[Nirwanna]

[MonikaMaria3]

[Nirwanna]

Też nie mam pojęcia, choć jest to możliwe. On z upodobaniem gra na ludzkich emocjach.
Ja wciąż w zadziwieniu tkwię i podziwie niemal dla Was. Dla Twoich możliwości wokalnych (choć w niefajnych celu wykorzystywanych), bo mi po kilku godzinach gadania spokojnego i o rzeczach które lubię - siada głos niemal całkowicie. A dla Twego męża - bo kilka godzin słuchać tego, to musi mieć anielską doprawdy cierpliwość....

Też nie mam pojęcia, choć jest to możliwe. On z upodobaniem gra na ludzkich emocjach.
Ja wciąż w zadziwieniu tkwię i podziwie niemal dla Was. Dla Twoich możliwości wokalnych (choć w niefajnych celu wykorzystywanych), bo mi po kilku godzinach gadania spokojnego i o rzeczach które lubię - siada głos niemal całkowicie. A dla Twego męża - bo kilka godzin słuchać tego, to musi mieć anielską doprawdy cierpliwość....

[Dabo]

[MonikaMaria3]

[Dabo]

[Nirwanna]

[MonikaMaria3]

Czy ktos mi wyjasni prostą sytuację? Bo ju nie wiem, co myslec.
Wczoraj mąż wracał z pracy po 1 w nocy. Było już 1 40 kiedy się obudziłam, a jego nie było. Zadzwoniłam. Miał zajete... jak rzadko miał zajete. Kiedy wszedł do domu spytałam go do kogo dzwonił. Normalnie i bez nerwów. On powiedział, że do mnie. Odparłam, że nie dostałam smsa z orange ze się próbował połączyc, a tylko, że zakończył rozmowę. Poprosiłam go by podał mi gest odblokowujący telefon i pokazał, że dzwonił faktycznie do mnie. Zaczął mnie wyzywac. Od słowa do słowa wyszła awantura. Stwierdziłam, że skoro nie chce mi udowodnic że dzwonił do mnie, to na pewno dzwonił do kogoś innego. Może do tamtej koleżanki. I zaczęło się znowu piłowanie.... W końcu stwierdziłam, że tak dalej byc nie może. Że w końcu albo ja albo on powinniśmy się wyprowazic, bo skoro jest szczery i naprawdę chce naprawiac nasze małżeństwo, to czemu nie chce mi tego pokazac...
Rano najpierw mąż wziął telefon. Coś tam porobił i potem mi pokazał. Nie było żadnego połaczenia, że z kims rozmawiał, za to był 1 usuniety sms z godziny 20,00 od tamtej koleżanki. Czy telefon może się aż tak psuc? Sądzę, że skoro nie pokazał mi od razu, to usunął dowody. Ale niby zachowałam się fair, przeprosiłam za podejrzenia i co było do przewidzenia mój mąż zaczął zalac winę na mnie, że to ja chora jestem, że on sobie w końcu odejdzie. Spokojnie stwierdziłam wolna droga. ja go nie zatrzymam.... Nie chcę takiego małżeństwa z człowiekiem, który nie pokazuje, że warto mu ufac... Bardzo przewidywalny ten mój mąż.
Sądze, że mnie okłamał i perfidnie próbuje grac na moich uczuciach. Nie wierzę, że jest szczery... Ale może ktoś umie to wyjasnic? nie tak, że mąż zły, albo dobry, tylko po prostu dlaczego taki jest?

