[katalotka72]

[Bety]

siedzisz za murem z krwawiącą raną (może niejedną) i co dalej ?

zioniesz ogniem w każdego, kto się zbliża, ostrzeliwujesz prewencyjnie, żeby nikt nawet nie próbował

siedzisz za murem z krwawiącą raną (może niejedną) i co dalej ?

zioniesz ogniem w każdego, kto się zbliża, ostrzeliwujesz prewencyjnie, żeby nikt nawet nie próbował

[Alda]

Katalotka72 z perspektywy czasu też sobie tak myślę, że gdybym musiała się zmierzyć z powrotem męża to byłby horror. Z jednej strony chcę a z drugiej .... może lepiej że nie wraca. Ja zbudowałam wokół siebie taki mur, że żadnemu mężczyźnie nie chodzi nic po głowie. Tylko rodzina na mnie napiera (no i mąż), że powinnam kogoś mieć...

Katalotka72 z perspektywy czasu też sobie tak myślę, że gdybym musiała się zmierzyć z powrotem męża to byłby horror. Z jednej strony chcę a z drugiej .... może lepiej że nie wraca. Ja zbudowałam wokół siebie taki mur, że żadnemu mężczyźnie nie chodzi nic po głowie. Tylko rodzina na mnie napiera (no i mąż), że powinnam kogoś mieć...

[Bety]

Ja mysle, że Miodzio tak sie zatrzymał pomiędzy: ani czekać na żonę, ani zyć samemu

nie widzi innej drogi, choć bardzo chce zobaczyć

schował się za murem bo tak jest póki co bezpiecznie, nikt nie zrani, w dalszą drogę iść tez nie trzeba

tylko, że rana krwawi i boli, a Miodzio nie jest lekarzem- wie, że długo tak nie posiedzi sam, bo potrzebuje pomocy

Lekarzem jest Chrystus, nie człowiek

Ja mysle, że Miodzio tak sie zatrzymał pomiędzy: ani czekać na żonę, ani zyć samemu

nie widzi innej drogi, choć bardzo chce zobaczyć

schował się za murem bo tak jest póki co bezpiecznie, nikt nie zrani, w dalszą drogę iść tez nie trzeba

tylko, że rana krwawi i boli, a Miodzio nie jest lekarzem- wie, że długo tak nie posiedzi sam, bo potrzebuje pomocy

Lekarzem jest Chrystus, nie człowiek

[GregAN]

„Żebyś sobie kogoś znalazła” ....
Kiedy widzę destrukcję, wpływ na sytuację pomędzy żoną a mną na dzieci...
Kiedy widzę jaka złość, nienawiść drzemie w żonie, która potem znajduje upust jeżeli nie na mnie to na dzieci....
Kiedy słyszę jak dzieci próbują walczyć o swoją godność a ja muszę panować nad ich reakcjami wobec matki, a z drugiej strony mam dylemat czy nie zwiększam ich poczucia krzywdy..
Kiedy dowiaduję się coraz więcej „prawd” na mój temat, czasami dowiaduję się o czym myślę, co zrobiłem, powiedziałem i co zrobię tak że zapiera mi dech a słowa grzęzną w gardle...
Kiedy modlimy się razem modlitwę różańcową, a krótko potem wysłuchuję tyrady nienawiści wobec innych a wiem że próba ich usprawiedliwienia będzie znaczyło początek ataku na mnie....
Kiedy dowiaduję się w obecności dzieci że jestem największą pomyłką, nigdy nie dałem szczęścia przez 20 lat, nie chce się ze mną zestarzeć,
Kiedy rekolekcje, błogosławieństwa, spotkania w spólnotach religijnych, są tylko ciszą przed burzą w którą obserwują, słuchają dzieci,
Kiedy obserwuję u dzieci cechy DDD, słyszę ich deklaracje że nigdy się nie zwiążą z kimś, po doświadczeniach rodziców..
To dochodzę do wniosku, że może lepiej gdyby ktoś inny stanął na jej drodze. Ktoś lepszy, bardziej odpowiedni, mający wpływ na jej zachowanie, kogoś kogo bardziej by szanowała, wysłuchała jego opinii. Ktoś kto dałby jej szczęście, zamiast użerania się ze mną.
Ze mną który ma stara się ale mu ... nie wychodzi. Taki nieudacznik 
Może nawet był ktoś inny. Ktoś z kim zerwała po to żeby nie rozbijać rodziny.
Czy dobrze ?
Wtedy na pewno bardzo mocno bym to przeżył, ale teraz z perspektywy czasu patrzę na to inaczej.
Może wtedy, żona byłaby szczęśliwa, a dzieci nie przechodziłyby tych destrukcyjnych dla nich zdarzeń kiedy patrzą na uciekającą matkę, kiedy nie gonią ja razem ze mną samochodem z niepokojem czy i w jaki stanie ją znajdziemy, nie szukałyby jej z przerażeniem po jej zapowiedziach samobójstwa..
Dlatego - „żebyś sobie kogoś znalazła „– i mogła być szczęśliwa?
Czemu nie ?
Nic na siłę....

