[aneta3211]

Nawet nie wiem od czego zacząć. Staż małżeński prawie 21 lat, przystojny, kulturalny dobrze wykształcony mąż, dwójka wspaniałych dzieciaków, dom z ogrodem, babcia czekająca z obiadem ...idylla. Tak mogli patrzeć na nas ludzie z "zewnątrz". W środku już nie tak słodko... Zamieszkaliśmy z moja mamą ( dziś wiem, że użyła szantażu emocjonalnego pt. to ja tyle lat łożyłam na studia, a ty wracasz i mnie masz w gdzieś? Ja sie chyba powieszę ) wybudowaliśmy wspólny dom. Mąż pracował w korporacji, wracał późno, coraz mniej angażował się w życie rodziny i coraz bardziej obrastał w piórka swojej wyjątkowości. Wybuchały kłótnie bo uważałam, że powinien mniej pracować, więcej być z nami. Przykre słowa "nie podoba ci się to się rozwiedź" padały miliony razy. Potem w zamian równie dużo sms i telefonów z zapewnieniami o miłości, po powrocie prezenty , a po góra dwu tygodniach znowu kłótnie. Sama z problemami, które mąż ignorował lub wyśmiewał ,a matka krytykowała (jego i moją postawę,) żyłam sobie coraz bardziej sfrustrowana ... Aż mąż dwa lata temu stracił pracę.Myślałam, że to będzie miało dobre strony, że zbliżymy się.. Nic podobnego. Zero zaangażowania w prowadzenie domu, ignorowanie coraz większych kłopotów finansowych ( jeszcze na chleb masz, jeszcze masz debet itd.) do tego doszła jeszcze nieuczciwość ( dopiero z pitu dowiedziałam się ile powinno być pieniędzy). Awantury wybuchały z byle problemu, miedzy nami i miedzy nim i moja matką. która raz że widziała jak mnie traktuje, dwa miała receptę na szczęście dla nas wszystkich okraszoną epitetami pod adresem męża. Powstała wbrew mnie firma. która nie przyniosła żadnych zysków. Dziś, po roku nie wiem nawet jakie mamy długi. Obecnie Mąż znalazł sobie śmieszną ( nie starczy na jego utrzymanie) pracę 200 km od domu i z komentarzem, że będzie sobie musiał radzić wyjechał. Słowo rozwód padło już chyba za dużo razy , bo nawet dzieciaki mają już dość tego permanentnego konfliktu i moich łez. I już prawie myślałam o rozstaniu poważnie...ale wrócił na chwilę i przepraszał ( rzadko mu się to zdarza) prosił żebym zgodziła się na terapię małżeńską. Że mu zależy. Znowu dostaje sms o tym że kocha... ( ja już znam tą miłość) Nie wiem, co robić. Jestem uwikłana w toksyczny związek z własną matką i manipulację z mężem. Mam straszne myśli...nie wiem co robić.
Byłam dziś u spowiedzi. Ksiądz powiedział, że powinniśmy szukać mediatora. Tylko gdzie go szukać?

