Celem tego forum jest niesienie pomocy małżonkom przeżywającym kryzys na każdym jego etapie, którzy chcą ratować swoje sakramentalne małżeństwa, także po rozwodzie i gdy ich współmałżonkowie są uwikłani w niesakramentalne związki
Wysłany: 2012-11-17, 08:50 Jak ratowac malzenstwo mieszkajac u tesciow?
Witam wszystkich Jestem tu nowa a o istnieniu tego forum i takiej strony dowiedzialam sie z ulotki pozostawionej w Kosciele. Pomyslalam,ze tu znajde pomoc w formie porady czy oceny mojej sytuacji. Jestem juz wykonczona i zagubiona do tego stopnia ze stracilam juz orientacje co jest zle a co jest tylko moim wymyslem a to dlatego ,ze moj maz uwaza ze jestem panikara i wszystko wyolbrzymiam co powoduje ze mam ogromne poczucie winy. Z gory przepraszam za bledy bo pisze w duzych emocjach. Problem polega moj na tym ze mieszkam u rodzicow meza i nie czuje,ze tworze z nim odrebna rodzine,nie mamy wlasnych spraw,wlasnego zycia. Opisze teraz moja historie. Jestesmy malzenstwem od 3 lat. Przed slubem,w okresie narzeczenstwa zaszlam w ciaze, wzielismy slub a na prezent dostalismy od moich rodzicow niewielkie mieszkanko w tej samej miejscowosci,na ktore moi rodzice wzieli kredyt i po 5 latach mieli na nas przepisac. Bylam bardzo szczesliwa,ze mamy mozliwosc zamieszkac osobno. MOj tato podarowal nam rowniez 10.000 zl,ktore postanowilismy zlozyc na lokate. Moj maz przed slubem zaciagnal kredyt o ktorym mnie poinformowal przed slubem. GDy powiedzielismy o tym prezencie rodzicom meza to byli oni jacys zniesmaczeni i powiedzieli ze nie uwazaja zeby byl to dobry pomysl.Moj maz rowniez nie cieszyl sie z tego prezentu,przyjal go bo powiedzial, ze darowanemu koniu w zeby sie nie zaglada, ale przed znajomymi chwalil sie ze tescie mu kupili mieszkaniei ze dostal 10.000 tys bo takiej gotowki to on nigdy w reku nie trzymal. Po kilku dniach brat meza poprosil bysmy mu pozyczyli 1000 zl. Pozyczylismy. 2000 wydalismy na nasze potrzeby.7000 postanowilismy ze zlozymy na lokate. Zamieszkalismy w koncu razem, po miesiacu urodził sie nasz synek. Ja cierpialam na depresje poporodowa, nie mialam pokarmu. Wszystko robilam sama, maz po pracy wiekszosc czasu spedzal u swojego brata. Moze ze 2 razy pomogl mi wykapac synka. W nocy nigdy, przenigdy nie wstal do dziecka, a jak szedl spac mowil mi "dobrej nocki" tak z sarkazmem. Zaczelo brakowac pieniedzy, maz bral w sklepie na zeszyt(mieszkamy w malenkiej miejscowosci)Byla zima wiec przychodzily duze rachunki za gaz. zapomnialam dodac ze pracuje tylko maz.Poprosilam meza, zeby wziac te pieniadze z konta i dopiero wtedy okazalo sie ze tych pieniedzy juz nie ma. zniknelo 7000 tys, okazalo sie ze maz zaciagnal przed slubem nie jeden kredyt a wiecej jakis pozyczek, kredytow, takze cala jego pensja szla na to by oddac w sklepie, by znowu moc brac na zeszyt.Gdy zakupy robil maz, bylo w nich wiele zbednych rzeczy,np.12 piw, napoje gazowane,takie bez ktorych mozna byloby sie obejsc. Zapytalam meza gdzie te pieniadze, nic mi nie odpowiadal tylko wychodzil, zrobil awanture ze on tego mieszkania nie chcial i po co go na sile uszczesliwiaja moi rodzice.calymi dniami go nie bylo. jak byl to spal. bylam z dzieckiem sama. Za gaz placili nam moi rodzice bo przychodzily upomnienia,ale ja balam sie powiedziec rodzicom o tym ze pieniedzy juz nie ma. potem okazalo sie ze maz oszukal mnie jeszcze w jednej sprawie. Przyniosl becikowego tylko 1000 zl i powiedzial, ze 2000 sie nam nie nalezy. Po pol roku w gminie dowiedzialam sie ze dostalismy 2000 tys. widzialam podpis meza. Powiedzial ze mial rate do splacenia.Moja tesciowa bronila synka, ze te pieniazki byly mu poprostu potrzebne. za nasza sytuacje winila moich rodzicow,bo ona uwaza ze po slubie powinnismy mieszkac u niej. spokojnie byslmy wszysto spalcili itd. Gdy synek mial 8 miesiecy, wyprowadzilam sie do miasta do moich rodzicow,dodam ze to mieszkanie w miescie jest tez moje bo rodzice podarowali mi w darowiznie, ale moj maz powiedzial ze nie chce mieszkac w miescie, a kiedys sie je sprzeda. Powiedzialam ze nigdy. Wyprowadzajac sie mialam cicha nadzieje ze maz za mna przyjdzie, ze cos zrozumie. Oszukal mnie bardzo. Ale on i jego rodzina po wyprowadzce stwierdzila, ze ja rozbijam rodzine, ze nie mysle o dziecku, ale ja nie chcialam od niego odejsc tylko dac mu tym do zrozumienia,ze zona i dziecko powinni byc najwazniejsi, ze teraz to my jestesmy jego rodzina. tesciowa zawsze mowila ze moj maz i jego rodzenstwo jest bardzo zzyte i zawsze sobie pomagaja. POdejrzewam ze te pieniadze moj maz porozdawal po swojej rodzinie, albo zostaly przeznaczone na wesele brata blizniaka, ktory ozenil sie z bogata dziewczyna a tesci nie bylo stac na kosztowne weselicho. Do dnia