[Lonia]

Nie korzystałam z pomocy psychploga, ani żadnych poradni rodzinnych, uznałam że sama dam radę...

Któregoś dnia rozmawiałam z przyjaciółką która korzystała w tej sytuacji z porady psychologa , psycholog zadał jej pytanie: przychodzi Pani do domu a w domu mąż który ma żal i pretensje o wszystko, warczy, krzyczy obwinia, wszystko mu się nie podoba

Spotyka się Pani z przyjacielem który jest miły, słodzi, głaszcze, chwali, przytula

Którego by Pani wybrała?
Kogo Wy byście wybrały i wybrali?
To jest oczywiste!

Jaki z tego wniosek?
Trzeba być lepszą i milszą od kochanki
Wiem, że po zdradzie to trudne, bo zostałyśmy okaleczone i zranione, ale tak trzeba..
Dobrze było by nie wracać do tematu zdrady i nie rozdrapywać ran, bo inaczej one nigdy się nie zagoją..
Ja cały czas staram się i próbuję być lepsza i milsza( fakt nie zawsze mi to wychodzi)
Mam nadzieję ,że z czasem napiszemy w dziale świadectwa
Wiem , jestem optymistką...

Nie korzystałam z pomocy psychploga, ani żadnych poradni rodzinnych, uznałam że sama dam radę...

Któregoś dnia rozmawiałam z przyjaciółką która korzystała w tej sytuacji z porady psychologa , psycholog zadał jej pytanie: przychodzi Pani do domu a w domu mąż który ma żal i pretensje o wszystko, warczy, krzyczy obwinia, wszystko mu się nie podoba

Spotyka się Pani z przyjacielem który jest miły, słodzi, głaszcze, chwali, przytula

Którego by Pani wybrała?
Kogo Wy byście wybrały i wybrali?
To jest oczywiste!

Jaki z tego wniosek?
Trzeba być lepszą i milszą od kochanki
Wiem, że po zdradzie to trudne, bo zostałyśmy okaleczone i zranione, ale tak trzeba..
Dobrze było by nie wracać do tematu zdrady i nie rozdrapywać ran, bo inaczej one nigdy się nie zagoją..
Ja cały czas staram się i próbuję być lepsza i milsza( fakt nie zawsze mi to wychodzi)
Mam nadzieję ,że z czasem napiszemy w dziale świadectwa
Wiem , jestem optymistką...

[MonikaMaria3]

To poco wracać do takiego domu gdzie księżniczka nie docenia moich - na mój sposób okazanych intencji. Mnie brakowało, żeby też doceniła, pochwaliła, automatycznie rósł poziom szacunku i miłości do żony, wtedy odrazu chciało się kochac ją tak jak ona chciała.

Dabo ja to rozumiem i naprawdę starałam się nie miec żadnych bzdurnych wymagań. Czytałes moje posty... czekałam z kolacją, robiłam masaże, dbałam o wszystko jak umiałam, nie okazywałam gniewu, zazdrości... Starałam się byc idealną żoną, ale.... Ale ile mozna!
To nie było tak, że ciągle warczałam. Wręcz przeciwnie. Ale mój mąż twierdził, że swoim staraniem poniżam się... Więc przestałam się poniżac. To zaś mu było źle, że o niego nie dbam jak szalona... Jakiej wersji mam się trzymac? Nie mogę go ciągle głaskac, bo przecież robi wtedy jezcze większe głupoty. I tracę wtedy szacunek do samej siebie. Miał pozwolone prawie na wszystko... Był seks kiedy tylko chciał, było smaczne jedzenie, robiłam pierogi, pyzy, bigosiki, roladki... Były wyjścia z kolegami, na piłkę...Wszystko to, co lubi. Zawsze starałam się byc zadbana i usmiechnieta... Ale nie da się ciągle usmiechac, kiedy słyszysz, że i tak jesteś do kitu, prawda? I nawet nie ma dziekuję za obiad, czy cokolwiek innego.

