[salim]

Witam!

Przyznam, że sam nie wiem, jak znalazłem to forum... Szukam od dawna pomocy i odpowiedzi na moje wątpliwości, ale czuję, że cały czas błądzę... Szukam teraz nadziei w Bogu, ale sam już nie wiem czy jest możliwe wyjście z tego błędnego koła. Ponizej przdstawiam moją historię, ostrzegam- długie zawiera też sporo własnych przemyśleń i smutnych wniosków...

A więc może zacznę od początku - mam prawie 35 lat, żonę i 2-letnią córeczkę, a mój problem dotyczy kłopotów w małżeństwie, a dokładniej problem tkwi we mnie. Jesteśmy z żoną parą od 10 lat, w tym 5 w małżeństwie. Jako para, zawsze byliśmy zgodni, mamy podobne charaktery, podobne cele w życiu i potrafimy wyszukiwać kompromisy w różnych sprawach. Drobne sprzeczki zdarzają się od czasu do czasu, ale to nic poważnego.Moja żona jest dobrą dziewczyną, przez cały okres naszego związku nigdy mnie nie zawiodła, wiem, że mogę jej zaufać i że bardzo kocha mnie i naszą córkę.
Cały problem polega na tym, że ja nie potrafię odwzajemnić jej miłości. Wszystko zaczęło się z 2,3 lata temu, kiedy zaczęły nachodzić mnie wątpliwości, czy moja żona jest na pewno tą jedyną miłością. Nic się nie działo złego w naszym związku, ale mimo to takie myśli po prostu przyszły. Wiem, że winę można by zrzucić na popularną rutynę, ale chyba nie w tym tkwi problem. Im dalej, tym było gorzej, od ponad roku jest już ze mną fatalnie. Pewnego razu po prostu dotarło do mnie, że nie kocham żony. Świadomość tego faktu wręcz zwaliła mnie z nóg, miałem kłopoty ze snem, serce kołatało mi jak szalone. Mój umysł nie mógł przyjąć tego do wiadomości, wpadłem w depresję, na nic nie mam ochoty, bywają dni lepsze, kiedy nabieram chęci do życia, ale szybko potem moje demony znowu mnie dopadają i trzymają długo. Zacząłem doszukiwać sie przyczyn tej sytuacji, analizować dzieciństwo i lata młodzieńcze w celu rozpoznania, gdzie popełniłem błąd. Stopniowo analizowałem poszczególne etapy życia, a brutalna prawda o sobie samym zaczęła się powoli przede mną odkrywać. Rodzice zadbali, aby moje dzieciństwo przebiegało raczej bezproblemowo. Im jednak bardziej dorastałem tym więcej niedoskonałości w sobie widziałem, których nie potrafiłem zaakceptować, co powodowało, ze stawałem się coraz to bardziej zakompleksiony. Okulary jak denka od słoików, wada wymowy skutecznie powiększały niechęć do samego siebie - ja chciałem być jak inni chłopacy, nie chciałem być sobą. Szkoła średnia to był też dramat, kompleksy jeszcze bardziej się wyolbrzymiły, dalej chciałem być jak inni, przebojowi, pewni siebie koledzy. Do tego zaczęły dochodzić coraz częstsze docinki, które bardzo bolały, ale jeszcze bardziej utwierdzały mnie w przekonaniu, że nie chcę być sobą. Narastająca frustracja i stres spowodowała, ze zacząłem się jąkać i zacinać, głownie w sytuacjach stresowych. O dziewczynach wtedy nie myślałem, byłem tak zakompleksiony, że nie wierzyłem, aby jakakolwiek mogła się mną zainteresowac, jeśli już coś sie działo, to myślałem, ze dziewczyna robi to "dla jaj". Podczas, gdy ludzie młodzi przeżywali swoje pierwsze miłości, ja nic takiego nie doświadczyłem. Potem były studia zaoczne i praca. W kilku pierwszych miejscach pracy po prostu nie przedłużano mi umowy za moją niepewność siebie i "dupowatość". Gdzieś po kątach podśmiechiwano się ze mnie i nie traktowano poważnie.
Miałem tak niską samoocenę, że za prawdziwą wartość siebie uważałem to, co mówią o mnie inni. A że nie mówili dobrze, uważałem że mają rację. Z czasem przestałem słuchac co ma do powiedzenia moje serce i dusza, a ważniejsze było, aby inni uważali mnie za równego im, aby ktoś mnie docenił... ważniejsze było co myślą inni, niż co myślę ja sam.

Moje życie miłosne nie było usłane różami. Z powodu kompleksów nie potrafiłem stworzyć związku, zakochać się z wzajemnością. Nawet już po 20 r.życia dalej byłem bez dziewczyny. Moje wyobrażenie było takie, że każdy spotyka swoją wielką miłośc, ludzie poznają się i od razu wiedzą, że to jest właśnie TA kobieta i potem żyją długo i szczęśliwie. Ja szukałem kobiety idealnej, mimo swoich kompleksów, oczekiwałem perfekcyjności od potencjalnej wybranki. Lata mijały, a moja wielka miłośc się nie pojawiała, w każdej dziewczynie coś mi nie odpowiadało i dalej nie potrafiłem stworzyc związku. W wieku 25 lat poznałem moją obecną żonę. Nie było wielkich fajerwerków czy motyli w brzuchu, ale świetnie nam się rozmawiało, mieliśmy wiele wspólnego, często rozumieliśmy się bez słów. Nie byłem w stanie zakochania, ale postanowiłem kontynuowac ten związek. Z czasem poznawałem żonę lepiej, odpowiadala mi pod wieloma względami, chociaż dalej miewałem wątpliwości, gdyż nie była kobietą idealną, taką jaką sobie wymarzyłem... Wszyscy mówili, ze pasujemy do siebie, a to już dla mnie sporo znaczyło... Mimo tego, że gdzieś wewnątrz nie byłem pewien, czy to to, to jednak dalej kontynuowałem ten związek. I jakiż byłem dumny, jak inni mówili jaka to fajna i sympatyczna dziewczyna. I w końcu przestali gadac, bo "on ma w końcu dziewczynę". Oczywiście nie był to związek na siłe. Bardzo fajnie spędzało mi się z nią czas nawet nic nie robiąc. Po paru latach postanowiliśmy wziąc ślub kościelny.
Z perspektywy czasu patrząc, dotarło do mnie ostatnio, że nieświadomie wykorzystałem swoją żonę... Będąc z nią podreperowywałem swoją wątłą samoocenę, sprawiało mi satysfakcję jak ludzie dobrze o niej mówili, bo była moją dziewczyną, a to czy serce tego naprawdę chciało było na drugim planie... Byc może bałem się też samotności, miałem 25 lat, dalej byłem prawiczkiem a moja wymarzona miłośc się nie pojawiała. Moja żona pokochała mnie takiego jakim jestem i czuję, że kocha mnie nadal... Dotarło też do mnie, ze tak naprawdę nie wiem co to jest miłość. Nigdy nie czułem, ze kogoś kocham, nie wiem co to znaczy. Czuję w sercu kompletną pustkę. Przezyłem kilka zauroczeń, ale takich bardziej platonicznych, serce biło mi bardziej na widok jakiejś dziewczyny, ale nigdy nic z tego nie było bo byłem zbyt nieśmiały, aby coś rozpocząc. Po czasie to po prostu mijało... Rodzice bardzo dużo mi dali i dbali o mnie, jestem im bardzo wdzięczny, ale nie potrafię powiedziec, czy ich kocham. Zona również dała mi sporo miłości, a ja po prostu nie potrafię tego odwzajemnic, o córkę też dbam i sie staram, ale nie wiem co czuję. To wszystko tak jakby, "bo wypada i trzeba" a nie zaś z czystej potrzeby serca... Chyba jestem jakiś emocjonalnie okaleczony.

To co sie obecnie wyrabia w mojej głowie po prostu mnie przerasta. Zona jest wspaniałą kobietą, ale po prostu przestała mi sie fizycznie podobac. Ogólnie jest atrakcyjną kobietą, ale moja chora psychika wypatrzyła wszystkie niedoskonałosci, zalety natomiast są schowane. Żona miała kłopoty hormonalne, które pozostawiły po sobie ślad.
Wiem doskonale jak to wszystko brzmi, sam nie wierze, że mam takie myśli, przybija mnie to bo nie spodziewałem sie tego po sobie. Wszedzie widzę kobiety atrakcyjniejsze od mojej żony, bez przerwy porównuję siebie i ją do innych. Widząc ładną dziewczynę, od razu przychodzą mi myśli, że z nią na pewno byłbym szcześliwszy niż z moją żoną. Jest mi tak bardzo wstyd za to wszystko, ale piszę szczerze, co się dzieje w mojej głowie, Co gorsza, w momentach większych dołow, przychodzą mi do głowy jeszcze gorsze myśli, ze nie będę już szczęśliwy z żoną, że lepiej byłoby odejśc i zacząc wszystko od nowa... Ale mam tak potworne wyrzuty sumienia, ze nie umiałbym zbudowac nowego szczęscia na nieszczęściu żony. Sama obecnosc takich myśli powoduje, że straciłem resztki szacunku do samego siebie, kiedyś nie wyobrażaem sobie, jak ludzie mogą sie rozwodzic, a teraz sam mam takie myśli... Uważałem siebie za dobrego człowieka, a teraz kryzys wewnętrzny ukazał mi kim naprawdę jestem, człowiekiem który dla pogoni za własnym szczęściem myśli o odejściu od żony i dziecka... Smutne... Nie wiem, co robic, ta depresja trwa juz tak długo, nie potrafię sobie z nią poradzic, widze teraz jak wiele błędów popełniłem w przeszłosci, nie moge ich sobie wybaczyc. Chciałbym tak bardzo byc szczęśliwy z żoną, ale ja NIE POTRAFIĘ KOCHAC, nie potrafie pokochac istoty niedoskonałej, jaką jest moja żona, nie potrafie zaakceptowac jej niedoskonałości. Mój umysł i serce ciągle poszukuje tej jedynej doskonałej. Jestem już bardzo zmęczony tym wszystkim, tym wiecznym poszukiwaniem czegos co moze nie istnieje, tego wiecznego obserwowania innych kobiet i wybrażania sobie jak to byłbym z nimi szczęśliwy. Wiem, że gdybym pokochał żonę taką jaka jest, to bylibyśmy szczęśliwi. Moze do tej pory żyłem wg złych wartości, może potrzebuję całkowitej przemiany duchowej. Staciłem chęc i motywację do życia, bo życie w zakłamaniu i wewnętrznej niespójności wykańcza mnie.
Aby sobie pomóc, prowadziłem korespondencję mailową z pewną panią psycholog oraz bardzo mądrym księdzem, oboje twierdzą, że powodem tej sytuacji są moje zbyt wygórowane oczekiwania i wyobrażenia oraz błędne przekonania co do miłości, że za bardzo utożsamiam ją ze zrywem uczuc. Prawda, z tym właśnie kojarzy mi się miłośc. Ksiądz napisał mi również, że mój brak miłości do siebie przeniosłem na żonę. Też prawda, nigdy nie kochałem siebie, nigdy nie byłem szczęśliwy sam ze sobą.

