[porzucona_33]

Czy ktoś z Was przeprowadził się do rodziców po rozwodzie? Mam taki problem, w wyniku rozstania z mężem musiałam sprzedać dotychczasowy dom i przeprowadzić się do rodziców. Planuję jakieś swoje mieszkanie ale na to potrzeba trochę czasu, muszę odłożyć pieniądze. Nie wiedziałam, że powrót do domu rodzinnego będzie taki trudny. Trzeba się na nowo podporządkować po paru latach mieszkania samodzielnego. Rodzice wyznaczają zasady, chcą mną kierować jak nastolatką, mama jest nadopiekuńcza... Kocham moich rodziców i czuję się trochę jak niewdzięczna córka. Przecież dali mi dach nad głową. To jest bardzo trudne i bardzo mi ciężko:(

Czy ktoś z Was przeprowadził się do rodziców po rozwodzie? Mam taki problem, w wyniku rozstania z mężem musiałam sprzedać dotychczasowy dom i przeprowadzić się do rodziców. Planuję jakieś swoje mieszkanie ale na to potrzeba trochę czasu, muszę odłożyć pieniądze. Nie wiedziałam, że powrót do domu rodzinnego będzie taki trudny. Trzeba się na nowo podporządkować po paru latach mieszkania samodzielnego. Rodzice wyznaczają zasady, chcą mną kierować jak nastolatką, mama jest nadopiekuńcza... Kocham moich rodziców i czuję się trochę jak niewdzięczna córka. Przecież dali mi dach nad głową. To jest bardzo trudne i bardzo mi ciężko:(

[Jędrek]

[Tolek52]

[Jędrek]

[Tolek52]

[Elżbieta]

http://www.ppp.opole.pl/d...-rodzicow-.html

Boże, Zbawicielu nasz najłaskawszy,
któryś rozkazał czcić ojca i matkę,
Jezu najpokorniejszy, wzorze posłuszeństwa synowskiego,
któryś umierając na krzyżu, pociechę i opiekę Matce swej obmyślił,
natchnij mnie cnotą przykładnej miłości i czci dla mych rodziców.
Błogosław ich dobrym zamiarom i postanowieniom,
daj im zdrowie i umysł swobodny, wesoły i szczęście prawdziwe.
Spraw, proszę, abym za dobrodziejstwa, którymi mnie obsypują,
wywdzięczyć im się zdołał. Niech nigdy z mej przyczyny,
ani gniewu ani zmartwienia nie doznają, ale owszem,
niech się stanę dla nich pociechą i w starości podporą.
O Boże, użycz mi łaski Twojej,
abym rodziców szanował, był im posłuszny, abym przywiązaniem swoim,
troską o nich i cnotliwym życiem choć w części wynagrodził ich trudy,
jakie dla mnie ponosili i ponoszą.
Dozwól im doczekać czerstwej i sędziwej starości,
a gdy ich powołasz przed oblicze Twoje,
okaż im miłosierdzie i przyjmij do chwały swojej.
Przez Jezusa Chrystusa, Pana naszego.
Amen.

http://www.ppp.opole.pl/d...-rodzicow-.html

Boże, Zbawicielu nasz najłaskawszy,
któryś rozkazał czcić ojca i matkę,
Jezu najpokorniejszy, wzorze posłuszeństwa synowskiego,
któryś umierając na krzyżu, pociechę i opiekę Matce swej obmyślił,
natchnij mnie cnotą przykładnej miłości i czci dla mych rodziców.
Błogosław ich dobrym zamiarom i postanowieniom,
daj im zdrowie i umysł swobodny, wesoły i szczęście prawdziwe.
Spraw, proszę, abym za dobrodziejstwa, którymi mnie obsypują,
wywdzięczyć im się zdołał. Niech nigdy z mej przyczyny,
ani gniewu ani zmartwienia nie doznają, ale owszem,
niech się stanę dla nich pociechą i w starości podporą.
O Boże, użycz mi łaski Twojej,
abym rodziców szanował, był im posłuszny, abym przywiązaniem swoim,
troską o nich i cnotliwym życiem choć w części wynagrodził ich trudy,
jakie dla mnie ponosili i ponoszą.
Dozwól im doczekać czerstwej i sędziwej starości,
a gdy ich powołasz przed oblicze Twoje,
okaż im miłosierdzie i przyjmij do chwały swojej.
Przez Jezusa Chrystusa, Pana naszego.
Amen.

