Celem tego forum jest niesienie pomocy małżonkom przeżywającym kryzys na każdym jego etapie, którzy chcą ratować swoje sakramentalne małżeństwa, także po rozwodzie i gdy ich współmałżonkowie są uwikłani w niesakramentalne związki
Noooo"Baby" moje świąteczne, bo jak wezmę telefon, jak zadzwonię do św Mikołaja i zamiast prezentów dostaniecie rózgi, to będzie wstyd okrutny przed Waszymi dzieciaczkami. Ale obciach, mama dostała rózgę Myk, myk wycieracie nosy (możecie w mój rękaw) i nie widzę już tych czerwonych nosów (no chyba że od mrozu, choć to mało możliwe patrząc na termometr) Rodzi się Boża Dziecina i to jest wielka radość, która nas wszystkich wypełnia. Nie płaczcie, błagam Was Kobietki, nic to nie zmieni, mężów nie nawróci, a Wy będziecie źle się czuły i ucieknie Wam ta cudowna noc Narodzenia Pańskiego. Życzę Wam pozbierania Waszych poszarpanych nerwów do tzw "kupy", życzę Wam wiele miłości i łask od tego Maleństwa które się narodzi niebawem w Betlejem i w naszych poranionych sercach. Podnieś rękę Boże Dziecię, błogosław naszym rodzinom.
Olga
asienqa [Usunięty]
Wysłany: 2013-12-24, 10:12
I weź tu nie rycz, jak przy Waszych życzeniach rozklejam się normalnie...
A tak w Wigilię ode mnie...Wiecie co dał mi ten kryzys???
To, że pierwsze święta od 6 ciu lat spędzę z Bogiem:)...nie obok, nie tylko idąc do Kościoła...ale z Bogiem w moim sercu...i będę płakać!!! ale ze szczęścia, że w końcu go znalazłam...
Wiary, nadziei i miłości Wam życzę...
I dziękuję, za to, że jesteście
bosonia [Usunięty]
Wysłany: 2013-12-24, 12:16
A ja napiszę za Dickensem "niech Bóg nam błogosławi ,każdemu z nas ". Wesołych Świąt kochani Sycharowicze.
Dabo [Usunięty]
Wysłany: 2013-12-24, 14:12
Ale narrzekacie ,pierwszy raz w wigilię nic nie muszę robić ,spokój jak makiem zasiał, nikt nie stresuje ani teroryzuje . Taki spokój i cisza że tylko po flaszkę skoczyć .
Jaja jak berety wigilia na sycharze ..
juana [Usunięty]
Wysłany: 2013-12-24, 16:28
Blogoslawionych Swiat, oby Maly Jezus znalazl tej nocy miejsce w naszych sercach i domach, by sie ponownie narodzic!!!!!!!!!!!!
Filomena [Usunięty]
Wysłany: 2013-12-24, 23:33
Błogosławionych Świąt, chociaż trudno jednak łzy powstrzymać.
miodzio63 [Usunięty]
Wysłany: 2013-12-25, 15:08
Najgorsze święta w moim życiu,
spakowała siatki...wzięła prezenty.. ubrała się i razem z synami pojechała do rodziny, jak zawsze
a mąż??
niech jak ten pies siedzi w domu....może go jeszcze kiedyś Pani pogłaszcze...
naiwność moja nie znała granic...
tak kolejny głupi facet....kolejny mąż imbecyl myślący że
COŚ SIĘ ZMIENI............
napisał bym co..........
ale nie w święta ..nie wobec Boga i ludzi z tego forum
nawet mi słów brakuje...........
kiedysbylam [Usunięty]
Wysłany: 2013-12-25, 15:14
Miodzio - to straszne co piszesz, naprawde to JEST STRASZNE i nikt mi nie powie, nie ma tutaj zadnych 'ale'......
Jestesmy tylko ludzmi, naprawde i nadludzkich, Boskich uczuc, mozliwosci, wytrzymmalosci nie mamy....
Pewne rzeczy sa po prostu tak brutalne, tak przerazajaco oczywiste - np to ze moj maz mnie nie chce, nie kocha i jemu sie to juz NIE odmieni ( tak, wiem, bo wiem, bo pewne sprawy sa po prostu niemozliwe - no pozostawiajac ten 1% bo nigdy nie mow nigdy). Czy np takie zachowanie o ktorym napisal Miodzio, ja sobie tego nie potrafie nawet zobrazwoac jak facet sie musial czuc... To, jak sie juz z kims 'nie jest', o nie ma kontaktu, bo nie wysle zyczen itd - to mimo wszystko jakos inaczej, niz jak fizycznie wlasnie ta zona/maz jeszcze jest i ona sobie po prostu 'poszla' spedzac swieta bez mrugniecia oka, a drugi czlowiek - MAZ zostaje sobie po prostu wlasnie w domu... w WIGILIE!!!!! no jak pies jakis. Zastanawiam sie jaka jest nasza ludzka wytrzymalosc....
