[Norbert1]

[bywalec]

też sądze, Oli najbardziej potrzebny jest ci teraz spokój i odetchnienie od stresu i wsparcie.

Pisanie rad typu kto kocha prawdziwie o uniewaznienie małzeńśtwa nie wnosi jest czystym wpajaniem komuś poczucia winy, wpajaniem mu bycia "złym katolikiem" bo "prawdziwy" katolik o takie unieważnienia nie wnosi bo naraża na zagrożenia duchowe siebie i małzonka.
Każdego historia jest inna, i nie wolno generalizować i utożsamiac sie z własną historią i postawą, bo historia bliźniego może byc inna i nosić znamiona nieważności zawartego małżeństwa. Od wnioskowania o tym są odpowiednie władze kościelne zajmujące sie tym i tym instancjom pozostawmy rozstzygnięcie dylematów duchowych tych ludzi i ich małzeństw.


Oli, teraz to tobie jest potrzebna najbardziej stabilizacja finansowa i psychiczna, rady jak zająć sie sprawami domu, kredytów, innych finansów i zdrowia dzieci- niż jak walczyć o miłośc do męża czy jego nawrócenie.

Jak poukładasz swoje sprawy przyziemne, wyjdziesz na prostą, staniesz sie silniejsza i emocjonalnie odporna na ciosy jakie niesie życie i mąż sakramentalny...wtedy można zacząć myśleć o ratowaniu małzeństwa jesli jeszcze wogóle będziesz chciała je ratować, lub mąż będzie gotowy na próbe wspólnego bycia razem... bo równie dobrze Oli odzyskując równowage psychiczną jak i stabilizacje finansową sama uznasz, iż unieważnienie to dobre rozwiązanie dla ciebie.


Zyczę ci wiele dobrego, bo dziś to nie jest za fajny czas w twoim życiu, wspieraj sie każdą możliwą formą pomocy sobie tak bys jak najszybciej stanęła na nogi bez większego narażania siebie, rodzine na kłopoty finansowe, problemy zdrowotne i psychiczne. Problemy duchowe w temacie małżeństwa, jego ważności rozważaj z osobami duchownymi bo jak od psychiki jest dobry psycholog terapueta tak od ducha osoba duchowna i ona udzieli ci najlepszej rady lub pokieruje do wyższych instancji.

Teraz jest ci cięzko z powodu informacji jakie do ciebie dotarły, obrazów dołujących jakie robisz w swoich wizjach, pewnie może jest myślenie, że to egoistyczne myślenie o sobie i finansach zamiast ratowaniu małżeństwa i miłości tym bardziej po takich zwrotach w tamacie... prawdziwa miłość zwycięża wszystko...itd
wzniosłe etosy nie mające nic wspólnego z miłością jaka połaczyła tych dwoje ludzi.

W takich wypadkach jak twoj - to nie miłość do małzonka, tylko albo chore uzależnienie od drugiej osoby
albo brak przerobionego radykalne wybaczenia i przyjęcie postawy miłosierdzia względem tego małżonka, który skrzywdził...

bo - może istniec prawdziwa miłość do małżonka, który rani, krzywdzi, zdradza, poniża, okrada? nie, nie może w myśl rozumienia i mówienia o tym samym uczuciu jakie połączyło tych dwoje ludzi w dniu slubu


Ale można mówić o miłości prawdziwej jako miłosierdziu...kochać tą osobę, która krzywdzi, błądzi miłością bliżniego okazując mu miłosierdzie i wybaczenie..

o taką miłość chodzi?

jeśli o tą, to sie zgodze, że może być wielka, doniosła i do smierci... Ta miłość może rosnąć w siłe, stawac sie coraz silniejsza i coraz bliższa boskiej miłości.

Ale ta jaka połączyła tych dwojga osób na ślubnym kobiercu niestety zanika wraz z zanikiem relacji wspolnej, wraz z chwilą kiedy zostajemy opuszczeni i kiedy ta osoba nie chce wrócić juz do nas bo nie mamy z kim tworzyc tej miłości...

i...rozwijać sie może wtedy już tylko właśnie miłosierdzie do tej osoby jak przerobi sie ból, cierpienie a na to trzeba dać czasu tej osobie i pozwolic jej na przyjęcie takiej a nie innej drogi w tym czasie w swoim życiu.