Czytając to co napisałem, odnosze wrażenie, że nie ma czego zbierac, ze po prostu dokonałem niewłaściwego wyboru… Ksiądz napisał mi, że jeśli zmiana wyglądu spowodowała takie odczucia, to pokazuje jak powierzchowna to była miłośc…Dzięki temu jest tam gdzieś na dnie małe światełko nadziei, ze ta prawdziwa miłość ukryta gdzieś głęboko we mnie, nagle wyjdzie na powierzchnię i zapałam nią do żony.
Wielu może zapytac – „skoro nie byłeś pewny, to po co się żeniłeś?” Prawda, ale wtedy tak nie myślałem.
Wiem teraz, jak wiele popełniłem błędów w przeszłości, głównie przez moje kompleksy. Gdybym mógł, cofnąłbym czas i zrobił wiele rzeczy inaczej. Ale czasu nie cofnę. Jestem TU i TERAZ i próbuję odpowiedziec sobie na pytanie, jak być szczęśliwym? Ja CHCĘ być szczęśliwym i kochającym mężem i ojcem, a nie tylko udawac takiego, moja żona i córka zasługują na prawdziwą miłośc.
Nie oczekuję gotowych odpowiedzi bo takich pewnie nie ma, sam poszukuję takowych od długiego czasu. Poza tym nikt za mnie decyzji nie podejmie, bo tylko ja wezmę odpowiedzialnośc za swoje czyny. Ale może ktoś pomoże mi spojrzec na problem z innej strony. Coś mi mówi, że problem tkwi we mnie i to ja musze się diametralnie zmienic, aby poczuc w końcu szczęście i spokój ducha. Byłbym wdzięczny za wszelkie odpowiedzi zarówno na forum jak i na priv.
draw
Wiem, wyszło strasznie długie dziękuję wszystkim, którzy dotrwali do końca. Pozdrawiam

Witam!

Przyznam, że sam nie wiem, jak znalazłem to forum... Szukam od dawna pomocy i odpowiedzi na moje wątpliwości, ale czuję, że cały czas błądzę... Szukam teraz nadziei w Bogu, ale sam już nie wiem czy jest możliwe wyjście z tego błędnego koła. Ponizej przdstawiam moją historię, ostrzegam- długie zawiera też sporo własnych przemyśleń i smutnych wniosków...

A więc może zacznę od początku - mam prawie 35 lat, żonę i 2-letnią córeczkę, a mój problem dotyczy kłopotów w małżeństwie, a dokładniej problem tkwi we mnie. Jesteśmy z żoną parą od 10 lat, w tym 5 w małżeństwie. Jako para, zawsze byliśmy zgodni, mamy podobne charaktery, podobne cele w życiu i potrafimy wyszukiwać kompromisy w różnych sprawach. Drobne sprzeczki zdarzają się od czasu do czasu, ale to nic poważnego.Moja żona jest dobrą dziewczyną, przez cały okres naszego związku nigdy mnie nie zawiodła, wiem, że mogę jej zaufać i że bardzo kocha mnie i naszą córkę.
Cały problem polega na tym, że ja nie potrafię odwzajemnić jej miłości. Wszystko zaczęło się z 2,3 lata temu, kiedy zaczęły nachodzić mnie wątpliwości, czy moja żona jest na pewno tą jedyną miłością. Nic się nie działo złego w naszym związku, ale mimo to takie myśli po prostu przyszły. Wiem, że winę można by zrzucić na popularną rutynę, ale chyba nie w tym tkwi problem. Im dalej, tym było gorzej, od ponad roku jest już ze mną fatalnie. Pewnego razu po prostu dotarło do mnie, że nie kocham żony. Świadomość tego faktu wręcz zwaliła mnie z nóg, miałem kłopoty ze snem, serce kołatało mi jak szalone. Mój umysł nie mógł przyjąć tego do wiadomości, wpadłem w depresję, na nic nie mam ochoty, bywają dni lepsze, kiedy nabieram chęci do życia, ale szybko potem moje demony znowu mnie dopadają i trzymają długo. Zacząłem doszukiwać sie przyczyn tej sytuacji, analizować dzieciństwo i lata młodzieńcze w celu rozpoznania, gdzie popełniłem błąd. Stopniowo analizowałem poszczególne etapy życia, a brutalna prawda o sobie samym zaczęła się powoli przede mną odkrywać. Rodzice zadbali, aby moje dzieciństwo przebiegało raczej bezproblemowo. Im jednak bardziej dorastałem tym więcej niedoskonałości w sobie widziałem, których nie potrafiłem zaakceptować, co powodowało, ze stawałem się coraz to bardziej zakompleksiony. Okulary jak denka od słoików, wada wymowy skutecznie powiększały niechęć do samego siebie - ja chciałem być jak inni chłopacy, nie chciałem być sobą. Szkoła średnia to był też dramat, kompleksy jeszcze bardziej się wyolbrzymiły, dalej chciałem być jak inni, przebojowi, pewni siebie koledzy. Do tego zaczęły dochodzić coraz częstsze docinki, które bardzo bolały, ale jeszcze bardziej utwierdzały mnie w przekonaniu, że nie chcę być sobą. Narastająca frustracja i stres spowodowała, ze zacząłem się jąkać i zacinać, głownie w sytuacjach stresowych. O dziewczynach wtedy nie myślałem, byłem tak zakompleksiony, że nie wierzyłem, aby jakakolwiek mogła się mną zainteresowac, jeśli już coś sie działo, to myślałem, ze dziewczyna robi to "dla jaj". Podczas, gdy ludzie młodzi przeżywali swoje pierwsze miłości, ja nic takiego nie doświadczyłem. Potem były studia zaoczne i praca. W kilku pierwszych miejscach pracy po prostu nie przedłużano mi umowy za moją niepewność siebie i "dupowatość". Gdzieś po kątach podśmiechiwano się ze mnie i nie traktowano poważnie.
Miałem tak niską samoocenę, że za prawdziwą wartość siebie uważałem to, co mówią o mnie inni. A że nie mówili dobrze, uważałem że mają rację. Z czasem przestałem słuchac co ma do powiedzenia moje serce i dusza, a ważniejsze było, aby inni uważali mnie za równego im, aby ktoś mnie docenił... ważniejsze było co myślą inni, niż co myślę ja sam.

Moje życie miłosne nie było usłane różami. Z powodu kompleksów nie potrafiłem stworzyć związku, zakochać się z wzajemnością. Nawet już po 20 r.życia dalej byłem bez dziewczyny. Moje wyobrażenie było takie, że każdy spotyka swoją wielką miłośc, ludzie poznają się i od razu wiedzą, że to jest właśnie TA kobieta i potem żyją długo i szczęśliwie. Ja szukałem kobiety idealnej, mimo swoich kompleksów, oczekiwałem perfekcyjności od potencjalnej wybranki. Lata mijały, a moja wielka miłośc się nie pojawiała, w każdej dziewczynie coś mi nie odpowiadało i dalej nie potrafiłem stworzyc związku. W wieku 25 lat poznałem moją obecną żonę. Nie było wielkich fajerwerków czy motyli w brzuchu, ale świetnie nam się rozmawiało, mieliśmy wiele wspólnego, często rozumieliśmy się bez słów. Nie byłem w stanie zakochania, ale postanowiłem kontynuowac ten związek. Z czasem poznawałem żonę lepiej, odpowiadala mi pod wieloma względami, chociaż dalej miewałem wątpliwości, gdyż nie była kobietą idealną, taką jaką sobie wymarzyłem... Wszyscy mówili, ze pasujemy do siebie, a to już dla mnie sporo znaczyło... Mimo tego, że gdzieś wewnątrz nie byłem pewien, czy to to, to jednak dalej kontynuowałem ten związek. I jakiż byłem dumny, jak inni mówili jaka to fajna i sympatyczna dziewczyna. I w końcu przestali gadac, bo "on ma w końcu dziewczynę". Oczywiście nie był to związek na siłe. Bardzo fajnie spędzało mi się z nią czas nawet nic nie robiąc. Po paru latach postanowiliśmy wziąc ślub kościelny.
Z perspektywy czasu patrząc, dotarło do mnie ostatnio, że nieświadomie wykorzystałem swoją żonę... Będąc z nią podreperowywałem swoją wątłą samoocenę, sprawiało mi satysfakcję jak ludzie dobrze o niej mówili, bo była moją dziewczyną, a to czy serce tego naprawdę chciało było na drugim planie... Byc może bałem się też samotności, miałem 25 lat, dalej byłem prawiczkiem a moja wymarzona miłośc się nie pojawiała. Moja żona pokochała mnie takiego jakim jestem i czuję, że kocha mnie nadal... Dotarło też do mnie, ze tak naprawdę nie wiem co to jest miłość. Nigdy nie czułem, ze kogoś kocham, nie wiem co to znaczy. Czuję w sercu kompletną pustkę. Przezyłem kilka zauroczeń, ale takich bardziej platonicznych, serce biło mi bardziej na widok jakiejś dziewczyny, ale nigdy nic z tego nie było bo byłem zbyt nieśmiały, aby coś rozpocząc. Po czasie to po prostu mijało... Rodzice bardzo dużo mi dali i dbali o mnie, jestem im bardzo wdzięczny, ale nie potrafię powiedziec, czy ich kocham. Zona również dała mi sporo miłości, a ja po prostu nie potrafię tego odwzajemnic, o córkę też dbam i sie staram, ale nie wiem co czuję. To wszystko tak jakby, "bo wypada i trzeba" a nie zaś z czystej potrzeby serca... Chyba jestem jakiś emocjonalnie okaleczony.

To co sie obecnie wyrabia w mojej głowie po prostu mnie przerasta. Zona jest wspaniałą kobietą, ale po prostu przestała mi sie fizycznie podobac. Ogólnie jest atrakcyjną kobietą, ale moja chora psychika wypatrzyła wszystkie niedoskonałosci, zalety natomiast są schowane. Żona miała kłopoty hormonalne, które pozostawiły po sobie ślad.
Wiem doskonale jak to wszystko brzmi, sam nie wierze, że mam takie myśli, przybija mnie to bo nie spodziewałem sie tego po sobie. Wszedzie widzę kobiety atrakcyjniejsze od mojej żony, bez przerwy porównuję siebie i ją do innych. Widząc ładną dziewczynę, od razu przychodzą mi myśli, że z nią na pewno byłbym szcześliwszy niż z moją żoną. Jest mi tak bardzo wstyd za to wszystko, ale piszę szczerze, co się dzieje w mojej głowie, Co gorsza, w momentach większych dołow, przychodzą mi do głowy jeszcze gorsze myśli, ze nie będę już szczęśliwy z żoną, że lepiej byłoby odejśc i zacząc wszystko od nowa... Ale mam tak potworne wyrzuty sumienia, ze nie umiałbym zbudowac nowego szczęscia na nieszczęściu żony. Sama obecnosc takich myśli powoduje, że straciłem resztki szacunku do samego siebie, kiedyś nie wyobrażaem sobie, jak ludzie mogą sie rozwodzic, a teraz sam mam takie myśli... Uważałem siebie za dobrego człowieka, a teraz kryzys wewnętrzny ukazał mi kim naprawdę jestem, człowiekiem który dla pogoni za własnym szczęściem myśli o odejściu od żony i dziecka... Smutne... Nie wiem, co robic, ta depresja trwa juz tak długo, nie potrafię sobie z nią poradzic, widze teraz jak wiele błędów popełniłem w przeszłosci, nie moge ich sobie wybaczyc. Chciałbym tak bardzo byc szczęśliwy z żoną, ale ja NIE POTRAFIĘ KOCHAC, nie potrafie pokochac istoty niedoskonałej, jaką jest moja żona, nie potrafie zaakceptowac jej niedoskonałości. Mój umysł i serce ciągle poszukuje tej jedynej doskonałej. Jestem już bardzo zmęczony tym wszystkim, tym wiecznym poszukiwaniem czegos co moze nie istnieje, tego wiecznego obserwowania innych kobiet i wybrażania sobie jak to byłbym z nimi szczęśliwy. Wiem, że gdybym pokochał żonę taką jaka jest, to bylibyśmy szczęśliwi. Moze do tej pory żyłem wg złych wartości, może potrzebuję całkowitej przemiany duchowej. Staciłem chęc i motywację do życia, bo życie w zakłamaniu i wewnętrznej niespójności wykańcza mnie.
Aby sobie pomóc, prowadziłem korespondencję mailową z pewną panią psycholog oraz bardzo mądrym księdzem, oboje twierdzą, że powodem tej sytuacji są moje zbyt wygórowane oczekiwania i wyobrażenia oraz błędne przekonania co do miłości, że za bardzo utożsamiam ją ze zrywem uczuc. Prawda, z tym właśnie kojarzy mi się miłośc. Ksiądz napisał mi również, że mój brak miłości do siebie przeniosłem na żonę. Też prawda, nigdy nie kochałem siebie, nigdy nie byłem szczęśliwy sam ze sobą.