[Jędrek]

[Tolek52]

[Jędrek]

[katalotka72]

Jędrek,
podoba mi sie to co piszesz !!!!!!!!
tak trzymaj

Jędrek,
podoba mi sie to co piszesz !!!!!!!!
tak trzymaj

[porzucona_33]

Cytat:

A ja po prostu nie jestem nią i szukam swojej drogi.

O właśnie, trafiłeś w samo sedno! Nie chodzi o to, żeby rodzic nie doradził, jak najbardziej - nie wiem wszystkiego i chętnie skorzystam z rady. Z rady - nie nakazu. Bo chcę mieć możliwość wyboru własnej drogi, własnego postępowania, realizacji swoich potrzeb - a nie marzeń rodziców. Moi rodzice są wspaniali, niezastąpieni, ale niestety mimo że mam 33 lata nadal chcieliby żebym była taka jak sobie wymyślili. Być może to co mówią jest lepsze od moich pomysłów - ale chciałabym mieć możliwość wyboru i nawet popełnienia błędu. Nie jestem taka, jaką chcieliby mnie widzieć. Wolę spędzać czas z dziećmi na placu zabaw niż 'robić karierę' w tym czasie siedząc po godzinach. Lubię moją pracę i nie czuję potrzeby "pięcia się wyżej". Cieszy mnie to co mam. Jestem uczuciowa i nie zawsze wiem co zrobić w danej sytuacji. Córka za dużo siedzi przed telewizorem i mamy bałagan w pokoju. Ale to jest moje życie i nie chcę żeby ktoś przychodził i mówił mi co mam kiedy robić, jakie decyzje podejmować i co dla mnie najlepsze. Ech.. może jakoś z czasem się ułoży. Najlepsze wyjście to chyba podejść do tego bardziej na luzie i mówiąc brzydko pewne rzeczy 'olać'.

Cytat:

A ja po prostu nie jestem nią i szukam swojej drogi.

O właśnie, trafiłeś w samo sedno! Nie chodzi o to, żeby rodzic nie doradził, jak najbardziej - nie wiem wszystkiego i chętnie skorzystam z rady. Z rady - nie nakazu. Bo chcę mieć możliwość wyboru własnej drogi, własnego postępowania, realizacji swoich potrzeb - a nie marzeń rodziców. Moi rodzice są wspaniali, niezastąpieni, ale niestety mimo że mam 33 lata nadal chcieliby żebym była taka jak sobie wymyślili. Być może to co mówią jest lepsze od moich pomysłów - ale chciałabym mieć możliwość wyboru i nawet popełnienia błędu. Nie jestem taka, jaką chcieliby mnie widzieć. Wolę spędzać czas z dziećmi na placu zabaw niż 'robić karierę' w tym czasie siedząc po godzinach. Lubię moją pracę i nie czuję potrzeby "pięcia się wyżej". Cieszy mnie to co mam. Jestem uczuciowa i nie zawsze wiem co zrobić w danej sytuacji. Córka za dużo siedzi przed telewizorem i mamy bałagan w pokoju. Ale to jest moje życie i nie chcę żeby ktoś przychodził i mówił mi co mam kiedy robić, jakie decyzje podejmować i co dla mnie najlepsze. Ech.. może jakoś z czasem się ułoży. Najlepsze wyjście to chyba podejść do tego bardziej na luzie i mówiąc brzydko pewne rzeczy 'olać'.

[kenya]

Ten proces Twojego "przebudzenia" Jędrek właśnie trwa:). Miło się czyta jak budzi się czysta ŚWIADOMOŚĆ.:)
Konkluzja :" mam dość cierpienia" jest zazwyczaj początkiem innego życia, pod warunkiem że mówi to twoje wewnętrzne JA, a nie małe ja, czyli ego. Cierpię dopóki nie uznam, że mam już tego dość, to jest zawsze nasz wybór.
Owszem okoliczności zewnętrzne mogą stwarzać iluzję, że owo cierpienie pochodzi głównie z zewnątrz, jego twórcami są inni, a my nie mamy z nim nic wspólnego poza bycia ofiarą.
To by znaczyło, że dopóki inni się nie zmienią my nie mamy szans uzyskać wewnętrznego spokoju, a tak przecież nie jest.
Celem jest uwolnienie się od ego, głównego sprawcy nieświadomości, poprzez jego konceptualne postrzeganie rzeczywistości.
Jesteś na dobrej drodze:)