Czy ktos mi wyjasni prostą sytuację? Bo ju nie wiem, co myslec.
Wczoraj mąż wracał z pracy po 1 w nocy. Było już 1 40 kiedy się obudziłam, a jego nie było. Zadzwoniłam. Miał zajete... jak rzadko miał zajete. Kiedy wszedł do domu spytałam go do kogo dzwonił. Normalnie i bez nerwów. On powiedział, że do mnie. Odparłam, że nie dostałam smsa z orange ze się próbował połączyc, a tylko, że zakończył rozmowę. Poprosiłam go by podał mi gest odblokowujący telefon i pokazał, że dzwonił faktycznie do mnie. Zaczął mnie wyzywac. Od słowa do słowa wyszła awantura. Stwierdziłam, że skoro nie chce mi udowodnic że dzwonił do mnie, to na pewno dzwonił do kogoś innego. Może do tamtej koleżanki. I zaczęło się znowu piłowanie.... W końcu stwierdziłam, że tak dalej byc nie może. Że w końcu albo ja albo on powinniśmy się wyprowazic, bo skoro jest szczery i naprawdę chce naprawiac nasze małżeństwo, to czemu nie chce mi tego pokazac...
Rano najpierw mąż wziął telefon. Coś tam porobił i potem mi pokazał. Nie było żadnego połaczenia, że z kims rozmawiał, za to był 1 usuniety sms z godziny 20,00 od tamtej koleżanki. Czy telefon może się aż tak psuc? Sądzę, że skoro nie pokazał mi od razu, to usunął dowody. Ale niby zachowałam się fair, przeprosiłam za podejrzenia i co było do przewidzenia mój mąż zaczął zalac winę na mnie, że to ja chora jestem, że on sobie w końcu odejdzie. Spokojnie stwierdziłam wolna droga. ja go nie zatrzymam.... Nie chcę takiego małżeństwa z człowiekiem, który nie pokazuje, że warto mu ufac... Bardzo przewidywalny ten mój mąż.
Sądze, że mnie okłamał i perfidnie próbuje grac na moich uczuciach. Nie wierzę, że jest szczery... Ale może ktoś umie to wyjasnic? nie tak, że mąż zły, albo dobry, tylko po prostu dlaczego taki jest?

[Lonia]

Typowe zachowanie ....
Krzyk! obrona przez atak, tez tak u mnie było..
Nic na siłę , nie da się nikogo zmusić do bycia uczciwym, głupie tłumaczenie ,że to czy tamto i wprowadzanie hasła, blokady do komputera, telefonu..
osoba która ma czyste sumienie nie robi tak!
Mąż mój tez w tym czasie do mnie wrzeszczał ,że czuje się inwigilowany i co ?
wymodliłam, sam się "zinwigilował " podczas rozmowy czułej, miłosnej z nią z ukrywanego telefonu, jego drugi telefon dotykowy sam zadzwonił do mnie, słyszałam ich rozmowę, myślałam ,że zwariuję !! Była awantura, krzyk, on się wyprowadzał i dużo by było do pisania, po tym wszystkim niby z nią skończył a nie skończył i dalej się spotykał i potem po kolejnych 3 miesiącach kolejna wpadka z mailem miłosnym do niej

Bez inwigilowania, wszystko wyszło!
Bóg mi w tym pomógł- wymodliłam to, prosiłam Boga że o ile mąż mnie oszukuje , niech to wyjdzie i wyszło!

Było tragicznie, myślałam,że nie przeżyję tego, potem też było ciężko, teraz też nie jest lekko ale lżej...
Mój mąż zachowuje się w stosunku do mnie dużo lepiej, a było tragicznie, myślałam,że nic się nie da zrobić. Był po prostu jak nienormalny, nie patrzył na mnie na dzieci na nic!
Ech nawet nie chcę wspominać, trauma niesamowita dla mnie , dzieci i całej mojej rodziny.
Ja teraz odzyskałam spokój, zero nerwów, nie szukam nie sprawdzam, wszystko powierzyłam Bogu.
w razie w. muszę sobie itak ze wszystkim poradzić

Ale ażeby dojść do takiego stanu trzeba czasu.Czas leczy rany i to jest prawda

Typowe zachowanie ....
Krzyk! obrona przez atak, tez tak u mnie było..
Nic na siłę , nie da się nikogo zmusić do bycia uczciwym, głupie tłumaczenie ,że to czy tamto i wprowadzanie hasła, blokady do komputera, telefonu..
osoba która ma czyste sumienie nie robi tak!
Mąż mój tez w tym czasie do mnie wrzeszczał ,że czuje się inwigilowany i co ?
wymodliłam, sam się "zinwigilował " podczas rozmowy czułej, miłosnej z nią z ukrywanego telefonu, jego drugi telefon dotykowy sam zadzwonił do mnie, słyszałam ich rozmowę, myślałam ,że zwariuję !! Była awantura, krzyk, on się wyprowadzał i dużo by było do pisania, po tym wszystkim niby z nią skończył a nie skończył i dalej się spotykał i potem po kolejnych 3 miesiącach kolejna wpadka z mailem miłosnym do niej

Bez inwigilowania, wszystko wyszło!
Bóg mi w tym pomógł- wymodliłam to, prosiłam Boga że o ile mąż mnie oszukuje , niech to wyjdzie i wyszło!

