[kropeczka]

Już nie mam siły…. Czasem mam dzień, że wydaje mi się, że jestem silna, ale to się potrafi zmienić w ciągu sekundy. Innym razem nie chce mi się żyć…
Znam męża od 9 lat, w tym 1,5 roku jesteśmy małżeństwem. Wydawało się, że jesteśmy udanym małżeństwem, owszem zdarzały się jakieś kłótnie, ale szybko o nich zapominaliśmy. Wspieraliśmy się, razem sprzątaliśmy, gotowaliśmy, chodziliśmy na spacery itd. W grudniu dobry Bóg sprawił, że zaszłam w ciążę, której bardzo chcieliśmy oboje. Mąż się cieszył. Pierwsze trzy miesiące dały mi w kość, ogromne zmęczenie, ciągłe przeziębienia. Mąż w lutym zaczął chwilową dodatkową pracę, więc byłam ciągle sama. Zaczęłam narzekać, że mi go brakuje, on coraz bardziej się ode mnie odsuwał… Potem stwierdził, że on chce być sam, że mamy inne priorytety i że cały nasz związek jest bezsensu. Próbowałam rozmawiać, pomóc, myśląć, że może ma problem….. Byłam w wielkim dołku psychicznym, wzięłam nawet dłuższe zwolnienie, wyjechałam do teściów. Z czasem okazało się, że mąż poznał inną kobietę i to z nią chce być. Podejście do dziecka jest takie, że wszystko załatwi pieniędzmi (choć i tu słyszałam co chwilę coś innego). Nie mogłam i nie mogę w to wszystko do tej pory uwierzyć. Mój kochający mąż zmienił się o 180 stopni, mąż który zawsze brzydził się zdradą i nie rozumiał jak tak można. A tu się okazało, że nie było dodatkowej pracy… tylko spotkania z nią. Wróciłam do mieszkania, on już się w tym czasie przeniósł do niej. Jestem sama z dzidziusiem w brzuszku, wszyscy bliscy mieszkają ponad 200 km. Wróciłam do pracy, jakoś ciągnę, ale ledwo daje radę, staram się udawać przed innymi. Mąż do mnie pisze, raz obwiniając mnie o różne rzeczy, a raz pisze, że o nas myśli, ale nie wykazuje żadnej chęci zmiany. Już nie wiem jak ja mam podejść do tego wszystkiego?... proszę napiszcie mi coś, może ktoś miał podobnie? I proszę o modlitwę za moje małżeństwo.

Już nie mam siły…. Czasem mam dzień, że wydaje mi się, że jestem silna, ale to się potrafi zmienić w ciągu sekundy. Innym razem nie chce mi się żyć…
Znam męża od 9 lat, w tym 1,5 roku jesteśmy małżeństwem. Wydawało się, że jesteśmy udanym małżeństwem, owszem zdarzały się jakieś kłótnie, ale szybko o nich zapominaliśmy. Wspieraliśmy się, razem sprzątaliśmy, gotowaliśmy, chodziliśmy na spacery itd. W grudniu dobry Bóg sprawił, że zaszłam w ciążę, której bardzo chcieliśmy oboje. Mąż się cieszył. Pierwsze trzy miesiące dały mi w kość, ogromne zmęczenie, ciągłe przeziębienia. Mąż w lutym zaczął chwilową dodatkową pracę, więc byłam ciągle sama. Zaczęłam narzekać, że mi go brakuje, on coraz bardziej się ode mnie odsuwał… Potem stwierdził, że on chce być sam, że mamy inne priorytety i że cały nasz związek jest bezsensu. Próbowałam rozmawiać, pomóc, myśląć, że może ma problem….. Byłam w wielkim dołku psychicznym, wzięłam nawet dłuższe zwolnienie, wyjechałam do teściów. Z czasem okazało się, że mąż poznał inną kobietę i to z nią chce być. Podejście do dziecka jest takie, że wszystko załatwi pieniędzmi (choć i tu słyszałam co chwilę coś innego). Nie mogłam i nie mogę w to wszystko do tej pory uwierzyć. Mój kochający mąż zmienił się o 180 stopni, mąż który zawsze brzydził się zdradą i nie rozumiał jak tak można. A tu się okazało, że nie było dodatkowej pracy… tylko spotkania z nią. Wróciłam do mieszkania, on już się w tym czasie przeniósł do niej. Jestem sama z dzidziusiem w brzuszku, wszyscy bliscy mieszkają ponad 200 km. Wróciłam do pracy, jakoś ciągnę, ale ledwo daje radę, staram się udawać przed innymi. Mąż do mnie pisze, raz obwiniając mnie o różne rzeczy, a raz pisze, że o nas myśli, ale nie wykazuje żadnej chęci zmiany. Już nie wiem jak ja mam podejść do tego wszystkiego?... proszę napiszcie mi coś, może ktoś miał podobnie? I proszę o modlitwę za moje małżeństwo.

