[Filomena]

Ja zabieram pamiątki, bo nie ja chcę rozpadu. Nawet wczoraj oglądałam nasz album ślubny, ja mogłam na te zdjęcia patrzeć, na niego, kiedy mnie kochał, moja Mama nie dała rady.

Dzisiaj teściowie próbowali przekonać mnie do zmiany decyzji: odroczenia wyprowadzki. Nie chcę decyzji zmienić. Kiedy tam zostanę, będzie to przyzwolenie na sytuację, mniejsze, jeżeli on by się wyprowadził, ale zawsze. Ponadto bycie tam mnie niszczy. Oni nie biorą jednoznacznie jego strony, starają się być obiektywni, ale przecież nie mogą. Potępiają to, co zrobił w grudniu, nie akceptują jego nowej miłości, ale.. To ich syn. Na dłuższą metę pogodzą się z tym, co zrobił, zapomną o moim bólu. Zresztą nikt nie może być tu obiektywny, oprócz dobrego terapeuty, ale tę drogę mąż nam zamknął. Mnie złości to, co oceniam, jako usprawiedliwianie jego nastawienia do mnie tym, co być może działo się między nami np. 5, 4, czy 3 lata temu.

Ja zabieram pamiątki, bo nie ja chcę rozpadu. Nawet wczoraj oglądałam nasz album ślubny, ja mogłam na te zdjęcia patrzeć, na niego, kiedy mnie kochał, moja Mama nie dała rady.

Dzisiaj teściowie próbowali przekonać mnie do zmiany decyzji: odroczenia wyprowadzki. Nie chcę decyzji zmienić. Kiedy tam zostanę, będzie to przyzwolenie na sytuację, mniejsze, jeżeli on by się wyprowadził, ale zawsze. Ponadto bycie tam mnie niszczy. Oni nie biorą jednoznacznie jego strony, starają się być obiektywni, ale przecież nie mogą. Potępiają to, co zrobił w grudniu, nie akceptują jego nowej miłości, ale.. To ich syn. Na dłuższą metę pogodzą się z tym, co zrobił, zapomną o moim bólu. Zresztą nikt nie może być tu obiektywny, oprócz dobrego terapeuty, ale tę drogę mąż nam zamknął. Mnie złości to, co oceniam, jako usprawiedliwianie jego nastawienia do mnie tym, co być może działo się między nami np. 5, 4, czy 3 lata temu.

[złamana]

Tutaj chyba nie ma osoby, która chce rozpadu małżeństwa. Czasami wyprowadzka zdaje się być po prostu jedynym rozwiązaniem, żeby siebie uchronić i nie ma nic wspólnego z chęcią definitywnego zakończenia związku. A czy z tego wyniknie poukładanie małżeństwa czy wręcz przeciwnie nie wiadomo, bo różnie to bywa. Pisałam Tobie o tych drobiazgach wspominkowych, bo dla mnie uwielbiającej takie drobiazgi i chowającej różne pamiątki to było istotne. (mam nawet pierwsze, zasuszone kwiatki, widokówki, które zbierałam sto lat temu...). Nie zabierając naszych pamiątek sobie zrobiłam prezent, bo bym do nich wracała i bym siedziała w przeszłości, a mam czas taki, że chcę tu i teraz a nie w przeszłości i przewidywaniu przyszłości. Nasze sytuacje Filomeno są zupełnie różne. Napisałam, bo czułam decyzję i trudność pakowania. Poza tym zupełnie inaczej. Ale da się to przejść.

Tutaj chyba nie ma osoby, która chce rozpadu małżeństwa. Czasami wyprowadzka zdaje się być po prostu jedynym rozwiązaniem, żeby siebie uchronić i nie ma nic wspólnego z chęcią definitywnego zakończenia związku. A czy z tego wyniknie poukładanie małżeństwa czy wręcz przeciwnie nie wiadomo, bo różnie to bywa. Pisałam Tobie o tych drobiazgach wspominkowych, bo dla mnie uwielbiającej takie drobiazgi i chowającej różne pamiątki to było istotne. (mam nawet pierwsze, zasuszone kwiatki, widokówki, które zbierałam sto lat temu...). Nie zabierając naszych pamiątek sobie zrobiłam prezent, bo bym do nich wracała i bym siedziała w przeszłości, a mam czas taki, że chcę tu i teraz a nie w przeszłości i przewidywaniu przyszłości. Nasze sytuacje Filomeno są zupełnie różne. Napisałam, bo czułam decyzję i trudność pakowania. Poza tym zupełnie inaczej. Ale da się to przejść.

