[abcd]

[miodzio63]

[Mirela]

[Filomena]

Mirela, chodziło mi o to, że każda ze stron przypisuje drugiej jakieś intencje, stąd chyba wzajemne niezrozumienie, albo też wyszła moja wada (?), że nie za bardzo lubię (?) wymiany zdań, kiedy wydaje mi się, że wszystko zostało powiedziane, a znowu temat wraca. Ale to mój problem

Temat w istocie ważny, więc może jednak warto dalej go pogłębiać.

Mirela, chodziło mi o to, że każda ze stron przypisuje drugiej jakieś intencje, stąd chyba wzajemne niezrozumienie, albo też wyszła moja wada (?), że nie za bardzo lubię (?) wymiany zdań, kiedy wydaje mi się, że wszystko zostało powiedziane, a znowu temat wraca. Ale to mój problem

Temat w istocie ważny, więc może jednak warto dalej go pogłębiać.

[Mirela]

[Elżbieta]

Jesteśmy w dziale SAKRAMENT MAŁŻEŃTWA. Chwała Panu!

Czym jest sakrament małżeństwa?
To pytanie retoryczne, bo rzecz o czym innym.

Co Pan Jezus powiedział:
"Przez wzgląd na zatwardziałość serc waszych pozwolił wam Mojżesz oddalać wasze żony; lecz od początku tak nie było."

więc zatwardziałość czy wolna wola... oto pytanie - i dotyczy ono chyba porzucających, a nie porzuconych.

Porzuceni związani w nowym związku - to efekt braku wsparcia od wielu lat jakie jest zaniedbaniem Naszego Kościoła,
bo zapytał ktoś dawno temu ojca Łusiaka: "ile to stworzył duszpasterstw dla małżonków sakramentalnych będących w kryzysie zanim stworzył duszpasterstwa dla małżonków niesakramentalnych" (będących w kryzysie --> stąd napisał tekst rok temu o tym, by się nie rozwiedli.. Zapytam więc czemu nie napisał tego dla małżonków sakramentalnych w kryzysie, by się nie rozwiedli ) Czemu wszystko jest za późno i po czasie?
Czekamy z niecierpliwością na odpowiedź Ojca Świętego Franciszka - obiecał odpowiedzieć w październiku - na temat poruszony w Gościu Niedzielnym pt. "Sakrament do śmierci".

Jesteśmy w dziale SAKRAMENT MAŁŻEŃTWA. Chwała Panu!

Czym jest sakrament małżeństwa?
To pytanie retoryczne, bo rzecz o czym innym.

Co Pan Jezus powiedział:
"Przez wzgląd na zatwardziałość serc waszych pozwolił wam Mojżesz oddalać wasze żony; lecz od początku tak nie było."

więc zatwardziałość czy wolna wola... oto pytanie - i dotyczy ono chyba porzucających, a nie porzuconych.

Porzuceni związani w nowym związku - to efekt braku wsparcia od wielu lat jakie jest zaniedbaniem Naszego Kościoła,
bo zapytał ktoś dawno temu ojca Łusiaka: "ile to stworzył duszpasterstw dla małżonków sakramentalnych będących w kryzysie zanim stworzył duszpasterstwa dla małżonków niesakramentalnych" (będących w kryzysie --> stąd napisał tekst rok temu o tym, by się nie rozwiedli.. Zapytam więc czemu nie napisał tego dla małżonków sakramentalnych w kryzysie, by się nie rozwiedli ) Czemu wszystko jest za późno i po czasie?
Czekamy z niecierpliwością na odpowiedź Ojca Świętego Franciszka - obiecał odpowiedzieć w październiku - na temat poruszony w Gościu Niedzielnym pt. "Sakrament do śmierci".

[Swallow]

[abcd]

Wiesz, Swallow, jakoś nie zauważyłem, żeby ktoś zanegował moje wypowiedzi w tym wątku, a z uogólnienia "cały Sychar" wycofałem się na rzecz stwierdzenia "czasami", bo takie uogólnienie jest mało konkretne. Ale bardzo widoczny jest nacisk na jak najszybszy powrót współmałżonka. Dlatego pisałem, że hasła "czekaj nie czekając" i "pracuj nad sobą", albo, że "zrobiło się z małżonka bożka" są jak najbardziej właściwe, ale na samym Sycharze są dla wielu najtrudniejsze do spełnienia. Dla wielu, w tym dla tych, którzy to forum i wspólnotę prowadzą. Dowodem na to jest właśnie stosunek do istnienia duszpasterstw niesakramentalnych.

Nie uważam, żebym robił jakąś awanturę, raczej Twój ton odbieram jako napastliwy.

Pisałem tylko o tym, że nastawienie polegające na tym, że gdzieś w głębi ciągle uważa się, że życie musi być niespełnione bez drugiej osoby jest nastawieniem niewłaściwym i szkodliwym. I na Sycharze takie nastawienie ma wiele osób (czego nie koryguje się). Takie samo nastawienie mają niesakramentalni, którzy nie mogą zrezygnować z drugiej osoby.

A jak chcesz dokładniejszej podpowiedzi z Pisma Świętego, to podpowiadam, że ci pierwsi, Sycharki, nie grzeszą 6 i 9 przykazaniem, ale razem z niesakramentalnymi grzeszą 1 przykazaniem, bo wszyscy przedkładają drugiego człowieka lub konkretne okoliczności życiowe - tj. szczęśliwe małżeństwo - nad Boga. I tak wszyscy kręcą się w kółko. O tym pisałem. Dlatego skupianie się na tym, że "oni cudzołożą, a my nie" po prostu niczego nie wyjaśnia.

