[decrn]

Witam Was drodzy forumowicze. Na wstępie chciałbym zaznaczyć, że nie jestem osobą bardzo wierzącą, gdzieś moja droga z Bogiem się rozeszła. Wierzyć wierzyłem, ale na innych warunkach. Mam nadzieję, że nie potraktujecie mnie jako wroga - bo nim na pewno nie jestem, czasami przychodzi czas refleksji nad własnym życiem i sobą i myślę, że Bóg przyjmę każdego i ukocha go jak wcześniej.

Od półtorej roku wraz z żoną mamy kryzys, narodziło nam się cudowne dziecko - dar od Boga. I od niego zaczęło wszystko się zmieniać. Moja cudowna żona się zmieniła, wiadomo, nowa sytuacja, dziecko, otoczyła go matczyną miłością, bezgraniczną i pełną szczerości. Ja także kocham go nad życie. W końcu to mój pierwszy syn, a syn dla mnie to oczko w głowie, najważniejsza osoba w moim życiu, na równi z moją ukochaną Żoną. Przez to półtorej roku, nie okazywałem uczuć żonie, stawałem się coraz chłodniejszy, coraz mniej rozmowny, moje życie zaczęło się zmieniać - na gorsze. Coraz częściej zostawałem dłużej w pracy, mimo, że nie musiałem, coraz częściej uciekałem przed własnym domem. Przed żoną i synem. Sytuacja zaczynała mnie przytłaczać do tego stopnia, że przestałem się cieszyć własnym synem, kochałem go nadal, ale ciężko mi było się z nim bawić, bo byłem wykończony psychicznie - żona przez pewien czas mnie zmuszała do tego bym spędzał z nim więcej czasu. Przez te wszystkie miesiące, zaczynałem być zimnym draniem dla żony, odmawiałem jej współżycia, ona prosiła, wiele razy mi o tym mówiła, że ją to boli, że nie rozumie, jak facet może tego nie potrzebować, na początku nie było tego 6 miesięcy, później kochaliśmy się raz na dwa - trzy miesiące. To nie tak, że ja tego nie potrzebowałem, po prostu miałem jakąś blokadę, którą do tej pory nie rozumiem. Z żoną oddalaliśmy się coraz bardziej. Brak rozmów, bo gdy ja przychodziłem do domu, chciałem już tylko włączyć telewizor i zapomnieć o Bożym świecie. Potrafiliśmy nie gadać cały dzień, w zasadzie to ja potrafiłem, bo moją ukochana, chciała i nalegała na rozmowy, tyko wtedy jeszcze tego nie rozumiałem. Odrzuciłem ją jako kobietę. Nie pozwoliłem jej się czuć kobietą, ani kochanką. Przestaliśmy traktować siebie jako przyjaciół. Mimo, że ona walczyła dzielnie to się poddała.

Nie wiem dlaczego doprowadziłem do takiego stanu rzeczy - możecie wierzyć lub nie, kocham ją nad życie. Nasze życie przed naszym synkiem, było cudowne, dwoje ludzi bardzo blisko siebie, kochają się, darzą zaufaniem, szanują. Wszystko było zachowane. Dziecko było z ogromnej miłości, ślub także. Tego wszystkiego teraz już nie ma. Jest żal i rozczarowanie własnym mężem, bo jak on mógł coś takiego zrobić. Czuję się winny i źle mi z tym.
Pewnego dnia, w tym roku, przyłapałem żonę na pisaniu 'pikantnych' maili z własnym sąsiadem. Przykro mi było z powodu o jakim się dowiedziałem o tych mailach - złamałem zabezpieczenia jej konta i poczytałem, zrobiłem to jakiś czas wcześniej przed tą sytuacją, bo coś zaczynało mi nie grać. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie zrobiłem, wdał się brak zaufania. Pisała z nim o rzeczach, o których nigdy nie powinna pisać. Zdradziła mnie emocjonalnie. Przez parę dni nie mogłem tego przeboleć, ale przecież to ja jej to wszystko zafundowałem, skoro nie znajdywała we mnie oparcia, to ile można wytrzymać bez zrozumienia. Wylała wszystko na sąsiada. Do niczego nie doszło, tylko do rozmowy bardzo bolesne były te rozmowy - Chociaż na dzień dzisiejszy jest coś na rzeczy, powierzyła w nim swoje uczucia.