Życie osób w wieloletniej postawie-
" mąż zona jedenj osoby do końca"-
też od razu nie było takie wielkie, wzniosłe, czyste i proste... stawało sie wraz z czasem silne, wraz z podjętą decyzją o jej ciągłym wytrwaniu w tej postawie.


Pozwólmy i innym bez oceniania ich decyzji, ich siły miłosci do małzonka na to, czas okaże jaką drogę wybiora sami, wierzmy w ich miłość, mądrość i ufajmy, że bez naszego moralizowania będzie właściwa i jedynie co możemy dla nich robić to wspierać i modlić sie za nich o pogode ducha i mądrość w wyborach.

też sądze, Oli najbardziej potrzebny jest ci teraz spokój i odetchnienie od stresu i wsparcie.

Pisanie rad typu kto kocha prawdziwie o uniewaznienie małzeńśtwa nie wnosi jest czystym wpajaniem komuś poczucia winy, wpajaniem mu bycia "złym katolikiem" bo "prawdziwy" katolik o takie unieważnienia nie wnosi bo naraża na zagrożenia duchowe siebie i małzonka.
Każdego historia jest inna, i nie wolno generalizować i utożsamiac sie z własną historią i postawą, bo historia bliźniego może byc inna i nosić znamiona nieważności zawartego małżeństwa. Od wnioskowania o tym są odpowiednie władze kościelne zajmujące sie tym i tym instancjom pozostawmy rozstzygnięcie dylematów duchowych tych ludzi i ich małzeństw.


Oli, teraz to tobie jest potrzebna najbardziej stabilizacja finansowa i psychiczna, rady jak zająć sie sprawami domu, kredytów, innych finansów i zdrowia dzieci- niż jak walczyć o miłośc do męża czy jego nawrócenie.

Jak poukładasz swoje sprawy przyziemne, wyjdziesz na prostą, staniesz sie silniejsza i emocjonalnie odporna na ciosy jakie niesie życie i mąż sakramentalny...wtedy można zacząć myśleć o ratowaniu małzeństwa jesli jeszcze wogóle będziesz chciała je ratować, lub mąż będzie gotowy na próbe wspólnego bycia razem... bo równie dobrze Oli odzyskując równowage psychiczną jak i stabilizacje finansową sama uznasz, iż unieważnienie to dobre rozwiązanie dla ciebie.


Zyczę ci wiele dobrego, bo dziś to nie jest za fajny czas w twoim życiu, wspieraj sie każdą możliwą formą pomocy sobie tak bys jak najszybciej stanęła na nogi bez większego narażania siebie, rodzine na kłopoty finansowe, problemy zdrowotne i psychiczne. Problemy duchowe w temacie małżeństwa, jego ważności rozważaj z osobami duchownymi bo jak od psychiki jest dobry psycholog terapueta tak od ducha osoba duchowna i ona udzieli ci najlepszej rady lub pokieruje do wyższych instancji.

Teraz jest ci cięzko z powodu informacji jakie do ciebie dotarły, obrazów dołujących jakie robisz w swoich wizjach, pewnie może jest myślenie, że to egoistyczne myślenie o sobie i finansach zamiast ratowaniu małżeństwa i miłości tym bardziej po takich zwrotach w tamacie... prawdziwa miłość zwycięża wszystko...itd
wzniosłe etosy nie mające nic wspólnego z miłością jaka połaczyła tych dwoje ludzi.