To, co napisałem wyżej doskonale wyjaśnia Augustyn Pelanowski w książce "Wolni od niemocy". Zdaje się, że ta książka jest polecana w broszurze sycharowskiej, ale niestety link do broszury nie działa.

Na marginesie link do filmiku "bum bum bum" też zniknął na facebooku . Czyli admin czyta i reaguje, ale milczy.

Zatem nie są to tylko moje teorie, a uśmieszki " " czy słowa "nie jestem alfą i omegą" brzmią po prostu pretensjonalnie.

Uważam, że warto tłumaczyć te sprawy, aby spełniony był cel tego forum: "Celem tego forum jest pomoc małżonkom przeżywającym kryzys w ratowaniu sakramentalnego małżeństwa."

"Forum ma charakter katolicki, jednak jest otwarte dla wszystkich, przede wszystkim jednak ma być wsparciem dla tych małżonków, którzy chcą pozostać wierni złożonej przysiędze sakramentalnej i wierzą, że każde trudne małżeństwo sakramentalne dzięki współpracy z łaską sakramentu małżeństwa ma szanse być uratowane."

Jak słusznie zauważyłaś:
Nie brzmi: każde trudne małżeństwo zostanie uratowane.
Brzmi: każde trudne małżeństwo jest do uratowania.

Zatem zamiast na Woli Boga, forum skupia się na "szansach ratowania małżeństwa" czyli na tym, żeby małżeństwo było razem. A nie zawsze tak musi być. Czyli coś co jest - owszem piękne i Boże - stawia się jednak ponad Boga. Bo On być może zechciał na pewnym etapie życia zezwolić na to, by jedno odeszło, a drugie musiało sobie radzić w sytuacji tego odejścia.

A skoro, Swallow, jesteś związana z Sycharem bardzo długo, a nie trafia do Ciebie to co napisałem, to tym bardziej jestem przekonany, że dobrze robię pisząc takie słowa.

Bo jak tutaj się ładnie pisze: "jak Bóg jest na 1 miejscu, to wszystko jest na właściwym miejscu". Czego sobie i wszystkim życzę.

Wiesz, Swallow, jakoś nie zauważyłem, żeby ktoś zanegował moje wypowiedzi w tym wątku, a z uogólnienia "cały Sychar" wycofałem się na rzecz stwierdzenia "czasami", bo takie uogólnienie jest mało konkretne. Ale bardzo widoczny jest nacisk na jak najszybszy powrót współmałżonka. Dlatego pisałem, że hasła "czekaj nie czekając" i "pracuj nad sobą", albo, że "zrobiło się z małżonka bożka" są jak najbardziej właściwe, ale na samym Sycharze są dla wielu najtrudniejsze do spełnienia. Dla wielu, w tym dla tych, którzy to forum i wspólnotę prowadzą. Dowodem na to jest właśnie stosunek do istnienia duszpasterstw niesakramentalnych.

Nie uważam, żebym robił jakąś awanturę, raczej Twój ton odbieram jako napastliwy.

Pisałem tylko o tym, że nastawienie polegające na tym, że gdzieś w głębi ciągle uważa się, że życie musi być niespełnione bez drugiej osoby jest nastawieniem niewłaściwym i szkodliwym. I na Sycharze takie nastawienie ma wiele osób (czego nie koryguje się). Takie samo nastawienie mają niesakramentalni, którzy nie mogą zrezygnować z drugiej osoby.

A jak chcesz dokładniejszej podpowiedzi z Pisma Świętego, to podpowiadam, że ci pierwsi, Sycharki, nie grzeszą 6 i 9 przykazaniem, ale razem z niesakramentalnymi grzeszą 1 przykazaniem, bo wszyscy przedkładają drugiego człowieka lub konkretne okoliczności życiowe - tj. szczęśliwe małżeństwo - nad Boga. I tak wszyscy kręcą się w kółko. O tym pisałem. Dlatego skupianie się na tym, że "oni cudzołożą, a my nie" po prostu niczego nie wyjaśnia.

To, co napisałem wyżej doskonale wyjaśnia Augustyn Pelanowski w książce "Wolni od niemocy". Zdaje się, że ta książka jest polecana w broszurze sycharowskiej, ale niestety link do broszury nie działa.

Na marginesie link do filmiku "bum bum bum" też zniknął na facebooku . Czyli admin czyta i reaguje, ale milczy.

Zatem nie są to tylko moje teorie, a uśmieszki " " czy słowa "nie jestem alfą i omegą" brzmią po prostu pretensjonalnie.

Uważam, że warto tłumaczyć te sprawy, aby spełniony był cel tego forum: "Celem tego forum jest pomoc małżonkom przeżywającym kryzys w ratowaniu sakramentalnego małżeństwa."

"Forum ma charakter katolicki, jednak jest otwarte dla wszystkich, przede wszystkim jednak ma być wsparciem dla tych małżonków, którzy chcą pozostać wierni złożonej przysiędze sakramentalnej i wierzą, że każde trudne małżeństwo sakramentalne dzięki współpracy z łaską sakramentu małżeństwa ma szanse być uratowane."

Jak słusznie zauważyłaś:
Nie brzmi: każde trudne małżeństwo zostanie uratowane.
Brzmi: każde trudne małżeństwo jest do uratowania.

