[jokina]

Witam i proszę o dobrą radę. Nie wiem jak się powinnam w mojej obecnej sytuacji zachować, jak pomóc mojemu mężowi i sobie, jak go mądrze kochać. Pod koniec 2010 r mąż się wyprowadził . Szczegóły opisałam w zeszłym roku.
http://www.kryzys.org/arc...opic.php?t=6812
Była zdrada, mój wielki ból i walka o uratowanie małżeństwa. Mąż po kilkumiesięcznych dylematach, w sytuacji kiedy ja mocno przycisnęłam go do muru i zażądałam ostatecznej decyzji albo ja albo ona, postanowił zakończyć tamten romans. Ale od razu mi mówił że on już nigdy nie będzie szczęśliwy, że kawałek jego serca umarło. Nasz problem to nie tylko kryzys małżeński, zdrada. Teraz wiem że mam większego wroga do pokonania niż kochanka. Tym wrogiem jest depresja męża, jego problemy osobiste, alkohol. Pomimo iż nigdy go nie widziałam pijanego sądzę że ma problemy z uzależnienie. Nie wiem tylko na ile choroba jest zaawansowana, ale przypuszczam że już sam sobie nie poradzi. Jak chce ratować siebie a przez to naszą rodzinę to musi się leczyć (psycholog, AA ). Podobno od kilku lat, nie mógł bez wspomagacza zasnąć bo martwili się swoim nieudanym życiem i małżeństwem. Ja zazwyczaj chodziłam wcześniej spać więc łatwo było mu to ukryć. Na wspólnych imprezach rodzinnych i u znajomych zazwyczaj nie pił bo był kierowcą. W naszym domu jak byli goście to też nigdy nie przekraczał granicy kulturalnego picia. Wcześniej zauważałam że ma depresyjne myśli ale nie rozumiałam jego depresji. Na zewnątrz zazwyczaj było OK, potrafił i nadal świetnie potrafi grać osobę wesołą, zadowoloną z życia. Od kilku lat moja mama choruję na depresję, czasami jest w bardzo złej formie więc znałam tylko formę depresji jawnej. Teraz po szczerych rozmowach z mężem, poradach psychologów i po lekturze książki „ Nie chcę o tym mówić” wiem że mój mąż od dłuższego czasu cierpi na depresję ukrytą. Nie chce jej leczyć , nie wierzy że psycholog może mu pomóc. Uważa że jest człowiekiem przegranym, nic nie wartym, nie kocha siebie i nie ma żadnej szansy aby był szczęśliwy. O wszystkie swoje porażki życiowe i zawodowe oskarża mnie. W grudniu b.r stracił pracę. To jeszcze pogorszyło jego formę psychiczną. Oczywiście też ja jestem temu winna bo on czuł że może zostać zwolniony chciał iść na długie zwolnienie a ja uważałam że to nieuczciwe. W domu pomimo, że był otoczony moją miłością i naprawdę bardzo się staram o dobrą atmosferę czasami czuł się źle. Ciągle mówił że się męczy przebywając z nami cały czas, nie potrafi się zmobilizować do czytania książek, które dawno powinien przeczytać i do wykonania drobnych napraw remontowych. Nie potrafi mi też tego wytłumaczyć, co mu przeszkadza co należy zmienić, albo jak ja mam się zmienić aby się dobrze czuł we własnym domu. Wiem że uwielbia ciszę i zawsze lubił jak zostawał sam w domu, a ja z dzieciakami wyjeżdżałam do rodziców, ale niestety nie da się w takiej ciszy i spokoju normalnie funkcjonować z dwójką żywych, kilkunastoletnich dzieci. Od kilkunastu miesięcy uważał że najlepiej dla niego byłoby aby mieszkał sam i tylko do nas wpadał kiedy za nami zatęskni. Ja oczywiście uważałam że jego ucieczka z domu to zły pomysł i że nie tędy droga do naprawy naszej rodziny i naszych relacji małżeńskich. Trudno mi było zaakceptować jego pomysł na nasze małżeństwo, zwłaszcza że ponad 2 lata temu na początku naszego jawnego kryzysu małżeńskiego powiedział że się wyprowadza z domu i mieszkania u kolegi. Niestety oszukał mnie i 2 miesiące nie mieszkał u kolegi tylko u kochanki. Ja dopiero po 3 miesiącach od jego powrotu dowiedziałam się gdzie przez ten czas mieszkał. Tak jak pisałam wcześniej ciągnie go do alkoholu i już nie tylko wieczorem w samotności. Od 2 lat tj od czasu romansu poznał nowe, chyba imprezowe towarzystwo , które ja nie znam. W weekendy ich odwiedza i razem imprezują. W piątki lub/ i soboty imprezują więc na noc nie wracał. Ja wreszcie nie wytrzymałam i w styczniu powiedziałam że takie nasze życie rodzinne nie ma sensu, jest złym przykładem dla dzieci i żeby się wyprowadził. Zatem od 3 tygodni nie mieszka w naszym domu, tylko wynajmuje pokój u jakiegoś faceta. Podobno mniej wieczorami pije, faktycznie wreszcie zaczął czytać książki. Prawie codziennie przyjeżdża do naszego domu i tu jest problem. Z jednej strony fajnie bo są dzieci które za nim tęsknią wiec ma z nimi kontakt. Z drugiej strony ja uważam że taki układ jest chory. Wg mnie powinien się na jakiś czas zupełnie od nas odseparować. Może wtedy zatęskni , zrozumie czym dla niego jest rodzina, co do nas naprawdę czuję. Ja zatem go proszę aby do mojego powrotu z pracy wychodził z domu abym się z nim nie spotkała. Jemu się to nie podoba, mówi że tęskni i choć na chwilę chce się do mnie przytulić i ze mną pobyć. Ja mu tłumaczę że owszem ja też za nim bardzo tęsknię, bardzo go kocham ale takie krótkie wizyty a potem jego wyjście mnie psychicznie strasznie rozbijają. Dzisiaj też chciał z nami spędzić dzień iść na basen ale porosiłam aby poszli sami beze mnie. Nie wiem czy dobrze robię ograniczając do minimum osobisty kontakt. Proszę o radę.