W takich wypadkach jak twoj - to nie miłość do małzonka, tylko albo chore uzależnienie od drugiej osoby
albo brak przerobionego radykalne wybaczenia i przyjęcie postawy miłosierdzia względem tego małżonka, który skrzywdził...

bo - może istniec prawdziwa miłość do małżonka, który rani, krzywdzi, zdradza, poniża, okrada? nie, nie może w myśl rozumienia i mówienia o tym samym uczuciu jakie połączyło tych dwoje ludzi w dniu slubu


Ale można mówić o miłości prawdziwej jako miłosierdziu...kochać tą osobę, która krzywdzi, błądzi miłością bliżniego okazując mu miłosierdzie i wybaczenie..

o taką miłość chodzi?

jeśli o tą, to sie zgodze, że może być wielka, doniosła i do smierci... Ta miłość może rosnąć w siłe, stawac sie coraz silniejsza i coraz bliższa boskiej miłości.

Ale ta jaka połączyła tych dwojga osób na ślubnym kobiercu niestety zanika wraz z zanikiem relacji wspolnej, wraz z chwilą kiedy zostajemy opuszczeni i kiedy ta osoba nie chce wrócić juz do nas bo nie mamy z kim tworzyc tej miłości...

i...rozwijać sie może wtedy już tylko właśnie miłosierdzie do tej osoby jak przerobi sie ból, cierpienie a na to trzeba dać czasu tej osobie i pozwolic jej na przyjęcie takiej a nie innej drogi w tym czasie w swoim życiu.

Życie osób w wieloletniej postawie-
" mąż zona jedenj osoby do końca"-
też od razu nie było takie wielkie, wzniosłe, czyste i proste... stawało sie wraz z czasem silne, wraz z podjętą decyzją o jej ciągłym wytrwaniu w tej postawie.


Pozwólmy i innym bez oceniania ich decyzji, ich siły miłosci do małzonka na to, czas okaże jaką drogę wybiora sami, wierzmy w ich miłość, mądrość i ufajmy, że bez naszego moralizowania będzie właściwa i jedynie co możemy dla nich robić to wspierać i modlić sie za nich o pogode ducha i mądrość w wyborach.

[zen77]

Cytat:

Pisanie rad typu kto kocha prawdziwie o uniewaznienie małzeńśtwa nie wnosi jest czystym wpajaniem komuś poczucia winy, wpajaniem mu bycia "złym katolikiem" bo "prawdziwy" katolik o takie unieważnienia nie wnosi bo naraża na zagrożenia duchowe siebie i małzonka

Czytałem wnikliwie wątek, ale nigdzie nie znalazłem tekstów jakie cytujesz, szczególnie tych o złych i prawdziwych katolikach.

Cytat:

Pisanie rad typu kto kocha prawdziwie o uniewaznienie małzeńśtwa nie wnosi jest czystym wpajaniem komuś poczucia winy, wpajaniem mu bycia "złym katolikiem" bo "prawdziwy" katolik o takie unieważnienia nie wnosi bo naraża na zagrożenia duchowe siebie i małzonka

Czytałem wnikliwie wątek, ale nigdzie nie znalazłem tekstów jakie cytujesz, szczególnie tych o złych i prawdziwych katolikach.

[bywalec]

oczywiście, że nie wprost. Wystarczy taka forma przekazu inna, nie wprost w komuniukacji by takie odczucia wywołac szczególnie jeszcze wtedy gdy osoba sama w sobie jest mocno pogubiona a wartości jakie wyznaje mocno wprawiaja ją w dysonans poznawczy.

Z jednej strony czuje, że nie powinna tak postępowac bo to sprzeczne z opinią społeczną i uznawaną przez nia samą do tej pory wartością a z drugiej strony jednak czuje, iż to jedno z rozsądniejszych dla niej posunięć.

Nie postępuje jednak tak jak dyktuje jej zdrowy rozsądek, jak pozwala prawo, czy dana religia bo wiąże sie to z odrzuceniem i brakiem akceptacji u innych, a człowiek nade wszystko zrobi wszystko by czuć sie w grupie akceptowany, kochany i bezpiecznie. Rodzi jednak bunt, rodzi pogubienie kościół i kodeks KK daje prawo katolikom do takich rozwiązan jednocześnie w opinii innych jest jednak to widziane jako
- zbyt nagminne czeste i zbyt pochopne w orzekaniu
- często ma poczucie winy, że nawet jak kościół takowy orzekl to jednak opinia innych sprawia, że nie umie sobie z tym poradzić, bo inni nie wnoszą tylko żyją do końca bez takiej możliwości