Nawet nie wiem od czego zacząć. Staż małżeński prawie 21 lat, przystojny, kulturalny dobrze wykształcony mąż, dwójka wspaniałych dzieciaków, dom z ogrodem, babcia czekająca z obiadem ...idylla. Tak mogli patrzeć na nas ludzie z "zewnątrz". W środku już nie tak słodko... Zamieszkaliśmy z moja mamą ( dziś wiem, że użyła szantażu emocjonalnego pt. to ja tyle lat łożyłam na studia, a ty wracasz i mnie masz w gdzieś? Ja sie chyba powieszę ) wybudowaliśmy wspólny dom. Mąż pracował w korporacji, wracał późno, coraz mniej angażował się w życie rodziny i coraz bardziej obrastał w piórka swojej wyjątkowości. Wybuchały kłótnie bo uważałam, że powinien mniej pracować, więcej być z nami. Przykre słowa "nie podoba ci się to się rozwiedź" padały miliony razy. Potem w zamian równie dużo sms i telefonów z zapewnieniami o miłości, po powrocie prezenty , a po góra dwu tygodniach znowu kłótnie. Sama z problemami, które mąż ignorował lub wyśmiewał ,a matka krytykowała (jego i moją postawę,) żyłam sobie coraz bardziej sfrustrowana ... Aż mąż dwa lata temu stracił pracę.Myślałam, że to będzie miało dobre strony, że zbliżymy się.. Nic podobnego. Zero zaangażowania w prowadzenie domu, ignorowanie coraz większych kłopotów finansowych ( jeszcze na chleb masz, jeszcze masz debet itd.) do tego doszła jeszcze nieuczciwość ( dopiero z pitu dowiedziałam się ile powinno być pieniędzy). Awantury wybuchały z byle problemu, miedzy nami i miedzy nim i moja matką. która raz że widziała jak mnie traktuje, dwa miała receptę na szczęście dla nas wszystkich okraszoną epitetami pod adresem męża. Powstała wbrew mnie firma. która nie przyniosła żadnych zysków. Dziś, po roku nie wiem nawet jakie mamy długi. Obecnie Mąż znalazł sobie śmieszną ( nie starczy na jego utrzymanie) pracę 200 km od domu i z komentarzem, że będzie sobie musiał radzić wyjechał. Słowo rozwód padło już chyba za dużo razy , bo nawet dzieciaki mają już dość tego permanentnego konfliktu i moich łez. I już prawie myślałam o rozstaniu poważnie...ale wrócił na chwilę i przepraszał ( rzadko mu się to zdarza) prosił żebym zgodziła się na terapię małżeńską. Że mu zależy. Znowu dostaje sms o tym że kocha... ( ja już znam tą miłość) Nie wiem, co robić. Jestem uwikłana w toksyczny związek z własną matką i manipulację z mężem. Mam straszne myśli...nie wiem co robić.
Byłam dziś u spowiedzi. Ksiądz powiedział, że powinniśmy szukać mediatora. Tylko gdzie go szukać?

[Danka 9]

Anetko witaj na forum.

To ze maz mowi o terapii wydaje mi sie ze dobrze rokuje, chce budowac.:)

Cytat:

Ksiądz powiedział, że powinniśmy szukać mediatora. Tylko gdzie go szukać?

swietny pomysł, wiele informacji jest w necie wystarczy wpisac slowo mediator i nazwe miejscowosci
upewnic sie ze mediator fachowy i z doswiadczeniem.

Cytat:

Jestem uwikłana w toksyczny związek z własną matką

masz juz swiadomosc problemu a to juz pierwszy krok do uzdrowienia problemu.

Milej lektury forum i z Panem Bogiem. Wspieram modlitwą.

Anetko witaj na forum.

To ze maz mowi o terapii wydaje mi sie ze dobrze rokuje, chce budowac.:)

Cytat:

Ksiądz powiedział, że powinniśmy szukać mediatora. Tylko gdzie go szukać?

swietny pomysł, wiele informacji jest w necie wystarczy wpisac slowo mediator i nazwe miejscowosci
upewnic sie ze mediator fachowy i z doswiadczeniem.

Cytat:

Jestem uwikłana w toksyczny związek z własną matką

masz juz swiadomosc problemu a to juz pierwszy krok do uzdrowienia problemu.

Milej lektury forum i z Panem Bogiem. Wspieram modlitwą.

[mada27]

po pierwsze zacząć od przestrzegania tego co jest w Biblii:
opuścić rodziców

bez tego Twoja własna rodzina nie ma szans na jakiekolwiek uleczenie i scalenie

po pierwsze zacząć od przestrzegania tego co jest w Biblii:
opuścić rodziców

bez tego Twoja własna rodzina nie ma szans na jakiekolwiek uleczenie i scalenie

[aneta3211]