To poco wracać do takiego domu gdzie księżniczka nie docenia moich - na mój sposób okazanych intencji. Mnie brakowało, żeby też doceniła, pochwaliła, automatycznie rósł poziom szacunku i miłości do żony, wtedy odrazu chciało się kochac ją tak jak ona chciała.

Dabo ja to rozumiem i naprawdę starałam się nie miec żadnych bzdurnych wymagań. Czytałes moje posty... czekałam z kolacją, robiłam masaże, dbałam o wszystko jak umiałam, nie okazywałam gniewu, zazdrości... Starałam się byc idealną żoną, ale.... Ale ile mozna!
To nie było tak, że ciągle warczałam. Wręcz przeciwnie. Ale mój mąż twierdził, że swoim staraniem poniżam się... Więc przestałam się poniżac. To zaś mu było źle, że o niego nie dbam jak szalona... Jakiej wersji mam się trzymac? Nie mogę go ciągle głaskac, bo przecież robi wtedy jezcze większe głupoty. I tracę wtedy szacunek do samej siebie. Miał pozwolone prawie na wszystko... Był seks kiedy tylko chciał, było smaczne jedzenie, robiłam pierogi, pyzy, bigosiki, roladki... Były wyjścia z kolegami, na piłkę...Wszystko to, co lubi. Zawsze starałam się byc zadbana i usmiechnieta... Ale nie da się ciągle usmiechac, kiedy słyszysz, że i tak jesteś do kitu, prawda? I nawet nie ma dziekuję za obiad, czy cokolwiek innego.

[kenya]

Lonia napisała:

Cytat:

Trzeba być lepszą i milszą od kochanki

Konkurowanie z kochanką, poza tym że jest po prostu żenujące, to skazuje "starajacą się" osobę od razu na przegraną.

Trzeba być sobą. To okazuje się być najtrudniejszym zadaniem.

Na miłość nie można zasłużyć, nawet żebraniem.

Lonia napisała:

Cytat:

Trzeba być lepszą i milszą od kochanki

Konkurowanie z kochanką, poza tym że jest po prostu żenujące, to skazuje "starajacą się" osobę od razu na przegraną.

Trzeba być sobą. To okazuje się być najtrudniejszym zadaniem.

Na miłość nie można zasłużyć, nawet żebraniem.

[Nirwanna]

[Magda Kartacz]

[quote="kenya"]Lonia napisała:

Cytat:

Trzeba być lepszą i milszą od kochanki

Dla mnie to też trochę konkurowanie z kochanką.
To tak jakbyśmy próbowali zastapić mężowi to wszystko co "dostawał" podczas romansu.
Nie ma się co oszukiwać to nie był sex tylko, gdy romanse były długie. Im dłuższy romans tym silniejsza więż emocjonalna, więcej tajemnic, problemów ujawnionych tamtej, ich częstsze rozmowy imntymne i częstsze zbliżenie fizyczne...
Patrząc na wpisy forum i siebie, widzę że sporo żon kiedy romans się kończy próbuje wszystko to tak jakby "przejmować" na siebie.
Jeśli mąż rozmawiał długo z tamtą próbujemy z nim rozmawiać godzinami, jeśli tamta go chwaliła, wspierała, doceniała teraz my zaczynamy to robić, okazywać głośno, częściej spędzamy czas tylko razem bez przyjaciół, rodzin bo z tamtą tyle czasu spędzał, wyjeżdżał i się
nie nudził, częściej uprawiamy sex bo skoro sypiał z obiema to temperament ma większy niż myśleliśmy...
Myślimy, że skoro mu odpowadało takie coś, to widać takie coś lubi.
No i cieszymy się jak to teraz fajnie działa, jak się nasze życie zmieniło teraz. Jesteśmy dużo razem, rozmawiamy godzinami jak nigdy, on wreszcie siedzi w domu, bawi się z dzieckiem i głośno mówi jak mu dobrze teraz, że teraz ma to czego nie miał. Nabieramy nadzieji, że tak już będzie.