Czytając to co napisałem, odnosze wrażenie, że nie ma czego zbierac, ze po prostu dokonałem niewłaściwego wyboru… Ksiądz napisał mi, że jeśli zmiana wyglądu spowodowała takie odczucia, to pokazuje jak powierzchowna to była miłośc…Dzięki temu jest tam gdzieś na dnie małe światełko nadziei, ze ta prawdziwa miłość ukryta gdzieś głęboko we mnie, nagle wyjdzie na powierzchnię i zapałam nią do żony.
Wielu może zapytac – „skoro nie byłeś pewny, to po co się żeniłeś?” Prawda, ale wtedy tak nie myślałem.
Wiem teraz, jak wiele popełniłem błędów w przeszłości, głównie przez moje kompleksy. Gdybym mógł, cofnąłbym czas i zrobił wiele rzeczy inaczej. Ale czasu nie cofnę. Jestem TU i TERAZ i próbuję odpowiedziec sobie na pytanie, jak być szczęśliwym? Ja CHCĘ być szczęśliwym i kochającym mężem i ojcem, a nie tylko udawac takiego, moja żona i córka zasługują na prawdziwą miłośc.
Nie oczekuję gotowych odpowiedzi bo takich pewnie nie ma, sam poszukuję takowych od długiego czasu. Poza tym nikt za mnie decyzji nie podejmie, bo tylko ja wezmę odpowiedzialnośc za swoje czyny. Ale może ktoś pomoże mi spojrzec na problem z innej strony. Coś mi mówi, że problem tkwi we mnie i to ja musze się diametralnie zmienic, aby poczuc w końcu szczęście i spokój ducha. Byłbym wdzięczny za wszelkie odpowiedzi zarówno na forum jak i na priv.
draw
Wiem, wyszło strasznie długie dziękuję wszystkim, którzy dotrwali do końca. Pozdrawiam

[marta176]

..

..

[katalotka72]

czyba dobrze trafiles...
jezeli skorzystasz z rad naszych madrych glow to na pewno cos osiagniesz, ja ze swojej strony tylko powiem, ze powinienes sie zapisac do grupy 12 krokowej ktora sie tworzy, bo bedziesz mial szanse w ciagu trwania warsztatow polubic siebie i zrozumiec co Toba kieruje, a potem probowac to zmienic...
bo dla Boga nie ma rzeczy niemozliwych - tylko trzeba mu odrobinke pomoc

czyba dobrze trafiles...
jezeli skorzystasz z rad naszych madrych glow to na pewno cos osiagniesz, ja ze swojej strony tylko powiem, ze powinienes sie zapisac do grupy 12 krokowej ktora sie tworzy, bo bedziesz mial szanse w ciagu trwania warsztatow polubic siebie i zrozumiec co Toba kieruje, a potem probowac to zmienic...
bo dla Boga nie ma rzeczy niemozliwych - tylko trzeba mu odrobinke pomoc

[koralik]

Witaj

Ja również trafiłam tu niedawno i na chwilę obecną raczej więcej "biorę" aniżeli "daję", (ponieważ dopiero niedawno zaczęłam pracę na sobą) ale chciałabym napisać Tobie jedną rzecz, którą kiedyś ktoś mi powiedział.

Miałam podobne myśli , czy zrobiłam słusznie wychodząc za mojego męża, czy to TA WŁAŚCIWA osoba, czy może gdybym dokonała innego wyboru dzisiaj nie przechodziłabym tego co przechodzę, PO CO TO WSZYSTKO??? itd...

I wiesz wtedy przypadkowo (ale czy na pewno :D ??) poznana osoba powiedziała mi, że "Bóg nie stawia na naszej drodze przypadkowych ludzi, że to wszystko ma głębszy, ukryty sens tylko my nie zawsze go dostrzegamy, a czasami potrzeba nam na to więcej czasu"

Ty już dużo rzeczy widzisz, wiesz ale mimo wszystko pojawił się niepokój, wątpliwości... MUSISZ ZAUFAĆ BOGU DO KOŃCA by przetrwać to wszystko, byście Wy przetrwali. Może to być doskonałą okazją do twórczego wykorzystania tego czasu i do popracowania nad sobą

Ja również serdecznie zapraszam Cię do wpisania się do grupy 7 (aktualnie trwają zapisy), i spojrzenia w głąb siebie, a może to być najwspanialsza podróż Twojego życia.

Pogody Ducha (wreszcie zrozumiałam)

Witaj

Ja również trafiłam tu niedawno i na chwilę obecną raczej więcej "biorę" aniżeli "daję", (ponieważ dopiero niedawno zaczęłam pracę na sobą) ale chciałabym napisać Tobie jedną rzecz, którą kiedyś ktoś mi powiedział.

Miałam podobne myśli , czy zrobiłam słusznie wychodząc za mojego męża, czy to TA WŁAŚCIWA osoba, czy może gdybym dokonała innego wyboru dzisiaj nie przechodziłabym tego co przechodzę, PO CO TO WSZYSTKO??? itd...

I wiesz wtedy przypadkowo (ale czy na pewno :D ??) poznana osoba powiedziała mi, że "Bóg nie stawia na naszej drodze przypadkowych ludzi, że to wszystko ma głębszy, ukryty sens tylko my nie zawsze go dostrzegamy, a czasami potrzeba nam na to więcej czasu"

Ty już dużo rzeczy widzisz, wiesz ale mimo wszystko pojawił się niepokój, wątpliwości... MUSISZ ZAUFAĆ BOGU DO KOŃCA by przetrwać to wszystko, byście Wy przetrwali. Może to być doskonałą okazją do twórczego wykorzystania tego czasu i do popracowania nad sobą

Ja również serdecznie zapraszam Cię do wpisania się do grupy 7 (aktualnie trwają zapisy), i spojrzenia w głąb siebie, a może to być najwspanialsza podróż Twojego życia.

Pogody Ducha (wreszcie zrozumiałam)

[Mirela]

Salim
Serdecznie Ciebie witam !

Z całą pewnością żeby można było kochać drugiego człowieka trzeba kochać siebie samego.
Oczywiście polecam CI TO CO najlepsze RELACJE Z BOGIEM .

Ksiądz Marek Dziewiecki pieknie i przystępnie pisze na ten temat , z calą pewnością znajdziesz jakąś cześć odpowiedzi...
http://diecezja.radom.pl/...sakrament-mioci

Nie znajdzie człowiek szcześcia jesli nie bedzie wiedział czym ono jest i jeśli go nie doświadczy, nie bedzie potrafił kochać jeśli sam w sobie tej Miłosci nie odkryje. Człowiek zdolny jest do pieknego odkrycia TAJEMNICY O SOBIE w relacji z Bogiem.

Cytat:

"Sakrament małżeństwa to Boży pomysł na najpiękniejszą więź, jaką - z Bożą pomocą - mężczyzna i kobieta są w stanie zbudować w oparciu o miłość wierną, wielkoduszną i czułą. Realizacja tego pomysłu wymaga – obok trwania w przyjaźni z Bogiem – spełnienia jeszcze dwóch innych warunków: wypływania na głębię człowieczeństwa oraz precyzyjnego rozumienia istoty miłości. Pierwszy z tych warunków to dorastanie do człowieczeństwa na miarę zamysłu Boga względem człowieka. Do małżeństwa sakramentalnego dorasta ten, kto wie, że być człowiekiem to być kimś nieodwołalnie kochanym przez Boga i kimś podobnym do Boga, czyli zdolnym do tego, by przyjąć miłość i by kochać. Żaden człowiek nie jest jednak Bogiem i nie jest miłością. Po grzechu pierworodnym często łatwiej nam krzywdzić samych siebie i innych ludzi niż kochać. Miłość nie przychodzi więc nam w sposób spontaniczny. Wymaga panowania nad sobą, zwłaszcza nad popędami i uczuciami, a także codziennej dyscypliny, czujności i nawrócenia." Kochać może tylko ten, kto wypływa na taką głębię człowieczeństwa, że odkrywa swoją bezcenność oraz bezcenność osoby, którą uczy się kochać. Taki człowiek wie, że być osobą to być kimś, kto można kochać, ale kogo nie można posiadać. Wie też i to, że kto kocha, może ofiarować tej drugiej osobie czas, siły, zdrowie a w skrajnych sytuacjach nawet życie doczesne, ale nic więcej. Człowiek dojrzały nikomu – nawet osobie, którą kocha najbardziej na świecie – nie ofiaruje swojej godności dziecka Bożego, swojej świętości, czystości, wolności i trwania na drodze zbawienia. Nie ofiaruje tego, co w nim najpiękniejsze i bezcenne z tego oczywistego powodu, że gdyby to zrobił, to okradłby samego siebie z tego, co nie jest jego własnością lecz darem Boga i przestałby być zdolnym do miłości. Przeciwnie, zraniłby samego siebie i stałby się człowiekiem potrzebującym pomocy, a nie tym, który potrafi kochać i dorasta do małżeństwa. Do takiej miłości małżeńskiej, jaką proponuje Bóg, może dorosnąć tylko ten, kto precyzyjnie rozumie naturę miłości. Nie jest to w naszych czasach proste, gdyż obecnie miłość często bywa mylona z seksualnością, z zakochaniem i uczuciem, z tolerancją i akceptacją, z „wolnymi związkami” albo z naiwnością. Właśnie dlatego zrozumieć miłość i dojrzale pokochać może jedynie ten, kto wie, czym miłość nie jest, a co stanowi jej istotę." " błąd drugi to przekonanie, że miłość jest uczuciem i że zakochanie się to najbardziej intensywna forma miłości. Tymczasem kochać to nie to samo, co przeżywać określone stany emocjonalne. Gdyby istotą miłości było uczucie, to nie można by było jej ślubować, gdyż uczucia bywają zmienne i nieobliczalne. Uczucia stanowią cząstkę człowieka, są jedną z jego cech. Natomiast miłość to postawa całego człowieka. Uczucia przeżywamy także wobec zwierząt, przedmiotów czy wydarzeń, a zatem wtedy, gdy coś lubimy lub gdy czymś się cieszymy. Tymczasem miłość to stały sposób postępowania, a nie chwilowy nastrój. Błędne przekonanie, iż miłość jest uczuciem, wynika z tego, że każdy, kto kocha, przeżywa silne uczucia. Nie istnieje miłość bez uczuć. Jeśli ktoś jest wobec drugiej osoby emocjonalnie obojętny, to znaczy, że jej nie kocha. Jednak z tego, że uczucia zawsze towarzyszą miłości, nie wynika, że stanowią jej istotę. Ani nie jest prawdą, że miłość to uczucie i ani że ten, kto kocha, przeżywa jedynie „piękne” uczucia. Natomiast jest prawdą, że miłości zawsze towarzyszą uczucia, ale są one różne: od radości i entuzjazmu do rozgoryczenia, gniewu, żalu, i cierpienia. W każdym słowie i czynie Jezus wyrażał miłość, ale przeżywał różne stany emocjonalne. Kiedy kochający rodzice odkrywają, że ich syn jest narkomanem, przeżywają dramatyczny niepokój, lęk i wiele innych bolesnych uczuć - właśnie dlatego, że kochają syna. Mylenie miłości z uczuciem sprawia, że uczucia zostają uznane za kryterium postępowania. Tymczasem stany emocjonalne - podobnie jak popędy - są ślepe, a kierowanie się nimi prowadzi do życiowych pomyłek, krzywd i cierpień." " Miłość jest świadomą i dobrowolną postawą, a uczucia są jednym ze sposobów wyrażania tejże postawy. Miłość to kwestia wolności i daru, a uczucia to kwestia potrzeb i spontaniczności. Miłość skupia nas na potrzebach innych ludzi, a uczucia skupiają nas na naszych własnych potrzebach i przeżyciach. Miłość prowadzi na szczyty bezinteresowności i wolności, a więzi oparte na potrzebach emocjonalnych prowadzą do uzależnienia się od drugiej osoby, do zazdrości, agresji i rozczarowania. Miłość owocuje pogodą ducha i spokojem, a skupianie się na uczuciach prowadzi do niepokojów i napięć. To właśnie dlatego radość człowieka zakochanego bywa pełna niepokoju, a zakochani czasem ranią się wzajemnie poprzez różne formy emocjonalnego szantażu. Miłość prowadzi do trwałej radości, a kierowanie się uczuciami niszczy więzi międzyludzkie oraz prowadzi do trwałego niepokoju. Człowiek dojrzały w zakochaniu ma świadomość, że jest nieskończenie ważniejszy od swego zakochania. Jeśli ktoś z przygotowujących się do sakramentu małżeństwa myśli, że przygotowuje się do ślubowania uczuć czy do wiecznego zakochania (takiego nie ma!), to nie dorasta do miłości."

