[Syrenka333]

Witam wszystkich. Mam bardzo poważne problemy a jestem już bliska stwierdzenia że nikt nie może mi pomóc. Jestem zamężna od 2 lat (ślub kościelny). Swojego męża znam od prawie 9 lat. Ja - energiczna, optymistka, ciągle niosąca pomoc innym czasami zapominając o sobie, towarzyska itd. Mój mąż - chyba do przesady melancholik, ciągle niezadowolony, obwiniający za wszystko wszystkich tylko nie siebie, niepunktualny, niesłowny, izolujący się od ludzi itd. Mimo że wiedziałam jaki jest nie potrafiłam nigdy zakończyć tej znajomości - może czułam się samotną jedynaczką, którą inni postrzegali jako osobę z wielkimi wymaganiami chociaż nigdy tak nie było.

Dwa i pół roku temu zaszłam w ciążę, byłam zbyt zdezorientowana by to wszystko przemyśleć na spokojnie, rodzice nalegali na ślub, który w końcu się odbył, miesiąc przed ślubem z całego tego stresu i zdenerwowania poroniłam i już zupełnie nie wiedziałam co robię.

Dziś mam na koncie trwającą od roku depresję, z którą walczę samotnie z psychiatrą, opiekuję się chorą teściową i kończę studia za mojego męża (pisanie pracy, załatwianie formalności). Czuję się wyeksploatowana, samotna i bezradna. Rozmowy i ciągłe obietnice ze strony mojego męża są bez jakiegokolwiek pokrycia. Moje życie jest dostatnie ale puste uczuciowo. Nie wiem co mam robić, mam dopiero 25 lat a czuję że moje życie jest już przegrane.

Jestem mocno wierząca i bardzo zależało i zależy mi na uratowaniu mojego małżeństwa ale co dalej? Mój mąż jest jak duże dziecko, mimo 32 lat wiem że jest nieodpowiedzialny - na dzień dzisiejszy nie wyobrażam sobie mieć z nim dzieci - już nie dałabym rady.

Proszę bardzo o poradę-jak mam postąpić-czuję że dalsze życie w takich realiach doprowadzi mnie do destrukcji - depresja jest bardzo silna - jestem twarda i z wiarą patrzę w przyszłość ale boję się o siebie.

Witam wszystkich. Mam bardzo poważne problemy a jestem już bliska stwierdzenia że nikt nie może mi pomóc. Jestem zamężna od 2 lat (ślub kościelny). Swojego męża znam od prawie 9 lat. Ja - energiczna, optymistka, ciągle niosąca pomoc innym czasami zapominając o sobie, towarzyska itd. Mój mąż - chyba do przesady melancholik, ciągle niezadowolony, obwiniający za wszystko wszystkich tylko nie siebie, niepunktualny, niesłowny, izolujący się od ludzi itd. Mimo że wiedziałam jaki jest nie potrafiłam nigdy zakończyć tej znajomości - może czułam się samotną jedynaczką, którą inni postrzegali jako osobę z wielkimi wymaganiami chociaż nigdy tak nie było.

Dwa i pół roku temu zaszłam w ciążę, byłam zbyt zdezorientowana by to wszystko przemyśleć na spokojnie, rodzice nalegali na ślub, który w końcu się odbył, miesiąc przed ślubem z całego tego stresu i zdenerwowania poroniłam i już zupełnie nie wiedziałam co robię.

Dziś mam na koncie trwającą od roku depresję, z którą walczę samotnie z psychiatrą, opiekuję się chorą teściową i kończę studia za mojego męża (pisanie pracy, załatwianie formalności). Czuję się wyeksploatowana, samotna i bezradna. Rozmowy i ciągłe obietnice ze strony mojego męża są bez jakiegokolwiek pokrycia. Moje życie jest dostatnie ale puste uczuciowo. Nie wiem co mam robić, mam dopiero 25 lat a czuję że moje życie jest już przegrane.

Jestem mocno wierząca i bardzo zależało i zależy mi na uratowaniu mojego małżeństwa ale co dalej? Mój mąż jest jak duże dziecko, mimo 32 lat wiem że jest nieodpowiedzialny - na dzień dzisiejszy nie wyobrażam sobie mieć z nim dzieci - już nie dałabym rady.