Jak zatem czuć ma sie taka osoba, która zamiast walczyć o uzdrowienie rozważa jego nieważność lub ją otrzymała...


tu na forum nie raz takie osoby już pisały i raczej zbytniej odwagi nie mają szukać wsparcia, zrozumienia bo czują sie przez podjętą tą decyzje czy mysl o niej niezrozumiali czy nawet nieakceptowani... to oczywiście móje odczucie wypowiadających sie ludzi

i ku mojej radości wiele przez ostatnie lata jednak i w mysleniu sie zmienia, to fajny efekt bo można więcej ludzi uczynić szczęsliwym i to w mysl i w zgodzie z naszą religią

oczywiście, że nie wprost. Wystarczy taka forma przekazu inna, nie wprost w komuniukacji by takie odczucia wywołac szczególnie jeszcze wtedy gdy osoba sama w sobie jest mocno pogubiona a wartości jakie wyznaje mocno wprawiaja ją w dysonans poznawczy.

Z jednej strony czuje, że nie powinna tak postępowac bo to sprzeczne z opinią społeczną i uznawaną przez nia samą do tej pory wartością a z drugiej strony jednak czuje, iż to jedno z rozsądniejszych dla niej posunięć.

Nie postępuje jednak tak jak dyktuje jej zdrowy rozsądek, jak pozwala prawo, czy dana religia bo wiąże sie to z odrzuceniem i brakiem akceptacji u innych, a człowiek nade wszystko zrobi wszystko by czuć sie w grupie akceptowany, kochany i bezpiecznie. Rodzi jednak bunt, rodzi pogubienie kościół i kodeks KK daje prawo katolikom do takich rozwiązan jednocześnie w opinii innych jest jednak to widziane jako
- zbyt nagminne czeste i zbyt pochopne w orzekaniu
- często ma poczucie winy, że nawet jak kościół takowy orzekl to jednak opinia innych sprawia, że nie umie sobie z tym poradzić, bo inni nie wnoszą tylko żyją do końca bez takiej możliwości

Jak zatem czuć ma sie taka osoba, która zamiast walczyć o uzdrowienie rozważa jego nieważność lub ją otrzymała...


tu na forum nie raz takie osoby już pisały i raczej zbytniej odwagi nie mają szukać wsparcia, zrozumienia bo czują sie przez podjętą tą decyzje czy mysl o niej niezrozumiali czy nawet nieakceptowani... to oczywiście móje odczucie wypowiadających sie ludzi

i ku mojej radości wiele przez ostatnie lata jednak i w mysleniu sie zmienia, to fajny efekt bo można więcej ludzi uczynić szczęsliwym i to w mysl i w zgodzie z naszą religią

[Norbert1]

[Agnieshka]

Bywalec,

podpisuje sie pod slowami jakie napisalas.

Zdarza sie ze katolik zyjacy w kryzysie malzenskim ma mozliwosc pojscia w kierunku procesu o niewaznosc, a mimo to nie podejmuje takiej decyzji. Dlaczego?
Wobec opinii o procesach tego typu, ze odbywaja sie hurtowo, ze to pojscie na latwizne albo co gorsze nieuzasadnionych przypuszczen, ze ow wnoszacy o niewaznosc ''szuka lepszego kandydata na meza'' itd naprawde trudno jest zlozyc wniosek o proces w trybunale koscielnym.
Czesto bywa ze to nawet najblizsza rodzina tj. ojciec, matka, ludzie wierzacy, staraja sie za wszelka cene, swym zachowaniem, wymusic na zainteresowanej procesem corce/ synowi niedazenie do niego, nie podejmowanie wszelkich mozliwych dzialan z nim zwiazanych, chociaz nielogicznym i wrecz ze nierealnym czasami jest ''utrzymanie'' zaistnialego malzenstwa.