Patrząc po sobie, ja tak robiłam.
Nieświadomie próbowałam mu zastąpić to wszystko co od tamtej dostawał mimo że ja również mu to dawałam.
On tylko chciał więcej i więcej...więcej wsparcia, doceniania, chwalenia ode mnie, od niej.
U mnie to nie podziałało na długo i mąż poszukał sobie kolejnej nowośći, kolejnej adrenaliny w życiu.
Kenya napisała:
"Konkurowanie z kochanką, poza tym że jest po prostu żenujące, to skazuje "starajacą się" osobę od razu na przegraną.
Trzeba być sobą. To okazuje się być najtrudniejszym zadaniem.
Na miłość nie można zasłużyć, nawet żebraniem."

Najlepiej jest pozostać sobą aby jego decyzja o byciu z nami była oparta na tym kim jesteśmy a nie tym kogo próbujemy zastąpić.
Jak dopisała Nirwanna coraz lepszym sobą.
To bardzo trudne zadanie.

[quote="kenya"]Lonia napisała:

Cytat:

Trzeba być lepszą i milszą od kochanki

Dla mnie to też trochę konkurowanie z kochanką.
To tak jakbyśmy próbowali zastapić mężowi to wszystko co "dostawał" podczas romansu.
Nie ma się co oszukiwać to nie był sex tylko, gdy romanse były długie. Im dłuższy romans tym silniejsza więż emocjonalna, więcej tajemnic, problemów ujawnionych tamtej, ich częstsze rozmowy imntymne i częstsze zbliżenie fizyczne...
Patrząc na wpisy forum i siebie, widzę że sporo żon kiedy romans się kończy próbuje wszystko to tak jakby "przejmować" na siebie.
Jeśli mąż rozmawiał długo z tamtą próbujemy z nim rozmawiać godzinami, jeśli tamta go chwaliła, wspierała, doceniała teraz my zaczynamy to robić, okazywać głośno, częściej spędzamy czas tylko razem bez przyjaciół, rodzin bo z tamtą tyle czasu spędzał, wyjeżdżał i się
nie nudził, częściej uprawiamy sex bo skoro sypiał z obiema to temperament ma większy niż myśleliśmy...
Myślimy, że skoro mu odpowadało takie coś, to widać takie coś lubi.
No i cieszymy się jak to teraz fajnie działa, jak się nasze życie zmieniło teraz. Jesteśmy dużo razem, rozmawiamy godzinami jak nigdy, on wreszcie siedzi w domu, bawi się z dzieckiem i głośno mówi jak mu dobrze teraz, że teraz ma to czego nie miał. Nabieramy nadzieji, że tak już będzie.

Patrząc po sobie, ja tak robiłam.
Nieświadomie próbowałam mu zastąpić to wszystko co od tamtej dostawał mimo że ja również mu to dawałam.
On tylko chciał więcej i więcej...więcej wsparcia, doceniania, chwalenia ode mnie, od niej.
U mnie to nie podziałało na długo i mąż poszukał sobie kolejnej nowośći, kolejnej adrenaliny w życiu.
Kenya napisała:
"Konkurowanie z kochanką, poza tym że jest po prostu żenujące, to skazuje "starajacą się" osobę od razu na przegraną.
Trzeba być sobą. To okazuje się być najtrudniejszym zadaniem.
Na miłość nie można zasłużyć, nawet żebraniem."

Najlepiej jest pozostać sobą aby jego decyzja o byciu z nami była oparta na tym kim jesteśmy a nie tym kogo próbujemy zastąpić.
Jak dopisała Nirwanna coraz lepszym sobą.
To bardzo trudne zadanie.