Było tragicznie, myślałam,że nie przeżyję tego, potem też było ciężko, teraz też nie jest lekko ale lżej...
Mój mąż zachowuje się w stosunku do mnie dużo lepiej, a było tragicznie, myślałam,że nic się nie da zrobić. Był po prostu jak nienormalny, nie patrzył na mnie na dzieci na nic!
Ech nawet nie chcę wspominać, trauma niesamowita dla mnie , dzieci i całej mojej rodziny.
Ja teraz odzyskałam spokój, zero nerwów, nie szukam nie sprawdzam, wszystko powierzyłam Bogu.
w razie w. muszę sobie itak ze wszystkim poradzić

Ale ażeby dojść do takiego stanu trzeba czasu.Czas leczy rany i to jest prawda

[MonikaMaria3]

[Karmel]

Z jednej strony po wyprowadzce męża na pewno jest ogromny spokój, nie ma codziennego nakręcania bo on zrobił lub nie zrobił tego czy tamtego. Ale jest też świadomość pewnej nieodwracalności faktów...nie mam już kompletnie wpływu na męża. Jednak faktem niezaprzeczalnym jest też to, że gdy był ze mną to też niewielki miałam wpływ na to co w końcu wybrał.

MonikoMario trudno tak jednoznacznie powiedzieć jak będzie lepiej w Twojej konkretnej sytuacji. Na pewno oszukiwanie i kłamstwa męża nie działają na plus dla Waszego małżeństwa. Ile można żyć przeszukując portfel i sprawdzając telefon...?To chyba jednak droga donikąd. A zazwyczaj mężowie wypierają się - jak widać z wielu tu opisanych historii- do samego końca, który albo będzie opamiętaniem delikwenta albo zakończeniem bycia razem ( tak jak to się stało u mnie).

Moja sytuacja jest jeszcze bardziej zagmatwana bo u nas oprócz zdrad ogromną rolę destrukcyjną miały nałogi męża. Zresztą obecna ,,koleżanka" wzięła się z połączenia jednego z drugim. Poznał ją grając maniakalnie w grę online. a z jedną z córek rozmawiał głownie na temat postępów w
grze .Z drugą nie rozmawiał prawie w ogóle.

Jedno jest pewne: po tym wszystkim co mi zgotował przez ostatnie kilka lat mój mąż, czuję się teraz, już po jego odejściu, trochę tak jakbym wyszła z ciasnej klatki. Chyba powoli, bardzo powoli ale,, rozprostowuję skrzydła".Co nie znaczy, że to prostowanie nie boli....Dlatego MonikoMario musisz dobrze rozważyć co w tej sytuacji będzie dla Ciebie najlepsze. Nikt nie zdecyduje lepiej niż Ty sama bo znasz siebie i Waszą sytuację tak od podszewki.

Z jednej strony po wyprowadzce męża na pewno jest ogromny spokój, nie ma codziennego nakręcania bo on zrobił lub nie zrobił tego czy tamtego. Ale jest też świadomość pewnej nieodwracalności faktów...nie mam już kompletnie wpływu na męża. Jednak faktem niezaprzeczalnym jest też to, że gdy był ze mną to też niewielki miałam wpływ na to co w końcu wybrał.

MonikoMario trudno tak jednoznacznie powiedzieć jak będzie lepiej w Twojej konkretnej sytuacji. Na pewno oszukiwanie i kłamstwa męża nie działają na plus dla Waszego małżeństwa. Ile można żyć przeszukując portfel i sprawdzając telefon...?To chyba jednak droga donikąd. A zazwyczaj mężowie wypierają się - jak widać z wielu tu opisanych historii- do samego końca, który albo będzie opamiętaniem delikwenta albo zakończeniem bycia razem ( tak jak to się stało u mnie).

