[grzegorz_]

[nunana]

[grzegorz_]

ps. Gdy facet pisze "rozkładała nogi to skorzystałem" nie świadczy to o nim dobrze, niezależnie od tego o jakiej kobiecie pisze[/quote]

Nuana
Miałem co innego na myśli...
Facet o żadnej kobiecie tak pisać nie powinien.
Bo to źle o nim świadczy.
Zresztą ilu jest facetów którzy kochance mówią "moją żona to zimna..."
a zonie o kochance "rozkładala nogi to skorzystałem".

ps. Gdy facet pisze "rozkładała nogi to skorzystałem" nie świadczy to o nim dobrze, niezależnie od tego o jakiej kobiecie pisze[/quote]

Nuana
Miałem co innego na myśli...
Facet o żadnej kobiecie tak pisać nie powinien.
Bo to źle o nim świadczy.
Zresztą ilu jest facetów którzy kochance mówią "moją żona to zimna..."
a zonie o kochance "rozkładala nogi to skorzystałem".

[JooW70]

dostalam odpowiedz ze nie podzialala ona tylko inne bodzce, jak stres w pracy ktory chcial rozladowac badz tez filmy "dla doroslych" ;) ktorych sobie w tamtym okresie nie zalowal...
a takze egoistyczne podejscie do zycia w tamtym czasie.

u nas tak jak pisalam wczesniej kilka lat mielismy trudnych, seksu tez bylo malo, bardzo malo. powiedzial ze to tez mialo wplyw na to ze postanowil sobie nie odmawiac !

Nunana, on właściwie dużo, bardzo dużo już Ci wyjaśnił. Dawkuj trochę te szczere rozmowy. Nie staraj się przerobić wszystkiego na raz. Poczekaj, aż sam zechce mówić. Daj mu złapać oddech.

Nie wymądrzałabym się tak, gdyby nie to, że pewne kwestie, jak większość na tym forum, przeszłam na własnej skórze.

Kiedy 11 lat temu dotarło do mnie, że mąż mnie zdradził, po prostu SZALAŁAM. To był mega koszmar emocjonalny. I te emocje niosły mnie w niewłaściwym kierunku. Efekt? Pomimo ciężkich przezyć i tego, że przetrwaliśmy jakoś te wszystkie kolejne lata, moje małżeństwo wisi na włosku. Ja nie przerobiłam prawidłowo jego zdrady, on nie nie przerobił mojej ...
Obecnie - jak mówi - nie mają one nawet dla niego znaczenia. Rani mnie stwierdzeniem, że on po prostu nie chce być z taką osobą jak ja. Zohydził mnie sobie na maksa. Odrzucenie permamentne.

W całym tym szaleństwie i bólu, postaraj się mimo wszystko być rozważna.
Bo stwierdzenie - nie mogę, nie potrafię wybaczyć zdrady -, a - w głebi duszy chciałabym z nim być - może rodzić dla Ciebie fatalny wewnętrzny konflikt, któy pogłebi Twoją frustrację.

W mojej opinii, kryzys powinien wydźwignąć nas ku lepszemu, bardziej wartościowemu, bardziej dojrzałemu i w rezultacie radośniejszemu i pełniejszemu życiu.
Piszesz, że tęsknisz za Waszym dawnym, magicznym światem, który został tak okrutnie zbrukany. Może w tym kryje się Twoje nieco niedojrzałe, zbyt idealistyczne i zbyt romantyczne spojrzenie? Życie nie jest bajką i kożady w miarę dorosły człowiek dobrze zdaje sobie z tego sprawę.
Wspieramy się na tym forum, bo wierzymy w wybaczenie, w pojednanie, pokładamy ufność w nadziei. Bóg jest naszym uzdrowicielem.

Bo jesteśmy gotowi wykonać kawał ciężkiej pracy nad sobą.

Nunana, ileż lęków i obaw o moją przyszłość miota mną do tej pory. Każde wytęsknione spotkanie z mężem okazuje się porażką. Piękne słowa to jedno, proza życia - to drugie.
To jest tak; wiem co powinnam czynić, a robię zupełnie odwrotnie. Ale nie nazwałąbym tego hihotem Boga, a raczej tego drugiego ....

Głowa do góry! Dokładnie wiem co czujesz i choć teraz wydaje Ci się to niedorzeczne - te straszne emocje kiedyś opadną. Po prostu ; włącz rozum i nie schrzań sprawy. I oczywiście szczerze sobie odpowiedz, czego właściwie chcesz. Czy chcesz być znim, czy nie.
A tymy seksualnymi szczegółami nie zadręczaj się. NIE WARTO!!

pozdrawiam :)

dostalam odpowiedz ze nie podzialala ona tylko inne bodzce, jak stres w pracy ktory chcial rozladowac badz tez filmy "dla doroslych" ;) ktorych sobie w tamtym okresie nie zalowal...
a takze egoistyczne podejscie do zycia w tamtym czasie.

u nas tak jak pisalam wczesniej kilka lat mielismy trudnych, seksu tez bylo malo, bardzo malo. powiedzial ze to tez mialo wplyw na to ze postanowil sobie nie odmawiac !

Nunana, on właściwie dużo, bardzo dużo już Ci wyjaśnił. Dawkuj trochę te szczere rozmowy. Nie staraj się przerobić wszystkiego na raz. Poczekaj, aż sam zechce mówić. Daj mu złapać oddech.

Nie wymądrzałabym się tak, gdyby nie to, że pewne kwestie, jak większość na tym forum, przeszłam na własnej skórze.

Kiedy 11 lat temu dotarło do mnie, że mąż mnie zdradził, po prostu SZALAŁAM. To był mega koszmar emocjonalny. I te emocje niosły mnie w niewłaściwym kierunku. Efekt? Pomimo ciężkich przezyć i tego, że przetrwaliśmy jakoś te wszystkie kolejne lata, moje małżeństwo wisi na włosku. Ja nie przerobiłam prawidłowo jego zdrady, on nie nie przerobił mojej ...
Obecnie - jak mówi - nie mają one nawet dla niego znaczenia. Rani mnie stwierdzeniem, że on po prostu nie chce być z taką osobą jak ja. Zohydził mnie sobie na maksa. Odrzucenie permamentne.

W całym tym szaleństwie i bólu, postaraj się mimo wszystko być rozważna.
Bo stwierdzenie - nie mogę, nie potrafię wybaczyć zdrady -, a - w głebi duszy chciałabym z nim być - może rodzić dla Ciebie fatalny wewnętrzny konflikt, któy pogłebi Twoją frustrację.

W mojej opinii, kryzys powinien wydźwignąć nas ku lepszemu, bardziej wartościowemu, bardziej dojrzałemu i w rezultacie radośniejszemu i pełniejszemu życiu.
Piszesz, że tęsknisz za Waszym dawnym, magicznym światem, który został tak okrutnie zbrukany. Może w tym kryje się Twoje nieco niedojrzałe, zbyt idealistyczne i zbyt romantyczne spojrzenie? Życie nie jest bajką i kożady w miarę dorosły człowiek dobrze zdaje sobie z tego sprawę.
Wspieramy się na tym forum, bo wierzymy w wybaczenie, w pojednanie, pokładamy ufność w nadziei. Bóg jest naszym uzdrowicielem.

Bo jesteśmy gotowi wykonać kawał ciężkiej pracy nad sobą.

Nunana, ileż lęków i obaw o moją przyszłość miota mną do tej pory. Każde wytęsknione spotkanie z mężem okazuje się porażką. Piękne słowa to jedno, proza życia - to drugie.
To jest tak; wiem co powinnam czynić, a robię zupełnie odwrotnie. Ale nie nazwałąbym tego hihotem Boga, a raczej tego drugiego ....