[Bety]

u mnie to było tak, że jak konczyła sie fascynacja "koleżanką" to wszytsko mu w domu pasowało- mówił ze nareszcie odkrył co to miłość, ze chce tylko dla nas, bla bla bla...
jak przychodziła "faza" - w domu wszytsko było źle, momentalnie, ja nie taka, dom nie taki, zycie nie takie... rozdrazniony, wiecznie poirytowany....

próbowałam róznych sposobów- jak miał "fazę" nic nie działało, jeszcze tylko było gorzej

jak mu mijało, przepraszal, kupowal prezenty, nosił mnie na rekach (dosłownie), ja mogłam wtedy nie robic nic, wszytsko było dla niego ok...

nie wiem, jak jest u Was, ale mój mąż ma problem ze sobą
on nawet juz to wie, ale chyba nie umie sobie z tym radzić
to działa jak narkotyk- ma "parcie" na bycie kawalerem, andrenalina jest przy poznaniu nowej panienki, i musi to zrobić

przy ostatnim razie powiedział, że sie zrujnuje, umrze, jest mu wszytsko jedno-ale musi to przeżyć (romans)

wiec przezywa, ale juz bez mojego udziału, bo ja sie odsunęłam, nie zajmuje sie nim, nie reaguje na jego zaczepki- ale to w jego mniemaiu tez jest źle, to oznacza, że go zostawiłam, porzuciłam i co on teraz ma zrobic, musi byc z kochanką bo samemu źle

w przypadku mojego męża analizowanie, co on czuje, dlaczego, co i jak- jest marnowaniem swojej energii
osoby, które seryjnie zdradzają mają głębszy problem, i to na pewno nie jest tylko kwestia tego, że wspołmałzonek jest "nie taki"

oczywiście to nie zwalnia mnie z pracy nad sobą

u mnie to było tak, że jak konczyła sie fascynacja "koleżanką" to wszytsko mu w domu pasowało- mówił ze nareszcie odkrył co to miłość, ze chce tylko dla nas, bla bla bla...
jak przychodziła "faza" - w domu wszytsko było źle, momentalnie, ja nie taka, dom nie taki, zycie nie takie... rozdrazniony, wiecznie poirytowany....

próbowałam róznych sposobów- jak miał "fazę" nic nie działało, jeszcze tylko było gorzej

jak mu mijało, przepraszal, kupowal prezenty, nosił mnie na rekach (dosłownie), ja mogłam wtedy nie robic nic, wszytsko było dla niego ok...

nie wiem, jak jest u Was, ale mój mąż ma problem ze sobą
on nawet juz to wie, ale chyba nie umie sobie z tym radzić
to działa jak narkotyk- ma "parcie" na bycie kawalerem, andrenalina jest przy poznaniu nowej panienki, i musi to zrobić

przy ostatnim razie powiedział, że sie zrujnuje, umrze, jest mu wszytsko jedno-ale musi to przeżyć (romans)

wiec przezywa, ale juz bez mojego udziału, bo ja sie odsunęłam, nie zajmuje sie nim, nie reaguje na jego zaczepki- ale to w jego mniemaiu tez jest źle, to oznacza, że go zostawiłam, porzuciłam i co on teraz ma zrobic, musi byc z kochanką bo samemu źle

w przypadku mojego męża analizowanie, co on czuje, dlaczego, co i jak- jest marnowaniem swojej energii
osoby, które seryjnie zdradzają mają głębszy problem, i to na pewno nie jest tylko kwestia tego, że wspołmałzonek jest "nie taki"

oczywiście to nie zwalnia mnie z pracy nad sobą

[Magda Kartacz]

[kenya]

Bety napisała:

Cytat:

w przypadku mojego męża analizowanie, co on czuje, dlaczego, co i jak- jest marnowaniem swojej energii osoby, które seryjnie zdradzają mają głębszy problem, i to na pewno nie jest tylko kwestia tego, że wspołmałzonek jest "nie taki"

Doskonała konkluzja Bety.

Ja bym dodała jeszcze, że w przypadku zdradzających seryjnie wszelka analiza uczuć recydywisty jest pozbawiona sensu, z takiej racji, że takowy uczuć jest pozbawiony - taka konstrukcja, która w konsekwencji generuje pewne zachowania.
W żadnym razie nie ma związku ze współmałżonkiem.
Recydywa jest ciągłym poszukiwaniem, próbą wzniecenia w sobie jakichkolwiek uczuć, jak się okazuje finalnie i tak skazaną na fiasko.
To wszystko to pogoń za iluzją, spełnieniem, pragnieniem by COŚKOLIWIEK poczuć.
Nie ma żadnych szans uzyskać nawet namiastki tego stanu w sprawdzonym układzie, zatem trzeba, jest wręcz przymus szukania poza nim.
Kiedy seryjny zdradzacz odnajduje to "coś", na moment CZUJE ŻE ŻYJE.
To brak radości życia płynącego z wnętrza człowieka, to nieudolna próba poszukiwań poza sobą, to defekt. Partner/ partnerka mogą być wręcz chodzącymi ideałami, . Cokolwiek zrobią, deficytów recydywisty nie mają szans zapełnić niczym, ponieważ braki "seryjnych" pochodzą nie z zewnątrz, lecz są pustką w nich samych.