dzisiejszego nie wiem co stalo sie z tymi pieniedzmi, a wymowka mojej tesciowej, ze to wszystko wina mojej matki i ojca, bo nie uszczesliwia sie na sile.U rodzicow moich mieszkalam 3 miesiace, maz wydzwanial i blagal bym wrocila, ale do jego matki do mieszkania, ze krzywdze dziecko, ze jego mama placze nocami ze ja zabralam mu dziecko czego nie zrobilam bo mogl przyjechac do mnie.. Od tamtej pory nasze rodziny sa sklucone. Po namowach meza wrocilam, bo czulam sie winna, az obsesyjnie myslalam, ze krzywdze dziecko.Maz obiecal, ze posplacamy dlugi, ze tesciowa nie bedzie palila przy dziecku, bo robila to gdy bylam w ciazy a gdy zwrocilam jej uwage to powiedziala ze jest u siebie w domu i ja nie bede mowila jej co ma robic a poza tym jej wszystkie dzieci i wnuki wychowaly sie przy papierosach a lekarze panikuja. Wrocilam do meza i tesciow. Nawet przeprosilam, ze przezemnie plakali. Tesciowa nie palila tylko przez tydzien, potem powiedziala, ze jestem przewrazliwiona. Maz znowu nabral w sklepie na zeszyt, na pensje wszedl komornik,ale nic z tego maz sobie nie robi, bo mamusia ugotuje, zaplaci wszystko. Teraz jestem na utrzymaniu tesciow, maz co miesiac ma nowy telefon, a o komorniku mowi, ze po 10 latach dlugi same sie uniewazniaja. Tesciwa jedynie w tym sie ze mna zgadza ze maz nic nie robi by sytuacja sie poprawila. Nie mamy swojego zycia. Tesciowa we wszystko sie wtraca,nawet kanapki mezowi robie pod jej nadzorem. Mowi mi jak moj maz lubi, ze to bedzie za malo itp. niewidze wogole przyszlosci mieszkajac u tesciow. Motto tesciowej to"zyje sie po to by jesc"Wiekszosc pieniedzy idzie na jedzenie. Tesciowa jest wierzaca, ale nie praktykujaca, codziennie odmawia rozaniec i koronke. Cigle powtarza ze jacy to ludzie dla niej sa zli, ze Bozia jakos jej dopomoze. Najgorzej przezywam teraz to ze pali przy moim dziecku i nic sobie z tego nie robi, codziennie z rana przychodzi jej siostra,z corka, tez pala we trzy, rozmawiaja po cichu tak zebym ja nie slyszala, bo lubia obgadac moja mame. Ja jestem taka osoba ze nie umiem sie bronic czy cos powiedziec jak mnie o cos atakuja. prosilam meza by porozmawial ze swoja mama by nie palila przy malym, ale on powiedzial ze my jestesmy u niej i nie mozemy zmieniac jej przyzwyczajen. Jestem z tym calkiem sama. Przyznam tez ze oddalilam sie od Boga ,rzadko sie modle. Nie wiem co sie ze mna dzieje, czasem czuje sie tak jakby nic nie zalezalo ode mnie, cala swoja uwage skupiam na dziecku, ale nadopiekunczoscia tez wiele nie zdzialam w wychowaniu. Tesciowa nie chce zbytnio zostawac z malym bo ciagle zle sie czuje, nie mam jak pojsc do pracy. caly czas daja mi do zrozumienia ze ofiara w tym wszystkim jest moj maz a katami moi rodzice i ja. JUz nie wiem jaka jest prawda, jak to wszytko wyglada w oczach Boga. Wiem, ze popelnilam, blad ze nie zachowalam czystosci do slubu, ze zabraklo modlitwy i Boga w naszym zwiazku,wiem!!!!!! Nie daje juz sobie rady, ciagle poczucie jakiejs winy nie daje mi spokoju. Przykro mi jak w mojej obecnosci krytykuje sie moja rodzine, a ja nie umiem sie sprzeciwic bo ich jest wiecej i zaraz na mnie naskakuja. Czy nie mialam prawa zamieszkac z mezem oddzielnie i jakos sobie pomalu radzic,wiecej oszczedzac, nie kupowac zbednych rzeczy jak to robil moj maz. Drugiemu synowi tesciowa co ranek kupuje pieczywo, jescze innemu synowi robi pierogi itd czy nam tez nie mogla tak pomagac. Co zlego zrobili moi rodzice?. Wiem ze moze to brzmiec troszke materialnie ale nie o to mi chodzi, bo nie sa najwazniejsze dla mnie pieniadze, ale mysle ze zdrowiej dla mlodego malzenstwa jest mieszkac oddzielnie. Przed slubem widzialam jak jest u meza w domu, dlatego chcialam zamieszkac osobno, jedynie nie zauwazylam tego jego przywiazania do rodziny. W jego rodzinie sa same dlugi, jego rodzice tez maja ogromne dlugi i pozyczaja od ludzi, oczerniaja moich rodzicow ze to przez nich ich syn tak ma jak ma, ale ludzie widza jak jest naprawde, bo niektorzy mnie zaczepiaja i mowia co wyprawiala moja tesciowa, niby taka swieta i modlaca. Moi rodzice chcieli rozmawiac z mezem, chcieli nam jakos pomoc, bylebysmy wrocili do tego naszego mieszkania, ale maz powiedzial ze on tam nie wroci nigdy i moi rodzice zostali zmuszeni do sprzedania tego mieszkania, co tez jest teraz powodem plotkowania o moich rodzicach. Prosze jak mam spojrzec na ta sprawe. Wiem ze modlitwa jest pomocna, wiem, ze powinnam zawierzyc wszystko Bogu. Prosze poradzcie mi cos, czy myslec o rozwodzie??
Mirakulum [Usunięty]
Wysłany: 2012-11-17, 12:50
Patti witaj na forum
Patti napisał/a:
czy myslec o rozwodzie??
zdecydowanie odradzam, sama tego doświadczyłam, to niesie większe zniszczenie niż można sobie po ludzku wyobrazić.