Czesto jednak zapomina sie, i to dzieje sie rowniez w sercach i umyslach tych najbardziej zagorzalych katolikow, ze:
1) na samym procesie, jak juz pisalam, dziala Duch Swiety
2) to jest proces, ktory ma zadanie dotrzec do PRAWDY o danym malzenstwie, ukazujacy albo jego waznosc badz tez jej brak

Jezeli maz/zona maja rzeczywiste obawy i podstawy, aby uwazac ze malzenstwo zostalo niewaznie zawarte, nie widze naprawde nic zdroznego i umniejszajacego aby do tej PRAWDY, poprzez proces koscielny, dazyc i jej poszukiwac.

Pozdrawiam

Bywalec,

podpisuje sie pod slowami jakie napisalas.

Zdarza sie ze katolik zyjacy w kryzysie malzenskim ma mozliwosc pojscia w kierunku procesu o niewaznosc, a mimo to nie podejmuje takiej decyzji. Dlaczego?
Wobec opinii o procesach tego typu, ze odbywaja sie hurtowo, ze to pojscie na latwizne albo co gorsze nieuzasadnionych przypuszczen, ze ow wnoszacy o niewaznosc ''szuka lepszego kandydata na meza'' itd naprawde trudno jest zlozyc wniosek o proces w trybunale koscielnym.
Czesto bywa ze to nawet najblizsza rodzina tj. ojciec, matka, ludzie wierzacy, staraja sie za wszelka cene, swym zachowaniem, wymusic na zainteresowanej procesem corce/ synowi niedazenie do niego, nie podejmowanie wszelkich mozliwych dzialan z nim zwiazanych, chociaz nielogicznym i wrecz ze nierealnym czasami jest ''utrzymanie'' zaistnialego malzenstwa.

Czesto jednak zapomina sie, i to dzieje sie rowniez w sercach i umyslach tych najbardziej zagorzalych katolikow, ze:
1) na samym procesie, jak juz pisalam, dziala Duch Swiety
2) to jest proces, ktory ma zadanie dotrzec do PRAWDY o danym malzenstwie, ukazujacy albo jego waznosc badz tez jej brak

Jezeli maz/zona maja rzeczywiste obawy i podstawy, aby uwazac ze malzenstwo zostalo niewaznie zawarte, nie widze naprawde nic zdroznego i umniejszajacego aby do tej PRAWDY, poprzez proces koscielny, dazyc i jej poszukiwac.

Pozdrawiam

[Oli]

Kochani w moich przemyśleniach pojawia się jeszcze jedna kwestia - dzieci. Ciągle słyszę " dlaczego tata nas nie odwiedza? , czy on nas nie kocha? , mamo dlaczego tata nas nie przytula, nie bawi się z nami? " a moja młodsza córka stwierdziła : " ta miłość jest nienormalna , mama zakochała się w tacie a on jej tak zrobił... " , jak mam im to wszystko tłumaczyć? ja już wiem dlaczego ale co mam powiedzieć dzieciom? czy mam im powiedzieć,że gdzieś w świecie tata ma inną rodzinę , że mają rodzeństwo? zupełnie nie wiem jak postąpić.... mają przecież prawo mieć ojca... ojca, który się nimi interesuje nawet jeśli nie chce ich matki... jak im wytłumaczyć całą tę sytuację? dotąd znajdowały sie różne wymówki np. tata nie ma czasu bo dużo pracuje, ale jak długo tak można? a one są co raz mądrzejsze i co raz więcej dostrzegają i więcej pytają... Pozdrawiam...

Kochani w moich przemyśleniach pojawia się jeszcze jedna kwestia - dzieci. Ciągle słyszę " dlaczego tata nas nie odwiedza? , czy on nas nie kocha? , mamo dlaczego tata nas nie przytula, nie bawi się z nami? " a moja młodsza córka stwierdziła : " ta miłość jest nienormalna , mama zakochała się w tacie a on jej tak zrobił... " , jak mam im to wszystko tłumaczyć? ja już wiem dlaczego ale co mam powiedzieć dzieciom? czy mam im powiedzieć,że gdzieś w świecie tata ma inną rodzinę , że mają rodzeństwo? zupełnie nie wiem jak postąpić.... mają przecież prawo mieć ojca... ojca, który się nimi interesuje nawet jeśli nie chce ich matki... jak im wytłumaczyć całą tę sytuację? dotąd znajdowały sie różne wymówki np. tata nie ma czasu bo dużo pracuje, ale jak długo tak można? a one są co raz mądrzejsze i co raz więcej dostrzegają i więcej pytają... Pozdrawiam...

