[AWS]

[kiedysbylam]

AWS - dziekuje.
Piszac formalnosci - nie mam na mysli rozwodu ani nic takiego. Chodzi tylko o to mieszkanie razem. To co mam zrobic? Jak mam wyznaczyc granice - zeby mnie nie krzywdzil (teraz to robi mieszkajac pod 1 dachem, a nie szanujac mnie i kontynuujac swoj romans i swoje nowe zycie)? Krzywdzi mnie i dlatego nie chce juz z nim mieszkac, nie chce na to pozwalac. A jedynym sposobem zeby sie wyprowadzil, jest zalatwienie tego formalnie - rozdzielnosc majatkowa najpierw a potem w banku z kredytem. On powiedzial wyraznie wielokrotnie - on sie nie wyprwoadzi do tego czasu. I go wyrzucalam i prosilam zeby sie wyprwoadzil, skoro tak bardzo nie chce ze mna byc i 'nie moze mnie juz zniesc'. Ale on ma to gdzies? Mam wybor - albo zalatwic to co trzeba i wtedy sie wyprwoadzi - i nie bedzie mnie krzywdzil, albo nie zgodzic sie na formalnosci i wtedy bedzie mieszkal w naszym mieszkaniu nei wiem jeszcze jak dlugo i robil to co robi dalej, lrzywdzac mnie. Co mam zrobic?

AWS - dziekuje.
Piszac formalnosci - nie mam na mysli rozwodu ani nic takiego. Chodzi tylko o to mieszkanie razem. To co mam zrobic? Jak mam wyznaczyc granice - zeby mnie nie krzywdzil (teraz to robi mieszkajac pod 1 dachem, a nie szanujac mnie i kontynuujac swoj romans i swoje nowe zycie)? Krzywdzi mnie i dlatego nie chce juz z nim mieszkac, nie chce na to pozwalac. A jedynym sposobem zeby sie wyprowadzil, jest zalatwienie tego formalnie - rozdzielnosc majatkowa najpierw a potem w banku z kredytem. On powiedzial wyraznie wielokrotnie - on sie nie wyprwoadzi do tego czasu. I go wyrzucalam i prosilam zeby sie wyprwoadzil, skoro tak bardzo nie chce ze mna byc i 'nie moze mnie juz zniesc'. Ale on ma to gdzies? Mam wybor - albo zalatwic to co trzeba i wtedy sie wyprwoadzi - i nie bedzie mnie krzywdzil, albo nie zgodzic sie na formalnosci i wtedy bedzie mieszkal w naszym mieszkaniu nei wiem jeszcze jak dlugo i robil to co robi dalej, lrzywdzac mnie. Co mam zrobic?

[AWS]

Kochana wiem jak to jest, bo mój mąż mieszkał dwa lata, traktując mnie bardzo żle. Teraz, gdy się wyprowadził jest mi łatwiej. W moim przypadku zrobił to sam, na znak protestu, gdy powódźtwo o rozwód zostało oddalone. Jeśli czujesz, że nie dajesz rady tak obok, to faktycznie zrób rozdzielność majatkową (by uchronić się od ewentualnych jego długów). O podział majatku niech on zabiega, bo Tobie to niepotrzebne. Sprytny ten Twój mąż, bo Twoimi rękami chce załatwić sobie "paszport" do pójścia na zieloną trawkę. A później możesz usłyszeć, że przecież sama chciałaś. Rozrabia, więc niech bierze konsekwencje na siebie, a nie zasłania sie Tobą przez niefajny szantaż,;wyniosę sie, jak się na wszystko zgodzisz. Teraz szantażuje podziałem majatku, a jaka masz pewność, że nie będzie tkwił dalej, by w podobny sposób wymusic na Tobie zgode na rozwód? Zobaczy, że się da, więc dlaczego nie kuć żelazo, póki gorące?

