[kenya]

Cytat:

- jeśli facet żyje w szcześliwym związku, w którym czuje się mężczyzną, a nie tylko ojcem i głową rodziny, to w ramach radzenia sobie z kryzysem co najwyżej kupi sobie motocykl, albo zacznie chodzić na siłownie;)

powyższe sugeruje, że za pewnymi niedojrzałymi postawami, nazwanymi umownie w "mądrych" książkach kryzysem wieku średniego, stoją okoliczności zewnętrzne. Owe okoliczności zewnętrzne, czyli "odpowiednie" partnerki w których mocy miałoby być sprawienie by ulegający kryzysowi mogli jednak poczuć się mężczyznami i głowami rodziny.
To bardzo wygodne tłumaczenie ponieważ pozostawia wiele dowolności w postrzeganiu rzeczywistości a co za tym idzie, interpretacji tejże rzeczywistości. Bywa, że jakkolwiek dobra, nienaganna i zdeterminowana w utrzymaniu poprawności związku byłaby partnerka, jej "kryzysowiec" nie chce takiej, bo chce innej kobiety . Ona zaś, choć się stara, TĄ INNĄ być nie może.
Problem nie leży w niedocenianiu "biednego misia z mokrym noskiem" przez żonę a raczej w jego osobistych deficytach, świadomości "upływajacego" czasu a przede wszystkim, NIEZADOWOLNIA z siebie samego. Tą egzystencjonalną własną i osobistą pustkę "kryzysowiec" pragnie zapełnić kimś innym.
Jest to jednak droga donikąd, ponieważ dopóki sam ze sobą nie poczuje się dobrze, nic ani nikt tego nie zmieni, choć romanse mogą przynieść na krótki czas całkowicie iluzoryczne poczucie dopełnienia.

Cytat:

- jeśli facet żyje w szcześliwym związku, w którym czuje się mężczyzną, a nie tylko ojcem i głową rodziny, to w ramach radzenia sobie z kryzysem co najwyżej kupi sobie motocykl, albo zacznie chodzić na siłownie;)

powyższe sugeruje, że za pewnymi niedojrzałymi postawami, nazwanymi umownie w "mądrych" książkach kryzysem wieku średniego, stoją okoliczności zewnętrzne. Owe okoliczności zewnętrzne, czyli "odpowiednie" partnerki w których mocy miałoby być sprawienie by ulegający kryzysowi mogli jednak poczuć się mężczyznami i głowami rodziny.
To bardzo wygodne tłumaczenie ponieważ pozostawia wiele dowolności w postrzeganiu rzeczywistości a co za tym idzie, interpretacji tejże rzeczywistości. Bywa, że jakkolwiek dobra, nienaganna i zdeterminowana w utrzymaniu poprawności związku byłaby partnerka, jej "kryzysowiec" nie chce takiej, bo chce innej kobiety . Ona zaś, choć się stara, TĄ INNĄ być nie może.
Problem nie leży w niedocenianiu "biednego misia z mokrym noskiem" przez żonę a raczej w jego osobistych deficytach, świadomości "upływajacego" czasu a przede wszystkim, NIEZADOWOLNIA z siebie samego. Tą egzystencjonalną własną i osobistą pustkę "kryzysowiec" pragnie zapełnić kimś innym.
Jest to jednak droga donikąd, ponieważ dopóki sam ze sobą nie poczuje się dobrze, nic ani nikt tego nie zmieni, choć romanse mogą przynieść na krótki czas całkowicie iluzoryczne poczucie dopełnienia.

[grzegorz_]

Kenya

Ten problem dotyczy tak samo kobiet, nieprawdaż?
Jeśli kobieta nie czuje sie w związku tylko matką i gospodynią do roboty to czy nie może poczuć w wieku 35-40 że coś ją omija? Że nie marzyła o mężu, który lubi wypić piwo z kolegami, obejrzeć TV i zamiast iść z nią do łózka obejrzeć porno...
I wtedy znajduje się szarmancki, romantyczny pocieszyciel....i problem gotowy.

Tworzy się w świadomości mit, że zdradzają głównie faceci w kryzysie wieku średniego.
Moje pytanie : z kim Ci mężczyżni zdradzają? Tylko z nastolatkami? Czy raczej z kobietami w kryzysie wieku średniego?

Kenya

Ten problem dotyczy tak samo kobiet, nieprawdaż?
Jeśli kobieta nie czuje sie w związku tylko matką i gospodynią do roboty to czy nie może poczuć w wieku 35-40 że coś ją omija? Że nie marzyła o mężu, który lubi wypić piwo z kolegami, obejrzeć TV i zamiast iść z nią do łózka obejrzeć porno...
I wtedy znajduje się szarmancki, romantyczny pocieszyciel....i problem gotowy.

Tworzy się w świadomości mit, że zdradzają głównie faceci w kryzysie wieku średniego.
Moje pytanie : z kim Ci mężczyżni zdradzają? Tylko z nastolatkami? Czy raczej z kobietami w kryzysie wieku średniego?

[Filomena]

[JooW70]