„Żebyś sobie kogoś znalazła” ....
Kiedy widzę destrukcję, wpływ na sytuację pomędzy żoną a mną na dzieci...
Kiedy widzę jaka złość, nienawiść drzemie w żonie, która potem znajduje upust jeżeli nie na mnie to na dzieci....
Kiedy słyszę jak dzieci próbują walczyć o swoją godność a ja muszę panować nad ich reakcjami wobec matki, a z drugiej strony mam dylemat czy nie zwiększam ich poczucia krzywdy..
Kiedy dowiaduję się coraz więcej „prawd” na mój temat, czasami dowiaduję się o czym myślę, co zrobiłem, powiedziałem i co zrobię tak że zapiera mi dech a słowa grzęzną w gardle...
Kiedy modlimy się razem modlitwę różańcową, a krótko potem wysłuchuję tyrady nienawiści wobec innych a wiem że próba ich usprawiedliwienia będzie znaczyło początek ataku na mnie....
Kiedy dowiaduję się w obecności dzieci że jestem największą pomyłką, nigdy nie dałem szczęścia przez 20 lat, nie chce się ze mną zestarzeć,
Kiedy rekolekcje, błogosławieństwa, spotkania w spólnotach religijnych, są tylko ciszą przed burzą w którą obserwują, słuchają dzieci,
Kiedy obserwuję u dzieci cechy DDD, słyszę ich deklaracje że nigdy się nie zwiążą z kimś, po doświadczeniach rodziców..
To dochodzę do wniosku, że może lepiej gdyby ktoś inny stanął na jej drodze. Ktoś lepszy, bardziej odpowiedni, mający wpływ na jej zachowanie, kogoś kogo bardziej by szanowała, wysłuchała jego opinii. Ktoś kto dałby jej szczęście, zamiast użerania się ze mną.
Ze mną który ma stara się ale mu ... nie wychodzi. Taki nieudacznik 
Może nawet był ktoś inny. Ktoś z kim zerwała po to żeby nie rozbijać rodziny.
Czy dobrze ?
Wtedy na pewno bardzo mocno bym to przeżył, ale teraz z perspektywy czasu patrzę na to inaczej.
Może wtedy, żona byłaby szczęśliwa, a dzieci nie przechodziłyby tych destrukcyjnych dla nich zdarzeń kiedy patrzą na uciekającą matkę, kiedy nie gonią ja razem ze mną samochodem z niepokojem czy i w jaki stanie ją znajdziemy, nie szukałyby jej z przerażeniem po jej zapowiedziach samobójstwa..
Dlatego - „żebyś sobie kogoś znalazła „– i mogła być szczęśliwa?
Czemu nie ?
Nic na siłę....

[kenya]

Cytat:

a poprostu najzwyczajniej w świecie żal mi ludzi by przechodzili to co ja..... ale jak widac działania moje są odczytywane w złym świetle

Miodzio, z całym szacunkiem ale niepotrzebnie Ci żal.
W każdym kryzysie ukryta jest szansa, nie szansa dla małżeństwa jak się zwykło wierzyć (choć i to się zdarza) ale przede wszystkim szansa rozwoju pojedyńczego człowieka, bo tak naprawdę o NIEGO tu chodzi.
Cokolwiek by radzono tutaj na forum, NIKT nie jest zmuszony podążać za tymi wskazówkami a nawet jeśli podąża już jakiś czas, zawsze może powiedzieć - zmieniam kierunek, ma takie prawo.
Do jakiego stopnia ktoś pozwala innym wpływać na swoje życie jest tylko jego wyborem, chce deseczek - będzie widział zasadność dryfowania, uzna że nie potrzebuje już ich więcej - wskakuje na wielkie wody, płynie zgodnie z akceptowanym przez siebie kierunkiem.
To jest odwaga bycia sobą, zawierzenia własnej intuicji, porzucenia bezpiecznej przystani "dryfujących deseczek".
Czy Ci, którzy są zwolennikami wiecznego dryfowania zaakceptują czyjś skok na otwarte wody - a jakie ma to znaczenie i czy w ogóle ma?
Ważne, właściwie najważniejsze jest by w skaczącym było przekonanie o zasadności porzucenia deseczek, by mógł rozkoszować się wolnością po wyjściu z długiej niewoli.
Kiedyś każdy zechce porzucić "bezpieczną przystań" i zechce wypłynąć na szerokie wody, wszystko jest tylko kwestią czasu i cierpienia, które najskuteczniej ze wszystiego otwiera oczy nawet tym, którzy pragną przeżyć życie z zamkniętymi oczyma.
Ciesz się swoją wolnością miodzio, do takiej się dojrzewa.