Ten proces Twojego "przebudzenia" Jędrek właśnie trwa:). Miło się czyta jak budzi się czysta ŚWIADOMOŚĆ.:)
Konkluzja :" mam dość cierpienia" jest zazwyczaj początkiem innego życia, pod warunkiem że mówi to twoje wewnętrzne JA, a nie małe ja, czyli ego. Cierpię dopóki nie uznam, że mam już tego dość, to jest zawsze nasz wybór.
Owszem okoliczności zewnętrzne mogą stwarzać iluzję, że owo cierpienie pochodzi głównie z zewnątrz, jego twórcami są inni, a my nie mamy z nim nic wspólnego poza bycia ofiarą.
To by znaczyło, że dopóki inni się nie zmienią my nie mamy szans uzyskać wewnętrznego spokoju, a tak przecież nie jest.
Celem jest uwolnienie się od ego, głównego sprawcy nieświadomości, poprzez jego konceptualne postrzeganie rzeczywistości.
Jesteś na dobrej drodze:)

[złamana]

Relacje z rodzicami bywają ogromnie trudne. Szczególnie z takimi co to nie dojrzeli do dorosłości swoich dzieci. Nie potrafią uznać, że ich dzieci są odrębnym od nich bytem i mają prawo do własnych wyborów i błędów. Ingerencja rodziców w życie małżeńskie ich ukochanego dziecka bywa często "gwoździem do trumny dla tego małżeństwa". Jeżeli małżonek mający takich rodziców miota się między wpojonym mu posłuszeństwem, szacunkiem i poczuciem winy względem rodziców a swoim męże/żoną to nic dobrego z tego nie wyniknie. Trudno oczekiwać by taki rodzic, który nie odciął pępowiny zrozumiał, że powinien dać dziecku wolność wyboru. Trudno też oczekiwać by małżonek zaakceptował, że ma drugie miejsce we własnym domu po teściach. I niestety decyzja o odcięciu się od rodziców należy do ich dziecka. Obok przykazania o szanowaniu rodziców są też słowa o odejściu od ojca i matki swojej. Poza tym to, że dokona się wyboru żony/męża nie oznacza, że nie ma się szacunku do rodziców. To, że Jędrek, w swojej sytuacji powiedziałby mamie, by nie przycinała kwiatów jego żony bądź nie doradzała jej jak gotować dla niego nie miałby by nic wspólnego z brakiem szacunku dla mamy. Mama poczułaby się urażona, ale to niestety byłby jej problem, że nie może zaakceptować faktu, że skoro ona ma swój dom, swoją kuchnię i kwiatki, żona jej syna ma prawo do tego samego. Dojrzałość Jędrka ujawniłaby się w tym, że uznałby naturalną kolej rzeczy, mama ma swój dom, oni z żoną swój. A nauczyć musiałby się uwolnienia od zbędnego balastu winy wobec mamy. No chyba, że mama urodziła go dla siebie.
Między matkami i żonami alkoholików bardzo często dochodzi do konfliktu. Matce bowiem trudno pogodzić się z tym, że jej dziecko pije i ból jej jest tak wielki, że szuka winnych. Najbliżej jest synowa, jej więc przypisuje winę za alkoholizm syna, bo przecież syn nie pił jak miał 11 lat. Żona też może sobie z tym obwinianiem nie dać rady, więc przyjmuje, że to wychowanie przez matkę miało wpływ na to, że jej mąż pije. I się nakręca. Jakby zrozumiały, że w tej chorobie nie ma winnych jakże mogłoby być inaczej.
Tak w ogóle to tymi niefajnymi relacjami kieruje strach. Strach żony, że mąż wybierze matkę i strach matki, że syn ją zostawi dla żony.
Porzucona, takie powroty zawsze są trudne. Zasady panujące w domu rodziców musisz szanować. Z traktowaniem Ciebie jak nastolatki już nie do końca musisz się godzić. Porozmawiaj z mamą i powiedz jej delikatnie, z czym Ci ciężko i poproś, żeby dla dobra wnuków traktowała Cię jak dorosłą. Kiedyś miałam taką sytuację, że wróciłam do domu po studiach i był to dla nas wszystkich szok. Bo nie wróciłam już taka jak wyszłam. Porozmawiałam z mamą, o tym co mi przeszkadza, żeby zaakceptowała, że dorosłam z wszystkimi konsekwencjami. Dałam jej pieniądze za mieszkanie, udzielałam się w pracach domowych ale chciałam braku takiej jak kiedyś kontroli. Moja mama stosowała taktykę obrażania się, nie odzywania. Dobrze ją znałam więc trochę za nią pochodziłam:), ale zdania nie zmieniłam. I ona zaakceptowała fakt, że dam sobie radę i do dzisiaj nie zmieniła zdania. Poszłam na swoje i jest dobrze w relacjach z rodzicami.
Zrobili jedną cudowną rzecz. Przed ślubem każdego z dzieci brali nas na rozmowę. W tej rozmowie powiedzieli o zagrożeniach w związku z tą osobą, to co zauważyli niedobrego. Mi mówili, że o dobrych cechach mówić nie będą bo je znam ale o tych złych, żebym to wzięła pod uwagę i przemyślała. Powiedzieli też, że to taka jedyna rozmowa i nigdy do niej nie wrócą, bez względu na to co się będzie działo. I tak zrobili. Nigdy złego słowa o żadnym z naszych małżonków nie powiedzieli. A mieli rację....Nigdy nikomu z nas nie powiedzieli....a nie mówiliśmy. W sytuacji kryzysu w małżeństwach naszych, jak widzieli, że to taka tam sobie kłótnia, wysłuchali i kazali wracać do męża/ żony. Uważali, że nie ma sensu się wtrącać, bo małżonkowie się pogodzą a oni co? O zięciach mówią "synu" o synowych "córko". I mają "pełną chatę". Jestem im bardzo wdzięczna za to, że nie kazali mi nigdy wybierać.