Filomeno,Twój ma 34 lata, a mój 42!
Generalnie, to wszystko co piszecie - to racja co racja :)
Moja przyjaciółka u progu rozkręcającego się kryzysu u mnie powiedziała, że dopóki mój mąż nie poczuje się dobrze sam ze sobą, nie sięgnie swojego dna, nie ma szans, abyśmy tworzyli udany związek i w ogóle z tego wyszli.
Ja to wszystko wiem, tylko szlag mnie czasami trafia, że życie gna jak szalone, tyle sytuacji, tyle zdarzeń, a mój mąż jak się zawiesił, tak wisi ...
Jestem tym kryzysem już POTWORNIE ZMĘCZONA.
Z drugiej strony czuję, że coś się zmienia w moim wnętrzu, w moim sercu. Kurcze, jak to mozolnie idzie. Byłam od męża psychicznie i emocjonalnie uzależniona i jak widać - odbija mi się to teraz niesmacznie.
Coraz częściej mam wrażenie, jakby Bóg do mnie mówił; No, Aśka, ogarnij się wreszcie kobietko. Już długo to trwa. Czas o siebie zadbać.
A ja uparcie uzależniam swoje samopoczucie od tego jak traktuje mnie mąż i nie mogę wyzbyć się z głowy sielankowego obrazka naszej pełnej, czteroosobowej rodziny.
Kiedy widzieliśmy się ostani raz, powiedziałam mu, że zawsze może do nas wrócić, ale jako mąż i ojciec i nie chcę, aby traktował dom jak darmowy hotel, w którym nocuje, aby pozałatwiać swoje rozliczne sprawy w mieście ( mąż mieszka na czas naszej separacji u swojej matki, około 200 km. od naszego domu, ale ma ciągle jakieś sprawy do załatwienia w naszej okolicy ).
Dlaczego czuję się źle, jak go widzę? Bo wymiękam i dochodzi do rozmowy, w której poraz kolejny jestem przez niego znokautowana. Znacie już tę moją litanię jego bolesnych słów na pamięć, które wypowiada niejako na moje życzenie :((
Przyjaciółka mówi mi wtedy; znów się głupia na zranienia wystawiłaś. Po cholerę Ci to. On nie jest teraz partnerem do poważnych rozmów na temat przyszłości waszego małżeństwa. Przyznacie, że rozsądnie gada ..
No, a on znów mnie dzisiaj zrobił w konia i w ostatniej chwili przysłał mi esemesa z pociągu ( wracał z synem z Woodstoku ) i poprosił o przenocowanie. Wczweśniej rozmawialiśmy przez telefon, że po przyjeździe pociągiem z Kostrzynia, syn wsiada w busa i wraca do domu. Syn, a nie mąż z synem, gdyż z mężem jest jak jest i jego miejsce jest teraz u jego matki.
Tymczasem mąż przysłał mi tego esemesa,z prośbą o przenocowanie. Wrócli z Kostrzynia dość późno. Umęczeczeni podróżą wielogodzinną. Mąż gdyby miał jechać jeszcze do swej matki, pewnie zabrałoby mu to kilka kolejnuych godzin.
Wkurzyłam się strasznie, gdyż nie pierwszy raz mąż stawia mnie z tym nocowanie pod ścianą. Po jego wizytach jestem tylko rozstrzęsiona i muszę dochodzić do siebie. Zawsze dochodzi do przykrej rozmowy w której mąż informuje mnie że mnie nie kocha i tak dalej. Nie wiedziałam co mam zrobić. Pewnie uzancie, że mu uległam, ale postanowiłam okazać mu miłosierdziei nie robić jazd tę jedną noc. Napisałam, że nie podoba mi się, iż ponownie stawia mnie w takiej sytuacji pod ścianą. Przenocować możę jednak to ostatni raz gdy godzę się na jego nocowanie w domu informowan a o tym w ostatnim momencie. Poprosiła go również, aby określił, o której jutor wyjeżdża. Nie określił. Gdy późnym iweczorem wróciłam do domu po poprawinach u syna mojej przyjaciółki, mąż już spał na łóżku córki, a syn grał na kompie. Spytałam syna czy wie, o której tata jutor jedzie. Syn odpowiedział że nie wie.
Nie opisywałabym Wam tej trywialnej sytuacji, gdyby nie to że mam w sobie sprzeczne uczucia. Z jednej strony jestem zła, że mąż znów mnie wkręcił w to nocowanie w domu, z drugiej nie chciałam być chamówą, która go wywala. Obawiam się, że jutor dalej będzie grał na zwłokę, gdyż w środę rano ma ważne wizytę u lekarza w naszym mieście i wyjazd do matki na te dwa dni mu się nie będzie opłącał. Jestem pewna, że jutor usłyszę od niego prośbę, czy może do tej środy przenocować.
Jak mam postępować w takich sytuacjach? Nie chcę utrudniać mu życia, ale nie pdoba mi się to wszystko. Czy mam odpuścić i pozwolić mu zostać do tej środy, czy konsekwentnie domagać się opuszczenia domu. Ostatnio, jak "wywaliłam ", to dwa dni nocował w schronisku młodzieżowym, gdyż musiał pozałatwiać te swoje sprawy do końca.
Jeśli zostanie, jak mam sie wobec niego zachowywać?
Powiem Wam szczerze, że już mi ręce opadają :((
Najbardziej chciałabym aby jutro rano wyjechał z domu. Nie potrafię dobrze znieść obecności tego kompletnie mi obcego obecnie i zimnego faceta, któy zagrywa ze mną jak mu wygodnie. Boję się, że znów pęknę emocjonalnie, zacznę ględzić o ratowaniu związku i usłyszę kolejne "kwiatki" z jego ust. MAM TEGO DOŚĆ!
Nie potrafię jeszcze panować nad emocjami i wewnętrznie jestem jeszcze bardzo krucha. Nie potrafię tak po prostu olać go. Denerwuję się jak jest blisko i zachowuje sie, jakby nigdy nic. Kosi trawę coś pichci, droczy się z dziećmi, no, sielana prawie!
Co mam zrobić?