[Oliwka]

Witaj kropeczka na forum,

U mnie była bardzo podobna historia.

Też najpierw niby dodatkowa praca męża,potem odsunięcie się i skończyło tak jak u Ciebie.

Nie byłam w ciąży, ale mam malutkie dziecko.
A zdrada zaczęła się jak nasze dziecko miało 2 miesiące.

Dzięki Bogu trafiłam na tutejsze forum, gdzie znalazłam wielkie wsparcie i pomoc.
Bardzo wiele nadziei przyniosły mi świadectwa osób, które przeszły kryzys, oraz wątki o podobnych historiach do mojej.

W archiwum jest wątek podobny do Twojej sytuacji, dziewczyny o niku Bella- tyluł chyba samotna w ciąży.

Witaj kropeczka na forum,

U mnie była bardzo podobna historia.

Też najpierw niby dodatkowa praca męża,potem odsunięcie się i skończyło tak jak u Ciebie.

Nie byłam w ciąży, ale mam malutkie dziecko.
A zdrada zaczęła się jak nasze dziecko miało 2 miesiące.

Dzięki Bogu trafiłam na tutejsze forum, gdzie znalazłam wielkie wsparcie i pomoc.
Bardzo wiele nadziei przyniosły mi świadectwa osób, które przeszły kryzys, oraz wątki o podobnych historiach do mojej.

W archiwum jest wątek podobny do Twojej sytuacji, dziewczyny o niku Bella- tyluł chyba samotna w ciąży.

[Danka 9]

Witaj kropeczko

Cytat:

W archiwum jest wątek podobny do Twojej sytuacji, dziewczyny o niku Bella- tyluł chyba samotna w ciąży.

mysle ze mozesz tam poszukac czegos dla siebie

Czas gdy mezczyzna staje sie ojcem moze byc trudny dla niego, wyglada na to ze Twoj mąz zwiał z malzenstwa w obliczu nowych obowiazkow.

I to w takim waznym momencie, gdy powinien byc dla Ciebie oparciem.
Tym bardziej ze oboje czekaliscie na dziecko.

Zadbaj o siebie, moze czas na zwolnienie z pracy? Ciąza plus emocjonalnie trudny moment....moze warto odpoczac, choc rozwaz czy poradzisz sobie z czasem wolnym.
Piszesz ze masz daleko do rodziny, moze jacys przyjaciele blizej są, moze masz do kogo wyciagnac reke? Poprobuj...szukaj pomocy i wsparcia.

Cytat:

Wróciłam do pracy, jakoś ciągnę, ale ledwo daje radę, staram się udawać przed innymi.

Nie ma potrzeby udawac....bo odcinasz sie od mozliwosci pozalenia sie ludziom, i uzyskania pomocy, to nie Twoja wina ze maz tak postąpił.

Wspieram modlitwą.

Witaj kropeczko

Cytat:

W archiwum jest wątek podobny do Twojej sytuacji, dziewczyny o niku Bella- tyluł chyba samotna w ciąży.

mysle ze mozesz tam poszukac czegos dla siebie

Czas gdy mezczyzna staje sie ojcem moze byc trudny dla niego, wyglada na to ze Twoj mąz zwiał z malzenstwa w obliczu nowych obowiazkow.

I to w takim waznym momencie, gdy powinien byc dla Ciebie oparciem.
Tym bardziej ze oboje czekaliscie na dziecko.

Zadbaj o siebie, moze czas na zwolnienie z pracy? Ciąza plus emocjonalnie trudny moment....moze warto odpoczac, choc rozwaz czy poradzisz sobie z czasem wolnym.
Piszesz ze masz daleko do rodziny, moze jacys przyjaciele blizej są, moze masz do kogo wyciagnac reke? Poprobuj...szukaj pomocy i wsparcia.