Zatem zamiast na Woli Boga, forum skupia się na "szansach ratowania małżeństwa" czyli na tym, żeby małżeństwo było razem. A nie zawsze tak musi być. Czyli coś co jest - owszem piękne i Boże - stawia się jednak ponad Boga. Bo On być może zechciał na pewnym etapie życia zezwolić na to, by jedno odeszło, a drugie musiało sobie radzić w sytuacji tego odejścia.

A skoro, Swallow, jesteś związana z Sycharem bardzo długo, a nie trafia do Ciebie to co napisałem, to tym bardziej jestem przekonany, że dobrze robię pisząc takie słowa.

Bo jak tutaj się ładnie pisze: "jak Bóg jest na 1 miejscu, to wszystko jest na właściwym miejscu". Czego sobie i wszystkim życzę.

[Mirela]

Witam serdecznie!
Myślę sobie ,że to szalenie ważne
"Mówienie prawdy innym o nich: nasze krytyki i pochwały innych

Czy możemy mówić o innych wszystko, co nam przychodzi do głowy? Czy wypowiadanie opinii na temat innych osób, czyli krytykowanie ich, bądź chwalenie zawsze wtedy, kiedy mamy ochotę – jest wskazane jako poprawiające jakość życia społecznego? Czy to jest mówienie prawdy niosące dobro, zmianę? A może to chęć dania upustu swoim emocjom, złości, chęci do narzekania, potrzebie władzy bądź kontroli? Może chcemy takiej zmiany zachowania drugiej osoby na jakiej nam zależy?

Udzielanie drugiej osobie rad prawdziwie „od serca”, dotyczących często życia osobistego, szczególnie gdy osoba ta o rady nie prosi, jest naruszeniem jej prywatności, ingerencją w jej „przestrzeń psychologiczną”. Ludzie czasem wypowiadają swoje opinie na temat innych zakładając jednocześnie, że to oni „mają patent na prawdę”, i że to, co mówią, powinno być przyjęte i zastosowane. Obdarowany opinią, radą, „prawdą” może odbierać to jako atak agresji, a nawet próbę manipulowania czy wręcz rozkazywania. Zwykle pojawia się tu pytanie o intencje, motywy krytykującego czy chwalącego. Pojawia się też refleksja, jak te opinie przekazywać, żeby tworzyły one dobro, zachęcały do pozytywnej zmiany i dodawały skrzydeł?

Mówienie innym prawdy o sobie

Prawda o sobie u niektórych osób stanowi często upojenie ekshibicjonistyczne. Prawdy na swój temat, ale także na temat innych osób – zawarte w pamiętnikach, blogach, udzielanych wywiadach do gazet, to ostatnio rewia „manii szczerości bez granic”. Na tak rozumianą odwagę szczerości (szczerość aż do bólu, ale także szczerość aż do zakłamania) odważyło się wielu autorów. Jerzy Andrzejewski w Miazdze napisał: „Wciąż nie wiem, czy szczerość musi doprowadzać do obnażania się. Może w przemilczeniach kryje się ludzka kondycja? Może skrajna, więc do końca doprowadzona szczerość jest tylko wynikiem słabości i rozpaczy?”. Istnieje zatem szczerość i maska szczerości, a granica między nimi nie zawsze jest łatwa do ustalenia.

Szczerość wobec innych i na temat innych, choć także na swój temat wobec innych – może być próbą rozładowania własnej agresji, pognębienia innych, poniżenia ich, jak również próbą dowartościowania siebie. Bywa również, że w taki właśnie sposób człowiek zaspokaja potrzebę wywyższania się, dominowania, bycia osobą ważną. Toteż warto uświadomić sobie motywy, jakimi kierujemy się, „wygłaszając” drugiej osobie prawdy o niej czy też o sobie.

Jak „nasze prawdy” przekazywać?

Czy powinniśmy wyrażać własne opinie wtedy, gdy wiemy, że wywołają one cierpienie osób z naszego otoczenia? Myślę, że jeżeli nasze motywy i intencje są pozytywne, a nie destrukcyjne, i jeżeli nasze opinie przedstawiamy jako jedne z wielu punktów widzenia – czyli dajemy prawo innym do posiadania ich opinii, nie negując ich odmiennego postrzegania i rozumienia rzeczy, to mamy dużą szansę na porozumienie i dobre współżycie społeczne. Samokontrola jest niezbędna do życia w społeczeństwie. Kultura bycia polega również na „ugryzieniu się w język” i hamowaniu własnych impulsów. Szacunek dla drugiego człowieka to także nieingerowanie w jego życie bez zaproszenia.

Wymuszanie rozmów, a właściwie często zmuszanie do wysłuchiwania naszych monologów, „wychowywanie” na siłę poprzez jednokierunkowe głoszenie „prawd”, mówienie jak naszym zdaniem („bo taki już jestem szczery”) powinieneś się zachowywać, to najszybsza i najkrótsza droga do zerwania prawdziwego porozumienia. Celem rozmowy nie powinno być bowiem wykazanie drugiemu, że jest gorszy, ani zrobienie mu krzywdy. Jeżeli zakładamy chęć pomocy, warto nauczyć się efektywnego porozumiewania się. Warto też wiedzieć, że nawet wtedy, gdy sądzimy, że mamy rację (czyli chcemy mówić prawdę i być szczerzy), jest to nasza prawda, często bardzo subiektywna. Nasze widzenie zawodzi; filtr percepcyjny polega na tym, że widzimy to, co chcemy zobaczyć, słyszymy to, co chcemy usłyszeć, i często informacje docierają do naszej świadomości zupełnie inaczej niż zostały nadane. Zatem przekazując prawdę innym – bądźmy świadomi, że to nasza „subiektywność” i dobrze jest pomyśleć, że inne osoby mają takie samo prawo do swoich prawd, subiektywności na te same tematy, w tych samych zakresach, co my. I, że te osobiste, subiektywne prawdy są do rozważenia, do dyskusji…