Proszę bardzo o poradę-jak mam postąpić-czuję że dalsze życie w takich realiach doprowadzi mnie do destrukcji - depresja jest bardzo silna - jestem twarda i z wiarą patrzę w przyszłość ale boję się o siebie.

[maryniaa]

[gogol]

[AdrianQ7]

Witaj, gogol dobrze napisał.

Postanów sobie dużo czasu spędzać na modlitwie, najlepiej adoracja Najświętszego Sakramentu - znajdź kościół z adoracją. Na niej oddawaj w ręce Jezusa Twoje zranione przed grzechy i przez innych swe serce - On będzie je brał i uzdrawiał. To pomoże Ci podejmować dobre decyzje. Pozdrawiam, będę pamiętał w modlitwie za Ciebie.

Witaj, gogol dobrze napisał.

Postanów sobie dużo czasu spędzać na modlitwie, najlepiej adoracja Najświętszego Sakramentu - znajdź kościół z adoracją. Na niej oddawaj w ręce Jezusa Twoje zranione przed grzechy i przez innych swe serce - On będzie je brał i uzdrawiał. To pomoże Ci podejmować dobre decyzje. Pozdrawiam, będę pamiętał w modlitwie za Ciebie.

[Agnieshka]

Syrenko,

mocno ale to mocno trwaj przy BOGU. Nie da sie inaczej w takich sytuacjach.

Bede pamietac w modlitwie.


Pozdrawiam.

Syrenko,

mocno ale to mocno trwaj przy BOGU. Nie da sie inaczej w takich sytuacjach.

Bede pamietac w modlitwie.


Pozdrawiam.

[Syrenka333]

Dziękuję wszystkim za wsparcie, wiem to prawda - staram się wszystkich uchronić przed złem, a sama stykając się z nim na każdym kroku staję się coraz bardziej samotna i przerażona. Nie wiem tylko czy potrafię przestać ciągle ,,podkłądać każdemu poduszkę" przed prawdziwym życiem, a szczególnie mojemu mężowi. Wydaje mi się że gdy tak uczynię stanę się egoistką, inni będą mnie źle postrzegali. Mam chyba taki dar przewidywania zagrożeń i wyczytywania ludzkich potrzeb - zawsze staram się je wyprzedzić i pomagać innym.

Tak to prawda - mąż zawsze dotychczas był mocno chroniony przed życiem przez swoich rodziców, szczególnie przez ojca, a ja teraz poprzez moją opiekę nad teściową spłacam ten dług wdzięczności za troskę (czuję się jak jedna tylko osoba w tym małżeństwie - wszystko co ja zrobię będzie oceniane - odpowiadam za nas oboje). Kiedy mąż zrobi źle a ja się wstrzymam od jakiegokolwiek działania to mam wrażenie że w oczach innych to ja ponoszę winę, a kiedy ja zrobię dobrze to zasługa całego małżeństwa a nie moja - tak widzą inni).
Nie wiem czy nie jest za późno na naukę życia dla mojego 32-letniego męża, nie wiem jak zniosę jego zamykanie się w pokoju i brak kontaktu ze mną w sytuacji tych jego niepowodzeń - jest to zachowanie typowego obrażonego na cały świat chłopczyka.
Jak z nim rozmawiać żeby to zrozumiał, może to kwestia wychowania i już nigdy nie nauczy się on odpowiedzialności.

A co ze mną, jak ja mam być szczęśliwa, jak i komu mówić że ja też potrzebuje pomocy???????

Dziękuję wszystkim za wsparcie, wiem to prawda - staram się wszystkich uchronić przed złem, a sama stykając się z nim na każdym kroku staję się coraz bardziej samotna i przerażona. Nie wiem tylko czy potrafię przestać ciągle ,,podkłądać każdemu poduszkę" przed prawdziwym życiem, a szczególnie mojemu mężowi. Wydaje mi się że gdy tak uczynię stanę się egoistką, inni będą mnie źle postrzegali. Mam chyba taki dar przewidywania zagrożeń i wyczytywania ludzkich potrzeb - zawsze staram się je wyprzedzić i pomagać innym.

