[Ife]

Kochana przyznaj sie ze poprostu nie chcesz dzieci a nie jakims sumieniem sie tlumaczysz. Ja zaszlam w pierwsza ciaze majac 19 lat ,byla mloda ,glupiutka. Tato moj powiedzial ze boi sie ze ja taka wariatka ,szajbuska zabije to dziecko gdy tylko bedzie plakalo, i mowil to na powarznie. Bylam kompletnie nieodpowiedzialna osoba, palilam cala ciaze, chodzilam na imprezy ,alkoholu nie tykalam ,bo nie chcialam swiadomie truc dziecka. Porod mialam bardzo ciezki 28 godzin.Pogryzlam poduszke ,bylam cala zalana czerwonymi kropkami od popenkanych zylek ,w oczach bialka czerwone,zamiast bialych.Ale chwila gdy przyniesli mi malenstwo byla czyms wspanialym, choc troszke sie balam ja przytulic to nigdy nie zrobilam jej krzywdy. Moja pierwsza coreczka miala kolke ,gdy miala zaledwie dwa tygodnie trafila do szpitala ,ja cale noce przy niej czowalam i nigdy nawet nie zdenerwowalam sie gdy plakala poprostu tez odczowalam jej bol i serca mi krwawilo. Tata byl w szoku ze w momencie wydoroslalam i ze jestem tak dobra matka. Przez rok czasu karmilam ja piersia i po porodzie zucilam dla niej papierosy. Teraz zaluje ze nie zrobilam tego wczesniej ,bo urodzilaby sie wieksza. Teraz mam czworke dzieci, i moge z duma powiedziec ze jestem najszczesliwsza matka i dzieci to jedyna rzecz ktora mi sie w zyciu tak wspaniale udala. Bardzo chcialabym jeszcze piatego bobaska ale to narazie nie mozliwe. Pisze Ci o sobie bo z wlasnego doswiadczenia wiem ze ciaza zmienia ludzi i gdy malenstwo przychodzi na swiat nie trzeba sie go bac wystarczy je kochac i z miloscia podchodzic do karzdej czynnosci wykonywanej przy nim .Pozdrawiam Ife.

Kochana przyznaj sie ze poprostu nie chcesz dzieci a nie jakims sumieniem sie tlumaczysz. Ja zaszlam w pierwsza ciaze majac 19 lat ,byla mloda ,glupiutka. Tato moj powiedzial ze boi sie ze ja taka wariatka ,szajbuska zabije to dziecko gdy tylko bedzie plakalo, i mowil to na powarznie. Bylam kompletnie nieodpowiedzialna osoba, palilam cala ciaze, chodzilam na imprezy ,alkoholu nie tykalam ,bo nie chcialam swiadomie truc dziecka. Porod mialam bardzo ciezki 28 godzin.Pogryzlam poduszke ,bylam cala zalana czerwonymi kropkami od popenkanych zylek ,w oczach bialka czerwone,zamiast bialych.Ale chwila gdy przyniesli mi malenstwo byla czyms wspanialym, choc troszke sie balam ja przytulic to nigdy nie zrobilam jej krzywdy. Moja pierwsza coreczka miala kolke ,gdy miala zaledwie dwa tygodnie trafila do szpitala ,ja cale noce przy niej czowalam i nigdy nawet nie zdenerwowalam sie gdy plakala poprostu tez odczowalam jej bol i serca mi krwawilo. Tata byl w szoku ze w momencie wydoroslalam i ze jestem tak dobra matka. Przez rok czasu karmilam ja piersia i po porodzie zucilam dla niej papierosy. Teraz zaluje ze nie zrobilam tego wczesniej ,bo urodzilaby sie wieksza. Teraz mam czworke dzieci, i moge z duma powiedziec ze jestem najszczesliwsza matka i dzieci to jedyna rzecz ktora mi sie w zyciu tak wspaniale udala. Bardzo chcialabym jeszcze piatego bobaska ale to narazie nie mozliwe. Pisze Ci o sobie bo z wlasnego doswiadczenia wiem ze ciaza zmienia ludzi i gdy malenstwo przychodzi na swiat nie trzeba sie go bac wystarczy je kochac i z miloscia podchodzic do karzdej czynnosci wykonywanej przy nim .Pozdrawiam Ife.

[krasnobar]

[milunia]

[quote="krasnobar"]

a co mówi Ci, Miluniu, sumienie, jeśli chodzi o męża? czy Ty go kochasz?[/qoute]
Sumienie mi mowi ze rozumna milosc to nie spelnianie kazdego zyczenia meza, to uswiadamianie mu ze nie jestem tylko do lozka, ale potrzebuje z nim budowac wiez takze na innych plaszczyznach, wzbudzac odpowiedzialnosc w nim za rodzine.

[quote="krasnobar"]

a co mówi Ci, Miluniu, sumienie, jeśli chodzi o męża? czy Ty go kochasz?[/qoute]
Sumienie mi mowi ze rozumna milosc to nie spelnianie kazdego zyczenia meza, to uswiadamianie mu ze nie jestem tylko do lozka, ale potrzebuje z nim budowac wiez takze na innych plaszczyznach, wzbudzac odpowiedzialnosc w nim za rodzine.