Głowa do góry! Dokładnie wiem co czujesz i choć teraz wydaje Ci się to niedorzeczne - te straszne emocje kiedyś opadną. Po prostu ; włącz rozum i nie schrzań sprawy. I oczywiście szczerze sobie odpowiedz, czego właściwie chcesz. Czy chcesz być znim, czy nie.
A tymy seksualnymi szczegółami nie zadręczaj się. NIE WARTO!!

pozdrawiam :)

[nunana]

[ja_tez]

nunana, racja jest w tym, żebyś nie rozważała tych szczegółów tak do końca. Nie oczekiwałabym wszystkiego szczerego co do ostatniej kropki. Mój mąż niby nie zdradził, a opowiadając "szczegółowo" całą historię pominął parę szczególików, kilka innych trochę nagiął - jak się domyślam. Przestałam drążyć, bo im dalej od tego co się wydarzyło, tym on mniej skory do szczerych wynurzeń.

nunana, racja jest w tym, żebyś nie rozważała tych szczegółów tak do końca. Nie oczekiwałabym wszystkiego szczerego co do ostatniej kropki. Mój mąż niby nie zdradził, a opowiadając "szczegółowo" całą historię pominął parę szczególików, kilka innych trochę nagiął - jak się domyślam. Przestałam drążyć, bo im dalej od tego co się wydarzyło, tym on mniej skory do szczerych wynurzeń.

[grzegorz_]

Nunana

A czy nie warto przyjąć prostej prawdy którą Ci mąż przekazuje?
" nie łączą mnie z tamtą kobietą żadne uczucia, zdarzył się seks, żałuje, zależy mi na Tobie i rodzinie"....

Po co drążyć, wypytywać...
Ty pytasz a on wymyśla, że nie chciał, że to prze stres, przez porno...
za chwilę powie , że tamta kobieta jest głupia i brzydka...że seks był nieprzyjemny, że....
Po co drążyć?

Nunana

A czy nie warto przyjąć prostej prawdy którą Ci mąż przekazuje?
" nie łączą mnie z tamtą kobietą żadne uczucia, zdarzył się seks, żałuje, zależy mi na Tobie i rodzinie"....

Po co drążyć, wypytywać...
Ty pytasz a on wymyśla, że nie chciał, że to prze stres, przez porno...
za chwilę powie , że tamta kobieta jest głupia i brzydka...że seks był nieprzyjemny, że....
Po co drążyć?

[meg-pl]

grzegorz..ale jeśli to wszystko tak bez przyczyny..stało sie..teraz on żałuje i to bardzo..to skąd wiadomo,że nie zrobi tego jeszcze raz jeśli nadarzy się okazja...kobieta pyta, drąży bo chce się uchronić przed następnym razem, może trzeba coś zmienić, coś naprawić..ale jeśli wszysko jest ok a on zdradził..bo nadarzyła sie sposobność...

grzegorz..ale jeśli to wszystko tak bez przyczyny..stało sie..teraz on żałuje i to bardzo..to skąd wiadomo,że nie zrobi tego jeszcze raz jeśli nadarzy się okazja...kobieta pyta, drąży bo chce się uchronić przed następnym razem, może trzeba coś zmienić, coś naprawić..ale jeśli wszysko jest ok a on zdradził..bo nadarzyła sie sposobność...

[grzegorz_]

[ja_tez]

meg-pl, jeśli jest coś, co miałoby uchronić przed ponowną zdradą - na pewno nie jest to poznanie wszystkich szczegółów do końca, czy też ich omawianie w kółko. Sama wiem po sobie, że też chciałam wszystko, absolutnie wszystko wiedzieć. Wydaje mi się, ze to wynika to z tego, że gdzieś głęboko w podświadomości mamy jakąś ukrytą potrzebę usprawiedliwienia haniebnego czynu, nie chcemy w głębi duszy dopuścić myśli, że ON to zrobił świadomie, z premedytacją . Albo łudzimy się, że może to jakiś zbieg niezwykłych okoliczności sprawił, że mąż uległ pokusie. I może z tej opowieści uda się wyłuskać jakieś okoliczności łagodzące... Nie, nie uda się. Tak, on jest winny, nikt go do niczego nie zmuszał,. Tak, trzeba przyjąć prawdę i fakty takimi jakimi są. Warto poznać prawdę, ale do przepracowania nie są potrzebne wszystkie szczegóły. Powiedziałabym nawet, że najlepiej byłoby poznać niezbędne szczegóły jedynie. Reszta do przepracowywania nie jest zbytnio potrzebna, a wiedza o nich to dodatkowe cierpienie i rany w sercu i na duszy. A wtedy potrzeba znów większego wysiłku, żeby całość "wyleczyć".

meg-pl, jeśli jest coś, co miałoby uchronić przed ponowną zdradą - na pewno nie jest to poznanie wszystkich szczegółów do końca, czy też ich omawianie w kółko. Sama wiem po sobie, że też chciałam wszystko, absolutnie wszystko wiedzieć. Wydaje mi się, ze to wynika to z tego, że gdzieś głęboko w podświadomości mamy jakąś ukrytą potrzebę usprawiedliwienia haniebnego czynu, nie chcemy w głębi duszy dopuścić myśli, że ON to zrobił świadomie, z premedytacją . Albo łudzimy się, że może to jakiś zbieg niezwykłych okoliczności sprawił, że mąż uległ pokusie. I może z tej opowieści uda się wyłuskać jakieś okoliczności łagodzące... Nie, nie uda się. Tak, on jest winny, nikt go do niczego nie zmuszał,. Tak, trzeba przyjąć prawdę i fakty takimi jakimi są. Warto poznać prawdę, ale do przepracowania nie są potrzebne wszystkie szczegóły. Powiedziałabym nawet, że najlepiej byłoby poznać niezbędne szczegóły jedynie. Reszta do przepracowywania nie jest zbytnio potrzebna, a wiedza o nich to dodatkowe cierpienie i rany w sercu i na duszy. A wtedy potrzeba znów większego wysiłku, żeby całość "wyleczyć".

[Orsz]

A zdawało mi się, że kobiety łatwiej znoszą zdradę fizyczną. Jednak widzę że jedziemy na tym samym wózku. Mi zdrada emocjonalna specjalnie by nie przeszkadzała. Mało tego, przy takiej zdradzie to ja w jakimś sensie czułbym się winnym i odpowiedzialnym za oddalenie się ode mnie żony. Nawet jeszcze więcej, bym jeszcze bardziej podziwiał swoją żonę, że nie uległa pomimo emocjonalnych nakłonień.
Niestety ja również doświadczam, że zdrada fizyczna jest jakimś końcem. Cały świat ulega przewartościowaniu. Wszystko to co od dzieciństwa tworzyło moj szkielet osobowościowy leży w gruzach. Minęły już dwa lata jak dowiedziałem się o zdradzie i co się zmieniło? Jedynie to, że utraciłem chęć dzielenia się swoim wnętrzem z żoną. Ona stałą mi się obca. I pod tym względem jest coraz gorzej. Już jej nie męczę, nie wyrzucam. I niestety żadne starania się z jej strony nic nie dają.
Jest jeszcze tylko jedna szansa, mianowicie Boski Cud. Bo jest prawdą, że Bóg może wszystko.
O to jeszcze stosunkowo mało się postarałem. Ale to ostatnia deska ratunku, bo nasze dzieci utracą rodzinę. A gdyby nie one to by już nas nie było.
Taki jest to wymiar zdrady. Dlaczego ludzie nie zdają sobie z tego sprawy, w szczególności mężczyźni? Ja to chyba wiedziałem temu przez myśl mi nie przeszło by zdradzać, ale nie podejrzewałem, że przerobię ten problem na własnej skórze.
Nunana, po ludzku nie macie szans, bo widzę, że jesteś normalnie ukształtowana. Jedność dwojga, to jedność! Tu wybaczenie nic nie daje. Jedności nie ma. Ale tak jest po ludzku. Ja jednak wierze, że Bóg wszystko może. Wsza łódeczka, która płynęliście może zamienić się w katamaran. Niby oddzielnie a jednak razem i kto wie, może wspanialej.
Niestety, dzisiejsza rzeczywistość jest rzeczywistością męczenników. I może to jednak ma jakiś sens? Wiem, jesteś kobietą, kobietom chyba trudniej, emocje są o wiele silniejsze i o racjonalną odskocznie trudniej. Ale próbuj.
Z Bogiem.