Cytat:

a poprostu najzwyczajniej w świecie żal mi ludzi by przechodzili to co ja..... ale jak widac działania moje są odczytywane w złym świetle

Miodzio, z całym szacunkiem ale niepotrzebnie Ci żal.
W każdym kryzysie ukryta jest szansa, nie szansa dla małżeństwa jak się zwykło wierzyć (choć i to się zdarza) ale przede wszystkim szansa rozwoju pojedyńczego człowieka, bo tak naprawdę o NIEGO tu chodzi.
Cokolwiek by radzono tutaj na forum, NIKT nie jest zmuszony podążać za tymi wskazówkami a nawet jeśli podąża już jakiś czas, zawsze może powiedzieć - zmieniam kierunek, ma takie prawo.
Do jakiego stopnia ktoś pozwala innym wpływać na swoje życie jest tylko jego wyborem, chce deseczek - będzie widział zasadność dryfowania, uzna że nie potrzebuje już ich więcej - wskakuje na wielkie wody, płynie zgodnie z akceptowanym przez siebie kierunkiem.
To jest odwaga bycia sobą, zawierzenia własnej intuicji, porzucenia bezpiecznej przystani "dryfujących deseczek".
Czy Ci, którzy są zwolennikami wiecznego dryfowania zaakceptują czyjś skok na otwarte wody - a jakie ma to znaczenie i czy w ogóle ma?
Ważne, właściwie najważniejsze jest by w skaczącym było przekonanie o zasadności porzucenia deseczek, by mógł rozkoszować się wolnością po wyjściu z długiej niewoli.
Kiedyś każdy zechce porzucić "bezpieczną przystań" i zechce wypłynąć na szerokie wody, wszystko jest tylko kwestią czasu i cierpienia, które najskuteczniej ze wszystiego otwiera oczy nawet tym, którzy pragną przeżyć życie z zamkniętymi oczyma.
Ciesz się swoją wolnością miodzio, do takiej się dojrzewa.

[Filomena]

[Bety]

No literatura polska zna takie przypadki

Barbara z "Nocy i dni", teskniąca całe zycie za pieknym Tolibowskim, który zreszta draniem był, bo ożenił sie był z inną.

Przepraszam, że troche obracam to w żart, ale tak mi przyszło do głowy.

Ja mysle, że Maria Dąbrowska gdzieś musiała widzieć prototyp tej książkowej Barbary, bo ilez to chodzi po świecie sfrustrowanych kobiet, które wytykają męzom, ze nie są owymi "Tolibowskimi" tylko "zwykłymi " Bogumiłami Niechciami, a gdy mąz umrze dopiero widzą, co straciły.

Życie....

No literatura polska zna takie przypadki

Barbara z "Nocy i dni", teskniąca całe zycie za pieknym Tolibowskim, który zreszta draniem był, bo ożenił sie był z inną.

Przepraszam, że troche obracam to w żart, ale tak mi przyszło do głowy.

Ja mysle, że Maria Dąbrowska gdzieś musiała widzieć prototyp tej książkowej Barbary, bo ilez to chodzi po świecie sfrustrowanych kobiet, które wytykają męzom, ze nie są owymi "Tolibowskimi" tylko "zwykłymi " Bogumiłami Niechciami, a gdy mąz umrze dopiero widzą, co straciły.

Życie....

[miodzio63]

[zz

[zz

[twardy]

[mare1966]

Twardy napisał do Miodzia .

Cytat:

Popełniasz błąd zakładając, że czekam iż coś się zmieni.