[krasnobar]

[milunia]

To nie bylo tak, że nie chciałam być matką, bo blokada przed ciążą przyszła po ślubie, na skutek narosłych trudności. Było tak przed ślubem, że mialam problem taki odnośnie obawy i lęku przed współżyciem, że będzie dla mnie cierpieniem i będzie wiązał się z ryzykiem nieplanowanego poczęcia nawet przy stosowaniu metod naturalnych, stad co do ostatnich dni przed slubem wahałam sie. Na parę miesiecy przed slubem, okolo 9 miesiecy wiec czasu bylo duzo powiedzialam ksiedzu ze mam taki problem i czy moze być małżeństwo zawarte sprzeciwu nie bylo. Ale wątpliwości narastały, czas slubu sie zbliżał wiec konsultowalam to z innymi ksiezmi, czy z psychologiem w poradni rodzinnej, ostatnio na 2,5 tygodni przed slubem z ksiedzem, ktory mnie uspokajal. Narzeczonemu przed slubem mówiłam o tym problemie, to go nie zniechęciło, bo jeszcze bardziej mnie pragnął bo bylam dziewicą, więc wzrasta w facecie chętka na świeży, niedoświadczony nabytek.
Choć moja samotność była twórcza, bo z Bogiem, jakoś potrzebowalam drugiej osoby, dlatego szukałam drugiej połówki, rozeznawałam powołanie ale malzenstwo nie bylo dla mnie jedyną słuszną drogą, rozeznawalam pomiedzy zyciem w pojedynkę z wyboru, załozeniem chrześcijańskiej rodziny a życiem świeckim konsekrowanym. Gdy pojawiła sie ta druga osoba, powstalo zaangażowanie emocjonalna z obu stron ale bardziej z jego. Po jakims czasie pojawily sie zastrzezenia z mojej strony co do tego związku i chciałam go zerwać, działo sie to nawet na 3 miesiace przed ślubem, on jednak walczył o mnie, bo mu zależało i uleglam kontynuując związek. Załuję teraz ze ten krok zrywający narzeczenstwo nie był radykalny, wtedy dopiero odrzucając związek z mężczyzną moglabym świadomie wybrać życie singielki i być w tym wyborze szczęśliwa. Jego przeszłość sprzed znajomości że samotnosc i brak kobiety byly przyczyną bezssensu życia, dla mnie bylo inaczej samotność była twórczym spotkaniem z Bogiem, ludżmi i samą sobą, choć rozeznawałam i szukałam swego miejsca w życiu i Kościele. Gdybym zerwała pozostałabym dalej szcześliwą singielką, tyle dróg rozwoju i osiagania swietosci dla singli w Kościele i ułożyłabym sobie życie sama, natomiast on by sie zalamał ze rzuciła go kobieta, ale bledem bylo z mojej strony zawarcie zwiazku malzeńskiego z litości. Do Kościoła mam pretensje że o problemie mowilam przed slubem gdy był czas na ewentualną rezygnację z małżenstwa, do slubu Kosciół dopuścił pomimo wątpliwości, dlatego to nie fair po jakims czasie trwania malzeństwa stwierdzać nieważnośc bo nie jest sie w stanie wypełnić przepisów Prawa. Mam poczucie pokomplikowania i zniszczenia sobie życie, bo takim jest męczenie sie w nieudanym malzenstwie czy rozpad zwiazku sakramentalnego, czy stwierdzenie niewaznosci ze slubu nie bylo gdy podjelo sie nowa droge zycia. Zdaje sobie sprawe ze pozostajac singielką moglam być szczęśliwa, a tak to zniszczyłam sobie życie.