[Filomena]

Przepraszam, nie poddawalam w wątpliwość Twojego pragnienia ocalenia małżeństwa. Ja zabieram pamiątk , bo dla mnie wiele znaczą a w obliczu tego, co robi mąż nie sadze, że on do nich ma emocjonalny stosunek.

Przepraszam, nie poddawalam w wątpliwość Twojego pragnienia ocalenia małżeństwa. Ja zabieram pamiątk , bo dla mnie wiele znaczą a w obliczu tego, co robi mąż nie sadze, że on do nich ma emocjonalny stosunek.

[złamana]

Nie poddałaś, napisałam sobie.
Teściowie próbują, a mąż? Akceptuje Twoją decyzję? Będzie odwiedzał Was? Jest tu taki temat dot. kontaktów przy mieszkaniu osobnym. Kolejny problem do rozwiązania...
Tak z innych spraw. Twoja córka jest w państwowym przedszkolu? Jeżeli tak, rozwiązaliście jakoś kwestie odebranych dzieciom zajęć dodatkowych? Bo u nas to idzie jak po grudzie i maluchy nie mają nic, a żal rytmiki, tańca, logopedii..

Nie poddałaś, napisałam sobie.
Teściowie próbują, a mąż? Akceptuje Twoją decyzję? Będzie odwiedzał Was? Jest tu taki temat dot. kontaktów przy mieszkaniu osobnym. Kolejny problem do rozwiązania...
Tak z innych spraw. Twoja córka jest w państwowym przedszkolu? Jeżeli tak, rozwiązaliście jakoś kwestie odebranych dzieciom zajęć dodatkowych? Bo u nas to idzie jak po grudzie i maluchy nie mają nic, a żal rytmiki, tańca, logopedii..

[Filomena]

Powiedzmy, że akceptuje. Teraz chce porozumienia odnośnie kontaktów. Na wstępie chce mieć prawo do "wglądu" odnośnie warunków, w jakich przebywa córka. Ja to odbieram jako chęć kontroli oraz sugestię, że mogłabym tworzyć dziecku złe warunki.

Mała chodzi do prywatnego przedszkola, w razie przenosin być może będzie chodziła do przedszkola prowadzonego przez mojego pracodawcę, więc problemów tego typu, co Ty akurat nie mam.

Po tym, jak mąż wczoraj zareagował na moje stwierdzenie, że nie pozwolę mu wchodzić do mojego mieszkania - to reakcja na ten "wgląd"- nie chcę mieć z nim nic wspólnego. W innym wątku pisze się o górze do zdobycia i małżeństwie do uratowania. Ja już na tę górę wchodzić nie chcę. Wolę być sama. Nawet nie będę pisać, co usłyszałam na temat jego stosunku do mnie i powodów, dla których się ze mną ożenił, bo to jest poniżej krytyki.

To, że nie chcę go widzieć u siebie nie oznacza oczywiście, że będę utrudniać kontakt z córką.

Powiedzmy, że akceptuje. Teraz chce porozumienia odnośnie kontaktów. Na wstępie chce mieć prawo do "wglądu" odnośnie warunków, w jakich przebywa córka. Ja to odbieram jako chęć kontroli oraz sugestię, że mogłabym tworzyć dziecku złe warunki.

Mała chodzi do prywatnego przedszkola, w razie przenosin być może będzie chodziła do przedszkola prowadzonego przez mojego pracodawcę, więc problemów tego typu, co Ty akurat nie mam.

Po tym, jak mąż wczoraj zareagował na moje stwierdzenie, że nie pozwolę mu wchodzić do mojego mieszkania - to reakcja na ten "wgląd"- nie chcę mieć z nim nic wspólnego. W innym wątku pisze się o górze do zdobycia i małżeństwie do uratowania. Ja już na tę górę wchodzić nie chcę. Wolę być sama. Nawet nie będę pisać, co usłyszałam na temat jego stosunku do mnie i powodów, dla których się ze mną ożenił, bo to jest poniżej krytyki.

To, że nie chcę go widzieć u siebie nie oznacza oczywiście, że będę utrudniać kontakt z córką.

[AJA]

[Filomena]

No popatrz AJA, u mnie z kolei cyt. "ludzie popełniają błędy, dlatego są rozwody".

Niestety usłyszałam jeszcze dwie inne rzeczy, które po raz kolejny godzą w moją kobiecą godność. Już wystarczy.