Minęło już ponad miesiąc od tej sytuacji, w tym czasie moja żona biła się z myślami, co począć, co się stało. Rozmawialiśmy wiele razy szczerze, mówiła mi, że coś w niej pękło, że już mnie nie kocha, że to wszystko było piękne, ale tego już nie ma. Ja nawet tego nie chciałem słuchać, bo wiem, że jeśli była to prawdziwa miłość, to ona nigdy nie umiera, nawet w tak tragicznej sytuacji. Wyprowadziłem się z domu po jakimś czasie, chciałem dać jej odpocząć bo mówi, że dobrze jej to zrobi, sam miałem ogromną nadzieję, że jeśli zatęskni wszystko będzie się dało naprawić .... niestety nie zatęskniła. Mówiła, że i tak mało co jej pomagałem w domu, ona wszystko może zrobić sama i tak wszystko robiła do tej pory sama. Patrząc z perspektywy czasu, wyglądało to, że byliśmy tylko lokatorami niż małżonkami. Zupełnie dwie inne osoby, mimo wspaniałej przeszłości. Doszło to do mnie za późno. Gdy nie było mnie w domu, małżonka zaczęła spotykać się z sąsiadem, pytałem dlaczego to zrobiła, dlaczego nie chce walczyć o nasze małżeństwo, powiedziała, że już mi mówiła, że to wszystko się skończyło, że mnie już nie kocha i nie pokocha ! że ma do mnie wstręt jako do faceta, już nigdy ze mną nie pójdzie do łózka, bo ma blokadę na mnie. Tak bardzo ją zraniłem. Rozmawiam z nią non stop, proszę ją by dała szansę to uratować, dla syna, dla mnie, dla naszej miłości. Jest bezwzględna, mówi, że to już nie to, ona podjęła już decyzję. Byliśmy nawet w poradni małżeńskiej, bez rezultatów. Moja żona tego nie potrzebuje. Woli spotykać się z nowym sąsiadem, niestety. Pozew o rozwód w zasadzie jest na dniach składany. Przeprosiła mnie jedynie za to, że tak szybko się spotkała z tym sąsiadem, że nie poczekała do rozwodu.

Czuję się tragicznie, zawiodłem własną żonę, zawiodłem tego na górze, ponieważ dał mi dar miłości, a ja to tak umiejętnie spieprzyłem. Zawiodłem jako ojciec i mąż. Boli bardzo, że osoba którą nadal kocha się nad życie, nie chce już mnie w swoim życiu. Staram się jak mogę, rozmawiam, mówię, że się zmienię, pokazuje to, wręczam kwiaty, niestety echo. Od pewnego momentu, chodzę do domu Pana i modlę się za to by miłość wróciła, za to by dał nasz Pan promyk nadziei w jej serce, nadzieja się jeszcze nie pojawiła - ale czy się pojawi ? Byłby to CUD. Nie przestanę wierzyć, jeśli Bóg mi ją odbierze, czuję, że staje się lepszym człowiekiem, dzięki modlitwą i rozmową z Panem. Nigdy nie mówiłem mojej małżonce o tym, że chodzę do kościoła i się modlę za nią ... za nas, pewnie i tak by nie uwierzyła po wcześniejszych moich wyznaniach odnośnie wiary. Bóg daję mi siłę, ale niestety nawet taka siła nie jest w stanie przebić jej decyzji, modlić się będę dalej, walczyć będę do końca, co jej się za bardzo nie podoba ponieważ mówi mi, że jestem męczący.

Kocham moją żonę i nasze dziecko nad życie - chce się zmienić wiem gdzie popełniłem błędy i wiem jak mogę je naprawić.

Wiem, że nie powinienem prosić o to, ale chciałbym, żebyście się pomogli - pomodlili się i za nas, za naszą miłość i uratowanie tego pięknego uczucia które kiedyś czuliśmy. Mam nadzieję, że wszystko wróci do normalności, dołożę wszelkich starań by tak się stało.

Witam Was drodzy forumowicze. Na wstępie chciałbym zaznaczyć, że nie jestem osobą bardzo wierzącą, gdzieś moja droga z Bogiem się rozeszła. Wierzyć wierzyłem, ale na innych warunkach. Mam nadzieję, że nie potraktujecie mnie jako wroga - bo nim na pewno nie jestem, czasami przychodzi czas refleksji nad własnym życiem i sobą i myślę, że Bóg przyjmę każdego i ukocha go jak wcześniej.