Dla chrześcijanina jest jeszcze opcja separacji w skrajnych przypadkach
Czytaj to forum, to niezłą kopalnia wiedzy.
przemianę i naprawę małżeństwa zaczyna się od siebie, bo tylko na siebie mamy wpływ.
Patti nie wiem skąd jesteś, ale skoro znalazłaś ulotkę w kościele to może przyda ci się pójść na spotkanie ogniska sychar, spotkać "nas" w realu, porozmawiać.
eudora [Usunięty]
Wysłany: 2012-11-23, 20:25
Patti świetnie Cię rozumiem. Moja sytuacja jest i podobna do Twojej i inna. Tzn my również jesteśmy 3 lata po ślubie, ale nie mamy dzieci. Mieszkaliśmy we dwoje w moim mieszkaniu. Rok po ślubie moj mąż stracił pracę i od tego momentu moi teściowie już wcale nie kryli się z wtrącaniem, krytyką mnie, nie pozwolili mu podjąć byle jakiej pracy-bo to ujma na honorze, itd... Doprowadzili do tego, że rozstaliśmy się. Moj mąż mieszka z nimi, żyje jak emeryt na ich koszt i dotrzymuje swojej bardzo wierzącej oraz praktykującej mamie i jej siostrze towarzystwa. Nasze małżeństwo nie istnieje. Niestety osobne mieszkanie nie gwarantuje udanego małżeństwa. Ja się zgadzam z Tobą, że młodzi powinni żyć oddzielnie od rodziców. (Patrząc na swoje małżeństwo to myślę, że powinni też mieszkać na drugim końcu świata). Ja już wiem, że mój mąż się nie zmieni, że nadal będzie pozwalał matce i ciotce nas niszczyć. Patti, niewiele możesz zrobić. To ON musi chcieć być odpowiedzialny za siebie, za Ciebie, za Wasze dziecko. Zadbaj o siebie i o dziecko. Może znajdziesz wsparcie psychologa i odnajdziesz swoją drogę, może "porozmawiasz" sama ze sobą o tym co dla Ciebie i dziecka najlepsze. Ja Ciebie absolutnie nie namawiam do rozwodu, to musi być tylko Twoją decyzją. Ja na ten moment sama nie wiem co robić dalej, my już od 6 miesięcy nie jesteśmy razem... Może te nasze podobne doświadczenie pomogą i Tobie i mnie jakoś wybrnąć z sytuacji.
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Możesz ściągać załączniki na tym forum
Zadaniem Stowarzyszenie Trudnych Małżeństw SYCHAR jest wspieranie rozwoju naszej Wspólnoty - powstających Ognisk Sycharowskich poprzez m.in. drukowanie materiałów, ulotek... Pomóż nam pomagać małżonkom, umacniać ich w wierności i nadziei! >>
„Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych? Nie ma Go tutaj; zmartwychwstał!” (Łk 24,5-6) "To się Bogu podoba, jeżeli dobrze czynicie, a przetrzymacie cierpienia" (1 P 2,20b) "Na świecie doznacie ucisku, ale miejcie odwagę: Jam zwyciężył świat” (J 16,33)
„Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu!” (Mk 16,15)
To może być także Twoje zmartwychwstanie - zmartwychwstanie Twojego małżeństwa!
Jan Paweł II:
Każdy z was, młodzi przyjaciele, znajduje też w życiu jakieś swoje „Westerplatte". Jakiś wymiar zadań, które trzeba podjąć i wypełnić. Jakąś słuszną sprawę, o którą nie można nie walczyć. Jakiś obowiązek, powinność, od której nie można się uchylić. Nie można zdezerterować. Wreszcie — jakiś porządek prawd i wartości, które trzeba utrzymać i obronić, tak jak to Westerplatte, w sobie i wokół siebie. Tak, obronić — dla siebie i dla innych.
Dla tych, którzy kochają - propozycja wzoru odpowiedzi na pozew rozwodowy
W odpowiedzi na pozew wnoszę o oddalenie powództwa w całości i nie rozwiązywanie małżeństwa stron przez rozwód.
UZASADNIENIE
Pomimo trudności jakie nasz związek przechodził i przechodzi uważam, że nadal można go uratować. Małżeństwa nie zawiera się na chwilę i nie zrywa w momencie, gdy dzieje się coś niedobrego. Pragnę nadmienić, iż w przyszłości nie zamierzam się już z nikim innym wiązać. Podjąłem (podjęłam) bowiem decyzję, że będę z żoną (mężem) na zawsze i dołożę wszelkich starań, aby nasze małżeństwo przetrwało. Scalenie związku jest możliwe nawet wtedy, gdy tych dobrych uczuć w nas nie ma. Lecz we mnie takie uczucia nadal są i bardzo kocham swoją żonę (męża), pomimo, iż w chwili obecnej nie łączy nas więź fizyczna. Jednak wyrażam pragnienie ratowania Naszego małżeństwa i gotowy (gotowa) jestem podjąć trud jaki się z tym wiąże. Uważam, że przy odrobinie dobrej woli możemy odbudować dobrą relację miłości.
Dobro mojej żony (męża) jest dla mnie po Bogu najważniejsze. Przed Bogiem to bowiem ślubowałem (ślubowałam).
Moim zdaniem każdy związek ma swoje trudności, a nieporozumienia jakie wydarzyły się między nami nie są powodem, aby przekreślić nasze małżeństwo i rozbijać naszą rodzinę. Myślę, że każdy rozwód negatywnie wpływa nie tylko na współmałżonków, ale także na ich rodziny, dzieci i krzywdzi niepotrzebnie wiele bliskich sobie osób. Oddziaływuje również negatywnie na inne małżeństwa.
Z moją (moim) żoną (mężem) znaliśmy się długo przed zawarciem naszego małżeństwa i uważam, że był to wystarczający czas na wzajemne poznanie się. Po razem przeżytych "X" latach (jako para, narzeczeni i małżonkowie) żona (mąż) jest dla mnie zbyt ważną osobą, aby przekreślić większość wspólnie spędzonych lat. Według mnie w naszym związku nie wygasły więzi emocjonalne i duchowe. Podkreślam, iż nadal kocham żonę (męża) i pomimo, że oddaliliśmy się od siebie, chcę uratować nasze małżeństwo. Osobiście wyrażam wolę i chęć naprawy naszych małżeńskich relacji, gdyż mam przekonanie, że każdy związek małżeński dotknięty poważnym kryzysem jest do uratowania.