[ Dodano: 2013-01-04, 04:21 ]
Jeszcze jedno: ja przed ślubem rozeznając czy drogą życia ma być założenie chrześcijańskiej rodziny, chciałam mieć dzieci, by przyjąć to co wiąże sie z tym wyborem, jeśli go dokonam. Trudności przyszły dopiero po ślubie, gdy zaczęłam rozeznawać swoje możliwości. Pierwsza to praca zawodowa, strach przed poczęciem spowodowany tym, ze umowa jest na krótki okres czasu a zeby być samodzielną osobą nalezy zarabiać na swoje zycie, bo upokarzajace jest zdanie na męża i proszenie go o wszystko. Chciałam chwilowo odłożyć poczęcie by nabrać siły, stanąć na własne nogi, zobaczyć jak radzę sobie, w prowadzeniu gospodarstwa domowego i planowaniu wydatków, to dozwolone i wręcz wskazane w katolickiej etyce seksualnej i tak ją zrozumiałam. Wczytałam się w serwisy o ciąży i wczesnym macierzynstwie to spowodowało we mnie odrzucenie, poczucie że nie dam rady znieść tego co zwiazane z ciaza i porodem, ze nie dam rady zajac sie malym dzieckiem, bo moze dojsc do nieszcześliwego wypadku. W końcu blokada przed ciążą przyszła przez posłów Solidarnej Polski, nie dopuszczalam zabicie dziecka gdy będzie chore, ale oni zabrali mi wszelką nadzieję na pragnienia zdrowej, bezproblemowej ciąży i urodzenie zdrowego dziecka. Przed ślubem chodziłam na profilaktyczne badania ginekologiczne pytając czy moj organizm jest przystosowany do urodzenia zdrowego dziecka, rózne cuda mozna robic typu łykać kwas foliowy ale nie wszystko jest zależne od nas.Te problemy mam nadzieję są przejściowe i nabiorę sił by otworzyć się na dziecko. Mimo wszystko żałuję konsekwencji własnych wyborów i decyzji. Załuję że nie umiałam uczciwie przyjrzec sie przesłankom przed ślubem, i stwierdzić małżeństwa nie chcę bo boję się współżycia i nieplanowanego poczęcia, że nie jestem w stanie przyjąć obowiązkow zwiazanych z przyjęciem dziecka. Nie umiałam zrobić tego, bo było zaangażowanie emocjonalne narzeczonego, który o mnie walczył. Załuję że uległam mężczyżnie i oddałam sie jemu w małżeństwie, z tego powodu teraz jest strach, tłumienie bólu w sobie, utrata radości zycia i poczucia własnej wartości. Załuję że składałam deklaracje przed ślubem ze bede chciala miec dzieci, skoro po ślubie doszlam do wniosku ze tego zobowiazania nie jestem w stanie wypełnić i to ciężar nie do udżwignięcie. Na to byl czas przed slubem, zerwac zareczyny i pozostać wolna, a tak po wstapieniu w zwiazek malzenski musze sie męczyć.

To nie bylo tak, że nie chciałam być matką, bo blokada przed ciążą przyszła po ślubie, na skutek narosłych trudności. Było tak przed ślubem, że mialam problem taki odnośnie obawy i lęku przed współżyciem, że będzie dla mnie cierpieniem i będzie wiązał się z ryzykiem nieplanowanego poczęcia nawet przy stosowaniu metod naturalnych, stad co do ostatnich dni przed slubem wahałam sie. Na parę miesiecy przed slubem, okolo 9 miesiecy wiec czasu bylo duzo powiedzialam ksiedzu ze mam taki problem i czy moze być małżeństwo zawarte sprzeciwu nie bylo. Ale wątpliwości narastały, czas slubu sie zbliżał wiec konsultowalam to z innymi ksiezmi, czy z psychologiem w poradni rodzinnej, ostatnio na 2,5 tygodni przed slubem z ksiedzem, ktory mnie uspokajal. Narzeczonemu przed slubem mówiłam o tym problemie, to go nie zniechęciło, bo jeszcze bardziej mnie pragnął bo bylam dziewicą, więc wzrasta w facecie chętka na świeży, niedoświadczony nabytek.
Choć moja samotność była twórcza, bo z Bogiem, jakoś potrzebowalam drugiej osoby, dlatego szukałam drugiej połówki, rozeznawałam powołanie ale malzenstwo nie bylo dla mnie jedyną słuszną drogą, rozeznawalam pomiedzy zyciem w pojedynkę z wyboru, załozeniem chrześcijańskiej rodziny a życiem świeckim konsekrowanym. Gdy pojawiła sie ta druga osoba, powstalo zaangażowanie emocjonalna z obu stron ale bardziej z jego. Po jakims czasie pojawily sie zastrzezenia z mojej strony co do tego związku i chciałam go zerwać, działo sie to nawet na 3 miesiace przed ślubem, on jednak walczył o mnie, bo mu zależało i uleglam kontynuując związek. Załuję teraz ze ten krok zrywający narzeczenstwo nie był radykalny, wtedy dopiero odrzucając związek z mężczyzną moglabym świadomie wybrać życie singielki i być w tym wyborze szczęśliwa. Jego przeszłość sprzed znajomości że samotnosc i brak kobiety byly przyczyną bezssensu życia, dla mnie bylo inaczej samotność była twórczym spotkaniem z Bogiem, ludżmi i samą sobą, choć rozeznawałam i szukałam swego miejsca w życiu i Kościele. Gdybym zerwała pozostałabym dalej szcześliwą singielką, tyle dróg rozwoju i osiagania swietosci dla singli w Kościele i ułożyłabym sobie życie sama, natomiast on by sie zalamał ze rzuciła go kobieta, ale bledem bylo z mojej strony zawarcie zwiazku malzeńskiego z litości. Do Kościoła mam pretensje że o problemie mowilam przed slubem gdy był czas na ewentualną rezygnację z małżenstwa, do slubu Kosciół dopuścił pomimo wątpliwości, dlatego to nie fair po jakims czasie trwania malzeństwa stwierdzać nieważnośc bo nie jest sie w stanie wypełnić przepisów Prawa. Mam poczucie pokomplikowania i zniszczenia sobie życie, bo takim jest męczenie sie w nieudanym malzenstwie czy rozpad zwiazku sakramentalnego, czy stwierdzenie niewaznosci ze slubu nie bylo gdy podjelo sie nowa droge zycia. Zdaje sobie sprawe ze pozostajac singielką moglam być szczęśliwa, a tak to zniszczyłam sobie życie.