Tak to prawda - mąż zawsze dotychczas był mocno chroniony przed życiem przez swoich rodziców, szczególnie przez ojca, a ja teraz poprzez moją opiekę nad teściową spłacam ten dług wdzięczności za troskę (czuję się jak jedna tylko osoba w tym małżeństwie - wszystko co ja zrobię będzie oceniane - odpowiadam za nas oboje). Kiedy mąż zrobi źle a ja się wstrzymam od jakiegokolwiek działania to mam wrażenie że w oczach innych to ja ponoszę winę, a kiedy ja zrobię dobrze to zasługa całego małżeństwa a nie moja - tak widzą inni).
Nie wiem czy nie jest za późno na naukę życia dla mojego 32-letniego męża, nie wiem jak zniosę jego zamykanie się w pokoju i brak kontaktu ze mną w sytuacji tych jego niepowodzeń - jest to zachowanie typowego obrażonego na cały świat chłopczyka.
Jak z nim rozmawiać żeby to zrozumiał, może to kwestia wychowania i już nigdy nie nauczy się on odpowiedzialności.

A co ze mną, jak ja mam być szczęśliwa, jak i komu mówić że ja też potrzebuje pomocy???????

[Agnieszka]

Witaj syrenko

Przytoczę ci mądre słowa mądrego człowieka

Moje prywatne motto życiowe, które wymyśliłem dawno temu w dość szczególnych okolicznościach: "Planuj działania, a nie efekty!", a więc nie żyj pod presją wyniku. Jego wyjątkowego znaczenia w zakresie redukcji życiowych rozczarowań tłumaczyć chyba nie trzeba. Meszuge-alkoholik.

Nie jesteś bezradna. Nie ma takiej sytuacji w życiu, w której nie można byłoby sie określić i dokonać wyboru. Dużo siły i cierpliwości. życzę.

O różnicy między bezradnością a bezsilnością tutaj - http://www.deon.pl/inteli...-to-dobrze.html

Witaj syrenko

Przytoczę ci mądre słowa mądrego człowieka

Moje prywatne motto życiowe, które wymyśliłem dawno temu w dość szczególnych okolicznościach: "Planuj działania, a nie efekty!", a więc nie żyj pod presją wyniku. Jego wyjątkowego znaczenia w zakresie redukcji życiowych rozczarowań tłumaczyć chyba nie trzeba. Meszuge-alkoholik.

Nie jesteś bezradna. Nie ma takiej sytuacji w życiu, w której nie można byłoby sie określić i dokonać wyboru. Dużo siły i cierpliwości. życzę.

O różnicy między bezradnością a bezsilnością tutaj - http://www.deon.pl/inteli...-to-dobrze.html

[AWS]

"Wydaje mi się że gdy tak uczynię stanę się egoistką, inni będą mnie źle postrzegali. Mam chyba taki dar przewidywania zagrożeń i wyczytywania ludzkich potrzeb - zawsze staram się je wyprzedzić i pomagać innym. "

Syrenko! to mi wygląda na ogromny Twój lę przed odrzuceniem. A taki lęk jest wtedy, gdy zaniżone poczucie własnej wartości. Dlaczego nie widzisz siebiejako urzekajacej kobiety, córki Boga? Dlaczego musisz zabiegać o akceptację innych? Musisz być innym potrzebna, by odnależć sens życia?

[ Dodano: 2012-02-29, 14:58 ]
"...a ja teraz poprzez moją opiekę nad teściową spłacam ten dług wdzięczności za troskę (czuję się jak jedna tylko osoba w tym małżeństwie - wszystko co ja zrobię będzie oceniane - odpowiadam za nas oboje). Kiedy mąż zrobi źle a ja się wstrzymam od jakiegokolwiek działania to mam wrażenie że w oczach innych to ja ponoszę winę, a kiedy ja zrobię dobrze to zasługa całego małżeństwa a nie moja - tak widzą inni)..."