Witam i proszę o dobrą radę. Nie wiem jak się powinnam w mojej obecnej sytuacji zachować, jak pomóc mojemu mężowi i sobie, jak go mądrze kochać. Pod koniec 2010 r mąż się wyprowadził . Szczegóły opisałam w zeszłym roku.
http://www.kryzys.org/arc...opic.php?t=6812
Była zdrada, mój wielki ból i walka o uratowanie małżeństwa. Mąż po kilkumiesięcznych dylematach, w sytuacji kiedy ja mocno przycisnęłam go do muru i zażądałam ostatecznej decyzji albo ja albo ona, postanowił zakończyć tamten romans. Ale od razu mi mówił że on już nigdy nie będzie szczęśliwy, że kawałek jego serca umarło. Nasz problem to nie tylko kryzys małżeński, zdrada. Teraz wiem że mam większego wroga do pokonania niż kochanka. Tym wrogiem jest depresja męża, jego problemy osobiste, alkohol. Pomimo iż nigdy go nie widziałam pijanego sądzę że ma problemy z uzależnienie. Nie wiem tylko na ile choroba jest zaawansowana, ale przypuszczam że już sam sobie nie poradzi. Jak chce ratować siebie a przez to naszą rodzinę to musi się leczyć (psycholog, AA ). Podobno od kilku lat, nie mógł bez wspomagacza zasnąć bo martwili się swoim nieudanym życiem i małżeństwem. Ja zazwyczaj chodziłam wcześniej spać więc łatwo było mu to ukryć. Na wspólnych imprezach rodzinnych i u znajomych zazwyczaj nie pił bo był kierowcą. W naszym domu jak byli goście to też nigdy nie przekraczał granicy kulturalnego picia. Wcześniej zauważałam że ma depresyjne myśli ale nie rozumiałam jego depresji. Na zewnątrz zazwyczaj było OK, potrafił i nadal świetnie potrafi grać osobę wesołą, zadowoloną z życia. Od kilku lat moja mama choruję na depresję, czasami jest w bardzo złej formie więc znałam tylko formę depresji jawnej. Teraz po szczerych rozmowach z mężem, poradach psychologów i po lekturze książki „ Nie chcę o tym mówić” wiem że mój mąż od dłuższego czasu cierpi na depresję ukrytą. Nie chce jej leczyć , nie wierzy że psycholog może mu pomóc. Uważa że jest człowiekiem przegranym, nic nie wartym, nie kocha siebie i nie ma żadnej szansy aby był szczęśliwy. O wszystkie swoje porażki życiowe i zawodowe oskarża mnie. W grudniu b.r stracił pracę. To jeszcze pogorszyło jego formę psychiczną. Oczywiście też ja jestem temu winna bo on czuł że może zostać zwolniony chciał iść na długie zwolnienie a ja uważałam że to nieuczciwe. W domu pomimo, że był otoczony moją miłością i naprawdę bardzo się staram o dobrą atmosferę czasami czuł się źle. Ciągle mówił że się męczy przebywając z nami cały czas, nie potrafi się zmobilizować do czytania książek, które dawno powinien przeczytać i do wykonania drobnych napraw remontowych. Nie potrafi mi też tego wytłumaczyć, co mu przeszkadza co należy zmienić, albo jak ja mam się zmienić aby się dobrze czuł we własnym domu. Wiem że uwielbia ciszę i zawsze lubił jak zostawał sam w domu, a ja z dzieciakami wyjeżdżałam do rodziców, ale niestety nie da się w takiej ciszy i spokoju normalnie funkcjonować z dwójką żywych, kilkunastoletnich dzieci. Od kilkunastu miesięcy uważał że najlepiej dla niego byłoby aby mieszkał sam i tylko do nas wpadał kiedy za nami zatęskni. Ja oczywiście uważałam że jego ucieczka z domu to zły pomysł i że nie tędy droga do naprawy naszej rodziny i naszych relacji małżeńskich. Trudno mi było zaakceptować jego pomysł na nasze małżeństwo, zwłaszcza że ponad 2 lata temu na początku naszego jawnego kryzysu małżeńskiego powiedział że się wyprowadza z domu i mieszkania u kolegi. Niestety oszukał mnie i 2 miesiące nie mieszkał u kolegi tylko u kochanki. Ja dopiero po 3 miesiącach od jego powrotu dowiedziałam się gdzie przez ten czas mieszkał. Tak jak pisałam wcześniej ciągnie go do alkoholu i już nie tylko wieczorem w samotności. Od 2 lat tj od czasu romansu poznał nowe, chyba imprezowe towarzystwo , które ja nie znam. W weekendy ich odwiedza i razem imprezują. W piątki lub/ i soboty imprezują więc na noc nie wracał. Ja wreszcie nie wytrzymałam i w styczniu powiedziałam że takie nasze życie rodzinne nie ma sensu, jest złym przykładem dla dzieci i żeby się wyprowadził. Zatem od 3 tygodni nie mieszka w naszym domu, tylko wynajmuje pokój u jakiegoś faceta. Podobno mniej wieczorami pije, faktycznie wreszcie zaczął czytać książki. Prawie codziennie przyjeżdża do naszego domu i tu jest problem. Z jednej strony fajnie bo są dzieci które za nim tęsknią wiec ma z nimi kontakt. Z drugiej strony ja uważam że taki układ jest chory. Wg mnie powinien się na jakiś czas zupełnie od nas odseparować. Może wtedy zatęskni , zrozumie czym dla niego jest rodzina, co do nas naprawdę czuję. Ja zatem go proszę aby do mojego powrotu z pracy wychodził z domu abym się z nim nie spotkała. Jemu się to nie podoba, mówi że tęskni i choć na chwilę chce się do mnie przytulić i ze mną pobyć. Ja mu tłumaczę że owszem ja też za nim bardzo tęsknię, bardzo go kocham ale takie krótkie wizyty a potem jego wyjście mnie psychicznie strasznie rozbijają. Dzisiaj też chciał z nami spędzić dzień iść na basen ale porosiłam aby poszli sami beze mnie. Nie wiem czy dobrze robię ograniczając do minimum osobisty kontakt. Proszę o radę.