Cytat:

Wróciłam do pracy, jakoś ciągnę, ale ledwo daje radę, staram się udawać przed innymi.

Nie ma potrzeby udawac....bo odcinasz sie od mozliwosci pozalenia sie ludziom, i uzyskania pomocy, to nie Twoja wina ze maz tak postąpił.

Wspieram modlitwą.

[kropeczka]

Właśnie przez to iż miałam chwilę zwolnienia, przemyślałam sobie, że siedzenie w domu jeszcze bardziej by mnie dobiło. Poza tym w tym naszym mieszkaniu (co prawda wynajętym) czuje się przynajmniej u siebie. On przynajmniej, też ma świadomość, że nikt mnie nie niańczy i muszę sobie radzić sama. Strasznie za nim tęsknie, bardzo chciałabym, aby wrócił, aby się opamiętał. Wiem, że powinnam cieszyć się ciążą, ale wiem, że nie robię tego jak powinnam, ta cała sytuacja mi wszystko przesłania. Modlę się za mojego męża i za ta kobietę, żeby zrozumiała, że tak nie powinna robić, ale czasem brakuje mi sił na tą modlitwę....Chciałabym umieć zrozumieć co dzieje się w głowie mojego męża, wiedzieć co on tak naprawdę myśli, czuje....a najgorsze, że nic nie można, a to czekanie jest okropne :(

Właśnie przez to iż miałam chwilę zwolnienia, przemyślałam sobie, że siedzenie w domu jeszcze bardziej by mnie dobiło. Poza tym w tym naszym mieszkaniu (co prawda wynajętym) czuje się przynajmniej u siebie. On przynajmniej, też ma świadomość, że nikt mnie nie niańczy i muszę sobie radzić sama. Strasznie za nim tęsknie, bardzo chciałabym, aby wrócił, aby się opamiętał. Wiem, że powinnam cieszyć się ciążą, ale wiem, że nie robię tego jak powinnam, ta cała sytuacja mi wszystko przesłania. Modlę się za mojego męża i za ta kobietę, żeby zrozumiała, że tak nie powinna robić, ale czasem brakuje mi sił na tą modlitwę....Chciałabym umieć zrozumieć co dzieje się w głowie mojego męża, wiedzieć co on tak naprawdę myśli, czuje....a najgorsze, że nic nie można, a to czekanie jest okropne :(

[AWS]

[kropeczka]

Mój mąż upił się w piątek i wypisywał do mnie smsy, pytajac się ciągle, czy się z kimś spotykam, że jest o mnie nadal zazdrosny, że się martwi-nawet zadzwonił. W sobotę byli u mnie teściowie (dzwonili do niego, ale nie chciał się spotkać). W niedziele znów się odezwał, rozmawialiśmy dość długo-to była bardzo spokojna rozmowa, chyba szczera, choć mnie trudno jest teraz w cokolwiek wierzyć. Ale chyba zaczyna rozumieć, co tak naprawde zrobił. Twierdzi, że jest teraz w hotelu i nie potrafi sobie dać rady sam z sobą. Dziś ma przyjechać po pracy, żebyśmy mogli ze soba porozmawiac w cztery oczy. Mam nadzieje, że dojdzie to spotkanie do skutku, że się nie wycofa. Boję się tego spotkania, bo nie wiem jak powinnam się zachować. Chciałabym bardzo, żeby to był początek dobrej drogi.

Mój mąż upił się w piątek i wypisywał do mnie smsy, pytajac się ciągle, czy się z kimś spotykam, że jest o mnie nadal zazdrosny, że się martwi-nawet zadzwonił. W sobotę byli u mnie teściowie (dzwonili do niego, ale nie chciał się spotkać). W niedziele znów się odezwał, rozmawialiśmy dość długo-to była bardzo spokojna rozmowa, chyba szczera, choć mnie trudno jest teraz w cokolwiek wierzyć. Ale chyba zaczyna rozumieć, co tak naprawde zrobił. Twierdzi, że jest teraz w hotelu i nie potrafi sobie dać rady sam z sobą. Dziś ma przyjechać po pracy, żebyśmy mogli ze soba porozmawiac w cztery oczy. Mam nadzieje, że dojdzie to spotkanie do skutku, że się nie wycofa. Boję się tego spotkania, bo nie wiem jak powinnam się zachować. Chciałabym bardzo, żeby to był początek dobrej drogi.