Dziękuję, że jestem miedzy wami.
Wszystko wydaje się łatwe, terapia z mężem, rozstanie z matką. Ale..
- nie wiem, czy mój mąż tym razem zamieni słowa w czyny. Ile potrwa poprawa? Czy ja mu jeszcze wierzę? Kocham w nim człowieka, którym bywa coraz rzadziej. Ciepły, uprzejmy, czuły. Od wielu już lat częściej jest inny. Lekceważący, wyniosły. Chce mieć spokój, a każde moje prośby, lęki, problemy , pytania, doprowadzają go do złości. Ja płacze urażona, on rozgłasza tv i śmieje się z głupiego filmu. To bardzo boli. Mój bunt , mówienie o potrzebach sprowadza się do jednego- ja się nie zmienię, możesz się przecież rozwieść. On powiadamia mnie o swoich decyzjach., nie konsultuje ich. ..I nagle odmiana ( znowu miłość na odległość) , a może kolejna manipulacja za którą nic nie stoi. W sumie zrobił co chciał. Przyjął pracę, wyprowadził się, teraz będzie nas odwiedzał...A może sama zadbać o mediatora? Ale dlaczego znowu ja?
- próbowałam rozmawiać z matką. Ona się nie zmieni.Taki ma charakter, zawsze będzie żyła naszym życiem i uszczęśliwiała na przymus. Tylko jak zostawić ją teraz prawie 70 letnią? Ona czuje się oszukana, porzucona. Ja, mimo doznanych od niej krzywd ( ciągłej krytyki , pouczeń) rozumie ten punkt widzenia. Ona nie rozumie mojego...
- moje poczucie odpowiedzialności za rodzinę, matkę, utrzymanie domu, szczęście dzieci, zabija mnie codziennie.

Dziękuję, że jestem miedzy wami.
Wszystko wydaje się łatwe, terapia z mężem, rozstanie z matką. Ale..
- nie wiem, czy mój mąż tym razem zamieni słowa w czyny. Ile potrwa poprawa? Czy ja mu jeszcze wierzę? Kocham w nim człowieka, którym bywa coraz rzadziej. Ciepły, uprzejmy, czuły. Od wielu już lat częściej jest inny. Lekceważący, wyniosły. Chce mieć spokój, a każde moje prośby, lęki, problemy , pytania, doprowadzają go do złości. Ja płacze urażona, on rozgłasza tv i śmieje się z głupiego filmu. To bardzo boli. Mój bunt , mówienie o potrzebach sprowadza się do jednego- ja się nie zmienię, możesz się przecież rozwieść. On powiadamia mnie o swoich decyzjach., nie konsultuje ich. ..I nagle odmiana ( znowu miłość na odległość) , a może kolejna manipulacja za którą nic nie stoi. W sumie zrobił co chciał. Przyjął pracę, wyprowadził się, teraz będzie nas odwiedzał...A może sama zadbać o mediatora? Ale dlaczego znowu ja?
- próbowałam rozmawiać z matką. Ona się nie zmieni.Taki ma charakter, zawsze będzie żyła naszym życiem i uszczęśliwiała na przymus. Tylko jak zostawić ją teraz prawie 70 letnią? Ona czuje się oszukana, porzucona. Ja, mimo doznanych od niej krzywd ( ciągłej krytyki , pouczeń) rozumie ten punkt widzenia. Ona nie rozumie mojego...
- moje poczucie odpowiedzialności za rodzinę, matkę, utrzymanie domu, szczęście dzieci, zabija mnie codziennie.

[mada27]

[aneta3211]

Wiem, że zamieszkanie z matką ( wdową) było błędem. Pisałam już co mnie do tego skłoniło. Szantaż i poczucie obowiązku i odpowiedzialności. Myślę, że dzisiaj każdy żałuje tej decyzji. Ona z nami, wiecznie skłóconymi, też nie jest szczęśliwa. Ale nas prawie już nie ma... Zadane przeze mnie pytania mado to wyartykułowane wątpliwości, a nie prośba o receptę. Sama po prostu gubię się w tym wszystkim. Na forum często czytałam o stawianiu granic. Prawda jest taka, że w życiu robiłam to chyba bardzo nieudolnie. ( ale może dlatego to małżeństwo przetrwało 20 lat ?) Dziś czuje się uwikłana, nie wiem co robić, komu ufać i komu wierzyć. jedno co przychodzi mi do głowy, to oddać się Bogu , a inicjatywę przemian pozostawić innym ( mężowi).