Od półtorej roku wraz z żoną mamy kryzys, narodziło nam się cudowne dziecko - dar od Boga. I od niego zaczęło wszystko się zmieniać. Moja cudowna żona się zmieniła, wiadomo, nowa sytuacja, dziecko, otoczyła go matczyną miłością, bezgraniczną i pełną szczerości. Ja także kocham go nad życie. W końcu to mój pierwszy syn, a syn dla mnie to oczko w głowie, najważniejsza osoba w moim życiu, na równi z moją ukochaną Żoną. Przez to półtorej roku, nie okazywałem uczuć żonie, stawałem się coraz chłodniejszy, coraz mniej rozmowny, moje życie zaczęło się zmieniać - na gorsze. Coraz częściej zostawałem dłużej w pracy, mimo, że nie musiałem, coraz częściej uciekałem przed własnym domem. Przed żoną i synem. Sytuacja zaczynała mnie przytłaczać do tego stopnia, że przestałem się cieszyć własnym synem, kochałem go nadal, ale ciężko mi było się z nim bawić, bo byłem wykończony psychicznie - żona przez pewien czas mnie zmuszała do tego bym spędzał z nim więcej czasu. Przez te wszystkie miesiące, zaczynałem być zimnym draniem dla żony, odmawiałem jej współżycia, ona prosiła, wiele razy mi o tym mówiła, że ją to boli, że nie rozumie, jak facet może tego nie potrzebować, na początku nie było tego 6 miesięcy, później kochaliśmy się raz na dwa - trzy miesiące. To nie tak, że ja tego nie potrzebowałem, po prostu miałem jakąś blokadę, którą do tej pory nie rozumiem. Z żoną oddalaliśmy się coraz bardziej. Brak rozmów, bo gdy ja przychodziłem do domu, chciałem już tylko włączyć telewizor i zapomnieć o Bożym świecie. Potrafiliśmy nie gadać cały dzień, w zasadzie to ja potrafiłem, bo moją ukochana, chciała i nalegała na rozmowy, tyko wtedy jeszcze tego nie rozumiałem. Odrzuciłem ją jako kobietę. Nie pozwoliłem jej się czuć kobietą, ani kochanką. Przestaliśmy traktować siebie jako przyjaciół. Mimo, że ona walczyła dzielnie to się poddała.

Nie wiem dlaczego doprowadziłem do takiego stanu rzeczy - możecie wierzyć lub nie, kocham ją nad życie. Nasze życie przed naszym synkiem, było cudowne, dwoje ludzi bardzo blisko siebie, kochają się, darzą zaufaniem, szanują. Wszystko było zachowane. Dziecko było z ogromnej miłości, ślub także. Tego wszystkiego teraz już nie ma. Jest żal i rozczarowanie własnym mężem, bo jak on mógł coś takiego zrobić. Czuję się winny i źle mi z tym.
Pewnego dnia, w tym roku, przyłapałem żonę na pisaniu 'pikantnych' maili z własnym sąsiadem. Przykro mi było z powodu o jakim się dowiedziałem o tych mailach - złamałem zabezpieczenia jej konta i poczytałem, zrobiłem to jakiś czas wcześniej przed tą sytuacją, bo coś zaczynało mi nie grać. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie zrobiłem, wdał się brak zaufania. Pisała z nim o rzeczach, o których nigdy nie powinna pisać. Zdradziła mnie emocjonalnie. Przez parę dni nie mogłem tego przeboleć, ale przecież to ja jej to wszystko zafundowałem, skoro nie znajdywała we mnie oparcia, to ile można wytrzymać bez zrozumienia. Wylała wszystko na sąsiada. Do niczego nie doszło, tylko do rozmowy bardzo bolesne były te rozmowy - Chociaż na dzień dzisiejszy jest coś na rzeczy, powierzyła w nim swoje uczucia.