Madzia napiasała:

Cytat:

Bety, w przypadku mojego analiza tego co myśli jest również marnowaniem energii. Czemu więc się zadręczam tymi wspomnieniami?

Madziu, ból potrzebuje czasu by zniknął. Sam czas także nie jest wystarczający, musi w Tobie zaistnieć zgoda na opuszczenie tych "rejonów". To decyzja oparta na wielu różnych, czasem bardzo subtelnych przesłankach.
Na pewno spędzanie czasu na myśleniu w którym wciąż przywołuje się przeszłość stoi temu na przeszkodzie. Przeszłość jako taka nie istnieje, to tylko TWój umysł wskrzesza ją w TERAZ, zadajac Ci ból. Przy udziale niemal kompulsywnych mysli dowalasz sobie samej. Jak nie myśleć i dlaczego nie ma sensu o tym myśleć - te pytania pojawią się z całą pewnością, kiedy będzisz wyczerpana myśleniem i odkryjesz ich bezsens a także uznasz je w końcu za istotną przeszkodę na drodze do samouleczenia.
Pozdrawiam

Bety napisała:

Cytat:

w przypadku mojego męża analizowanie, co on czuje, dlaczego, co i jak- jest marnowaniem swojej energii osoby, które seryjnie zdradzają mają głębszy problem, i to na pewno nie jest tylko kwestia tego, że wspołmałzonek jest "nie taki"

Doskonała konkluzja Bety.

Ja bym dodała jeszcze, że w przypadku zdradzających seryjnie wszelka analiza uczuć recydywisty jest pozbawiona sensu, z takiej racji, że takowy uczuć jest pozbawiony - taka konstrukcja, która w konsekwencji generuje pewne zachowania.
W żadnym razie nie ma związku ze współmałżonkiem.
Recydywa jest ciągłym poszukiwaniem, próbą wzniecenia w sobie jakichkolwiek uczuć, jak się okazuje finalnie i tak skazaną na fiasko.
To wszystko to pogoń za iluzją, spełnieniem, pragnieniem by COŚKOLIWIEK poczuć.
Nie ma żadnych szans uzyskać nawet namiastki tego stanu w sprawdzonym układzie, zatem trzeba, jest wręcz przymus szukania poza nim.
Kiedy seryjny zdradzacz odnajduje to "coś", na moment CZUJE ŻE ŻYJE.
To brak radości życia płynącego z wnętrza człowieka, to nieudolna próba poszukiwań poza sobą, to defekt. Partner/ partnerka mogą być wręcz chodzącymi ideałami, . Cokolwiek zrobią, deficytów recydywisty nie mają szans zapełnić niczym, ponieważ braki "seryjnych" pochodzą nie z zewnątrz, lecz są pustką w nich samych.

Madzia napiasała:

Cytat:

Bety, w przypadku mojego analiza tego co myśli jest również marnowaniem energii. Czemu więc się zadręczam tymi wspomnieniami?

