Uzdrowienie Małżeństwa :: Forum Pomocy SYCHAR :: Zobacz temat

TB77 · Wysłany: 2012-09-25, 10:49 **Pragnę uratować swoje małżeństwo**

Potrzebuję porady, ponieważ znalazłem się na życiowym zakręcie i nie mogę sobie do końca poradzić. Problem dotyczy mojego małżeństwa, które tak bardzo chciałbym uratować, jednak zupełnie nie wiem jak powinienem postąpić.

Zacznę od opisania, pokrótce mojej historii. Mam 34 lata i jestem od ponad 9 lat w sakramentalnym związku małżeńskim z moją o dwa lata młodszą żoną. Poznaliśmy się prawie 13 lat temu i mniej więcej od tamtej pory pozostawaliśmy w ciągłym związku. Mamy ze sobą 5 letniego synka. Pomijając pierwsze lata, między nami różnie się układało. Jak chyba w prawie każdym małżeństwie nadeszły momenty znużenia i rutyny, pojawiały się różne obowiązki i problemy, które mimo wszystko udawało nam się rozwiązywać.

Niestety, w ciągu ostatnich chyba 2 lat zaczęła zawodzić między nami komunikacja. Przestaliśmy ze sobą otwarcie i spokojnie rozmawiać o swoich potrzebach, oczekiwaniach i rozczarowaniach. Przychodziły okresy, w których oddalaliśmy się od siebie coraz bardziej, a skupialiśmy jedynie na wychowywaniu naszego syna i innych sprawach związanych z pracą i utrzymywaniu naszego wspólnego gospodarstwa domowego. Niemniej jednak każdego roku wyjeżdżaliśmy dwa razy na urlop zagranicę i wydawało się, że potrafimy cieszyć się sobą.

Przy wszystkich kolejnych próbach dyskusji na temat problemów naszego małżeństwa i sposobów ich eliminacji górę zaczynały brać emocje i argumenty, z którymi nie potrafiłem dyskutować. Wycofywałem się z rozmów i bałem się każdej kolejnej, ponieważ zwykle zaczynały i kończyły się podobnie. Wiedziałem, że żona ma pretensje o to, że za mało zajmuję się obowiązkami w domu, że moje czasami odpowiadanie podniesionym tonem na jej pretensje czy zaczepki wzbudzało w niej przekonanie, że nie mam do niej szacunku. Wiem, że zbyt rzadko doceniałem wszystko co robi, całą jej pracę itd. Biję się dzisiaj za to w pierś.

Podjąłem kilka razy próbę naprawy tego przez rozładowywanie napięcia między nami obracając jej nie zawsze słuszne pretensje w żart, angażując się bardziej w domowe obowiązki. Niestety, nie szczególnie widziałem aby przekładało się to na poprawę naszych relacji.

Doszliśmy też do wniosku, że nasze wizje na wspólne funkcjonowanie zaczynają się gdzieś rozmijać. W moim rodzinnym domu rodzice często się sprzeczali i prawie nigdy nie spędzaliśmy czasu poza domem wspólnie. Moim ogromnym pragnieniem było zawsze to, aby sam jak mąż i ojciec stworzyć dom, w którym wspólnie chodzi się na spacery, wspólnie spędza czas na rowerach czy pieszych wycieczkach w górach. Gdziekolwiek, ale żeby rodzina spędzała choć trochę tego wolnego czasu razem i się tym czasem cieszyła.
Moja żona natomiast zapragnęła się realizować samodzielnie poprzez wyjścia z koleżankami do klubów i dyskotek, zajęcia na siłowni itp.
Nie mogłem się z tym pogodzić, że w tym wszystkim nie widzi miejsca dla nas razem. Że każda moja propozycja jest od razu kontrowana. Najlepiej, żebyśmy spędzali czas razem w domu, bo jak twierdzi jest domatorką, a żebym nie miał pretensji o jej spędzanie czasu poza domem powinienem też częściej spędzać czas na wyjściach z kolegami na piwo itp. Żebyśmy w niczym się nie ograniczali i nie mieli do siebie pretensji. Pojawiły się też uwagi pod moim adresem, że przestałem o siebie dbać, że powinienem zająć się jakąś siłownią dla poprawienia wyglądu i dać jej przestrzeń na to samo. Wiedziałem, że ma rację, ale jakoś ciągle brakowało mi chęci, żeby się za siebie zabrać.

Mniej więcej od początku tego roku sytuacja zaczęła się stawać nie do wytrzymania. Spotykaliśmy się w domu po pracy i żyliśmy razem, ale osobno. Żona godzinami, nawet do późnych godzin nocnych siadała przy komputerze z słuchawkami na uszach i z kimś pisała sobie przez internet. Kiedy pytałem z kim tyle rozmawia zawsze odpowiadała, że z koleżankami lub z kolegą z pracy. Że piszą na tematy zawodowe lub jak to mówiła "piszą o pierdołach". A co do kolegi zapewniała, że to dobry kolega z pracy, który ma dwójkę małych dzieci i żonę, którą bardzo kocha.