Minęło już ponad miesiąc od tej sytuacji, w tym czasie moja żona biła się z myślami, co począć, co się stało. Rozmawialiśmy wiele razy szczerze, mówiła mi, że coś w niej pękło, że już mnie nie kocha, że to wszystko było piękne, ale tego już nie ma. Ja nawet tego nie chciałem słuchać, bo wiem, że jeśli była to prawdziwa miłość, to ona nigdy nie umiera, nawet w tak tragicznej sytuacji. Wyprowadziłem się z domu po jakimś czasie, chciałem dać jej odpocząć bo mówi, że dobrze jej to zrobi, sam miałem ogromną nadzieję, że jeśli zatęskni wszystko będzie się dało naprawić .... niestety nie zatęskniła. Mówiła, że i tak mało co jej pomagałem w domu, ona wszystko może zrobić sama i tak wszystko robiła do tej pory sama. Patrząc z perspektywy czasu, wyglądało to, że byliśmy tylko lokatorami niż małżonkami. Zupełnie dwie inne osoby, mimo wspaniałej przeszłości. Doszło to do mnie za późno. Gdy nie było mnie w domu, małżonka zaczęła spotykać się z sąsiadem, pytałem dlaczego to zrobiła, dlaczego nie chce walczyć o nasze małżeństwo, powiedziała, że już mi mówiła, że to wszystko się skończyło, że mnie już nie kocha i nie pokocha ! że ma do mnie wstręt jako do faceta, już nigdy ze mną nie pójdzie do łózka, bo ma blokadę na mnie. Tak bardzo ją zraniłem. Rozmawiam z nią non stop, proszę ją by dała szansę to uratować, dla syna, dla mnie, dla naszej miłości. Jest bezwzględna, mówi, że to już nie to, ona podjęła już decyzję. Byliśmy nawet w poradni małżeńskiej, bez rezultatów. Moja żona tego nie potrzebuje. Woli spotykać się z nowym sąsiadem, niestety. Pozew o rozwód w zasadzie jest na dniach składany. Przeprosiła mnie jedynie za to, że tak szybko się spotkała z tym sąsiadem, że nie poczekała do rozwodu.

Czuję się tragicznie, zawiodłem własną żonę, zawiodłem tego na górze, ponieważ dał mi dar miłości, a ja to tak umiejętnie spieprzyłem. Zawiodłem jako ojciec i mąż. Boli bardzo, że osoba którą nadal kocha się nad życie, nie chce już mnie w swoim życiu. Staram się jak mogę, rozmawiam, mówię, że się zmienię, pokazuje to, wręczam kwiaty, niestety echo. Od pewnego momentu, chodzę do domu Pana i modlę się za to by miłość wróciła, za to by dał nasz Pan promyk nadziei w jej serce, nadzieja się jeszcze nie pojawiła - ale czy się pojawi ? Byłby to CUD. Nie przestanę wierzyć, jeśli Bóg mi ją odbierze, czuję, że staje się lepszym człowiekiem, dzięki modlitwą i rozmową z Panem. Nigdy nie mówiłem mojej małżonce o tym, że chodzę do kościoła i się modlę za nią ... za nas, pewnie i tak by nie uwierzyła po wcześniejszych moich wyznaniach odnośnie wiary. Bóg daję mi siłę, ale niestety nawet taka siła nie jest w stanie przebić jej decyzji, modlić się będę dalej, walczyć będę do końca, co jej się za bardzo nie podoba ponieważ mówi mi, że jestem męczący.

Kocham moją żonę i nasze dziecko nad życie - chce się zmienić wiem gdzie popełniłem błędy i wiem jak mogę je naprawić.

Wiem, że nie powinienem prosić o to, ale chciałbym, żebyście się pomogli - pomodlili się i za nas, za naszą miłość i uratowanie tego pięknego uczucia które kiedyś czuliśmy. Mam nadzieję, że wszystko wróci do normalności, dołożę wszelkich starań by tak się stało.

[kenya]

Cytat:

Nie wiem dlaczego doprowadziłem do takiego stanu rzeczy

&

Cytat:

chce się zmienić wiem gdzie popełniłem błędy i wiem jak mogę je naprawić.

Skoro wiesz jakie są twoje błędy i wiesz jak je możesz naprawić, to bardzo dobrze lecz najważniejsze jest znaleźć przyczynę tego stanu rzeczy.
Jakoś nie bardzo wierzę, że nie wiesz skąd u ciebie taka diametralna zmiana postawy wobec żony po pojawieniu się waszego dziecka. Nad przyczyną twojej postawy należy się zastanowić najpierw.
Szkoda, że te refleksje pojawiły się dopiero teraz, kiedy być może jest już za późno, choć mam nadzieję, że nie.

Cytat:

Nie wiem dlaczego doprowadziłem do takiego stanu rzeczy

&

Cytat:

chce się zmienić wiem gdzie popełniłem błędy i wiem jak mogę je naprawić.

Skoro wiesz jakie są twoje błędy i wiesz jak je możesz naprawić, to bardzo dobrze lecz najważniejsze jest znaleźć przyczynę tego stanu rzeczy.
Jakoś nie bardzo wierzę, że nie wiesz skąd u ciebie taka diametralna zmiana postawy wobec żony po pojawieniu się waszego dziecka. Nad przyczyną twojej postawy należy się zastanowić najpierw.
Szkoda, że te refleksje pojawiły się dopiero teraz, kiedy być może jest już za późno, choć mam nadzieję, że nie.

