[Muzyka]

...........

...........

[Aniołek5]

Moją modlitwę masz :D

Moją modlitwę masz :D

[Lea]

[nałóg]

Lea....... masz doświadzenie z 12 Krokami....czy wogóle z terapią lub pracą nad sobą??

Lea....... masz doświadzenie z 12 Krokami....czy wogóle z terapią lub pracą nad sobą??

[Lea]

nałóg,

tak, mam doświadczenie w terapii i pracy nad sobą
(nie krótkie) indywidualnej i grupowej

co do zgrzewki piwa ... czy ja gdzieś coś takiego zaproponowałam (?)
to Ty to napisałeś
mnie to nawet na myśl nie przyszło - jakikolwiek alkohol;
jakieś dziwne skojarzenia masz

nie ma nic złego w zwyczajnym odpoczynku - grając w bilard, kręgle, siatkówkę itp.
sen - jego ilość i jakość też mają duży wpływ na samopoczucie człowieka m.in. na stan emocjonalny (poziom agresji)

nałóg, najwidoczniej znasz męża Muzyki, skoro napisałeś, że on wie,
że nikt nie daje mu prawa do stosowania przemocy wobec Muzyki,
szkoda tylko, że nadal przemoc fizyczną, jak napisała Muzyka, stosuje
i moim zdaniem nie usprawiedliwia go w żadnym stopniu zachowanie jego żony;
z samej wiedzy, że człowiek nie ma do czegoś prawa jeszcze nic nie wynika,
jeśli człowiek nie wdroży tego w życie
(a nad biciem żony chyba potrafi zapanować? takie zachowanie wymaga radykalnego zaprzestania czynienia tego...)

pozdrawiam
Lea

nałóg,

tak, mam doświadczenie w terapii i pracy nad sobą
(nie krótkie) indywidualnej i grupowej

co do zgrzewki piwa ... czy ja gdzieś coś takiego zaproponowałam (?)
to Ty to napisałeś
mnie to nawet na myśl nie przyszło - jakikolwiek alkohol;
jakieś dziwne skojarzenia masz

nie ma nic złego w zwyczajnym odpoczynku - grając w bilard, kręgle, siatkówkę itp.
sen - jego ilość i jakość też mają duży wpływ na samopoczucie człowieka m.in. na stan emocjonalny (poziom agresji)

nałóg, najwidoczniej znasz męża Muzyki, skoro napisałeś, że on wie,
że nikt nie daje mu prawa do stosowania przemocy wobec Muzyki,
szkoda tylko, że nadal przemoc fizyczną, jak napisała Muzyka, stosuje
i moim zdaniem nie usprawiedliwia go w żadnym stopniu zachowanie jego żony;
z samej wiedzy, że człowiek nie ma do czegoś prawa jeszcze nic nie wynika,
jeśli człowiek nie wdroży tego w życie
(a nad biciem żony chyba potrafi zapanować? takie zachowanie wymaga radykalnego zaprzestania czynienia tego...)

pozdrawiam
Lea

[Muzyka]

........

........

[nałóg]

Muzyka..... piszesz o przemocy męza..... gdzieś tam wcześniej pisałaś o zamykaniu drzwi mężowi do mieszkania........ i gdzie wtedy on jest?gdzie śpi? PO CO to robisz?
Czy wiesz o tym, że to też jest przemoc?

Muzyka..... piszesz o przemocy męza..... gdzieś tam wcześniej pisałaś o zamykaniu drzwi mężowi do mieszkania........ i gdzie wtedy on jest?gdzie śpi? PO CO to robisz?
Czy wiesz o tym, że to też jest przemoc?

[Muzyka]

....

....

[nałóg]

[Muzyka]

Nałóg a czy potrafisz byc bardziej stonowany w swoich wypowiedziach? Bo wiesz, ja tu 'pogadac' przyszlam...

Dzien byl mily, dzieki
Spokojnej nocy.

Nałóg a czy potrafisz byc bardziej stonowany w swoich wypowiedziach? Bo wiesz, ja tu 'pogadac' przyszlam...

Dzien byl mily, dzieki
Spokojnej nocy.

[nałóg]

[Muzyka]

...

...

[Alzacja]

