliwy, to nie szukałby innej. Dla mnie to było 10 szczęśliwych lat i myślę, że to zrzucanie winy na mnie, to po prostu usprawiedliwianie się. Jak powiedziałam, że wiem o zdradzie – najpierw zaprzeczał, a później przyznał się do wszystkiego. Powiedziałam, że ma się wyprowadzić, ale ani drgnął. Powiedział, że zostaje ze względu na dzieci, ale mnie nie kocha.
Chciałam dodać, że m. in. przez ten romans zadłużył firmę. Nie ma pieniędzy, tylko długi. Ja noszę na barkach utrzymanie domu i wszelkie obowiązki. On prowadził firmę i od czasu do czasu zajmował się dziećmi. Miał i ma stabilizację, bo nie interesowało go utrzymanie domu, opłaty itp.
Mam nieodpartą chęć wyrzucić go z domu, żeby docenił co ma … Powiedzcie, czy taki zimny prysznic może go skłonić do refleksji ?
Nie napisałam najważniejszego – kocham go pomimo wszystko … tyle, że nie wiem co zrobić, żeby się opamiętał ...
Proszę o rady !!!

Od jakiegoś czasu śledzę Wasze wypowiedzi … znalazłam tę stronkę, szukając pomocy, ukojenia, wyciszenia … Chciałabym opowiedzieć moją historię – chociaż ona jest tak berdzo podobna do przeczytanych na forum. Mój mąż zakochał się w „internetowej dziewczynie”. Mamy dwoje dzieci i ona ma męża i dwoje dzieci. Dwie rodziny na rozdrożu i czworo skrzywdzonych dzieci … Powiedział, że mnie nie kocha, tylko ją. Ona nie ma względem niego żadnych oczekiwań, zrobi dla niego wszystko, a ja cóż … ciągle się czegoś czepiam, ciągle mam jakieś wymagania – on nie może i nie chce im sprostać.
Powiedział, że nasze 10 lat małżeństwa, to patolgia. Wypaliły się wszelkie jego uczucia do mnie i to jest również moja wina, bo gdyby czuł się w domu szczęśliwy, to nie szukałby innej. Dla mnie to było 10 szczęśliwych lat i myślę, że to zrzucanie winy na mnie, to po prostu usprawiedliwianie się. Jak powiedziałam, że wiem o zdradzie – najpierw zaprzeczał, a później przyznał się do wszystkiego. Powiedziałam, że ma się wyprowadzić, ale ani drgnął. Powiedział, że zostaje ze względu na dzieci, ale mnie nie kocha.
Chciałam dodać, że m. in. przez ten romans zadłużył firmę. Nie ma pieniędzy, tylko długi. Ja noszę na barkach utrzymanie domu i wszelkie obowiązki. On prowadził firmę i od czasu do czasu zajmował się dziećmi. Miał i ma stabilizację, bo nie interesowało go utrzymanie domu, opłaty itp.
Mam nieodpartą chęć wyrzucić go z domu, żeby docenił co ma … Powiedzcie, czy taki zimny prysznic może go skłonić do refleksji ?
Nie napisałam najważniejszego – kocham go pomimo wszystko … tyle, że nie wiem co zrobić, żeby się opamiętał ...
Proszę o rady !!!

[Julka]

Ewcia

Tak jak napisałaś, Twoja historia jest bardzo podobna do historii wielu z nas. Jeżeli czytasz nasze wypowiedzi to zapewne zorientowałaś się, że ten pierwszy odruch (tzw. wystawienie walizek) miało także wiele osób z tego forum, ale że to nie jest najlepsze wyjście
Kiedy zamykają się drzwi za "zdradzaczem", często przychodzi żal. Bo przecież wolałabyś, żeby był z Tobą nie z nią, chyba także dlatego, że im więcej czasu z nim spędzasz, tym masz większy wpływ na to co się dzieje, możesz rozmawiać, pokazywać mu, że go wciąż kochasz, że zawsze będzie Twoim mężem, a miejsce męża jest przy żonie i dzieciach, i że ślubowaliście "aż do śmierci", a nie "aż mi się znudzisz"...
Musisz spróbować poradzić sobie ze swoimi emocjami, z tymi wszystkimi strasznymi uczuciami, które w Tobie powstają. Wczytaj się w nasze posty, zobaczysz jak nam się to, bardziej lub mniej udawało i udaje.
Uważaj, żebyś nie zrobiła niczego, czego potem mogłabyś żałować.
Cokolwiek chciałabyś zrobić, pamiętaj że im dalej kroków sę zrobi do przodu, tym więcej trzeba zrobić żeby się cofnąć i o tym, że "NIE WAŻNE ILE RAZY UPADASZ, ALE CZY ZDOŁASZ SIĘ PODNIEŚĆ"