landis85 [Usunięty]
Wysłany: 2013-12-25, 17:09
miodzio przykro mi :(
ja swojego męża nawet nie widziałam na oczy jeszcze,w sumie tak jak w zeszłym roku i 2 lata temu...
dlatego nie planuję nic pod niego, zaprosiłam go, ale zaprosiłam też swoją rodzinę w osobach mamy, taty, brata z familią, drugiego brata-nie zawiedli i było wesoło :)
martwiłam się jedynie z innego powodu-straciłam pracę :(
Karmel [Usunięty]
Wysłany: 2013-12-25, 17:31
Przed nadejściem Wigilii ciągle modliłam się aby przeżyć święta w spokoju i radości. I zostałam wysłuchana . W wigilię nawet nie zwilgotniały mi oczy podczas łamania się opłatkiem i składania życzeń. Trochę zmian przy stole też pomogło...nie udało mi się jednak uciec przed wspomnieniami jak to było gdy mąż jeszcze z nami przygotowywał się do świąt...ale gdy pomyślałam, że to mały Jezus jest w końcu najważniejszy a nie mój mąż to za każdym razem pomagało. I słuchanie piosenki z płyty Bednarka ( mój prezent dla mnie ode mnie ) , aby cieszyć się tym co się ma to też daje dzisiaj pozytywne skutki.
Miodzio wspólczuje Ci....ja nie świętuję sama...są przy mnie moje dzieci i rodzice.Ich obecność wspiera ogromnie.
Mąż wysłał życzenia sms-em do mnie i do córek w wigilię rano. I to był chyba najtrudniejszy moment bo życzył mi miłości m.in....hmmm.....
Dałyśmy jednak radę...była wspaniała kolacja...prezenty...pasterka. I była Radość. Zresztą jest nadal. Postanowiłam się cieszyć każdą chwilą. W centrum mojego ,,tu i teraz" jest Boże Narodzenie.I tego będę się trzymać. Przynajmniej przez najbliższe 24 godziny .. Nie chcę ciągle się smucić i rozpamiętywać jak to było i czego już nie mam....
Mam tak wiele...nawet bez męża.Nie wiem co jutro przyniesie ale moje święta są pełne RADOŚCI. I przekazuję ją także Wam. BŁOGOSŁAWIONYCH ŚWIĄT. Niech smutek nie ma do Was dostępu.
No cóż...drugi dzień świąt...i moja radość zniknęła...poważna kłótnia z córką i poważny problem w związku z nią, który nie ma rozwiązania. Cały dzień z całych sił usiłuję utrzymać emocje na wodzy ale łzy wciąż pod powiekami i do tego poczucie porażki...
Kiedy czytam wpis z poprzedniego dnia sama nie mogę uwierzyć, że wszystko może się tak zmieniać jak w kalejdoskopie. A może to ze mną jest coś nie tak...moje emocje są tak chwiejne....czuję się sama w tym wszystkim. Chciałabym, żeby mój mąż był teraz z nami i poradził coś na to wszystko co dzieje się w związku z córką. Ale jego to nic nie obchodzi niestety...Boże jakie to wszystko jest trudne...
Ostatnio zmieniony przez Karmel 2013-12-26, 18:59, w całości zmieniany 2 razy
Rebeka [Usunięty]
Wysłany: 2013-12-26, 13:19
miodzio63 napisał/a:
Najgorsze święta w moim życiu,
spakowała siatki...wzięła prezenty.. ubrała się i razem z synami pojechała do rodziny, jak zawsze
a mąż??
niech jak ten pies siedzi w domu....może go jeszcze kiedyś Pani pogłaszcze...
naiwność moja nie znała granic...
tak kolejny głupi facet....kolejny mąż imbecyl myślący że
COŚ SIĘ ZMIENI............
napisał bym co..........
ale nie w święta ..nie wobec Boga i ludzi z tego forum
nawet mi słów brakuje...........