[AWS]

Kochana! koniecznie zaproś Ducha Św. do tej rozmowy. Spokojnie wysłuchaj, co mąż ma do powiedzenia i daj sobie czas na przemyślenie tego, co usłyszysz. Masz prawo być nieufna, zdystansowana, ale spokojna i wyważona. Gdy poczujesz rosnące emocje, zastosuj : BODZIEC - PAUZA - REAKCJA. Nie musisz mieć gotowych rozwiązań, a na pewno nie staraj się ich szukać dla męża. Na początek krótkie spotkanie w przychylnej atmosferze......dasz radę! Masz moją moglitwę!

Kochana! koniecznie zaproś Ducha Św. do tej rozmowy. Spokojnie wysłuchaj, co mąż ma do powiedzenia i daj sobie czas na przemyślenie tego, co usłyszysz. Masz prawo być nieufna, zdystansowana, ale spokojna i wyważona. Gdy poczujesz rosnące emocje, zastosuj : BODZIEC - PAUZA - REAKCJA. Nie musisz mieć gotowych rozwiązań, a na pewno nie staraj się ich szukać dla męża. Na początek krótkie spotkanie w przychylnej atmosferze......dasz radę! Masz moją moglitwę!

[mario]

Witaj.
Wiem że łatwo się mówi, ale spokój, spokój przede wszystkim.
Poproś Boga, o ten wewnętrzny pokój, o Ducha Św. abyś wiedziała co i jak mówić. Powierz Panu Jezusowi to spotkanie (TY SIĘ TYM ZAJMIJ PANIE), a zobaczysz że będzie łatwiej.
Pozdrawiam i właśnie w tej chwili oddaję Cię i Waszą sprawę Maryi. Pod Twoją obronę.......

Witaj.
Wiem że łatwo się mówi, ale spokój, spokój przede wszystkim.
Poproś Boga, o ten wewnętrzny pokój, o Ducha Św. abyś wiedziała co i jak mówić. Powierz Panu Jezusowi to spotkanie (TY SIĘ TYM ZAJMIJ PANIE), a zobaczysz że będzie łatwiej.
Pozdrawiam i właśnie w tej chwili oddaję Cię i Waszą sprawę Maryi. Pod Twoją obronę.......

[kropeczka]

Nie wiem w zasadzie, czy wczorajsze nasze spotkanie cokolwiek wniosło- chyba dalej wielkie „nie wiem” z jego strony. Chciałabym, aby się wreszcie określił-powiedział, że do dziś postara się podjąć decyzję. Wczoraj wieczorem i dziś rano zasypał mnie sms-ami, jak to pięknie wyglądam, jak mi ładnie z brzuszkiem i tak dalej. Napisał też dziś , czy mogę poczekać na niego jeszcze tydzień. Odpisałam tylko, że miał sporo czasu na przemyślenia i chciałabym konkretnej odpowiedzi. Dobrze wiem, że on wyczuwa, że jeśli tylko będzie chciał wrócić, to ja go przyjmę z otwartymi ramionami, bo wie, że go bardzo kocham, że jest dla mnie całym życiem. Czyli może się pobawić, bo przecież żona poczeka i jak w razie czego się znudzi, to sobie po prostu wróci do domowego ogniska. Mam już dość ciągłej tej niepewności. Nie wiem jak powinnam się zachować, jeśli dzisiaj przyjedzie i powie, że nadal nie wie. Czuję się rozbita i chyba zaczynam wątpić w to czego chcę….:( Ta cała niepewność mnie zabija. Po tym jak wczoraj wyszedł, czułam się okropnie przytłoczona, znów płakałam cały wieczór.