Orzeczenie rozwodu spowodowałoby, że ucierpiałoby dobro wspólnych małoletnich dzieci stron oraz byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Dzieci potrzebują stabilnego emocjonalnego kontaktu z obojgiem rodziców oraz podejmowania przez obie strony wszelkich starań, by zaspokoić potrzeby rodziny. Rozwód grozi osłabieniem lub zerwaniem więzi emocjonalnej dzieci z rodzicem zamieszkującym poza rodziną. Rozwód stron wpłynie także niekorzystnie na ich rozwój intelektualny, społeczny, psychiczny i duchowy, obniży ich status materialny i będzie usankcjonowaniem niepoważnego traktowania instytucji rodziny.
Jestem katolikiem (katoliczką), osobą wierzącą. Moje przekonania religijne nie pozwalają mi wyrazić zgody na rozwód, gdyż jak mówi w punkcie 2384 Katechizm Kościoła Katolickiego: "Rozwód znieważa przymierze zbawcze, którego znakiem jest małżeństwo sakramentalne", natomiast Kompendium Katechizmu Kościoła Katolickiego w punkcie 347 nazywa rozwód jednym z najcięższych grzechów, który godzi w sakrament małżeństwa.
Wysoki Sądzie, proszę o danie nam szansy na uratowanie naszego małżeństwa. Uważam, ze każda rodzina, w tym i nasza, na to zasługuje. Nie zmienię zdania w tej ważnej sprawie, bo wtedy będę niewiarygodny w każdej innej. Brak wyrażenia mojej zgody na rozwód nie wskazuje na to, iż kierują mną złe emocje tj. złość czy złośliwość. Jednocześnie zdaję sobie sprawę, że nie zmuszę żony (męża) do miłości. Rozumiem, że moja odmowa komplikuje sytuację, ale tak czuję, takie są moje przekonania religijne i to dyktuje mi serce.
Bardzo kocham moją (mojego) żonę (męża) i w związku z powyższym wnoszę jak na wstępie.
List Episkopatu Polski na święto św. Rodziny
Warto jeszcze raz podkreślić, że u podstaw każdej rodziny stoi małżeństwo. Chrześcijańskie patrzenie na małżeństwo w pełni uwzględnia wyjątkową naturę tej wspólnoty osób. Małżeństwo to związek mężczyzny i niewiasty, zawierany na całe ich życie, i z tej racji pełniący także określone zadania społeczne. Chrystus podkreślił, że mężczyzna opuszcza nawet ojca i matkę, aby złączyć się ze swoją żoną i być z nią przez całe życie jako jedno ciało (por. Mt 19,6). To samo dotyczy niewiasty. Naszym zadaniem jest nieustanne przypominanie, iż tylko tak rozumianą wspólnotę mężczyzny i niewiasty wolno nazywać małżeństwem. Żaden inny związek osób nie może być nawet przyrównywany do małżeństwa. Chrześcijanie decyzję o zawarciu małżeństwa wypowiadają wobec Boga i wobec Kościoła. Tak zawierany związek Chrystus czyni sakramentem, czyli tajemnicą uświęcenia małżonków, znakiem swojej obecności we wszystkich ich sprawach, a jednocześnie źródłem specjalnej łaski dla nich. Głębia duchowości chrześcijańskich małżonków powstaje właśnie we współpracy z łaską sakramentu małżeństwa. więcej >>
Wszechświat na miarę człowieka
Wszechświat jest ogromny. Żeby sobie uzmysłowić rozmiary wszechświata, załóżmy, że odległość Ziemia - Słońce to jeden milimetr. Wtedy najbliższa gwiazda znajduje się mniej więcej w odległości 300 metrów od Słońca. Do Słońca mamy jeden milimetr, a do najbliższej gwiazdy około 300 metrów. Słońce razem z całym otoczeniem gwiezdnym tworzy ogromny system zwany Droga Mleczną (galaktykę w kształcie ogromnego dysku). W naszej umownej skali ten ogromny dysk ma średnicę około 6 tysięcy kilometrów, czyli mniej więcej tak, jak stąd do Stanów Zjednoczonych. Światło zużywa na przebycie od jednego końca tego dysku do drugiego - około 100 tysięcy lat. W tym dysku mieści się około 100 miliardów gwiazd. To jest ogromny dysk! Jeszcze mniej więcej sto lat temu uważano, że to jest cały wszechświat. Okazało się, że tak wcale nie jest. Wszechświat jest znacznie, znacznie większy! Jeżeli te 6 tysięcy kilometrów znowu przeskalujemy, tym razem do jednego centymetra, to cały wszechświat, który potrafimy zaobserwować (w tej skali) jest kulą o średnicy 3 kilometrów. I w tym właśnie obszarze, jest około 100 miliardów galaktyk (czyli takich dużych systemów gwiezdnych, oczywiście różnych kształtów, różnych wielkości). To właśnie jest cały wszechświat, który potrafimy badać metodami fizycznymi, wykorzystując techniki astronomiczne. (Wszechświat na miarę człowieka >>>)
Musicie zawsze powstawać!
Możecie rozerwać swoje fotografie i zniszczyć prezenty. Możecie podeptać swoje szczęśliwe wspomnienia i próbować dzielić to, co było dla dwojga. Możecie przeklinać Kościół i Boga.
Ale Jego potęga nie może nic uczynić przeciw waszej wolności. Bo jeżeli dobrowolnie prosiliście Go, by zobowiązał się z wami... On nie może was "rozwieść".
To zbyt trudne? A kto powiedział, że łatwo być
człowiekiem wolnym i odpowiedzialnym. Miłość się staje Jest miłością w marszu, chlebem codziennym.