Madziu, ból potrzebuje czasu by zniknął. Sam czas także nie jest wystarczający, musi w Tobie zaistnieć zgoda na opuszczenie tych "rejonów". To decyzja oparta na wielu różnych, czasem bardzo subtelnych przesłankach.
Na pewno spędzanie czasu na myśleniu w którym wciąż przywołuje się przeszłość stoi temu na przeszkodzie. Przeszłość jako taka nie istnieje, to tylko TWój umysł wskrzesza ją w TERAZ, zadajac Ci ból. Przy udziale niemal kompulsywnych mysli dowalasz sobie samej. Jak nie myśleć i dlaczego nie ma sensu o tym myśleć - te pytania pojawią się z całą pewnością, kiedy będzisz wyczerpana myśleniem i odkryjesz ich bezsens a także uznasz je w końcu za istotną przeszkodę na drodze do samouleczenia.
Pozdrawiam

[nunana]

[Bety]

potrzeba czasu
zoabczysz i poczujesz, że czas dużo zmienia

ja z dystansu zobaczyłam, jak funkcjonuje moje małżenstwo
mąż sie wyprowadził i dopiero w samotności, z upływem czasu, zobaczyłam w jakim "chorym" układzie zyłam
duzo sie modliłam, na kolanach, na różancu, w nocy, w dzien, wszedzie.... mówiłam, jeśli to prawda, że rózaniec ma taką moc, to ja ją musze poczuc, nie przestanę, aż przyjdzie do mnie spokój

pojechałam tez na msze o uzdrowienie- pozornie nic sie nie stało, nic spektakularnego, ale z tygodnia na tydzień czułam sie lepiej, udręka duszy minęła, przyszło przekonanie, że Bóg sie nami opiekuje, że nic nie dzieje sie bez Niego.... (bezcenne!)

ból złagodniał

czasem gdy było mi naprawde ciezko myslałam, tyle ludzi cierpi na tym świecie, niewinnych, pozbawionych wszelkiej nadziei (np w chorobie), jesli i ja musze troche pocierpieć- to trudno, nic mi nie bedzie, jakos dam rade, od tego sie nie umiera, ofiaruje to jako wynagrodzenie za grzechy naszej rodziny i w intencji moich dzieci

duzym wsparciem jest to forum, gdy zaczełam tu zaglądać szybko zorietnowałam sie, że choc kazda historia jest inna to jednak duzo zachowan jest schematycznych- zrozumiałam, że mąż ma ogromny problem ze sobą (uzalenznienie),
wyłączyłam emocje, zaczęłam czesciej kierowac sie rozumem,
ja nie moge mu juz pomóc, jedynie moge sie za niego modlić i pracowac nad sobą

myślę, że wiele osób na poczatku jest w szoku, to normalne, ale jeśli sie naprawde chce można sobie pomóc, nawet tutaj na tym forum, poczytać, przemyslec, posłuchać kazań, konferencji, tych, którzy juz przeszli tą drogę- to pomaga....

[ Dodano: 2013-08-17, 21:36 ]
jesli mnie zadreczały mysli to:
1.- to starałam sie na siłę mówić : bądź wola Twoja, oddaje sie Tobie Boże, wiem, że chcesz dla mnie dobrze, to co mnie spotkało jest dobre dla mnie, choc teraz tego nie widzę;
Jezusie Synu Dawida ulituj sie nade mną (kilk razy ale tak z sercem)- ulga natychmiastowa!

2. uwielbiałam Boga, chwaliłam Go (wbrew wszytskiemu!)
modlitwa uwielbienia ma OGROMNĄ moc (Boze Ty jestes Panem wszyskiego, kocham Cie uwielbiam Cie, chwlę Cie, cześć Ci oddaję !)
pisze o tym Faustyna, uwielbia sie na Mszach i modlitwach o uzdrowienie i uwolnienie, dzis czytałam w Biblii, że grzechy są nam darowane, jesli uuwielbiamy Boga wbrew wszystkich przeciwności

3. adorowałam Najśw Sakrament- mam blisko klasztor i mozna tam wejsc do kaplicy, powiem, ze na mnie godzina ciszy z Panem Jezusem działa jak najlepsza terapia

próbój z wiarą, musi sie udać

aha, ostanio byłam na mszy z o.Johnem Boshabora- polecał nam bardzo długo i z wiarą modlić sie słowami: Jezu, powiedz tylko słowo, a bedzie uzdrowiona dusz moja (lub osoby, za która sie modlimy), trzeba to powtarzac wiele razy, prosic...