Dziewczyno nie matkuj swojemu mężowi, bo matkę to jeszcze on ma. Ty jesteś żoną i odpowiadasz tylko za własne poczynania. Twój mąż nie jest ubezwłasnowolniony, byś musiała czuć się odpowiedzialna za niego, a już na pewno nie wolno Ci odwalac za nigo pracy na studiach. Nigdy nie jest za póżno, by dojrzeć i wziąć odpowiedzialność za swoje życie! Dopóki jednak sama będziesz męża wyreeeęczać we wszystki, dopóty on nie dojrzeje. Jego "chłopczykowate" zachowania będa sie pogłębiać, ąż w końcu w wieku40-50 lat stać go bęzie już na bunt wobec "dorosłej, a podcinajacej mu skrzydła" żony. Buduj małżeństwo patnerskie póki jeszcze nie za póżno! A jak ciężko i żle, to do Maryji i do Jezusa!

"Wydaje mi się że gdy tak uczynię stanę się egoistką, inni będą mnie źle postrzegali. Mam chyba taki dar przewidywania zagrożeń i wyczytywania ludzkich potrzeb - zawsze staram się je wyprzedzić i pomagać innym. "

Syrenko! to mi wygląda na ogromny Twój lę przed odrzuceniem. A taki lęk jest wtedy, gdy zaniżone poczucie własnej wartości. Dlaczego nie widzisz siebiejako urzekajacej kobiety, córki Boga? Dlaczego musisz zabiegać o akceptację innych? Musisz być innym potrzebna, by odnależć sens życia?

[ Dodano: 2012-02-29, 14:58 ]
"...a ja teraz poprzez moją opiekę nad teściową spłacam ten dług wdzięczności za troskę (czuję się jak jedna tylko osoba w tym małżeństwie - wszystko co ja zrobię będzie oceniane - odpowiadam za nas oboje). Kiedy mąż zrobi źle a ja się wstrzymam od jakiegokolwiek działania to mam wrażenie że w oczach innych to ja ponoszę winę, a kiedy ja zrobię dobrze to zasługa całego małżeństwa a nie moja - tak widzą inni)..."

Dziewczyno nie matkuj swojemu mężowi, bo matkę to jeszcze on ma. Ty jesteś żoną i odpowiadasz tylko za własne poczynania. Twój mąż nie jest ubezwłasnowolniony, byś musiała czuć się odpowiedzialna za niego, a już na pewno nie wolno Ci odwalac za nigo pracy na studiach. Nigdy nie jest za póżno, by dojrzeć i wziąć odpowiedzialność za swoje życie! Dopóki jednak sama będziesz męża wyreeeęczać we wszystki, dopóty on nie dojrzeje. Jego "chłopczykowate" zachowania będa sie pogłębiać, ąż w końcu w wieku40-50 lat stać go bęzie już na bunt wobec "dorosłej, a podcinajacej mu skrzydła" żony. Buduj małżeństwo patnerskie póki jeszcze nie za póżno! A jak ciężko i żle, to do Maryji i do Jezusa!

[Norbert1]

[kinga2]

Syrenka333,
Witaj ,
po lekturze Twojego postu nasunęły mi się takie skojarzenia:

Syrenka333,
Witaj ,
po lekturze Twojego postu nasunęły mi się takie skojarzenia:

[Syrenka333]

Tak bardzo raduje mnie Wasze wsparcie i jestem świadoma że macie rację. Tak bardzo chciałabym w końcu stanąć i wykrzyczeć wszystkim że mi żle, że potzrebuję pomocy, ale czy ktoś to zrozumie (rodziny: moja oraz mojego męża są zamożne i przekonane że skoro żyję w dostatku to wystarczy mi do szczęścia).

Tak mam zaniżone poczucie własnej wartości - może dlatego że zawsze sama stawiałam czoła wszystkim przeciwnościom losu, a niestety od ludzi spotkało mnie wiele złego. Nigdy nikt mi niczego nie ułatwiał a wręcz przeciwnie - tylko utrudniał. Skończyłam studia administracji z wyróżnieniem, mam nietypowe techniczne zainteresowania, jestem ,,złotą rączką'' a mimo wszystko niewiele w życiu usłyszałam słów uznania czy pochwały. Moja pomoc nie jest niczym odwzajemniana jak tylko ewentualnie materialnymi dobrami, które niestety na moim etapie szczęścia nie dają.

Chyba faktycznie postaram się znaleść duchownego, któremu nieobce będą tajemnice psychologii, może uda mi się namówić męża na wspólną rozmowę z takim duchownym.