[ Dodano: 2012-04-05, 09:14 ]
Mąż od środy jest ze mną- bardzo się cieszę i boję jednocześnie. Staramy się dużo rozmawiać, aby omówić wszystko co boli i zamknąć pewien etap. Smutne myśłi cały czas krążą- obojgu widzę, że nam ciężko. Jak patrzę na niego, to boję się, że może żałuje, że podjął taką decyzję, że myśli o tamtej. Ona z pewnością też nie zostawi nas w spokoju, bo twierdzi, że go kocha (czy można mówić o prawdziwej miłości po 3 miesiącach?). Mąż pyta mnie często, czy myślę, że da się to jakoś posklejać?... Oboje chcemy, ale jest ciężko... Proszę Was o pomoc, jak to wszystko przetrwać, poukładać, od czego zacząć, czego nie robić, aby nic nie zepsuć? Napiszcie jakie kroki podjąć aby wyjść z tego najgorszego etapu kryzysu? Teraz w święta nie jedziemy do domu rodzinnego, zostajemy sami- ja wiem, że mąż nie ma odwagi spojrzeć nikomu z rodziny w oczy, mówi, że na mnie też cięzko mu patrzeć- myślicie, że kiedyś będzie dobrze? że odbudujemy to wszystko? Wiem, że na pewno będę go we wszystkim wspierać, ale mnie też jest ciężko. Czasem czuje się po prsotu niekochana, bo trudno mi uwierzyć, że jest inaczej. Chodzą mi takie myśli po głowie, że może on wrócił tylko dla dziecka, może gdyby go nie było, to by tego nie zrobił? a może to sobie tylko wmawaim.... Proszę wesprzyjcie mnie jakoś w tym wszystkim, pomóżcie....

Nie wiem w zasadzie, czy wczorajsze nasze spotkanie cokolwiek wniosło- chyba dalej wielkie „nie wiem” z jego strony. Chciałabym, aby się wreszcie określił-powiedział, że do dziś postara się podjąć decyzję. Wczoraj wieczorem i dziś rano zasypał mnie sms-ami, jak to pięknie wyglądam, jak mi ładnie z brzuszkiem i tak dalej. Napisał też dziś , czy mogę poczekać na niego jeszcze tydzień. Odpisałam tylko, że miał sporo czasu na przemyślenia i chciałabym konkretnej odpowiedzi. Dobrze wiem, że on wyczuwa, że jeśli tylko będzie chciał wrócić, to ja go przyjmę z otwartymi ramionami, bo wie, że go bardzo kocham, że jest dla mnie całym życiem. Czyli może się pobawić, bo przecież żona poczeka i jak w razie czego się znudzi, to sobie po prostu wróci do domowego ogniska. Mam już dość ciągłej tej niepewności. Nie wiem jak powinnam się zachować, jeśli dzisiaj przyjedzie i powie, że nadal nie wie. Czuję się rozbita i chyba zaczynam wątpić w to czego chcę….:( Ta cała niepewność mnie zabija. Po tym jak wczoraj wyszedł, czułam się okropnie przytłoczona, znów płakałam cały wieczór.

[ Dodano: 2012-04-05, 09:14 ]
Mąż od środy jest ze mną- bardzo się cieszę i boję jednocześnie. Staramy się dużo rozmawiać, aby omówić wszystko co boli i zamknąć pewien etap. Smutne myśłi cały czas krążą- obojgu widzę, że nam ciężko. Jak patrzę na niego, to boję się, że może żałuje, że podjął taką decyzję, że myśli o tamtej. Ona z pewnością też nie zostawi nas w spokoju, bo twierdzi, że go kocha (czy można mówić o prawdziwej miłości po 3 miesiącach?). Mąż pyta mnie często, czy myślę, że da się to jakoś posklejać?... Oboje chcemy, ale jest ciężko... Proszę Was o pomoc, jak to wszystko przetrwać, poukładać, od czego zacząć, czego nie robić, aby nic nie zepsuć? Napiszcie jakie kroki podjąć aby wyjść z tego najgorszego etapu kryzysu? Teraz w święta nie jedziemy do domu rodzinnego, zostajemy sami- ja wiem, że mąż nie ma odwagi spojrzeć nikomu z rodziny w oczy, mówi, że na mnie też cięzko mu patrzeć- myślicie, że kiedyś będzie dobrze? że odbudujemy to wszystko? Wiem, że na pewno będę go we wszystkim wspierać, ale mnie też jest ciężko. Czasem czuje się po prsotu niekochana, bo trudno mi uwierzyć, że jest inaczej. Chodzą mi takie myśli po głowie, że może on wrócił tylko dla dziecka, może gdyby go nie było, to by tego nie zrobił? a może to sobie tylko wmawaim.... Proszę wesprzyjcie mnie jakoś w tym wszystkim, pomóżcie....