Popłakałam się strasznie w pralni, aż teść usłyszał i przyszedł w ludzkim odruchu mnie pocieszyć i uspokoić, potem z mężem rozmawiał. To też bez sensu, że ojciec musi synowi tłumaczyć, jak się przyzwoicie (w takiej mało przyzwoitej sytuacji) zachować.

Potem w zasadzie tylko miałam siłę poprosić Boga, żeby z mężem zrobił wedle swojej woli. Jeżeli przeznaczył mu zbawienie, to dobrze, jeżeli potępienie, niech i tak będzie.

No popatrz AJA, u mnie z kolei cyt. "ludzie popełniają błędy, dlatego są rozwody".

Niestety usłyszałam jeszcze dwie inne rzeczy, które po raz kolejny godzą w moją kobiecą godność. Już wystarczy.

Popłakałam się strasznie w pralni, aż teść usłyszał i przyszedł w ludzkim odruchu mnie pocieszyć i uspokoić, potem z mężem rozmawiał. To też bez sensu, że ojciec musi synowi tłumaczyć, jak się przyzwoicie (w takiej mało przyzwoitej sytuacji) zachować.

Potem w zasadzie tylko miałam siłę poprosić Boga, żeby z mężem zrobił wedle swojej woli. Jeżeli przeznaczył mu zbawienie, to dobrze, jeżeli potępienie, niech i tak będzie.

[Swallow]

[Filomena]

Swallow, ja się zgadzam z tym, co napisała Kenya. Wiem o tym poprzez swoje racjonalne ja.

Natomiast już dzisiaj rano takiej zadry, jak wczoraj nie miałam, ale wybaczenie nie oznacza przecież, że mam się dalej wystawiać na ciosy. Ponadto wybaczenie nie oznacza, że mam zakładać, że on się zmieni, że był biedaczek nieświadomy, w amoku itd. Jak się zmieni, to wtedy się okaże, czy powrót do jedności małżeńskiej jest możliwy. W tej chwili jednak nie jest.

On nie chce, myśli o mnie jak najgorzej, wielokrotnie powiedział mi rzeczy po ludzku niskie, wstrętne i niewybaczalne. Jestem matką jego dziecka, a nie obchodzę go nawet tak po ludzku, nie jako żona, ale jako drugi człowiek, który ma uczucia. Znam ludzi, których nie lubię, uważam, że zachowują się w sposób nieuczciwy, ale nigdy nie pomyślałabym o nich, że np. ich nieszczęście, choroba, zaniedbanie byłyby mi obojętne. Z słów męża zaś wynika, że mi może się stać cokolwiek, byleby córka miała dobre warunki.

Pewnie za kilka dni znowu będę mu błogosławić, czasem czuję się jak idiotka. Przepraszam z góry za dosadność.

Swallow, ja się zgadzam z tym, co napisała Kenya. Wiem o tym poprzez swoje racjonalne ja.

Natomiast już dzisiaj rano takiej zadry, jak wczoraj nie miałam, ale wybaczenie nie oznacza przecież, że mam się dalej wystawiać na ciosy. Ponadto wybaczenie nie oznacza, że mam zakładać, że on się zmieni, że był biedaczek nieświadomy, w amoku itd. Jak się zmieni, to wtedy się okaże, czy powrót do jedności małżeńskiej jest możliwy. W tej chwili jednak nie jest.

On nie chce, myśli o mnie jak najgorzej, wielokrotnie powiedział mi rzeczy po ludzku niskie, wstrętne i niewybaczalne. Jestem matką jego dziecka, a nie obchodzę go nawet tak po ludzku, nie jako żona, ale jako drugi człowiek, który ma uczucia. Znam ludzi, których nie lubię, uważam, że zachowują się w sposób nieuczciwy, ale nigdy nie pomyślałabym o nich, że np. ich nieszczęście, choroba, zaniedbanie byłyby mi obojętne. Z słów męża zaś wynika, że mi może się stać cokolwiek, byleby córka miała dobre warunki.

Pewnie za kilka dni znowu będę mu błogosławić, czasem czuję się jak idiotka. Przepraszam z góry za dosadność.