A zdawało mi się, że kobiety łatwiej znoszą zdradę fizyczną. Jednak widzę że jedziemy na tym samym wózku. Mi zdrada emocjonalna specjalnie by nie przeszkadzała. Mało tego, przy takiej zdradzie to ja w jakimś sensie czułbym się winnym i odpowiedzialnym za oddalenie się ode mnie żony. Nawet jeszcze więcej, bym jeszcze bardziej podziwiał swoją żonę, że nie uległa pomimo emocjonalnych nakłonień.
Niestety ja również doświadczam, że zdrada fizyczna jest jakimś końcem. Cały świat ulega przewartościowaniu. Wszystko to co od dzieciństwa tworzyło moj szkielet osobowościowy leży w gruzach. Minęły już dwa lata jak dowiedziałem się o zdradzie i co się zmieniło? Jedynie to, że utraciłem chęć dzielenia się swoim wnętrzem z żoną. Ona stałą mi się obca. I pod tym względem jest coraz gorzej. Już jej nie męczę, nie wyrzucam. I niestety żadne starania się z jej strony nic nie dają.
Jest jeszcze tylko jedna szansa, mianowicie Boski Cud. Bo jest prawdą, że Bóg może wszystko.
O to jeszcze stosunkowo mało się postarałem. Ale to ostatnia deska ratunku, bo nasze dzieci utracą rodzinę. A gdyby nie one to by już nas nie było.
Taki jest to wymiar zdrady. Dlaczego ludzie nie zdają sobie z tego sprawy, w szczególności mężczyźni? Ja to chyba wiedziałem temu przez myśl mi nie przeszło by zdradzać, ale nie podejrzewałem, że przerobię ten problem na własnej skórze.
Nunana, po ludzku nie macie szans, bo widzę, że jesteś normalnie ukształtowana. Jedność dwojga, to jedność! Tu wybaczenie nic nie daje. Jedności nie ma. Ale tak jest po ludzku. Ja jednak wierze, że Bóg wszystko może. Wsza łódeczka, która płynęliście może zamienić się w katamaran. Niby oddzielnie a jednak razem i kto wie, może wspanialej.
Niestety, dzisiejsza rzeczywistość jest rzeczywistością męczenników. I może to jednak ma jakiś sens? Wiem, jesteś kobietą, kobietom chyba trudniej, emocje są o wiele silniejsze i o racjonalną odskocznie trudniej. Ale próbuj.
Z Bogiem.

[niezapominajka8]

Nunanko przytulam Cię mocno w twoim cierpieniu....

Płakać mi się chce, gdy czytam takie posty.... Serce ściska.....

O zdradzie dowiedziałam się rok temu.... I tak myślę może by rocznicę świętować.... Ale nie zamierzam....

Ostatni rok to bardzo dziwny rok. Rok niesamowitych zmian w moim życiu, naszym małżeństwie. To przełomowy rok. Rok cudów. Rok bardzo dobrych zmian. Rok oczyszczenia i prawdy bardzo bolesnej. To rok, w którym wpuściłam na serio całym sercem Boga do naszego domu. On działa cuda, których doświadczamy na co dzień. Uwierz bardzo nam idzie pod górkę w zwykłym codziennym życiu, jakby nie chciał nam odpuścić, mojemu mężowi....

Czekam na 12 kroków, a to dla mnie też szkoła cierpliwości.
Czekam z utęsknieniem, że cały ten syf, który nadal siedzi we mnie zostanie całkowicie wypalony, wyrzucony, że narodzę się na nowo w Bogu....

A na koniec z Bogiem wszystko można, dał nam tylu pomocników. Aniołów, świętych.... Moc modlitwy jest ogromna... Ja teraz, gdy wspomnienia wracają modlę się.... Klepię czasami te zdrowaśki i zasypiam spokojna.... Maryja czuwa nad moim snem.... Doświadczam tej boskiej miłości na co dzień w ludziach, których spotykam, w ich uśmiechu, dobrym słowie....

Gdy cofam się do przeszłości widzę, że Pan Bóg miał dla mnie plan, nie wszystko jeszcze rozumie i nie wszystko mi się podoba (bo ja raczej z tych buntowników), ale widzę dobre rzeczy, które Bóg nam uczynił i nie zamierzam tego zmarnować.

Daj sobie czas... a pytania zawsze pozostaną... Tylko co Ci dadzą? Szatan skutecznie zadziałał i tyle, a teraz zadanie dla Was.... Czy chcecie odbudowywać? To bardzo trudne, ale możliwe. Ja na prawdę jestem szczęśliwa. Ale my rozmawiamy. Komunikacja bardzo się poprawiła, ja poznaję męża od nowa.... Staram się nie wracać.... Mieć swój mały własny świat, realizować się.... Jeszcze ogrom pracy przede mną, ale zamierzam się rozwijać. Słuchać mądrych ludzi, kazań, czytać mądre rzeczy... Samemu niewiele można.... Cóż nikt nie jest dobrym sędzią w swojej sprawie...

Wydaję mi się, że jednak musisz wyjść do ludzi to bardzo pomaga, ale decyzja należy do Ciebie. Ktoś musi pokazać Wam jak należy rozmawiać, itd. Terapia, warsztaty..... Cokolwiek.... Szukaj i działaj, bo szkoda czasu, życie zbyt krótkie by się smucić


Pozdrawiam. Odwagi i wiary w moc Bożą

Nunanko przytulam Cię mocno w twoim cierpieniu....

Płakać mi się chce, gdy czytam takie posty.... Serce ściska.....

O zdradzie dowiedziałam się rok temu.... I tak myślę może by rocznicę świętować.... Ale nie zamierzam....

Ostatni rok to bardzo dziwny rok. Rok niesamowitych zmian w moim życiu, naszym małżeństwie. To przełomowy rok. Rok cudów. Rok bardzo dobrych zmian. Rok oczyszczenia i prawdy bardzo bolesnej. To rok, w którym wpuściłam na serio całym sercem Boga do naszego domu. On działa cuda, których doświadczamy na co dzień. Uwierz bardzo nam idzie pod górkę w zwykłym codziennym życiu, jakby nie chciał nam odpuścić, mojemu mężowi....

Czekam na 12 kroków, a to dla mnie też szkoła cierpliwości.
Czekam z utęsknieniem, że cały ten syf, który nadal siedzi we mnie zostanie całkowicie wypalony, wyrzucony, że narodzę się na nowo w Bogu....

A na koniec z Bogiem wszystko można, dał nam tylu pomocników. Aniołów, świętych.... Moc modlitwy jest ogromna... Ja teraz, gdy wspomnienia wracają modlę się.... Klepię czasami te zdrowaśki i zasypiam spokojna.... Maryja czuwa nad moim snem.... Doświadczam tej boskiej miłości na co dzień w ludziach, których spotykam, w ich uśmiechu, dobrym słowie....

Gdy cofam się do przeszłości widzę, że Pan Bóg miał dla mnie plan, nie wszystko jeszcze rozumie i nie wszystko mi się podoba (bo ja raczej z tych buntowników), ale widzę dobre rzeczy, które Bóg nam uczynił i nie zamierzam tego zmarnować.

Daj sobie czas... a pytania zawsze pozostaną... Tylko co Ci dadzą? Szatan skutecznie zadziałał i tyle, a teraz zadanie dla Was.... Czy chcecie odbudowywać? To bardzo trudne, ale możliwe. Ja na prawdę jestem szczęśliwa. Ale my rozmawiamy. Komunikacja bardzo się poprawiła, ja poznaję męża od nowa.... Staram się nie wracać.... Mieć swój mały własny świat, realizować się.... Jeszcze ogrom pracy przede mną, ale zamierzam się rozwijać. Słuchać mądrych ludzi, kazań, czytać mądre rzeczy... Samemu niewiele można.... Cóż nikt nie jest dobrym sędzią w swojej sprawie...