Kochana wiem jak to jest, bo mój mąż mieszkał dwa lata, traktując mnie bardzo żle. Teraz, gdy się wyprowadził jest mi łatwiej. W moim przypadku zrobił to sam, na znak protestu, gdy powódźtwo o rozwód zostało oddalone. Jeśli czujesz, że nie dajesz rady tak obok, to faktycznie zrób rozdzielność majatkową (by uchronić się od ewentualnych jego długów). O podział majatku niech on zabiega, bo Tobie to niepotrzebne. Sprytny ten Twój mąż, bo Twoimi rękami chce załatwić sobie "paszport" do pójścia na zieloną trawkę. A później możesz usłyszeć, że przecież sama chciałaś. Rozrabia, więc niech bierze konsekwencje na siebie, a nie zasłania sie Tobą przez niefajny szantaż,;wyniosę sie, jak się na wszystko zgodzisz. Teraz szantażuje podziałem majatku, a jaka masz pewność, że nie będzie tkwił dalej, by w podobny sposób wymusic na Tobie zgode na rozwód? Zobaczy, że się da, więc dlaczego nie kuć żelazo, póki gorące?

[kiedysbylam]

no sprytny, sprytny i wygodny....

no wiec wlasnie- ogolnie nie chcialam zalatwiac od razu formalnosci, no bo nie chcialam sie z nim rozstawac, tak? Ale skoro wiem ze to poki co nieuniknione to wlasnie sama chce zeby sie wyprwoadzil i zaczal ponosic konsekwencje swoich decyzji.

Zgodzilam sie wiec w sumie tylko na to, ze ogolnie sie rozstajemy, ale z reszta postawilam wiele swoich warunkow - ja wyznaczylam date kiedy mozemy jechac do polski, notariusz w moim miescie, wszystkie koszta na pol (najpierw chcial zebym sama placila za koszty zalatwienia sprawy z mieszkaniem w anglii, skoro to ja chce tutaj zostac), z mieszkanie mw polsce chcial robic jakies dziwne darowizny na papierze, na co tez sie nie zgodzilam i bedzie normalna sprzedaz, tutaj powiedzialam ze ja zostaje. A jaka mam gwarancje ze faktycznie sie wyprowadzi i pozwoli mi zostac? A no taka, ze zanim cokolwiek zaczniemy w polsce zalatwiac, najpierw podpisuje ze mna taka umowe cywizlna u notariusza, jakie sa nasze ustalenia - ze wlasnie po powrocie z polski, on sie zgadza na t oze to JA zostaje w naszym mieszkaniu i ze wyprowadzi sie po zalatwieniu formalnosci i tym jak go splace z trgo co wlozyl w to mieszkanie.

wiec mysle ze jakos sie zabezpieczylam na tyle ile moglam i to nie jest tak ze sie na wszystk ozgodzilam. Niech sie wyprowadzi, bedziemy zyc sobno, a co dalej to czas pokaze, czy otrzymam pozew czy nie i co wtedy...

no sprytny, sprytny i wygodny....

no wiec wlasnie- ogolnie nie chcialam zalatwiac od razu formalnosci, no bo nie chcialam sie z nim rozstawac, tak? Ale skoro wiem ze to poki co nieuniknione to wlasnie sama chce zeby sie wyprwoadzil i zaczal ponosic konsekwencje swoich decyzji.

Zgodzilam sie wiec w sumie tylko na to, ze ogolnie sie rozstajemy, ale z reszta postawilam wiele swoich warunkow - ja wyznaczylam date kiedy mozemy jechac do polski, notariusz w moim miescie, wszystkie koszta na pol (najpierw chcial zebym sama placila za koszty zalatwienia sprawy z mieszkaniem w anglii, skoro to ja chce tutaj zostac), z mieszkanie mw polsce chcial robic jakies dziwne darowizny na papierze, na co tez sie nie zgodzilam i bedzie normalna sprzedaz, tutaj powiedzialam ze ja zostaje. A jaka mam gwarancje ze faktycznie sie wyprowadzi i pozwoli mi zostac? A no taka, ze zanim cokolwiek zaczniemy w polsce zalatwiac, najpierw podpisuje ze mna taka umowe cywizlna u notariusza, jakie sa nasze ustalenia - ze wlasnie po powrocie z polski, on sie zgadza na t oze to JA zostaje w naszym mieszkaniu i ze wyprowadzi sie po zalatwieniu formalnosci i tym jak go splace z trgo co wlozyl w to mieszkanie.

wiec mysle ze jakos sie zabezpieczylam na tyle ile moglam i to nie jest tak ze sie na wszystk ozgodzilam. Niech sie wyprowadzi, bedziemy zyc sobno, a co dalej to czas pokaze, czy otrzymam pozew czy nie i co wtedy...