Bardzo mi przykro , że takie miałeś Święta , a może zabardzo się nastawiłeś ,że będzie jak byś chciał. Może trzeba poczekać za rok będą super czego Ci życzę. W głowie miałeś swoją projekcję i swój film jak będę wyglądać Twoje Święta ale może nic wcześniej jej nie powiedziałeś i nie zaproponowałeś jakby miały wyglądać WASZE ŚWIĘTA. Może trzeba było samemu bardziej sie przygotować Generalna SPOWIEDŹ , SWOJE PRZEMYŚLENIA JAK SIĘ ŻYŁO DO TEJ PORY ?CZY MINIONE ŚWIETA BYŁY PRAWDZIWE I SZCZERE CZY SZTUCZNE I TYLKO PREZENTY A MAŁO SZCZEROŚCI I PRAWDZIWOŚCI ? TAKIE MIAŁY BYĆ DLA CIEBIE TE ŚWIETA w TYM ROKU. PRZYJMIJ JE TAKIE JAKIE MIAŁEŚ. NAWPEWNO TO TEZ NIE PRZYPADEK BYŁ DLA CIEBIE >PAN BÓG MA SWOJ PLAN WIDOCZNIE WOBEC CIEBIE ) ) WSZYSTKIEGO DOBREGO
MonikaMaria3 [Usunięty]
Wysłany: 2013-12-26, 14:28
A ja dziś poważnie spędzę Świeta, bo w końcu pójdę do Kościółka. W Wigilię, mój mąz sprezentował mi taką awanturę, która zaczęła się od głupoty, że odechciało mi się wszystkiego. Łącznie z jego krzykami o wyprowadzce i moimi o wyjeździe do Anglii... Nie taka była moja projekcja i doskonale rozumiem Twój ból Miodzio. I ból innych, bo było to smutne i przykre. Nie takich swiąt, nie takiej Wigilii pragnęliśmy.
Rebeka [Usunięty]
Wysłany: 2013-12-26, 15:07
Drodzy,
przekazuję informację o wartościowym warsztacie. miejsce WARSZAWA URSYNÓW ( KABATY ) z Centum do Kabat metrem 20 minut
"Kochaj rodziców i żyj Nie ma idealnych rodzin i idealnych rodziców. Niekiedy jednak relacje z rodzicami bywają tak trudne, że zamiast wspierać wyczerpują. Powodują przy tym ogromne cierpienie emocjonalne i duchowe. Zapraszam na weekendowe spotkanie dla osób dorosłych, którzy w swoim życiu zauważają trudności w podążaniu samodzielnie obrana drogą bez poczucia winy wobec rodziców, albo walki z nimi lub ich odrzucenia. Spotkanie o charakterze warsztatowo-wykładowym pozwala spojrzeć z punktu widzenia dorosłego zarówno na dom rodzinny, jak i na aktualne relacje z rodzicami. Można będzie sprawdzić jaki wpływ na dorosłe życie mają rodzinne, niepisane przekazy, uświadomić sobie ukryte oczekiwania do własnych rodziców, odróżnić w sobie część dziecięcą i dorosłą a w końcu przećwiczyć trudne komunikaty w ramach uczenia się zdrowej (więc wynikającej z miłości) asertywności. Przyjrzymy się również tematowi prawdziwego i fałszywego przebaczenia. Celem zajęć jest doprowadzenie do świadomego i odpowiedzialnego przyjęcia własnej drogi życia, które nie neguje treści przykazania czwartego dotyczącego nakazu czczenia matki i ojca. Zajęcia odbędą się w weekend 11-12.01.2014 r. i obejmują 16 godzin zegarowych (sobota 10.00-19.00 z godzinną przerwą ok. godz. 14.00; niedziela 9.00-17.00) Miejsce zajęć: Warszawa-Kabaty, dokładny adres będzie przesłany po przyjęciu zgłoszenia Koszt: 280 zł Zapisy: agatis33@wp.pl "
[ Dodano: 2013-12-26, 15:50 ]
Może podam dokładniejsze dane co do WARSZTATU KOCHAJ RODZICÓW I ŻYJ
Prowadzący :Agata Rusak – psycholog, psychoterapeuta (ECP, SPCh, NEST), superwizor SPCh. Od wielu lat prowadzi zajęcia praktyczne w Studium Psychoterapii SPCh. Prowadzi terapię indywidualną i grupową, współprowadzi rekolekcje autorskie dla osób z doświadczeniem aborcji. Współpracuje w ramach prowadzenia zajęć warsztatowych i wykładowych ze Szkołą Formatorek Zakonnych oraz Szkoła Odnowy Duchowej, licznymi zgromadzeniami zakonnymi oraz seminarium duchownym w Tarnowie. Autorka 2-letniego cyklu audycji radiowych o problemach z pogranicza psychologii i duchowości. Autorka artykułów psychologicznych w „PASTORES” i innych czasopismach.
Spotkanie o charakterze warsztatowo-wykładowym pozwala spojrzeć z punktu widzenia dorosłego zarówno na dom rodzinny, jak i na aktualne relacje z rodzicami. Można będzie sprawdzić jaki wpływ na dorosłe życie mają rodzinne, niepisane przekazy, uświadomić sobie ukryte oczekiwania do własnych rodziców, odróżnić w sobie część dziecięcą i dorosłą a w końcu przećwiczyć trudne komunikaty w ramach uczenia się zdrowej (więc wynikającej z miłości) asertywności.
Przyjrzymy się również tematowi prawdziwego i fałszywego przebaczenia.
Celem zajęć jest doprowadzenie do świadomego i odpowiedzialnego przyjęcia własnej drogi życia, które nie neguje treści przykazania czwartego dotyczącego nakazu czczenia matki i ojca.