[MonikaMaria3]

[Swallow]

Błogosławienie mężowi pomogło, owszem, ale... najbardziej dla mnie. To ja miałam największą korzyść z tego błogosławieństwa, spokój, lekkość, tak, jakby ktoś przekłuwał balon, jakbym zdjęła za ciasne buty po całym dniu wędrówki, jakbym zjechała z drogi kamienistej na gładki asfalt, jakbym zdjęła z siebie brudne ubranie i weszła do pachnącej różami wody. Tak się czułam błogosławiąc i dzięki temu stawałam się silniejsza. Bóg wspaniale to wymyślił, z tym błogosławieniem i kochaniem "wrogów", On jest samą, czystą Mądrością. :)

Błogosławienie mężowi pomogło, owszem, ale... najbardziej dla mnie. To ja miałam największą korzyść z tego błogosławieństwa, spokój, lekkość, tak, jakby ktoś przekłuwał balon, jakbym zdjęła za ciasne buty po całym dniu wędrówki, jakbym zjechała z drogi kamienistej na gładki asfalt, jakbym zdjęła z siebie brudne ubranie i weszła do pachnącej różami wody. Tak się czułam błogosławiąc i dzięki temu stawałam się silniejsza. Bóg wspaniale to wymyślił, z tym błogosławieniem i kochaniem "wrogów", On jest samą, czystą Mądrością. :)

[jasmina44]

ja sie codziennie modle z amojego meża, i ufam Bogu że wsyztsko będzie dobrze, ale chyba nie wierze ze do siebie wrócimy, po prostu ufam Bogu i przyjme kazdy jego scenariusz, ale jak dzowni telefon czy widze sie z mezem to niczego nei oczekuje, nie chodze rozemocjonowana pryjmuje to ze spokojem już. po prostu zaufałam Bogu jak będzie chciał to sprawi ze nasze małżenstwo sie odrodzi, modle sie za to ale bez takiej natarczywości z pokora chyba ze to bym wolała ale on zrobi co bedzie chciał... czy moj brak wiary w to ze jeszcze bedzie dobrze ma tu jakies znaczenie? czy najwazniejsze jest zaufanie do Boga a to czy wierze ze wrócimy do siebie cyz nie nie powinnam sie martwić? bo ostatnio zaczełam sie nad tym zastanawiac, czy ten moj brak wiary moze psrawić ze Bóg z tego powodu jednak nie zrobi nic w naszej sprawie... jak myslicie?

ja sie codziennie modle z amojego meża, i ufam Bogu że wsyztsko będzie dobrze, ale chyba nie wierze ze do siebie wrócimy, po prostu ufam Bogu i przyjme kazdy jego scenariusz, ale jak dzowni telefon czy widze sie z mezem to niczego nei oczekuje, nie chodze rozemocjonowana pryjmuje to ze spokojem już. po prostu zaufałam Bogu jak będzie chciał to sprawi ze nasze małżenstwo sie odrodzi, modle sie za to ale bez takiej natarczywości z pokora chyba ze to bym wolała ale on zrobi co bedzie chciał... czy moj brak wiary w to ze jeszcze bedzie dobrze ma tu jakies znaczenie? czy najwazniejsze jest zaufanie do Boga a to czy wierze ze wrócimy do siebie cyz nie nie powinnam sie martwić? bo ostatnio zaczełam sie nad tym zastanawiac, czy ten moj brak wiary moze psrawić ze Bóg z tego powodu jednak nie zrobi nic w naszej sprawie... jak myslicie?

[awe59]

[kiedysbylam]

Filomenko, od poczatku Twoja historia byla mi jakos bliska….. uwazam ze podjelas bardzo dobra decyzje. Pisze to oceniajac ‘jakoss’ Twoich postow na fourm, odkad ja podjelas. Uwazam ze pomimo ze to bardzo trudne, ale juz widac jakis spokoj wiekszy w Tobie, jakis kierunek ktory obralas. Nie ma chyba nic gorszego niz to zycie w zawieszeniu, kiedy szarpiemy sie kazdego dnia, kazdej jednej nocy, same ze soba lub z mezem. I nie chodzi mi o szarpanie sie fizyczne, ale o ten niepokoj, metlik w glowie, analizy, nadzieje ktore kazdego dnia w coraz to bardziej brutalny sposob sa zabijane. Czas pokaze co bedzie, ale ja wierze ze poradzisz sobie swietnie, jesli bedzie dane Twojemu mezowi zrozumiec cos – wtedy bedziesz myslec co dalej.