[landis85]

[diola]

kiedysbyłam,

przeżyłam kiedyś to co Ty obecnie.
Mąż, który oszukiwał mnie kilka miesięcy, krótko po urodzeniu dziecka stwierdził, że chce rozwodu.
Totalny szok, trauma.
Jedno co go interesowało to rozdzielność majątkowa, była mu potrzebna, aby wsiąść kredyt na nowe życie.

Pierwsza rozprawa była gdy dziecko miało 3 miesiące...
Strasznie to znosiłam,ale byłam uparta. Nie zgadzałam się na rozwód, nie dałam mu rozdzielności.

On, podobnie jak Twój mąż, twierdził ze jest pewien. Ze dziecko kocha, ale my to historia. Musi w końcu myśleć o sobie...
Mam patrzeć do przodu. Chce się rozstać w zgodzie.

Potem kilka razy mówił, ze się rozstał z tą kobietą. Kłamstwa.
Zastanawiał się, nawet się określił, ze do świat.
Wyprowadził się, kupił kawalerkę.
I teraz ja mogę powiedzieć, ze to historia.
Dziś podkreśla jak walczyłam o nas.
Wrócił, zerwał wszystko.
Dziś mamy drugie dziecko, planujemy nowy dom.
Jest trudno zapomnieć, ale naprawdę można być jeszcze razem szczęśliwym.

Chciałam Ci powiedzieć, abyś mężowi nie ułatwiała, to są jego decyzje, nie Twoje.
Myśl o sobie i nie narzucaj się.
Ja zrobiłam sporo błędów, był płacz, prośby...
Dopiero jak ochłonęłam, jak sama stanęłam na nogi, był powrót do pracy
Uspokoiłam się, dwa razy odmówiłam nowennę pompejańską.
W zasadzie jak nie robiłam już nic, byłam tylko silna modlitwą, On przejrzał na oczy i wrócił.

dziś nie wierzy, że tak się zachowywał, nie pamięta pewnych sytuacji (albo nie chce)
Miałam sytuację beznadziejną a jednak jesteśmy razem.
Zyczę Ci dużo siły i wytrwałości, nowenna naprawdę działa.

kiedysbyłam,

przeżyłam kiedyś to co Ty obecnie.
Mąż, który oszukiwał mnie kilka miesięcy, krótko po urodzeniu dziecka stwierdził, że chce rozwodu.
Totalny szok, trauma.
Jedno co go interesowało to rozdzielność majątkowa, była mu potrzebna, aby wsiąść kredyt na nowe życie.

Pierwsza rozprawa była gdy dziecko miało 3 miesiące...
Strasznie to znosiłam,ale byłam uparta. Nie zgadzałam się na rozwód, nie dałam mu rozdzielności.

On, podobnie jak Twój mąż, twierdził ze jest pewien. Ze dziecko kocha, ale my to historia. Musi w końcu myśleć o sobie...
Mam patrzeć do przodu. Chce się rozstać w zgodzie.

Potem kilka razy mówił, ze się rozstał z tą kobietą. Kłamstwa.
Zastanawiał się, nawet się określił, ze do świat.
Wyprowadził się, kupił kawalerkę.
I teraz ja mogę powiedzieć, ze to historia.
Dziś podkreśla jak walczyłam o nas.
Wrócił, zerwał wszystko.
Dziś mamy drugie dziecko, planujemy nowy dom.
Jest trudno zapomnieć, ale naprawdę można być jeszcze razem szczęśliwym.

Chciałam Ci powiedzieć, abyś mężowi nie ułatwiała, to są jego decyzje, nie Twoje.
Myśl o sobie i nie narzucaj się.
Ja zrobiłam sporo błędów, był płacz, prośby...
Dopiero jak ochłonęłam, jak sama stanęłam na nogi, był powrót do pracy
Uspokoiłam się, dwa razy odmówiłam nowennę pompejańską.
W zasadzie jak nie robiłam już nic, byłam tylko silna modlitwą, On przejrzał na oczy i wrócił.

dziś nie wierzy, że tak się zachowywał, nie pamięta pewnych sytuacji (albo nie chce)
Miałam sytuację beznadziejną a jednak jesteśmy razem.
Zyczę Ci dużo siły i wytrwałości, nowenna naprawdę działa.