Witaj Muzyko, masz piękny nick Muzyka, Muzyka
Poruszyła mnie Twoja historia. Dlatego postanowiłam napisać, bo doświadczyłam emocji, które Ci towarzyszą.
Żeby było krótko i na temat. Ludzie doradzają często przez pryzmat swojego własnego doświadczenia, przemysleń. Nie zawsze to zgadza się z naszymi własnymi przemyśleniami. Nawet jeśli pomagają w dobrej wierze, ich pomoc niekoniecznie bedzie dla nas tym, czego oczekujemy w danym momencie. Wszak wiadomo, że różnimy sie między sobą i różnie reagujemy na pewne sprawy. To trochę w temacie Nałoga. Wierzę, że miał dobre zamiary, ale akurat Muzyko w tym momencie potrzebowałaś innych słów i niekoniecznie chodzi tu o potwierdzenie, że to co robisz/myslisz jest właściwe, jak sugerował Nałóg. My kobiety (nie mówię tu oczywiście o wszystkich kobietach, żeby nie było, że generalizuję, a potem będzie ktoś mnie łapał za słówka ) jesteśmy momentami wrażliwe (a może nawet i przewrażliwieone), ale na szczęście to mija, bo potrzeba czasu, by właśnie przemysleć i "przetrawić" pewne sprawy. Niejednokrotnie zdarzyło mi się, że ktoś dawał mi rady, które zwyczajnie nie były dobre, choć robił to, mam nadzieję, w dobrej wierze. Przykład pierwszy z brzegu, poszłam sie "poużalać" do zaufanego księdza, że ciężko mi z mężem, a ksiądz na to, że marudzę i przecież jest dobrze, więc o co mi chodzi. (Trochę przejaskrawiam oczywiście). No dopiero po latach wyszło, że jednak księdz całkowietej, a może i nawet częściowej, racji nie miał. Przykład drugi- kolażanka oświadczyła mi, że jak ktoś się będzie jej pytał o przyczyny kryzysu MOJEGO małżeństwa, to ona będzie musiałam powiedzieć, że to jest również MOJA wina, bo to (tu cytat z koleżanki) "twoje małżeństwo Alzacjo zmierza w złym kierunku, jeśli bedziesz mówiła, że tylko mąż jest winny". Ponieważ mam spóźniony refleks nie zareagowałam od razu, ale tłumaczę to sobie tak, że koleżanka i mój mąż mają "coś" wspólnego, więc patrzy koleżanka patrzy na innych, przez pryzmat swojego doświadczenia i uważa, że jak pomaga, to jest ok.

[ Dodano: 2013-03-04, 12:24 ]
Jeszcze dopiszę parę słów, ale nie teraz. Teraz muszę pędzić
Pozdrawiam Cię Muzyko i życzę słońca

[ Dodano: 2013-03-04, 14:23 ]
Już jestem. A teraz parę słów o Twoich wymaganiach, oczekiwaniach Muzyko. Jeszcze raz podkreślę, że rozumiem Cię doskonale, bo sama przez to przechodziłam. Nie będę tu poruszać przemocy fizycznej, bo mnie nie dotyczy. Czy oczekiwanie od męża minimum pomocy w sprawach dot. domu i dzieci to AŻ TAK DUŻO? Ja się buntowałam po cichu, analizowałam sytuację, podglądałam, jak to wygląda u znajomych. I niestety poniosłam cichę klęskę. Ja też przez kilka dobrych lat byłam piastunką ogniska domowego (przynamniej w terorii była to nasz wspólna decyzja). Nie tylko po lekturze tego forum wiem, że od męża trzeba i należy wymagać, by włączał się życie domowe. Tylko niestety prośby i groźby nie zawsze skutkują, bo nasi mężowie są oporni. Nie mam pomysłu, co wtedy należy robić i jak wyznaczyc granice miłości wymagającej.
Mój mąż też był wiecznie zmęczony i śpiący, "zarobiony", dzieci, żona, wspólne przebywanie i spędzanie czasu były na dalszym planie, za to na swoje (czasochłonne i kasochłonne) hobby ochotę i chęci znajdował zawsze.
Piszesz, że chcesz wrócić do Polski i bedziesz mieszkać, przynamniej na początku, u rodziców. Zastanów sie, czy dasz radę (psychicznie) z nimi przebywać, mieszkać. Tu, gdzie ja jestem, nie mam żadnej rodziny, mozna rzec nawet, że jestem zupełnie sama, bo i "dobre" znajomości po owym wydarzeniu sie mocno rozluźniły, ale właśnie ze względu na "niemożliwość" przebywania z rodzicami pod jednym dachem nie zdecydowałam się przeprowadzkę. Poza tym moje dzieci są starsze, więc to był dodatkowy argument na nie. Ale w sumie w tym trudnym czasie bardzo mi pomogli, choć z rodzicielką relacje mam różne. Ważne jest by rodzice nie "zaszczuwali" wnuków przeciwko tacie.
Jeszcze jedna sprawa, piszesz, że razem jesteście zaangażowani w życie kościoła. U nas było podobnie. Ale jak życie pokazuje, być zaangażowanym, a żyć wiarą i wierzyć to dwie rózne sprawy niestety. Pozdrawiam i życzę Światła, być Muzyko podjęła dobre i przemyślane decyzje. Powodzenia.