Nie pomagały, żadne moje prośby, ani żale że nie poświęca mi tyle czasu ile tym internetowym rozmowom. Zdaję sobie z tego sprawę, że prawdopodobnie tu popełniłem kolejny błąd. Wycofałem się i zobojętniałem. Miałem nadzieję, że to w końcu zmotywuje ją do podjęcia jakiś działań. Że może faktycznie powinienem jej dać tyle wolności ile potrzebuje i kiedy się nią nacieszy, to wróci do mnie, do właściwych małżeńskich relacji.

Następnie przyszło lato i czas urlopów. To był pierwszy rok, w którym urlopu nie spędziliśmy razem. Nie byliśmy się w stanie porozumieć do wspólnego wyjazdu. Żona twierdziła, że w tym roku na żaden wyjazd nas nie stać finansowo, że nie każdego roku musimy jeździć na wczasy, a poza tym ma w planach wyjazd z kolegą z pracy i kilkoma koleżankami na rowerach nad morze. Nie mogłem tego zrozumieć i wielokrotnie próbowałem ją od tego pomysłu odwieść. W końcu uznałem, że może faktycznie niech jedzie, niech odpocznie ode mnie, że może to jednak nie taki zły pomysł. Ostatecznie spędziłem całkiem przyjemnie kilka dni z moim synkiem pod namiotem nad jeziorem, a resztę urlopu w domu.

Kilka dni po powrocie żony znad morza (a dokładnie 4 tygodnie temu) coś mnie skłoniło do zajrzenia do jej korespondencji internetowej, czego nigdy wcześniej nie robiłem i nota bene nawet bardzo się tego wstydzę. Przeczytałem kilka linijek jej rozmów z kolegą, tym z którym codziennie pisała i była z nim na tym rowerowym wyjeździe nad morze. Więcej nie byłem w stanie, ponieważ nagle się dowiedziałem, że osoba której bezgranicznie ufałem, za którą w każdej chwili oddałbym życie, prowadzi podwójne życie z kolegą z pracy. Ścięło mnie z nóg.

Zaczęliśmy rozmawiać, całkiem spokojnie jak na sytuację w której się znaleźliśmy. Padało wiele kłamstw z jej ust, w których powoli zaczynała się gubić, a wychodziła prawda że ich romans trwa mniej więcej od początku roku, że o problemach naszego małżeństwa dyskutowała z nim. Z tymi najbardziej intymnymi włącznie. Oznajmiła mi, że chce ode mnie odejść. Że od dawna zaplanowali wspólne życie ze swoim kochankiem. Moje deklaracje o chęci przebaczenia, prośby o ratowanie małżeństwa, obietnice zmian i argumenty dotyczące dobra naszego dziecka wzbudzały tylko jej litość. Żona powiedziała mi jedynie, że przestała się czuć przy mnie kobietą, że przestałem ją szanować i nie wierzy, że kiedykolwiek mogę się zmienić.

Cała ta sytuacja, że dowiedziałem się o tym romansie niespodziewanie, i że przyjąłem taką a nie inną postawę mocno ją zaskoczyły i wprowadziły chyba w lekką niepewność. Następnego dnia jej kochanek, dowiedziawszy się że ich romans został przeze mnie zdemaskowany poczuł się zagrożony i powiedział o ich romansie i planach swojej żonie.

Podjęli decyzję, że się wyprowadzą i zamieszkają wspólnie w wynajętym mieszkaniu - on, moja żona i nasz synek. W ciągu dwóch dni znaleźli mieszkanie i już nadchodził dzień ich przeprowadzki, kiedy jej kochanek pakując się spojrzał na swoje malutkie dzieci (1,5 roku i 3 lata) i się zawahał. Nie wiem do końca czy chodziło tylko o dzieci czy również o względy finansowe, ponieważ jest on dość mocno uwikłany w kredyty mieszkaniowe i ta nagła zmiana spowodowałaby odczuwalne pogorszenie standardu życia. Jego żona postawiła mu szereg warunków. Jednym z nich był wyjazd na dwa tygodnie do rodziny, gdzie miał to sobie wszystko spokojnie przemyśleć i nie utrzymywać w tym czasie żadnych kontaktów z moją żoną. Było, niestety inaczej. Przez cały czas mieli ze sobą kontakt, a moja żona nawet nie potrafiła ukryć swojego spokoju, ponieważ wiedziała, że decyzja jest już podjęta po jej myśli i te dwa tygodnie to tylko chwila rozłąki.