Wiem, że zamieszkanie z matką ( wdową) było błędem. Pisałam już co mnie do tego skłoniło. Szantaż i poczucie obowiązku i odpowiedzialności. Myślę, że dzisiaj każdy żałuje tej decyzji. Ona z nami, wiecznie skłóconymi, też nie jest szczęśliwa. Ale nas prawie już nie ma... Zadane przeze mnie pytania mado to wyartykułowane wątpliwości, a nie prośba o receptę. Sama po prostu gubię się w tym wszystkim. Na forum często czytałam o stawianiu granic. Prawda jest taka, że w życiu robiłam to chyba bardzo nieudolnie. ( ale może dlatego to małżeństwo przetrwało 20 lat ?) Dziś czuje się uwikłana, nie wiem co robić, komu ufać i komu wierzyć. jedno co przychodzi mi do głowy, to oddać się Bogu , a inicjatywę przemian pozostawić innym ( mężowi).

[mada27]

a praca nad sobą?
nad swoim rozwojem?

a praca nad sobą?
nad swoim rozwojem?

[aneta3211]

Nie wiem czy dobrze rozumiem. Kochana staram się żyć, a to dla mnie dzisiaj dość trudne. Codziennie rano wychodzę do pracy. Pracuję z dziećmi z deficytami rozwoju i niepełnosprawnymi - tam zapominam o kłopotach. Ta praca wymaga ode mnie ciągłych poszukiwań, jest wyzwaniem. Żeby pomagać - stale poszukuje. Biorę każdą możliwą dodatkową godzinę. Wracam z pracy i tu dogania mnie czas dla syna i obowiązki domowe. Potem jest już noc...modlitwa i straszne myśli.

Nie wiem czy dobrze rozumiem. Kochana staram się żyć, a to dla mnie dzisiaj dość trudne. Codziennie rano wychodzę do pracy. Pracuję z dziećmi z deficytami rozwoju i niepełnosprawnymi - tam zapominam o kłopotach. Ta praca wymaga ode mnie ciągłych poszukiwań, jest wyzwaniem. Żeby pomagać - stale poszukuje. Biorę każdą możliwą dodatkową godzinę. Wracam z pracy i tu dogania mnie czas dla syna i obowiązki domowe. Potem jest już noc...modlitwa i straszne myśli.

[mada27]

Drzewo po owocach się poznaje.
Masz piękną prace, fajnie że masz czas dla syna itd
to codzienność
żeby owoce były dobre - udane małżeństwo, pokój serca, dojrzałość-czyli m.in. funkcjonowanie bez mamy, nie danie się jej zmanipulować itd to niestety troche jak widac nie wystarcza

mówię o rozwoju duchowym, o integracji wewnętrznej, która umożliwia wogóle tworzenie rodziny, bycie małżonkiem

czy coś w tym kierunku robisz?
czy takie owoce jaki masz Ci wystarczają i Ci się podobają?

Drzewo po owocach się poznaje.
Masz piękną prace, fajnie że masz czas dla syna itd
to codzienność
żeby owoce były dobre - udane małżeństwo, pokój serca, dojrzałość-czyli m.in. funkcjonowanie bez mamy, nie danie się jej zmanipulować itd to niestety troche jak widac nie wystarcza

mówię o rozwoju duchowym, o integracji wewnętrznej, która umożliwia wogóle tworzenie rodziny, bycie małżonkiem

czy coś w tym kierunku robisz?
czy takie owoce jaki masz Ci wystarczają i Ci się podobają?

[aneta3211]

tu się chyba zaniedbałam... co radzisz? od czego zacząć?

tu się chyba zaniedbałam... co radzisz? od czego zacząć?

[mada27]

każdy na forum pewnie poradzi to samo;)
od czytania ksiązek, słuchania konferencji np. ks. Pawlukiewicza, znajdź sobie jakieś rekolekcje, które albo poczujesz ze Ci potrzebne albo ktoś może polecił, ja dodatkowo poszłam na terapie, ale tak naprawde nie jest to typowa terapia, ale po prostu praca nad swoim rozwojem, nad poznawaniem siebie, emocjonalności, ucze się tego co Pan Bog mówi nam, uczę się nauki Kościoła - na kazdy temat, a szczególnie na tematy związane z rodziną, z małżeństwem
szukam, czytam o roli kobiety, o komunikacji w rodzinie i międzyludzkiej wogóle

i w sumie nie wiem jak mogłam wczesniej funkcjonować nie interesując się tym, i jak mogłam żyć az tyle nie wiedzac (a w powijakach moja wiedza)