[tereska]

Jokina
Z tego co piszesz wynika, że mąż do swojego uzależnienia dopasował odpowiednie myślenie, które zwalnia go z odpowiedzialności za to co robi. Wtedy szuka się winnych wszędzie tylko nie w sobie.
Najlepiej w swojej żonie bo najbliżej jest. Żona ponieważ jest najbliżej uzależnionego może przejąć jego myślenie o świecie , stając sie współuzależnioną. Tym samym nie będzie mogła pomóc mężowi, bo jak ślepy ma prowadzić ślepego.

Warto utrzymywać z mężem kontakt mimo jego wyprowadzki po to by mu okazywać miłość, ale miłość stanowczą, która wymaga by zachowywał się konsekwentnie. Jak chce wracać to nich zerwie z dotychczasowym życiem, uporządkuje swoje wnętrze, i podejmie decyzje co naprawdę chce robić w życiu, czy chce mięć rodzinę i podjąć swoje obowiązki męża i ojca czy nie.
Żebyś mogła postawić takie granice i jednocześnie kochać ty sama potrzebujesz najpierw pomocy. Po pierwsze by uwolnić się od współuzależnienia, i zacząć myśleć po swojemu, a nie tak jak mąż, a po drugie przepracować w sobie ten ból zdrady opuszczenia , a i swój wkład w wasz kryzys małżeński, bo za kryzys odpowiada dwoje ludzi. Dobra byłaby i terapia i 12 kroków. Pozdrawiam

Jokina
Z tego co piszesz wynika, że mąż do swojego uzależnienia dopasował odpowiednie myślenie, które zwalnia go z odpowiedzialności za to co robi. Wtedy szuka się winnych wszędzie tylko nie w sobie.
Najlepiej w swojej żonie bo najbliżej jest. Żona ponieważ jest najbliżej uzależnionego może przejąć jego myślenie o świecie , stając sie współuzależnioną. Tym samym nie będzie mogła pomóc mężowi, bo jak ślepy ma prowadzić ślepego.

Warto utrzymywać z mężem kontakt mimo jego wyprowadzki po to by mu okazywać miłość, ale miłość stanowczą, która wymaga by zachowywał się konsekwentnie. Jak chce wracać to nich zerwie z dotychczasowym życiem, uporządkuje swoje wnętrze, i podejmie decyzje co naprawdę chce robić w życiu, czy chce mięć rodzinę i podjąć swoje obowiązki męża i ojca czy nie.
Żebyś mogła postawić takie granice i jednocześnie kochać ty sama potrzebujesz najpierw pomocy. Po pierwsze by uwolnić się od współuzależnienia, i zacząć myśleć po swojemu, a nie tak jak mąż, a po drugie przepracować w sobie ten ból zdrady opuszczenia , a i swój wkład w wasz kryzys małżeński, bo za kryzys odpowiada dwoje ludzi. Dobra byłaby i terapia i 12 kroków. Pozdrawiam

[grzegorz_]

Mam wrażenie, że panowie są znacznie mniej odporni psychicznie i przez to mniej zdecydowani w tym co robią niż panie.
A potem z poczucia winy wpadają w alkoholizm, złe towarzystwo, w autodestrukcję...
Przykre to, że walka o małżeństwo najczęściej kończy się takim pyrrusowym zwycięstwem z konkurencją :(

Mam wrażenie, że panowie są znacznie mniej odporni psychicznie i przez to mniej zdecydowani w tym co robią niż panie.
A potem z poczucia winy wpadają w alkoholizm, złe towarzystwo, w autodestrukcję...
Przykre to, że walka o małżeństwo najczęściej kończy się takim pyrrusowym zwycięstwem z konkurencją :(

[jokina]