Wydaję mi się, że jednak musisz wyjść do ludzi to bardzo pomaga, ale decyzja należy do Ciebie. Ktoś musi pokazać Wam jak należy rozmawiać, itd. Terapia, warsztaty..... Cokolwiek.... Szukaj i działaj, bo szkoda czasu, życie zbyt krótkie by się smucić


Pozdrawiam. Odwagi i wiary w moc Bożą

[nunana]

dzien dobry moi drodzy.
ciesze sie ze jestescie.
strasznie duzo watkow poruszyliscie. wasze slowa sa madre, celnie trafiaja prosto w moja glowe i powoduja ze jednak cos tam sie w niej uklada, porzadkuje. gorzej z sercem...

ale po kolei.
po co roztrzasam ? dociekam ?
no bo po ludzku, chce znac prawde. zwyczajnie mi sie ona nalezy.
jednak od kilku dni juz wiem, zrozumialam ze prawdy NIGDY nie poznam. poza tym prawda nie ma znaczenia. znaczenie ma fakt ze ZDRADZIL.
powoli chyba zaczynam rozumiec ze tylko to jest istotne w tym wszystkim.
doszlam do wniosku ze takie moje zachowanie to nic innego jak proby szukania usprawiedliwienia dla niego, dla tego co zrobil.
ze jak mu bylo tak strasznie zle to moze to jest jakies usprawiedliwienie, jakas okolicznosc lagodzaca !
ze jak ja tylko zwyczajnie piep***l, to ma to mniejsze znaczenie !
i tysiace innych powodow i usprawiedliwien !!!!!!!!!!
to jakis glupi, nieprawdopodobny mechanizm samoobronny chyba tak dzialal ( ??? )
a moze moja glupota ?
ale KONIEC JUZ
DOSC
bledem jest skupianie sie na nim, na usilnych probach lagodzenia jego perfidnego czynu.
tlumaczenia go, moze nawet zrozumienia !!!! ??????
robilam to dla siebie co prawda ale w sposob niewlasciwy.
myslalam chyba ze jak ta prawda bedzie wlasnie taka a nie inna, wersja lagodna to mnie to bedzie mniej bolalo. otoz nie bedzie. ta prawda przyszla jak objawienie. nagle, niespodziewanie. nie chce juz z nim rozmawiac, nie zalezy mi...

grzegorz, pomimo ze jednak strasznie lecisz stereotypowym mysleniem w jednym musze przyznac ci racje- on powie tylko tyle ile bedzie chcial, tylko to co bedzie chcial.
ja juz jego "prawdy" nie potrzebuje !
mial 10 miesiecy na znalezienie drogi do mnie. 10 miesiecy szans... 10 tysiecy szans kazdego dnia...
dzis juz widze wyraznie ze nie skorzystal. ucieka w biernosc. znowu mam poczucie ze dzwigam wszystko na swoich barkach.
bo on sie zablokowal... bo on nie mogl mi powiedziec... ale zrobic to co zrobil mogl !!!
dlaczego mam byc taka madra ? wyrozumiala ? taka silna i dzielna ?
ja mam sobie radzic z jego podlym charakterem, z jego zdrada, z jego zagubieniem, z jego blokada psychiczna ????
DOSC
ile mozna ???????????
zwlaszcza ze parokrotnie pokazalam mu ze klamie. udowodnilam mu jego "SZCZEROSC"
on za to nie udowodnil mi swojej "PRAWDY" ani raz !
powiedziec mozna duzo. za jego slowami nie ida czyny. a nawet jesli jakies tam ida to marne niestety.
nie bede go juz niczym usprawiedliwiac. nie zamierzam tez czekac w nieskonczonosc az sie cos zmieni, az on sie raczy zmienic.
obiecal mi pracowac nad soba- nie ma tego.
od 10 miesiecy slysze : zobaczysz co ci powiem, zobaczysz co zrobie... zawsze czas przyszly, zawsze jutro !
a tak praktycznie wciaz tkwimy w tym goownie. nie ma z jego strony zadnych rozwiazan, podejscia do problemu, postawy doroslego faceta. nie, tego ja nie widze.
chcialam, ale NIE MA
te rozmowy nasze nic nie daja. bo on poza powiedzeniem ze strasznie zaluje, ze chcialby cofnac czas, ze mi to wynagrodzi ( ! ) nie mowi nic innego. to nie przyniesie rozwiazan bo jest zbyt wiele nalecialosci i problemow sprzed zdrady ktore nalezalo by przerobic.
a ja mam ciagle wrazenie ze tylko ja podejmuje tematy. ja sie staram. ja widze co jest do poprawki, co nalezy obgadac.
no bo jak moge miec inne odczucia skoro on nigdy nie zaczyna rozmowy. ja sie nie odezwe- tematu nie ma !
tak bylo ZAWSZE w maszym malzenstwie.
to jest nienormalne.
ja juz tego dluzej nie wytrzymam...
czuje sie samotna. czulam sie tak jeszcze dlugo przed tym jak zdradzil.
samotnosc... on wiecznie z boku. wiecznie...
o co chodzi ? nie rozumiem tego ? co z nim jest nie tak ze w taki sposob postepuje ?
czemu on nigdy na nic nie zwraca uwagi ? tak jakby wszystko mu pasowalo albo nie istnialo !


meg-pl nie boje sie kolejnej zdrady.
to co mi odebral ta zdrada, mogl mi odebrac tylko raz. tylko raz mogl odrzec mnie z moich przekonan, wartosci, tylko raz mogl zdeptac moja wizje mojego swiata, mojej rodziny, mojego odczuwania milosci...
drugi raz juz nie ma znaczenia. juz nic nie strace.
nie boje sie tez odejsc.
boje sie zyc bez tego co juz stracilam, bo dzisiaj nie ma juz we mnie wiary w to co bylo zanim zdradzil.

JooW70 ile czasu powinnam mu dac jeszcze z mojego zycia ktore mam poczucie ze marnuje, ile ??? 10 miesiecy minelo...
frustracja moja jest ogromna. konflikt wewnetrzny przeogromny.
mysle ze powinnam odejsc jesli chce odzyskac spokoj, odnalezc dawna wewnetrzna harmonie. czuc szacunek do siebie samej i co najwazniejsze- zyc w zgodzie z sama soba. takie mam wnioski na dzis. tak czuje.
ja tak samo jak ty uwazam ze kryzys moze przyniesc to wszystko o czym napisalas.
ale kilka warunkow musialoby byc spelnionych. samo sie nie stanie. czas tez wszystkiego sam za nas nie naprawi. bo w innym wypadku stanie sie tak jak teraz sie dzieje u ciebie :( czyli przedluzymy agonie, zabierzemy sobie kilka kolejnych lat zycia, po co ?
nie lepiej dac sobie spokoj ? skoro ja nie czuje ze idzie cokolwiek ku lepszemu. takie ciagle zycie w nadziei bez rezultatow... albo cos jest albo tego nie ma. nie istnieje posrodku...
czy takie trwanie i wiara w zmiany ktorych wciaz nie ma, czy to wlasnie nie jest wieksza naiwnoscia niz sama wiara w swiat wartosci, czystej milosci ??
dlaczego uwazasz ze takie moje myslenie jest naiwne, dziecinne ??
bo co ? bo swiat doroslego czlowieka musi byc plugawy ? to oznacza doroslosc ?
jesli tak to w takim rozumieniu jestem dzieckiem. niech tak bedzie. trudno.
nie wiem czy tego nie schrzanie jak napisalas. bo nie wiem czy jest tu jeszcze cos do schrzanienia. chyba juz nie musze nic poprawiac po "moim mezu".
co do twojego pytania koncowego. wlasnie wciaz szukam na nie odpowiedzi ale chyba ona juz sie krystalizuje. bo jak do tej pory jedynie zranione serce krzyczalo ODEJDZ, teraz powoli czuje jakby dolaczal sie i rozum...