Zajęcia odbędą się w weekend 11-12.01.2014 r. i obejmują 16 godzin zegarowych (sobota 10.00-19.00 z godzinną przerwą ok. godz. 14.00;
niedziela 9.00-17.00)
Miejsce zajęć: Warszawa-Kabaty, dokładny adres będzie przesłany po przyjęciu zgłoszenia
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Możesz ściągać załączniki na tym forum
„Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych? Nie ma Go tutaj; zmartwychwstał!” (Łk 24,5-6) "To się Bogu podoba, jeżeli dobrze czynicie, a przetrzymacie cierpienia" (1 P 2,20b) "Na świecie doznacie ucisku, ale miejcie odwagę: Jam zwyciężył świat” (J 16,33)
„Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu!” (Mk 16,15)
To może być także Twoje zmartwychwstanie - zmartwychwstanie Twojego małżeństwa!
Jan Paweł II:
Każdy z was, młodzi przyjaciele, znajduje też w życiu jakieś swoje „Westerplatte". Jakiś wymiar zadań, które trzeba podjąć i wypełnić. Jakąś słuszną sprawę, o którą nie można nie walczyć. Jakiś obowiązek, powinność, od której nie można się uchylić. Nie można zdezerterować. Wreszcie — jakiś porządek prawd i wartości, które trzeba utrzymać i obronić, tak jak to Westerplatte, w sobie i wokół siebie. Tak, obronić — dla siebie i dla innych.
Dla tych, którzy kochają - propozycja wzoru odpowiedzi na pozew rozwodowy
W odpowiedzi na pozew wnoszę o oddalenie powództwa w całości i nie rozwiązywanie małżeństwa stron przez rozwód.
UZASADNIENIE
Pomimo trudności jakie nasz związek przechodził i przechodzi uważam, że nadal można go uratować. Małżeństwa nie zawiera się na chwilę i nie zrywa w momencie, gdy dzieje się coś niedobrego. Pragnę nadmienić, iż w przyszłości nie zamierzam się już z nikim innym wiązać. Podjąłem (podjęłam) bowiem decyzję, że będę z żoną (mężem) na zawsze i dołożę wszelkich starań, aby nasze małżeństwo przetrwało. Scalenie związku jest możliwe nawet wtedy, gdy tych dobrych uczuć w nas nie ma. Lecz we mnie takie uczucia nadal są i bardzo kocham swoją żonę (męża), pomimo, iż w chwili obecnej nie łączy nas więź fizyczna. Jednak wyrażam pragnienie ratowania Naszego małżeństwa i gotowy (gotowa) jestem podjąć trud jaki się z tym wiąże. Uważam, że przy odrobinie dobrej woli możemy odbudować dobrą relację miłości.
Dobro mojej żony (męża) jest dla mnie po Bogu najważniejsze. Przed Bogiem to bowiem ślubowałem (ślubowałam).
Moim zdaniem każdy związek ma swoje trudności, a nieporozumienia jakie wydarzyły się między nami nie są powodem, aby przekreślić nasze małżeństwo i rozbijać naszą rodzinę. Myślę, że każdy rozwód negatywnie wpływa nie tylko na współmałżonków, ale także na ich rodziny, dzieci i krzywdzi niepotrzebnie wiele bliskich sobie osób. Oddziaływuje również negatywnie na inne małżeństwa.
Z moją (moim) żoną (mężem) znaliśmy się długo przed zawarciem naszego małżeństwa i uważam, że był to wystarczający czas na wzajemne poznanie się. Po razem przeżytych "X" latach (jako para, narzeczeni i małżonkowie) żona (mąż) jest dla mnie zbyt ważną osobą, aby przekreślić większość wspólnie spędzonych lat. Według mnie w naszym związku nie wygasły więzi emocjonalne i duchowe. Podkreślam, iż nadal kocham żonę (męża) i pomimo, że oddaliliśmy się od siebie, chcę uratować nasze małżeństwo. Osobiście wyrażam wolę i chęć naprawy naszych małżeńskich relacji, gdyż mam przekonanie, że każdy związek małżeński dotknięty poważnym kryzysem jest do uratowania.
Orzeczenie rozwodu spowodowałoby, że ucierpiałoby dobro wspólnych małoletnich dzieci stron oraz byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Dzieci potrzebują stabilnego emocjonalnego kontaktu z obojgiem rodziców oraz podejmowania przez obie strony wszelkich starań, by zaspokoić potrzeby rodziny. Rozwód grozi osłabieniem lub zerwaniem więzi emocjonalnej dzieci z rodzicem zamieszkującym poza rodziną. Rozwód stron wpłynie także niekorzystnie na ich rozwój intelektualny, społeczny, psychiczny i duchowy, obniży ich status materialny i będzie usankcjonowaniem niepoważnego traktowania instytucji rodziny.