[bywalec]

oli, dzieci widzą i rozumią więcej niż nam sie wydaje. Potrtafią też węcej przyjąc do siebie niż to przed czym je chronimy. Nie kłam, mów prawde, przytulaj gdy płaczą w sytuacji gdy go potrzebują a jego nie ma obok. To starcza samo przytulenie i powiedzenie
- rozumiem że ci przykro, przytule cie by było ci weselej.

Tyle, na pytania odpowiadaj zgodnie z prawdą i wiekiem dziecka. Staraj sie przy dzieciach nie mówić o tym co robi ojciec, szczególnie gdy spotykasz sie z przyjaciółką, bliskimi, staraj sie gdy szukasz wsparcia i zrozumienia u dorosłych by one nie były świadkami takich zwierzeń.

Dziecko nie może być powiernikiem rodzica, jego przyjacielem w tych cięzkich dla niego chwilach, tą rolę musi pełnić inny dorosły, nie one. Bo inaczej wchodzą w role powiernika, opiekuna ale nie umiąc sobie z tym doświadczeniem poradzić, mimo iż skrzywdzonemu rodzicowi ta miłość dziecka bardzo pomaga to jednak dla dziecka jest szczególnie obciązająca psychicznie.
Ono kocha na swój sposób obojga rodziców, widzi płaczącą matkę chce pomóc, ale samo w sobie ptrzebuje i ojca, inni maja, ono nie ma, musi sobie to jakoś wytłumaczyć, często idealizuje go, ale obraz płączącej matki, i brak obok tego ojca mocno zaburza cały ten obraz, wprawia w ogromny dyskomfort poznawczy. Z tym musi sobie radzić, radzi sobie róznie w zależności od tego jak dorosły mu w tym pomaga i wspiera.

Oli jeśli masz problem z tym doświadczeniem możesz skorzystac z pomocy psychologa dziecięcego, ze skorzystaniem z tej pomocy jest o wiele łątwiej niż dla dorosłej osoby, szybciej można umówić się na wizyte a im szybciej tym lepiej jak martwią cie jakieś dziwne, niepokojące zachowania u dzieci.

Dasz rade jesteś dzielna, nie analizuj tego co robił mąż, dlaczego, jak tak mógł... określasz go swoimi wartościami, dlatego to takie trudne do zrozumienia, że ktoś moze być takim egoista, niedojrzałą osoba, wykorzystującą innych dla włąsnego dobra.
Sms innej kobiety do ciebie, świadczą tylko o tym, iż wciąż tak sie zachowuje, ją też zdradza, oszukuje dlatego go szpieguje, kontroluje myśląc że w ten sposób coś ugra... smutne ale ale to człowiek, któy jeszcze nie jednej kobiecie uczyni krzywde jeśli będą naiwnie wierzyły w jego miłość do nich...

a ciebie to wszystko zapędza tylko w ślepy zaułek, i podtrzymuje wciąż myślenie o nim, jak i o tym dlaczego...wprowadzając cie w stan coraz większego stresu i obniżenia odporności psychicznej. Masz pewnie jeszcze obrazy pięknych chwil spędzonych razem, chwile usprawiedliwiania go a myślenia, że mogłam inaczej wtedy może było by inaczej, udało sie uratowac to wszystko, małżeństwo a dzieci miały by ojca i pełny dom.