[kiedysbylam]

Diola - dziekuje za dobre slowa.... ja tez wlasnie wierzylam, wierze ze jak sie chce to mozna wszystko naprawic, tak zeby bylo przynajmniej w porzadku. Z czasem, nad wszystkim pracowac, no ale nie zeby od razu wszystko skreslac... no wlasnie - ale trzeba chciec, 2 osoby musza chciec. Ja juz od miesiaca zyje z tym 'pogodzona' na tyle, ze ani razu nie poruszylan tematu 'nas' - czy jest pewien, czy na pewno, czy moze sporobujemy.... wczesniej, owszem - walczylam jak potrafilam. Teraz miesiac pod 1 dachem, ale jak obcy ludzie, w ogole sie nie widujemy, zero telefonow ,smsow, nic...

no i jest mi ciezko, bo czy tego chce czy nie, to widze jak go nie ma w domu, widze kiedy wychodzi, podswiadomie czekam az wroci, choc nic to fizycznie nie zmienia, bo sie nie widzimy, ja u siebie, on idzie do 'swojego' pokoju...

tak, on twierdzi ze 'nas juz nie ma', 'tego juz nie ma'. I jest tego pewien jak niczego na swiecie. Wiem ,ze wlasnie jedynie teraz juz obojetnoscia i modlitwa moge cokolwiek zdzialac. Bo w naszym przypadku, najgorzej chyba tak naprawde dziala to, ze on wie jak bardzo chcialam z nim byc i chyba nadal jest pewien ze kiwnal by palcem a ja bym go przyjela. i to absurdalnie, ale sprawia ze on nie chce. Dopiero jak z czasem zrozumie ze ja tez go juz nie chce takiego jakim teraz jest, to moze cos do niego dotrze...

ja jakos funckjonuje narazie - chodze do pracy caly czas, zyje swoim zyciem na ile to mozliwe... buduje je tak naprawde, no bo po 6 latach tak naprawde 'swojego' zycia nie mam.

czyli nie rozwiedliscie sie? Ja tez nie zamierzam mu dawac rozwodu, jesli ten temat sie pojawi. ale rozdzielnosc tak- sama jej chce, po rozmowach z prawnikiem, ja jestem niezalezna finansowo, nie mam dzieci, a tak naprawde on tez moglby jakis glupot narobic i wtedy ja tez za to odpowiadam. a poza tym to jest konieczne do tego zeby sie wyprowadzil. inaczej nie chce i wyrzucic go nie moge. choc probowalam.

po jakim czasie maz 'zrozumial'? i jak to wszystko wygladalo? gdybam ze mieliscie kontakt z racji Dziecka?

a dzisiaj, chyba juz standardowo przy piatkowym wieczorze u mnie spadek formy.... pomodlilam sie, ale wciaz wracaja te ludzkie pytania bez sensu: 'dlaczego'? ', czy naprawde tak musi teraz byc... ?

aha i jeszcze jedno pytanie - jak juz worcil, rozumiem ze wyjasnialiscie wszystko? przyznal jaki byl prawdziwy powod ze nie chcial juz z Toba byc? no bo ja wlasnie nie wierze w takie cuda, ze on po prostu nie chce ze mna byc, ze wzgledu NA MNIE, na MOJ CHARAKTER. Zdradzal mnie przez kilka miesiecy, a teraz dziwnym zbiegiem okolicznosci z nia nie chce byc, ale ze mna tymbardziej. Jestem pewna ze to ona jest powodem jego decyzji. Jakikolwiek uklad by ich w tej chwili nie laczyl .

Diola - dziekuje za dobre slowa.... ja tez wlasnie wierzylam, wierze ze jak sie chce to mozna wszystko naprawic, tak zeby bylo przynajmniej w porzadku. Z czasem, nad wszystkim pracowac, no ale nie zeby od razu wszystko skreslac... no wlasnie - ale trzeba chciec, 2 osoby musza chciec. Ja juz od miesiaca zyje z tym 'pogodzona' na tyle, ze ani razu nie poruszylan tematu 'nas' - czy jest pewien, czy na pewno, czy moze sporobujemy.... wczesniej, owszem - walczylam jak potrafilam. Teraz miesiac pod 1 dachem, ale jak obcy ludzie, w ogole sie nie widujemy, zero telefonow ,smsow, nic...

no i jest mi ciezko, bo czy tego chce czy nie, to widze jak go nie ma w domu, widze kiedy wychodzi, podswiadomie czekam az wroci, choc nic to fizycznie nie zmienia, bo sie nie widzimy, ja u siebie, on idzie do 'swojego' pokoju...