Zakłócenia w komunikowaniu się, efektywnym współżyciu społecznym – to także sprzeczność między dwoma sposobami przekazywania prawdy. Werbalny, słowny przekaz jest inny niż informacje płynące z mowy ciała. Słownie przekazujemy chociażby pozytywną prawdę – zapewnienie przyjaźni, miłości, a mięśnie twarzy są napięte, pięści zaciśnięte, mina groźna; słowa nie niosą tu zatem prawdy. Osoba słuchająca jest wprowadzona w błąd, ma wątpliwość co do wiarygodności rozmówcy. Agresywne w treści teksty prawdy przekazywane przymilnym głosem są często próbą manipulowania drugą osobą, rozkazywania, aby zachowywała się w taki sposób, jak my tego oczekujemy. Nie jest ważne, co dla tej osoby jest dobre, ważne jest, czego ja chcę, co dla mnie jest wygodne."
http://www.katolik.pl/pra...416,cz.html?s=1

Witaj abcd

Poruszyłeś bardzo wiele ważnych spraw, bardzo ważnych. Bardzo się z tego cieszę .
Dla Twojej wiadomości zastanowić się możesz jakie uczucia towarzyszyły Tobie pisząc ten post.
Postaram się tak po kolei jak ja to odebrałam przekazać Tobie i mój punkt patrzenia ( niekoniecznie krystaliczny).

Cytat:

Dlatego pisałem, że hasła "czekaj nie czekając" i "pracuj nad sobą", albo, że "zrobiło się z małżonka bożka" są jak najbardziej właściwe, ale na samym Sycharze są dla wielu najtrudniejsze do spełnienia. Dla wielu, w tym dla tych, którzy to forum i wspólnotę prowadzą. Dowodem na to jest właśnie stosunek do istnienia duszpasterstw niesakramentalnych

Zdaję sobie sprawę bardzo mocno ,że są osoby dla których te komunikaty są suche i nic nie mówią , a wywołują np rozgoryczenie z odczucia niezrozumienia, lub z innych świadomych lub nieuświadomionych stanów emocjonalnych. Natomiast dowód jaki przedstawiasz jest nieprawdziwy, ale jest to Twoje zdanie na ten temat. Dojdziemy do tego dalej dlaczego w moim przekonaniu nieprawdziwe.

Dalej piszesz

Cytat:

Pisałem tylko o tym, że nastawienie polegające na tym, że gdzieś w głębi ciągle uważa się, że życie[b] musi być niespełnione bez drugiej osoby jest nastawieniem niewłaściwym i szkodliwym. I na Sycharze takie nastawienie ma wiele osób (czego nie koryguje się). Takie samo nastawienie mają niesakramentalni, którzy nie mogą zrezygnować z drugiej osoby

.

W Bogu jest spełnienie...
Nie wiem jakie mają nastawienie niesakramentalni , z całą pewnością doświadczają i radości i cierpienia jak my wszyscy. Obyśmy wszyscy nie cierpieli z niespełnienia w Bogu.

Cytat:

A jak chcesz dokładniejszej podpowiedzi z Pisma Świętego, to podpowiadam, że ci pierwsi, Sycharki, nie grzeszą 6 i 9 przykazaniem, ale razem z niesakramentalnymi grzeszą 1 przykazaniem, bo wszyscy przedkładają drugiego człowieka lub konkretne okoliczności życiowe - tj. szczęśliwe małżeństwo - nad Boga.[/b] I tak wszyscy kręcą się w kółko. O tym pisałem. Dlatego skupianie się na tym, że "oni cudzołożą, a my nie" po prostu niczego nie wyjaśnia.

Hm... czasem tez zauważam i doświadczam brak pokory...
Jednak to bardzo uproszczone patrzenie, zwie się powierzchownością i warto o tym wspomnieć kapłanowi w konfesjonale, ponieważ to Bóg zna nasze serca z Księgi Królewskiej chyba 2 , nie pamiętam rozdziału , pamiętam werset 16b, ( mowa o wyborze Dawida na Króla).

Cytat:

To, co napisałem wyżej doskonale wyjaśnia Augustyn Pelanowski w książce "Wolni od niemocy". Zdaje się, że ta książka jest polecana w broszurze sycharowskiej, ale niestety link do broszury nie działa. Na marginesie link do filmiku "bum bum bum" też zniknął na facebooku . Czyli admin czyta i reaguje, ale milczy.

Czytałam tę książkę , często wracam...wyjaśnia wiele spraw a przede wszystkim ,że JEZUS CHRYSTUS JEST ZBAWICIELEM, nie człowiek.
Natomiast jeśli coś nie działa , albo jak wspominasz już czegoś gdzieś nie ma to zwyczajnie można zgłosić do moderatora do administratora i postaramy się zmodyfikować.
Myślę sobie nawet ,że sporo radości otrzymałbyś poświęcając swój czas na odnalezienie aktualnego linku i wsparcia nas w pracy. Każde ręce są potrzebne...Twoje też :), łatwiej oceniać , trudniej coś zrobić, pora to zmienić...

]

Cytat:

Zatem zamiast na Woli Boga, forum skupia[/b] się na "szansach ratowania małżeństwa" czyli na tym, żeby małżeństwo było razem. A nie zawsze tak musi być. Czyli coś co jest - owszem piękne i Boże - stawia się jednak ponad Boga. Bo On być może zechciał na pewnym etapie życia zezwolić na to, by jedno odeszło, a drugie musiało sobie radzić w sytuacji tego odejścia.