Niech Pan błogosławi Tobie i Twoim bliskim:)
Ważne bys dał sobie czas na cierpliwe odkrywanie szczęscia i miłości w Tobie z Bogiem , z terapeutą , który myślę sobie jest CI równiez potrzebny, po to by ponazywac pewne rzeczy poprawnie, po to byś odnalazł własciwą perspektywe patrzenia na siebie i bliskich.
Piękne rzeczy przed Tobą :)
Pozdrawiam

Salim
Serdecznie Ciebie witam !

Z całą pewnością żeby można było kochać drugiego człowieka trzeba kochać siebie samego.
Oczywiście polecam CI TO CO najlepsze RELACJE Z BOGIEM .

Ksiądz Marek Dziewiecki pieknie i przystępnie pisze na ten temat , z calą pewnością znajdziesz jakąś cześć odpowiedzi...
http://diecezja.radom.pl/...sakrament-mioci

Nie znajdzie człowiek szcześcia jesli nie bedzie wiedział czym ono jest i jeśli go nie doświadczy, nie bedzie potrafił kochać jeśli sam w sobie tej Miłosci nie odkryje. Człowiek zdolny jest do pieknego odkrycia TAJEMNICY O SOBIE w relacji z Bogiem.

Cytat:

"Sakrament małżeństwa to Boży pomysł na najpiękniejszą więź, jaką - z Bożą pomocą - mężczyzna i kobieta są w stanie zbudować w oparciu o miłość wierną, wielkoduszną i czułą. Realizacja tego pomysłu wymaga – obok trwania w przyjaźni z Bogiem – spełnienia jeszcze dwóch innych warunków: wypływania na głębię człowieczeństwa oraz precyzyjnego rozumienia istoty miłości. Pierwszy z tych warunków to dorastanie do człowieczeństwa na miarę zamysłu Boga względem człowieka. Do małżeństwa sakramentalnego dorasta ten, kto wie, że być człowiekiem to być kimś nieodwołalnie kochanym przez Boga i kimś podobnym do Boga, czyli zdolnym do tego, by przyjąć miłość i by kochać. Żaden człowiek nie jest jednak Bogiem i nie jest miłością. Po grzechu pierworodnym często łatwiej nam krzywdzić samych siebie i innych ludzi niż kochać. Miłość nie przychodzi więc nam w sposób spontaniczny. Wymaga panowania nad sobą, zwłaszcza nad popędami i uczuciami, a także codziennej dyscypliny, czujności i nawrócenia." Kochać może tylko ten, kto wypływa na taką głębię człowieczeństwa, że odkrywa swoją bezcenność oraz bezcenność osoby, którą uczy się kochać. Taki człowiek wie, że być osobą to być kimś, kto można kochać, ale kogo nie można posiadać. Wie też i to, że kto kocha, może ofiarować tej drugiej osobie czas, siły, zdrowie a w skrajnych sytuacjach nawet życie doczesne, ale nic więcej. Człowiek dojrzały nikomu – nawet osobie, którą kocha najbardziej na świecie – nie ofiaruje swojej godności dziecka Bożego, swojej świętości, czystości, wolności i trwania na drodze zbawienia. Nie ofiaruje tego, co w nim najpiękniejsze i bezcenne z tego oczywistego powodu, że gdyby to zrobił, to okradłby samego siebie z tego, co nie jest jego własnością lecz darem Boga i przestałby być zdolnym do miłości. Przeciwnie, zraniłby samego siebie i stałby się człowiekiem potrzebującym pomocy, a nie tym, który potrafi kochać i dorasta do małżeństwa. Do takiej miłości małżeńskiej, jaką proponuje Bóg, może dorosnąć tylko ten, kto precyzyjnie rozumie naturę miłości. Nie jest to w naszych czasach proste, gdyż obecnie miłość często bywa mylona z seksualnością, z zakochaniem i uczuciem, z tolerancją i akceptacją, z „wolnymi związkami” albo z naiwnością. Właśnie dlatego zrozumieć miłość i dojrzale pokochać może jedynie ten, kto wie, czym miłość nie jest, a co stanowi jej istotę." " błąd drugi to przekonanie, że miłość jest uczuciem i że zakochanie się to najbardziej intensywna forma miłości. Tymczasem kochać to nie to samo, co przeżywać określone stany emocjonalne. Gdyby istotą miłości było uczucie, to nie można by było jej ślubować, gdyż uczucia bywają zmienne i nieobliczalne. Uczucia stanowią cząstkę człowieka, są jedną z jego cech. Natomiast miłość to postawa całego człowieka. Uczucia przeżywamy także wobec zwierząt, przedmiotów czy wydarzeń, a zatem wtedy, gdy coś lubimy lub gdy czymś się cieszymy. Tymczasem miłość to stały sposób postępowania, a nie chwilowy nastrój. Błędne przekonanie, iż miłość jest uczuciem, wynika z tego, że każdy, kto kocha, przeżywa silne uczucia. Nie istnieje miłość bez uczuć. Jeśli ktoś jest wobec drugiej osoby emocjonalnie obojętny, to znaczy, że jej nie kocha. Jednak z tego, że uczucia zawsze towarzyszą miłości, nie wynika, że stanowią jej istotę. Ani nie jest prawdą, że miłość to uczucie i ani że ten, kto kocha, przeżywa jedynie „piękne” uczucia. Natomiast jest prawdą, że miłości zawsze towarzyszą uczucia, ale są one różne: od radości i entuzjazmu do rozgoryczenia, gniewu, żalu, i cierpienia. W każdym słowie i czynie Jezus wyrażał miłość, ale przeżywał różne stany emocjonalne. Kiedy kochający rodzice odkrywają, że ich syn jest narkomanem, przeżywają dramatyczny niepokój, lęk i wiele innych bolesnych uczuć - właśnie dlatego, że kochają syna. Mylenie miłości z uczuciem sprawia, że uczucia zostają uznane za kryterium postępowania. Tymczasem stany emocjonalne - podobnie jak popędy - są ślepe, a kierowanie się nimi prowadzi do życiowych pomyłek, krzywd i cierpień." " Miłość jest świadomą i dobrowolną postawą, a uczucia są jednym ze sposobów wyrażania tejże postawy. Miłość to kwestia wolności i daru, a uczucia to kwestia potrzeb i spontaniczności. Miłość skupia nas na potrzebach innych ludzi, a uczucia skupiają nas na naszych własnych potrzebach i przeżyciach. Miłość prowadzi na szczyty bezinteresowności i wolności, a więzi oparte na potrzebach emocjonalnych prowadzą do uzależnienia się od drugiej osoby, do zazdrości, agresji i rozczarowania. Miłość owocuje pogodą ducha i spokojem, a skupianie się na uczuciach prowadzi do niepokojów i napięć. To właśnie dlatego radość człowieka zakochanego bywa pełna niepokoju, a zakochani czasem ranią się wzajemnie poprzez różne formy emocjonalnego szantażu. Miłość prowadzi do trwałej radości, a kierowanie się uczuciami niszczy więzi międzyludzkie oraz prowadzi do trwałego niepokoju. Człowiek dojrzały w zakochaniu ma świadomość, że jest nieskończenie ważniejszy od swego zakochania. Jeśli ktoś z przygotowujących się do sakramentu małżeństwa myśli, że przygotowuje się do ślubowania uczuć czy do wiecznego zakochania (takiego nie ma!), to nie dorasta do miłości."

Niech Pan błogosławi Tobie i Twoim bliskim:)
Ważne bys dał sobie czas na cierpliwe odkrywanie szczęscia i miłości w Tobie z Bogiem , z terapeutą , który myślę sobie jest CI równiez potrzebny, po to by ponazywac pewne rzeczy poprawnie, po to byś odnalazł własciwą perspektywe patrzenia na siebie i bliskich.
Piękne rzeczy przed Tobą :)
Pozdrawiam

[salim]

Witam!

I dziękuję za wszystkie odpowiedzi.Przyznam,że dajecie mi jakąś nadzieję, bo ja już ją chyba zupełnie straciłem...