Witaj Muzyko, masz piękny nick Muzyka, Muzyka
Poruszyła mnie Twoja historia. Dlatego postanowiłam napisać, bo doświadczyłam emocji, które Ci towarzyszą.
Żeby było krótko i na temat. Ludzie doradzają często przez pryzmat swojego własnego doświadczenia, przemysleń. Nie zawsze to zgadza się z naszymi własnymi przemyśleniami. Nawet jeśli pomagają w dobrej wierze, ich pomoc niekoniecznie bedzie dla nas tym, czego oczekujemy w danym momencie. Wszak wiadomo, że różnimy sie między sobą i różnie reagujemy na pewne sprawy. To trochę w temacie Nałoga. Wierzę, że miał dobre zamiary, ale akurat Muzyko w tym momencie potrzebowałaś innych słów i niekoniecznie chodzi tu o potwierdzenie, że to co robisz/myslisz jest właściwe, jak sugerował Nałóg. My kobiety (nie mówię tu oczywiście o wszystkich kobietach, żeby nie było, że generalizuję, a potem będzie ktoś mnie łapał za słówka ) jesteśmy momentami wrażliwe (a może nawet i przewrażliwieone), ale na szczęście to mija, bo potrzeba czasu, by właśnie przemysleć i "przetrawić" pewne sprawy. Niejednokrotnie zdarzyło mi się, że ktoś dawał mi rady, które zwyczajnie nie były dobre, choć robił to, mam nadzieję, w dobrej wierze. Przykład pierwszy z brzegu, poszłam sie "poużalać" do zaufanego księdza, że ciężko mi z mężem, a ksiądz na to, że marudzę i przecież jest dobrze, więc o co mi chodzi. (Trochę przejaskrawiam oczywiście). No dopiero po latach wyszło, że jednak księdz całkowietej, a może i nawet częściowej, racji nie miał. Przykład drugi- kolażanka oświadczyła mi, że jak ktoś się będzie jej pytał o przyczyny kryzysu MOJEGO małżeństwa, to ona będzie musiałam powiedzieć, że to jest również MOJA wina, bo to (tu cytat z koleżanki) "twoje małżeństwo Alzacjo zmierza w złym kierunku, jeśli bedziesz mówiła, że tylko mąż jest winny". Ponieważ mam spóźniony refleks nie zareagowałam od razu, ale tłumaczę to sobie tak, że koleżanka i mój mąż mają "coś" wspólnego, więc patrzy koleżanka patrzy na innych, przez pryzmat swojego doświadczenia i uważa, że jak pomaga, to jest ok.

[ Dodano: 2013-03-04, 12:24 ]
Jeszcze dopiszę parę słów, ale nie teraz. Teraz muszę pędzić
Pozdrawiam Cię Muzyko i życzę słońca

[ Dodano: 2013-03-04, 14:23 ]
Już jestem. A teraz parę słów o Twoich wymaganiach, oczekiwaniach Muzyko. Jeszcze raz podkreślę, że rozumiem Cię doskonale, bo sama przez to przechodziłam. Nie będę tu poruszać przemocy fizycznej, bo mnie nie dotyczy. Czy oczekiwanie od męża minimum pomocy w sprawach dot. domu i dzieci to AŻ TAK DUŻO? Ja się buntowałam po cichu, analizowałam sytuację, podglądałam, jak to wygląda u znajomych. I niestety poniosłam cichę klęskę. Ja też przez kilka dobrych lat byłam piastunką ogniska domowego (przynamniej w terorii była to nasz wspólna decyzja). Nie tylko po lekturze tego forum wiem, że od męża trzeba i należy wymagać, by włączał się życie domowe. Tylko niestety prośby i groźby nie zawsze skutkują, bo nasi mężowie są oporni. Nie mam pomysłu, co wtedy należy robić i jak wyznaczyc granice miłości wymagającej.
Mój mąż też był wiecznie zmęczony i śpiący, "zarobiony", dzieci, żona, wspólne przebywanie i spędzanie czasu były na dalszym planie, za to na swoje (czasochłonne i kasochłonne) hobby ochotę i chęci znajdował zawsze.
Piszesz, że chcesz wrócić do Polski i bedziesz mieszkać, przynamniej na początku, u rodziców. Zastanów sie, czy dasz radę (psychicznie) z nimi przebywać, mieszkać. Tu, gdzie ja jestem, nie mam żadnej rodziny, mozna rzec nawet, że jestem zupełnie sama, bo i "dobre" znajomości po owym wydarzeniu sie mocno rozluźniły, ale właśnie ze względu na "niemożliwość" przebywania z rodzicami pod jednym dachem nie zdecydowałam się przeprowadzkę. Poza tym moje dzieci są starsze, więc to był dodatkowy argument na nie. Ale w sumie w tym trudnym czasie bardzo mi pomogli, choć z rodzicielką relacje mam różne. Ważne jest by rodzice nie "zaszczuwali" wnuków przeciwko tacie.
Jeszcze jedna sprawa, piszesz, że razem jesteście zaangażowani w życie kościoła. U nas było podobnie. Ale jak życie pokazuje, być zaangażowanym, a żyć wiarą i wierzyć to dwie rózne sprawy niestety. Pozdrawiam i życzę Światła, być Muzyko podjęła dobre i przemyślane decyzje. Powodzenia.

[Mirela]