To jest Twoje rozumowanie, postrzeganie...skąd tak ...musiałbyś wejrzeć w głąb siebie.
Wolą Pana Boga są zjednoczeni małżonkowie na każdej płaszczyźnie życia .
Są sytuacje w których niestety na ten moment trudno o jedność np przemoc fizyczna,dopuszcza sie separacje i kościelną i cywilną w szczególnych przypadkach.
Czy to wola Boża? Bóg nieustannie uczy nas miłości do samych siebie i tak mamy kochać swoich bliskich. Bóg ciągle walczy o człowieka i różne okoliczności wykorzysta do jego zbawienia. Nie jest to usprawiedliwienie dla związków niesakramentalnych z przeszkodami.
Na Sycharze bardzo mówi się o szczególnym rozwiązaniu w trudnych sytuacjach tj. separacja.

Bardzo serdecznie Cię pozdrawiam +
Pomódl się za mnie

Witam serdecznie!
Myślę sobie ,że to szalenie ważne
"Mówienie prawdy innym o nich: nasze krytyki i pochwały innych

Czy możemy mówić o innych wszystko, co nam przychodzi do głowy? Czy wypowiadanie opinii na temat innych osób, czyli krytykowanie ich, bądź chwalenie zawsze wtedy, kiedy mamy ochotę – jest wskazane jako poprawiające jakość życia społecznego? Czy to jest mówienie prawdy niosące dobro, zmianę? A może to chęć dania upustu swoim emocjom, złości, chęci do narzekania, potrzebie władzy bądź kontroli? Może chcemy takiej zmiany zachowania drugiej osoby na jakiej nam zależy?

Udzielanie drugiej osobie rad prawdziwie „od serca”, dotyczących często życia osobistego, szczególnie gdy osoba ta o rady nie prosi, jest naruszeniem jej prywatności, ingerencją w jej „przestrzeń psychologiczną”. Ludzie czasem wypowiadają swoje opinie na temat innych zakładając jednocześnie, że to oni „mają patent na prawdę”, i że to, co mówią, powinno być przyjęte i zastosowane. Obdarowany opinią, radą, „prawdą” może odbierać to jako atak agresji, a nawet próbę manipulowania czy wręcz rozkazywania. Zwykle pojawia się tu pytanie o intencje, motywy krytykującego czy chwalącego. Pojawia się też refleksja, jak te opinie przekazywać, żeby tworzyły one dobro, zachęcały do pozytywnej zmiany i dodawały skrzydeł?

Mówienie innym prawdy o sobie

Prawda o sobie u niektórych osób stanowi często upojenie ekshibicjonistyczne. Prawdy na swój temat, ale także na temat innych osób – zawarte w pamiętnikach, blogach, udzielanych wywiadach do gazet, to ostatnio rewia „manii szczerości bez granic”. Na tak rozumianą odwagę szczerości (szczerość aż do bólu, ale także szczerość aż do zakłamania) odważyło się wielu autorów. Jerzy Andrzejewski w Miazdze napisał: „Wciąż nie wiem, czy szczerość musi doprowadzać do obnażania się. Może w przemilczeniach kryje się ludzka kondycja? Może skrajna, więc do końca doprowadzona szczerość jest tylko wynikiem słabości i rozpaczy?”. Istnieje zatem szczerość i maska szczerości, a granica między nimi nie zawsze jest łatwa do ustalenia.

Szczerość wobec innych i na temat innych, choć także na swój temat wobec innych – może być próbą rozładowania własnej agresji, pognębienia innych, poniżenia ich, jak również próbą dowartościowania siebie. Bywa również, że w taki właśnie sposób człowiek zaspokaja potrzebę wywyższania się, dominowania, bycia osobą ważną. Toteż warto uświadomić sobie motywy, jakimi kierujemy się, „wygłaszając” drugiej osobie prawdy o niej czy też o sobie.

Jak „nasze prawdy” przekazywać?

Czy powinniśmy wyrażać własne opinie wtedy, gdy wiemy, że wywołają one cierpienie osób z naszego otoczenia? Myślę, że jeżeli nasze motywy i intencje są pozytywne, a nie destrukcyjne, i jeżeli nasze opinie przedstawiamy jako jedne z wielu punktów widzenia – czyli dajemy prawo innym do posiadania ich opinii, nie negując ich odmiennego postrzegania i rozumienia rzeczy, to mamy dużą szansę na porozumienie i dobre współżycie społeczne. Samokontrola jest niezbędna do życia w społeczeństwie. Kultura bycia polega również na „ugryzieniu się w język” i hamowaniu własnych impulsów. Szacunek dla drugiego człowieka to także nieingerowanie w jego życie bez zaproszenia.