Jeżeli chodzi o moje nienarodzone dziecko to jest to sprawa tak bardzo mnie męcząca, że czsami myślę że jestem i będę już potępiona. Czasami przychodzą do mnie takie myśli że może to biedne dzieciątko czuło że nikt go nie chce, że opuściło to nasze trudne życie. W związku z tym że jestem osobą wrażliwą, przejmującą się wszystkim a więc i mocno zestresowaną, dziś niestety ale tak naprawdę mam ogromny żal do wszystkich że w pierwszym okresie ciąży mnie nie wspierali, nie opiekowali się mną, nie szczędzili mi stresu itp.Mam też żal do siebie do własnego usposobienia - że pozwoliłam aby stres i ciągłe zdenerwowanie doprowadziło do straty dziecka.

Owszem nie byłam gotowa na dziecko, ale to było przecież moje dzieciątko a ja nie potrafiłam go ochronić. Mąż wie o moich myślach, opowiadałam mu o swoich odczuciach - prosiłam aby pomógł mi podzielić się tym wszystkim z bliskimi ale moje porośby doprowadziły tylko do obietnic bez pokrycia.

Czasami chciałabym po prostu zniknąć, nieistnieć, aby wszyscy zapomnieli o mnie - bo czuję że jestem potrzebna tylko wtedy gdy inni mają problemy a ja zawsze idę z pomocą, natomiast ja i moje sprawy nie interesują nikogo.

Jestem sama ze swoimi problemami...

Tak bardzo raduje mnie Wasze wsparcie i jestem świadoma że macie rację. Tak bardzo chciałabym w końcu stanąć i wykrzyczeć wszystkim że mi żle, że potzrebuję pomocy, ale czy ktoś to zrozumie (rodziny: moja oraz mojego męża są zamożne i przekonane że skoro żyję w dostatku to wystarczy mi do szczęścia).

Tak mam zaniżone poczucie własnej wartości - może dlatego że zawsze sama stawiałam czoła wszystkim przeciwnościom losu, a niestety od ludzi spotkało mnie wiele złego. Nigdy nikt mi niczego nie ułatwiał a wręcz przeciwnie - tylko utrudniał. Skończyłam studia administracji z wyróżnieniem, mam nietypowe techniczne zainteresowania, jestem ,,złotą rączką'' a mimo wszystko niewiele w życiu usłyszałam słów uznania czy pochwały. Moja pomoc nie jest niczym odwzajemniana jak tylko ewentualnie materialnymi dobrami, które niestety na moim etapie szczęścia nie dają.

Chyba faktycznie postaram się znaleść duchownego, któremu nieobce będą tajemnice psychologii, może uda mi się namówić męża na wspólną rozmowę z takim duchownym.

Jeżeli chodzi o moje nienarodzone dziecko to jest to sprawa tak bardzo mnie męcząca, że czsami myślę że jestem i będę już potępiona. Czasami przychodzą do mnie takie myśli że może to biedne dzieciątko czuło że nikt go nie chce, że opuściło to nasze trudne życie. W związku z tym że jestem osobą wrażliwą, przejmującą się wszystkim a więc i mocno zestresowaną, dziś niestety ale tak naprawdę mam ogromny żal do wszystkich że w pierwszym okresie ciąży mnie nie wspierali, nie opiekowali się mną, nie szczędzili mi stresu itp.Mam też żal do siebie do własnego usposobienia - że pozwoliłam aby stres i ciągłe zdenerwowanie doprowadziło do straty dziecka.

Owszem nie byłam gotowa na dziecko, ale to było przecież moje dzieciątko a ja nie potrafiłam go ochronić. Mąż wie o moich myślach, opowiadałam mu o swoich odczuciach - prosiłam aby pomógł mi podzielić się tym wszystkim z bliskimi ale moje porośby doprowadziły tylko do obietnic bez pokrycia.

Czasami chciałabym po prostu zniknąć, nieistnieć, aby wszyscy zapomnieli o mnie - bo czuję że jestem potrzebna tylko wtedy gdy inni mają problemy a ja zawsze idę z pomocą, natomiast ja i moje sprawy nie interesują nikogo.

Jestem sama ze swoimi problemami...