[ Dodano: 2013-01-04, 04:21 ]
Jeszcze jedno: ja przed ślubem rozeznając czy drogą życia ma być założenie chrześcijańskiej rodziny, chciałam mieć dzieci, by przyjąć to co wiąże sie z tym wyborem, jeśli go dokonam. Trudności przyszły dopiero po ślubie, gdy zaczęłam rozeznawać swoje możliwości. Pierwsza to praca zawodowa, strach przed poczęciem spowodowany tym, ze umowa jest na krótki okres czasu a zeby być samodzielną osobą nalezy zarabiać na swoje zycie, bo upokarzajace jest zdanie na męża i proszenie go o wszystko. Chciałam chwilowo odłożyć poczęcie by nabrać siły, stanąć na własne nogi, zobaczyć jak radzę sobie, w prowadzeniu gospodarstwa domowego i planowaniu wydatków, to dozwolone i wręcz wskazane w katolickiej etyce seksualnej i tak ją zrozumiałam. Wczytałam się w serwisy o ciąży i wczesnym macierzynstwie to spowodowało we mnie odrzucenie, poczucie że nie dam rady znieść tego co zwiazane z ciaza i porodem, ze nie dam rady zajac sie malym dzieckiem, bo moze dojsc do nieszcześliwego wypadku. W końcu blokada przed ciążą przyszła przez posłów Solidarnej Polski, nie dopuszczalam zabicie dziecka gdy będzie chore, ale oni zabrali mi wszelką nadzieję na pragnienia zdrowej, bezproblemowej ciąży i urodzenie zdrowego dziecka. Przed ślubem chodziłam na profilaktyczne badania ginekologiczne pytając czy moj organizm jest przystosowany do urodzenia zdrowego dziecka, rózne cuda mozna robic typu łykać kwas foliowy ale nie wszystko jest zależne od nas.Te problemy mam nadzieję są przejściowe i nabiorę sił by otworzyć się na dziecko. Mimo wszystko żałuję konsekwencji własnych wyborów i decyzji. Załuję że nie umiałam uczciwie przyjrzec sie przesłankom przed ślubem, i stwierdzić małżeństwa nie chcę bo boję się współżycia i nieplanowanego poczęcia, że nie jestem w stanie przyjąć obowiązkow zwiazanych z przyjęciem dziecka. Nie umiałam zrobić tego, bo było zaangażowanie emocjonalne narzeczonego, który o mnie walczył. Załuję że uległam mężczyżnie i oddałam sie jemu w małżeństwie, z tego powodu teraz jest strach, tłumienie bólu w sobie, utrata radości zycia i poczucia własnej wartości. Załuję że składałam deklaracje przed ślubem ze bede chciala miec dzieci, skoro po ślubie doszlam do wniosku ze tego zobowiazania nie jestem w stanie wypełnić i to ciężar nie do udżwignięcie. Na to byl czas przed slubem, zerwac zareczyny i pozostać wolna, a tak po wstapieniu w zwiazek malzenski musze sie męczyć.

[Nirwanna]

[krasnobar]

[milunia]

Jeśli chodzi o męża to on chyba potrzebował kobiety by uwolnić się od bezsensu życia ale czy to mialo odbyc sie kosztem zniszczenia mojego życia? Naprawde nie nalezalo wychodzic za maz z litosci skoro czulam ze to nie gwarantuje trwalosci zwiazku. Ja tez mam swoje zycie, on by zalamal sie przy rozstaniu, ale moze przez to opamietal by sie i zmobilizowal do poszukania sobie innej.
krasnobar pod pojeciem wczesnego macierzynstwa rozumiem opieke nad niemowleciem. A przed slubem szukalam pomocy u seksuologa odnosnie leku przed wspolzyciem, bylam nawet z narzeczonym na wizycie by byl swiadomy problemu i o tym takze powiedzialam ksiedzu spisujacym protokol. Postawilam wiec sprawe uczciwie, ale wciaz mam poczucie skrzywdzenia, bo dosc dlugo przed slubem pytalam jakiegos ksiedza ze mam taki problem, czy nie jest przeszkoda do zawarcia malzenstwa, wyczulam jego akceptacje i zgode, moze zignorowanie problemu, w kazdym razie po tej rozmowie zaczely sie przygotowania do slubu, choc niepokoj i watpliwosci wracaly i potem bylo juz za pozno na wycofanie się. On powinien powiedziec mi ze to moze rodzic problemy w malżeństwie, wiec by przemyslec ta decyzje, i zrobic to sama przed Bogiem nie zwracajac uwagi na uczucia i zaangazowanie emocjonalne narzeczonego, bo to ma byc wolna decyzja, w ktorej uczciwie mam to rozeznac. Niestety tak sie nie stalo.
Dlatego bede uwazac, ze na wykrycie ewentualnej przeszkody niezdolnosci do malzenstwa jest czas przed slubem, by moc wtedy zrezygnowac z malzenstwa, a nie po zaistnieniu skutku. To naprawde zniszczenie zycia, gdy ktos zaczyna nowa droge zycia, a gdy nie podola obowiazkom stwierdza sie ze slubu nie bylo.