tak, on twierdzi ze 'nas juz nie ma', 'tego juz nie ma'. I jest tego pewien jak niczego na swiecie. Wiem ,ze wlasnie jedynie teraz juz obojetnoscia i modlitwa moge cokolwiek zdzialac. Bo w naszym przypadku, najgorzej chyba tak naprawde dziala to, ze on wie jak bardzo chcialam z nim byc i chyba nadal jest pewien ze kiwnal by palcem a ja bym go przyjela. i to absurdalnie, ale sprawia ze on nie chce. Dopiero jak z czasem zrozumie ze ja tez go juz nie chce takiego jakim teraz jest, to moze cos do niego dotrze...

ja jakos funckjonuje narazie - chodze do pracy caly czas, zyje swoim zyciem na ile to mozliwe... buduje je tak naprawde, no bo po 6 latach tak naprawde 'swojego' zycia nie mam.

czyli nie rozwiedliscie sie? Ja tez nie zamierzam mu dawac rozwodu, jesli ten temat sie pojawi. ale rozdzielnosc tak- sama jej chce, po rozmowach z prawnikiem, ja jestem niezalezna finansowo, nie mam dzieci, a tak naprawde on tez moglby jakis glupot narobic i wtedy ja tez za to odpowiadam. a poza tym to jest konieczne do tego zeby sie wyprowadzil. inaczej nie chce i wyrzucic go nie moge. choc probowalam.

po jakim czasie maz 'zrozumial'? i jak to wszystko wygladalo? gdybam ze mieliscie kontakt z racji Dziecka?

a dzisiaj, chyba juz standardowo przy piatkowym wieczorze u mnie spadek formy.... pomodlilam sie, ale wciaz wracaja te ludzkie pytania bez sensu: 'dlaczego'? ', czy naprawde tak musi teraz byc... ?

aha i jeszcze jedno pytanie - jak juz worcil, rozumiem ze wyjasnialiscie wszystko? przyznal jaki byl prawdziwy powod ze nie chcial juz z Toba byc? no bo ja wlasnie nie wierze w takie cuda, ze on po prostu nie chce ze mna byc, ze wzgledu NA MNIE, na MOJ CHARAKTER. Zdradzal mnie przez kilka miesiecy, a teraz dziwnym zbiegiem okolicznosci z nia nie chce byc, ale ze mna tymbardziej. Jestem pewna ze to ona jest powodem jego decyzji. Jakikolwiek uklad by ich w tej chwili nie laczyl .

[porzucona_33]

A ja dzisiaj odkryłam zdradę... czułam podświadomie, że nie zerwał tamtej znajomości ale dzisiaj zobaczyłam to czarno na białym... jest wszystko, spotkania, seks. mimo że nie mieszkamy razem od paru miesięcy bardzo to przeżyłam. ciężko coś takiego zobaczyć a najgorzej jak ktoś jeszcze kłamie w żywe oczy. dla mnie to tak naprawdę dobra wiadomość, mogę walczyć o sprawiedliwość w sądzie... nie wiem czy chcę. czasami wolałabym po prostu nie babrać się w tym syfie, nie czytać, nie wiedzieć, niech robi co chce, chce iść w swoją stronę niech idzie. rozwód z jego winy będzie pewnie oznaczał długą walkę w sądzie. ale jak nisko trzeba upaść żeby tak bezczelnie kłamać. dziwię się tej kobiecie, związać się z takim człowiekiem, który robi takie rzeczy przecież to jest ryzyko.

A ja dzisiaj odkryłam zdradę... czułam podświadomie, że nie zerwał tamtej znajomości ale dzisiaj zobaczyłam to czarno na białym... jest wszystko, spotkania, seks. mimo że nie mieszkamy razem od paru miesięcy bardzo to przeżyłam. ciężko coś takiego zobaczyć a najgorzej jak ktoś jeszcze kłamie w żywe oczy. dla mnie to tak naprawdę dobra wiadomość, mogę walczyć o sprawiedliwość w sądzie... nie wiem czy chcę. czasami wolałabym po prostu nie babrać się w tym syfie, nie czytać, nie wiedzieć, niech robi co chce, chce iść w swoją stronę niech idzie. rozwód z jego winy będzie pewnie oznaczał długą walkę w sądzie. ale jak nisko trzeba upaść żeby tak bezczelnie kłamać. dziwię się tej kobiecie, związać się z takim człowiekiem, który robi takie rzeczy przecież to jest ryzyko.