Moja sytuacja jest jeszcze bardziej zagmatwana bo u nas oprócz zdrad ogromną rolę destrukcyjną miały nałogi męża. Zresztą obecna ,,koleżanka" wzięła się z połączenia jednego z drugim. Poznał ją grając maniakalnie w grę online. a z jedną z córek rozmawiał głownie na temat postępów w
grze .Z drugą nie rozmawiał prawie w ogóle.

Jedno jest pewne: po tym wszystkim co mi zgotował przez ostatnie kilka lat mój mąż, czuję się teraz, już po jego odejściu, trochę tak jakbym wyszła z ciasnej klatki. Chyba powoli, bardzo powoli ale,, rozprostowuję skrzydła".Co nie znaczy, że to prostowanie nie boli....Dlatego MonikoMario musisz dobrze rozważyć co w tej sytuacji będzie dla Ciebie najlepsze. Nikt nie zdecyduje lepiej niż Ty sama bo znasz siebie i Waszą sytuację tak od podszewki.

[majola]

U mnie było podobnie. Mąż mnie oszukiwał, chował telefon, ukrywał hasła do maila, fb itp. choć moje hasła znał. Jak siadałam obok kiedy był przy komputerze to minimalizował lub zamykał stronę (głównie fb) itp. Jak chciałam żeby mi coś pokazał, to krzyk że go kontroluje. Okłamywał mnie w żywe oczy, a jak wychodziło to jego tłumaczenie było takie, że wiedział że będę zła, dlatego wolał poprzekręcać albo ukryć. Pytanie - skoro wiedział, że będę zła to dlaczego i tak to robił? Lepiej zrobić i okłamać żonę, niż być uczciwym i nie musieć kłamać.
A ja znałam mojego męża i dobrze wiedziałam kiedy kłamie. On też wiedział, że wiem i w końcu się przyznawał. Dobrze wiedział, że ja i tak się dowiem i będzie mnie bolało, że mnie zrani i że z każdym kłamstwem będzie gorzej między nami. Przeważnie i tak wybierał kłamstwo.
Jedna z najbardziej przykrych sytuacji miała miejsce, kiedy podjęliśmy decyzję o naprawianiu związku. Poprosiłam męża, żeby ograniczył kontakty z tą kobietą do jedynie niezbędnych służbowych (razem pracowali) i żeby absolutnie nie mówił jej, że jestem o nią tak zazdrosna, bo to będzie dla niej satysfakcja a dla mnie upokorzenie. Mąż obiecał.
Pracował w swoim rodzinnym mieście 40 km od tego gdzie aktualnie mieszkaliśmy no i pomieszkiwał tam u mamy, bo zepsuł się samochód. Był tak perfidny, że okłamał mnie że po pracy idzie z kumplem na basen, jeszcze zadzwonił po wyjściu z pracy. Okazało się, że nie szedł na basen, ale spotkał się z nią, żeby niby jej powiedzieć że nie mogą mieć takich relacji, bo ja nie chcę i oczywiście powiedział to o co prosiłam żeby absolutnie jej nie mówił. Ważniejsze żeby ona się czuła komfortowo, nieważne jak ja się poczułam. On uważał, że to nic takiego, ale chyba skoro go o to prosiłam to widocznie dla mnie było to ważne, tak? A chyba komfort żony powinien być dla niego ważniejszy niż "przyjaciółki". I ta sytuacja była tak naprawdę początkiem końca.