Tereska dobrze radzisz że pomocna byłaby terapia i 12 kroków. Dużo dobrego słyszałam od osób które ukończyły 12 kroków. Jeśli zdecyduję się na uczestnictwo w programie to tylko w warsztatach stacjonarnych gdyż nie za bardzo lubię pisać, więc forma internetowa mi nie odpowiada. Na razie jednak nie czuję się na siłach uczestniczyć w częstych spotkaniach warsztatowych. Moja mama ostatnio była ponad 3 miesiące w szpital (depresja więc oddział psychiatryczny). Była u niej prawie codziennie po pracy zaniedbując obowiązki domowe zwłaszcza związane z dziećmi. Muszę teraz trochę dojść do siebie, odpocząć , więcej czasu poświecić dzieciom i nadrobić zaległości których nazbierała się cała masa.
Za to pojawiło się światełko dotyczące terapii. Tak jak pisałam wcześniej mój mąż nie chce i nie wierzy w pomoc psychologa dla siebie. Pod koniec 2011 roku, na moją usilną prośbę, poszedł do psychologa. Był na 3 spotkaniach po czym psycholog powiedział że on nic nie pomoże że w naszym przypadku powinniśmy przyjść razem. Poszliśmy razem do osób które prowadziły terapię małżeńską ale zgodnie wyczuliśmy że dla nich najprostszym rozwiązaniem byłoby nasze rozstanie. Byliśmy bardzo zgorszeni ich postawą i więcej się z nimi nie spotkaliśmy. Poszliśmy do innej psycholog, która była super , ale ona stwierdziła że na terapię małżeńską jest za wcześnie i konieczna jest terapia indywidualna męża. Ona niestety ich nie prowadziła więc odesłała do kogoś innego. Mój mąż zniechęcił się tymi wizytami i nie rozpoczął terapii indywidualne. W tym roku, przed wyprowadzką męża,
poprosiłam go aby koniecznie spotkał się z psycholog w celu uzyskania informacji jak w najmniej bolesny sposób przekazać dzieciom informację o jego wyprowadzce, jak im wytłumaczyć całą sytuację. Mąż spotkał się z nią już 3 razy i z tego co on mówi ta psycholog szybko wyczuła jego problemy i jak na razie skupia się na nim a nie na naszych dzieciach. Po ostatnim spotkaniu stwierdziła że musi porozmawiać ze swoim przełożonym i ustalić metodę terapii czy kontynuować jego indywidualną czy małżeńską. Mąż jest trochę zaskoczony że tak mało ona zwraca uwagę na pomoc dzieciom że skupia się na nim ale jak na razie wykazuje chęć współpracy. Ja w miarę możliwości i potrzeby korzystam z porad psychologa. Ale najwięcej wsparcia i siły daje mi modlitwa, fachowa lektura i porady na forum Sychar. Wiele się nauczyłam nt kryzysów małżeńskich. W miarę możliwości staram się wykorzystywać zdobytą wiedzę, ale niestety czuję że w przypadku depresji męża nie wszystkie mądre rady są dobrym rozwiązaniem. Bardzo ciężko mi jest ocenić jak w danej sytuacji mam się zachować i czy swoim zachowaniem mu pomagam czy szkodzę.

Tereska dobrze radzisz że pomocna byłaby terapia i 12 kroków. Dużo dobrego słyszałam od osób które ukończyły 12 kroków. Jeśli zdecyduję się na uczestnictwo w programie to tylko w warsztatach stacjonarnych gdyż nie za bardzo lubię pisać, więc forma internetowa mi nie odpowiada. Na razie jednak nie czuję się na siłach uczestniczyć w częstych spotkaniach warsztatowych. Moja mama ostatnio była ponad 3 miesiące w szpital (depresja więc oddział psychiatryczny). Była u niej prawie codziennie po pracy zaniedbując obowiązki domowe zwłaszcza związane z dziećmi. Muszę teraz trochę dojść do siebie, odpocząć , więcej czasu poświecić dzieciom i nadrobić zaległości których nazbierała się cała masa.
Za to pojawiło się światełko dotyczące terapii. Tak jak pisałam wcześniej mój mąż nie chce i nie wierzy w pomoc psychologa dla siebie. Pod koniec 2011 roku, na moją usilną prośbę, poszedł do psychologa. Był na 3 spotkaniach po czym psycholog powiedział że on nic nie pomoże że w naszym przypadku powinniśmy przyjść razem. Poszliśmy razem do osób które prowadziły terapię małżeńską ale zgodnie wyczuliśmy że dla nich najprostszym rozwiązaniem byłoby nasze rozstanie. Byliśmy bardzo zgorszeni ich postawą i więcej się z nimi nie spotkaliśmy. Poszliśmy do innej psycholog, która była super , ale ona stwierdziła że na terapię małżeńską jest za wcześnie i konieczna jest terapia indywidualna męża. Ona niestety ich nie prowadziła więc odesłała do kogoś innego. Mój mąż zniechęcił się tymi wizytami i nie rozpoczął terapii indywidualne. W tym roku, przed wyprowadzką męża,
poprosiłam go aby koniecznie spotkał się z psycholog w celu uzyskania informacji jak w najmniej bolesny sposób przekazać dzieciom informację o jego wyprowadzce, jak im wytłumaczyć całą sytuację. Mąż spotkał się z nią już 3 razy i z tego co on mówi ta psycholog szybko wyczuła jego problemy i jak na razie skupia się na nim a nie na naszych dzieciach. Po ostatnim spotkaniu stwierdziła że musi porozmawiać ze swoim przełożonym i ustalić metodę terapii czy kontynuować jego indywidualną czy małżeńską. Mąż jest trochę zaskoczony że tak mało ona zwraca uwagę na pomoc dzieciom że skupia się na nim ale jak na razie wykazuje chęć współpracy. Ja w miarę możliwości i potrzeby korzystam z porad psychologa. Ale najwięcej wsparcia i siły daje mi modlitwa, fachowa lektura i porady na forum Sychar. Wiele się nauczyłam nt kryzysów małżeńskich. W miarę możliwości staram się wykorzystywać zdobytą wiedzę, ale niestety czuję że w przypadku depresji męża nie wszystkie mądre rady są dobrym rozwiązaniem. Bardzo ciężko mi jest ocenić jak w danej sytuacji mam się zachować i czy swoim zachowaniem mu pomagam czy szkodzę.