Może przybliżę sytuację jeszcze bardziej. Wydaje mi się, że jesteśmy z żoną dośc dobraną parą, myślimy w podobny sposób, mamy podobne priorytety i dążymy do wspólnych celów, raczej mało się sprzeczamy, nie ma u nas w domu problemu z uzależnieniami itp a mimo tego kryzys się pojawił.
Od dawna czułem, że coś jest nie tak. W momencie, kiedy dotarło do mnie, że nie kocham żony, wszystkie inne karty zaczęły się odsłaniac. Uświadomiłem sobie, że tak naprawdę chyba nigdy jej nie kochałem, okazało się, że wziąłem ślub z niewłaściwych powodów. Fakt,dobrze czułem się w Jej towarzystwie no i nasze podobieństwo charakterów też dobrze wróżyło na przyszłośc,ale teraz wiem, że nie miało to nic wspólnego z miłością. Dodatkowo, bałem się samotności i nie chciałem odstawac od innych. Biorąc ślub, robiłem to w dobrej wierze, ale zupełnie nieświadomie popełniałem wielki błąd. Mimo ówczesnych 29 lat byłem jeszcze strasznie niedojrzały emocjonalnie i nie gotowy do prawdziwej miłości.

Dodatkowo, obecnie nie potrafię nawet zaakceptowac wyglądu zewnętrznego zony, przestała mi się podobac. Wiem, że to przykre, ale patrząc na nią narasta we mnie frustracja i wówczas daję jej upust poprzez niemiłe komentarze w kierunku żony. Przez to wszystko straciłem też ochotę na zbliżenia seksualne z żoną,czyli robi się dramatycznie...
Ponadto podobają mi sie inne kobiety, porównuję je z żoną i jeszcze bardziej widzę, czego mi brak. Czuję, że bardziej żyjemy jak brat i siostra czy współlokatorzy, chociaż Jej oczy aż wołają do mnie "tylko mnie kochaj"! Ale ja nie potrafię, czuję obojętnośc. Chyba jestem jakimś ewenementem, ale ja po prostu nie wiem czym jest miłośc, nigdy jej nie czułem.

Myślałem, że robię dobrze, a tak naprawdę oszukiwałem siebie, żonę, znajomych, rodzinę i nie potrafię z tym dalej tak życ. Moja żona jest dobrą, miłą i szlachetną dziewczyną i zasługuje na to, aby ktoś Ją prawdziwie kochał. Zaufała mi, a ja Ją zawiodłem...

Wiem, nisko upadłem, nie wiem, czy dam radę się podniesc... Nie chcę przejśc przez życie udając dobrego męża i ojca, ja chcę nim byc! Mam wrażenie, że gram w jakiejś farsie, do której, co gorsza, sam napisałem scenariusz.
Wierzę, że jest wiele różnych programów pozwalających związkom przejśc kryzysy i odbudowac miłośc, ale zdaje mi się, że moja sytuacja jest zgoła odmienna, bo jak można odbudowac coś, czego nigdy nie było?

W moim przypadku musiałbym tak naprawdę pokochac żonę po raz pierwszy. Ale czy do tego można się zmusic?...

Pozdrawiam i dziękuję, że jesteście...
Salim

Witam!

I dziękuję za wszystkie odpowiedzi.Przyznam,że dajecie mi jakąś nadzieję, bo ja już ją chyba zupełnie straciłem...

Może przybliżę sytuację jeszcze bardziej. Wydaje mi się, że jesteśmy z żoną dośc dobraną parą, myślimy w podobny sposób, mamy podobne priorytety i dążymy do wspólnych celów, raczej mało się sprzeczamy, nie ma u nas w domu problemu z uzależnieniami itp a mimo tego kryzys się pojawił.
Od dawna czułem, że coś jest nie tak. W momencie, kiedy dotarło do mnie, że nie kocham żony, wszystkie inne karty zaczęły się odsłaniac. Uświadomiłem sobie, że tak naprawdę chyba nigdy jej nie kochałem, okazało się, że wziąłem ślub z niewłaściwych powodów. Fakt,dobrze czułem się w Jej towarzystwie no i nasze podobieństwo charakterów też dobrze wróżyło na przyszłośc,ale teraz wiem, że nie miało to nic wspólnego z miłością. Dodatkowo, bałem się samotności i nie chciałem odstawac od innych. Biorąc ślub, robiłem to w dobrej wierze, ale zupełnie nieświadomie popełniałem wielki błąd. Mimo ówczesnych 29 lat byłem jeszcze strasznie niedojrzały emocjonalnie i nie gotowy do prawdziwej miłości.

Dodatkowo, obecnie nie potrafię nawet zaakceptowac wyglądu zewnętrznego zony, przestała mi się podobac. Wiem, że to przykre, ale patrząc na nią narasta we mnie frustracja i wówczas daję jej upust poprzez niemiłe komentarze w kierunku żony. Przez to wszystko straciłem też ochotę na zbliżenia seksualne z żoną,czyli robi się dramatycznie...
Ponadto podobają mi sie inne kobiety, porównuję je z żoną i jeszcze bardziej widzę, czego mi brak. Czuję, że bardziej żyjemy jak brat i siostra czy współlokatorzy, chociaż Jej oczy aż wołają do mnie "tylko mnie kochaj"! Ale ja nie potrafię, czuję obojętnośc. Chyba jestem jakimś ewenementem, ale ja po prostu nie wiem czym jest miłośc, nigdy jej nie czułem.

Myślałem, że robię dobrze, a tak naprawdę oszukiwałem siebie, żonę, znajomych, rodzinę i nie potrafię z tym dalej tak życ. Moja żona jest dobrą, miłą i szlachetną dziewczyną i zasługuje na to, aby ktoś Ją prawdziwie kochał. Zaufała mi, a ja Ją zawiodłem...

Wiem, nisko upadłem, nie wiem, czy dam radę się podniesc... Nie chcę przejśc przez życie udając dobrego męża i ojca, ja chcę nim byc! Mam wrażenie, że gram w jakiejś farsie, do której, co gorsza, sam napisałem scenariusz.
Wierzę, że jest wiele różnych programów pozwalających związkom przejśc kryzysy i odbudowac miłośc, ale zdaje mi się, że moja sytuacja jest zgoła odmienna, bo jak można odbudowac coś, czego nigdy nie było?

W moim przypadku musiałbym tak naprawdę pokochac żonę po raz pierwszy. Ale czy do tego można się zmusic?...

Pozdrawiam i dziękuję, że jesteście...
Salim

[kinga2]

[tolka]

Witam,
Jak czytam Twój post to tak jakbym czytała słowa mojego męża, też uważa że nie kocha tylko on swoje uczucia ulokował gdzie indziej. Jego sytuacja wyglądała troszeczkę inaczej był zawsze duszą towarzystwa i z nawiązywaniem kontaktów nie miał większego problemu. Wiem że był zakochany we mnie po uszy bo to ewidentnie było widać. Ale u nas chyba przyszedł taki kryzys ok 4 lata temu że moja miłość się chyba trochę wypaliła , albo problemy które mieliśmy spowodowały oziębłość. Dochodziło do tego że wpadałam w furię jak mąż próbował się do mnie odezwać , nie chciałam na niego patrzeć , z nim rozmawiać a o zbliżeniu nie było mowy. Patrząc z perspektywy czasu to on kochał chyba bardziej niż ja. Później wyjechał na kilka miesięcy za granicę i to była dla nas dobra rozłąka. Zatęskniłam i uświadomiłam sobie że kocham. Ta miłość wróciła ze zdwojona siłą. Prze z4 lata było super aż pół roku temu mój mąż zaczął się oddalać i w końcu stwierdził że nie kocha. Nie wierzę że można się odkochać od tak sobie bez powodu ( bo nie umiał podać żadnego) Wierzę że Pan Bóg nie stawia na swojej drodze ludzi przez przypadek a miłość nie umiera tylko jest tam w sercu gdzieś głęboko uśpiona. Tylko od ciebie zależy czy ją obudzisz, bo skoro byliście zgraną parą to to musiała być miłość. Bez niej nie udałoby wam się być dobrym małżeństwem przez tyle lat. Módl się o siłę i o odrodzenie tej miłości, szukaj w żonie tych dobrych cech , tych które ci się w niej podobały. Nie niszcz tego co jest miedzy wami, ratuj póki możesz i chcesz, bo niestety mój mąż twierdzi że jest u nas co ratować tylko on nie chce.
Musisz chcieć , bo naprawdę Warto walczyć o miłość i rodzinę.
Pamiętam w modlitwie i pozdrawiam
Sylwia

Witam,
Jak czytam Twój post to tak jakbym czytała słowa mojego męża, też uważa że nie kocha tylko on swoje uczucia ulokował gdzie indziej. Jego sytuacja wyglądała troszeczkę inaczej był zawsze duszą towarzystwa i z nawiązywaniem kontaktów nie miał większego problemu. Wiem że był zakochany we mnie po uszy bo to ewidentnie było widać. Ale u nas chyba przyszedł taki kryzys ok 4 lata temu że moja miłość się chyba trochę wypaliła , albo problemy które mieliśmy spowodowały oziębłość. Dochodziło do tego że wpadałam w furię jak mąż próbował się do mnie odezwać , nie chciałam na niego patrzeć , z nim rozmawiać a o zbliżeniu nie było mowy. Patrząc z perspektywy czasu to on kochał chyba bardziej niż ja. Później wyjechał na kilka miesięcy za granicę i to była dla nas dobra rozłąka. Zatęskniłam i uświadomiłam sobie że kocham. Ta miłość wróciła ze zdwojona siłą. Prze z4 lata było super aż pół roku temu mój mąż zaczął się oddalać i w końcu stwierdził że nie kocha. Nie wierzę że można się odkochać od tak sobie bez powodu ( bo nie umiał podać żadnego) Wierzę że Pan Bóg nie stawia na swojej drodze ludzi przez przypadek a miłość nie umiera tylko jest tam w sercu gdzieś głęboko uśpiona. Tylko od ciebie zależy czy ją obudzisz, bo skoro byliście zgraną parą to to musiała być miłość. Bez niej nie udałoby wam się być dobrym małżeństwem przez tyle lat. Módl się o siłę i o odrodzenie tej miłości, szukaj w żonie tych dobrych cech , tych które ci się w niej podobały. Nie niszcz tego co jest miedzy wami, ratuj póki możesz i chcesz, bo niestety mój mąż twierdzi że jest u nas co ratować tylko on nie chce.
Musisz chcieć , bo naprawdę Warto walczyć o miłość i rodzinę.
Pamiętam w modlitwie i pozdrawiam
Sylwia

[Muzyka]

Salim tyle zostało już dobrego napisane, że po prostu grzechem będzie jak nie skorzystasz z tych porad i małymi krokami nie zaczniesz naprawiać siebie, małżeństwa i rodziny swojej.

Jeśli chciałbyś spędzić kilka dni sam na sam ze swoją Ukochaną, to polecam rekolekcje dla małżeństw. Będziecie mieć czas dla siebie, www.spotkaniamalzenskie.pl
Nie trać czasu!

Jeśli chodzi zaś o Ciebie, to polecam więcej rozmów z psychologiem a nawet psychoterapię, najlepiej grupową, www.nest-terapia.eu
Dzięki niej będziesz mógł np. powrócić do dzieciństwa i jak tylko będziesz chciał, to 'spotkać się' ze swoimi rodzicami, osobami, które różne słowa i opinie wypowiadały... w ten sposób będziesz mógł odzyskać swoją wartość.