Jeśli chodzi o męża to on chyba potrzebował kobiety by uwolnić się od bezsensu życia ale czy to mialo odbyc sie kosztem zniszczenia mojego życia? Naprawde nie nalezalo wychodzic za maz z litosci skoro czulam ze to nie gwarantuje trwalosci zwiazku. Ja tez mam swoje zycie, on by zalamal sie przy rozstaniu, ale moze przez to opamietal by sie i zmobilizowal do poszukania sobie innej.
krasnobar pod pojeciem wczesnego macierzynstwa rozumiem opieke nad niemowleciem. A przed slubem szukalam pomocy u seksuologa odnosnie leku przed wspolzyciem, bylam nawet z narzeczonym na wizycie by byl swiadomy problemu i o tym takze powiedzialam ksiedzu spisujacym protokol. Postawilam wiec sprawe uczciwie, ale wciaz mam poczucie skrzywdzenia, bo dosc dlugo przed slubem pytalam jakiegos ksiedza ze mam taki problem, czy nie jest przeszkoda do zawarcia malzenstwa, wyczulam jego akceptacje i zgode, moze zignorowanie problemu, w kazdym razie po tej rozmowie zaczely sie przygotowania do slubu, choc niepokoj i watpliwosci wracaly i potem bylo juz za pozno na wycofanie się. On powinien powiedziec mi ze to moze rodzic problemy w malżeństwie, wiec by przemyslec ta decyzje, i zrobic to sama przed Bogiem nie zwracajac uwagi na uczucia i zaangazowanie emocjonalne narzeczonego, bo to ma byc wolna decyzja, w ktorej uczciwie mam to rozeznac. Niestety tak sie nie stalo.
Dlatego bede uwazac, ze na wykrycie ewentualnej przeszkody niezdolnosci do malzenstwa jest czas przed slubem, by moc wtedy zrezygnowac z malzenstwa, a nie po zaistnieniu skutku. To naprawde zniszczenie zycia, gdy ktos zaczyna nowa droge zycia, a gdy nie podola obowiazkom stwierdza sie ze slubu nie bylo.

[krasnobar]

[milunia]

Zawsze bede uwazala ze czas odpowiedni na rozeznanie jest przed slubem, potem jest decyzja nieodwołalna do konca zycia dlatego z ta mysla idzie sie do slubu zamykajac za soba furtke. A Benedykt XVI zaniepokojony rosnaca liczba stwierdzen niewaznosci malzenstwa zaproponował wydluzenie czasu przygotowania by ta decyzja byla bardziej swiadoma.Prawo kanoniczne wymyślili ludzie i to wymysł ludzki, Jezus wyrażnie powiedział "Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela. A dalej w Piśmie Świetym pisze:
10 Rzekli Mu uczniowie: "Jeśli tak ma się sprawa człowieka z żoną, to nie warto się żenić". 11 Lecz On im odpowiedział: "Nie wszyscy to pojmują, lecz tylko ci, którym to jest dane. 12 Bo są niezdatni do małżeństwa, którzy z łona matki takimi się urodzili; i są niezdatni do małżeństwa, których ludzie takimi uczynili; a są i tacy bezżenni, którzy dla królestwa niebieskiego sami zostali bezżenni. Kto może pojąć, niech pojmuje!"
Jesli wiec czlowiek jest niezdatny do malzenstwa to slubu nie bierze, wiec to szatanskie zostawianie furtki do rozejscia sie, gdy cos nie wyjdzie w postaci stwierdzenia niewaznosci malzenstwa. Było pytanie na protokole czy dopuszcza sie mozliwosc rozejscia w wypadku trudnosci i na to odpowiedzielismy ze nie. A z tego co mi wyjasnil w sadzie biskupim gdy malzenstwo sakramentalne sie rozpada i jakas strona uwaza malzenstwo za niewazne wtedy stosuje pismo. Ja powiedzialam ze chce naprawic ten blad jesli tak jest to polecil mi duszpasterstwo rodzin i wskazal na mozliwosc spowiedzi. Powiedzialam ze choc decyzji o malzenstwie zaluje, to ratowac chce sakramentalny zwiazek, wiec odeszlam stamtad ze musze pogodzic sie ze swoim losem.
Co do wizyt u seksuologa teraz ich nie potrzebuje bo i tak nie wiele mi pomogly a trudnosci w zwiazku mamy przezwyciezyc sami.. Choc jest we mnie takie przeswiadczenie ze zaluje ze nie pozostalam w stanie dziewictwa do konca zycia bo to wiaze sie z czystym sercem pragnacym Boga, dobra, piekna a podjecie wspolzycia seksualnego to zycie w nieustannym strachu i ponoszenie roznych bolesnych konsekwencji gdy czuje to sama na sobie ze wtedy czlowiek nie jest juz tak otwarty na piekno duchowe jak wczesniej.
Jeszcze jedno klamstwa piszesz jakobym byla za in vitro. Ja jestem za metodami naturalnymi czyli tzw NPR gdzie wykorzystuja wiedze o ludzkiej plodnosci do zaplanowania poczecia lub odlozenia i jest to akceptowane przez Kosciol. Humanea vitae mowi ze malzonkowie maja prawo jesli sa wazne przyczyny unikac poczecia przez odwolywanie sie do dni nieplodnych. To wlasnie robie rozeznajac by na razie dziecka nie bylo i planujac je w pozniejszym czasie. Rzecz w tym ze to mąż lamie nasze ustalenia z przed slubu co do stosowania tych metod, bo chce miec mnie na kazde wyciagniecie reki, tylko kolo siebie siadziemy a za chwile nie mam ubran. Potrzebna jest jakas kontrola nad tym co sie dzieje, panowanie nad tym, bo czasowa wstrzemiezliwosc jest potrzebna by na chwile usiasc jak dawniej narzeczeni odbudowujac wiez duchowa. I bzdury gadasz jakoby trudnosc w postaci pojawienia sie blokady przed ciaza byla od razu przyczyna stwierdzenia niewaznoasci malzenstwa. Rozne bywaja trudnosci w malzenstwie ale po to by je przelamac a nie od razu biec otworzyc furtke by z tego malzenstwa wyjsc.