Filomeno,Twój ma 34 lata, a mój 42!
Generalnie, to wszystko co piszecie - to racja co racja :)
Moja przyjaciółka u progu rozkręcającego się kryzysu u mnie powiedziała, że dopóki mój mąż nie poczuje się dobrze sam ze sobą, nie sięgnie swojego dna, nie ma szans, abyśmy tworzyli udany związek i w ogóle z tego wyszli.
Ja to wszystko wiem, tylko szlag mnie czasami trafia, że życie gna jak szalone, tyle sytuacji, tyle zdarzeń, a mój mąż jak się zawiesił, tak wisi ...
Jestem tym kryzysem już POTWORNIE ZMĘCZONA.
Z drugiej strony czuję, że coś się zmienia w moim wnętrzu, w moim sercu. Kurcze, jak to mozolnie idzie. Byłam od męża psychicznie i emocjonalnie uzależniona i jak widać - odbija mi się to teraz niesmacznie.
Coraz częściej mam wrażenie, jakby Bóg do mnie mówił; No, Aśka, ogarnij się wreszcie kobietko. Już długo to trwa. Czas o siebie zadbać.
A ja uparcie uzależniam swoje samopoczucie od tego jak traktuje mnie mąż i nie mogę wyzbyć się z głowy sielankowego obrazka naszej pełnej, czteroosobowej rodziny.
Kiedy widzieliśmy się ostani raz, powiedziałam mu, że zawsze może do nas wrócić, ale jako mąż i ojciec i nie chcę, aby traktował dom jak darmowy hotel, w którym nocuje, aby pozałatwiać swoje rozliczne sprawy w mieście ( mąż mieszka na czas naszej separacji u swojej matki, około 200 km. od naszego domu, ale ma ciągle jakieś sprawy do załatwienia w naszej okolicy ).
Dlaczego czuję się źle, jak go widzę? Bo wymiękam i dochodzi do rozmowy, w której poraz kolejny jestem przez niego znokautowana. Znacie już tę moją litanię jego bolesnych słów na pamięć, które wypowiada niejako na moje życzenie :((
Przyjaciółka mówi mi wtedy; znów się głupia na zranienia wystawiłaś. Po cholerę Ci to. On nie jest teraz partnerem do poważnych rozmów na temat przyszłości waszego małżeństwa. Przyznacie, że rozsądnie gada ..
No, a on znów mnie dzisiaj zrobił w konia i w ostatniej chwili przysłał mi esemesa z pociągu ( wracał z synem z Woodstoku ) i poprosił o przenocowanie. Wczweśniej rozmawialiśmy przez telefon, że po przyjeździe pociągiem z Kostrzynia, syn wsiada w busa i wraca do domu. Syn, a nie mąż z synem, gdyż z mężem jest jak jest i jego miejsce jest teraz u jego matki.
Tymczasem mąż przysłał mi tego esemesa,z prośbą o przenocowanie. Wrócli z Kostrzynia dość późno. Umęczeczeni podróżą wielogodzinną. Mąż gdyby miał jechać jeszcze do swej matki, pewnie zabrałoby mu to kilka kolejnuych godzin.
Wkurzyłam się strasznie, gdyż nie pierwszy raz mąż stawia mnie z tym nocowanie pod ścianą. Po jego wizytach jestem tylko rozstrzęsiona i muszę dochodzić do siebie. Zawsze dochodzi do przykrej rozmowy w której mąż informuje mnie że mnie nie kocha i tak dalej. Nie wiedziałam co mam zrobić. Pewnie uzancie, że mu uległam, ale postanowiłam okazać mu miłosierdziei nie robić jazd tę jedną noc. Napisałam, że nie podoba mi się, iż ponownie stawia mnie w takiej sytuacji pod ścianą. Przenocować możę jednak to ostatni raz gdy godzę się na jego nocowanie w domu informowan a o tym w ostatnim momencie. Poprosiła go również, aby określił, o której jutor wyjeżdża. Nie określił. Gdy późnym iweczorem wróciłam do domu po poprawinach u syna mojej przyjaciółki, mąż już spał na łóżku córki, a syn grał na kompie. Spytałam syna czy wie, o której tata jutor jedzie. Syn odpowiedział że nie wie.
Nie opisywałabym Wam tej trywialnej sytuacji, gdyby nie to że mam w sobie sprzeczne uczucia. Z jednej strony jestem zła, że mąż znów mnie wkręcił w to nocowanie w domu, z drugiej nie chciałam być chamówą, która go wywala. Obawiam się, że jutor dalej będzie grał na zwłokę, gdyż w środę rano ma ważne wizytę u lekarza w naszym mieście i wyjazd do matki na te dwa dni mu się nie będzie opłącał. Jestem pewna, że jutor usłyszę od niego prośbę, czy może do tej środy przenocować.
Jak mam postępować w takich sytuacjach? Nie chcę utrudniać mu życia, ale nie pdoba mi się to wszystko. Czy mam odpuścić i pozwolić mu zostać do tej środy, czy konsekwentnie domagać się opuszczenia domu. Ostatnio, jak "wywaliłam ", to dwa dni nocował w schronisku młodzieżowym, gdyż musiał pozałatwiać te swoje sprawy do końca.
Jeśli zostanie, jak mam sie wobec niego zachowywać?
Powiem Wam szczerze, że już mi ręce opadają :((
Najbardziej chciałabym aby jutro rano wyjechał z domu. Nie potrafię dobrze znieść obecności tego kompletnie mi obcego obecnie i zimnego faceta, któy zagrywa ze mną jak mu wygodnie. Boję się, że znów pęknę emocjonalnie, zacznę ględzić o ratowaniu związku i usłyszę kolejne "kwiatki" z jego ust. MAM TEGO DOŚĆ!
Nie potrafię jeszcze panować nad emocjami i wewnętrznie jestem jeszcze bardzo krucha. Nie potrafię tak po prostu olać go. Denerwuję się jak jest blisko i zachowuje sie, jakby nigdy nic. Kosi trawę coś pichci, droczy się z dziećmi, no, sielana prawie!
Co mam zrobić?

[Filomena]

Terapeuta powiedziałby pewnie, żebyś rano kazała mu się spakować i wyjechać. Taka jak rozumiem była umowa między dwójką dorosłych osób. To, co on robi to jest metoda na stopę w drzwiach. Teraz na jedną noc, a potem na kolejne, bo tak mu wygodnie.

Wiem, że łatwo radzić, ale sama mam problem z ustalaniem granic.

Terapeuta powiedziałby pewnie, żebyś rano kazała mu się spakować i wyjechać. Taka jak rozumiem była umowa między dwójką dorosłych osób. To, co on robi to jest metoda na stopę w drzwiach. Teraz na jedną noc, a potem na kolejne, bo tak mu wygodnie.

Wiem, że łatwo radzić, ale sama mam problem z ustalaniem granic.