Jestem katolikiem (katoliczką), osobą wierzącą. Moje przekonania religijne nie pozwalają mi wyrazić zgody na rozwód, gdyż jak mówi w punkcie 2384 Katechizm Kościoła Katolickiego: "Rozwód znieważa przymierze zbawcze, którego znakiem jest małżeństwo sakramentalne", natomiast Kompendium Katechizmu Kościoła Katolickiego w punkcie 347 nazywa rozwód jednym z najcięższych grzechów, który godzi w sakrament małżeństwa.
Wysoki Sądzie, proszę o danie nam szansy na uratowanie naszego małżeństwa. Uważam, ze każda rodzina, w tym i nasza, na to zasługuje. Nie zmienię zdania w tej ważnej sprawie, bo wtedy będę niewiarygodny w każdej innej. Brak wyrażenia mojej zgody na rozwód nie wskazuje na to, iż kierują mną złe emocje tj. złość czy złośliwość. Jednocześnie zdaję sobie sprawę, że nie zmuszę żony (męża) do miłości. Rozumiem, że moja odmowa komplikuje sytuację, ale tak czuję, takie są moje przekonania religijne i to dyktuje mi serce.
Bardzo kocham moją (mojego) żonę (męża) i w związku z powyższym wnoszę jak na wstępie.
List Episkopatu Polski na święto św. Rodziny
Warto jeszcze raz podkreślić, że u podstaw każdej rodziny stoi małżeństwo. Chrześcijańskie patrzenie na małżeństwo w pełni uwzględnia wyjątkową naturę tej wspólnoty osób. Małżeństwo to związek mężczyzny i niewiasty, zawierany na całe ich życie, i z tej racji pełniący także określone zadania społeczne. Chrystus podkreślił, że mężczyzna opuszcza nawet ojca i matkę, aby złączyć się ze swoją żoną i być z nią przez całe życie jako jedno ciało (por. Mt 19,6). To samo dotyczy niewiasty. Naszym zadaniem jest nieustanne przypominanie, iż tylko tak rozumianą wspólnotę mężczyzny i niewiasty wolno nazywać małżeństwem. Żaden inny związek osób nie może być nawet przyrównywany do małżeństwa. Chrześcijanie decyzję o zawarciu małżeństwa wypowiadają wobec Boga i wobec Kościoła. Tak zawierany związek Chrystus czyni sakramentem, czyli tajemnicą uświęcenia małżonków, znakiem swojej obecności we wszystkich ich sprawach, a jednocześnie źródłem specjalnej łaski dla nich. Głębia duchowości chrześcijańskich małżonków powstaje właśnie we współpracy z łaską sakramentu małżeństwa. więcej >>
Wszechświat na miarę człowieka
Wszechświat jest ogromny. Żeby sobie uzmysłowić rozmiary wszechświata, załóżmy, że odległość Ziemia - Słońce to jeden milimetr. Wtedy najbliższa gwiazda znajduje się mniej więcej w odległości 300 metrów od Słońca. Do Słońca mamy jeden milimetr, a do najbliższej gwiazdy około 300 metrów. Słońce razem z całym otoczeniem gwiezdnym tworzy ogromny system zwany Droga Mleczną (galaktykę w kształcie ogromnego dysku). W naszej umownej skali ten ogromny dysk ma średnicę około 6 tysięcy kilometrów, czyli mniej więcej tak, jak stąd do Stanów Zjednoczonych. Światło zużywa na przebycie od jednego końca tego dysku do drugiego - około 100 tysięcy lat. W tym dysku mieści się około 100 miliardów gwiazd. To jest ogromny dysk! Jeszcze mniej więcej sto lat temu uważano, że to jest cały wszechświat. Okazało się, że tak wcale nie jest. Wszechświat jest znacznie, znacznie większy! Jeżeli te 6 tysięcy kilometrów znowu przeskalujemy, tym razem do jednego centymetra, to cały wszechświat, który potrafimy zaobserwować (w tej skali) jest kulą o średnicy 3 kilometrów. I w tym właśnie obszarze, jest około 100 miliardów galaktyk (czyli takich dużych systemów gwiezdnych, oczywiście różnych kształtów, różnych wielkości). To właśnie jest cały wszechświat, który potrafimy badać metodami fizycznymi, wykorzystując techniki astronomiczne. (Wszechświat na miarę człowieka >>>)
Musicie zawsze powstawać!
Możecie rozerwać swoje fotografie i zniszczyć prezenty. Możecie podeptać swoje szczęśliwe wspomnienia i próbować dzielić to, co było dla dwojga. Możecie przeklinać Kościół i Boga.
Ale Jego potęga nie może nic uczynić przeciw waszej wolności. Bo jeżeli dobrowolnie prosiliście Go, by zobowiązał się z wami... On nie może was "rozwieść".
To zbyt trudne? A kto powiedział, że łatwo być
człowiekiem wolnym i odpowiedzialnym. Miłość się staje Jest miłością w marszu, chlebem codziennym.