Boli do dziś jak sobie pomyślę ile razy i jak perfidnie mąż mnie okłamywał. Jeszcze niedawno płakałam i nie robiłam praktycznie nic innego jak myślenie o tym, żeby on wrócił. Na dzień dzisiejszy czuję, że nie potrafiłabym z nim w tym momencie być. Myślałam, że mu wybaczyłam, że gdyby wrócił przyjęłabym go z otwartymi ramionami. Teraz przestałam obwiniać siebie za rozpad małżeństwa, a zaczęłam bardziej dostrzegać też jego winy. Tak jak gdzieś Dabo napisał, że za zdradę odpowiada wyłącznie zdradzający. Dzisiaj czuję złość na męża i żal i wiem, że nie wybaczyłam, że nasz związek na tym etapie nie ma szans na odbudowę. Dlatego Bóg jeszcze mnie nie wysłuchał.
Ja głupia chciałam "już teraz natychmiast bo dłużej bez niego nie wytrzymam, Boże niech mój mąż się odezwie, przyjedzie, wróci" i "czemu mnie nie słuchasz". Teraz rozumiem czemu. I potrafię się znowu do Niego uśmiechać.

I tak sobie myślę, że to chyba zasługa i czytania tego forum i moich modlitw, że to zrozumiałam. Teraz wiem, że nawet gdyby mąż chciał wrócić, to nie mogłoby to się odbyć tak jak niedawno marzyłam., że po prostu wraca i żyjemy długo i szczęśliwie. Musiałby się mocno postarać. Musiałby zrozumieć jak on mnie skrzywdził, a nie ja jego. I udowodnić, że mogę mu zaufać, a nie tylko o zaufaniu mówić i zarzucać że nie ufam. Jak miałam ufać wiedząc, że mnie okłamuje. Bez zaufania NIE DA SIĘ zbudować zdrowego, szczęśliwego związku. Nie mogę mówić, że ja już dojrzałam i jestem super. Jeszcze sporo pracy i kryzysów przede mną. Ale widzę, że mój mąż jest mocno niedojrzałym egoistą. I nie wiem czy kiedyś się zmieni.

Nie żyję już myślą o powrocie męża. Mam mnóstwo innych problemów i innych radości. I mam Boga. I to on zaczyna być na pierwszym miejscu. A podobno wtedy wszystko zaczyna być na właściwym miejscu Amen

U mnie było podobnie. Mąż mnie oszukiwał, chował telefon, ukrywał hasła do maila, fb itp. choć moje hasła znał. Jak siadałam obok kiedy był przy komputerze to minimalizował lub zamykał stronę (głównie fb) itp. Jak chciałam żeby mi coś pokazał, to krzyk że go kontroluje. Okłamywał mnie w żywe oczy, a jak wychodziło to jego tłumaczenie było takie, że wiedział że będę zła, dlatego wolał poprzekręcać albo ukryć. Pytanie - skoro wiedział, że będę zła to dlaczego i tak to robił? Lepiej zrobić i okłamać żonę, niż być uczciwym i nie musieć kłamać.
A ja znałam mojego męża i dobrze wiedziałam kiedy kłamie. On też wiedział, że wiem i w końcu się przyznawał. Dobrze wiedział, że ja i tak się dowiem i będzie mnie bolało, że mnie zrani i że z każdym kłamstwem będzie gorzej między nami. Przeważnie i tak wybierał kłamstwo.
Jedna z najbardziej przykrych sytuacji miała miejsce, kiedy podjęliśmy decyzję o naprawianiu związku. Poprosiłam męża, żeby ograniczył kontakty z tą kobietą do jedynie niezbędnych służbowych (razem pracowali) i żeby absolutnie nie mówił jej, że jestem o nią tak zazdrosna, bo to będzie dla niej satysfakcja a dla mnie upokorzenie. Mąż obiecał.
Pracował w swoim rodzinnym mieście 40 km od tego gdzie aktualnie mieszkaliśmy no i pomieszkiwał tam u mamy, bo zepsuł się samochód. Był tak perfidny, że okłamał mnie że po pracy idzie z kumplem na basen, jeszcze zadzwonił po wyjściu z pracy. Okazało się, że nie szedł na basen, ale spotkał się z nią, żeby niby jej powiedzieć że nie mogą mieć takich relacji, bo ja nie chcę i oczywiście powiedział to o co prosiłam żeby absolutnie jej nie mówił. Ważniejsze żeby ona się czuła komfortowo, nieważne jak ja się poczułam. On uważał, że to nic takiego, ale chyba skoro go o to prosiłam to widocznie dla mnie było to ważne, tak? A chyba komfort żony powinien być dla niego ważniejszy niż "przyjaciółki". I ta sytuacja była tak naprawdę początkiem końca.