Relacje z rodzicami bywają ogromnie trudne. Szczególnie z takimi co to nie dojrzeli do dorosłości swoich dzieci. Nie potrafią uznać, że ich dzieci są odrębnym od nich bytem i mają prawo do własnych wyborów i błędów. Ingerencja rodziców w życie małżeńskie ich ukochanego dziecka bywa często "gwoździem do trumny dla tego małżeństwa". Jeżeli małżonek mający takich rodziców miota się między wpojonym mu posłuszeństwem, szacunkiem i poczuciem winy względem rodziców a swoim męże/żoną to nic dobrego z tego nie wyniknie. Trudno oczekiwać by taki rodzic, który nie odciął pępowiny zrozumiał, że powinien dać dziecku wolność wyboru. Trudno też oczekiwać by małżonek zaakceptował, że ma drugie miejsce we własnym domu po teściach. I niestety decyzja o odcięciu się od rodziców należy do ich dziecka. Obok przykazania o szanowaniu rodziców są też słowa o odejściu od ojca i matki swojej. Poza tym to, że dokona się wyboru żony/męża nie oznacza, że nie ma się szacunku do rodziców. To, że Jędrek, w swojej sytuacji powiedziałby mamie, by nie przycinała kwiatów jego żony bądź nie doradzała jej jak gotować dla niego nie miałby by nic wspólnego z brakiem szacunku dla mamy. Mama poczułaby się urażona, ale to niestety byłby jej problem, że nie może zaakceptować faktu, że skoro ona ma swój dom, swoją kuchnię i kwiatki, żona jej syna ma prawo do tego samego. Dojrzałość Jędrka ujawniłaby się w tym, że uznałby naturalną kolej rzeczy, mama ma swój dom, oni z żoną swój. A nauczyć musiałby się uwolnienia od zbędnego balastu winy wobec mamy. No chyba, że mama urodziła go dla siebie.
Między matkami i żonami alkoholików bardzo często dochodzi do konfliktu. Matce bowiem trudno pogodzić się z tym, że jej dziecko pije i ból jej jest tak wielki, że szuka winnych. Najbliżej jest synowa, jej więc przypisuje winę za alkoholizm syna, bo przecież syn nie pił jak miał 11 lat. Żona też może sobie z tym obwinianiem nie dać rady, więc przyjmuje, że to wychowanie przez matkę miało wpływ na to, że jej mąż pije. I się nakręca. Jakby zrozumiały, że w tej chorobie nie ma winnych jakże mogłoby być inaczej.
Tak w ogóle to tymi niefajnymi relacjami kieruje strach. Strach żony, że mąż wybierze matkę i strach matki, że syn ją zostawi dla żony.
Porzucona, takie powroty zawsze są trudne. Zasady panujące w domu rodziców musisz szanować. Z traktowaniem Ciebie jak nastolatki już nie do końca musisz się godzić. Porozmawiaj z mamą i powiedz jej delikatnie, z czym Ci ciężko i poproś, żeby dla dobra wnuków traktowała Cię jak dorosłą. Kiedyś miałam taką sytuację, że wróciłam do domu po studiach i był to dla nas wszystkich szok. Bo nie wróciłam już taka jak wyszłam. Porozmawiałam z mamą, o tym co mi przeszkadza, żeby zaakceptowała, że dorosłam z wszystkimi konsekwencjami. Dałam jej pieniądze za mieszkanie, udzielałam się w pracach domowych ale chciałam braku takiej jak kiedyś kontroli. Moja mama stosowała taktykę obrażania się, nie odzywania. Dobrze ją znałam więc trochę za nią pochodziłam:), ale zdania nie zmieniłam. I ona zaakceptowała fakt, że dam sobie radę i do dzisiaj nie zmieniła zdania. Poszłam na swoje i jest dobrze w relacjach z rodzicami.
Zrobili jedną cudowną rzecz. Przed ślubem każdego z dzieci brali nas na rozmowę. W tej rozmowie powiedzieli o zagrożeniach w związku z tą osobą, to co zauważyli niedobrego. Mi mówili, że o dobrych cechach mówić nie będą bo je znam ale o tych złych, żebym to wzięła pod uwagę i przemyślała. Powiedzieli też, że to taka jedyna rozmowa i nigdy do niej nie wrócą, bez względu na to co się będzie działo. I tak zrobili. Nigdy złego słowa o żadnym z naszych małżonków nie powiedzieli. A mieli rację....Nigdy nikomu z nas nie powiedzieli....a nie mówiliśmy. W sytuacji kryzysu w małżeństwach naszych, jak widzieli, że to taka tam sobie kłótnia, wysłuchali i kazali wracać do męża/ żony. Uważali, że nie ma sensu się wtrącać, bo małżonkowie się pogodzą a oni co? O zięciach mówią "synu" o synowych "córko". I mają "pełną chatę". Jestem im bardzo wdzięczna za to, że nie kazali mi nigdy wybierać.