[kinga2]

[kenya]

Cytat:

Pomimo iż nigdy go nie widziałam pijanego sądzę że ma problemy z uzależnienie.

To zadziwiające jokina, że nie widząc nigdy swojego męża pijanego przyporządkowałaś mu uzależnienie alkoholowe. Sam fakt spożywania alkoholu od czasu do czasu nie czyni go alkoholikiem.
To samo dotyczy rzekomej depresji twojego męża. Wiele osób doświadcza przejściowo apatii i braku zadowolenia z życia a mimo to nie można ich nazwać chorymi na depresję.
Chory na depresję z całą pewnością nie romansuje i nie imprezuje, bo po prostu nie jest do tego zdolny.
Odnoszę wrażnie, że opatrzyłaś jego zachowanie pewnymi terminami medycznymi by samą siebie oszukać, nie chcesz po prostu przyjąc do wiadomości pewnych rzeczy.
Nie wiem czy można kogoś wizytami u psychologa nakłonić by zaczął kochać na nowo.
Ja jestem pewna, że to niemożliwe. Ty także kiedyś dojdziesz do takiego wniosku być może, tyle że stracisz kawał życia na walkę z wiatrakami. Nie widzisz zasadniczej różnicy między tym co w rzeczywistości jest a tym co ci się wydaje, że jest.

Cytat:

Pomimo iż nigdy go nie widziałam pijanego sądzę że ma problemy z uzależnienie.

To zadziwiające jokina, że nie widząc nigdy swojego męża pijanego przyporządkowałaś mu uzależnienie alkoholowe. Sam fakt spożywania alkoholu od czasu do czasu nie czyni go alkoholikiem.
To samo dotyczy rzekomej depresji twojego męża. Wiele osób doświadcza przejściowo apatii i braku zadowolenia z życia a mimo to nie można ich nazwać chorymi na depresję.
Chory na depresję z całą pewnością nie romansuje i nie imprezuje, bo po prostu nie jest do tego zdolny.
Odnoszę wrażnie, że opatrzyłaś jego zachowanie pewnymi terminami medycznymi by samą siebie oszukać, nie chcesz po prostu przyjąc do wiadomości pewnych rzeczy.
Nie wiem czy można kogoś wizytami u psychologa nakłonić by zaczął kochać na nowo.
Ja jestem pewna, że to niemożliwe. Ty także kiedyś dojdziesz do takiego wniosku być może, tyle że stracisz kawał życia na walkę z wiatrakami. Nie widzisz zasadniczej różnicy między tym co w rzeczywistości jest a tym co ci się wydaje, że jest.

[grzegorz_]

Odnoszę wrażnie, że opatrzyłaś jego zachowanie pewnymi terminami medycznymi by samą siebie oszukać, nie chcesz po prostu przyjąc do wiadomości pewnych rzeczy.
Nie wiem czy można kogoś wizytami u psychologa nakłonić by zaczął kochać na nowo.
Ja jestem pewna, że to niemożliwe. Ty także kiedyś dojdziesz do takiego wniosku być może, tyle że stracisz kawał życia na walkę z wiatrakami. Nie widzisz zasadniczej różnicy między tym co w rzeczywistości jest a tym co ci się wydaje, że jest.[/quote]

Jokina chce wierzyć, że mąż się pogubił, że tak naprawdę kocha tylko ją, że kochanka go omotała, że ma depresje, chorobę alkoholową i najbardziej potrzebuje jej pomocy.

Odnoszę wrażnie, że opatrzyłaś jego zachowanie pewnymi terminami medycznymi by samą siebie oszukać, nie chcesz po prostu przyjąc do wiadomości pewnych rzeczy.
Nie wiem czy można kogoś wizytami u psychologa nakłonić by zaczął kochać na nowo.
Ja jestem pewna, że to niemożliwe. Ty także kiedyś dojdziesz do takiego wniosku być może, tyle że stracisz kawał życia na walkę z wiatrakami. Nie widzisz zasadniczej różnicy między tym co w rzeczywistości jest a tym co ci się wydaje, że jest.[/quote]

Jokina chce wierzyć, że mąż się pogubił, że tak naprawdę kocha tylko ją, że kochanka go omotała, że ma depresje, chorobę alkoholową i najbardziej potrzebuje jej pomocy.