W tym czasie pojawiły się u nas rozmowy na temat rozwodu. Żona zaczęła żądać ode mnie rozwodu bez orzekania o winie oraz podziału majątku po połowie. Upierała się również, że wbrew mojej woli zabierze ze sobą dziecko, argumentując to tym, że matce się dziecka nie odbiera oraz, że ona nie będzie mi utrudniała, ani ograniczała kontaktów z synem. Moja symetryczna propozycja była dla niej do zaakceptowania. Ostatecznie zdecydowaliśmy się na konsultację psychologa dziecięcego, żeby dowiedzieć się jak rozstać się w sposób najmniej krzywdzący dla dziecka. Ciągle miałem nadzieję, że psycholog krytycznie podejdzie do pomysłu mojej żony i otworzy jej wreszcie oczy. Nie mogłem znieść faktu, że moje relacje z dzieckiem mimo wszystko zostaną utrudnione oraz że w jego życiu pojawi się nowa osoba, która sypia z jego matką i stanie się w jakimś sensie dla niego wzorcem.

Niestety, stało się inaczej, z gabinetu psychologa żona wyszła triumfując a ja czułem się jakby ktoś wdeptał mnie w ziemię.
Zostałem przy żonie oskarżony o chęć zemsty, o utrudnianie jej szczęścia, o to że skoro zdecydowała się żyć z kimś innym to dlatego, że zawiodłem jako mąż. Zostałem też oskarżony za nawiązanie kontaktu z małżonką jej kochanka (nawiązaliśmy rzeczywiście taki kontakt, dzięki czemu wśród ich kłamstw mogliśmy jakoś uzupełniać informacje o ich planowanych kolejnych krokach, zwłaszcza w kontekście dzieci), o to że stworzyłem jakiś chory czworokąt i stałem się w jakimś sensie konkurentem w relacjach kochanka mojej żony a jego żoną. Moja dezaprobata na przeprowadzanie naszego dziecka w nowy związek żony spotkał się z kontrą pani psycholog, że im więcej dziecko ma wzorców tym lepiej. Że przecież jednych rzeczy nauczy się ode mnie, a innych od tego człowieka. Oraz, że i tak będę jego ojcem więc po co utrudniam żonie drogę do szczęścia. W życiu nie sądziłem, że taka osoba może jako psycholog doradzać rodzinom.

Po niecałych dwóch tygodniach wrócił kochanek żony, ponieważ w ostatni czwartek mieli całonocną imprezę firmową z muzyką, z tańcami i alkoholem. Spędzili ten czas miło razem z moją żoną. Wtedy jej zakomunikował, że podjął decyzję i chce z nią spędzić resztę życia. Kolejnego dnia jeszcze to potwierdził. Nie wiem co takiego się musiało wydarzyć, ale w sobotę rano zadzwonił do mojej żony i powiedział, że chce ratować własne małżeństwo. Ja z kolei wczoraj dostałem wiadomość od jego żony, że się ze mną żegna, bo postanowili spróbować jeszcze raz i chce się odciąć od przeszłości. Na chwilę odetchnąłem, bo z jednej strony tempo nieco zwolniło i nie musimy "wyszarpywać" sobie dziecka, a z drugiej strony pojawiła się może jakaś nadzieja, że kiedyś uda mi się zacząć z żoną od nowa.

Wiem, że może to brzmi nieco naiwnie, ale po tych 13 latach spędzonych razem, z tymi wszystkimi wspaniałymi wspomnieniami, bo te gorsze zawsze szybko zapominałem, naprawdę nie umiem zabić do końca w sobie mojej miłości do żony. Może nawet dopiero teraz zdałem sobie sprawę z tego jak bardzo mi na niej zależy.

Boli mnie to jak widzę, że żona nadal kocha tego człowieka i chce walczyć o niego jak lwica, że nadal liczy na to, że się jeszcze rozmyśli lub wyrzuci go jego żona. Rozmawiamy z żoną otwarcie i ona uważa, że jej kochanek wrócił do żony bo bał się ponieść konsekwencji związanych z pogorszeniem statusu materialnego (alimenty, dom i mieszkanie, które mają z żoną na kredyt) i być może także utrudniony kontakt z dziećmi.

Nie wiem zupełnie jak mam się teraz zachować. Żona nadal ze mną mieszka, bo nie ma gdzie pójść. Jej matka mocno skrytykowała jej decyzję, za to że tę decyzję podjęła sama zamiast najpierw rozstać się ze mną. Przez te wszystkie dni rozmawialiśmy ze sobą o sobie chyba więcej niż w całym życiu. Nie umiem się pogodzić z tym, że dla niej przysięga małżeńska nic nie znaczy, że wszystko wydaje się takie proste. To jej obecne zachowanie zupełnie mi nie przystaje do obrazu osoby, która przez te wszystkie lata znałem, którą kochałem a jednak zaniedbywałem przez to że nie zawsze jej te uczucia okazywałem.

Przecież na własnym egoizmie chyba nie da się zbudować udanego związku i go utrzymać. A na tym miał się jej nowy związek opierać. Jak mi powiedziała fundamentem u nich miało być skupienie się na własnych dobrach i na wzajemnym szacunku. Pomijam już w tym wszystkim nawet krzywdę jaką wyrządzili swoim małżonkom i dzieciom. Ich doświadczenia z poprzednich małżeństw miały gwarantować brak problemów i utrzymanie ciągłych "motyli w brzuchu". W tym wszystkim jeszcze ma wsparcie swoich przyjaciółek, które znają nasze relacje jedynie z jej opowiadań.