[porzucona_33]

Cytat:

Zrobili jedną cudowną rzecz. Przed ślubem każdego z dzieci brali nas na rozmowę. W tej rozmowie powiedzieli o zagrożeniach w związku z tą osobą, to co zauważyli niedobrego. Mi mówili, że o dobrych cechach mówić nie będą bo je znam ale o tych złych, żebym to wzięła pod uwagę i przemyślała.

Ja też miałam dzień przed ślubem taką rozmowę. Rodzice powiedzieli, że jak nie jestem pewna, mam wątpliwości, a miałam ogromne, to żebym zrezygnowała... Nie zrezygnowałam. I mimo wszystko nie żałuję. Spróbowałam, nie wyszło ale wiem jak było, jakbym zrezygnowała do dzisiaj mogłabym się zastanawiać: a dlaczego wtedy....:) Jestem w tym samym miejscu co przed ślubem: u rodziców, sama, ale mam dwójkę dzieci i pewne doświadczenie życiowe. Jak mówią: jak zaryzykujesz i wygrasz zyskasz szczęście, jak przegrasz zyskasz mądrość.

Cytat:

Zrobili jedną cudowną rzecz. Przed ślubem każdego z dzieci brali nas na rozmowę. W tej rozmowie powiedzieli o zagrożeniach w związku z tą osobą, to co zauważyli niedobrego. Mi mówili, że o dobrych cechach mówić nie będą bo je znam ale o tych złych, żebym to wzięła pod uwagę i przemyślała.

Ja też miałam dzień przed ślubem taką rozmowę. Rodzice powiedzieli, że jak nie jestem pewna, mam wątpliwości, a miałam ogromne, to żebym zrezygnowała... Nie zrezygnowałam. I mimo wszystko nie żałuję. Spróbowałam, nie wyszło ale wiem jak było, jakbym zrezygnowała do dzisiaj mogłabym się zastanawiać: a dlaczego wtedy....:) Jestem w tym samym miejscu co przed ślubem: u rodziców, sama, ale mam dwójkę dzieci i pewne doświadczenie życiowe. Jak mówią: jak zaryzykujesz i wygrasz zyskasz szczęście, jak przegrasz zyskasz mądrość.