[krasnobar]

[kenya]

Krasnobar zdaje się, że nie rozumiesz zasadniczej różnicy.
Choroba afektywna dwubiegunowa (ChAD, znana również jako psychoza maniakalno-depresyjna), choć w nazwie tej choroby pojawia się słowa "depresyjna" jest określeniem zupełnie innej jednostki chorobowej i z całą pewnością nie można jej pomylić z depresją.

Tak więc twierdzisz Kransobar, że mąż autorki mimo tego czego dopuszcza sie względem żony i rodziny wciąż jest możliwe że ją kocha? Gratuluję optymizmu, lecz ten twój optymizm jest znikąd wzięty.
Miłość potrafi tak ranić, zdradzać, oszukiwać i sprawiać, że kochana osoba cierpi?
Moim zdaniem to właśnie takie myślenie i czekanie na cud, który notabene nigdy może się nie zdarzyć autorkę listu może w dalszym czasie doprowadzić do depresji lub jeszcz gorzej.
Zaprzeczanie faktom i niegodzenie się z rzeczywistością i tak tej rzeczywistości nie zmienia.
Tak więc na cóż się tak oszukiwać, nie rozumiem, chyba żeby samemu popaść w paranoję.
A że zdarzają się przypadki powrótów, owszem bywają.
Sama znam taki gdzie mąż się lumpił przez ponad trzydzieści lat z różnymi kobietami. Żona wytrwale czekała i się doczekała jak już żadna kobieta go nie chciała a on biedaczek podupadł zdrowotnie, zestarzał się. Udało im się doczekać złotych godów, była masza odnowienie ślubów i komunia święta no i przyjęcie z tej okazji z wielkim splendorem. Szanowna małżonka święciła triumf, znów miała przy boku swojego męża, choć łajdaka ale nawróconego i Bóg wynagrodził jej to czekanie, tak jej się wydawało. Tyle, że jego wybór był spowodowany brakiem wyboru, już nikt inny go nie chciał.
Nie pamiętała już biedulka o 30 latach samotnych, o braku wsparcia, o samotnym wychowywaniu dzieci itd.
Jeśli to jest sukces prawdziwej miłości Krasnobar, to chroń mnie Panie Boże od takiej miłości.

Krasnobar zdaje się, że nie rozumiesz zasadniczej różnicy.
Choroba afektywna dwubiegunowa (ChAD, znana również jako psychoza maniakalno-depresyjna), choć w nazwie tej choroby pojawia się słowa "depresyjna" jest określeniem zupełnie innej jednostki chorobowej i z całą pewnością nie można jej pomylić z depresją.

Tak więc twierdzisz Kransobar, że mąż autorki mimo tego czego dopuszcza sie względem żony i rodziny wciąż jest możliwe że ją kocha? Gratuluję optymizmu, lecz ten twój optymizm jest znikąd wzięty.
Miłość potrafi tak ranić, zdradzać, oszukiwać i sprawiać, że kochana osoba cierpi?
Moim zdaniem to właśnie takie myślenie i czekanie na cud, który notabene nigdy może się nie zdarzyć autorkę listu może w dalszym czasie doprowadzić do depresji lub jeszcz gorzej.
Zaprzeczanie faktom i niegodzenie się z rzeczywistością i tak tej rzeczywistości nie zmienia.
Tak więc na cóż się tak oszukiwać, nie rozumiem, chyba żeby samemu popaść w paranoję.
A że zdarzają się przypadki powrótów, owszem bywają.
Sama znam taki gdzie mąż się lumpił przez ponad trzydzieści lat z różnymi kobietami. Żona wytrwale czekała i się doczekała jak już żadna kobieta go nie chciała a on biedaczek podupadł zdrowotnie, zestarzał się. Udało im się doczekać złotych godów, była masza odnowienie ślubów i komunia święta no i przyjęcie z tej okazji z wielkim splendorem. Szanowna małżonka święciła triumf, znów miała przy boku swojego męża, choć łajdaka ale nawróconego i Bóg wynagrodził jej to czekanie, tak jej się wydawało. Tyle, że jego wybór był spowodowany brakiem wyboru, już nikt inny go nie chciał.
Nie pamiętała już biedulka o 30 latach samotnych, o braku wsparcia, o samotnym wychowywaniu dzieci itd.
Jeśli to jest sukces prawdziwej miłości Krasnobar, to chroń mnie Panie Boże od takiej miłości.

[grzegorz_]

Kenya

Gorzkie to co napisałaś, ale prawdziwe.
Jeśli kochanka zrezygnuje z męża autorki wątki to być może wróci i odnowią sobie śluby , może nawet w kościele.

Kenya

Gorzkie to co napisałaś, ale prawdziwe.
Jeśli kochanka zrezygnuje z męża autorki wątki to być może wróci i odnowią sobie śluby , może nawet w kościele.

[krasnobar]

[kenya]

quote]mój przyjaciel psychiatra z 12nastoletnim doświadczeniem pomylił wiele razy, dopiero w trakcie często leczenia stabilizowała się diagnoza. ;)[/quote]
A to należałoby koledze psychiatrze pogratulować.
Autorka wątku pisze tylko o rzekomej depresji. Ale żeby nadać wiarygodność zachowaniom jej męża i nie wykluczyć depresji nazywając to zwykłym ku......stwem, uznałeś się z pewnością to coś poważniejszego, choroba która "uzasadnia" jego zachowanie.