[kiedysbylam]

porzucona_33 - przykro mi, bo wiem jak to jest... niby i tak to podejrzewasz, i tak mu niewierzysz, i tak nie mieszkacie razem... ale fakt jest faktem - nadal klamie, a nadzieja mimo wszystko byla...

jak sie dowiedzialas?

co do rozwodu - to tez wiem co czujesz... niby masz dowody, niby powinnas walczyc o sprawiedliwosc... ale pewnosci i tak nikt Ci nie da, ze ja dostaniesz, a to co Cie czeka, to naprawde sama zastanawiam sie czy warto.... czy warto babrac sie w tym wlasnie, gdzie skutek i tak bedzie taki ze razem nie bedziecie, ze zdradzal i zdradza, a przeciez mamy walczyc o swoje zycie, o swoje zdrowie, a takie ciagniecie tych spraw miesiacami albo latami w sadzie wyklucza tak naprawde to pierwsze...

rozmawialas z nim o tym teraz?

porzucona_33 - przykro mi, bo wiem jak to jest... niby i tak to podejrzewasz, i tak mu niewierzysz, i tak nie mieszkacie razem... ale fakt jest faktem - nadal klamie, a nadzieja mimo wszystko byla...

jak sie dowiedzialas?

co do rozwodu - to tez wiem co czujesz... niby masz dowody, niby powinnas walczyc o sprawiedliwosc... ale pewnosci i tak nikt Ci nie da, ze ja dostaniesz, a to co Cie czeka, to naprawde sama zastanawiam sie czy warto.... czy warto babrac sie w tym wlasnie, gdzie skutek i tak bedzie taki ze razem nie bedziecie, ze zdradzal i zdradza, a przeciez mamy walczyc o swoje zycie, o swoje zdrowie, a takie ciagniecie tych spraw miesiacami albo latami w sadzie wyklucza tak naprawde to pierwsze...

rozmawialas z nim o tym teraz?

[Mirakulum]

[AWS]

[kiedysbylam]

ja nie chce walczyc... wyznaczylam jakies granice, zeby mnie nie krzywdzil, ma sie wyprowadzic, ale o rozwodzie narazie slowa nie bylo i mam nadzieje ze predko nie bedzie.

wczoraj obejrzalam film - Ognioodporni....

szok, to tak jakby o nas... no sytuacja prawie identyczna... z tym, ze to ja podjelam walke o nas, to on nie chce byc ze mna, 'nie kocha' mnie juz.... on tak jakby jest ta kobieta... tak jak my, byli normalnym malzenstwem... bez zadnych 'wielkich problemow'... po prostu brak porozumienia, brak Boga przede wszystkim i kazdy zaczal czuc sie zle... kazdy myslal o drugiej osobie - on mnie nie kocha, jemu nie zalezy, on/ona mnie nie szanuje...

no a potem to juz tylko coraz gorzej....

nie zamierzam nagle znow prosic meza o zmiane decyzji, o powroty....absolutnie. 5 tygodni juz zyjemy obok a ja dalam mu spokuj. bo to dalej byloby bezsensu. dalej zamierzam sie modlic, trwac w NP chociaz standardowo wszystko idzie coraz gorzej miedzy nami, a data u notariusza ustalona.

Ale zamierzam przed wyjazdem jeszcze do Polski przeprosic go. Tak piewszy i jedyny raz, tak naprawde, bez zadnych 'ale'.... przeprosic za SWOJE bledy, za swoje slabosci w naszym zwiazku, zanim on zaczal zdradzac....niewazne co on zrobil, ja za swoje chce przeprosic. musze nawrocene zaczac od samej siebie. Owszem, ja sie przyznawalalam juz do wielu rzeczy wczesniej, przed soba, Bogiem i przed nim rowniez, ale to zawsze bylo jakies 'ale', albo w rozmowach na temat naszego bycia razem. Ze moze zrobilam cos nie tak, ale.....ale przeciez bo ty, ale bo to czy tamto...' teraz chce przeprosic bez zadnych 'ale'. To, co zrozumialam, swoje bledy ktore popelnialam - za fakty. Nie wiem, natchnelo mnie tak po tym filmie, ze on sie tak staram o nia i walczyl i to wlasnie on ja jeszcze na koniec przepraszal za swoje bledy.