Nie wiem co się z nią stało i jak to zmienić. Modlę się jedynie, aby Pan Bóg przemówił do jej serca i rozumu. Gdybym tylko był w stanie zabrać ją na terapię małżeńską, rekolekcje dla małżeństw... Niestety, jej umysł się zamknął.

Na razie zacząłem od naprawy siebie. Od walki z własnymi słabościami. Chcę dać jej świadectwo, że można wszystko zmienić. Wróciłem do kościoła, chcę zająć się też swoją tężyzną fizyczną żeby stać się dla niej znowu atrakcyjnym.

Wiem, że powinienem dać jej teraz tyle czasu ile będzie potrzeba. Wiem, że wątpi w to czy naszą miłość można odbudować lub stworzyć na nowo. W tej chwili ciągle kocha tamtego mężczyznę i mimo to, że już kilka razy ją zawiódł wydaje mi się, że ciągle jest szansa żeby do niego wróciła. Sama twierdzi, że nie wie. On codziennie opowiada jej w pracy, że brak mu przekonania, że podjął właściwą decyzję. Że z żoną nie wychodzi mu tak jakby sobie tego życzył, chociaż minął zaledwie tydzień. Prosił nawet moją żonę, aby obiecała mu że przyjmie go znowu, jeśli rozstanie się z żoną.

Wiem, że powinienem dać jej teraz czas, ale przeraża mnie to jak widzę, że się męczy, bo nie chce sama od tego definitywnie się odciąć. Nie chce przyjąć do wiadomości, że ten człowiek to cwaniak i mistrz wygodnych układów, że prawdopodobnie wcale jej nie kocha, że już wcześniej zdradzał żonę.

Nirwanna · Wysłany: 2012-09-25, 11:21

TB - obejrzyj "Ognioodpornego" :-D

Wspieram modlitwą!

TB77 · Wysłany: 2012-09-25, 11:46

GregAN · Wysłany: 2012-09-25, 13:40

TB77, Twoja historia popiera moją smutną konstatację, że mężczyzna jest w stanie powrócić do rzeczywistości , zrozumieć swoją odpowiedzialność za rodzinę, otrząsnąć się z "miłości"/
Niestety kobiety które wdały się w zdradę, są ślepe na krzywdy które wyrządzają innym.

Mam dla Ciebie smutną wiadomość, problem Ognioodpornego to nie był problem ze zdradą ale z brakiem komunikacji, wzajemnym zrozumieniem swojej roli w związku. Tam do zdrady nie doszło, Flirt w który wdała się bohaterka został przerwany, ale nie przez nią.
Przerwał go niedoszły kochanek, została zerwana więź emocjonalna.
Ale to była decyzja adoratora, żona ognioodpornego szła jak w dym w romans, żadne starania Ogniodpornego na nią nie działały, co najwyżej pwodowały jej irytację.
Dopiero po zniknięciu adoratora, zaczeła przyglądac się mężowi.
Porady Ognioodpornego nie spowodują że żona zerwie z miłością.

Zobacz, teraz ona dalej usprawiedliwia swojego kochanka. On jest tym nieszczęśliwym człowiekiem, który z powodów finansowych nie może tworzyć z nią oficjalnego związku.
Może nawet rodzi się podziw że tak dba o swoje dzieci, rodzinę.
Obawiam się że zona będąc przekonana o tak ogromnej wartości czlowieka którego pokochała, będzie dalej chciała go pocieszyć, wesprzeć a przy okazji "nacieszyć"nim dać mu "chwilę szczęścia".
Ich relacja nie została przerwana, a wrecz przeciwnie, mogła ulec wzmocnieniu.
Ty jesteś postrzegany jako zbedny element, niedojrzały, nierozumiejący co znaczy prawdziwa miłośc. Ty posiadasz wiele wad, które szczególowo omówiła z kochankiem i od którego otrzymała pełne wsparcie w tych przekonaniach, z pewnością utwierdził ją w przekonaniu że jesteś fatalnym mężem, ojcem zupełnie nieodpowiednim dla niej.
On jest bez wad - w jej przekonaniu.

Może zainicjujesz spotkanie waszej czwórki.
Omówcie sytucję przy pełnym audytorium - jednoznaczną deklarację kochanka Twojej żony w obecności swojej żony co do przyczyn pozostania w związku - czy jest to spowodowane finansami czy też odbudowują miłość z żoną, tworzą związek wybiera ją z miłości do niej i do dzieci. Również zona powinna przedstawić swoją decyzję. Powiedzięc kogo wybiera i jak ocenia to co zaszło - romans.

Wydaje mi sie że jego żona będzie zainteresowana takim spotkaniem jeżeli przedstawisz jej argumenty Twojej żony co do powodów decyzji jej męża i wynikającego stad zagrożenia że dalej będą Was oboje zdradzać.