Zawsze bede uwazala ze czas odpowiedni na rozeznanie jest przed slubem, potem jest decyzja nieodwołalna do konca zycia dlatego z ta mysla idzie sie do slubu zamykajac za soba furtke. A Benedykt XVI zaniepokojony rosnaca liczba stwierdzen niewaznosci malzenstwa zaproponował wydluzenie czasu przygotowania by ta decyzja byla bardziej swiadoma.Prawo kanoniczne wymyślili ludzie i to wymysł ludzki, Jezus wyrażnie powiedział "Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela. A dalej w Piśmie Świetym pisze:
10 Rzekli Mu uczniowie: "Jeśli tak ma się sprawa człowieka z żoną, to nie warto się żenić". 11 Lecz On im odpowiedział: "Nie wszyscy to pojmują, lecz tylko ci, którym to jest dane. 12 Bo są niezdatni do małżeństwa, którzy z łona matki takimi się urodzili; i są niezdatni do małżeństwa, których ludzie takimi uczynili; a są i tacy bezżenni, którzy dla królestwa niebieskiego sami zostali bezżenni. Kto może pojąć, niech pojmuje!"
Jesli wiec czlowiek jest niezdatny do malzenstwa to slubu nie bierze, wiec to szatanskie zostawianie furtki do rozejscia sie, gdy cos nie wyjdzie w postaci stwierdzenia niewaznosci malzenstwa. Było pytanie na protokole czy dopuszcza sie mozliwosc rozejscia w wypadku trudnosci i na to odpowiedzielismy ze nie. A z tego co mi wyjasnil w sadzie biskupim gdy malzenstwo sakramentalne sie rozpada i jakas strona uwaza malzenstwo za niewazne wtedy stosuje pismo. Ja powiedzialam ze chce naprawic ten blad jesli tak jest to polecil mi duszpasterstwo rodzin i wskazal na mozliwosc spowiedzi. Powiedzialam ze choc decyzji o malzenstwie zaluje, to ratowac chce sakramentalny zwiazek, wiec odeszlam stamtad ze musze pogodzic sie ze swoim losem.
Co do wizyt u seksuologa teraz ich nie potrzebuje bo i tak nie wiele mi pomogly a trudnosci w zwiazku mamy przezwyciezyc sami.. Choc jest we mnie takie przeswiadczenie ze zaluje ze nie pozostalam w stanie dziewictwa do konca zycia bo to wiaze sie z czystym sercem pragnacym Boga, dobra, piekna a podjecie wspolzycia seksualnego to zycie w nieustannym strachu i ponoszenie roznych bolesnych konsekwencji gdy czuje to sama na sobie ze wtedy czlowiek nie jest juz tak otwarty na piekno duchowe jak wczesniej.
Jeszcze jedno klamstwa piszesz jakobym byla za in vitro. Ja jestem za metodami naturalnymi czyli tzw NPR gdzie wykorzystuja wiedze o ludzkiej plodnosci do zaplanowania poczecia lub odlozenia i jest to akceptowane przez Kosciol. Humanea vitae mowi ze malzonkowie maja prawo jesli sa wazne przyczyny unikac poczecia przez odwolywanie sie do dni nieplodnych. To wlasnie robie rozeznajac by na razie dziecka nie bylo i planujac je w pozniejszym czasie. Rzecz w tym ze to mąż lamie nasze ustalenia z przed slubu co do stosowania tych metod, bo chce miec mnie na kazde wyciagniecie reki, tylko kolo siebie siadziemy a za chwile nie mam ubran. Potrzebna jest jakas kontrola nad tym co sie dzieje, panowanie nad tym, bo czasowa wstrzemiezliwosc jest potrzebna by na chwile usiasc jak dawniej narzeczeni odbudowujac wiez duchowa. I bzdury gadasz jakoby trudnosc w postaci pojawienia sie blokady przed ciaza byla od razu przyczyna stwierdzenia niewaznoasci malzenstwa. Rozne bywaja trudnosci w malzenstwie ale po to by je przelamac a nie od razu biec otworzyc furtke by z tego malzenstwa wyjsc.