Orszwitam cie serdecznie.
twoja wypowiedz jest mi bardzo bliska. czuje doslownie tak samo. widze ze dochodze do takiego samego stanu w jakim ty teraz sie znajdujesz. jestem zamknieta na niego bardzo. zyje w swoim wewnetrznym swiecie do ktorego on nie ma dostepu. nie chce sie z nim niczym dzielic. jestem zamknieta. w tej swojej skorupie strasznie samotna. i zadaje sobie pytanie czy to tak ma byc ? tak ma wygladac wspolne zycie ?
ono juz nie jest wspolne przeciez. tylko fizycznie- takie sobie codzienne zalatwianie spraw koniecznych do w miare sprawnego funkcjonowania "domu". co to za zycie ? ja sie na takie nie godze. ty sie godzisz, piszesz ze ze wzgledu na dzieci, tu masz racje- to droga meczennika. pytanie teraz czy tego chcemy ? czy ja tego chce. NIE CHCE. ale z drugiej strony przeciez tez mam dziecko, jest mlody czlowiek ktorego moja decyzja bedzie bezposrednio dotyczyc. ktoremu moje odejscie od jego taty rozwali caly poukladany swiat. i niewazne ze on jest juz doroslym czlowiekiem. dom rodzinny to dom rodzinny. nie chce odbierac tego mojemu synowi. ale tez nie chce zyc w takim domu. wiec znowu konflikt. maz jakos o tym nie myslal, nie zastanawial sie co niszczy jak taran idac ta swoja droga w owym czasie. teraz decyzja spada na mnie. znowu :( ja odpowiadam za jego czyny, ja decyduje co zrobic. pomimo ze on jak gdyby juz przeciez podjal decyzje wtedy kiedy zdradzal. ale defakto to na mnie dzisiaj spocznie caly ciezar jesli odejde. ja bede miala wyrzuty sumienia w stosunku do syna. bo przeciez gdybym zostala pomimo bolu, niecheci, wbrew sobie, gdybym zostala jego swiat by sie nie rozpadl... czyli moja wina ! ja nie chcialam nigdy stawac przed takimi wyborami. zylam tak aby nie musiec.
a sytuacje w zyciu sa rozne. to nie jest tak ze mi sie nigdy nic nie przytrafilo.
przytrafilo. tylko wybory i decyzje mialam inne niz moj "maz".
dziekuje ci bardzo za twoje slowa, co prawda dotyczyly one twojej zony ale przyniosly mi wiele pozytywnych odczuc, juz mowie o co konkretnie chodzi.
otoz wtedy kiedy w moim malzenstwie dzialo sie naprawde zle, kiedy maz byl ale tak jakby go wogole ze mna, z nami nie bylo, kiedy nie rozmawial jedynie sie komunikowal, kiedy czulam sie kobieta osamotniona mimo bycia w zwiazku, nie przez miesiac, nie przez rok- przez kilka lat, wtedy jak to czesto bywa pojawil sie w moim zyciu inny mezczyzna. znajomosc jedynie internetowo-telefoniczna. nie szukalam jej, sama przyszla.
ten znajomy zagral na wszystkich moich kobiecych strunach. wiem dzis i wiedzialam juz wtedy ze zagral bo nie gral na nich moj maz. bylo zauroczenie z obydwu stron. trwalo to dlugo, nie zdecydowalam sie jednak nigdy przeniesc tej znajomosci do reala, choc pokusa byla bardzo silna. on dawal mi wszystko to czego nie dawal mi maz. i co ? moglam skorzystac ? moglam byc biedna usprawiedliwiona kobietka ? moglam. ale nie zrobilam tego kroku bo wiedzialam ze nie jestem pewna, ze chyba jednak nie chce opuszczac meza pomimo tego jaki byl. i wiedzialam jednoczesnie ze jezeli przekrocze ta granice w tej znajomosci odwrotu nie bedzie. ze jesli ulegne i zdradze go to juz jest droga tylko w jednym kierunku. o ile na emocje nie mamy az tak silnego wplywu o tyle na nasze fizyczne zachowania mamy stuprocentowy. tylko od nas, od naszych wyborow zalezy co z tymi emocjami zrobimy. ja nie nazwalabym tego stanu w emocjach zdrada o ile nie zostana przekroczone granice fizyczne. bo mysle ze nie mozna oczekiwac od drugiego czlowieka, nawet od samego siebie, ze on sie przez powiedzmy 50 lat doroslego zycia nie zauroczy nikim. na to wplywu nie mamy ale mamy wplyw na to co z tym dalej zrobimy, jak sie zachowamy. to o czym napisales jest piekne i zarazem bardzo dla mnie wazne- ze dla ciebie byl by to sygnal ze sam nawaliles jako maz, ze jest cos co nalezy zmienic. bo zadna normalnie uksztaltowana, kochajaca zona ktora czuje sie takze kochana nie ulegnie fascynacji innym mezczyzna na tyle zeby zdradzic.
moj maz dowiedzial sie o tej znajomosci. nigdy nie spytal mnie dlaczego ? co sie dzialo nie tak. nie porozmawial ze mna o tym ! znowu nie bylo tematu :( chcialabym uslyszec od niego te slowa, ktore ty napisales...
najgorsze jest w tym wszystkim to ze mnie jego zdrada zepsula. bo dzis juz nie mam pewnosci jak bym sie zachowala w podobnej sytuacji :(((
wracajac jeszcze do syna. on widzi mnie dzisiaj w krzywym zwierciadle. w jego oczach z pewnoscia jestem opryskliwa do meza czyli do jego taty, nie tak powinnam sie zachowywac, nie taki przyklad powinien w domu widziec, ale widzi :(
bo ja nie potrafie byc dla meza kobieta czula, delikatna, sluchajaca, cierpliwa. chcialabym bardzo ! ale dzisiaj tego nie potrafie. moja ozieblosc, dystans syn odbiera jakbym byla nieustajaco nafochowana ( tak mysle ze tak to wlasnie odbiera ). to mnie dodatkowo doluje. ja mialam z synem zawsze bardzo dobry kontakt ale nie powiem mu dlaczego teraz tak sie zachowuje. przeciez nie moge powiedziec prawdy a innaczej nie zrozumie...
zadna droga nie jest dobra jak widac. dlatego nalezy wlaczac myslenie wczesniej i zyc swiadomie, zgadza sie ? czemu dla niektorych to abstrakcja ???

niezapominajko, nie placz. wystarczy ze ja placze codziennie od 16 miesiecy...
nie myslalam ze jest to fizycznie mozliwe. tyle wody oczami wylac ;)
sen... moglabym sie nie budzic. kazdego wieczoru klade sie z radoscia i chowam glowe pod poduszke z nadzieja ze... nie bede musiala sie obudzic :(
ale niestety codziennie rano rozczarowanie...
bardzo madre slowa napisalas- DZIEKUJE CI
musisz czuc ze kochasz meza skoro idziesz ta ciernista droga.
ja nie czuje tak na 100 %
czasem nawet na 1% nie czuje :(
czuje jedynie ze chce byc szczesliwa kobieta
ale nie wiem jak i ktoredy.
nie wierze ze moge ten stan osiagnac z nim. bo przed zdrada tez dlugi czas nie bylam szczesliwa. chcialabym zeby choc raz, jeden moj maz pokazal mi droge, wyszedl z inicjatywa, tak zebym poczula ciary ;)
potrzebuje tego
ale nie dostaje...
ile mozna byc koniem pociagowym ?
chce byc kobieta...

dzien dobry moi drodzy.
ciesze sie ze jestescie.
strasznie duzo watkow poruszyliscie. wasze slowa sa madre, celnie trafiaja prosto w moja glowe i powoduja ze jednak cos tam sie w niej uklada, porzadkuje. gorzej z sercem...