Masz kontakt z jego żoną, z pewnościa ma informacje które moga zdyskredytować kochanka w oczach Twojej żony. Np kłamstwa którymi ją karmił, niewygodne fakty z przeszlości. Wykorzystaj to.
Niestety jeżeli chcesz odzyskać zonę, zasłona wspaniałego kochanka musi spaść z jej oczu. To nie stanie się samo. Dopiero kiedy zostaną zranione jej uczucia do kochanka wróci do Ciebie.

Czy żona dalej kontaktuje się z kochankiem ? Spotykają się w pracy - może zmienic pracę ona albo on ?
Telefony, sms - ciągle nosi przy sobie telefon ?
GG, skype, NK - sa w użyciu - przedtem często przesiadywała przed kompterem, jak jest teraz. Masz key-loggera ?
To wszystko powinno dać Ci informację w jakim stanie jest ich związek.
Ale również wskazówki co możesz zrobić, by żonę wyrwać z amoku w którym jest teraz..

Wszystko to wymaga od Ciebie precyzyjnego zaplanowania i działania zgodnie z planem.
Modlitwa jest potrzebna, o siłę i mądrość dla Ciebie, o opiekę nad zoną.
Natomiast, z samą tylko modlitwą to trochę jak w kawale o wygranej w tot-lotku - "daj mi jakąś szansę , wyślij los na loterię "
Bez Twojego działania, niewiele się stanie.

TB77 · Wysłany: 2012-09-25, 14:17

Nie mam przekonania co do tego czy wspólne spotkanie jest jakimś rozwiązaniem. Jego żona dała mu drugą szansę i chce się odciąć od przeszłości, żeby układać z nim życie na nowo. Jednym z sygnałów tego była wiadomość, którą wysłała do mnie żeby się pożegnać. Nie chcę jej tego burzyć. Nie sądzę też, aby ktokolwiek był zainteresowany takim spotkaniem. Jego żona nienawidzi moją żonę, bo obarcza ją znacznie większą winą za rozbicie rodziny niż jego. Moja żona również jest jakoś "niesłusznie" nakręcona na nią, bo raz że nasłuchała się od niego o jej wadach, a dwa że wini ją za to że stanęła na jej drodze do szczęścia (pozornego szczęścia w mojej ocenie).

Dzisiaj sam zadzwoniłem po raz pierwszy w życiu do tego człowieka. Może szkoda, że dopiero dzisiaj, a może szkoda że w ogóle. Powiedziałem mu żeby się odczepił od mojej żony, że wystarczająco jej zrobił wodę z mózgu. Powiedziałem, że jeśli nie ustąpi ja mam możliwość skomplikowania mu życia do granic możliwości (nie powiedziałem, że to zrobię, ale też mam teraz trochę wyrzuty sumienia, że padły z moich ust słowa niegodne).

Ciągle wierzę, że z czasem moja żona nabierze do niego dystansu. Że moja zdecydowana postawa wygra w jej oczach z jego niezdecydowaniem. Nie wiem czy nie łapię się tutaj w jakąś myślową pułapkę, ale wydaje mi się że gdyby nawet ich związek doszedł w końcu do skutku to i tak szybko się rozleci. Oni będąc ze sobą po kryjomu razem nie stawili w życiu czoła żadnym poważnym problemom. A tych problemów na pewno pojawiłoby się całe mnóstwo. Jestem prawie pewien, że ten facet to cwaniak, który i tak ją za jakiś czas zostawi dla innej. Chciałby teraz być z nią, bo tak jest wygodnie, bo ma ją na widelcu.

Mam nadzieję, że moja żona okaże wobec niego jakąś dumę. Że zrozumie to iż związek z nim jest bardzo ryzykowny, a cena może być zbyt wysoka (mamy dziecko, które ona chce do niego zabrać mimo mojej woli). Ja wiem, że ona teraz czuje się trochę jak dziecko, któremu ktoś zabrał ulubioną zabawkę. Do tego fakt, iż swój romans utrzymywali w tajemnicy dodawał temu wszystkiemu pikanterii.

Do tego wszystkiego ona jest teraz jeszcze w kontakcie z "przyjaciółką", która jest chrzestną naszego synka. Celowo piszę w cudzysłowie, ponieważ ona zawsze pojawia się wtedy kiedy coś się dzieje. Gdy wszystko szło dobrze i stabilnie wówczas jej nie było. Wiem, że tłumaczy mojej żonie, że nie wierzy w moją przemianę i poprawę dokładając tym samym swoje kamienie na szalę.

Może powinienem pozwolić i pomóc jej odejść, ale wtedy miałbym wyrzuty sumienia, że nie walczyłem do końca. Do tego nie zniósłbym krzywdy wyrządzonej dziecku.