Jeśli zaś chodzi o Ciebie i Żonę, to myślę, że nie ma dla Boga przypadków. Być może Dabieł ma zamiar właśnie Was rozdzielić, poróżnić, osłabić Waszą miłość...
Nie dajcie się :)

Twoją historia jest bardzo mi bliska... nie buduj szczęścia na nieszczęściu innych a pomysł z rozwodem nie jest dobry, bo chyba chcesz mieć możliwość spotkania się ze swoją córką może i z Żoną po śmierci? Jesteśmy odpowiedzialni za to, co oswoiliśmy - jesteś odpowiedzialny za zbawienie Żony nawet z Nią nie żyjąc...

Salim tyle zostało już dobrego napisane, że po prostu grzechem będzie jak nie skorzystasz z tych porad i małymi krokami nie zaczniesz naprawiać siebie, małżeństwa i rodziny swojej.

Jeśli chciałbyś spędzić kilka dni sam na sam ze swoją Ukochaną, to polecam rekolekcje dla małżeństw. Będziecie mieć czas dla siebie, www.spotkaniamalzenskie.pl
Nie trać czasu!

Jeśli chodzi zaś o Ciebie, to polecam więcej rozmów z psychologiem a nawet psychoterapię, najlepiej grupową, www.nest-terapia.eu
Dzięki niej będziesz mógł np. powrócić do dzieciństwa i jak tylko będziesz chciał, to 'spotkać się' ze swoimi rodzicami, osobami, które różne słowa i opinie wypowiadały... w ten sposób będziesz mógł odzyskać swoją wartość.

Jeśli zaś chodzi o Ciebie i Żonę, to myślę, że nie ma dla Boga przypadków. Być może Dabieł ma zamiar właśnie Was rozdzielić, poróżnić, osłabić Waszą miłość...
Nie dajcie się :)

Twoją historia jest bardzo mi bliska... nie buduj szczęścia na nieszczęściu innych a pomysł z rozwodem nie jest dobry, bo chyba chcesz mieć możliwość spotkania się ze swoją córką może i z Żoną po śmierci? Jesteśmy odpowiedzialni za to, co oswoiliśmy - jesteś odpowiedzialny za zbawienie Żony nawet z Nią nie żyjąc...

[Michaił]

najpierw parę pytań:
- gdyby była sytuacja że ktoś by na was napadł czy stanąłbyś w obronie żony ?
- czy lubisz uszczęśliwiać swoją żonę (kwiaty, drobne upominki itp.) ?
- czy lubisz ją przytulać ?
- czy lubisz z nią rozmawiać (słuchać) ?

teraz kilka rad, bo piszesz że żona Ci się nie podoba:
- wyciągnij ją na zakupy i wykaż inicjatywę w doborze ciuchów - kolor, krój to ważne słowa nie zgadzaj się na pierwszy lepszy ciuch, powiedz, że dwa wieszaki dalej jest lepszy, ona i tak weźmie co się jej spodoba,
- nie musisz znać różnicy między sukienką a spódnicą to prawie to samo
- zapłać za zakupy
- zaproś na obiad do restauracji, jak będziecie wychodzić do ludzi to będzie się musiała za siebie wziąć, jak nie to przynajmniej coś zjesz
- mów żonie że ją kochasz,
- mów żonie że ładnie wygląda w tej nowej: bluzce, sukience itp., a te stare to w sumie już zkulkowane,
- tak w ogóle to mów żonie że ładnie wygląda i jest najpiękniejsza na świecie,
- korzystaj z rad koleżanek z postów wyżej.

Pozdrawiam

najpierw parę pytań:
- gdyby była sytuacja że ktoś by na was napadł czy stanąłbyś w obronie żony ?
- czy lubisz uszczęśliwiać swoją żonę (kwiaty, drobne upominki itp.) ?
- czy lubisz ją przytulać ?
- czy lubisz z nią rozmawiać (słuchać) ?

teraz kilka rad, bo piszesz że żona Ci się nie podoba:
- wyciągnij ją na zakupy i wykaż inicjatywę w doborze ciuchów - kolor, krój to ważne słowa nie zgadzaj się na pierwszy lepszy ciuch, powiedz, że dwa wieszaki dalej jest lepszy, ona i tak weźmie co się jej spodoba,
- nie musisz znać różnicy między sukienką a spódnicą to prawie to samo
- zapłać za zakupy
- zaproś na obiad do restauracji, jak będziecie wychodzić do ludzi to będzie się musiała za siebie wziąć, jak nie to przynajmniej coś zjesz
- mów żonie że ją kochasz,
- mów żonie że ładnie wygląda w tej nowej: bluzce, sukience itp., a te stare to w sumie już zkulkowane,
- tak w ogóle to mów żonie że ładnie wygląda i jest najpiękniejsza na świecie,
- korzystaj z rad koleżanek z postów wyżej.

Pozdrawiam

[salim]

Witajcie!
Dzięki za kolejną porcję informacji, chyba się od Was zaczynam uzależniac
Ciesze się bardzo, że trafiłem na to forum, naprawdę dużo mi dajecie.

Cytat:

Tak sobie pomyślałam,że miłość do jakiej tęsknisz to ekscytacja, zauroczenie i fascynacja

Tak, Kinga, masz rację, za taką miłością tęsknię, bo takiej nie przeżywałem z żoną. Wiem, że to błędne myślenie, ale miłość kojarzy mi się właśnie z fascynacją i zauroczeniem tą drugą osobą, najpierw wyglądem zewnętrznym, później osobowością. Wiem, że te uczucia później się osłabiają i powinny przerodzic się w miłość właściwą, ale tego etapu początkowego mi tak strasznie brakuje.
Wiesz, jak tak sobie analizuję jak to było, to żona nie była nigdy moim ideałem jeśli chodzi o wygląd, dlatego nie byłem nią zauroczony, ale naprawdę świetnie się dogadywaliśmy, więc kontynuowałem nasz związek. Z sobie tylko wiadomych wówczas powodów, skoro tejże fascynacji nie było, chciałem chyba niejako 'przeskoczyc' ten pierwszy etap i przejsc do następnego. Jednym z wielu moich błędów było jednak to, że nie starałem się należycie o pogłebienie naszej relacji i o prawdziwe pokochanie zony. Z czasem wygląd żony się zmienił, mało tego, obecnie widzę w niej wiele cech wyglądu, których nigdy bym nie szukał u kobiet, stąd brak akceptacji i to w rezultacie ukazało nagą prawdę o powierzchowności mojej 'miłości'...

Z tą moją depresją to jest tak- kiedy nastąpiło moje 'przebudzenie' to naprawdę zwaliło mnie z nóg, nie mogłem spac i normalnie funkcjonowac, byłem jak w jakimś amoku. Źródłem było nagłe odkrycie całej prawdy o sobie i o moim małżeństwie, napływające myśli o rozstaniu i przeogromne wyrzuty sumienia (jak mogłem Jej to zrobic?). Jakoś przetrwałem najgorszy okres faszerując się alkoholem i papierosami i zastanawiając się co dalej. Wertowałem setki for zeby dowiedziec się co ze mną nie tak, nakupowałem parę książek, aby zgłębic wiedze w tym temacie.
To było gdzieś z rok temu. Teraz moje emocje nieco się wyciszyły, mogę w miarę normalnie spac i życ. Często jeszcze łapię doły przy napływie złych myśli ale nie ma już tragedii.

Przyznam szczerze, od daaawna nie czułem szczęścia i wewnętrznego spokoju, moje serce jest tak jakby w ciągłym poszukiwaniu i nie chce odpocząc, jest też pełne niepokoju...

Cytat:

najpierw parę pytań: - gdyby była sytuacja że ktoś by na was napadł czy stanąłbyś w obronie żony ? - czy lubisz uszczęśliwiać swoją żonę (kwiaty, drobne upominki itp.) ? - czy lubisz ją przytulać ? - czy lubisz z nią rozmawiać (słuchać) ?

No więc Michał, nie dałbym Jej krzywdy zrobic, zrobiłbym wszystko, aby Ją ochronic. Jeśli chodzi o upominki to robię okazjonalnie, ale z ręką na sercu to głównie kiedy wypada a nie tak odruchowo. Bardzo lubiliśmy ze sobą rozmawiac, ale w związku z moimi obecnymi negatywnymi emocjami jestem, niestety, znacznie mniej wylewny niż kiedyś.

Jeśli chodzi o wiarę, to tez wszystko było nie tak. Jak miliony innych polskich katolików, niby byłem wierzący, do kościoła chodziłem, ale tak naprawdę nigdy nie miałem głębokiej relacji z Bogiem. Pacierze były odklepywane, podobnie jak msze. Teraz dopiero widze to wszystko, dopiero kiełkuje we mnie ta myśl, jak złe i puste było moje życie. Przyznam, że nadal jestem człowiekiem słabej wiary, tak trudno mi nadal uwierzyc, że Jezus może mi pomóc, zwłaszcza gdy wszyscy wokoło negują Jego istnienie.
Tak więc szukam, szukam, czytam i poznaję. Ostatnio czytałem świadectwo Glorii Polo, naprawdę coś pięknego http://polish.gloriapolo.net/
Dziękuję Wam za wszystko, może jeszcze mi się uda, choc lekko nie będzie.
Pora spac

Pozdrawiam
Salim

Witajcie!
Dzięki za kolejną porcję informacji, chyba się od Was zaczynam uzależniac
Ciesze się bardzo, że trafiłem na to forum, naprawdę dużo mi dajecie.

Cytat:

Tak sobie pomyślałam,że miłość do jakiej tęsknisz to ekscytacja, zauroczenie i fascynacja

Tak, Kinga, masz rację, za taką miłością tęsknię, bo takiej nie przeżywałem z żoną. Wiem, że to błędne myślenie, ale miłość kojarzy mi się właśnie z fascynacją i zauroczeniem tą drugą osobą, najpierw wyglądem zewnętrznym, później osobowością. Wiem, że te uczucia później się osłabiają i powinny przerodzic się w miłość właściwą, ale tego etapu początkowego mi tak strasznie brakuje.
Wiesz, jak tak sobie analizuję jak to było, to żona nie była nigdy moim ideałem jeśli chodzi o wygląd, dlatego nie byłem nią zauroczony, ale naprawdę świetnie się dogadywaliśmy, więc kontynuowałem nasz związek. Z sobie tylko wiadomych wówczas powodów, skoro tejże fascynacji nie było, chciałem chyba niejako 'przeskoczyc' ten pierwszy etap i przejsc do następnego. Jednym z wielu moich błędów było jednak to, że nie starałem się należycie o pogłebienie naszej relacji i o prawdziwe pokochanie zony. Z czasem wygląd żony się zmienił, mało tego, obecnie widzę w niej wiele cech wyglądu, których nigdy bym nie szukał u kobiet, stąd brak akceptacji i to w rezultacie ukazało nagą prawdę o powierzchowności mojej 'miłości'...

Z tą moją depresją to jest tak- kiedy nastąpiło moje 'przebudzenie' to naprawdę zwaliło mnie z nóg, nie mogłem spac i normalnie funkcjonowac, byłem jak w jakimś amoku. Źródłem było nagłe odkrycie całej prawdy o sobie i o moim małżeństwie, napływające myśli o rozstaniu i przeogromne wyrzuty sumienia (jak mogłem Jej to zrobic?). Jakoś przetrwałem najgorszy okres faszerując się alkoholem i papierosami i zastanawiając się co dalej. Wertowałem setki for zeby dowiedziec się co ze mną nie tak, nakupowałem parę książek, aby zgłębic wiedze w tym temacie.
To było gdzieś z rok temu. Teraz moje emocje nieco się wyciszyły, mogę w miarę normalnie spac i życ. Często jeszcze łapię doły przy napływie złych myśli ale nie ma już tragedii.