[krasnobar]

nie podajesz żadnych konkretów, lawirujesz wśród pojęć, swoich działań, byłaś tu, pytałaś tam, wspomniałaś temu księdzu, mówiłaś tamtemu księdzu, byłaś u seksuologa z mężem, teraz twierdzisz, że były to wizyty (liczba mnoga) i że niepotrzebne...cały świat wiedział o Twoich problemach i wszyscy się sprzysięgli, żeby Cię zamknąć w upokarzającym kobiety małżeństwie....

nie podajesz żadnych konkretów, lawirujesz wśród pojęć, swoich działań, byłaś tu, pytałaś tam, wspomniałaś temu księdzu, mówiłaś tamtemu księdzu, byłaś u seksuologa z mężem, teraz twierdzisz, że były to wizyty (liczba mnoga) i że niepotrzebne...cały świat wiedział o Twoich problemach i wszyscy się sprzysięgli, żeby Cię zamknąć w upokarzającym kobiety małżeństwie....

[MPola]

milunia,
1. z tego co czytam, to świadomie zdecydowałaś się na małżeństwo. Masz świadomość konsekwencji Twojej decyzji i co więcej jesteś zdecydowana podjąć starania, aby wypełniać je jak najlepiej.
Nie jest łatwo :) Jest tego świadomy chyba każdy na tym forum. "Żyli długo i szczęśliwie" jest prawdziwe w ogólnym podsumowaniu, po uszczegółowieniu widać jak wiele codziennych problemów się na to składało. Takie drobne potknięcia w drodze na szczyt. Nie unikniesz ich mimo najlepszego przygotowania.
Jeżeli mimo tych potknięć decyzji nie żałujesz i nie chcesz wracać (np. poprzez unieważnienie małżeństwa, co mi również do przekonania nie trafia), to... życzę szerokiej drogi :)

Z macierzyństwem jest podobnie.
Chyba każdy się boi (ja się bałam:) Nie można idealnie się przygotować, ani żaden moment nie jest wystarczająco doskonały, aby zadecydować o powstaniu nowego życia. Ale to nie Twoje (Wasze) kompetencje :) Wy dajecie tylko możliwość. Co Cię powstrzymuje, aby podjąć decyzję, że dajesz Bogu szansę, aby Cie obdarował i zdać się na Jego wolę?
Kwestie materialne? obawy przed opieką? Inne? - To ludzkie. I ludzie dają radę, jeśli chcą.
Chcesz mieć kiedyś dzieci? To dlaczego nie teraz, kiedyś też znajdzie się "ale" takie same jak teraz.

Ale kwestia decyzji - jeśli czujesz się zmuszana, to normalne, że pojawia się bunt. I złość: na męża, dzieci, polityków, bo to nie TY chcesz.
Przed ślubem tez miałaś wątpliwości, a jednak sama podjęłaś decyzję, ze zostajesz żoną. I teraz pozostajesz jej wierna. Nie zmienia tego również mąż - że jest jaki jest.
Więc jeszcze raz: Co CIĘ powstrzymuje, aby podjąć decyzję, że dajesz Bogu szansę, aby Cie obdarował i zdać się na Jego wolę?

2. A poniżające traktowanie kobiet nie jest dopuszczalne wogóle. Nie ważne, czy przed poczęciem, czy po, bo ciąża i dzieci nie mają z tym nic wspólnego.
Ale czasami trzeba się przed nim bronić, jeśli czujesz się poniżana.

milunia,
1. z tego co czytam, to świadomie zdecydowałaś się na małżeństwo. Masz świadomość konsekwencji Twojej decyzji i co więcej jesteś zdecydowana podjąć starania, aby wypełniać je jak najlepiej.
Nie jest łatwo :) Jest tego świadomy chyba każdy na tym forum. "Żyli długo i szczęśliwie" jest prawdziwe w ogólnym podsumowaniu, po uszczegółowieniu widać jak wiele codziennych problemów się na to składało. Takie drobne potknięcia w drodze na szczyt. Nie unikniesz ich mimo najlepszego przygotowania.
Jeżeli mimo tych potknięć decyzji nie żałujesz i nie chcesz wracać (np. poprzez unieważnienie małżeństwa, co mi również do przekonania nie trafia), to... życzę szerokiej drogi :)

Z macierzyństwem jest podobnie.
Chyba każdy się boi (ja się bałam:) Nie można idealnie się przygotować, ani żaden moment nie jest wystarczająco doskonały, aby zadecydować o powstaniu nowego życia. Ale to nie Twoje (Wasze) kompetencje :) Wy dajecie tylko możliwość. Co Cię powstrzymuje, aby podjąć decyzję, że dajesz Bogu szansę, aby Cie obdarował i zdać się na Jego wolę?
Kwestie materialne? obawy przed opieką? Inne? - To ludzkie. I ludzie dają radę, jeśli chcą.
Chcesz mieć kiedyś dzieci? To dlaczego nie teraz, kiedyś też znajdzie się "ale" takie same jak teraz.