[Isia]

No, solidnie zapracowałeś na to..

Mówię to z perspektywy kobiety, która też zdradziła. Która czuła się samotna, niezrozumiana i beznadziejna wręcz. Najbardziej odbiłam się od męża po śmierci mojej Mamy, kiedy zamiast słów otuchy słyszałam, że "mama sama do tego doprowadziła", bo zmarła na nowotwór. Kompletna masakra, równia pochyła.
Domyślam się, co czuła Twoja żona, choć jej (ani siebie) nie usprawiedliwiam.
Ja znalazłam siłę, otrzymałam łaskę, żeby to definitywnie zakończyć.
A odkąd jestem tutaj, na tym forum- czuję moc modlitw, czuję wewnętrzną radość i po prostu "chce mi się" być mocniej, pełniej w mojej rodzinie...

No, solidnie zapracowałeś na to..

Mówię to z perspektywy kobiety, która też zdradziła. Która czuła się samotna, niezrozumiana i beznadziejna wręcz. Najbardziej odbiłam się od męża po śmierci mojej Mamy, kiedy zamiast słów otuchy słyszałam, że "mama sama do tego doprowadziła", bo zmarła na nowotwór. Kompletna masakra, równia pochyła.
Domyślam się, co czuła Twoja żona, choć jej (ani siebie) nie usprawiedliwiam.
Ja znalazłam siłę, otrzymałam łaskę, żeby to definitywnie zakończyć.
A odkąd jestem tutaj, na tym forum- czuję moc modlitw, czuję wewnętrzną radość i po prostu "chce mi się" być mocniej, pełniej w mojej rodzinie...

[decrn]

[Mirakulum]

Witaj na forum

dlaczego mielibyśmy Cię traktować jak wroga, pogubiłeś sie jak wielu z nas,wracasz do Boga i to ważne.

Jesteś w związku niesakramentalnym, czy mieliście jakieś przeszkody by zawrzeć sakramentalne małżeństwo ?

Witaj na forum

dlaczego mielibyśmy Cię traktować jak wroga, pogubiłeś sie jak wielu z nas,wracasz do Boga i to ważne.

Jesteś w związku niesakramentalnym, czy mieliście jakieś przeszkody by zawrzeć sakramentalne małżeństwo ?

[decrn]

Witaj Mirakulum.

Jesteśmy w związku nieskaramentalnym, nie mieliśmy żadnych przeszkód. To była nasza decyzja, że ślub odłożymy na trochę później, ślub miałby się odbywać w przyszłym roku. Niestety chyba się w tym terminie nie odbędzie. Powiem szczerze, że to moja żona chciała bardziej ślubu kościelnego niż ja. Ja podchodziłem do tego sceptycznie, ale chciałem to zrobić dla niej - moja wiara wtedy była słaba, zresztą nie czarujmy się, nadal jest tylko teraz chcę z nią coś zrobić.

Witaj Mirakulum.

Jesteśmy w związku nieskaramentalnym, nie mieliśmy żadnych przeszkód. To była nasza decyzja, że ślub odłożymy na trochę później, ślub miałby się odbywać w przyszłym roku. Niestety chyba się w tym terminie nie odbędzie. Powiem szczerze, że to moja żona chciała bardziej ślubu kościelnego niż ja. Ja podchodziłem do tego sceptycznie, ale chciałem to zrobić dla niej - moja wiara wtedy była słaba, zresztą nie czarujmy się, nadal jest tylko teraz chcę z nią coś zrobić.

[kenya]

Cytat:

Może po prostu przytłoczyła mnie cała sytuacja. Nowe życie, pisałem, wiele się zmieniło i sama żona się zmieniła, nowy tryb życia, już nie tak bardzo aktywny, w pewnym sensie odrzuciła mnie dla dziecka, może odrzuciła to za dużo powiedziane, po prostu już nie byłem tym "jedynym".