Przyznam szczerze, od daaawna nie czułem szczęścia i wewnętrznego spokoju, moje serce jest tak jakby w ciągłym poszukiwaniu i nie chce odpocząc, jest też pełne niepokoju...

Cytat:

najpierw parę pytań: - gdyby była sytuacja że ktoś by na was napadł czy stanąłbyś w obronie żony ? - czy lubisz uszczęśliwiać swoją żonę (kwiaty, drobne upominki itp.) ? - czy lubisz ją przytulać ? - czy lubisz z nią rozmawiać (słuchać) ?

No więc Michał, nie dałbym Jej krzywdy zrobic, zrobiłbym wszystko, aby Ją ochronic. Jeśli chodzi o upominki to robię okazjonalnie, ale z ręką na sercu to głównie kiedy wypada a nie tak odruchowo. Bardzo lubiliśmy ze sobą rozmawiac, ale w związku z moimi obecnymi negatywnymi emocjami jestem, niestety, znacznie mniej wylewny niż kiedyś.

Jeśli chodzi o wiarę, to tez wszystko było nie tak. Jak miliony innych polskich katolików, niby byłem wierzący, do kościoła chodziłem, ale tak naprawdę nigdy nie miałem głębokiej relacji z Bogiem. Pacierze były odklepywane, podobnie jak msze. Teraz dopiero widze to wszystko, dopiero kiełkuje we mnie ta myśl, jak złe i puste było moje życie. Przyznam, że nadal jestem człowiekiem słabej wiary, tak trudno mi nadal uwierzyc, że Jezus może mi pomóc, zwłaszcza gdy wszyscy wokoło negują Jego istnienie.
Tak więc szukam, szukam, czytam i poznaję. Ostatnio czytałem świadectwo Glorii Polo, naprawdę coś pięknego http://polish.gloriapolo.net/
Dziękuję Wam za wszystko, może jeszcze mi się uda, choc lekko nie będzie.
Pora spac

Pozdrawiam
Salim

[Malwina75]

Oj, Salim, Salim.....wierz mi - i Twoja żona i każdy inny człowiek robi wiele rzeczy tylko dlatego, że tak wypada, że trzeba, nawet jeśli się nie chce, ale po to, żeby innemu było przyjemnie. Twój problem, że nie potrafisz czerpać przyjemności z bezinteresownego dawania......

Czytam Cię i i ciągle wygląd, uroda, powierzchowność.....
Do czego ta uroda jest potrzebna? Do używania kobiety?
Bo cudowną, mądrą i kochającą kobietę-człowieka do życia już masz.

Kobieta to nie przedmiot do używania.

Taka pycha przez Ciebie przemawia, jakbyś do końca życia miał zamiar być jurny, pełen wigoru, z pełną i silną potencją, wspaniałą kondycją itd itd. Skąd ta pewność?

Chyba masz za małą wyobraźnię.

Więc sobie wyobraź - tracisz wzrok.
Albo tracisz potencję - no co, takie czasy mamy niestety. Nie jesteś nastolatkiem, raczej może być w tych sprawach już tylko gorzej.

Czy zaczniesz wtedy rozumieć, jak wygląd ma niewielkie znaczenie wobec takich cech charakteru, jakie ma żona?

Jak ona musi cierpieć, słysząc od własnego męża, że jest nieładna, że brzydko wygląda...Boże, współczuję jej, tak mi jej żal, że aż mi się łzy w oczach zakręciły. :( Dla kobiety usłyszeć coś takiego od ukochanego, to jak powiedzieć dla mężczyzny, że jest ciemniakiem, frajerem bez jaj, nieudacznikiem i kiepskim kochankiem.

Czy Ty choć przez chwilę zastanowiłeś się, co ona czuje?
Skupiasz się tak bardzo na swoich odczuciach, że zapomniałeś o tym człowieku, który mimo Twoich wad, jak sam wspomniałeś kiepskiego wyglądu, jest przy Tobie. I cierpi. Jeśli pisałeś o niej, to tylko czy Cię kocha, czy nie, o jej uczuciach względem Ciebie.

A co ona czuje?

Tyle już tu pięknych rad wyczytałeś, a Ty w kółko Macieju - bo brzydka, bo nie podoba się jej wygląd. Pod przykrywką uszczęśliwiania żony swoim odejściem pławisz się w swoim egoizmie i nie zaprzeczaj, bo tylko egoizm nakazuje nam wykorzystywać innych ludzi. I chyba nie ma znaczenia, czy świadomie, czy nie. Jeśli świadomie, to już chyba pod psychopatię podchodzi....

To pomyśl realnie. Pisałeś o sobie, że jesteś niezbyt atrakcyjny, masz wyjątkowo niską samoocenę (bo to widać, jeśli oceniasz wartość partnerki życiowej od jej wyglądu).
Więc zostawiasz żonę, powiedzmy, że nie cierpi aż tak, więc co dalej?
Szukasz nowej partnerki?

Myślisz, że inne kobiety nie tyją, chodzą po domu w pełnym makijażu, cebulę kroją w fikuśnych fartuszkach, nie korzystają z toalety? Nie chorują?

Z czym wystąpisz przed swoją nową partnerką, o której już tutaj od jakiegoś czasu próbujesz w zawoalowany sposób powiedzieć? (że o niej marzysz)
Jesteś żonaty (ewentualnie będziesz rozwiedziony) z alimentami, z matką swoich dzieci ciągle w tle. Niesłowny, zimny, powierzchowny. Kolejne kobiety chcesz unieszczęśliwiać?

Jaką wartość sobą będziesz wtedy przedstawiał, co tej nowej pięknej i atrakcyjnej kobiecie zaproponujesz, żeby Cię chciała?

Obruszysz się, że jednak coś tam w sobie masz i bardzo dobrze. Bo to pierwszy krok na zbudowaniu poczucia, że jednak wygląd nie jest aż tak ważny.

Zgadzam się, dla mężczyzny na pewno tak. Ale czy to jest podstawa miłości?

No to jedziemy dalej z wyobraźnią i scenariuszami.

Wiążesz się z piękną dziewczyną, jest fascynacja, motyle w brzuchu. I nagle ona ulega wypadkowi. Nie wiem - ulega poparzeniom, nie ma nosa, ust, włosów, wpada w depresję itd.

Co dalej? Skończy się ta Twoja miłość? No przecież będziesz miał sytuację taką, jak niby masz teraz. Kobietę miłą i dobrą, ale niestety już nie-piękną. Już Ci się nie podoba, więc nie kochasz. Won. Nowej trzeba poszukać, bo przecież ja muszę mieć piękną kobietę.

te wszystkie przykłady są po to - by uzmysłowić Ci, że gonisz za cieniem. Za czymś, czego nie ma, co jest nieważne w ogólnym rozrachunku... bo uroda mija.
Za ileś lat będziesz starszym człowiekiem i jedyną radością Twojego życia będzie to, że obok jest kobieta, która chce wypić z Tobą szklankę herbaty i jak wnuki przyjdą. Bo wszystko inne mija. Uroda, namiętność.

Wiesz, tu na forum też jest już taki jeden człowiek, który oświadczył, że nie kochał nigdy żony, że nie wydaje mu się atrakcyjna i że nigdy nie powiedział, że jej kocha. Minęło 20 lat małżeństwa, żona wystąpiła o rozwód i nagle ten człowiek się obudził, można powiedzieć, że cierpi, chciałby cofnąć czas, wyznał, że jednak kocha żonę. Tylko trochę za późno, machina poszła w ruch, a kto wie, może w tle jest i inny mężczyzna....

Mam wrażenie, że Tobie też takiego bodźca potrzeba. Upadku na dno, żeby zrozumieć po jednej stronie rzeczy błahe, a po drugiej te ważne.

Niejeden też dopiero się otrząsał z marazmu, kiedy ta nieatrakcyjna żona nagle wpada jakiemuś innemu mężczyźnie w oko. I który potrafi dostrzec w niej te walory, jakichon sam nie widział. Naprawdę potrzeba do tego kolejnej rozbitej rodziny......???????

Salimie, dobrze, że tu jesteś, ale zostaw już w spokoju wygląd żony. Skoro pisałeś, że ogólnie jest atrakcyjną kobietą, a tylko TOBIE się nie podoba, to sam widzisz, że problem jest w Tobie, a nie w niej.

Michaił, w tych komplementach to też nie jest tak do końca. Owszem, kobieta lubi ich słuchać, ale nie zawsze w nie wierzy, bo też i nie zawsze są prawdziwe lub szczere.
Jeśli Salim wytykał jej wygląd, wady w tym wyglądzie, fukał, to co da - i jej i jemu - że powie jej teraz, że jest najpiękniejsza na świecie? Sztuczność i jakąś farsę.

Salim sam najpierw musi znaleźć piękno w żonie i dostrzegać drobiazgi, to, że ma np. ładne usta, albo słodki najmniejszy palec dłoni, że pieprzyk na jej ramieniu ma kształt serduszka, że ładnie pachnie, drobiazgi. Dostrzec i to komplementować. A przede wszystkim zrozumieć, że żona kwitnie i pięknieje wtedy, kiedy w oczach męża jest ta jedyną i najpiękniejszą. Żony kochających mężczyzn zawsze są piękne, młode i uśmiechnięte. Żony zdradzane (gdzie w tle jest inna, ta lepsza, piękniejsza, młodsza), brzydną, starzeją się, tracą wiarę w siebie, pogodę ducha - dopóki się z tego nie otrząsną. Kobieta nieszczęśliwa nie będzie dbała o swoją atrakcyjność.
Jeśli kobieta usłyszy od męża, że jest brzydka - to.......nawet wtedy starania się o poprawienie wyglądu jest dla niej uwłaczające, bo będzie czuła, że jest jakimś przedmiotem, który musi się odnowić, poprawić, żeby przypaść do gustu mężowi.

I na koniec, gdzieś tutaj wyczytałam, że by być szczęśliwym, trzeba dawać.
A Ty szukasz szczęścia w braniu.

Każda inna kobieta wydaje Ci się atrakcyjniejsza od żony, bo jest nowa, inna.
Zapewniam, że po kilku miesiącach, kiedy kurz chemii opadnie, nagle okaże się, że do jasnej anielki, to znowu nie "to".

Twoja żona jest lepsza ode mnie. Bo mimo wszystko trwa.
A ja szukałam pocieszenia i potwierdzenia swojej atrakcyjności u innych.
Dopiero terapia wykazuje mi jasno, jak błądziłam i jak przegapiałam prawdziwe szczęście, którego doświadczałam, szukając na skróty. Jak ja bym chciała, żeby wtedy, kiedy stałam w takim punkcie jak Ty - trafić na to forum..................................
Jak ja potrzebowałam stosu wiader wody na głowę, potrzebowałam, ale nie szukałam, szłam jak ćma w ogień. I można powiedzieć, że się spaliłam, a moje ówczesne rozterki (bardzo podobne do Twoich teraz), wydają mi się tak głupie, że aż się czerwienię do łokci............

Namów żonie (i opłać) profesjonalną sesję zdjęciową, ze stylistką, wizażystką.
Nie bierz w tym udziału, tylko ją zaproś na taką sesję i potem obejrzyj zdjęcia.