Nie jest umeblowana mieszkaniem, ale domem do zbudowania i utrzymania, a często do remontu. Nie jest triumfalnym "TAK", ale jest mnóstwem "tak", które wypełniają życie, pośród mnóstwa "nie".
Człowiek jest słaby, ma prawo zbłądzić! Ale musi zawsze powstawać i zawsze iść. I nie wolno mu odebrać życia, które ofiarował drugiemu; ono stało się nim.
Klasycznym tekstem biblijnym ukazującym w świetle wiary wartość i sens środków ubogich jest scena walki z Amalekitami. W czasie przejścia przez pustynię, w drodze do Ziemi Obiecanej, dochodzi do walki pomiędzy Izraelitami a kontrolującymi szlaki pustyni Amalekitami (zob. Wj 17, 8-13). Mojżesz to Boży człowiek, który wie, w jaki sposób może zapewnić swoim wojskom zwycięstwo. Gdyby był strategiem myślącym jedynie po ludzku, stanąłby sam na czele walczących, tak jak to zwykle bywa w strategii. Przecież swoją postawą na pewno by ich pociągał, tak byli wpatrzeni w niego. On zaś zrobił coś, co z punktu widzenia strategii wojskowej było absurdalne - wycofał się, zostawił wojsko pod wodzą swego zastępcy Jozuego, a sam odszedł na wzgórze, by tam się modlić. Wiedział on, człowiek Boży, człowiek modlitwy, kto decyduje o losach świata i o losach jego narodu. Stąd te wyciągnięte na szczycie wzgórza w geście wiary ramiona Mojżesza. Między nim a doliną, gdzie toczy się walka, jest ścisła łączność. Kiedy ręce mu mdleją, to jego wojsko cofa się. On wie, co to znaczy - Bóg chce, aby on wciąż wysilał się, by stale wyciągał ręce do Pana. Gdy ręce zupełnie drętwiały, towarzyszący Mojżeszowi Aaron i Chur podtrzymywali je. Przez cały więc dzień ten gest wyciągniętych do Pana rąk towarzyszył walce Izraelitów, a kiedy przyszedł wieczór, zwycięstwo było po ich stronie. To jednak nie Jozue zwyciężył, nie jego wojsko walczące na dole odniosło zwycięstwo - to tam, na wzgórzu, zwyciężył Mojżesz, zwyciężyła jego wiara.
Gdyby ta scena miała powtórzyć się w naszych czasach, wówczas uwaga dziennikarzy, kamery telewizyjne, światła reflektorów skierowane byłyby tam, gdzie Jozue walczy. Wydawałoby się nam, że to tam się wszystko decyduje. Kto z nas próbowałby patrzeć na samotnego, modlącego się gdzieś człowieka? A to ten samotny człowiek zwycięża, ponieważ Bóg zwycięża przez jego wiarę.
Wyciągnięte do góry ręce Mojżesza są symbolem, one mówią, że to Bóg rozstrzyga o wszystkim. - Ty tam jesteś, który rządzisz, od Ciebie wszystko zależy. Ludzkiej szansy może być śmiesznie mało, ale dla Ciebie, Boże, nie ma rzeczy niemożliwych. Gest wyciągniętych dłoni, tych mdlejących rąk, to gest wiary, to ubogi środek wyrażający szaleństwo wiary w nieskończoną moc i nieskończoną miłość Pana.
„Ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że ciebie nie opuszczę aż do śmierci" - to tekst przysięgi małżeńskiej wypowiadany bez żadnych warunków uzupełniających. Początek drogi. Niezapisana karta z podpisem: „aż do śmierci". A co, gdy pojawią się trudności, kryzys, zdrada?...
„Wtedy przystąpili do Niego faryzeusze, chcąc Go wystawić na próbę, zadali Mu pyta-nie: «Czy wolno oddalić swoją żonę z jakiegokolwiek powodu?» On im odpowiedział: «czy nie czytaliście, że Stwórca od początku stworzył ich mężczyzną i kobietą? Dlatego opuści człowiek ojca i matkę i będą oboje jednym ciałem. A tak nie są już dwojgiem, lecz jednym ciałem. Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela»"(Mt 19, 3-5). Dwanaście lat temu nasilający się kryzys, którego skutkiem byt nowy związek mojego męża, separacja i rozwód, doprowadził do rozpadu moje małżeństwo. Porozumienie zostało zerwane. Zepchnięta na dalszy plan, wyeliminowana z życia, nigdy w swoim sercu nie przestałam być żoną mojego męża. Sytuacje, wobec których stawałam, zda-wały się przerastać moją wytrzymałość, odbierały nadzieję, niszczyły wszystko we mnie i wokół mnie. Widziałam, że w tych trudnych chwilach Bóg stawał przy mnie i mówił: „wystarczy ci mojej łaski", „Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata". Był Tym, który uczył mnie, jak nieść krzyż zerwanej jedności, rozbitej rodziny, zdrady, zaparcia, odrzucenia, szyderstwa, cynizmu, własnej słabości, popełnionych grzechów i błędów. Podnosił, nawracał, przebaczał, uczyt przebaczać. Kochał. Akceptował. Prowadził. Nadawał swój sens wydarzeniom, które po ludzku zdawały się nie mieć sensu. Byt wierny przymierzu, które zawarł z nami przed laty przez sakrament małżeństwa. Teraz wiem, że małżeństwo chrześcijańskie jest czym innym niż małżeństwo naturalne. Jest wielką łaską, jest historią świętą, w którą angażuje się Pan Bóg. Jest wydarzeniem, które sprawia, „że mąż i żona połączeni przez sakrament to nie przypadkowe osoby, które się dobrały lub nie, lecz te, którym Bóg powiedział «tak», by się stały jednym ciałem, w drodze do zbawienia".