Tak przypuszczałam:) Dobrze, że to piszesz, sam chyba rozumiesz irracjonalność twoich obaw i pewien podświadomy rodzaj "rywalizacji" z tym nowym członkiem rodziny.
Kobieta po trudach ciąży, porodu oczekuje wsparcia od ojca swojego dziecka, nie ma po prostu odrobinę nawet siły by traktować męża jak kogoś kto potrzebuje wsparcia bo inaczej fochy jej zapoda.
To niesamowite jak pojawienie się małego człowieka, potomka, przecież krew z krwi, zachwiać może posadami własnej wartości u ojca dziecka.
decrn, zdrada żony jest konsekwencją Twojego chłodnego, bezuczuciowego traktowania ich obojga przez bardzo długi czas - to musisz przyjąć na klatę.
Oczywiście ona mogłaby wciąż walczyć o Twoją uwagę, miłość, wsparcie ale jest chyba nawet dla ciebie oczywiste, ze gdyby nie stało się to co się stało, Ty byłbyś wciąż jak zahibernowany i skupiony na sobie. Dziwne, że dopiero zdrada żony wyrwała cię z zajmowania się samym sobą, skupiania uwagi na własnych oczekiwaniach i nieliczeniu się z oczekwaniami najbliższych. Nie boję się tego nazwać, Twoje dawne zachowanie to EGOIZM w najczystszej postaci. Nie znaczy to jednak, że popełnione błędy nie mogą być naprawione. Wyrwano cię z marazmu w jakim tkwiłeś, już zdążyłeś docenić to co miałeś i zacząłeś się bać że możesz to stracić. Życie na nowo odzyskało smak decrn:)
Pokaż jak bardzo ją kochasz, to zawsze działa, choć emocje powstałe z romansu z innym trudno będzie ci przebić na tym etapie.
Przed Tobą wielkie wyzwanie, możliwość długo oczekiwanej przez Ciebie aktywności się pojawiła, szkoda, że pod inną postacią. Trzymam kciuki!

Cytat:

Może po prostu przytłoczyła mnie cała sytuacja. Nowe życie, pisałem, wiele się zmieniło i sama żona się zmieniła, nowy tryb życia, już nie tak bardzo aktywny, w pewnym sensie odrzuciła mnie dla dziecka, może odrzuciła to za dużo powiedziane, po prostu już nie byłem tym "jedynym".

Tak przypuszczałam:) Dobrze, że to piszesz, sam chyba rozumiesz irracjonalność twoich obaw i pewien podświadomy rodzaj "rywalizacji" z tym nowym członkiem rodziny.
Kobieta po trudach ciąży, porodu oczekuje wsparcia od ojca swojego dziecka, nie ma po prostu odrobinę nawet siły by traktować męża jak kogoś kto potrzebuje wsparcia bo inaczej fochy jej zapoda.
To niesamowite jak pojawienie się małego człowieka, potomka, przecież krew z krwi, zachwiać może posadami własnej wartości u ojca dziecka.
decrn, zdrada żony jest konsekwencją Twojego chłodnego, bezuczuciowego traktowania ich obojga przez bardzo długi czas - to musisz przyjąć na klatę.
Oczywiście ona mogłaby wciąż walczyć o Twoją uwagę, miłość, wsparcie ale jest chyba nawet dla ciebie oczywiste, ze gdyby nie stało się to co się stało, Ty byłbyś wciąż jak zahibernowany i skupiony na sobie. Dziwne, że dopiero zdrada żony wyrwała cię z zajmowania się samym sobą, skupiania uwagi na własnych oczekiwaniach i nieliczeniu się z oczekwaniami najbliższych. Nie boję się tego nazwać, Twoje dawne zachowanie to EGOIZM w najczystszej postaci. Nie znaczy to jednak, że popełnione błędy nie mogą być naprawione. Wyrwano cię z marazmu w jakim tkwiłeś, już zdążyłeś docenić to co miałeś i zacząłeś się bać że możesz to stracić. Życie na nowo odzyskało smak decrn:)
Pokaż jak bardzo ją kochasz, to zawsze działa, choć emocje powstałe z romansu z innym trudno będzie ci przebić na tym etapie.
Przed Tobą wielkie wyzwanie, możliwość długo oczekiwanej przez Ciebie aktywności się pojawiła, szkoda, że pod inną postacią. Trzymam kciuki!