Cytat:

zadałaś ogólne pytanie, więc ogólnie odpowiem - tak zupełnie i dokładnie na to pytanie...uważasz, że że Bóg kochał Jezusa?

Nie zadałam ogólnego pytanie, zadałam konkretne pytanie dotyczące mężczyzny i kobiety będących w związku małżeńskim a nie relacji Boga z Jezusem. Zatem nie rozumiem dlaczego nie odpowiadasz wprost na całkowicie proste pytanie.

Cytat:

za to zabieraniem jej nadziei, dołowaniem, zapewne zmotywujesz ją do jasnego spojrzenia w przyszłość, uśmiechu, dodasz energii i na pewno odrzuci precz czarne myśli..... Ty natomiast dawaniem złudnych nadziei sprawisz, że będzie jasno spoglądała w przyszłość, dodasz jej z pewnością energii i zobaczy swoje małżeństwo w innym wymiarze niż jest rzeczywiście. To co ty proponujesz to mącenie w głowie, nie branie pod uwagę faktów, trzymanie się złudzeń i szamotanie się z życiem przy niemożności jego udźwignięcia. To oszukiwanie samej siebie w najczystszym wydaniu. Cytat: rozumiem,ze towarzyszyłaś temu człowiekowi przez 30 lat jego życia? dniem i nocą......byłaś z nim podczas tego lumpienia się? wiesz wszystko co i jak, znasz motywacje kochanek, jego motywacje, jego myśli, jego zamiary, słowem, wiesz wszystko o tej sprawie.....

A jakie ma to znaczenie czy ktoś mu towarzyszył, czy znamy motywację jego kochanek? No ten argument naprawdę mnie powalił i uzmysłowił z kim mam do czynienia.
Jego nie było z jego żoną i jego dziećmi i miał ich wszystkich gdzieś przez długie 30 lat i to jest fakt, reszta nie ma znaczenia.
Jeśli otwieranie komuś oczu nazywasz demagogią to czym jest ich zamykanie, czego się dopuszczasz uważając że dajesz nadzieję?

quote]mój przyjaciel psychiatra z 12nastoletnim doświadczeniem pomylił wiele razy, dopiero w trakcie często leczenia stabilizowała się diagnoza. ;)[/quote]
A to należałoby koledze psychiatrze pogratulować.
Autorka wątku pisze tylko o rzekomej depresji. Ale żeby nadać wiarygodność zachowaniom jej męża i nie wykluczyć depresji nazywając to zwykłym ku......stwem, uznałeś się z pewnością to coś poważniejszego, choroba która "uzasadnia" jego zachowanie.

Cytat:

zadałaś ogólne pytanie, więc ogólnie odpowiem - tak zupełnie i dokładnie na to pytanie...uważasz, że że Bóg kochał Jezusa?

Nie zadałam ogólnego pytanie, zadałam konkretne pytanie dotyczące mężczyzny i kobiety będących w związku małżeńskim a nie relacji Boga z Jezusem. Zatem nie rozumiem dlaczego nie odpowiadasz wprost na całkowicie proste pytanie.

Cytat:

za to zabieraniem jej nadziei, dołowaniem, zapewne zmotywujesz ją do jasnego spojrzenia w przyszłość, uśmiechu, dodasz energii i na pewno odrzuci precz czarne myśli..... Ty natomiast dawaniem złudnych nadziei sprawisz, że będzie jasno spoglądała w przyszłość, dodasz jej z pewnością energii i zobaczy swoje małżeństwo w innym wymiarze niż jest rzeczywiście. To co ty proponujesz to mącenie w głowie, nie branie pod uwagę faktów, trzymanie się złudzeń i szamotanie się z życiem przy niemożności jego udźwignięcia. To oszukiwanie samej siebie w najczystszym wydaniu. Cytat: rozumiem,ze towarzyszyłaś temu człowiekowi przez 30 lat jego życia? dniem i nocą......byłaś z nim podczas tego lumpienia się? wiesz wszystko co i jak, znasz motywacje kochanek, jego motywacje, jego myśli, jego zamiary, słowem, wiesz wszystko o tej sprawie.....

A jakie ma to znaczenie czy ktoś mu towarzyszył, czy znamy motywację jego kochanek? No ten argument naprawdę mnie powalił i uzmysłowił z kim mam do czynienia.
Jego nie było z jego żoną i jego dziećmi i miał ich wszystkich gdzieś przez długie 30 lat i to jest fakt, reszta nie ma znaczenia.
Jeśli otwieranie komuś oczu nazywasz demagogią to czym jest ich zamykanie, czego się dopuszczasz uważając że dajesz nadzieję?

[jokina]

Kinga poradziłaś"O to musisz zapytać terapeutę prowadzącego męża, bo wszelkie domorosłe rady mogą zaszkodzić terapii"

Kinga ale na dzień dzisiejszy mój mąż nie ma terapeuty który by mu pomagał wyjść z depresji. Ostatnio spotkał się 3 razy z psycholog ale cel wizyty był zupełnie inny. Poszedł tam aby się dowiedzieć jak postępować z dziećmi w sytuacji jego wyprowadzki. Więc na razie nie mam możliwości porady jego psycholog.