Nie jest umeblowana mieszkaniem, ale domem do zbudowania i utrzymania, a często do remontu. Nie jest triumfalnym "TAK", ale jest mnóstwem "tak", które wypełniają życie, pośród mnóstwa "nie".
Człowiek jest słaby, ma prawo zbłądzić! Ale musi zawsze powstawać i zawsze iść. I nie wolno mu odebrać życia, które ofiarował drugiemu; ono stało się nim.
Klasycznym tekstem biblijnym ukazującym w świetle wiary wartość i sens środków ubogich jest scena walki z Amalekitami. W czasie przejścia przez pustynię, w drodze do Ziemi Obiecanej, dochodzi do walki pomiędzy Izraelitami a kontrolującymi szlaki pustyni Amalekitami (zob. Wj 17, 8-13). Mojżesz to Boży człowiek, który wie, w jaki sposób może zapewnić swoim wojskom zwycięstwo. Gdyby był strategiem myślącym jedynie po ludzku, stanąłby sam na czele walczących, tak jak to zwykle bywa w strategii. Przecież swoją postawą na pewno by ich pociągał, tak byli wpatrzeni w niego. On zaś zrobił coś, co z punktu widzenia strategii wojskowej było absurdalne - wycofał się, zostawił wojsko pod wodzą swego zastępcy Jozuego, a sam odszedł na wzgórze, by tam się modlić. Wiedział on, człowiek Boży, człowiek modlitwy, kto decyduje o losach świata i o losach jego narodu. Stąd te wyciągnięte na szczycie wzgórza w geście wiary ramiona Mojżesza. Między nim a doliną, gdzie toczy się walka, jest ścisła łączność. Kiedy ręce mu mdleją, to jego wojsko cofa się. On wie, co to znaczy - Bóg chce, aby on wciąż wysilał się, by stale wyciągał ręce do Pana. Gdy ręce zupełnie drętwiały, towarzyszący Mojżeszowi Aaron i Chur podtrzymywali je. Przez cały więc dzień ten gest wyciągniętych do Pana rąk towarzyszył walce Izraelitów, a kiedy przyszedł wieczór, zwycięstwo było po ich stronie. To jednak nie Jozue zwyciężył, nie jego wojsko walczące na dole odniosło zwycięstwo - to tam, na wzgórzu, zwyciężył Mojżesz, zwyciężyła jego wiara.
Gdyby ta scena miała powtórzyć się w naszych czasach, wówczas uwaga dziennikarzy, kamery telewizyjne, światła reflektorów skierowane byłyby tam, gdzie Jozue walczy. Wydawałoby się nam, że to tam się wszystko decyduje. Kto z nas próbowałby patrzeć na samotnego, modlącego się gdzieś człowieka? A to ten samotny człowiek zwycięża, ponieważ Bóg zwycięża przez jego wiarę.
Wyciągnięte do góry ręce Mojżesza są symbolem, one mówią, że to Bóg rozstrzyga o wszystkim. - Ty tam jesteś, który rządzisz, od Ciebie wszystko zależy. Ludzkiej szansy może być śmiesznie mało, ale dla Ciebie, Boże, nie ma rzeczy niemożliwych. Gest wyciągniętych dłoni, tych mdlejących rąk, to gest wiary, to ubogi środek wyrażający szaleństwo wiary w nieskończoną moc i nieskończoną miłość Pana.
„Ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że ciebie nie opuszczę aż do śmierci" - to tekst przysięgi małżeńskiej wypowiadany bez żadnych warunków uzupełniających. Początek drogi. Niezapisana karta z podpisem: „aż do śmierci". A co, gdy pojawią się trudności, kryzys, zdrada?...
„Wtedy przystąpili do Niego faryzeusze, chcąc Go wystawić na próbę, zadali Mu pyta-nie: «Czy wolno oddalić swoją żonę z jakiegokolwiek powodu?» On im odpowiedział: «czy nie czytaliście, że Stwórca od początku stworzył ich mężczyzną i kobietą? Dlatego opuści człowiek ojca i matkę i będą oboje jednym ciałem. A tak nie są już dwojgiem, lecz jednym ciałem. Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela»"(Mt 19, 3-5). Dwanaście lat temu nasilający się kryzys, którego skutkiem byt nowy związek mojego męża, separacja i rozwód, doprowadził do rozpadu moje małżeństwo. Porozumienie zostało zerwane. Zepchnięta na dalszy plan, wyeliminowana z życia, nigdy w swoim sercu nie przestałam być żoną mojego męża. Sytuacje, wobec których stawałam, zda-wały się przerastać moją wytrzymałość, odbierały nadzieję, niszczyły wszystko we mnie i wokół mnie. Widziałam, że w tych trudnych chwilach Bóg stawał przy mnie i mówił: „wystarczy ci mojej łaski", „Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata". Był Tym, który uczył mnie, jak nieść krzyż zerwanej jedności, rozbitej rodziny, zdrady, zaparcia, odrzucenia, szyderstwa, cynizmu, własnej słabości, popełnionych grzechów i błędów. Podnosił, nawracał, przebaczał, uczyt przebaczać. Kochał. Akceptował. Prowadził. Nadawał swój sens wydarzeniom, które po ludzku zdawały się nie mieć sensu. Byt wierny przymierzu, które zawarł z nami przed laty przez sakrament małżeństwa. Teraz wiem, że małżeństwo chrześcijańskie jest czym innym niż małżeństwo naturalne. Jest wielką łaską, jest historią świętą, w którą angażuje się Pan Bóg. Jest wydarzeniem, które sprawia, „że mąż i żona połączeni przez sakrament to nie przypadkowe osoby, które się dobrały lub nie, lecz te, którym Bóg powiedział «tak», by się stały jednym ciałem, w drodze do zbawienia".