Trzymaj sie cieplutko

Ewcia

Tak jak napisałaś, Twoja historia jest bardzo podobna do historii wielu z nas. Jeżeli czytasz nasze wypowiedzi to zapewne zorientowałaś się, że ten pierwszy odruch (tzw. wystawienie walizek) miało także wiele osób z tego forum, ale że to nie jest najlepsze wyjście
Kiedy zamykają się drzwi za "zdradzaczem", często przychodzi żal. Bo przecież wolałabyś, żeby był z Tobą nie z nią, chyba także dlatego, że im więcej czasu z nim spędzasz, tym masz większy wpływ na to co się dzieje, możesz rozmawiać, pokazywać mu, że go wciąż kochasz, że zawsze będzie Twoim mężem, a miejsce męża jest przy żonie i dzieciach, i że ślubowaliście "aż do śmierci", a nie "aż mi się znudzisz"...
Musisz spróbować poradzić sobie ze swoimi emocjami, z tymi wszystkimi strasznymi uczuciami, które w Tobie powstają. Wczytaj się w nasze posty, zobaczysz jak nam się to, bardziej lub mniej udawało i udaje.
Uważaj, żebyś nie zrobiła niczego, czego potem mogłabyś żałować.
Cokolwiek chciałabyś zrobić, pamiętaj że im dalej kroków sę zrobi do przodu, tym więcej trzeba zrobić żeby się cofnąć i o tym, że "NIE WAŻNE ILE RAZY UPADASZ, ALE CZY ZDOŁASZ SIĘ PODNIEŚĆ"

Trzymaj sie cieplutko

[Ewcia]

dziękuję Ci za dobre słowo - tak bardzo potrzebuję rozmowy ... ale nie bardzo mam z kim rozmawiać ... mąż nie chce słyszeć o żadnej poradni rodzinnej, bo chce sam się z tym uporać. A ja narazie nie wiem jak żyć pod jednym dachem z mężem, którego miłość do mnie się wypaliła ... On cały czas był bardzo czuły i ciepły i tego bardzo mi brakuje. Odkąd sprawa z kochanicą się wydała - stał się zimny jak głaz ... to mnie przeraża !!! Nie potrafię tego znieść, a on twierdzi, że już niczego nie musi udawać. Jedyne co przychodzi mi do głowy, to spakować go, dać nam czas na przemyślenia, czy jest sens ... czy warto zawalczyć ...

dziękuję Ci za dobre słowo - tak bardzo potrzebuję rozmowy ... ale nie bardzo mam z kim rozmawiać ... mąż nie chce słyszeć o żadnej poradni rodzinnej, bo chce sam się z tym uporać. A ja narazie nie wiem jak żyć pod jednym dachem z mężem, którego miłość do mnie się wypaliła ... On cały czas był bardzo czuły i ciepły i tego bardzo mi brakuje. Odkąd sprawa z kochanicą się wydała - stał się zimny jak głaz ... to mnie przeraża !!! Nie potrafię tego znieść, a on twierdzi, że już niczego nie musi udawać. Jedyne co przychodzi mi do głowy, to spakować go, dać nam czas na przemyślenia, czy jest sens ... czy warto zawalczyć ...

[Grażynka]

Ewcia, trudno coś doradzać, bo każda sytuacja jest inna. Ja czekam na decyzję swojego męża już półtora roku, na razie bezskutecznie. Walizek mu nie wystawiłam. Też jest zimny jak głaz i nie ma z nim żadnej rozmowy. Moja bliska koleżanka, jak tylko dowiedziała się o zdradzie, wywaliła męża z domu. Wrócił na klęczkach, błagał o wybaczenie, ale oszukał jeszcze raz... i jeszcze raz... Znów go przyjęła i są razem, ale cczy na stałe, tego nie wiem... Trudno jest kolejny raz zaufać...

Ewcia, trudno coś doradzać, bo każda sytuacja jest inna. Ja czekam na decyzję swojego męża już półtora roku, na razie bezskutecznie. Walizek mu nie wystawiłam. Też jest zimny jak głaz i nie ma z nim żadnej rozmowy. Moja bliska koleżanka, jak tylko dowiedziała się o zdradzie, wywaliła męża z domu. Wrócił na klęczkach, błagał o wybaczenie, ale oszukał jeszcze raz... i jeszcze raz... Znów go przyjęła i są razem, ale cczy na stałe, tego nie wiem... Trudno jest kolejny raz zaufać...