Ja tę nadzwyczajność małżeństwa sakramentalnego zaczęłam widzieć niestety późno, bo w momencie, gdy wszystko zaczęto się rozpadać. W naszym małżeństwie byliśmy najpierw my: mój mąż, dzieci, ja i wszystko inne. Potem Pan Bóg, taki na zasadzie pomóż, daj, zrób. Nie Ten, ku któremu zmierza wszystko. Nie Bóg, lecz bożek, który zapewnia pomyślność planom, spełnia oczekiwania, daje zdrowie, zabiera trudności... Bankructwo moich wyobrażeń o małżeństwie i rodzinie stało się dla mnie źródłem łaski, poprzez którą Bóg otwierał mi oczy. Pokazywał tę miłość, z którą On przyszedł na świat. Stawał przy mnie wyszydzony, opluty, odepchnięty, fałszywie osądzony, opuszczony, na drodze, której jedyną perspektywą była haniebna śmierć, I mówił: to jest droga łaski, przez którą przychodzi zbawienie i nowe życie, czy chcesz tak kochać? Swoją łaską Pan Bóg nigdy nie pozwolił mi zrezygnować z modlitwy za mojego męża i o jedność mojej rodziny, budowania w sobie postawy przebaczenia, pojednania i porozumienia, nigdy nie dał wyrazić zgody na rozwód i rozmyślne występowanie przeciwko mężowi. Zalegalizowanie nowego związku mojego męża postrzegam jako zalegalizowanie cudzołóstwa („A powiadam wam: Kto oddala swoją żonę (...) a bierze inną popełnia cudzołóstwo, I kto oddaloną bierze za żonę, popełnia cudzołóstwo" (Mt,19.9)). I jako zaproszenie do gorliwszej modlitwy i głębszego zawierzenia. Nasza historia jest ciągle otwarta, ale wiem, że Pan Bóg nie powiedział w niej ostatniego Słowa. Jakie ono będzie i kiedy je wypowie, nie wiem, ale wierzę, że zostanie wypowiedziane dla mnie, mojego męża, naszych dzieci i wszystkich, których nasza historia dotknęła. Będzie ono Dobrą Nowiną dla każdego nas. Bo małżeństwo sakramentalne jest historią świętą, przymierzem, któremu Pan Bóg pozostaje wierny do końca.
"Wszystko możliwe jest dla tego, kto wierzy" (Mk 9,23) "Nie bój się, wierz tylko!" (Mk 5,36)
Słowa Jezusa nie pozostawiają żadnych wątpliwości: "Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie" (J 6, 53). Ile tego życia będziemy mieli w sobie tu na ziemi, tyle i tylko tyle zabierzemy w świat wieczności. I na bardzo długo możemy znaleźć się w czyśćcu, aby dojść do pełni życia, do miary nieba.
Pamiętajmy jednak, że w Kościele nic nie jest magią. Jezus podczas swojego ziemskiego nauczania mówił:
- do kobiety kananejskiej:
«O niewiasto wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie, jak chcesz!» (Mt 15,28)
- do kobiety, która prowadziła w mieście życie grzeszne:
«Twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju!» (Łk 7,37.50)
- do oczyszczonego z trądu Samarytanina:
«Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Łk 17,19)
- do kobiety cierpiącej na krwotok:
«Ufaj, córko! Twoja wiara cię ocaliła» (Mt 9,22)
- do niewidomego Bartymeusza:
«Idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Mk 10,52)
Modlitwa o odrodzenie małżeństwa
Panie, przedstawiam Ci nasze małżeństwo – mojego męża (moją żonę) i mnie. Dziękuję, że nas połączyłeś, że podarowałeś nas sobie nawzajem i umocniłeś nasz związek swoim sakramentem. Panie, w tej chwili nasze małżeństwo nie jest takie, jakim Ty chciałbyś je widzieć. Potrzebuje uzdrowienia. Jednak dla Ciebie, który kochasz nas oboje, nie ma rzeczy niemożliwych. Dlatego proszę Cię:
- o dar szczerej rozmowy,
- o „przemycie oczu”, abyśmy spojrzeli na siebie oczami Twojej miłości, która „nie pamięta złego” i „we wszystkim pokłada nadzieję”,
- o odkrycie – pośród mnóstwa różnic – tego dobra, które nas łączy, wokół którego można coś zbudować (zgodnie z radą Apostoła: zło dobrem zwyciężaj),
- o wyjaśnienie i wybaczenie dawnych urazów, o uzdrowienie ran i wszystkiego, co chore, o uwolnienie od nałogów i złych nawyków.
Niech w naszym małżeństwie wypełni się wola Twoja.
Niech nasza relacja odrodzi się i ożywi, przynosząc owoce nam samym oraz wszystkim wokół. Ufam Tobie, Jezu, i już teraz dziękuję Ci za wszystko, co dla nas uczynisz. Uwielbiam Cię w sercu i błogosławię w całym moim życiu. Amen..
Święty Józefie, sprawiedliwy mężu i ojcze, który z takim oddaniem opiekowałeś się Jezusem i Maryją – wstaw się za nami. Zaopiekuj się naszym małżeństwem. Powierzam Ci również inne małżeństwa, szczególnie te, które przeżywają jakieś trudności. Proszę – módl się za nami wszystkimi! Amen!
Modlitwa o siedem Darów Ducha Świętego
Duchu Święty, Ty nas uświęcasz, wspomagając w pracy nad sobą. Ty nas pocieszasz wspierając, gdy jesteśmy słabi i bezradni. Proszę Cię o Twoje dary:
1. Proszę o dar mądrości, bym poznał i umiłował Prawdę wiekuistą, ktorą jesteś Ty, moj Boże.
2. Proszę o dar rozumu, abym na ile mój umysł może pojąć, zrozumiał prawdy wiary.
3. Proszę o dar umiejętności, abym patrząc na świat, dostrzegał w nim dzieło Twojej dobroci i mądrości i abym nie łudził się, że rzeczy stworzone mogą zaspokoić wszystkie moje pragnienia.
4. Proszę o dar rady na chwile trudne, gdy nie będę wiedział jak postąpić.
5. Proszę o dar męstwa na czas szczególnych trudności i pokus.
6. Proszę o dar pobożności, abym chętnie obcował z Tobą w modlitwie, abym patrzył na ludzi jako na braci, a na Kościół jako miejsce Twojego działania.