[ Dodano: 2012-09-25, 14:42 ]
A co do tego kontaktu, to tak miałem w wiele rzeczy wgląd, keyloggery itp.
Dzięki temu mam mocne dowody, żeby udowodnić jej winę przed sądem, ale mam nadzieje, że do tego nie dojdzie. Wszystkiego tego zaniechałem w momencie, gdy zdecydowałem się jej przebaczyć.

Rozmawiamy, ze sobą otwarcie i spokojnie. Wiem, że teraz poza pracą nie utrzymuje z nim kontaktu, bo pewnie sprawdza go jego żona. Twierdzi, że mówi mu że nie wie czy chciałaby być z nim znowu, tak samo jak nie wie czy chce być ze mną. Z tą różnicą, że jego kocha i jej na nim zależy, a ja pozostałem dla niej tylko kolegą, z którym ma dziecko i wspólny majątek i zobowiązania finansowe. On chciałby, żeby to ona podjęła za niego decyzję.

GregAN · Wysłany: 2012-09-25, 14:42

Cytat:

Ciągle wierzę, że z czasem moja żona nabierze do niego dystansu

- sama nie nabierze takiego dystansu. On jest dalej jej bohaterem

Dopiero kiedy przekona się że ją wykorzystuje, okłamuje - nabierze tego dystansu.
Mozesz jej w tym pomóc ?

Co do kontaktu z zoną kochanka, potrzebujesz jej pomocy. ale ona również na tym skorzysta.
Zerwiesz kontakty jej męża z Twoją żona.
Tu macie zgodność celów. Wykorzystaj to.
Żona kochanka jest Twoim sprzymierzeńcem.

Żona jest w kontakcie z "przyjaciółką" - według zasady jeżeli nie możemy kogoś pokonać stań się jego "sprzymierzeńcem". Z pewnością wiesz w jaki sposób nakłonić "przyjaciółkę" do rozmów z Tobą. Wtedy będziesz miał pewość ze to co jej powiesz zostanie powtórzone żonie. I to z "wiarygodnego" źródła.
Skorzystaj z tego kanału przekazywania informacji żonie.
Możesz w ten sposób wpływać na jej emocje wobec kochanka i działania wobec niego.

Zadbaj o siebie. Bądź uśmiechnięty, graj rolę zadowolonego z życia faceta. Zadbaj o swój wygląd. Moze siłownia, dobre ciuchy. Znalazłeś drogę do Boga więc masz swoje zaintersowania, wzbogacasz swoją osobowość. Tak trzymaj.
Nie bądź nachalny ze swoją miłością.
Bądx dobrym aktorem, trzymaj emocje na wodzy. I działaj z planem.
Rozbijaj ten romans.

Szczęśliwie masz kilka narzędzi które mozesz wykorzystać.

Lonia · Wysłany: 2012-09-25, 14:56

Oj ja też wyję z bólu i bardzo cierpię. Byłam bardzo szczęśliwą żoną przez 25 lat. Na wakacjach a byliśmy sporą grupą zauważyłam, że mój mąż adoruje koleżankę której życie małżeńskie układa się byle jak. Byłam poirytowana jego zachowaniem, ale nie szalałam z zazdrości, byłam bardziej czujna. Potem przez kilka miesięcy obserwowałam jego zmiany. Komórkę trzymał na okrągło przy sobie, wyprowadził się z sypialni, był drażliwy i zupełnie inny. Podejrzewałam i obserwowałam a on się wypierał, aż 11 lipca 2010 przechwyciłam esemesa który był zapisany w wersji roboczej i to było 100 % potwierdzenie moich podejrzeń. Zawsze myślałam, że jak mąż mnie zdradzi to wyrzucę i tyle. Nigdy też nie myślałam że po 25 latach może mnie coś złego spotkać. Prosił o wybaczenie, pytał czy ma się wyprowadzić, ale ja kocham go i chyba tylko dlatego postanowiłam spróbować żyć z nim dalej. Cierpię strasznie, wyję ,płaczę, rozmyślam i zastanawiam się kiedy ten koszmar się skończy. Moje życie nigdy już nie będzie takie jak wcześniej, a byłam tak bardzo szczęśliwa. Bólu nie zrozumie nikt jeżeli nie przeżył tego co my-zdradzeni. Czy to kryzys wieku średniego mojego męża? Byliśmy naprawdę bardzo szczęśliwą rodziną , kochane dzieci, dom etc.. Cierpienie po zdradzie jest tak ogromne, że ciężko jest żyć, chwilami brakuje mi sił, a przygnębienie mnie nie opuszcza...