Boli do dziś jak sobie pomyślę ile razy i jak perfidnie mąż mnie okłamywał. Jeszcze niedawno płakałam i nie robiłam praktycznie nic innego jak myślenie o tym, żeby on wrócił. Na dzień dzisiejszy czuję, że nie potrafiłabym z nim w tym momencie być. Myślałam, że mu wybaczyłam, że gdyby wrócił przyjęłabym go z otwartymi ramionami. Teraz przestałam obwiniać siebie za rozpad małżeństwa, a zaczęłam bardziej dostrzegać też jego winy. Tak jak gdzieś Dabo napisał, że za zdradę odpowiada wyłącznie zdradzający. Dzisiaj czuję złość na męża i żal i wiem, że nie wybaczyłam, że nasz związek na tym etapie nie ma szans na odbudowę. Dlatego Bóg jeszcze mnie nie wysłuchał.
Ja głupia chciałam "już teraz natychmiast bo dłużej bez niego nie wytrzymam, Boże niech mój mąż się odezwie, przyjedzie, wróci" i "czemu mnie nie słuchasz". Teraz rozumiem czemu. I potrafię się znowu do Niego uśmiechać.

I tak sobie myślę, że to chyba zasługa i czytania tego forum i moich modlitw, że to zrozumiałam. Teraz wiem, że nawet gdyby mąż chciał wrócić, to nie mogłoby to się odbyć tak jak niedawno marzyłam., że po prostu wraca i żyjemy długo i szczęśliwie. Musiałby się mocno postarać. Musiałby zrozumieć jak on mnie skrzywdził, a nie ja jego. I udowodnić, że mogę mu zaufać, a nie tylko o zaufaniu mówić i zarzucać że nie ufam. Jak miałam ufać wiedząc, że mnie okłamuje. Bez zaufania NIE DA SIĘ zbudować zdrowego, szczęśliwego związku. Nie mogę mówić, że ja już dojrzałam i jestem super. Jeszcze sporo pracy i kryzysów przede mną. Ale widzę, że mój mąż jest mocno niedojrzałym egoistą. I nie wiem czy kiedyś się zmieni.

Nie żyję już myślą o powrocie męża. Mam mnóstwo innych problemów i innych radości. I mam Boga. I to on zaczyna być na pierwszym miejscu. A podobno wtedy wszystko zaczyna być na właściwym miejscu Amen

[Jędrek]

[dorotakm]

Powiem tak; typowe zachowanie. Moj mąż, gdy do niego dzwoniłam zawsze mial zajęte i zawsze natychmiast do mnie oddzwaniał (miał funkcję w telefonie, że widział że dzwonię). Zawsze! wmawiał mi że z nikim nie rozmawiał, że ja mam omamy. Zawsze! gdy sprawdzałam mial wykasowane połączenia. Ja też wiedziałam, ze mnie klamie, ale gdzieś w podświadomości miałam nadzieję, ze może sie mylę. I tak rok on bawił się mną, a ja myślałam, że zwariuję. W końcu się wyprowadził. Dla mnie to był szok, dramat, tragedia niedoopisania. Myślałam, że to koniec, że się nie podniosę już nigdy, że moje życie się skończyło. Najpierw niesamowity żal do Boga, czemu ja? czemu moje dzieci? czemu Boże Ty na to pozwolileś.
Mąż wyprowadził się do innego miasta i nadal klamał, przysiegał że mieszka sam.
I w końcu pojechałam do Częstochowy do Matki Bożej. Tak strasznie błagałam Ją żeby wtuliła mnie w swój matczyny płaszcz, żeby pokazala mi całą prawdę, bo ja już bylam na granicy jakiejś wariacji.