[złamana]

Jo, wszystkie odpowiedzi są w Tobie. Musisz tylko pozwolić sobie na ich usłyszenie. Piszesz, że miałaś doświadczenie z wyproszeniem męża, jak się z tym czułaś? Wiesz już, czy lepiej się poczułaś jak spał w schronisku, czy jednak wolałaś, by został i byś mogła jeszcze trochę "pobyć" w tej jak piszesz sielance. Jeżeli jeszcze jesteś na etapie życia w nadziei, że kontakt z nim coś da, jeżeli lęk związany z odrzuceniem jest silniejszy niż męża raniące słowa, pozwól mu zostać. Do różnych, trudnych decyzji trzeba dojrzeć, potrzeba czasu. Jeżeli jednak doszłaś do ściany i męża obecność rozbija Cię kompletnie, wyproś go jutro, bez względu na wszystko. Skoro jak piszesz traktuje dom jak hotel bądź właścicielem tego hotelu. I to Ty masz zdecydować, nie mąż i nie dzieci. Dzieciom i tak jest trudno, one nie mogą czuć, że na nich ciąży odpowiedzialność za tego typu decyzje, one nie mogą być pośrednikami między Wami, nie powinny odpowiadać na pytania na które nie znają odpowiedzi.
Problemy emocjonalne dzieci niestety nie tylko wynikają z zachowań męża. One się biorą również z tego, że dzieci czują się same, bo nawet mama nie daje im wsparcia i siły, gdyż jest zupełnie rozbita. Dzieci nawet prawie dorosłe nie są naszymi partnerami, powiernikami ani pośrednikami. Dzieci dorastają szybciej niż dorośli wychodzą z kryzysów a czas, który mija nigdy nie wróci. Nastolatki wymagają więcej uwagi niż młodsze dzieci, takiej "trudniejszej" uwagi.

Jo, wszystkie odpowiedzi są w Tobie. Musisz tylko pozwolić sobie na ich usłyszenie. Piszesz, że miałaś doświadczenie z wyproszeniem męża, jak się z tym czułaś? Wiesz już, czy lepiej się poczułaś jak spał w schronisku, czy jednak wolałaś, by został i byś mogła jeszcze trochę "pobyć" w tej jak piszesz sielance. Jeżeli jeszcze jesteś na etapie życia w nadziei, że kontakt z nim coś da, jeżeli lęk związany z odrzuceniem jest silniejszy niż męża raniące słowa, pozwól mu zostać. Do różnych, trudnych decyzji trzeba dojrzeć, potrzeba czasu. Jeżeli jednak doszłaś do ściany i męża obecność rozbija Cię kompletnie, wyproś go jutro, bez względu na wszystko. Skoro jak piszesz traktuje dom jak hotel bądź właścicielem tego hotelu. I to Ty masz zdecydować, nie mąż i nie dzieci. Dzieciom i tak jest trudno, one nie mogą czuć, że na nich ciąży odpowiedzialność za tego typu decyzje, one nie mogą być pośrednikami między Wami, nie powinny odpowiadać na pytania na które nie znają odpowiedzi.
Problemy emocjonalne dzieci niestety nie tylko wynikają z zachowań męża. One się biorą również z tego, że dzieci czują się same, bo nawet mama nie daje im wsparcia i siły, gdyż jest zupełnie rozbita. Dzieci nawet prawie dorosłe nie są naszymi partnerami, powiernikami ani pośrednikami. Dzieci dorastają szybciej niż dorośli wychodzą z kryzysów a czas, który mija nigdy nie wróci. Nastolatki wymagają więcej uwagi niż młodsze dzieci, takiej "trudniejszej" uwagi.

[kenya]

grzegorz napisał:

T

Cytat:

en problem dotyczy tak samo kobiet, nieprawdaż?

Oczywiście, że także dotyczy. Lecz w omawianym wątku, to mężczyzna jest "bohaterem".

Cytat:

"Jeśli kobieta nie czuje sie w związku tylko matką i gospodynią do roboty to czy nie może poczuć w wieku 35-40 że coś ją omija?

- może tak poczuć, owszem.
Pytanie, czy jego/jej sampoczucie jest uzasadnione, tzn. spowodowane faktycznymi poważnymi deficytami w związku? Jeśli tak, to czy obie strony, łącznie z tym/tą rozczarowaną nie tworzą owej rozczarowującej rzeczywistości? Bo przecież jest oczywiste, że zdradzający zachowują się zupełnie inaczej w stosunku do kochanków i kochanek niż w stosunku do swoich żon/mężów. Zatem ONI także tworzą tą beznadziejną, rozczarowującą rzeczywistość, którą potem uzasadniaja swoje poszukiwania odmiany.

Cytat:

I wtedy znajduje się szarmancki, romantyczny pocieszyciel....i problem gotowy. On się sam nie znajduje. By mógł zaistnieć, musi powstać grunt, czyli absolutna gotowość na, że tak lakonicznie powiem, konsumpcję nowości.

Cytat:

Tworzy się w świadomości mit, że zdradzają głównie faceci w kryzysie wieku średniego.

Na pewno nie tylko, to byłoby zbytnie uproszczenie. Jednak to zjawisko z jakiegoś powodu doczekało się swojej nazwy. U kobiet ponoć funkcjonuje, "syndrom zamykających się drzwi"
Sam fakt bycia w wieku średnim nie predysponuje, to jest tylko jeden z czynników , kiedy to deficyty osobowościowe"kryzysowca" coraz bardziej doskwierają. Presja czasu zdaje się być jednym z głównych czynników. Zatem, powód poszukiwań, bywa czasem tylko nieudolną próbą wytłumaczenia siebie z nieodpartej chęci nowych doznań, które w jakimś czasie i tak zyskują miano rutyny, jak poprzednie układy.

Cytat:

Moje pytanie : z kim Ci mężczyżni zdradzają? Tylko z nastolatkami? Czy raczej z kobietami w kryzysie wieku średniego?

Nie mam pojęcia w jakiej konfiguracji się to rozkłada. Zapewne starsi mężczyźni szukają generalnie młodszych kobiet, choć pewnie są odstępstwa od tej reguły. Czasem wystarczy po prostu INNA, INNY.

grzegorz napisał:

T

Cytat:

en problem dotyczy tak samo kobiet, nieprawdaż?