Cierpiałam bardzo i wierzyłam że wszystko się skończyło, a przez kolejne dwa lata co jakiś czas mąż przez nieumiejętność ukrywania się wpadł a to z kartą na doładowania telefonu ( telefon ma na abonament) a to w historii komputera znalazłam że łączył się na czacie z Nią , a to nerwowo wyłączał komputer jak wchodziłam do pokoju itp. Tego typu dowodów było trochę a on się wypierał i twierdził , że to ja mam urojenia , a ja biedna co doszłam do siebie to upadałam i tak przez dwa lata . A wiadomo że osoba zdradzająca wcześniej czy później wpadnie!! I tak też się stało przez to, że moje podejrzenia się nasiliły obserwowałam i nakryłam ich w sierpniu br. razem, wtedy już nie było możliwości wypierania się . Zapytałam męża co ma mi do powiedzenia?. Odparł, że odchodzi od nas, na te słowa byłam bezradna, zadał mi tyle bólu że nie wiedziałam co dalej będzie.

Powiedziałam mu tylko: wiesz tak naprawdę to mi Cię żal, zobacz zostajesz sam zobacz co tracisz: mnie , trójkę dzieci , dom i szacunek u ludzi. Ja mam rodzinę , dzieci , szacunek u ludzi a Ty nie masz nikogo- no może motyle w brzuchu przez chwilę , zobacz co tracisz a co zyskujesz..,. Potem była rozmowa z nią i wszystkie jej słowa zapadły mi w pamięci i grzebię w nich na co dzień i nie mogę zapomnieć. Nie powiem do akcji wkroczył tez mój syn wygarnął i tacie i tej kobiecie wszystko co o nich myśli, nie było to spowodowane moją namową tylko ogromnym przerażeniem i płaczem jego młodszej siostry. Być może przez to mąż otrząsnął się z amoku Mąż też mnie bardzo zranił bo ja dałam mu szansę i powiedziałam że o ile raz na zawsze zerwie z Nią kontakt to dam mu kolejną ale już ostatnią szansę stawiając warunek albo my albo ona, to powiedział że musi to przemyśleć i z nią porozmawiać, wyszedł na dwie godziny porozmawiać z nią. Ja z córką 14 letnią czekałyśmy na powrót mojego męża i na jego decyzję. Wrócił i powiedział :to nie jest łatwa decyzja nie zrobiłem tego dla siebie zrobiłem to dla Was- zostaję z Wami!
Kocham Go bardzo i dlatego dałam mu kolejną szansę choć tak naprawdę ciężko mi zaufać, trzęsę się jak osika na myśl , że może znowu nie będzie uczciwy wobec mnie i dzieci. Wyję, płaczę , cierpię i nie potrafię normalnie funkcjonować. Doradźcie co robić żeby na nowo cieszyć się życiem?
Powiem tylko ,że modlitwa i Wasze forum dodaje mi otuchyi sił . Pozdrawiam

TB77 · Wysłany: 2012-09-25, 15:02

Spotkanie jest ryzykowne, bo mógłbym ostatecznie przerwać jego relacje ze swoją żoną. Przecież na tym spotkaniu on prawdopodobnie by powiedział, że kocha swoją żonę i dlatego się zdecydował z nią pozostać. Następnego dnia w pracy powiedziałby mojej żonie, że musiał skłamać.

Moja żona wie o tym, że został dla dzieci i z powodów finansowych. Uważa go za tchórza.

GregAN · Wysłany: 2012-09-25, 15:33

Cytat:

Spotkanie jest ryzykowne, bo mógłbym ostatecznie przerwać jego relacje ze swoją żoną. Przecież na tym spotkaniu on prawdopodobnie by powiedział, że kocha swoją żonę i dlatego się zdecydował z nią pozostać.

Tak, jest ryzykowne, jeżeli nie zostanie odpowiednio przygotowane.
Jego żona musi być pewna tego co powie.
Sama informacja o spotkaniu dla obu kochanków musi być zaskoczeniem, tak by nie mogli się "ugadać" przed nim .
Jeżeli powie ze kocha swoją żonę - niech Twoja żona to usłyszy razem z Tobą.
Możecie zadać im kilka kłopotliwych pytań na które będą musieli odpowiedzieć :
- czy czuje wstyd za to co zrobił żonie,
- czy powtórzyłby to znowu wiedz8ąc jak skrzydził osobe którą kocha ( czyli swoją żonę)
itd.
kilka pytań na które odpowiedzi, jeżeli będzie stara sie utrzymać relacje ze swoją żoną, będą burzyły wyobrażenie żony o tej "wielkiej miłości".

Podsunąłem ten pomysł, ponieważ podejrzewam ze zona dalej widzi w nim swojego rycerza na białym koniu. Dlatego bez zerwania tej zasłony, wyrwania z amoku nie wróci do rzeczywistości, do Ciebie.
Natomiast w ostatnim poście, piszesz że uważa go za tchórza.
To by znaczyło ze zachodzi w niej jakaś zmiana.
Czyżby potrafiła kochać tchórza ? Możesz utwierdzić ją w tym sposobie myślenie o nim ?
Oczywiście nie mówiąc o tym wprost. Ale, poprzez "przyjaciółkę", otwarty komputer z mailem do kolegi, uwaga rzucona od niechcenia przy jakiejś czynności.