Niestety, ty i twoje podejście do życia, małżeństwa i obowiązków mocno się różnią od jego podejścia. Z opisanych relacji jakie tworzy z ludźmi jest osoba, której należy wręcz stawiac granice włącznie z tymi karnymi za wymigiwanie sie od płącenia alimentów. Nie lituj sie nad nim, choć rozumie twoje emocje do niego to jednak tylko takie zachowania osób w stosunku do niego twarde i konsekwentne moga czegośgo nauczyc, a jeśli nie to na pewno uchronią ciebie i inne osoby od konsekwencji jego zachowań jakie spadają na innych.

pozdrawiam życze wiele spokoju i radości w twoim domu i pamiętaj jeszcze raz
dzieci poradzą sobie o wiele lepiej, jak sama będziesz przede wszystkim radzić sobie z tym co cie spotyka...twoja siłą wtedy udziela sie dzieciom czują sie bezpiecznie i kochane

oli, dzieci widzą i rozumią więcej niż nam sie wydaje. Potrtafią też węcej przyjąc do siebie niż to przed czym je chronimy. Nie kłam, mów prawde, przytulaj gdy płaczą w sytuacji gdy go potrzebują a jego nie ma obok. To starcza samo przytulenie i powiedzenie
- rozumiem że ci przykro, przytule cie by było ci weselej.

Tyle, na pytania odpowiadaj zgodnie z prawdą i wiekiem dziecka. Staraj sie przy dzieciach nie mówić o tym co robi ojciec, szczególnie gdy spotykasz sie z przyjaciółką, bliskimi, staraj sie gdy szukasz wsparcia i zrozumienia u dorosłych by one nie były świadkami takich zwierzeń.

Dziecko nie może być powiernikiem rodzica, jego przyjacielem w tych cięzkich dla niego chwilach, tą rolę musi pełnić inny dorosły, nie one. Bo inaczej wchodzą w role powiernika, opiekuna ale nie umiąc sobie z tym doświadczeniem poradzić, mimo iż skrzywdzonemu rodzicowi ta miłość dziecka bardzo pomaga to jednak dla dziecka jest szczególnie obciązająca psychicznie.
Ono kocha na swój sposób obojga rodziców, widzi płaczącą matkę chce pomóc, ale samo w sobie ptrzebuje i ojca, inni maja, ono nie ma, musi sobie to jakoś wytłumaczyć, często idealizuje go, ale obraz płączącej matki, i brak obok tego ojca mocno zaburza cały ten obraz, wprawia w ogromny dyskomfort poznawczy. Z tym musi sobie radzić, radzi sobie róznie w zależności od tego jak dorosły mu w tym pomaga i wspiera.

Oli jeśli masz problem z tym doświadczeniem możesz skorzystac z pomocy psychologa dziecięcego, ze skorzystaniem z tej pomocy jest o wiele łątwiej niż dla dorosłej osoby, szybciej można umówić się na wizyte a im szybciej tym lepiej jak martwią cie jakieś dziwne, niepokojące zachowania u dzieci.

Dasz rade jesteś dzielna, nie analizuj tego co robił mąż, dlaczego, jak tak mógł... określasz go swoimi wartościami, dlatego to takie trudne do zrozumienia, że ktoś moze być takim egoista, niedojrzałą osoba, wykorzystującą innych dla włąsnego dobra.
Sms innej kobiety do ciebie, świadczą tylko o tym, iż wciąż tak sie zachowuje, ją też zdradza, oszukuje dlatego go szpieguje, kontroluje myśląc że w ten sposób coś ugra... smutne ale ale to człowiek, któy jeszcze nie jednej kobiecie uczyni krzywde jeśli będą naiwnie wierzyły w jego miłość do nich...

a ciebie to wszystko zapędza tylko w ślepy zaułek, i podtrzymuje wciąż myślenie o nim, jak i o tym dlaczego...wprowadzając cie w stan coraz większego stresu i obniżenia odporności psychicznej. Masz pewnie jeszcze obrazy pięknych chwil spędzonych razem, chwile usprawiedliwiania go a myślenia, że mogłam inaczej wtedy może było by inaczej, udało sie uratowac to wszystko, małżeństwo a dzieci miały by ojca i pełny dom.