Może Ty Twardy nie czekasz ,
ale większość , a już na pewno "nowi" czekają NA POWRÓT
wierzą głęboko , że się zmieni , przecież są świadectwa .
I oczywiście , na początku ta nadzieja dodaje sił ,
ale statystyki są jakie są .
Cuda zdarzają się nie za często .
Myślę , że o to idzie Miodziowi .

I tu wielkie niebezpieczeństwo .
"tyle zrobiłem , zrobiłam i nic .
Stopniowo traci się i siły i wiarę w ten powrót .
To różnica ogromna też czy ma się lat 26 czy 56 .
Samotność nie jest łatwa w każdym wieku , ale perspektywa
takiego życia przez 50 czy 20 lat to różnica .
Osoby , które maja już dzieci dorosłe , życie jakoś tam unormowane ,
jakoś spełnione i w pewnym wieku
inaczej spojrzą na sprawę .
Owszem - każdy jest inny i wiek z metryki ,
nie zawsze idzie w parze z wiekiem emocjonalnym , energią itd.

Cytat:

Gdzieś w głębi serca mam oczywiście nadzieję, ale moje życie nie polega na czekaniu.

Cytat:

Obecnie zajmuję się swoim hobby, nauczyłem się też pływać, pracuję, mam o wiele lepsze relacje z dziećmi niż kiedyś no i znalazłem cel swego życia - pomoc innym osobom w kryzysie małżeńskim

Właśnie o to chodzi , że
jesteśmy zmuszeni nauczyć się żyć na nowo ,
wejść w inne role , a to w sutuacji kryzysu ,
niskiej samooceny
nie jest łatwe .
Jednak dla większości to małżeństwo i rodzina stanowi najważniejszy cel życia .


Miodzio ma długi staż "walki" z żoną o imieniu NIE .
Na dodatem mocno praktykującą , z tego co pisze .
Jego pytania , wątpliwości i stan dla mnie całkowicie zrozumiałe .


Według mnie każdy z Was opisuje tylko jakąś cześć prawdy o Sycharze .
Oczywiście , uważam że to pożyteczna sprawa ,
ale jednak "dla orłów" , może choć jastrzębi
ta najtrudniejsza droga .
Może taka "trudniejsza Orla perć" ,
a ta jednak nie dla każdego .


Mnie zastanawia nasza kondycja miłości do małżonka który :
ma nas gdzieś , poniża , wyszydza , rani
czasem lata całe
który żyje i śpi miesiace czy lata z kimś innym ,
ma nowe dzieci
nowe zycie
( piszę ogólnie ) .
Jak taką osobę kochacie ?????
Tęsknicie - do czego ?
Czujecie zachwyt - niby czym ?
Nie kocha się za nic ( a przynajmniej "dla czegoś tam" ) .
Co tych ludzi łączy ?
..... oprócz sakramentu ( jeśli zaistniał )
Powrót po kilku , kilkunastu latach ?
Do czego ?



Bóg nas kocha , ale czy nie pragnie
abysmy i my Go kochali ?
Nawet nakazuje i to całym sercem , duszą i umysłem .

Dlaczego więc się mówi o miłości bezinteresownej ?
( w sensie bez powodu )

Twardy napisał do Miodzia .

Cytat:

Popełniasz błąd zakładając, że czekam iż coś się zmieni.

Może Ty Twardy nie czekasz ,
ale większość , a już na pewno "nowi" czekają NA POWRÓT
wierzą głęboko , że się zmieni , przecież są świadectwa .
I oczywiście , na początku ta nadzieja dodaje sił ,
ale statystyki są jakie są .
Cuda zdarzają się nie za często .
Myślę , że o to idzie Miodziowi .

I tu wielkie niebezpieczeństwo .
"tyle zrobiłem , zrobiłam i nic .
Stopniowo traci się i siły i wiarę w ten powrót .
To różnica ogromna też czy ma się lat 26 czy 56 .
Samotność nie jest łatwa w każdym wieku , ale perspektywa
takiego życia przez 50 czy 20 lat to różnica .
Osoby , które maja już dzieci dorosłe , życie jakoś tam unormowane ,
jakoś spełnione i w pewnym wieku
inaczej spojrzą na sprawę .
Owszem - każdy jest inny i wiek z metryki ,
nie zawsze idzie w parze z wiekiem emocjonalnym , energią itd.

Cytat:

Gdzieś w głębi serca mam oczywiście nadzieję, ale moje życie nie polega na czekaniu.