Wiem o czym piszesz, mowiac ze boli to jak bardzo nas odrzucili jako ludzi po prostu, juz nawet nie jako zony. U mnie tez ZERO kontaktu, zero zaintersowania przeciez bylo jak jeszcze mieszkalismy razem (Boze nie mieszkamy juz razem, tak to fakt….. a ja o tym tak spokojnie pisze). Tez uslyszalam wiele podlych slow. Za niektore przepraszal, za inne nie. Powiedzial mi wprost przeciez ze on mnie juz nie szanuje wiec nie mam co liczyc na to czy tamto z jego strony. No tak, nie wiem, do dzis nie wiem co zrobilam ze mnie nie szanuje, ale juz mnie to chyba nie interesuje. Najwazniejsze ze sama siebie szanuje I moge spojrzec w lutro. Uslyszlam tez – wtedy kiedy nakrylam kochanke z siostra u mnie w mieszkaniu I kazalam mu sie wynosic, uslyszalam zebym go nie dotykala bo sie mna brzydzi. W glebi duszy wiem ze tak nie jest, mysle ze mnie szanuje mimo wszystko, tylko sam siebie chyba nie szanuje i to reakcja obronna. Do tej pory chyba zlego slowa na mnie nie powiedzial nikomu I mysle ze nie powie. Z drugiej strony mowil tez juz po rozstaniu ze bylam dobra zona i on wie jak bardzo sie staralam. musi to wiedziec.... Ale to zle, co mowil do mnie, co z tego ze w nerwach, zostaje w sercu I w tej chwili nie chce pamietac o niczym dobrym, tylko o faktach jakie sa – zdradzil, porzucil, odszedl, no i to co mowil do mnie po rozstaniu juz. To sprawia ze nie chce, nie chce miec z nim nic wspolnego poki co. Szanujac siebie sama nie powinnam o nim nawet myslec.... Tak, nigdy go nie skreslilam w swoim sercu, ale po ludzku teraz musze skupic sie na swoim, nowym zyciu, juz bez niego.

Filomenko zycze Ci duzo sily I konsekwencji.

Filomenko, od poczatku Twoja historia byla mi jakos bliska….. uwazam ze podjelas bardzo dobra decyzje. Pisze to oceniajac ‘jakoss’ Twoich postow na fourm, odkad ja podjelas. Uwazam ze pomimo ze to bardzo trudne, ale juz widac jakis spokoj wiekszy w Tobie, jakis kierunek ktory obralas. Nie ma chyba nic gorszego niz to zycie w zawieszeniu, kiedy szarpiemy sie kazdego dnia, kazdej jednej nocy, same ze soba lub z mezem. I nie chodzi mi o szarpanie sie fizyczne, ale o ten niepokoj, metlik w glowie, analizy, nadzieje ktore kazdego dnia w coraz to bardziej brutalny sposob sa zabijane. Czas pokaze co bedzie, ale ja wierze ze poradzisz sobie swietnie, jesli bedzie dane Twojemu mezowi zrozumiec cos – wtedy bedziesz myslec co dalej.

Wiem o czym piszesz, mowiac ze boli to jak bardzo nas odrzucili jako ludzi po prostu, juz nawet nie jako zony. U mnie tez ZERO kontaktu, zero zaintersowania przeciez bylo jak jeszcze mieszkalismy razem (Boze nie mieszkamy juz razem, tak to fakt….. a ja o tym tak spokojnie pisze). Tez uslyszalam wiele podlych slow. Za niektore przepraszal, za inne nie. Powiedzial mi wprost przeciez ze on mnie juz nie szanuje wiec nie mam co liczyc na to czy tamto z jego strony. No tak, nie wiem, do dzis nie wiem co zrobilam ze mnie nie szanuje, ale juz mnie to chyba nie interesuje. Najwazniejsze ze sama siebie szanuje I moge spojrzec w lutro. Uslyszlam tez – wtedy kiedy nakrylam kochanke z siostra u mnie w mieszkaniu I kazalam mu sie wynosic, uslyszalam zebym go nie dotykala bo sie mna brzydzi. W glebi duszy wiem ze tak nie jest, mysle ze mnie szanuje mimo wszystko, tylko sam siebie chyba nie szanuje i to reakcja obronna. Do tej pory chyba zlego slowa na mnie nie powiedzial nikomu I mysle ze nie powie. Z drugiej strony mowil tez juz po rozstaniu ze bylam dobra zona i on wie jak bardzo sie staralam. musi to wiedziec.... Ale to zle, co mowil do mnie, co z tego ze w nerwach, zostaje w sercu I w tej chwili nie chce pamietac o niczym dobrym, tylko o faktach jakie sa – zdradzil, porzucil, odszedl, no i to co mowil do mnie po rozstaniu juz. To sprawia ze nie chce, nie chce miec z nim nic wspolnego poki co. Szanujac siebie sama nie powinnam o nim nawet myslec.... Tak, nigdy go nie skreslilam w swoim sercu, ale po ludzku teraz musze skupic sie na swoim, nowym zyciu, juz bez niego.

Filomenko zycze Ci duzo sily I konsekwencji.