ale po kolei.
po co roztrzasam ? dociekam ?
no bo po ludzku, chce znac prawde. zwyczajnie mi sie ona nalezy.
jednak od kilku dni juz wiem, zrozumialam ze prawdy NIGDY nie poznam. poza tym prawda nie ma znaczenia. znaczenie ma fakt ze ZDRADZIL.
powoli chyba zaczynam rozumiec ze tylko to jest istotne w tym wszystkim.
doszlam do wniosku ze takie moje zachowanie to nic innego jak proby szukania usprawiedliwienia dla niego, dla tego co zrobil.
ze jak mu bylo tak strasznie zle to moze to jest jakies usprawiedliwienie, jakas okolicznosc lagodzaca !
ze jak ja tylko zwyczajnie piep***l, to ma to mniejsze znaczenie !
i tysiace innych powodow i usprawiedliwien !!!!!!!!!!
to jakis glupi, nieprawdopodobny mechanizm samoobronny chyba tak dzialal ( ??? )
a moze moja glupota ?
ale KONIEC JUZ
DOSC
bledem jest skupianie sie na nim, na usilnych probach lagodzenia jego perfidnego czynu.
tlumaczenia go, moze nawet zrozumienia !!!! ??????
robilam to dla siebie co prawda ale w sposob niewlasciwy.
myslalam chyba ze jak ta prawda bedzie wlasnie taka a nie inna, wersja lagodna to mnie to bedzie mniej bolalo. otoz nie bedzie. ta prawda przyszla jak objawienie. nagle, niespodziewanie. nie chce juz z nim rozmawiac, nie zalezy mi...

grzegorz, pomimo ze jednak strasznie lecisz stereotypowym mysleniem w jednym musze przyznac ci racje- on powie tylko tyle ile bedzie chcial, tylko to co bedzie chcial.
ja juz jego "prawdy" nie potrzebuje !
mial 10 miesiecy na znalezienie drogi do mnie. 10 miesiecy szans... 10 tysiecy szans kazdego dnia...
dzis juz widze wyraznie ze nie skorzystal. ucieka w biernosc. znowu mam poczucie ze dzwigam wszystko na swoich barkach.
bo on sie zablokowal... bo on nie mogl mi powiedziec... ale zrobic to co zrobil mogl !!!
dlaczego mam byc taka madra ? wyrozumiala ? taka silna i dzielna ?
ja mam sobie radzic z jego podlym charakterem, z jego zdrada, z jego zagubieniem, z jego blokada psychiczna ????
DOSC
ile mozna ???????????
zwlaszcza ze parokrotnie pokazalam mu ze klamie. udowodnilam mu jego "SZCZEROSC"
on za to nie udowodnil mi swojej "PRAWDY" ani raz !
powiedziec mozna duzo. za jego slowami nie ida czyny. a nawet jesli jakies tam ida to marne niestety.
nie bede go juz niczym usprawiedliwiac. nie zamierzam tez czekac w nieskonczonosc az sie cos zmieni, az on sie raczy zmienic.
obiecal mi pracowac nad soba- nie ma tego.
od 10 miesiecy slysze : zobaczysz co ci powiem, zobaczysz co zrobie... zawsze czas przyszly, zawsze jutro !
a tak praktycznie wciaz tkwimy w tym goownie. nie ma z jego strony zadnych rozwiazan, podejscia do problemu, postawy doroslego faceta. nie, tego ja nie widze.
chcialam, ale NIE MA
te rozmowy nasze nic nie daja. bo on poza powiedzeniem ze strasznie zaluje, ze chcialby cofnac czas, ze mi to wynagrodzi ( ! ) nie mowi nic innego. to nie przyniesie rozwiazan bo jest zbyt wiele nalecialosci i problemow sprzed zdrady ktore nalezalo by przerobic.
a ja mam ciagle wrazenie ze tylko ja podejmuje tematy. ja sie staram. ja widze co jest do poprawki, co nalezy obgadac.
no bo jak moge miec inne odczucia skoro on nigdy nie zaczyna rozmowy. ja sie nie odezwe- tematu nie ma !
tak bylo ZAWSZE w maszym malzenstwie.
to jest nienormalne.
ja juz tego dluzej nie wytrzymam...
czuje sie samotna. czulam sie tak jeszcze dlugo przed tym jak zdradzil.
samotnosc... on wiecznie z boku. wiecznie...
o co chodzi ? nie rozumiem tego ? co z nim jest nie tak ze w taki sposob postepuje ?
czemu on nigdy na nic nie zwraca uwagi ? tak jakby wszystko mu pasowalo albo nie istnialo !


meg-pl nie boje sie kolejnej zdrady.
to co mi odebral ta zdrada, mogl mi odebrac tylko raz. tylko raz mogl odrzec mnie z moich przekonan, wartosci, tylko raz mogl zdeptac moja wizje mojego swiata, mojej rodziny, mojego odczuwania milosci...
drugi raz juz nie ma znaczenia. juz nic nie strace.
nie boje sie tez odejsc.
boje sie zyc bez tego co juz stracilam, bo dzisiaj nie ma juz we mnie wiary w to co bylo zanim zdradzil.

JooW70 ile czasu powinnam mu dac jeszcze z mojego zycia ktore mam poczucie ze marnuje, ile ??? 10 miesiecy minelo...
frustracja moja jest ogromna. konflikt wewnetrzny przeogromny.
mysle ze powinnam odejsc jesli chce odzyskac spokoj, odnalezc dawna wewnetrzna harmonie. czuc szacunek do siebie samej i co najwazniejsze- zyc w zgodzie z sama soba. takie mam wnioski na dzis. tak czuje.
ja tak samo jak ty uwazam ze kryzys moze przyniesc to wszystko o czym napisalas.
ale kilka warunkow musialoby byc spelnionych. samo sie nie stanie. czas tez wszystkiego sam za nas nie naprawi. bo w innym wypadku stanie sie tak jak teraz sie dzieje u ciebie :( czyli przedluzymy agonie, zabierzemy sobie kilka kolejnych lat zycia, po co ?
nie lepiej dac sobie spokoj ? skoro ja nie czuje ze idzie cokolwiek ku lepszemu. takie ciagle zycie w nadziei bez rezultatow... albo cos jest albo tego nie ma. nie istnieje posrodku...
czy takie trwanie i wiara w zmiany ktorych wciaz nie ma, czy to wlasnie nie jest wieksza naiwnoscia niz sama wiara w swiat wartosci, czystej milosci ??
dlaczego uwazasz ze takie moje myslenie jest naiwne, dziecinne ??
bo co ? bo swiat doroslego czlowieka musi byc plugawy ? to oznacza doroslosc ?
jesli tak to w takim rozumieniu jestem dzieckiem. niech tak bedzie. trudno.
nie wiem czy tego nie schrzanie jak napisalas. bo nie wiem czy jest tu jeszcze cos do schrzanienia. chyba juz nie musze nic poprawiac po "moim mezu".
co do twojego pytania koncowego. wlasnie wciaz szukam na nie odpowiedzi ale chyba ona juz sie krystalizuje. bo jak do tej pory jedynie zranione serce krzyczalo ODEJDZ, teraz powoli czuje jakby dolaczal sie i rozum...