Wymuszanie rozmów, a właściwie często zmuszanie do wysłuchiwania naszych monologów, „wychowywanie” na siłę poprzez jednokierunkowe głoszenie „prawd”, mówienie jak naszym zdaniem („bo taki już jestem szczery”) powinieneś się zachowywać, to najszybsza i najkrótsza droga do zerwania prawdziwego porozumienia. Celem rozmowy nie powinno być bowiem wykazanie drugiemu, że jest gorszy, ani zrobienie mu krzywdy. Jeżeli zakładamy chęć pomocy, warto nauczyć się efektywnego porozumiewania się. Warto też wiedzieć, że nawet wtedy, gdy sądzimy, że mamy rację (czyli chcemy mówić prawdę i być szczerzy), jest to nasza prawda, często bardzo subiektywna. Nasze widzenie zawodzi; filtr percepcyjny polega na tym, że widzimy to, co chcemy zobaczyć, słyszymy to, co chcemy usłyszeć, i często informacje docierają do naszej świadomości zupełnie inaczej niż zostały nadane. Zatem przekazując prawdę innym – bądźmy świadomi, że to nasza „subiektywność” i dobrze jest pomyśleć, że inne osoby mają takie samo prawo do swoich prawd, subiektywności na te same tematy, w tych samych zakresach, co my. I, że te osobiste, subiektywne prawdy są do rozważenia, do dyskusji…

Zakłócenia w komunikowaniu się, efektywnym współżyciu społecznym – to także sprzeczność między dwoma sposobami przekazywania prawdy. Werbalny, słowny przekaz jest inny niż informacje płynące z mowy ciała. Słownie przekazujemy chociażby pozytywną prawdę – zapewnienie przyjaźni, miłości, a mięśnie twarzy są napięte, pięści zaciśnięte, mina groźna; słowa nie niosą tu zatem prawdy. Osoba słuchająca jest wprowadzona w błąd, ma wątpliwość co do wiarygodności rozmówcy. Agresywne w treści teksty prawdy przekazywane przymilnym głosem są często próbą manipulowania drugą osobą, rozkazywania, aby zachowywała się w taki sposób, jak my tego oczekujemy. Nie jest ważne, co dla tej osoby jest dobre, ważne jest, czego ja chcę, co dla mnie jest wygodne."
http://www.katolik.pl/pra...416,cz.html?s=1

Witaj abcd

Poruszyłeś bardzo wiele ważnych spraw, bardzo ważnych. Bardzo się z tego cieszę .
Dla Twojej wiadomości zastanowić się możesz jakie uczucia towarzyszyły Tobie pisząc ten post.
Postaram się tak po kolei jak ja to odebrałam przekazać Tobie i mój punkt patrzenia ( niekoniecznie krystaliczny).

Cytat:

Dlatego pisałem, że hasła "czekaj nie czekając" i "pracuj nad sobą", albo, że "zrobiło się z małżonka bożka" są jak najbardziej właściwe, ale na samym Sycharze są dla wielu najtrudniejsze do spełnienia. Dla wielu, w tym dla tych, którzy to forum i wspólnotę prowadzą. Dowodem na to jest właśnie stosunek do istnienia duszpasterstw niesakramentalnych

Zdaję sobie sprawę bardzo mocno ,że są osoby dla których te komunikaty są suche i nic nie mówią , a wywołują np rozgoryczenie z odczucia niezrozumienia, lub z innych świadomych lub nieuświadomionych stanów emocjonalnych. Natomiast dowód jaki przedstawiasz jest nieprawdziwy, ale jest to Twoje zdanie na ten temat. Dojdziemy do tego dalej dlaczego w moim przekonaniu nieprawdziwe.

Dalej piszesz

Cytat:

Pisałem tylko o tym, że nastawienie polegające na tym, że gdzieś w głębi ciągle uważa się, że życie[b] musi być niespełnione bez drugiej osoby jest nastawieniem niewłaściwym i szkodliwym. I na Sycharze takie nastawienie ma wiele osób (czego nie koryguje się). Takie samo nastawienie mają niesakramentalni, którzy nie mogą zrezygnować z drugiej osoby

.

W Bogu jest spełnienie...
Nie wiem jakie mają nastawienie niesakramentalni , z całą pewnością doświadczają i radości i cierpienia jak my wszyscy. Obyśmy wszyscy nie cierpieli z niespełnienia w Bogu.

Cytat:

A jak chcesz dokładniejszej podpowiedzi z Pisma Świętego, to podpowiadam, że ci pierwsi, Sycharki, nie grzeszą 6 i 9 przykazaniem, ale razem z niesakramentalnymi grzeszą 1 przykazaniem, bo wszyscy przedkładają drugiego człowieka lub konkretne okoliczności życiowe - tj. szczęśliwe małżeństwo - nad Boga.[/b] I tak wszyscy kręcą się w kółko. O tym pisałem. Dlatego skupianie się na tym, że "oni cudzołożą, a my nie" po prostu niczego nie wyjaśnia.

Hm... czasem tez zauważam i doświadczam brak pokory...
Jednak to bardzo uproszczone patrzenie, zwie się powierzchownością i warto o tym wspomnieć kapłanowi w konfesjonale, ponieważ to Bóg zna nasze serca z Księgi Królewskiej chyba 2 , nie pamiętam rozdziału , pamiętam werset 16b, ( mowa o wyborze Dawida na Króla).

Cytat:

To, co napisałem wyżej doskonale wyjaśnia Augustyn Pelanowski w książce "Wolni od niemocy". Zdaje się, że ta książka jest polecana w broszurze sycharowskiej, ale niestety link do broszury nie działa. Na marginesie link do filmiku "bum bum bum" też zniknął na facebooku . Czyli admin czyta i reaguje, ale milczy.

Czytałam tę książkę , często wracam...wyjaśnia wiele spraw a przede wszystkim ,że JEZUS CHRYSTUS JEST ZBAWICIELEM, nie człowiek.
Natomiast jeśli coś nie działa , albo jak wspominasz już czegoś gdzieś nie ma to zwyczajnie można zgłosić do moderatora do administratora i postaramy się zmodyfikować.
Myślę sobie nawet ,że sporo radości otrzymałbyś poświęcając swój czas na odnalezienie aktualnego linku i wsparcia nas w pracy. Każde ręce są potrzebne...Twoje też :), łatwiej oceniać , trudniej coś zrobić, pora to zmienić...