7. Na koniec proszę o dar bojaźni Bożej, bym lękał się grzechu, który obraża Ciebie, Boga po trzykroć Świętego. Amen.
Akt poświęcenia się Niepokalanemu Sercu Maryi
Obieram Cię dziś, Maryjo, w obliczu całego dworu niebieskiego, na moją Matkę i Panią. Z całym oddaniem i miłością powierzam i poświęcam Tobie moje ciało i moją duszę, wszystkie moje dobra wewnętrzne i zewnętrzne, a także zasługi moich dobrych uczynków przeszłych, teraźniejszych i przyszłych. Tobie zostawiam całkowite i pełne prawo dysponowania mną jak niewolnikiem oraz wszystkim, co do mnie należy, bez zastrzeżeń, według Twojego upodobania, na większą chwałę Bożą teraz i na wieki. Amen.
Portal
Rejestracja
FAQ
Nagrania
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Statystyki
Jestem tu nowa a o istnieniu tego forum i takiej strony dowiedzialam sie z ulotki pozostawionej w Kosciele. Pomyslalam,ze tu znajde pomoc w formie porady czy oceny mojej sytuacji. Jestem juz wykonczona i zagubiona do tego stopnia ze stracilam juz orientacje co jest zle a co jest tylko moim wymyslem a to dlatego ,ze moj maz uwaza ze jestem panikara i wszystko wyolbrzymiam co powoduje ze mam ogromne poczucie winy. Z gory przepraszam za bledy bo pisze w duzych emocjach. Problem polega moj na tym ze mieszkam u rodzicow meza i nie czuje,ze tworze z nim odrebna rodzine,nie mamy wlasnych spraw,wlasnego zycia. Opisze teraz moja historie. Jestesmy malzenstwem od 3 lat. Przed slubem,w okresie narzeczenstwa zaszlam w ciaze, wzielismy slub a na prezent dostalismy od moich rodzicow niewielkie mieszkanko w tej samej miejscowosci,na ktore moi rodzice wzieli kredyt i po 5 latach mieli na nas przepisac. Bylam bardzo szczesliwa,ze mamy mozliwosc zamieszkac osobno. MOj tato podarowal nam rowniez 10.000 zl,ktore postanowilismy zlozyc na lokate. Moj maz przed slubem zaciagnal kredyt o ktorym mnie poinformowal przed slubem. GDy powiedzielismy o tym prezencie rodzicom meza to byli oni jacys zniesmaczeni i powiedzieli ze nie uwazaja zeby byl to dobry pomysl.Moj maz rowniez nie cieszyl sie z tego prezentu,przyjal go bo powiedzial, ze darowanemu koniu w zeby sie nie zaglada, ale przed znajomymi chwalil sie ze tescie mu kupili mieszkaniei ze dostal 10.000 tys bo takiej gotowki to on nigdy w reku nie trzymal. Po kilku dniach brat meza poprosil bysmy mu pozyczyli 1000 zl. Pozyczylismy. 2000 wydalismy na nasze potrzeby.7000 postanowilismy ze zlozymy na lokate. Zamieszkalismy w koncu razem, po miesiacu urodził sie nasz synek. Ja cierpialam na depresje poporodowa, nie mialam pokarmu. Wszystko robilam sama, maz po pracy wiekszosc czasu spedzal u swojego brata. Moze ze 2 razy pomogl mi wykapac synka. W nocy nigdy, przenigdy nie wstal do dziecka, a jak szedl spac mowil mi "dobrej nocki" tak z sarkazmem. Zaczelo brakowac pieniedzy, maz bral w sklepie na zeszyt(mieszkamy w malenkiej miejscowosci)Byla zima wiec przychodzily duze rachunki za gaz. zapomnialam dodac ze pracuje tylko maz.Poprosilam meza, zeby wziac te pieniadze z konta i dopiero wtedy okazalo sie ze tych pieniedzy juz nie ma. zniknelo 7000 tys, okazalo sie ze maz zaciagnal przed slubem nie jeden kredyt a wiecej jakis pozyczek, kredytow, takze cala jego pensja szla na to by oddac w sklepie, by znowu moc brac na zeszyt.Gdy zakupy robil maz, bylo w nich wiele zbednych rzeczy,np.12 piw, napoje gazowane,takie bez ktorych mozna byloby sie obejsc. Zapytalam meza gdzie te pieniadze, nic mi nie odpowiadal tylko wychodzil, zrobil awanture ze on tego mieszkania nie chcial i po co go na sile uszczesliwiaja moi rodzice.calymi dniami go nie bylo. jak byl to spal. bylam z dzieckiem sama. Za gaz placili nam moi rodzice bo przychodzily upomnienia,ale ja balam sie powiedziec rodzicom o tym ze pieniedzy juz nie ma. potem okazalo sie ze maz oszukal mnie jeszcze w jednej sprawie. Przyniosl becikowego tylko 1000 zl i powiedzial, ze 2000 sie nam nie nalezy. Po pol roku w gminie dowiedzialam sie ze dostalismy 2000 tys. widzialam podpis meza. Powiedzial ze mial rate do splacenia.Moja tesciowa bronila synka, ze te pieniazki byly mu poprostu potrzebne. za nasza sytuacje winila moich rodzicow,bo ona uwaza ze po slubie powinnismy mieszkac u niej. spokojnie byslmy wszysto spalcili itd. Gdy synek mial 8 miesiecy, wyprowadzilam sie do miasta do moich rodzicow,dodam ze to mieszkanie w miescie jest tez moje bo rodzice podarowali mi w darowiznie, ale moj maz powiedzial ze nie chce mieszkac w miescie, a kiedys sie je sprzeda. Powiedzialam ze nigdy. Wyprowadzajac sie mialam cicha nadzieje ze maz za mna przyjdzie, ze cos zrozumie. Oszukal mnie bardzo. Ale on i jego rodzina po wyprowadzce stwierdzila, ze ja rozbijam rodzine, ze nie mysle o dziecku, ale ja nie chcialam od niego odejsc tylko dac mu tym do zrozumienia,ze zona i dziecko powinni byc najwazniejsi, ze teraz to my