Orszwitam cie serdecznie.
twoja wypowiedz jest mi bardzo bliska. czuje doslownie tak samo. widze ze dochodze do takiego samego stanu w jakim ty teraz sie znajdujesz. jestem zamknieta na niego bardzo. zyje w swoim wewnetrznym swiecie do ktorego on nie ma dostepu. nie chce sie z nim niczym dzielic. jestem zamknieta. w tej swojej skorupie strasznie samotna. i zadaje sobie pytanie czy to tak ma byc ? tak ma wygladac wspolne zycie ?
ono juz nie jest wspolne przeciez. tylko fizycznie- takie sobie codzienne zalatwianie spraw koniecznych do w miare sprawnego funkcjonowania "domu". co to za zycie ? ja sie na takie nie godze. ty sie godzisz, piszesz ze ze wzgledu na dzieci, tu masz racje- to droga meczennika. pytanie teraz czy tego chcemy ? czy ja tego chce. NIE CHCE. ale z drugiej strony przeciez tez mam dziecko, jest mlody czlowiek ktorego moja decyzja bedzie bezposrednio dotyczyc. ktoremu moje odejscie od jego taty rozwali caly poukladany swiat. i niewazne ze on jest juz doroslym czlowiekiem. dom rodzinny to dom rodzinny. nie chce odbierac tego mojemu synowi. ale tez nie chce zyc w takim domu. wiec znowu konflikt. maz jakos o tym nie myslal, nie zastanawial sie co niszczy jak taran idac ta swoja droga w owym czasie. teraz decyzja spada na mnie. znowu :( ja odpowiadam za jego czyny, ja decyduje co zrobic. pomimo ze on jak gdyby juz przeciez podjal decyzje wtedy kiedy zdradzal. ale defakto to na mnie dzisiaj spocznie caly ciezar jesli odejde. ja bede miala wyrzuty sumienia w stosunku do syna. bo przeciez gdybym zostala pomimo bolu, niecheci, wbrew sobie, gdybym zostala jego swiat by sie nie rozpadl... czyli moja wina ! ja nie chcialam nigdy stawac przed takimi wyborami. zylam tak aby nie musiec.
a sytuacje w zyciu sa rozne. to nie jest tak ze mi sie nigdy nic nie przytrafilo.
przytrafilo. tylko wybory i decyzje mialam inne niz moj "maz".
dziekuje ci bardzo za twoje slowa, co prawda dotyczyly one twojej zony ale przyniosly mi wiele pozytywnych odczuc, juz mowie o co konkretnie chodzi.
otoz wtedy kiedy w moim malzenstwie dzialo sie naprawde zle, kiedy maz byl ale tak jakby go wogole ze mna, z nami nie bylo, kiedy nie rozmawial jedynie sie komunikowal, kiedy czulam sie kobieta osamotniona mimo bycia w zwiazku, nie przez miesiac, nie przez rok- przez kilka lat, wtedy jak to czesto bywa pojawil sie w moim zyciu inny mezczyzna. znajomosc jedynie internetowo-telefoniczna. nie szukalam jej, sama przyszla.
ten znajomy zagral na wszystkich moich kobiecych strunach. wiem dzis i wiedzialam juz wtedy ze zagral bo nie gral na nich moj maz. bylo zauroczenie z obydwu stron. trwalo to dlugo, nie zdecydowalam sie jednak nigdy przeniesc tej znajomosci do reala, choc pokusa byla bardzo silna. on dawal mi wszystko to czego nie dawal mi maz. i co ? moglam skorzystac ? moglam byc biedna usprawiedliwiona kobietka ? moglam. ale nie zrobilam tego kroku bo wiedzialam ze nie jestem pewna, ze chyba jednak nie chce opuszczac meza pomimo tego jaki byl. i wiedzialam jednoczesnie ze jezeli przekrocze ta granice w tej znajomosci odwrotu nie bedzie. ze jesli ulegne i zdradze go to juz jest droga tylko w jednym kierunku. o ile na emocje nie mamy az tak silnego wplywu o tyle na nasze fizyczne zachowania mamy stuprocentowy. tylko od nas, od naszych wyborow zalezy co z tymi emocjami zrobimy. ja nie nazwalabym tego stanu w emocjach zdrada o ile nie zostana przekroczone granice fizyczne. bo mysle ze nie mozna oczekiwac od drugiego czlowieka, nawet od samego siebie, ze on sie przez powiedzmy 50 lat doroslego zycia nie zauroczy nikim. na to wplywu nie mamy ale mamy wplyw na to co z tym dalej zrobimy, jak sie zachowamy. to o czym napisales jest piekne i zarazem bardzo dla mnie wazne- ze dla ciebie byl by to sygnal ze sam nawaliles jako maz, ze jest cos co nalezy zmienic. bo zadna normalnie uksztaltowana, kochajaca zona ktora czuje sie takze kochana nie ulegnie fascynacji innym mezczyzna na tyle zeby zdradzic.
moj maz dowiedzial sie o tej znajomosci. nigdy nie spytal mnie dlaczego ? co sie dzialo nie tak. nie porozmawial ze mna o tym ! znowu nie bylo tematu :( chcialabym uslyszec od niego te slowa, ktore ty napisales...
najgorsze jest w tym wszystkim to ze mnie jego zdrada zepsula. bo dzis juz nie mam pewnosci jak bym sie zachowala w podobnej sytuacji :(((
wracajac jeszcze do syna. on widzi mnie dzisiaj w krzywym zwierciadle. w jego oczach z pewnoscia jestem opryskliwa do meza czyli do jego taty, nie tak powinnam sie zachowywac, nie taki przyklad powinien w domu widziec, ale widzi :(
bo ja nie potrafie byc dla meza kobieta czula, delikatna, sluchajaca, cierpliwa. chcialabym bardzo ! ale dzisiaj tego nie potrafie. moja ozieblosc, dystans syn odbiera jakbym byla nieustajaco nafochowana ( tak mysle ze tak to wlasnie odbiera ). to mnie dodatkowo doluje. ja mialam z synem zawsze bardzo dobry kontakt ale nie powiem mu dlaczego teraz tak sie zachowuje. przeciez nie moge powiedziec prawdy a innaczej nie zrozumie...
zadna droga nie jest dobra jak widac. dlatego nalezy wlaczac myslenie wczesniej i zyc swiadomie, zgadza sie ? czemu dla niektorych to abstrakcja ???

niezapominajko, nie placz. wystarczy ze ja placze codziennie od 16 miesiecy...
nie myslalam ze jest to fizycznie mozliwe. tyle wody oczami wylac ;)
sen... moglabym sie nie budzic. kazdego wieczoru klade sie z radoscia i chowam glowe pod poduszke z nadzieja ze... nie bede musiala sie obudzic :(
ale niestety codziennie rano rozczarowanie...
bardzo madre slowa napisalas- DZIEKUJE CI
musisz czuc ze kochasz meza skoro idziesz ta ciernista droga.
ja nie czuje tak na 100 %
czasem nawet na 1% nie czuje :(
czuje jedynie ze chce byc szczesliwa kobieta
ale nie wiem jak i ktoredy.
nie wierze ze moge ten stan osiagnac z nim. bo przed zdrada tez dlugi czas nie bylam szczesliwa. chcialabym zeby choc raz, jeden moj maz pokazal mi droge, wyszedl z inicjatywa, tak zebym poczula ciary ;)
potrzebuje tego
ale nie dostaje...
ile mozna byc koniem pociagowym ?
chce byc kobieta...

[niezapominajka8]

Proście, a będzie wam, dane.
Kołaczcie, a wam otworzą.... Bodajże Św.Łukasz

Własnie taka upierdliwa jestem
Uwierz dostaję. Jak patrzę na siebie sprzed roku jestem szczęśliwą żoną, matką, kobietą. Choć boję się głośno to mówić, ale tak jest.
Owszem przychodzą doły i modlitwa słaba... Ogarnia zwątpienie... Sił brak....

Też byłam takim koniem pociągowym, za dużo brałam na siebie. Za dużo.
Oddałam to wszystko.... Bogu, mężowi i jest mi lepiej z tym. Mój mąż realizuje się jako facet i też jest szczęśliwy, że jest Panem swojego domu, rodziny....

Zmienił się bardzo. Ja powiedziałam stanowczo przestań mnie przepraszać pokaż to swoim życiem, postępowaniem i pokazuje.

A z ty płakaniem to wiesz jestem strasznie wrażliwa. Generalnie ludzki los mnie smuci, że inni są tacy podli, nie liczą się z drugim człowiekiem. Nawet juz nie chodzi o to czy ktoś jest się wierzącym, ale są przecież jakieś granice moralności. Co z ludzkim słowem, honorem....
Ale po raz kolejny dziś Góra pokazała mi, że pycha jest ogromnym grzechem. A taka belka w moim oku.... Cały czas uczę się pokory. Pomimo mojego nieszczęścia ja też muszę pracować nad sobą i przestać oceniać innych, raczej pomodlić się do Ducha Św.,aby ich oświecił i aby zaczęli się nawracać.

Tak na marginesie mimo wszystko uważam, że mój mąż jest lepszym człowiekiem ode mnie.
Może to dziwne, ale tak jest.