]

Cytat:

Zatem zamiast na Woli Boga, forum skupia[/b] się na "szansach ratowania małżeństwa" czyli na tym, żeby małżeństwo było razem. A nie zawsze tak musi być. Czyli coś co jest - owszem piękne i Boże - stawia się jednak ponad Boga. Bo On być może zechciał na pewnym etapie życia zezwolić na to, by jedno odeszło, a drugie musiało sobie radzić w sytuacji tego odejścia.

To jest Twoje rozumowanie, postrzeganie...skąd tak ...musiałbyś wejrzeć w głąb siebie.
Wolą Pana Boga są zjednoczeni małżonkowie na każdej płaszczyźnie życia .
Są sytuacje w których niestety na ten moment trudno o jedność np przemoc fizyczna,dopuszcza sie separacje i kościelną i cywilną w szczególnych przypadkach.
Czy to wola Boża? Bóg nieustannie uczy nas miłości do samych siebie i tak mamy kochać swoich bliskich. Bóg ciągle walczy o człowieka i różne okoliczności wykorzysta do jego zbawienia. Nie jest to usprawiedliwienie dla związków niesakramentalnych z przeszkodami.
Na Sycharze bardzo mówi się o szczególnym rozwiązaniu w trudnych sytuacjach tj. separacja.

Bardzo serdecznie Cię pozdrawiam +
Pomódl się za mnie

[Elżbieta]

cytat z art."Co Bóg złączył..."
Arleta Wencwel



"............W naszym kraju obserwuje się gwałtowny wzrost liczby rozwodów i tak np. w 2011 roku zawarto około 210 tysięcy ślubów, a w tym samym czasie rozwiodło się około 70 tysięcy par.
Wynika z tego, iż jedna trzecia małżeństw kończy się rozwodem.

Przyczyn jest wiele, jednak wiodącymi powodami rozejścia się małżonków są w głównej mierze: niezgodność charakterów,
zdrada,
nadużywanie alkoholu,
nieodpowiedni stosunek do innych członków rodziny oraz problemy finansowe,
a ostatnio także emigracja zarobkowa.

Przerażające jest to, że w internecie nie brakuje stron, które ułatwiają ludziom przeprowadzenie rozwodu. Istnieją strony, które podpowiadają, jak skutecznie i poprawnie napisać pozew, przybliżają niuanse orzekania o winie, o przyznanie alimentów itd.

Znalazłam też strony, które proponują zorganizowanie imprezy rozwodowej itd.

Na szczęście są też organizacje, które pomagają małżonkom w ich kryzysie, pomagają przezwyciężać czasami chwilowe problemy, by od razu nie zaważyły na podjęciu decyzji o rozwodzie. Są to strony, które promują małżeństwo, których celem jest dążenie do uzdrowienia sakramentalnego małżeństwa, które przeżywa kryzys. Wystarczy wpisać w przeglądarkę słowo „sychar”, a pokażą nam się linki www.ogniska.sychar.org www.sychar.org www.kryzys.org Strony prowadzone są przez Wspólnotę Trudnych Małżeństw Sychar.

Miłość równa się przebaczenie

Wspólnota Sychar jest wspólnotą wiernej miłości małżeńskiej, którą założyli sakramentalni małżonkowie. jej współzałożycielem jest ks. Jan Pałyga SAC. Natomiast krajowym duszpasterzem wspólnoty mianowanym przez Episkopat Polski jest ks. Paweł Dubowik. I to właśnie on został zaproszony na pierwszoczwartkową modlitwę z konferencją na temat: „Każde trudne sakramentalne małżeństwo jest do uratowania!” - o pomocy, jaką małżeństwom w kryzysie udziela Kościół na podstawie doświadczenia Wspólnoty Trudnych Małżeństw. Rozpoczynając konferencję ks. Paweł poprosił wszystkich, aby zadali sobie pytanie: jak wygląda miłość i przebaczenie w naszych małżeństwach i rodzinach. - Nie ma miłości bez przebaczenia, ale też nie ma przebaczenia bez miłości. Między miłością i przebaczeniem trzeba postawić znak równości - powiedział ks. Paweł. By ta miłość i przebaczenie w rodzinie były podstawą potrzebne są trzy filary, na których się oprzemy. Pierwszym jest świadomość tego, że małżeństwo jest sakramentem, że małżonkowie w dniu zawarcia sakramentu zaprosili Jezusa Chrystusa do swojego życia, by z nimi był, zawarli przymierze z sobą i Panem Bogiem. Dlatego niezwykle ważna jest modlitwa rodzinna, małżeńska, podczas której małżonkowie klękają razem i modlą się. Ważne jest, aby umieć znaleźć czas na wspólną modlitwę, wspólną Eucharystię.

Drugim filarem przebaczenia w rodzinie jest rozmowa, dialog małżeński.
Brakuje dziś wspólnej rozmowy. Warto, by małżonkowie umieli znaleźć czas na rozmowę, do której będą potrafili zaprosić Pana Jezusa.

Trzecim filarem jest pokora.
Małżeństwo rodzi się w pokorze i musi żyć w pokorze. Bez pokory małżeństwo nie może istnieć. I dopiero gdy małżonkowie zrozumieją, jak bardzo potrzebny jest Jezus w ich związku, dopiero wtedy ich małżeństwo może być szczęśliwe.