[Ks.Marek]

[bywalec]

Syrenko, byłas jedynaczka rodzice więc by nauczyć sie relacji międzyludzkich, dobrych kontaktów z rówieśnikami, innymi osobami w twoim otoczeniu nie chcąc bys wyrosła na egoistkę szczególny nacisk kładli na to byś własnie byłą ofiarna, pomocna innym, umiała ich potrzeby realizować i spełniać.

NIestety zrobili ci tym niedźwiedzią przysługę, zapominając jednocześnie uczyć cie dbać o siebie, o swoje interesy i potrzeby. Nauczyłas sie dzięki wpojonemu systemowi wychowawczego rodziców, że jesteś fajna, mądra, tylko wtedy gdy spełniasz włąśnie oczekiwania innych. Bycie niegrzeczną czy egoistyczną dla siebie oznaczało odrzucenie i brak miłości w twoich oczach ze strony tych na których bardzo ci zależało, których kochałas, więc od najmłodszych lat nauczona tego schematu starałaś się pomagać innym, zapominając o sobie, często wyrzakając sie siebie i swoich potrzeb na koszt innych.

Dziś jesteś dorosła i ten schamat powielasz, ale możesz to zmienić, możesz w trakcie terapii nauczyć sie tak zmieniac postępowanie własne by nie raniło innych, a jednoczesnie nie sprawiało wstydu i poczucia w tobie, że tak postępując jesteś egoistyczna, a więc zła i nie zasługujesz na miłość i bycie kochana.

Zapewne taki też jest powód wybrania takiego a nie innego męża. Wybrałąś na męża osobę, której znów uznałaś że jesteś w obowiązku pomagać, brac na siebie jego konsekwencje jakiś kroków, bo inaczej jak odmówisz, okazesz niezadowolenie, czy brak pomocy okażesz się niegodną swego męża żoną, stracisz jego miłość.

Niestety mąża takie zachowanie twoje, matkujące mu nie pomoże w dorosnięciu do bycia dojrzałym człowiekiem. Jemu całe życie ktoś matkował, wiedział lepiej co dla niego dobre, dziś tak samo jak w dzieciństwie udało się pojąc za zonę, osobę, która w ten sposób realizuje swój schamat zachowań. Koło się zamyka, bo by wyjść z takiej realcji wzajemnej ktoś musi ją przerwać. I przerwanie tego, wclae nie będzie pięknym okresem, lecz czasem i etapem zawirowań w waszym związku. Będzięwymagać szczególnej troski o zmianę siebie, będzie wymagać świadomości mam też problem, a moje dziś inne zachowania sa potrzebne by coś zmienić.

Czy to się będzie podobać? zapewne nie,
zapewne nie będzie się podobac mężowi, gdy dotąd ofiarna żona zacznie wymagać coś od niego, chcieć by był odpowiedzialny w równym stopniu co ty za to co się dzieje, i do czego trudna praca nad sobą moze zaowocować.
Ale myślę, że przy dobrej komunikacji, dobrej terapii każdy z was moze wiele wynieść dobrego dla siebie samego jak i dla was wzajemnie. Myślę, że męzowi tez nie jest fajnie w tej relacji jaką sam nieświadomie gra, zapewnie wolałaby by inni nie sterowali jego życiem, a by to on sam mógł doświadczać tego czego od życia chce. Tylko bez uświadomienia sobie tego niestety do takich mądrych refleksji nie dojdzie.

Ze szcegolną rozwagą, o którą nie musze sie martwić, bo to potrafisz dbać o potrzeby innych, przekaż mężowi chęc wspólnej terapii, bądź jak zadecyduje terapueta indywidualnej dla was z osobna chęć byście takową przeszli. Choć spróbowali swoich sił.

pozdrawiam i życze wiele dobrego

Syrenko, byłas jedynaczka rodzice więc by nauczyć sie relacji międzyludzkich, dobrych kontaktów z rówieśnikami, innymi osobami w twoim otoczeniu nie chcąc bys wyrosła na egoistkę szczególny nacisk kładli na to byś własnie byłą ofiarna, pomocna innym, umiała ich potrzeby realizować i spełniać.