niewazne ze jego winy sa wieksze niz moje, niewazne, ze nie mialam zlych intencji i nie robilam tych rzeczy celowo. Nie bede sie umartwiac, nie to ze przepraszam ze bylam zla zona, ale przeprosze go za fakty - przepraszam ze bylam zawsze taka uparta - od samego poczatku, uparta do bolu. Wydawalo mi sie zawsze ze dobrze chce, ale nie powinnam byc az tak uparta i chciec zawsze psotawic na swoim. Przeprosze ze mogl czuc ze nie szanuje jego zdania, bo ja zawsze wiedzialam lepiej, przeprosze ze nie od razu potrafilam zaakceptowac jego pasje - motory i zawsze byl jakis problem z mojej strony, zawsze... taka prawda.... to, ze zmienialam prawie zawsze pozniej zdanie i ze faktycznie nie zabranialam u kategorycznie niczego to inna sprawa. Ale wielkiej aprobaty z mojej strony nie mial jesli chodzi o wiekszosc jego pasji. teraz to widze.

i niewazne ze to nie usprawiedliwa jego zdrady, niewazne ze on pewnie skrzywdzil mnie duzo bardziej niz ja jego... ale chce zaczac od siebie, od swojego nawrocenia.... mysle ze mimo wszystko zdziwi sie takim moim zachowaniem... po raz 1 nie bedzie to atak z mojej strony, zaden wyrzut tylko to ja przyznam sie do 'swojego' zlego... juz nie bedzie musial sie 'bronic' mowiac mi jaka to ja bylam 'zla' - bo ja to powiem sama... nie bedzie musial ani nawet mial powodow zeby 'myslec' ze ja nigdy bym tego nie zrozumiala, tego jak on sie zle czul w pewnych sytuacjach, nie bedzie mogl siebie samego oszukiwac ze ja obwiniam za wszystko jego. bo tak nie jest. a potem... dalej bede prosic o jego nawrocenie, o to, zeby Jezus przemowil do niego przeze mnie....

czy dobry jest moj tok myslenia... ?Co myslicie? Chcialabym go zaskoczyc, zbic z tropu. Ale, nie chcialabym oczywiscie tym sprawic ze jakby potwierdze jego myslenie - ze oboje jestesmy winni wszystkiego (kryzysu tak,ale nie jego zdrady i tego to czego to wszystko doprwoadzilo) i ze on sie lepiej poczuje po tym? Nie chcialabym oczywiscie zeby poczul sie rozgrzeszony? Co myslicie o tym ?

wiem ze zrozumiecie o co mi chodzi - chce g przeprosic, nie zeby sie umartwiac albo blagac o wybaczenie. chce udowodnic mu ze wiele zrozumialam przez ten czas. Ale automatycznie zeby nie wyszlo ze of razu chce zmiany jego decyzji albo ze to wszystk owlasnie moja wina...

ja nie chce walczyc... wyznaczylam jakies granice, zeby mnie nie krzywdzil, ma sie wyprowadzic, ale o rozwodzie narazie slowa nie bylo i mam nadzieje ze predko nie bedzie.

wczoraj obejrzalam film - Ognioodporni....

szok, to tak jakby o nas... no sytuacja prawie identyczna... z tym, ze to ja podjelam walke o nas, to on nie chce byc ze mna, 'nie kocha' mnie juz.... on tak jakby jest ta kobieta... tak jak my, byli normalnym malzenstwem... bez zadnych 'wielkich problemow'... po prostu brak porozumienia, brak Boga przede wszystkim i kazdy zaczal czuc sie zle... kazdy myslal o drugiej osobie - on mnie nie kocha, jemu nie zalezy, on/ona mnie nie szanuje...

no a potem to juz tylko coraz gorzej....

nie zamierzam nagle znow prosic meza o zmiane decyzji, o powroty....absolutnie. 5 tygodni juz zyjemy obok a ja dalam mu spokuj. bo to dalej byloby bezsensu. dalej zamierzam sie modlic, trwac w NP chociaz standardowo wszystko idzie coraz gorzej miedzy nami, a data u notariusza ustalona.