Reasumując, każde trudne sakramentalne małżeństwo jest do uratowania wtedy, gdy będzie się je budować na modlitwie, na relacji z Jezusem Chrystusem, jeżeli będzie się pracować nad sobą, kiedy będzie się korzystać z daru rozmowy, ale w pokorze, to wtedy będą dziać się cuda."

cytat z art."Co Bóg złączył..."
Arleta Wencwel



"............W naszym kraju obserwuje się gwałtowny wzrost liczby rozwodów i tak np. w 2011 roku zawarto około 210 tysięcy ślubów, a w tym samym czasie rozwiodło się około 70 tysięcy par.
Wynika z tego, iż jedna trzecia małżeństw kończy się rozwodem.

Przyczyn jest wiele, jednak wiodącymi powodami rozejścia się małżonków są w głównej mierze: niezgodność charakterów,
zdrada,
nadużywanie alkoholu,
nieodpowiedni stosunek do innych członków rodziny oraz problemy finansowe,
a ostatnio także emigracja zarobkowa.

Przerażające jest to, że w internecie nie brakuje stron, które ułatwiają ludziom przeprowadzenie rozwodu. Istnieją strony, które podpowiadają, jak skutecznie i poprawnie napisać pozew, przybliżają niuanse orzekania o winie, o przyznanie alimentów itd.

Znalazłam też strony, które proponują zorganizowanie imprezy rozwodowej itd.

Na szczęście są też organizacje, które pomagają małżonkom w ich kryzysie, pomagają przezwyciężać czasami chwilowe problemy, by od razu nie zaważyły na podjęciu decyzji o rozwodzie. Są to strony, które promują małżeństwo, których celem jest dążenie do uzdrowienia sakramentalnego małżeństwa, które przeżywa kryzys. Wystarczy wpisać w przeglądarkę słowo „sychar”, a pokażą nam się linki www.ogniska.sychar.org www.sychar.org www.kryzys.org Strony prowadzone są przez Wspólnotę Trudnych Małżeństw Sychar.

Miłość równa się przebaczenie

Wspólnota Sychar jest wspólnotą wiernej miłości małżeńskiej, którą założyli sakramentalni małżonkowie. jej współzałożycielem jest ks. Jan Pałyga SAC. Natomiast krajowym duszpasterzem wspólnoty mianowanym przez Episkopat Polski jest ks. Paweł Dubowik. I to właśnie on został zaproszony na pierwszoczwartkową modlitwę z konferencją na temat: „Każde trudne sakramentalne małżeństwo jest do uratowania!” - o pomocy, jaką małżeństwom w kryzysie udziela Kościół na podstawie doświadczenia Wspólnoty Trudnych Małżeństw. Rozpoczynając konferencję ks. Paweł poprosił wszystkich, aby zadali sobie pytanie: jak wygląda miłość i przebaczenie w naszych małżeństwach i rodzinach. - Nie ma miłości bez przebaczenia, ale też nie ma przebaczenia bez miłości. Między miłością i przebaczeniem trzeba postawić znak równości - powiedział ks. Paweł. By ta miłość i przebaczenie w rodzinie były podstawą potrzebne są trzy filary, na których się oprzemy. Pierwszym jest świadomość tego, że małżeństwo jest sakramentem, że małżonkowie w dniu zawarcia sakramentu zaprosili Jezusa Chrystusa do swojego życia, by z nimi był, zawarli przymierze z sobą i Panem Bogiem. Dlatego niezwykle ważna jest modlitwa rodzinna, małżeńska, podczas której małżonkowie klękają razem i modlą się. Ważne jest, aby umieć znaleźć czas na wspólną modlitwę, wspólną Eucharystię.

Drugim filarem przebaczenia w rodzinie jest rozmowa, dialog małżeński.
Brakuje dziś wspólnej rozmowy. Warto, by małżonkowie umieli znaleźć czas na rozmowę, do której będą potrafili zaprosić Pana Jezusa.

Trzecim filarem jest pokora.
Małżeństwo rodzi się w pokorze i musi żyć w pokorze. Bez pokory małżeństwo nie może istnieć. I dopiero gdy małżonkowie zrozumieją, jak bardzo potrzebny jest Jezus w ich związku, dopiero wtedy ich małżeństwo może być szczęśliwe.

Reasumując, każde trudne sakramentalne małżeństwo jest do uratowania wtedy, gdy będzie się je budować na modlitwie, na relacji z Jezusem Chrystusem, jeżeli będzie się pracować nad sobą, kiedy będzie się korzystać z daru rozmowy, ale w pokorze, to wtedy będą dziać się cuda."

[Andrzej]

[abcd]

Właśnie tak Mirelo, w Bogu jest spełnienie. Jezus zbawia, a nie inny człowiek i nie szczęśliwe małżeństwo.

Właśnie tak Mirelo, w Bogu jest spełnienie. Jezus zbawia, a nie inny człowiek i nie szczęśliwe małżeństwo.

[Elżbieta]

Jesteśmy w dziale SAKRAMENT MAŁŻEŃSTWA. Cieszmy się więc uzdrowieniem małżeństwa sakramentalnego: http://www.kryzys.org/vie...p=278610#278610
Chwała Panu Bogu.

Jesteśmy w dziale SAKRAMENT MAŁŻEŃSTWA. Cieszmy się więc uzdrowieniem małżeństwa sakramentalnego: http://www.kryzys.org/vie...p=278610#278610
Chwała Panu Bogu.

[abcd]

Super świadectwo. Chwała Panu

Super świadectwo. Chwała Panu