Oczywiście, że także dotyczy. Lecz w omawianym wątku, to mężczyzna jest "bohaterem".

Cytat:

"Jeśli kobieta nie czuje sie w związku tylko matką i gospodynią do roboty to czy nie może poczuć w wieku 35-40 że coś ją omija?

- może tak poczuć, owszem.
Pytanie, czy jego/jej sampoczucie jest uzasadnione, tzn. spowodowane faktycznymi poważnymi deficytami w związku? Jeśli tak, to czy obie strony, łącznie z tym/tą rozczarowaną nie tworzą owej rozczarowującej rzeczywistości? Bo przecież jest oczywiste, że zdradzający zachowują się zupełnie inaczej w stosunku do kochanków i kochanek niż w stosunku do swoich żon/mężów. Zatem ONI także tworzą tą beznadziejną, rozczarowującą rzeczywistość, którą potem uzasadniaja swoje poszukiwania odmiany.

Cytat:

I wtedy znajduje się szarmancki, romantyczny pocieszyciel....i problem gotowy. On się sam nie znajduje. By mógł zaistnieć, musi powstać grunt, czyli absolutna gotowość na, że tak lakonicznie powiem, konsumpcję nowości.

Cytat:

Tworzy się w świadomości mit, że zdradzają głównie faceci w kryzysie wieku średniego.

Na pewno nie tylko, to byłoby zbytnie uproszczenie. Jednak to zjawisko z jakiegoś powodu doczekało się swojej nazwy. U kobiet ponoć funkcjonuje, "syndrom zamykających się drzwi"
Sam fakt bycia w wieku średnim nie predysponuje, to jest tylko jeden z czynników , kiedy to deficyty osobowościowe"kryzysowca" coraz bardziej doskwierają. Presja czasu zdaje się być jednym z głównych czynników. Zatem, powód poszukiwań, bywa czasem tylko nieudolną próbą wytłumaczenia siebie z nieodpartej chęci nowych doznań, które w jakimś czasie i tak zyskują miano rutyny, jak poprzednie układy.

Cytat:

Moje pytanie : z kim Ci mężczyżni zdradzają? Tylko z nastolatkami? Czy raczej z kobietami w kryzysie wieku średniego?

Nie mam pojęcia w jakiej konfiguracji się to rozkłada. Zapewne starsi mężczyźni szukają generalnie młodszych kobiet, choć pewnie są odstępstwa od tej reguły. Czasem wystarczy po prostu INNA, INNY.

[Dabo]

Powiem po sobie.
Miałem 28 lat i byłem gorący , a żona zimna.
Wszystko było by spoko żeby nie dogryzki : dobrze ci poszło ale nic z tego, coś ty słaby jetes, dla mnie sex może nie istnieć, ważny jestes ty i dziecko, a mi się nie chce dziś udawać, a śmierdzisz, .
Co myśli taki facet???????????????
Cos ze mną nie gra, dlaczego????
No to sprawdzian , na boku. Co wychodzi, wszystko gra ,smiga jak odrzutowiec.

Teraz ja się wnerwiam starym tekstem żony że nigdy nie miała ze mną orgazmu, a teraz pewnie ma.
ALE CZY TO WAŻNE?
Co ważniejsze- seks czy uczucia??
Seksu, bynajmniej ja nie mam długo, ale teraz tęskię za osobą, człowiekiem, jej sercem.
Bez serca nie ma żadnej czułości, namiętności nie mówiąc o seksie.
Tyle że namiętnąść można wytworzyć, czułość można stworzyć, a serce robi co chce i nie bardzo da sie sterować , bez kierownicy wbitej w plecy typu PŚ, albo TVP

Powiem po sobie.
Miałem 28 lat i byłem gorący , a żona zimna.
Wszystko było by spoko żeby nie dogryzki : dobrze ci poszło ale nic z tego, coś ty słaby jetes, dla mnie sex może nie istnieć, ważny jestes ty i dziecko, a mi się nie chce dziś udawać, a śmierdzisz, .
Co myśli taki facet???????????????
Cos ze mną nie gra, dlaczego????
No to sprawdzian , na boku. Co wychodzi, wszystko gra ,smiga jak odrzutowiec.

Teraz ja się wnerwiam starym tekstem żony że nigdy nie miała ze mną orgazmu, a teraz pewnie ma.
ALE CZY TO WAŻNE?
Co ważniejsze- seks czy uczucia??
Seksu, bynajmniej ja nie mam długo, ale teraz tęskię za osobą, człowiekiem, jej sercem.
Bez serca nie ma żadnej czułości, namiętności nie mówiąc o seksie.
Tyle że namiętnąść można wytworzyć, czułość można stworzyć, a serce robi co chce i nie bardzo da sie sterować , bez kierownicy wbitej w plecy typu PŚ, albo TVP

[Bety]

No to jak masz dość to nareszcie jest szansa na zmianę, bo do tej pory tylko kręcisz sie w kółko.
Pisanie ze nie masz siły nic nie daje- lepiej poszukac tej siły, zwłaszcza ze sa dzieci, które patrza jak sie zachowujesz, a nawet wiecej, same potrzebuja pomocy.

tyle ile wysiłku poswiecasz na tłumaczenie męzowi, tyle wysiłku włóż w pozbieranie siebie i pomoc dzieciom

ja tak zrobiłam i zyskałam spokój

uznałam ze moj wpływ na niego sie skonczył- nic na to nie moge poradzic
ale mam wpływ na siebie

jestem w podobnym wieku jak ty i przykro mi to pisać, ale czas sie ogarnac, masz Dziewczyno prawie dorosłe dzieci, chcesz nadal życ w tym bałaganie emocjonalnym?

co to znaczy, jak piszesz ze jestes w trudnym dla kobiety wieku? w jakim wieku? ja tego nie rozumiem...