[decrn]

[Karmel]

Nie chcę Ci dokładać, ale rzeczywiście sam sobie to wszystko zgotowałeś. To chyba zawsze tak działa, jak się traci coś co było w zasięgu ręki a nagle staję się to nieosiągalne, to widać jak było cenne.Ja stoję po tej samej stronie barykady co Ty bo też jestem stroną zdradzaną. Mój mąż nie wyprowadził się i ,,rozmawia"sobie na moich oczach z tą drugą kimkolwiek ona jest. Poznał ją przez net więc tak do końca nie wiadomo ile prawdy w tym kim jest i skąd. Rozmów z nim było wiele ale efekt na razie żaden. Nie wiem co myśli Twoja żona ale wiem co może czuć. Jeśli ten sąsiad, októrym piszesz, dawał i daje jej to wszystko czego Ty jej odmawiałeś to cięzko będzie.Ale z Bogiem nie ma nic niemożliwego.
Zaufaj Panu, pracuj nad sobą i módl się o Was. Szkoda ,że nie macie sakramentalnego ślubu. Moc płynąca z sakramentu jest ogromna. ale wszystko się może zdarzyć.

Nie chcę Ci dokładać, ale rzeczywiście sam sobie to wszystko zgotowałeś. To chyba zawsze tak działa, jak się traci coś co było w zasięgu ręki a nagle staję się to nieosiągalne, to widać jak było cenne.Ja stoję po tej samej stronie barykady co Ty bo też jestem stroną zdradzaną. Mój mąż nie wyprowadził się i ,,rozmawia"sobie na moich oczach z tą drugą kimkolwiek ona jest. Poznał ją przez net więc tak do końca nie wiadomo ile prawdy w tym kim jest i skąd. Rozmów z nim było wiele ale efekt na razie żaden. Nie wiem co myśli Twoja żona ale wiem co może czuć. Jeśli ten sąsiad, októrym piszesz, dawał i daje jej to wszystko czego Ty jej odmawiałeś to cięzko będzie.Ale z Bogiem nie ma nic niemożliwego.
Zaufaj Panu, pracuj nad sobą i módl się o Was. Szkoda ,że nie macie sakramentalnego ślubu. Moc płynąca z sakramentu jest ogromna. ale wszystko się może zdarzyć.

[grzegorz_]

Zastanowiłeś sie na ile aktualne uczucia to urażona męska duma, a na ile rzeczywiste uczucie?
Miesiącami odrzucałeś żonę a gdy ona znalazła zrozumienie u kogoś innego nagle, momentalnie zacząłeś ją kochać?
Trochę to dziwne.

Zastanowiłeś sie na ile aktualne uczucia to urażona męska duma, a na ile rzeczywiste uczucie?
Miesiącami odrzucałeś żonę a gdy ona znalazła zrozumienie u kogoś innego nagle, momentalnie zacząłeś ją kochać?
Trochę to dziwne.

[rafal800]

Powiem Ci szczerze, że sytuacja wygląda mało zachęcająco, moja żona też odeszła z dziećmi już ponad 2 miesiące temu i też powiedziała, że już mnie nie kocha. Modlę się o powrót, ale pomału tracę wiarę. Módl się o uzdrowienie małżeństwa i o nią, te modlitwy są tu dostępne. Niestety nie masz żadnej gwarancji, że się uda... Trzymaj się !

Powiem Ci szczerze, że sytuacja wygląda mało zachęcająco, moja żona też odeszła z dziećmi już ponad 2 miesiące temu i też powiedziała, że już mnie nie kocha. Modlę się o powrót, ale pomału tracę wiarę. Módl się o uzdrowienie małżeństwa i o nią, te modlitwy są tu dostępne. Niestety nie masz żadnej gwarancji, że się uda... Trzymaj się !

[decrn]

Oczywiście, wiem, że to moja wina. Przyjmuję to na siebie.
To nie tak, że zacząłem ją kochać - kochałem ją zawsze, tylko tego nie okazywałem, trochę to dziwne, wiem. Starałem się jak mogłem teraz, niestety już wiem, że przegrałem.

O ile cały czas potwierdzała, że zdradziła mnie emocjonalnie, to fizycznie zaprzeczała. Niestety znów mogła mi kłamać w żywe oczy, co dla mnie jest już końcem, samą zdradę może bym wybaczył chociaż nie sądzę, skażone ciało innym mężczyzną mnie obrzydza na dodatek same kłamstwa płynące z jej ust. Przykro mi, że tak się stało, że do takiego momentu doprowadziłem, jednak jak można być tak bezdusznym, by po 21 bo wtedy kładziemy nasze dziecko, dzwonić po swojego sąsiada i zdradzać nas z obrączką na ręku ... mam nadzieję, że Pan da mi dużo mocy, by tą kobietę zniszczyć w swoim sercu.