Ja tę nadzwyczajność małżeństwa sakramentalnego zaczęłam widzieć niestety późno, bo w momencie, gdy wszystko zaczęto się rozpadać. W naszym małżeństwie byliśmy najpierw my: mój mąż, dzieci, ja i wszystko inne. Potem Pan Bóg, taki na zasadzie pomóż, daj, zrób. Nie Ten, ku któremu zmierza wszystko. Nie Bóg, lecz bożek, który zapewnia pomyślność planom, spełnia oczekiwania, daje zdrowie, zabiera trudności... Bankructwo moich wyobrażeń o małżeństwie i rodzinie stało się dla mnie źródłem łaski, poprzez którą Bóg otwierał mi oczy. Pokazywał tę miłość, z którą On przyszedł na świat. Stawał przy mnie wyszydzony, opluty, odepchnięty, fałszywie osądzony, opuszczony, na drodze, której jedyną perspektywą była haniebna śmierć, I mówił: to jest droga łaski, przez którą przychodzi zbawienie i nowe życie, czy chcesz tak kochać? Swoją łaską Pan Bóg nigdy nie pozwolił mi zrezygnować z modlitwy za mojego męża i o jedność mojej rodziny, budowania w sobie postawy przebaczenia, pojednania i porozumienia, nigdy nie dał wyrazić zgody na rozwód i rozmyślne występowanie przeciwko mężowi. Zalegalizowanie nowego związku mojego męża postrzegam jako zalegalizowanie cudzołóstwa („A powiadam wam: Kto oddala swoją żonę (...) a bierze inną popełnia cudzołóstwo, I kto oddaloną bierze za żonę, popełnia cudzołóstwo" (Mt,19.9)). I jako zaproszenie do gorliwszej modlitwy i głębszego zawierzenia. Nasza historia jest ciągle otwarta, ale wiem, że Pan Bóg nie powiedział w niej ostatniego Słowa. Jakie ono będzie i kiedy je wypowie, nie wiem, ale wierzę, że zostanie wypowiedziane dla mnie, mojego męża, naszych dzieci i wszystkich, których nasza historia dotknęła. Będzie ono Dobrą Nowiną dla każdego nas. Bo małżeństwo sakramentalne jest historią świętą, przymierzem, któremu Pan Bóg pozostaje wierny do końca.
"Wszystko możliwe jest dla tego, kto wierzy" (Mk 9,23) "Nie bój się, wierz tylko!" (Mk 5,36)
Słowa Jezusa nie pozostawiają żadnych wątpliwości: "Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie" (J 6, 53). Ile tego życia będziemy mieli w sobie tu na ziemi, tyle i tylko tyle zabierzemy w świat wieczności. I na bardzo długo możemy znaleźć się w czyśćcu, aby dojść do pełni życia, do miary nieba.
Pamiętajmy jednak, że w Kościele nic nie jest magią. Jezus podczas swojego ziemskiego nauczania mówił:
- do kobiety kananejskiej:
«O niewiasto wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie, jak chcesz!» (Mt 15,28)
- do kobiety, która prowadziła w mieście życie grzeszne:
«Twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju!» (Łk 7,37.50)
- do oczyszczonego z trądu Samarytanina:
«Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Łk 17,19)
- do kobiety cierpiącej na krwotok:
«Ufaj, córko! Twoja wiara cię ocaliła» (Mt 9,22)
- do niewidomego Bartymeusza:
«Idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Mk 10,52)
Modlitwa o odrodzenie małżeństwa
Panie, przedstawiam Ci nasze małżeństwo – mojego męża (moją żonę) i mnie. Dziękuję, że nas połączyłeś, że podarowałeś nas sobie nawzajem i umocniłeś nasz związek swoim sakramentem. Panie, w tej chwili nasze małżeństwo nie jest takie, jakim Ty chciałbyś je widzieć. Potrzebuje uzdrowienia. Jednak dla Ciebie, który kochasz nas oboje, nie ma rzeczy niemożliwych. Dlatego proszę Cię:
- o dar szczerej rozmowy,
- o „przemycie oczu”, abyśmy spojrzeli na siebie oczami Twojej miłości, która „nie pamięta złego” i „we wszystkim pokłada nadzieję”,
- o odkrycie – pośród mnóstwa różnic – tego dobra, które nas łączy, wokół którego można coś zbudować (zgodnie z radą Apostoła: zło dobrem zwyciężaj),
- o wyjaśnienie i wybaczenie dawnych urazów, o uzdrowienie ran i wszystkiego, co chore, o uwolnienie od nałogów i złych nawyków.