No to jak masz dość to nareszcie jest szansa na zmianę, bo do tej pory tylko kręcisz sie w kółko.
Pisanie ze nie masz siły nic nie daje- lepiej poszukac tej siły, zwłaszcza ze sa dzieci, które patrza jak sie zachowujesz, a nawet wiecej, same potrzebuja pomocy.

tyle ile wysiłku poswiecasz na tłumaczenie męzowi, tyle wysiłku włóż w pozbieranie siebie i pomoc dzieciom

ja tak zrobiłam i zyskałam spokój

uznałam ze moj wpływ na niego sie skonczył- nic na to nie moge poradzic
ale mam wpływ na siebie

jestem w podobnym wieku jak ty i przykro mi to pisać, ale czas sie ogarnac, masz Dziewczyno prawie dorosłe dzieci, chcesz nadal życ w tym bałaganie emocjonalnym?

co to znaczy, jak piszesz ze jestes w trudnym dla kobiety wieku? w jakim wieku? ja tego nie rozumiem...

[JOHAN]

zacznijmy od tego ,że tu na forum piszą osoby najczęściej najbardziej zdołowane,które zakładają nowy wątek,są nowe i targane największymi emocjami w POCZĄTKOWEJ fazie kryzysu(choć oczywiście nie zawsze)

takie osoby można potraktować jako chore-choroba duszy je niszczy od środka,charakteryzuje je rezygnacja,apatia,niechęć do życia,uśmiech jest dla nich czymś obcym(wiem,bo sam tego doświadczyłem)

inaczej myśli osoba ,która miała czas się zdystansować do pewnych wydarzeń i przetrawić je w odpowiednim czasie,inaczej osoba ,dla której problem jest świeży

niektórzy zdradzeni po prostu nie potrafią logicznie myśleć,brak im koncentracji,mają totalnego doła-dlatego też dla czytających to forum,których kondycja umysłowa jest OK
mogą odnosić wrażenie jakby ludzie ci byli w innym świecie,jakby sami się katowali

są to bardzo delikatne sprawy,wymagające dużo życiowego zrozumienia

zresztą niektórzy piszą b.zdawkowo i nie za wiele konstruktywnych wniosków można wyciągnąć-na pewno słowa krytyki w kwestii ich zagubienia czy nieporadności mogą być kolejną przyczyną doła

rozmawiałem kiedyś z pielęgniarką pracującą w psychiatryku,jak opowiadała,że rodzina często podczas depresji pacjenta zwraca się do niego -weź się w garść,co z tobą i.t.d
a ich przypadek niestety potrzebuje leków bo ONI się w garść wziąć nie mogą

ilu tu ludzi takich trafia nie wiadomo,ale jestem pewien ,że trochę ich tu trafia

zacznijmy od tego ,że tu na forum piszą osoby najczęściej najbardziej zdołowane,które zakładają nowy wątek,są nowe i targane największymi emocjami w POCZĄTKOWEJ fazie kryzysu(choć oczywiście nie zawsze)

takie osoby można potraktować jako chore-choroba duszy je niszczy od środka,charakteryzuje je rezygnacja,apatia,niechęć do życia,uśmiech jest dla nich czymś obcym(wiem,bo sam tego doświadczyłem)

inaczej myśli osoba ,która miała czas się zdystansować do pewnych wydarzeń i przetrawić je w odpowiednim czasie,inaczej osoba ,dla której problem jest świeży

niektórzy zdradzeni po prostu nie potrafią logicznie myśleć,brak im koncentracji,mają totalnego doła-dlatego też dla czytających to forum,których kondycja umysłowa jest OK
mogą odnosić wrażenie jakby ludzie ci byli w innym świecie,jakby sami się katowali

są to bardzo delikatne sprawy,wymagające dużo życiowego zrozumienia

zresztą niektórzy piszą b.zdawkowo i nie za wiele konstruktywnych wniosków można wyciągnąć-na pewno słowa krytyki w kwestii ich zagubienia czy nieporadności mogą być kolejną przyczyną doła

rozmawiałem kiedyś z pielęgniarką pracującą w psychiatryku,jak opowiadała,że rodzina często podczas depresji pacjenta zwraca się do niego -weź się w garść,co z tobą i.t.d
a ich przypadek niestety potrzebuje leków bo ONI się w garść wziąć nie mogą

ilu tu ludzi takich trafia nie wiadomo,ale jestem pewien ,że trochę ich tu trafia

[JooW70]