Mój mąż mi powiedział kiedyś tak. Tarzał się w tym bagnie dość długo. Ciężko się z tego ot tak wydostać. Kłamstwo pociąga kłamstwo. Zniewala. Traci się wolność. Był w tym syfie i nie chce tam NIGDY wracać. Teraz dopiero czuje co to prawdziwa wolność, szczęście, miłość, bliskość, rodzina.... Pomogłam mu powstać....

Czasami zastanawiam się czemu wśród tych historii z naszego forum należymy do tych nielicznych małżeństw, gdzie małżonek się budzi z amoku, zostaje, podejmuje trud naprawy? Dlaczego miałabym wierzyć, że nam się uda? Sama nie wiem??? Ale ufam, że Bóg nas prowadzi do siebie tą ciernistą drogą. Mojemu mężowi wcale nie jest łatwo z tym żyć, a ja wcale mu tego nie ułatwiam. Więc wysiłek jest ogromny z naszej strony. Wtedy też zaczynam myśleć, że skoro dostałam mam docenić ten dar i pomnażać go, a nie zakopywać pod ziemię

Czy ufam? Nie myślę o tym. Nie siedzę w głowie mojego męża. Dostał wolność tak jak każdy z nas i zrobi z nią co zechce. Nie zastanawiam się. Żyję. Ufam Bogu.

Pamiętaj to twoje życie, twoje decyzje, wybory....

Pomyśl o Jezusie zdradzonym przez Judasza... Często pytam naszego Mistrza jak On to zrobił? Jak potrafił nie wracać, nie rozdrapywać? jak potrafił żyć? Jak pozwolił na to, żeby On syna Boga był tak wzgardzonym, wyszydzonym, obnażonym, oplutym.... Jak On to zrobił? Proszę, żeby i mnie uczył, bo sama tego pojąć nie mogę.
A odpowiedź jest prosta - Umiłował człowieka, a najbardziej tego najbardziej grzesznego, nad nim się pochyla i cierpliwie czeka zamieniając całe zło w dobro. Z tego czerpie siłę na każdy dzień. Jest Ktoś kto zna nasz ból, nasze cierpienie, nasze słabości. On wie jak leczyć nasze serca.

Polecam modlitwę

MODLITWA O POKÓJ DUCHA
O Boże, użycz mi pogody ducha,
abym godził się z tym,
czego nie mogę zmienić,
odwagi, abym zmieniał to, co mogę zmienić,
i mądrości, abym odróżniał jedno od drugiego.
Pozwól mi, cały ten dzień przeżyć
w świadomości upływającego czasu.
Pozwól mi rozkoszować się chwilą
w świadomości jej ograniczenia.
Pozwól mi zaakceptować konieczność,
jako drogę do wewnętrznego pokoju.
Pozwól mi, za przykładem Jezusa,
przyjąć także ten grzeszny świat, jakim jest,
a nie, jakim ja chciałbym, aby był.
Pozwól mi zaufać, że będzie dobrze,
jeśli zdam się na Ciebie i Twoją wolę.
Tak będę mógł być szczęśliwym w tym życiu
i osiągnąć pełnię szczęścia z Tobą
w życiu wiecznym. Amen.

Proście, a będzie wam, dane.
Kołaczcie, a wam otworzą.... Bodajże Św.Łukasz

Własnie taka upierdliwa jestem
Uwierz dostaję. Jak patrzę na siebie sprzed roku jestem szczęśliwą żoną, matką, kobietą. Choć boję się głośno to mówić, ale tak jest.
Owszem przychodzą doły i modlitwa słaba... Ogarnia zwątpienie... Sił brak....

Też byłam takim koniem pociągowym, za dużo brałam na siebie. Za dużo.
Oddałam to wszystko.... Bogu, mężowi i jest mi lepiej z tym. Mój mąż realizuje się jako facet i też jest szczęśliwy, że jest Panem swojego domu, rodziny....

Zmienił się bardzo. Ja powiedziałam stanowczo przestań mnie przepraszać pokaż to swoim życiem, postępowaniem i pokazuje.

A z ty płakaniem to wiesz jestem strasznie wrażliwa. Generalnie ludzki los mnie smuci, że inni są tacy podli, nie liczą się z drugim człowiekiem. Nawet juz nie chodzi o to czy ktoś jest się wierzącym, ale są przecież jakieś granice moralności. Co z ludzkim słowem, honorem....
Ale po raz kolejny dziś Góra pokazała mi, że pycha jest ogromnym grzechem. A taka belka w moim oku.... Cały czas uczę się pokory. Pomimo mojego nieszczęścia ja też muszę pracować nad sobą i przestać oceniać innych, raczej pomodlić się do Ducha Św.,aby ich oświecił i aby zaczęli się nawracać.

Tak na marginesie mimo wszystko uważam, że mój mąż jest lepszym człowiekiem ode mnie.
Może to dziwne, ale tak jest.

Mój mąż mi powiedział kiedyś tak. Tarzał się w tym bagnie dość długo. Ciężko się z tego ot tak wydostać. Kłamstwo pociąga kłamstwo. Zniewala. Traci się wolność. Był w tym syfie i nie chce tam NIGDY wracać. Teraz dopiero czuje co to prawdziwa wolność, szczęście, miłość, bliskość, rodzina.... Pomogłam mu powstać....

Czasami zastanawiam się czemu wśród tych historii z naszego forum należymy do tych nielicznych małżeństw, gdzie małżonek się budzi z amoku, zostaje, podejmuje trud naprawy? Dlaczego miałabym wierzyć, że nam się uda? Sama nie wiem??? Ale ufam, że Bóg nas prowadzi do siebie tą ciernistą drogą. Mojemu mężowi wcale nie jest łatwo z tym żyć, a ja wcale mu tego nie ułatwiam. Więc wysiłek jest ogromny z naszej strony. Wtedy też zaczynam myśleć, że skoro dostałam mam docenić ten dar i pomnażać go, a nie zakopywać pod ziemię

Czy ufam? Nie myślę o tym. Nie siedzę w głowie mojego męża. Dostał wolność tak jak każdy z nas i zrobi z nią co zechce. Nie zastanawiam się. Żyję. Ufam Bogu.

Pamiętaj to twoje życie, twoje decyzje, wybory....

Pomyśl o Jezusie zdradzonym przez Judasza... Często pytam naszego Mistrza jak On to zrobił? Jak potrafił nie wracać, nie rozdrapywać? jak potrafił żyć? Jak pozwolił na to, żeby On syna Boga był tak wzgardzonym, wyszydzonym, obnażonym, oplutym.... Jak On to zrobił? Proszę, żeby i mnie uczył, bo sama tego pojąć nie mogę.
A odpowiedź jest prosta - Umiłował człowieka, a najbardziej tego najbardziej grzesznego, nad nim się pochyla i cierpliwie czeka zamieniając całe zło w dobro. Z tego czerpie siłę na każdy dzień. Jest Ktoś kto zna nasz ból, nasze cierpienie, nasze słabości. On wie jak leczyć nasze serca.

Polecam modlitwę

MODLITWA O POKÓJ DUCHA
O Boże, użycz mi pogody ducha,
abym godził się z tym,
czego nie mogę zmienić,
odwagi, abym zmieniał to, co mogę zmienić,
i mądrości, abym odróżniał jedno od drugiego.
Pozwól mi, cały ten dzień przeżyć
w świadomości upływającego czasu.
Pozwól mi rozkoszować się chwilą
w świadomości jej ograniczenia.
Pozwól mi zaakceptować konieczność,
jako drogę do wewnętrznego pokoju.
Pozwól mi, za przykładem Jezusa,
przyjąć także ten grzeszny świat, jakim jest,
a nie, jakim ja chciałbym, aby był.
Pozwól mi zaufać, że będzie dobrze,
jeśli zdam się na Ciebie i Twoją wolę.
Tak będę mógł być szczęśliwym w tym życiu
i osiągnąć pełnię szczęścia z Tobą
w życiu wiecznym. Amen.