Cytat:

Obecnie zajmuję się swoim hobby, nauczyłem się też pływać, pracuję, mam o wiele lepsze relacje z dziećmi niż kiedyś no i znalazłem cel swego życia - pomoc innym osobom w kryzysie małżeńskim

Właśnie o to chodzi , że
jesteśmy zmuszeni nauczyć się żyć na nowo ,
wejść w inne role , a to w sutuacji kryzysu ,
niskiej samooceny
nie jest łatwe .
Jednak dla większości to małżeństwo i rodzina stanowi najważniejszy cel życia .


Miodzio ma długi staż "walki" z żoną o imieniu NIE .
Na dodatem mocno praktykującą , z tego co pisze .
Jego pytania , wątpliwości i stan dla mnie całkowicie zrozumiałe .


Według mnie każdy z Was opisuje tylko jakąś cześć prawdy o Sycharze .
Oczywiście , uważam że to pożyteczna sprawa ,
ale jednak "dla orłów" , może choć jastrzębi
ta najtrudniejsza droga .
Może taka "trudniejsza Orla perć" ,
a ta jednak nie dla każdego .


Mnie zastanawia nasza kondycja miłości do małżonka który :
ma nas gdzieś , poniża , wyszydza , rani
czasem lata całe
który żyje i śpi miesiace czy lata z kimś innym ,
ma nowe dzieci
nowe zycie
( piszę ogólnie ) .
Jak taką osobę kochacie ?????
Tęsknicie - do czego ?
Czujecie zachwyt - niby czym ?
Nie kocha się za nic ( a przynajmniej "dla czegoś tam" ) .
Co tych ludzi łączy ?
..... oprócz sakramentu ( jeśli zaistniał )
Powrót po kilku , kilkunastu latach ?
Do czego ?



Bóg nas kocha , ale czy nie pragnie
abysmy i my Go kochali ?
Nawet nakazuje i to całym sercem , duszą i umysłem .

Dlaczego więc się mówi o miłości bezinteresownej ?
( w sensie bez powodu )

[grzegorz_]

Miodzio,
Świata nie zbawisz, jak ktoś chce tkwić całe zycie w rozkroku i patrzeć jak mu czas ucieka to jego sprawa. Ważne, że Ty patrzysz już na pewnie sprawy inaczej !

[ Dodano: 2013-11-25, 00:29 ]

Miodzio,
Świata nie zbawisz, jak ktoś chce tkwić całe zycie w rozkroku i patrzeć jak mu czas ucieka to jego sprawa. Ważne, że Ty patrzysz już na pewnie sprawy inaczej !

[ Dodano: 2013-11-25, 00:29 ]

[Filomena]

Może tęskni się za tym człowiekiem, jakiego sobie wyświetlaliśmy na ekranie z naszego prawdziwego małżonka.

Tego, co był dobry, czuły, uczciwy, opiekuńczy, szarmancki...

Może się tęskni za wizją rodziny, która się nie ziściła - dziecko spokojnie śpi w łóżeczku, a nad nim pochyleni kochający się rodzice.

Ale jest tu i teraz - małżonek jest obojętny i kogoś innego nazywa swoją miłością, a dziecko śpi w łóżku, kiedy obok ja sama piszę te słowa.

Nie ukrywam, że w ostatnich dniach mi ciężko. Wiem, że muszę zbudować siebie od nowa. Tylko nadal, jak pewnie każda matka i każdy ojciec, którego współmałżonek opuścił lub nie chce czuję, że zawiodłam/zawiedliśmy/los zawiódł naszą córkę.

Może tęskni się za tym człowiekiem, jakiego sobie wyświetlaliśmy na ekranie z naszego prawdziwego małżonka.

Tego, co był dobry, czuły, uczciwy, opiekuńczy, szarmancki...

Może się tęskni za wizją rodziny, która się nie ziściła - dziecko spokojnie śpi w łóżeczku, a nad nim pochyleni kochający się rodzice.

Ale jest tu i teraz - małżonek jest obojętny i kogoś innego nazywa swoją miłością, a dziecko śpi w łóżku, kiedy obok ja sama piszę te słowa.

Nie ukrywam, że w ostatnich dniach mi ciężko. Wiem, że muszę zbudować siebie od nowa. Tylko nadal, jak pewnie każda matka i każdy ojciec, którego współmałżonek opuścił lub nie chce czuję, że zawiodłam/zawiedliśmy/los zawiódł naszą córkę.

[grzegorz_]

Filomena,

Twoja córka ma dużo szcześcia bo ma kochającą, mądrą matkę

Filomena,

Twoja córka ma dużo szcześcia bo ma kochającą, mądrą matkę