Ale kwestia decyzji - jeśli czujesz się zmuszana, to normalne, że pojawia się bunt. I złość: na męża, dzieci, polityków, bo to nie TY chcesz.
Przed ślubem tez miałaś wątpliwości, a jednak sama podjęłaś decyzję, ze zostajesz żoną. I teraz pozostajesz jej wierna. Nie zmienia tego również mąż - że jest jaki jest.
Więc jeszcze raz: Co CIĘ powstrzymuje, aby podjąć decyzję, że dajesz Bogu szansę, aby Cie obdarował i zdać się na Jego wolę?

2. A poniżające traktowanie kobiet nie jest dopuszczalne wogóle. Nie ważne, czy przed poczęciem, czy po, bo ciąża i dzieci nie mają z tym nic wspólnego.
Ale czasami trzeba się przed nim bronić, jeśli czujesz się poniżana.

[milunia]

Co do nadziei odebranej przez posłów Solidarnej Polski tak po prostu restrykcyjna ustawa antyaborcyjna przy braku razwiazan pomagajcym matkom moze rzeczywiscie wywołać skutki spoleczne ze kobiety beda czuly sie zastraszane i beda baly zachodzic w ciaze i wlasnie to spowodowadowalo u mnie blokade przed ciaza. Nie dlatego ze w tym wypadku by usunaly ale ciaza jawi sie jako zagrozenie postawienia w trudnej sytuacji. Kazdy z politykow ma cos za uszami, ale gdy polska wladza zadeklarowala ze jest za obrona obecnego rozwiazania w wiekszosci wypadkow zakazujacego aborcji to mnie uspokoilo bo sa sily zmierzajace do wprowadzenia aborcji na zyczenie a takiego prawa nie chce. Po prostu trzeba szukac rozwiazania optymalnego i nic nie stanie sie jesli w ustawie zakazujacej aborcji przewidzi sie wyjatki a przy tym rozwinie instrumenty zachęcajace rodzic dzieci.

Co do wiezi duchowej z narzeczonym to owszem byla, ale to nie wystarczajacy powod do zawarcia malzenstwa, bo jesli byly przyczyny nie gwarantujace trwalosci zwiazku do slubu powinno nie dojsc. Wydaje mi sie, ze jesli zaluje konsekwencji swoich wyborow to poczatek brania odpowiedzialnosci za siebie. krasnobar a skoro tak powtarzasz o niewaznosci malzenstwa, takie malzenstwo zawsze mozna uwaznic usuwajac przyczyny. Wciaz jestem przeciwna by pojawienie sie trudnosci w realizacji malzenskiego powolania bylo od razu przeslanka do stwierdzenia niewaznosci malzenstwa

Co do nadziei odebranej przez posłów Solidarnej Polski tak po prostu restrykcyjna ustawa antyaborcyjna przy braku razwiazan pomagajcym matkom moze rzeczywiscie wywołać skutki spoleczne ze kobiety beda czuly sie zastraszane i beda baly zachodzic w ciaze i wlasnie to spowodowadowalo u mnie blokade przed ciaza. Nie dlatego ze w tym wypadku by usunaly ale ciaza jawi sie jako zagrozenie postawienia w trudnej sytuacji. Kazdy z politykow ma cos za uszami, ale gdy polska wladza zadeklarowala ze jest za obrona obecnego rozwiazania w wiekszosci wypadkow zakazujacego aborcji to mnie uspokoilo bo sa sily zmierzajace do wprowadzenia aborcji na zyczenie a takiego prawa nie chce. Po prostu trzeba szukac rozwiazania optymalnego i nic nie stanie sie jesli w ustawie zakazujacej aborcji przewidzi sie wyjatki a przy tym rozwinie instrumenty zachęcajace rodzic dzieci.

Co do wiezi duchowej z narzeczonym to owszem byla, ale to nie wystarczajacy powod do zawarcia malzenstwa, bo jesli byly przyczyny nie gwarantujace trwalosci zwiazku do slubu powinno nie dojsc. Wydaje mi sie, ze jesli zaluje konsekwencji swoich wyborow to poczatek brania odpowiedzialnosci za siebie. krasnobar a skoro tak powtarzasz o niewaznosci malzenstwa, takie malzenstwo zawsze mozna uwaznic usuwajac przyczyny. Wciaz jestem przeciwna by pojawienie sie trudnosci w realizacji malzenskiego powolania bylo od razu przeslanka do stwierdzenia niewaznosci malzenstwa

[gogol]