Niech w naszym małżeństwie wypełni się wola Twoja.
Niech nasza relacja odrodzi się i ożywi, przynosząc owoce nam samym oraz wszystkim wokół. Ufam Tobie, Jezu, i już teraz dziękuję Ci za wszystko, co dla nas uczynisz. Uwielbiam Cię w sercu i błogosławię w całym moim życiu. Amen..
Święty Józefie, sprawiedliwy mężu i ojcze, który z takim oddaniem opiekowałeś się Jezusem i Maryją – wstaw się za nami. Zaopiekuj się naszym małżeństwem. Powierzam Ci również inne małżeństwa, szczególnie te, które przeżywają jakieś trudności. Proszę – módl się za nami wszystkimi! Amen!
Modlitwa o siedem Darów Ducha Świętego
Duchu Święty, Ty nas uświęcasz, wspomagając w pracy nad sobą. Ty nas pocieszasz wspierając, gdy jesteśmy słabi i bezradni. Proszę Cię o Twoje dary:
1. Proszę o dar mądrości, bym poznał i umiłował Prawdę wiekuistą, ktorą jesteś Ty, moj Boże.
2. Proszę o dar rozumu, abym na ile mój umysł może pojąć, zrozumiał prawdy wiary.
3. Proszę o dar umiejętności, abym patrząc na świat, dostrzegał w nim dzieło Twojej dobroci i mądrości i abym nie łudził się, że rzeczy stworzone mogą zaspokoić wszystkie moje pragnienia.
4. Proszę o dar rady na chwile trudne, gdy nie będę wiedział jak postąpić.
5. Proszę o dar męstwa na czas szczególnych trudności i pokus.
6. Proszę o dar pobożności, abym chętnie obcował z Tobą w modlitwie, abym patrzył na ludzi jako na braci, a na Kościół jako miejsce Twojego działania.
7. Na koniec proszę o dar bojaźni Bożej, bym lękał się grzechu, który obraża Ciebie, Boga po trzykroć Świętego. Amen.
Akt poświęcenia się Niepokalanemu Sercu Maryi
Obieram Cię dziś, Maryjo, w obliczu całego dworu niebieskiego, na moją Matkę i Panią. Z całym oddaniem i miłością powierzam i poświęcam Tobie moje ciało i moją duszę, wszystkie moje dobra wewnętrzne i zewnętrzne, a także zasługi moich dobrych uczynków przeszłych, teraźniejszych i przyszłych. Tobie zostawiam całkowite i pełne prawo dysponowania mną jak niewolnikiem oraz wszystkim, co do mnie należy, bez zastrzeżeń, według Twojego upodobania, na większą chwałę Bożą teraz i na wieki. Amen.
Portal
Rejestracja
FAQ
Nagrania
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Statystyki
Myk, myk wycieracie nosy (możecie w mój rękaw) i nie widzę już tych czerwonych nosów 
(no chyba że od mrozu, choć to mało możliwe patrząc na termometr) Rodzi się Boża Dziecina i to jest wielka radość, która nas wszystkich wypełnia. Nie płaczcie, błagam Was Kobietki, nic to nie zmieni, mężów nie nawróci, a Wy będziecie źle się czuły i ucieknie Wam ta cudowna noc Narodzenia Pańskiego. Życzę Wam pozbierania Waszych poszarpanych nerwów do tzw "kupy", życzę Wam wiele miłości i łask od tego Maleństwa które się narodzi niebawem w Betlejem i w naszych poranionych sercach. Podnieś rękę Boże Dziecię, błogosław naszym rodzinom.
. W wigilię nawet nie zwilgotniały mi oczy podczas łamania się opłatkiem i składania życzeń. Trochę zmian przy stole też pomogło...nie udało mi się jednak uciec przed wspomnieniami jak to było gdy mąż jeszcze z nami przygotowywał się do świąt...ale gdy pomyślałam, że to mały Jezus jest w końcu najważniejszy a nie mój mąż to za każdym razem pomagało. I słuchanie piosenki z płyty Bednarka ( mój prezent dla mnie ode mnie 
.Nie każdy ma możliwość w nich uczestniczyć, a na pewno warto.