NIestety zrobili ci tym niedźwiedzią przysługę, zapominając jednocześnie uczyć cie dbać o siebie, o swoje interesy i potrzeby. Nauczyłas sie dzięki wpojonemu systemowi wychowawczego rodziców, że jesteś fajna, mądra, tylko wtedy gdy spełniasz włąśnie oczekiwania innych. Bycie niegrzeczną czy egoistyczną dla siebie oznaczało odrzucenie i brak miłości w twoich oczach ze strony tych na których bardzo ci zależało, których kochałas, więc od najmłodszych lat nauczona tego schematu starałaś się pomagać innym, zapominając o sobie, często wyrzakając sie siebie i swoich potrzeb na koszt innych.

Dziś jesteś dorosła i ten schamat powielasz, ale możesz to zmienić, możesz w trakcie terapii nauczyć sie tak zmieniac postępowanie własne by nie raniło innych, a jednoczesnie nie sprawiało wstydu i poczucia w tobie, że tak postępując jesteś egoistyczna, a więc zła i nie zasługujesz na miłość i bycie kochana.

Zapewne taki też jest powód wybrania takiego a nie innego męża. Wybrałąś na męża osobę, której znów uznałaś że jesteś w obowiązku pomagać, brac na siebie jego konsekwencje jakiś kroków, bo inaczej jak odmówisz, okazesz niezadowolenie, czy brak pomocy okażesz się niegodną swego męża żoną, stracisz jego miłość.

Niestety mąża takie zachowanie twoje, matkujące mu nie pomoże w dorosnięciu do bycia dojrzałym człowiekiem. Jemu całe życie ktoś matkował, wiedział lepiej co dla niego dobre, dziś tak samo jak w dzieciństwie udało się pojąc za zonę, osobę, która w ten sposób realizuje swój schamat zachowań. Koło się zamyka, bo by wyjść z takiej realcji wzajemnej ktoś musi ją przerwać. I przerwanie tego, wclae nie będzie pięknym okresem, lecz czasem i etapem zawirowań w waszym związku. Będzięwymagać szczególnej troski o zmianę siebie, będzie wymagać świadomości mam też problem, a moje dziś inne zachowania sa potrzebne by coś zmienić.

Czy to się będzie podobać? zapewne nie,
zapewne nie będzie się podobac mężowi, gdy dotąd ofiarna żona zacznie wymagać coś od niego, chcieć by był odpowiedzialny w równym stopniu co ty za to co się dzieje, i do czego trudna praca nad sobą moze zaowocować.
Ale myślę, że przy dobrej komunikacji, dobrej terapii każdy z was moze wiele wynieść dobrego dla siebie samego jak i dla was wzajemnie. Myślę, że męzowi tez nie jest fajnie w tej relacji jaką sam nieświadomie gra, zapewnie wolałaby by inni nie sterowali jego życiem, a by to on sam mógł doświadczać tego czego od życia chce. Tylko bez uświadomienia sobie tego niestety do takich mądrych refleksji nie dojdzie.

Ze szcegolną rozwagą, o którą nie musze sie martwić, bo to potrafisz dbać o potrzeby innych, przekaż mężowi chęc wspólnej terapii, bądź jak zadecyduje terapueta indywidualnej dla was z osobna chęć byście takową przeszli. Choć spróbowali swoich sił.

pozdrawiam i życze wiele dobrego

[Syrenka333]

Droga Kingo, mój mąż po części jest melancholikiem z natury (pewnie po ojcu, który zazwyczaj niewiele mówi, trudno się domyśleć o czym on myśli, ma kamienną twarz i rzadko okazuje uczucia itp.) Po części podejrzewam że to dzieciństwo tak go ukształtowało - jego zdanie raczej nikomu do niczego nie było potrzebne, to rodzice załatwiali pojawiające się problemy, o wszystkim myśleli.

Droga Kingo, mój mąż po części jest melancholikiem z natury (pewnie po ojcu, który zazwyczaj niewiele mówi, trudno się domyśleć o czym on myśli, ma kamienną twarz i rzadko okazuje uczucia itp.) Po części podejrzewam że to dzieciństwo tak go ukształtowało - jego zdanie raczej nikomu do niczego nie było potrzebne, to rodzice załatwiali pojawiające się problemy, o wszystkim myśleli.