potrzeba czasu
zoabczysz i poczujesz, że czas dużo zmienia

ja z dystansu zobaczyłam, jak funkcjonuje moje małżenstwo
mąż sie wyprowadził i dopiero w samotności, z upływem czasu, zobaczyłam w jakim "chorym" układzie zyłam
duzo sie modliłam, na kolanach, na różancu, w nocy, w dzien, wszedzie.... mówiłam, jeśli to prawda, że rózaniec ma taką moc, to ja ją musze poczuc, nie przestanę, aż przyjdzie do mnie spokój

pojechałam tez na msze o uzdrowienie- pozornie nic sie nie stało, nic spektakularnego, ale z tygodnia na tydzień czułam sie lepiej, udręka duszy minęła, przyszło przekonanie, że Bóg sie nami opiekuje, że nic nie dzieje sie bez Niego.... (bezcenne!)

ból złagodniał

czasem gdy było mi naprawde ciezko myslałam, tyle ludzi cierpi na tym świecie, niewinnych, pozbawionych wszelkiej nadziei (np w chorobie), jesli i ja musze troche pocierpieć- to trudno, nic mi nie bedzie, jakos dam rade, od tego sie nie umiera, ofiaruje to jako wynagrodzenie za grzechy naszej rodziny i w intencji moich dzieci

duzym wsparciem jest to forum, gdy zaczełam tu zaglądać szybko zorietnowałam sie, że choc kazda historia jest inna to jednak duzo zachowan jest schematycznych- zrozumiałam, że mąż ma ogromny problem ze sobą (uzalenznienie),
wyłączyłam emocje, zaczęłam czesciej kierowac sie rozumem,
ja nie moge mu juz pomóc, jedynie moge sie za niego modlić i pracowac nad sobą

myślę, że wiele osób na poczatku jest w szoku, to normalne, ale jeśli sie naprawde chce można sobie pomóc, nawet tutaj na tym forum, poczytać, przemyslec, posłuchać kazań, konferencji, tych, którzy juz przeszli tą drogę- to pomaga....

[ Dodano: 2013-08-17, 21:36 ]
jesli mnie zadreczały mysli to:
1.- to starałam sie na siłę mówić : bądź wola Twoja, oddaje sie Tobie Boże, wiem, że chcesz dla mnie dobrze, to co mnie spotkało jest dobre dla mnie, choc teraz tego nie widzę;
Jezusie Synu Dawida ulituj sie nade mną (kilk razy ale tak z sercem)- ulga natychmiastowa!

2. uwielbiałam Boga, chwaliłam Go (wbrew wszytskiemu!)
modlitwa uwielbienia ma OGROMNĄ moc (Boze Ty jestes Panem wszyskiego, kocham Cie uwielbiam Cie, chwlę Cie, cześć Ci oddaję !)
pisze o tym Faustyna, uwielbia sie na Mszach i modlitwach o uzdrowienie i uwolnienie, dzis czytałam w Biblii, że grzechy są nam darowane, jesli uuwielbiamy Boga wbrew wszystkich przeciwności

3. adorowałam Najśw Sakrament- mam blisko klasztor i mozna tam wejsc do kaplicy, powiem, ze na mnie godzina ciszy z Panem Jezusem działa jak najlepsza terapia

próbój z wiarą, musi sie udać

aha, ostanio byłam na mszy z o.Johnem Boshabora- polecał nam bardzo długo i z wiarą modlić sie słowami: Jezu, powiedz tylko słowo, a bedzie uzdrowiona dusz moja (lub osoby, za która sie modlimy), trzeba to powtarzac wiele razy, prosic...