ale co mogę Ci napisać od siebie to naprawdę odkąd zaczęłam pracować nad sobą to moje życie, moje małzeństwo zmieniło się i zmienia na coraz lepsze, mąż się zmienia z dnia na dzień, zaskakuje mnie często, zaczeliśmy się dogadywać, bardzo sie zbliżyliśmy, nigdy tak dobrze nie było
nie wiem dokładnie jak to się stało, ale na pewno bez pracy nad swoją dojrzałością, integracją nasze małżeństwo albo by się rozpadło, albo byoby coraz gorzej i może jakoś byśmy wegetowali

dlatego tak podkreślam i namawiam kazdego, żeby iść w tym kierunku, własnie pracy nad sobą - nad swoją duchowością integracją, bo bez tego owoców u mnie było brak

zachęcam też do pracy nad sobą z kimś, z kier. duchowym, z terapeutą - ale nie z łapanki (no ale to już osobny temat jak wybrac itp)

Jezus też zachęcał na s do rozwoju, mamy drogę swoją kazdy do przebycia, i to jest droga w przód, a nie do się kręcenia w miejscu, to czy się poruszamy do przoddu własnie rozwój nasz wyznacza, bo cóż innego?

[ Dodano: 2012-04-01, 23:05 ]
napisz może chociaż tak mniej więcej z jakiego regionu Polski jesteś, może ktoś coś poleci jakieś grupy, spotkania, konferencje
jak się rozejrzysz to sama zauważysz że sporo tego dla osoby która chce się zmieniać, pracować

sens naszej pracy nad sobą jest tylko jeden tak naprawde: żeby innym było z nami chociaż troche lepiej
i ludzie zaczynają lgnąć do osoby ktra potrafi kochać, alceptować i jednocześnie wymagać (czyli własnie stawiać granice), w dalszej kolejności taką postawa pobudza się innych do rozwoju

ale wiem, że moje gadanie tak naprawde nic nie znaczy i nic nie zmieni w niczyim życiu jeśli człowiek sam nie będzie chciał nic robić

każdy na forum pewnie poradzi to samo;)
od czytania ksiązek, słuchania konferencji np. ks. Pawlukiewicza, znajdź sobie jakieś rekolekcje, które albo poczujesz ze Ci potrzebne albo ktoś może polecił, ja dodatkowo poszłam na terapie, ale tak naprawde nie jest to typowa terapia, ale po prostu praca nad swoim rozwojem, nad poznawaniem siebie, emocjonalności, ucze się tego co Pan Bog mówi nam, uczę się nauki Kościoła - na kazdy temat, a szczególnie na tematy związane z rodziną, z małżeństwem
szukam, czytam o roli kobiety, o komunikacji w rodzinie i międzyludzkiej wogóle

i w sumie nie wiem jak mogłam wczesniej funkcjonować nie interesując się tym, i jak mogłam żyć az tyle nie wiedzac (a w powijakach moja wiedza)

ale co mogę Ci napisać od siebie to naprawdę odkąd zaczęłam pracować nad sobą to moje życie, moje małzeństwo zmieniło się i zmienia na coraz lepsze, mąż się zmienia z dnia na dzień, zaskakuje mnie często, zaczeliśmy się dogadywać, bardzo sie zbliżyliśmy, nigdy tak dobrze nie było
nie wiem dokładnie jak to się stało, ale na pewno bez pracy nad swoją dojrzałością, integracją nasze małżeństwo albo by się rozpadło, albo byoby coraz gorzej i może jakoś byśmy wegetowali

dlatego tak podkreślam i namawiam kazdego, żeby iść w tym kierunku, własnie pracy nad sobą - nad swoją duchowością integracją, bo bez tego owoców u mnie było brak

zachęcam też do pracy nad sobą z kimś, z kier. duchowym, z terapeutą - ale nie z łapanki (no ale to już osobny temat jak wybrac itp)

Jezus też zachęcał na s do rozwoju, mamy drogę swoją kazdy do przebycia, i to jest droga w przód, a nie do się kręcenia w miejscu, to czy się poruszamy do przoddu własnie rozwój nasz wyznacza, bo cóż innego?