Ale zamierzam przed wyjazdem jeszcze do Polski przeprosic go. Tak piewszy i jedyny raz, tak naprawde, bez zadnych 'ale'.... przeprosic za SWOJE bledy, za swoje slabosci w naszym zwiazku, zanim on zaczal zdradzac....niewazne co on zrobil, ja za swoje chce przeprosic. musze nawrocene zaczac od samej siebie. Owszem, ja sie przyznawalalam juz do wielu rzeczy wczesniej, przed soba, Bogiem i przed nim rowniez, ale to zawsze bylo jakies 'ale', albo w rozmowach na temat naszego bycia razem. Ze moze zrobilam cos nie tak, ale.....ale przeciez bo ty, ale bo to czy tamto...' teraz chce przeprosic bez zadnych 'ale'. To, co zrozumialam, swoje bledy ktore popelnialam - za fakty. Nie wiem, natchnelo mnie tak po tym filmie, ze on sie tak staram o nia i walczyl i to wlasnie on ja jeszcze na koniec przepraszal za swoje bledy.

niewazne ze jego winy sa wieksze niz moje, niewazne, ze nie mialam zlych intencji i nie robilam tych rzeczy celowo. Nie bede sie umartwiac, nie to ze przepraszam ze bylam zla zona, ale przeprosze go za fakty - przepraszam ze bylam zawsze taka uparta - od samego poczatku, uparta do bolu. Wydawalo mi sie zawsze ze dobrze chce, ale nie powinnam byc az tak uparta i chciec zawsze psotawic na swoim. Przeprosze ze mogl czuc ze nie szanuje jego zdania, bo ja zawsze wiedzialam lepiej, przeprosze ze nie od razu potrafilam zaakceptowac jego pasje - motory i zawsze byl jakis problem z mojej strony, zawsze... taka prawda.... to, ze zmienialam prawie zawsze pozniej zdanie i ze faktycznie nie zabranialam u kategorycznie niczego to inna sprawa. Ale wielkiej aprobaty z mojej strony nie mial jesli chodzi o wiekszosc jego pasji. teraz to widze.

i niewazne ze to nie usprawiedliwa jego zdrady, niewazne ze on pewnie skrzywdzil mnie duzo bardziej niz ja jego... ale chce zaczac od siebie, od swojego nawrocenia.... mysle ze mimo wszystko zdziwi sie takim moim zachowaniem... po raz 1 nie bedzie to atak z mojej strony, zaden wyrzut tylko to ja przyznam sie do 'swojego' zlego... juz nie bedzie musial sie 'bronic' mowiac mi jaka to ja bylam 'zla' - bo ja to powiem sama... nie bedzie musial ani nawet mial powodow zeby 'myslec' ze ja nigdy bym tego nie zrozumiala, tego jak on sie zle czul w pewnych sytuacjach, nie bedzie mogl siebie samego oszukiwac ze ja obwiniam za wszystko jego. bo tak nie jest. a potem... dalej bede prosic o jego nawrocenie, o to, zeby Jezus przemowil do niego przeze mnie....

czy dobry jest moj tok myslenia... ?Co myslicie? Chcialabym go zaskoczyc, zbic z tropu. Ale, nie chcialabym oczywiscie tym sprawic ze jakby potwierdze jego myslenie - ze oboje jestesmy winni wszystkiego (kryzysu tak,ale nie jego zdrady i tego to czego to wszystko doprwoadzilo) i ze on sie lepiej poczuje po tym? Nie chcialabym oczywiscie zeby poczul sie rozgrzeszony? Co myslicie o tym ?

wiem ze zrozumiecie o co mi chodzi - chce g przeprosic, nie zeby sie umartwiac albo blagac o wybaczenie. chce udowodnic mu ze wiele zrozumialam przez ten czas. Ale automatycznie zeby nie wyszlo ze of razu chce zmiany jego decyzji albo ze to wszystk owlasnie moja wina...

[porzucona_33]

[kiedysbylam]

dzis juz nie wiem czy to faktycznie dobry pomysl z tym moim przeprszoneniem go za to o czym pisalam... i czy dobrze to rozumuje, to zeby nawrocenie zaczac od siebie...? dlatego bardzo prosze o Wasze opinie na ten temat.

dzis juz nie wiem czy to faktycznie dobry pomysl z tym moim przeprszoneniem go za to o czym pisalam... i czy dobrze to rozumuje, to zeby nawrocenie zaczac od siebie...? dlatego bardzo prosze o Wasze opinie na ten temat.