[Magda Kartacz]

[Bety]

u mnie najgorsze były 3 pierwsze miesiące
potem pojechałam na Msze o uzdrowienie i to juz wyraźnie było coraz lepiej
dodam, ze mąż miał juz wczesniej "przygody", to nie był pierwszy raz, wiedziałam, ze im szybciej dojde do siebie, tym lepiej- zrobiłam wiec wszytsko co mozliwe (modlitwa, rytm codziennego dnia, skupialam sie na konkretnym zadaniu, słuchałam tez duzo na tym forum rekolekcji i konferencji)

mam Synów i nie chciałam, żeby widzieli ze sie poddałam, wszyscy cirepielismy, nie mogłam skupiac sie tylko na sobie, musiałam tez wspierac ich, wiec gdybym ciagle płakała, albo była zalamana- to oni tez by to przezywali jeszcze bardziej

przy tym wszytskim miałam jakies poczucie, że tak musi byc, że to jest dla mnie dobre- jesli nic nie pomagało i mąż co jakis czas miał takie "incydenty" to zrozumiałam, że trzeba zmienic kierunek- że Bóg to prowadzi w inna stronę. Były juz przepraszania, deklarowania poprawy itp. ale to nie dało zadnego skutku. Wiec widac Bóg chce to uzdrowic inaczej- ta myśl mi pomagała....

mówi sie, ze kryzys jest szansą i ja bardzo chciałam te szanse wykorzystac, poczuc poprostu, ze faktycznie swoją słaobośc można obrócic w siłę- tzn cos dobrego z tego zrobic, wbrew wszytskiemu
Tylko Bog moze obrócic zło w dobro i o to sie modliłam

[ Dodano: 2013-08-18, 09:20 ]
nie patrz do przodu za daleko- zbieraj siły na kazdy dzień, małymi kroczkami i bedzie dobrze

[ Dodano: 2013-08-18, 10:40 ]
jeszcze cos, co dzis przeczytałam: pokój wewnętrzny to znak zgody między człowiekiem a Bogiem,a zatem znak przylgnięcia do Jego Woli
wszytsko co sie dzieje w moim zyciu jest planem Boga

u mnie najgorsze były 3 pierwsze miesiące
potem pojechałam na Msze o uzdrowienie i to juz wyraźnie było coraz lepiej
dodam, ze mąż miał juz wczesniej "przygody", to nie był pierwszy raz, wiedziałam, ze im szybciej dojde do siebie, tym lepiej- zrobiłam wiec wszytsko co mozliwe (modlitwa, rytm codziennego dnia, skupialam sie na konkretnym zadaniu, słuchałam tez duzo na tym forum rekolekcji i konferencji)

mam Synów i nie chciałam, żeby widzieli ze sie poddałam, wszyscy cirepielismy, nie mogłam skupiac sie tylko na sobie, musiałam tez wspierac ich, wiec gdybym ciagle płakała, albo była zalamana- to oni tez by to przezywali jeszcze bardziej

przy tym wszytskim miałam jakies poczucie, że tak musi byc, że to jest dla mnie dobre- jesli nic nie pomagało i mąż co jakis czas miał takie "incydenty" to zrozumiałam, że trzeba zmienic kierunek- że Bóg to prowadzi w inna stronę. Były juz przepraszania, deklarowania poprawy itp. ale to nie dało zadnego skutku. Wiec widac Bóg chce to uzdrowic inaczej- ta myśl mi pomagała....

mówi sie, ze kryzys jest szansą i ja bardzo chciałam te szanse wykorzystac, poczuc poprostu, ze faktycznie swoją słaobośc można obrócic w siłę- tzn cos dobrego z tego zrobic, wbrew wszytskiemu
Tylko Bog moze obrócic zło w dobro i o to sie modliłam

[ Dodano: 2013-08-18, 09:20 ]
nie patrz do przodu za daleko- zbieraj siły na kazdy dzień, małymi kroczkami i bedzie dobrze

[ Dodano: 2013-08-18, 10:40 ]
jeszcze cos, co dzis przeczytałam: pokój wewnętrzny to znak zgody między człowiekiem a Bogiem,a zatem znak przylgnięcia do Jego Woli
wszytsko co sie dzieje w moim zyciu jest planem Boga

[Magda Kartacz]

Bety,
Dziękuję za odpowiedz.
Bardzo dojrzałą postawę prezentujesz.
Pozdrawiam :)

Bety,
Dziękuję za odpowiedz.
Bardzo dojrzałą postawę prezentujesz.
Pozdrawiam :)

[Dabo]