jestesmy jego rodzina. tesciowa zawsze mowila ze moj maz i jego rodzenstwo jest bardzo zzyte i zawsze sobie pomagaja. POdejrzewam ze te pieniadze moj maz porozdawal po swojej rodzinie, albo zostaly przeznaczone na wesele brata blizniaka, ktory ozenil sie z bogata dziewczyna a tesci nie bylo stac na kosztowne weselicho. Do dnia dzisiejszego nie wiem co stalo sie z tymi pieniedzmi, a wymowka mojej tesciowej, ze to wszystko wina mojej matki i ojca, bo nie uszczesliwia sie na sile.U rodzicow moich mieszkalam 3 miesiace, maz wydzwanial i blagal bym wrocila, ale do jego matki do mieszkania, ze krzywdze dziecko, ze jego mama placze nocami ze ja zabralam mu dziecko czego nie zrobilam bo mogl przyjechac do mnie.. Od tamtej pory nasze rodziny sa sklucone. Po namowach meza wrocilam, bo czulam sie winna, az obsesyjnie myslalam, ze krzywdze dziecko.Maz obiecal, ze posplacamy dlugi, ze tesciowa nie bedzie palila przy dziecku, bo robila to gdy bylam w ciazy a gdy zwrocilam jej uwage to powiedziala ze jest u siebie w domu i ja nie bede mowila jej co ma robic a poza tym jej wszystkie dzieci i wnuki wychowaly sie przy papierosach a lekarze panikuja. Wrocilam do meza i tesciow. Nawet przeprosilam, ze przezemnie plakali. Tesciowa nie palila tylko przez tydzien, potem powiedziala, ze jestem przewrazliwiona. Maz znowu nabral w sklepie na zeszyt, na pensje wszedl komornik,ale nic z tego maz sobie nie robi, bo mamusia ugotuje, zaplaci wszystko. Teraz jestem na utrzymaniu tesciow, maz co miesiac ma nowy telefon, a o komorniku mowi, ze po 10 latach dlugi same sie uniewazniaja. Tesciwa jedynie w tym sie ze mna zgadza ze maz nic nie robi by sytuacja sie poprawila. Nie mamy swojego zycia. Tesciowa we wszystko sie wtraca,nawet kanapki mezowi robie pod jej nadzorem. Mowi mi jak moj maz lubi, ze to bedzie za malo itp. niewidze wogole przyszlosci mieszkajac u tesciow. Motto tesciowej to"zyje sie po to by jesc"Wiekszosc pieniedzy idzie na jedzenie. Tesciowa jest wierzaca, ale nie praktykujaca, codziennie odmawia rozaniec i koronke. Cigle powtarza ze jacy to ludzie dla niej sa zli, ze Bozia jakos jej dopomoze. Najgorzej przezywam teraz to ze pali przy moim dziecku i nic sobie z tego nie robi, codziennie z rana przychodzi jej siostra,z corka, tez pala we trzy, rozmawiaja po cichu tak zebym ja nie slyszala, bo lubia obgadac moja mame. Ja jestem taka osoba ze nie umiem sie bronic czy cos powiedziec jak mnie o cos atakuja. prosilam meza by porozmawial ze swoja mama by nie palila przy malym, ale on powiedzial ze my jestesmy u niej i nie mozemy zmieniac jej przyzwyczajen. Jestem z tym calkiem sama. Przyznam tez ze oddalilam sie od Boga ,rzadko sie modle. Nie wiem co sie ze mna dzieje, czasem czuje sie tak jakby nic nie zalezalo ode mnie, cala swoja uwage skupiam na dziecku, ale nadopiekunczoscia tez wiele nie zdzialam w wychowaniu. Tesciowa nie chce zbytnio zostawac z malym bo ciagle zle sie czuje, nie mam jak pojsc do pracy. caly czas daja mi do zrozumienia ze ofiara w tym wszystkim jest moj maz a katami moi rodzice i ja. JUz nie wiem jaka jest prawda, jak to wszytko wyglada w oczach Boga. Wiem, ze popelnilam, blad ze nie zachowalam czystosci do slubu, ze zabraklo modlitwy i Boga w naszym zwiazku,wiem!!!!!! Nie daje juz sobie rady, ciagle poczucie jakiejs winy nie daje mi spokoju. Przykro mi jak w mojej obecnosci krytykuje sie moja rodzine, a ja nie umiem sie sprzeciwic bo ich jest wiecej i zaraz na mnie naskakuja. Czy nie mialam prawa zamieszkac z mezem oddzielnie i jakos sobie pomalu radzic,wiecej oszczedzac, nie kupowac zbednych rzeczy jak to robil moj maz. Drugiemu synowi tesciowa co ranek kupuje pieczywo, jescze innemu synowi robi pierogi itd czy nam tez nie mogla tak pomagac. Co zlego zrobili moi rodzice?. Wiem ze moze to brzmiec troszke materialnie ale nie o to mi chodzi, bo nie sa najwazniejsze dla mnie pieniadze, ale mysle ze zdrowiej dla mlodego malzenstwa jest mieszkac oddzielnie. Przed slubem widzialam jak jest u meza w domu, dlatego chcialam zamieszkac osobno, jedynie nie zauwazylam tego jego przywiazania do rodziny. W jego rodzinie sa same dlugi, jego rodzice tez maja ogromne dlugi i pozyczaja od ludzi, oczerniaja moich rodzicow ze to przez nich ich syn tak ma jak ma, ale ludzie widza jak jest naprawde, bo niektorzy mnie zaczepiaja i mowia co wyprawiala moja tesciowa, niby taka swieta i modlaca. Moi rodzice chcieli rozmawiac z mezem, chcieli nam jakos pomoc, bylebysmy wrocili do tego naszego mieszkania, ale maz powiedzial ze on tam nie wroci nigdy i moi rodzice zostali zmuszeni do sprzedania tego mieszkania, co tez jest teraz powodem plotkowania o moich rodzicach. Prosze jak mam spojrzec na ta sprawe. Wiem ze modlitwa jest pomocna, wiem, ze powinnam zawierzyc wszystko Bogu. Prosze poradzcie mi cos, czy myslec o rozwodzie??