TB77 · Wysłany: 2012-09-25, 19:52

I znowu zawisło widmo najgorszego :( Zauważyłem jakiś dziwny niepokój dzisiaj w oczach żony. Jak tylko wróciłem z pracy wybiegła z domu na spotkanie z przyjaciółką, a może wcześniej z nim. Powiedziała, że jutro wieczorem idzie się spotkać z nim, i że chyba znowu coś się dzieje w jego rodzinie.

Podejrzewam, że postawi jej teraz ultimatum, że jeśli zgodzi się go znowu przyjąć on odejdzie ostatecznie od rodziny. Przez stan jej uczuć do niego widzę, że decyzja może być tylko jedna.

Znowu zawisło widmo kłótni o dziecko i o podział mieszkania, za które jeszcze spłacamy kredyt. Miałem nadzieje, że już będzie spokój i będę mógł pracować znowu na jej miłość do mnie.

Jeśli zakomunikuje mi, że odchodzi do niego czy powinienem walczyć przez sąd o to, aby dziecko zamieszkało ze mną? Nie chcę pogorszenia bliskich relacji z naszym 5 letnim synkiem z tego powodu. Nie chcę, żeby jakimś wzorem dla niego był ten człowiek. Nie chcę, żeby mieszkał z mamą, która wchodzi w związek ze wszechmiar zły i do tego całkiem prawdopodobnie nietrwały.

Czy mogę się nie zgodzić na rozwód i podział majątku? Mam niezbite dowody na winę mojej małżonki oraz na to, że próbowałem do końca ratować małżeństwo.

Boję się, że znowu wracamy do punktu wyjścia a już odzyskiwałem spokój ducha i miałem nadzieje, którymi żyłem. Proszę o modlitwę za nią, aby nie poszła złą drogą.

AdrianQ7 · Wysłany: 2012-09-26, 00:23

Witaj na forum - poczytaj proszę inne wątki z tego działu - niektóre (np. Michała i inne) będą podobne - tam znajdziesz radę, jak się zachować w tej sytuacji. Przede wszystkim więcej pytaj Pana Boga na modlitwie niż nas ... pytaj, aż poznasz odpowiedź. Nie ufaj na razie swoim odczuciom, bo masz je bardzo niepoukładane. Módl się duuuużo i czytaj to forum. To jest bardzo dużo, co możesz zrobić - i chyba najskuteczniejsze...
Pamiętam w modlitwie

GregAN · Wysłany: 2012-09-26, 08:41

Nie bedę dużo pisał bo otrzymałem już ostrzeżenie od admina.
Modlę się za Was, Tobie też polecam modlitwę.
Wiem jednak że Bóg oczekuje od nas nie tylko modlitwy ale i działań.

TB77 · Wysłany: 2012-09-26, 11:37

Czytam właśnie wątek Michała. Rzeczywiście dużo rzeczy pasuje do mojej sytuacji.
Jest jedna zasadnicza różnica. Mamy dziecko i nie możemy osiągnąć w jego sprawie kompromisu. Żona założyła, że dziecko zabierze do swojego nowego związku. Jej argument brzmi "matce się dziecka nie odbiera".

Ja nie chcę jej dziecka odebrać. Ale jako odpowiedzialny ojciec nie chcę pozwolić na to, aby dziecko żyło w związku ze wszech miar nagannym, żeby utraciło właściwą relację ze mną i zmuszane było do przeprowadzki.

Żona nie pojmuje tego, że ja w żaden sposób nie chce ograniczyć jej kontaktów z dzieckiem. Chcę, aby nasz synek pozostał przy mnie, bo tak będzie dla niego lepiej.

Dziecko powinno nas łączyć, a niestety w naszym przypadku nas dzieli, bo dochodzi do kłótni na jego temat.

AdrianQ7 · Wysłany: 2012-09-26, 14:01

Nie fiksuj się na dziecku (choć wiem że to b. trudne) - najważniejsza jest teraz Twoja praca nad sobą i Twoje małżeństwo, Twoja relacja z żoną. Praca nad sobą (ale nie udawanie i aktorstwo, jak pisał Greg) - tylko rzeczywisty wysiłek modlitwy i szukania Boga, i zmiany siebie (jak czytasz to forum - to będziesz wiedział o co chodzi). Tylko tak możesz dać w swym życiu miejsce na działanie Pana Boga... a On działa w sposób cudowny, nieprzewidywalny i najlepszy.

Nie buduj scenariuszy co będzie, nie wymyślaj. Dbaj o dzień dzisiejszy, o modlitwę, Eucharystię, pokój serca. Pan Bóg będzie i towarzyszył.

Aha - i nie stosuj metod niemoralnych, których byś się wstydził powiedzieć żonie, by coś uratować - złe środki nigdy nie prowadzą do dobrego celu. Nie planuj rozwodu (poczytaj tu i na stronie Sychar, jakie jest katolickie podejście do spraw rozwodu), nie myśl o niemoralnych środkach - masz być dojrzały i czysty w tym co robisz, inaczej to budujesz na piasku...