[ Dodano: 2012-04-01, 23:05 ]
napisz może chociaż tak mniej więcej z jakiego regionu Polski jesteś, może ktoś coś poleci jakieś grupy, spotkania, konferencje
jak się rozejrzysz to sama zauważysz że sporo tego dla osoby która chce się zmieniać, pracować

sens naszej pracy nad sobą jest tylko jeden tak naprawde: żeby innym było z nami chociaż troche lepiej
i ludzie zaczynają lgnąć do osoby ktra potrafi kochać, alceptować i jednocześnie wymagać (czyli własnie stawiać granice), w dalszej kolejności taką postawa pobudza się innych do rozwoju

ale wiem, że moje gadanie tak naprawde nic nie znaczy i nic nie zmieni w niczyim życiu jeśli człowiek sam nie będzie chciał nic robić

[aneta3211]

Na początek bardzo dziękuję Ci że ze mną tu dzisiaj jesteś.

Na początek bardzo dziękuję Ci że ze mną tu dzisiaj jesteś.

[mada27]

Bliżej Ciebie jest na pewno Twój Anioł Stróż
pogadaj z nim
mi pomagał w wielu sprawach

i proś Ducha Świętego o pomoc w modlitwie i w pokazaniu drogi, takiej konkretnej, do rozwiązania tego co zawikłane

też w tej intencji się pomodle
i pewnie kazdy kto czyta Twój wątek

Bliżej Ciebie jest na pewno Twój Anioł Stróż
pogadaj z nim
mi pomagał w wielu sprawach

i proś Ducha Świętego o pomoc w modlitwie i w pokazaniu drogi, takiej konkretnej, do rozwiązania tego co zawikłane

też w tej intencji się pomodle
i pewnie kazdy kto czyta Twój wątek

[aneta3211]

Z psychologią rodziny miałam do czynienia nie raz. Ostatnio uświadomiłam sobie ze prowadziłam z mężem gry małżeńskie. ja sie źle czułam- on był opiekuńczy. Chwilowa homeostaza kwitła... Stawianie granic, mediacje, mówienie o potrzebach, negocjacje tez niby nie są obce mi , ani mojemu mężowi. Zycie pokazuje jednak , że teoria i praktyka nie zawsze idą w parze. Myślę, że potrzebujemy rzeczywistej terapii, przewodnika duchowego. Ciesze się, że i on wpadł na ten pomysł. Mieszkam w pobliżu Warszawy i Płocka .Jesli mogłabyś soc podpowiedzieć będę bardo wdzięczna. Tymczasem, znalazłam i juz wydrukowałam Nowennę Pompejańską. Dzis Palmowa Niedziela, byłam u Spowiedzi, dzis zacznę ja odmawiać w intencji uzdrowienia mojego małżeństwa. Jeszcze raz dziękuję za to, że tu dzis ze mną byłaś. Życzę dobrej nocy. Zajrzę tu jutro. Pozdrawim

[ Dodano: 2012-04-01, 23:27 ]
Czuje Twoje wsparcie, jeszcze raz dziękuję i za modlitwę i za to że jesteś.

Z psychologią rodziny miałam do czynienia nie raz. Ostatnio uświadomiłam sobie ze prowadziłam z mężem gry małżeńskie. ja sie źle czułam- on był opiekuńczy. Chwilowa homeostaza kwitła... Stawianie granic, mediacje, mówienie o potrzebach, negocjacje tez niby nie są obce mi , ani mojemu mężowi. Zycie pokazuje jednak , że teoria i praktyka nie zawsze idą w parze. Myślę, że potrzebujemy rzeczywistej terapii, przewodnika duchowego. Ciesze się, że i on wpadł na ten pomysł. Mieszkam w pobliżu Warszawy i Płocka .Jesli mogłabyś soc podpowiedzieć będę bardo wdzięczna. Tymczasem, znalazłam i juz wydrukowałam Nowennę Pompejańską. Dzis Palmowa Niedziela, byłam u Spowiedzi, dzis zacznę ja odmawiać w intencji uzdrowienia mojego małżeństwa. Jeszcze raz dziękuję za to, że tu dzis ze mną byłaś. Życzę dobrej nocy. Zajrzę tu jutro. Pozdrawim

[ Dodano: 2012-04-01, 23:27 ]
Czuje Twoje wsparcie, jeszcze raz dziękuję i za modlitwę i za to że jesteś.