Zobaczysz piękno swojej żony niecodziennej, a jednak TWOJEJ. Urodę może na co dzień skrywaną, ale jednak istniejącą, bo każdy człowiek jest piękny na swój sposób.

Następnie ustaw sobie wybraną fotkę żony na pulpicie komputera, inne opraw w ramki, inne wrzuć na telefon. Patrz i się zachwycaj, bo to Twoją żona, wybranka, mama Twoich dzieci, Twoja przyjaciółka i towarzyszka nie tylko na dobre, ale i na złe dni.

Zakochaj się w niej na nowo lub pierwszy raz, skoro nigdy nie byłeś zakochany w niej.

To jest dopiero wyzwanie!

I terapia koniecznie. Indywidualna i małżeńska. Żona też może potrzebować tego, bo może się okazać, że tak ją poraniłeś, że kiedy się w niej na nowo zakochasz, ona może już Cię wtedy odtrącić........

Powodzenia................................

Oj, Salim, Salim.....wierz mi - i Twoja żona i każdy inny człowiek robi wiele rzeczy tylko dlatego, że tak wypada, że trzeba, nawet jeśli się nie chce, ale po to, żeby innemu było przyjemnie. Twój problem, że nie potrafisz czerpać przyjemności z bezinteresownego dawania......

Czytam Cię i i ciągle wygląd, uroda, powierzchowność.....
Do czego ta uroda jest potrzebna? Do używania kobiety?
Bo cudowną, mądrą i kochającą kobietę-człowieka do życia już masz.

Kobieta to nie przedmiot do używania.

Taka pycha przez Ciebie przemawia, jakbyś do końca życia miał zamiar być jurny, pełen wigoru, z pełną i silną potencją, wspaniałą kondycją itd itd. Skąd ta pewność?

Chyba masz za małą wyobraźnię.

Więc sobie wyobraź - tracisz wzrok.
Albo tracisz potencję - no co, takie czasy mamy niestety. Nie jesteś nastolatkiem, raczej może być w tych sprawach już tylko gorzej.

Czy zaczniesz wtedy rozumieć, jak wygląd ma niewielkie znaczenie wobec takich cech charakteru, jakie ma żona?

Jak ona musi cierpieć, słysząc od własnego męża, że jest nieładna, że brzydko wygląda...Boże, współczuję jej, tak mi jej żal, że aż mi się łzy w oczach zakręciły. :( Dla kobiety usłyszeć coś takiego od ukochanego, to jak powiedzieć dla mężczyzny, że jest ciemniakiem, frajerem bez jaj, nieudacznikiem i kiepskim kochankiem.

Czy Ty choć przez chwilę zastanowiłeś się, co ona czuje?
Skupiasz się tak bardzo na swoich odczuciach, że zapomniałeś o tym człowieku, który mimo Twoich wad, jak sam wspomniałeś kiepskiego wyglądu, jest przy Tobie. I cierpi. Jeśli pisałeś o niej, to tylko czy Cię kocha, czy nie, o jej uczuciach względem Ciebie.

A co ona czuje?

Tyle już tu pięknych rad wyczytałeś, a Ty w kółko Macieju - bo brzydka, bo nie podoba się jej wygląd. Pod przykrywką uszczęśliwiania żony swoim odejściem pławisz się w swoim egoizmie i nie zaprzeczaj, bo tylko egoizm nakazuje nam wykorzystywać innych ludzi. I chyba nie ma znaczenia, czy świadomie, czy nie. Jeśli świadomie, to już chyba pod psychopatię podchodzi....

To pomyśl realnie. Pisałeś o sobie, że jesteś niezbyt atrakcyjny, masz wyjątkowo niską samoocenę (bo to widać, jeśli oceniasz wartość partnerki życiowej od jej wyglądu).
Więc zostawiasz żonę, powiedzmy, że nie cierpi aż tak, więc co dalej?
Szukasz nowej partnerki?

Myślisz, że inne kobiety nie tyją, chodzą po domu w pełnym makijażu, cebulę kroją w fikuśnych fartuszkach, nie korzystają z toalety? Nie chorują?

Z czym wystąpisz przed swoją nową partnerką, o której już tutaj od jakiegoś czasu próbujesz w zawoalowany sposób powiedzieć? (że o niej marzysz)
Jesteś żonaty (ewentualnie będziesz rozwiedziony) z alimentami, z matką swoich dzieci ciągle w tle. Niesłowny, zimny, powierzchowny. Kolejne kobiety chcesz unieszczęśliwiać?

Jaką wartość sobą będziesz wtedy przedstawiał, co tej nowej pięknej i atrakcyjnej kobiecie zaproponujesz, żeby Cię chciała?

Obruszysz się, że jednak coś tam w sobie masz i bardzo dobrze. Bo to pierwszy krok na zbudowaniu poczucia, że jednak wygląd nie jest aż tak ważny.

Zgadzam się, dla mężczyzny na pewno tak. Ale czy to jest podstawa miłości?

No to jedziemy dalej z wyobraźnią i scenariuszami.

Wiążesz się z piękną dziewczyną, jest fascynacja, motyle w brzuchu. I nagle ona ulega wypadkowi. Nie wiem - ulega poparzeniom, nie ma nosa, ust, włosów, wpada w depresję itd.

Co dalej? Skończy się ta Twoja miłość? No przecież będziesz miał sytuację taką, jak niby masz teraz. Kobietę miłą i dobrą, ale niestety już nie-piękną. Już Ci się nie podoba, więc nie kochasz. Won. Nowej trzeba poszukać, bo przecież ja muszę mieć piękną kobietę.

te wszystkie przykłady są po to - by uzmysłowić Ci, że gonisz za cieniem. Za czymś, czego nie ma, co jest nieważne w ogólnym rozrachunku... bo uroda mija.
Za ileś lat będziesz starszym człowiekiem i jedyną radością Twojego życia będzie to, że obok jest kobieta, która chce wypić z Tobą szklankę herbaty i jak wnuki przyjdą. Bo wszystko inne mija. Uroda, namiętność.

Wiesz, tu na forum też jest już taki jeden człowiek, który oświadczył, że nie kochał nigdy żony, że nie wydaje mu się atrakcyjna i że nigdy nie powiedział, że jej kocha. Minęło 20 lat małżeństwa, żona wystąpiła o rozwód i nagle ten człowiek się obudził, można powiedzieć, że cierpi, chciałby cofnąć czas, wyznał, że jednak kocha żonę. Tylko trochę za późno, machina poszła w ruch, a kto wie, może w tle jest i inny mężczyzna....

Mam wrażenie, że Tobie też takiego bodźca potrzeba. Upadku na dno, żeby zrozumieć po jednej stronie rzeczy błahe, a po drugiej te ważne.

Niejeden też dopiero się otrząsał z marazmu, kiedy ta nieatrakcyjna żona nagle wpada jakiemuś innemu mężczyźnie w oko. I który potrafi dostrzec w niej te walory, jakichon sam nie widział. Naprawdę potrzeba do tego kolejnej rozbitej rodziny......???????

Salimie, dobrze, że tu jesteś, ale zostaw już w spokoju wygląd żony. Skoro pisałeś, że ogólnie jest atrakcyjną kobietą, a tylko TOBIE się nie podoba, to sam widzisz, że problem jest w Tobie, a nie w niej.

Michaił, w tych komplementach to też nie jest tak do końca. Owszem, kobieta lubi ich słuchać, ale nie zawsze w nie wierzy, bo też i nie zawsze są prawdziwe lub szczere.
Jeśli Salim wytykał jej wygląd, wady w tym wyglądzie, fukał, to co da - i jej i jemu - że powie jej teraz, że jest najpiękniejsza na świecie? Sztuczność i jakąś farsę.

Salim sam najpierw musi znaleźć piękno w żonie i dostrzegać drobiazgi, to, że ma np. ładne usta, albo słodki najmniejszy palec dłoni, że pieprzyk na jej ramieniu ma kształt serduszka, że ładnie pachnie, drobiazgi. Dostrzec i to komplementować. A przede wszystkim zrozumieć, że żona kwitnie i pięknieje wtedy, kiedy w oczach męża jest ta jedyną i najpiękniejszą. Żony kochających mężczyzn zawsze są piękne, młode i uśmiechnięte. Żony zdradzane (gdzie w tle jest inna, ta lepsza, piękniejsza, młodsza), brzydną, starzeją się, tracą wiarę w siebie, pogodę ducha - dopóki się z tego nie otrząsną. Kobieta nieszczęśliwa nie będzie dbała o swoją atrakcyjność.
Jeśli kobieta usłyszy od męża, że jest brzydka - to.......nawet wtedy starania się o poprawienie wyglądu jest dla niej uwłaczające, bo będzie czuła, że jest jakimś przedmiotem, który musi się odnowić, poprawić, żeby przypaść do gustu mężowi.

I na koniec, gdzieś tutaj wyczytałam, że by być szczęśliwym, trzeba dawać.
A Ty szukasz szczęścia w braniu.

Każda inna kobieta wydaje Ci się atrakcyjniejsza od żony, bo jest nowa, inna.
Zapewniam, że po kilku miesiącach, kiedy kurz chemii opadnie, nagle okaże się, że do jasnej anielki, to znowu nie "to".

Twoja żona jest lepsza ode mnie. Bo mimo wszystko trwa.
A ja szukałam pocieszenia i potwierdzenia swojej atrakcyjności u innych.
Dopiero terapia wykazuje mi jasno, jak błądziłam i jak przegapiałam prawdziwe szczęście, którego doświadczałam, szukając na skróty. Jak ja bym chciała, żeby wtedy, kiedy stałam w takim punkcie jak Ty - trafić na to forum..................................
Jak ja potrzebowałam stosu wiader wody na głowę, potrzebowałam, ale nie szukałam, szłam jak ćma w ogień. I można powiedzieć, że się spaliłam, a moje ówczesne rozterki (bardzo podobne do Twoich teraz), wydają mi się tak głupie, że aż się czerwienię do łokci............

Namów żonie (i opłać) profesjonalną sesję zdjęciową, ze stylistką, wizażystką.
Nie bierz w tym udziału, tylko ją zaproś na taką sesję i potem obejrzyj zdjęcia.

Zobaczysz piękno swojej żony niecodziennej, a jednak TWOJEJ. Urodę może na co dzień skrywaną, ale jednak istniejącą, bo każdy człowiek jest piękny na swój sposób.

Następnie ustaw sobie wybraną fotkę żony na pulpicie komputera, inne opraw w ramki, inne wrzuć na telefon. Patrz i się zachwycaj, bo to Twoją żona, wybranka, mama Twoich dzieci, Twoja przyjaciółka i towarzyszka nie tylko na dobre, ale i na złe dni.

Zakochaj się w niej na nowo lub pierwszy raz, skoro nigdy nie byłeś zakochany w niej.

To jest dopiero wyzwanie!

I terapia koniecznie. Indywidualna i małżeńska. Żona też może potrzebować tego, bo może się okazać, że tak ją poraniłeś, że kiedy się w niej na nowo zakochasz, ona może już Cię wtedy odtrącić........

Powodzenia................................

[Malwina83]

Malwina75- jestem pod wrażeniem, super post!!!konkretny i bardzo wartościowy

Malwina75- jestem pod wrażeniem, super post!!!konkretny i bardzo wartościowy

[bywalec]