Bety, masz rację :) Czas się ogarnąć i w dużym stopniu mi się to już udaje. Z meżem nie mieszkam od pół roku i udało mi się przekonać, że dobrze funkcjonuję w codzienności bez niego, pomimo, że dwoje dorastajacych dzieci na karku i zwykłe codzienne bolączki w pracy itd.
Na początku lata zaczęło się moje nawrócenie. Bóg przygotowywał mnie do tego od jakiegoś czasu. To wtedy poustawiałam to wszystko od nowa. Od tamtego czasu mam chwile prawdziwej radości i spokoju. Dzieci to widzą. Od tego czasu nastąpił też ważny przełomik w moich relacjach z mężem. Zaczęliśmy ze sobą spokojnie rozmawiać przez telefon, jednak jego pobyty w domu rozwalają mnie. Budzi się we mnie lwica i naprawiaczka, któa dla dobra ratowania rodziny chce działać i ... zaczyna wywierać presję na człowieka, który sam jest potwornie zagubiony. Skutek jest taki, że mąż zamyka sie jeszcze bardziej i oddala.
Słusznie zauważył ktoś, że na forum zakładają nowy wątek ludzie, którzy są w fazie tego zagubienia jeszcze, w fazie nieuporządkowanych do końca emocji, czasami potwornego bólu i depresji. Ja ten etap mam za sobą, więc jak mnie nieco otrzeźwicie, konstruktywnie skrytykujecie, nie pogniewam się :) Mam tendencję do użalania się nad sobą i pisałam już o tym wcześniej; moim poważnym problemem w małżeństwie było i nadal to funkcjonuje - uzaleznienie psychiczne i fizyczne od męża, wywieranie na niego ogoromnej presji, że ma być taki a taki, że nie spełnił moich oczekiwań.
Pozowliłam mężowi zostać do tej środy. Tak, mam jeszcze nadzieję i za bardzo boję się odrzucenia, aby znów wywalać go do schroniska. Na szczęście dziś mąż jedzie do swojej matki. Zabiera ze sobą syna - na wakacje.
Jak tym razem było między nami? O ile nie rozmawiamy o nas, jest dobrze. Gdy tylko zaczynam tego typu rozmowy, mąż się płoszy i spina. Kiedy jestem spokojna, wesoła i zwyczajna, jest nawet fajnie - mąż się uśmiecha i poroponuje pomoc. Obserwuje mnie. Mam wrażenie, jakby robił sobie jakieś analizy. Powiedział mi, że jest zaskoczony, że tak dobrze daję sobie radę bez niego. Z lekkim rozżaleniem stwierdził nawet, że jestem teraz bardziej zadbana niż wtedy, kiedy byliśmy razem. Bardzo się zdenerwował gdy w nocy przyszedł do mnie esemes - to był esemes z banku, że jest niezapłacona rata :(((
Obyło się bez raniacych słów, ale cieszę się, że już wyjeżdża.
W domu zaczynają mówić na mnie nawiedzona, bo od czerwca otwarcie się modlę i przyjmuję komunię swiętą. W rodzinie otwarcie oznajmiłam, że albo zejdę sie z moim mężem, albo będę sama.
Mąż nie napisał w końcu tego wniosku o rozwód, ale powiedział, że na naszej rozprawie o separację swoje powie. Pytał, do jakiej wspólnoty dołączyłam, bo dzieci mu wygadały, że ciągle siedzę w necie na jakimś forum : ) . i ze słuchawkami ( słucham kazań z intenternetu i oglądam filmy ). Nie mam odwagi powiedzieć mu jeszcze o Sycharze, bo boję się, że uzna mnie za wiariatkę. Powiedziałam mu natomiast o programie 12 kroków, że postanowiłam wziąć się za siebie, ale najpierw musiałam się nawrócić.
Mój mąż ma poglady agnostyczne, ale zapytałam go raz tak mimochodem, czy boi się czyśca, odpowiedział; Obym się tylko tam znalazł. Ja na to; no, nie przesadzaj, do piekła to raczej nie poszybujesz, a on; Jo, ty lepiej nic nie mów za wiele....
Ma rację, za dużo gadam.

Bety, masz rację :) Czas się ogarnąć i w dużym stopniu mi się to już udaje. Z meżem nie mieszkam od pół roku i udało mi się przekonać, że dobrze funkcjonuję w codzienności bez niego, pomimo, że dwoje dorastajacych dzieci na karku i zwykłe codzienne bolączki w pracy itd.
Na początku lata zaczęło się moje nawrócenie. Bóg przygotowywał mnie do tego od jakiegoś czasu. To wtedy poustawiałam to wszystko od nowa. Od tamtego czasu mam chwile prawdziwej radości i spokoju. Dzieci to widzą. Od tego czasu nastąpił też ważny przełomik w moich relacjach z mężem. Zaczęliśmy ze sobą spokojnie rozmawiać przez telefon, jednak jego pobyty w domu rozwalają mnie. Budzi się we mnie lwica i naprawiaczka, któa dla dobra ratowania rodziny chce działać i ... zaczyna wywierać presję na człowieka, który sam jest potwornie zagubiony. Skutek jest taki, że mąż zamyka sie jeszcze bardziej i oddala.
Słusznie zauważył ktoś, że na forum zakładają nowy wątek ludzie, którzy są w fazie tego zagubienia jeszcze, w fazie nieuporządkowanych do końca emocji, czasami potwornego bólu i depresji. Ja ten etap mam za sobą, więc jak mnie nieco otrzeźwicie, konstruktywnie skrytykujecie, nie pogniewam się :) Mam tendencję do użalania się nad sobą i pisałam już o tym wcześniej; moim poważnym problemem w małżeństwie było i nadal to funkcjonuje - uzaleznienie psychiczne i fizyczne od męża, wywieranie na niego ogoromnej presji, że ma być taki a taki, że nie spełnił moich oczekiwań.
Pozowliłam mężowi zostać do tej środy. Tak, mam jeszcze nadzieję i za bardzo boję się odrzucenia, aby znów wywalać go do schroniska. Na szczęście dziś mąż jedzie do swojej matki. Zabiera ze sobą syna - na wakacje.
Jak tym razem było między nami? O ile nie rozmawiamy o nas, jest dobrze. Gdy tylko zaczynam tego typu rozmowy, mąż się płoszy i spina. Kiedy jestem spokojna, wesoła i zwyczajna, jest nawet fajnie - mąż się uśmiecha i poroponuje pomoc. Obserwuje mnie. Mam wrażenie, jakby robił sobie jakieś analizy. Powiedział mi, że jest zaskoczony, że tak dobrze daję sobie radę bez niego. Z lekkim rozżaleniem stwierdził nawet, że jestem teraz bardziej zadbana niż wtedy, kiedy byliśmy razem. Bardzo się zdenerwował gdy w nocy przyszedł do mnie esemes - to był esemes z banku, że jest niezapłacona rata :(((
Obyło się bez raniacych słów, ale cieszę się, że już wyjeżdża.
W domu zaczynają mówić na mnie nawiedzona, bo od czerwca otwarcie się modlę i przyjmuję komunię swiętą. W rodzinie otwarcie oznajmiłam, że albo zejdę sie z moim mężem, albo będę sama.
Mąż nie napisał w końcu tego wniosku o rozwód, ale powiedział, że na naszej rozprawie o separację swoje powie. Pytał, do jakiej wspólnoty dołączyłam, bo dzieci mu wygadały, że ciągle siedzę w necie na jakimś forum : ) . i ze słuchawkami ( słucham kazań z intenternetu i oglądam filmy ). Nie mam odwagi powiedzieć mu jeszcze o Sycharze, bo boję się, że uzna mnie za wiariatkę. Powiedziałam mu natomiast o programie 12 kroków, że postanowiłam wziąć się za siebie, ale najpierw musiałam się nawrócić.
Mój mąż ma poglady agnostyczne, ale zapytałam go raz tak mimochodem, czy boi się czyśca, odpowiedział; Obym się tylko tam znalazł. Ja na to; no, nie przesadzaj, do piekła to raczej nie poszybujesz, a on; Jo, ty lepiej nic nie mów za wiele....
Ma rację, za dużo gadam.