Oczywiście, wiem, że to moja wina. Przyjmuję to na siebie.
To nie tak, że zacząłem ją kochać - kochałem ją zawsze, tylko tego nie okazywałem, trochę to dziwne, wiem. Starałem się jak mogłem teraz, niestety już wiem, że przegrałem.

O ile cały czas potwierdzała, że zdradziła mnie emocjonalnie, to fizycznie zaprzeczała. Niestety znów mogła mi kłamać w żywe oczy, co dla mnie jest już końcem, samą zdradę może bym wybaczył chociaż nie sądzę, skażone ciało innym mężczyzną mnie obrzydza na dodatek same kłamstwa płynące z jej ust. Przykro mi, że tak się stało, że do takiego momentu doprowadziłem, jednak jak można być tak bezdusznym, by po 21 bo wtedy kładziemy nasze dziecko, dzwonić po swojego sąsiada i zdradzać nas z obrączką na ręku ... mam nadzieję, że Pan da mi dużo mocy, by tą kobietę zniszczyć w swoim sercu.

[nałóg]

[decrn]

Oglądałem ognioodpornego. Film mi dał wiele siły do walki, niestety to i tak wszystko za późno. Jedyne ba co nie jest za późno, to chęć zmiany siebie na przyszłość i tutaj jestem pewny, że będę się starał nie popełnić takich błędów w przyszłości.

Wspominałem, każdy kij ma dwa końce, nigdy wina nie leży po jednej stronie, także doprowadziliśmy do tego OBOJE. Wina w większej mierze jest moja, ale ona także do tego stanu doprowadziła.

Owszem masz rację, jeżeli doprowadziłem do takiego stanu rzeczy, że dałem jej mysleć o innym facecie to jest to błąd. Ale myśleć a zrobić to z innym facetem to dwie różne rzeczy. Swój błąd rozumiem doskonale, przecież powtarzam to po raz kolejny, będzie to dobrą nauczką na przyszłość.

Musisz zrozumieć, że moje serce krawawi, z różnych powodów z tego, że zawiodłem jako facet, z tego, że pozwoliłem na to wszystko, z tego, że nie traktowałem jej jako kobiety, ale nie chce doprowadzić do sytuacji kiedy moje serce nadal coś czuje do niej, mimo tego całego zła które ona zrobiła. Nigdy bym nie chciał mieć z nią już nic do czynienia - tylko tyle ile muszę jak przyjdę do dziecka. Może to brzydko zabrzmiało, bo nikt nie zasługuje na uczucie nienawiści ani pogardy, przebaczyć jej nigdy nie przebaczę, mimo, że to kłóci się z naukami Boga, że każdy zasługuje na przebaczenie. Kiedyś może serce ulży, kiedyś może i sam zrozumiem i uświadomię sobie prawdziwie jak durnym byłem człowiekiem.

Oglądałem ognioodpornego. Film mi dał wiele siły do walki, niestety to i tak wszystko za późno. Jedyne ba co nie jest za późno, to chęć zmiany siebie na przyszłość i tutaj jestem pewny, że będę się starał nie popełnić takich błędów w przyszłości.

Wspominałem, każdy kij ma dwa końce, nigdy wina nie leży po jednej stronie, także doprowadziliśmy do tego OBOJE. Wina w większej mierze jest moja, ale ona także do tego stanu doprowadziła.

Owszem masz rację, jeżeli doprowadziłem do takiego stanu rzeczy, że dałem jej mysleć o innym facecie to jest to błąd. Ale myśleć a zrobić to z innym facetem to dwie różne rzeczy. Swój błąd rozumiem doskonale, przecież powtarzam to po raz kolejny, będzie to dobrą nauczką na przyszłość.

Musisz zrozumieć, że moje serce krawawi, z różnych powodów z tego, że zawiodłem jako facet, z tego, że pozwoliłem na to wszystko, z tego, że nie traktowałem jej jako kobiety, ale nie chce doprowadzić do sytuacji kiedy moje serce nadal coś czuje do niej, mimo tego całego zła które ona zrobiła. Nigdy bym nie chciał mieć z nią już nic do czynienia - tylko tyle ile muszę jak przyjdę do dziecka. Może to brzydko zabrzmiało, bo nikt nie zasługuje na uczucie nienawiści ani pogardy, przebaczyć jej nigdy nie przebaczę, mimo, że to kłóci się z naukami Boga, że każdy zasługuje na przebaczenie. Kiedyś może serce ulży, kiedyś może i sam zrozumiem i uświadomię sobie prawdziwie jak durnym byłem człowiekiem.