Niestety, ty i twoje podejście do życia, małżeństwa i obowiązków mocno się różnią od jego podejścia. Z opisanych relacji jakie tworzy z ludźmi jest osoba, której należy wręcz stawiac granice włącznie z tymi karnymi za wymigiwanie sie od płącenia alimentów. Nie lituj sie nad nim, choć rozumie twoje emocje do niego to jednak tylko takie zachowania osób w stosunku do niego twarde i konsekwentne moga czegośgo nauczyc, a jeśli nie to na pewno uchronią ciebie i inne osoby od konsekwencji jego zachowań jakie spadają na innych.

pozdrawiam życze wiele spokoju i radości w twoim domu i pamiętaj jeszcze raz
dzieci poradzą sobie o wiele lepiej, jak sama będziesz przede wszystkim radzić sobie z tym co cie spotyka...twoja siłą wtedy udziela sie dzieciom czują sie bezpiecznie i kochane

[Andrzej]

Skąd bierze się tyle oburzenia i niezadowolenia w kilku tu wyrażonych głosach? Nikogo przecież nie oceniałem. Pisałem o miłości. Napisałem na bazie swojego doświadczenia (do tego ma przecież każdy prawo) jedynie kilka zdań o prawdziwej miłości - czym ona jest, jaka jest jej natura i jak się ona wyraża w takich np. sytuacjach jak rozwód czy stwierdzanie nieważności. Nigdzie nie pisałem, że jest coś złego w instytucji stwierdzania nieważności. Nie osądzałem czy Oli lub ktokolwiek inny robi dobrze czy źle, nie pisałem nawet czy jest coś złego w tym, ze ktoś zwraca się do sądu biskupiego z wnioskiem o zbadanie ważności związku (do czego każdy katolik ma prawo). Skąd więc te oskarżenie i imputacje? Pisałem o czymś innym. Ja tylko kolejny raz w kontekście wypowiedzi na temat rozwodu czy stwierdzania nieważności małżeństwa stwierdziłem taki fakt, że miłość opisana w "Hymnie o miłości" - prawdziwa miłość małżeńska sakramentalna jest:

- wierna i wyłączna (tylko z jedną i tą samą osobą do końca życia)
- ofiarna tj. taka, która złączona z ofiarą Chrystusa, zdolna do wysiłku, poświecenia a nie cierpiętnictwa
- mądra (stanowcza, twarda umiejąca stawiać granice złu)

Stwierdziłem również fakt (nie tylko ja, lecz inni Sycharowicze tego doświadczają i mogą potwierdzić), że kochając taką miłością wierną, wyłączną, ofiarną i mądrą (która potrzebuje stanowczości - Dobson) nigdy (niezależnie od stopnia kryzysu) nie będzie zainteresowana wypisaniem się z małżeństwa w ten czy inny sposób czy to poprzez rozwód czy to poprzez stwierdzenie nieważności... Na tym Forum, w naszej wspólnocie są osoby (nie tylko landis85), które mają podstawy, aby stwierdzać nieważność ich związku, nie czynią jednak tego, gdyż kochają taką wierną miłością z nadzieją, że dla Boga nie ma nic niemożliwego i że ich związek może być we współpracy z Nim uzdrowiony. Czy nie mam prawa żeby o tym pisać - pisać coś co jest prawdą?

Zrozumiałe, że ktoś kto nie chce być dłużej w małżeństwie, nie wierzy w jego uzdrowienie, nie wierzy w nawrócenie, przemianę współmałżonka, kto myśli o rozwodzie albo o stwierdzaniu nieważności jako szansie na otwarcie sobie drogi do nowego związku - to nie będzie to z jego strony już miłość wierna i wyłączna tylko w stosunku do tej jednej konkretnej osoby, której taką miłość ślubował. Norbercie, bywalcu, lauro_33_31, Agnieshko - możecie bez rozpisywania się odpowiedzieć krótko (tak - nie): będzie to wierna miłość do końca, czy też nie będzie do tej jednej konkretnej osoby, której się kiedyś ślubowało? Aby Wam ułatwić precyzyjne skupienie się na tym aspekcie dodam, że pisanie o wiernej miłości jest dozwolone nie tylko na tym Forum... :)

[Norbert1]

[bywalec]

[Andrzej]

[bywalec]

[Norbert1]