Kenya napisałaś"To zadziwiające jokina, że nie widząc nigdy swojego męża pijanego przyporządkowałaś mu uzależnienie alkoholowe. Sam fakt spożywania alkoholu od czasu do czasu nie czyni go alkoholikiem.
To samo dotyczy rzekomej depresji twojego męża. Wiele osób doświadcza przejściowo apatii i braku zadowolenia z życia a mimo to nie można ich nazwać chorymi na depresję."

Kenya nie napisałam że mój mąż jest alkoholikiem tylko „sądzę że ma problemy z uzależnienie. Nie wiem tylko na ile choroba jest zaawansowana, ale przypuszczam że już sam sobie nie poradzi” Przez ostatnie 2 lata czasami bardzo szczerzę z mężem rozmawiam. On sam się przyznaje że pił/pije nie dla smaku ale aby zapomnieć o problemach. Tłumaczy że nie potrafił zasnąć bez alkoholu. On w domu nie pił dużo ale systematycznie wieczorem. On czuje i otwarcie mi mówi że często pomimo że nie chce musi zazwyczaj wieczorem wypić inaczej nie zaśnie.
Odnośne depresji to teraz jestem prawie w 100% pewna że ma depresję. Niestety z uwagi na moje osobiste doświadczenia z jawną depresją mamy przez wiele lat nie domyślałam się iż ma depresję. Uważałam tak jak Ty Kenya że osoba która na zewnątrz jest wesoła, czasami pełna energii, może mieć depresję. Sądziłam że jego zachowanie, brak siły i ochoty do wykonywania pewnych czynności jest objawem lenistwa. Jakiś czas temu psycholog poleciła mi przeczytać książkę Terrence Real „Nie chce o tym mówić” Po jej przeczytaniu i szczerych rozmowach z mężem jestem przekonana że mąż od lat cierpi na męską ukrytą depresję. Wydaje mi się iż ona w znacznym stopniu przyczyną naszych małżeńskich problemów które doprowadziły do zdrady. Mąż nie był w stanie zmotywować się do pracy przy wykończeniu domu. Ja wiecznie przez to niezadowolona, narzekająca, krytykująca jego zachowanie On czuł się przez to niekochany. Koło się napędzało.

Kinga poradziłaś"O to musisz zapytać terapeutę prowadzącego męża, bo wszelkie domorosłe rady mogą zaszkodzić terapii"

Kinga ale na dzień dzisiejszy mój mąż nie ma terapeuty który by mu pomagał wyjść z depresji. Ostatnio spotkał się 3 razy z psycholog ale cel wizyty był zupełnie inny. Poszedł tam aby się dowiedzieć jak postępować z dziećmi w sytuacji jego wyprowadzki. Więc na razie nie mam możliwości porady jego psycholog.

Kenya napisałaś"To zadziwiające jokina, że nie widząc nigdy swojego męża pijanego przyporządkowałaś mu uzależnienie alkoholowe. Sam fakt spożywania alkoholu od czasu do czasu nie czyni go alkoholikiem.
To samo dotyczy rzekomej depresji twojego męża. Wiele osób doświadcza przejściowo apatii i braku zadowolenia z życia a mimo to nie można ich nazwać chorymi na depresję."

Kenya nie napisałam że mój mąż jest alkoholikiem tylko „sądzę że ma problemy z uzależnienie. Nie wiem tylko na ile choroba jest zaawansowana, ale przypuszczam że już sam sobie nie poradzi” Przez ostatnie 2 lata czasami bardzo szczerzę z mężem rozmawiam. On sam się przyznaje że pił/pije nie dla smaku ale aby zapomnieć o problemach. Tłumaczy że nie potrafił zasnąć bez alkoholu. On w domu nie pił dużo ale systematycznie wieczorem. On czuje i otwarcie mi mówi że często pomimo że nie chce musi zazwyczaj wieczorem wypić inaczej nie zaśnie.
Odnośne depresji to teraz jestem prawie w 100% pewna że ma depresję. Niestety z uwagi na moje osobiste doświadczenia z jawną depresją mamy przez wiele lat nie domyślałam się iż ma depresję. Uważałam tak jak Ty Kenya że osoba która na zewnątrz jest wesoła, czasami pełna energii, może mieć depresję. Sądziłam że jego zachowanie, brak siły i ochoty do wykonywania pewnych czynności jest objawem lenistwa. Jakiś czas temu psycholog poleciła mi przeczytać książkę Terrence Real „Nie chce o tym mówić” Po jej przeczytaniu i szczerych rozmowach z mężem jestem przekonana że mąż od lat cierpi na męską ukrytą depresję. Wydaje mi się iż ona w znacznym stopniu przyczyną naszych małżeńskich problemów które doprowadziły do zdrady. Mąż nie był w stanie zmotywować się do pracy przy wykończeniu domu. Ja wiecznie przez to niezadowolona, narzekająca, krytykująca jego zachowanie On czuł się przez to niekochany. Koło się napędzało.

[Nirwanna]

Jokino, co do depresji męża możesz mieć rację. Faktycznie, u kobiet objawia się trochę inaczej niż u mężczyzn. Co nie zmienia faktu, że aby tu działać dalej, potrzena jest diagnoza lekarza, i forum nic tu nie pomoże.
Natomiast

Jokino, co do depresji męża możesz mieć rację. Faktycznie, u kobiet objawia się trochę inaczej niż u mężczyzn. Co nie zmienia faktu, że aby tu działać dalej, potrzena jest diagnoza lekarza, i forum nic tu nie pomoże.
Natomiast