[ja_tez]

JOHAN, dziękuję za Twoją cenną wypowiedź.
To prawda, że w większości piszący autorzy są w samym środku przeżywania cierpienia i tych wszystkich emocji związanych z kryzysem w małżeństwie. Jednakże wszystkie emocje powinny wybrzmieć, wtedy dopiero jest szansa, że wróci spokój ducha i logiczne myślenie (ten chaos w głowie naprawdę uniemożliwia sensowne działanie). Nie można tego etapu pominąć, mimo że to bardzo, bardzo bolesne. Czas po zdradzie, to czas "żałoby" - strasznie ciężki okres, trzeba go przeżyć łącznie z wszystkimi towarzyszącymi emocjami, uczuciami. Nie można tego zakopać, ukryć gdzieś głęboko w podświadomości tylko po to, żeby nie czuć bólu. Bo wcześniej czy później i tak to wypłynie na światło dzienne, a po co nosić w sobie taką bombę z opóźnionym zapłonem?

JOHAN, dziękuję za Twoją cenną wypowiedź.
To prawda, że w większości piszący autorzy są w samym środku przeżywania cierpienia i tych wszystkich emocji związanych z kryzysem w małżeństwie. Jednakże wszystkie emocje powinny wybrzmieć, wtedy dopiero jest szansa, że wróci spokój ducha i logiczne myślenie (ten chaos w głowie naprawdę uniemożliwia sensowne działanie). Nie można tego etapu pominąć, mimo że to bardzo, bardzo bolesne. Czas po zdradzie, to czas "żałoby" - strasznie ciężki okres, trzeba go przeżyć łącznie z wszystkimi towarzyszącymi emocjami, uczuciami. Nie można tego zakopać, ukryć gdzieś głęboko w podświadomości tylko po to, żeby nie czuć bólu. Bo wcześniej czy później i tak to wypłynie na światło dzienne, a po co nosić w sobie taką bombę z opóźnionym zapłonem?

[Bety]

Joo, wygląda na to, ze dajesz radę

ja trzymam sie mysli, ze kryzys jest po cos- Bóg chce dla mnie czegos lepszego, niż zycie w "popapranym" emocjonlanie małżenstwie, gdzie maz nie wie gdzie jest jego miejsce, a ja na siłę chce go pouczać, ze rodzina jest najważniejsza

codziennie modlę sie rózancem
kiedy jestem przygnebiona- odmawiam rózaniec i nie wiem jak i co ale wraca optymizm, dobre mysli, energia do pracy i zycia

w tym wszytskim staraj sie tez pamietać, ze moze tutaj tez chodzi o dzieci- zeby widziały, jak sobie radzic, gdy przychodza trudne czasy

Joo, wygląda na to, ze dajesz radę

ja trzymam sie mysli, ze kryzys jest po cos- Bóg chce dla mnie czegos lepszego, niż zycie w "popapranym" emocjonlanie małżenstwie, gdzie maz nie wie gdzie jest jego miejsce, a ja na siłę chce go pouczać, ze rodzina jest najważniejsza

codziennie modlę sie rózancem
kiedy jestem przygnebiona- odmawiam rózaniec i nie wiem jak i co ale wraca optymizm, dobre mysli, energia do pracy i zycia

w tym wszytskim staraj sie tez pamietać, ze moze tutaj tez chodzi o dzieci- zeby widziały, jak sobie radzic, gdy przychodza trudne czasy

[JooW70]

Mąż wyjechał - dzisiaj. Syn się rozchorwał i odczekalismy, aż trochę wydobrzeje.
Dopóki nie zachowuję się nachalnie wobec męża, jest ok.
Nachalnie, tzn. nie zaczynam rozmowy o NAS.
Jestem nieco niecierpliwa, w gorącej wodzie kąpana. Czasami mam wrażenie, że byłabym gotowa powiedzieć mężowi; Dobra, dość tego kryzysu! Przybij piątkę i do przodu!
Przyznacie, naiwniara ze mnie.
A tu jeszcze tyle do zrobienia! Muszę choćby nad tą moją niecierpliwością popracować ...Pohamować cięty i raniący język.
I iść, iść tą drogą, na której WRESZCIE jestem.
Cieszę się, że mąż wyjechał. Cisza. Jestem sama w domu. Odmówię dziś różaniec za Was, drogie Sycharki. Cały; za Bety, za Dabo, za Filomenę, za Awagę, za Sebę, za Mirakulum, za Grzegorza, za wszystkich moich towarzyszy na tym forum.
Dziś chcę modlić się dłużej niż zwykle.
Chwała Panu!

Mąż wyjechał - dzisiaj. Syn się rozchorwał i odczekalismy, aż trochę wydobrzeje.
Dopóki nie zachowuję się nachalnie wobec męża, jest ok.
Nachalnie, tzn. nie zaczynam rozmowy o NAS.
Jestem nieco niecierpliwa, w gorącej wodzie kąpana. Czasami mam wrażenie, że byłabym gotowa powiedzieć mężowi; Dobra, dość tego kryzysu! Przybij piątkę i do przodu!
Przyznacie, naiwniara ze mnie.
A tu jeszcze tyle do zrobienia! Muszę choćby nad tą moją niecierpliwością popracować ...Pohamować cięty i raniący język.
I iść, iść tą drogą, na której WRESZCIE jestem.
Cieszę się, że mąż wyjechał. Cisza. Jestem sama w domu. Odmówię dziś różaniec za Was, drogie Sycharki. Cały; za Bety, za Dabo, za Filomenę, za Awagę, za Sebę, za Mirakulum, za Grzegorza, za wszystkich moich towarzyszy na tym forum.
Dziś chcę modlić się dłużej niż zwykle.
Chwała Panu!