I CUD !!!!! Tydzień po moim wyjeżdzie wyszła na jaw cała prawda. BóG i Kochana Mateńka postawili na mojej drodze przypadkowych ludzi, którzy wyjawili mi całą prawdę. Mój mąż mieszka z kochanką i jej córką (sam zostawił 3 małych dzieci). Ten ich romans trwal od roku, czyli dokładnie tyle ile ja miałam podejrzenia.
Dziś patrzę na to zupełnie inaczej choć mineło dopiero pół roku. Ja juz nie mam żalu do Boga, ja mu codziennie dziękuję że tak się stało. Jestem , staję się zupelnie kimś innym. Dziś inaczej widzę świat, wiarę, codzienne życie. Wiem, że nasze małżeństwo było złe, że ja też nie byłam idealna, że dawałam mężowi przyzolenie na trwanie w złu. Dlaczego? Bo nie byłam na tyle silna i wierna Bogu. Teraz wiem, że ta cała zmiana zaczyna się ode mnie. A to, czy mąż bedzie chciał dołączyć do mnie to jego wola i plan Boży.
Powinnaś modlić się o poznanie prawdy, nawet najgorszej. Budowanie małżeństwa na kłamstwie jest porównywalne do domku z kart, który w każdej chwili można zburzyć.
Uwierz, głęboka modlitwa, całkowite oddanie spraw Bogu, całkowite zaufanie przynosi cuda i niesamowite łaski.
Nie kombinuj za dużo sama, mow:"Jezu Ty się tym zajmij". A Ty się zajmij sobą, swoim spokojem, bo jest on bezcenny

Powiem tak; typowe zachowanie. Moj mąż, gdy do niego dzwoniłam zawsze mial zajęte i zawsze natychmiast do mnie oddzwaniał (miał funkcję w telefonie, że widział że dzwonię). Zawsze! wmawiał mi że z nikim nie rozmawiał, że ja mam omamy. Zawsze! gdy sprawdzałam mial wykasowane połączenia. Ja też wiedziałam, ze mnie klamie, ale gdzieś w podświadomości miałam nadzieję, ze może sie mylę. I tak rok on bawił się mną, a ja myślałam, że zwariuję. W końcu się wyprowadził. Dla mnie to był szok, dramat, tragedia niedoopisania. Myślałam, że to koniec, że się nie podniosę już nigdy, że moje życie się skończyło. Najpierw niesamowity żal do Boga, czemu ja? czemu moje dzieci? czemu Boże Ty na to pozwolileś.
Mąż wyprowadził się do innego miasta i nadal klamał, przysiegał że mieszka sam.
I w końcu pojechałam do Częstochowy do Matki Bożej. Tak strasznie błagałam Ją żeby wtuliła mnie w swój matczyny płaszcz, żeby pokazala mi całą prawdę, bo ja już bylam na granicy jakiejś wariacji.

I CUD !!!!! Tydzień po moim wyjeżdzie wyszła na jaw cała prawda. BóG i Kochana Mateńka postawili na mojej drodze przypadkowych ludzi, którzy wyjawili mi całą prawdę. Mój mąż mieszka z kochanką i jej córką (sam zostawił 3 małych dzieci). Ten ich romans trwal od roku, czyli dokładnie tyle ile ja miałam podejrzenia.
Dziś patrzę na to zupełnie inaczej choć mineło dopiero pół roku. Ja juz nie mam żalu do Boga, ja mu codziennie dziękuję że tak się stało. Jestem , staję się zupelnie kimś innym. Dziś inaczej widzę świat, wiarę, codzienne życie. Wiem, że nasze małżeństwo było złe, że ja też nie byłam idealna, że dawałam mężowi przyzolenie na trwanie w złu. Dlaczego? Bo nie byłam na tyle silna i wierna Bogu. Teraz wiem, że ta cała zmiana zaczyna się ode mnie. A to, czy mąż bedzie chciał dołączyć do mnie to jego wola i plan Boży.
Powinnaś modlić się o poznanie prawdy, nawet najgorszej. Budowanie małżeństwa na kłamstwie jest porównywalne do domku z kart, który w każdej chwili można zburzyć.
Uwierz, głęboka modlitwa, całkowite oddanie spraw Bogu, całkowite zaufanie przynosi cuda i niesamowite łaski.
Nie kombinuj za dużo sama, mow:"Jezu Ty się tym zajmij". A Ty się zajmij sobą, swoim spokojem, bo jest on bezcenny