[tymeka]

taki nasunął mi sie fragment artykułu, pomyslałam ze wkleje,
zawsze od bardzo dawna czułam własnie to co tutaj jest przedstawione, tylko ze przypisywałam to jako taka cechę mojegu charakteru, ze taka po prostu jestem, ze inaczej nie umię tak kochać, jesli tej miłosci nie doznaję od mężczyzny, myslałam ze mało kto tak może odczuwać, ze gdybym była inna i miała te uczucia dla męza jako pierwsza to mąż by je odwzajemnił. Ale nie potrafiłam w zaden sposób zmienic się.....
a tu jednak znalazłam ze to jest normalne, ze moje uczucia gdzies zniknęły, nawet te małe które były w okresie zakochania, bo były wytworem wyobrazni, a nie prawdziwą miłoscia,



"Obecnie wielu psychologów potwierdza ten sposób myślenia. Cała sfera uczuciowa kobiety, cały obecny w niej potencjał miłości uaktywnia się najlepiej dopiero wówczas, kiedy ma zewnętrzne źródło, impuls pobudzający w postaci miłości mężczyzny. Sfera emocjonalna kobiety znajduje się niejako w stanie czuwania, jest w możności, a zaczyna w pełni funkcjonować dopiero w określonych warunkach. Owszem, niewątpliwie tym, co znacznie uaktywnia uczucia kobiety, jest jej macierzyństwo. Niemowlę, jeszcze bez słów, kocha matkę, rozbudzając w niej dużą część sfery emocjonalnej, pobudzając do miłości pełnej ofiary, poświęcenia, wyrzeczeń. Jednak w momencie pojawienia się dziecka, kobieta powinna być już ożywiona uczuciowo przez męża, a miłość macierzyńska ma stać się dodatkowym czynnikiem umożliwiającym osiągnięcie pełni uczuć.

Potwierdzenie takiego sposobu interpretacji można znaleźć także w nauczaniu Jana Pawła II: „Chociaż małżonkowie mają być «sobie wzajemnie poddani w bojaźni Chrystusowej», to jednak w dalszym ciągu mąż jest przede wszystkim tym, który miłuje – żona zaś tą, która doznaje miłości. Można by nawet zaryzykować opinię, że «poddanie» żony mężowi, rozumiane w kontekście całego fragmentu Ef 5, 21-33, oznacza nade wszystko «doznawanie miłości»” (Katechezy środowe) (…)."

Czytaj wiecej Zbliżenia nr 1"

[ Dodano: 2011-12-14, 19:43 ]
[b]"Kobieta miłuje, emanuje więc niejako miłością na tyle, na ile jest miłowana. Jest jak kwiat, który zakwita dopiero w blasku słońca, który w jej sercu wnosi mężczyzna"[/b]

taki nasunął mi sie fragment artykułu, pomyslałam ze wkleje,
zawsze od bardzo dawna czułam własnie to co tutaj jest przedstawione, tylko ze przypisywałam to jako taka cechę mojegu charakteru, ze taka po prostu jestem, ze inaczej nie umię tak kochać, jesli tej miłosci nie doznaję od mężczyzny, myslałam ze mało kto tak może odczuwać, ze gdybym była inna i miała te uczucia dla męza jako pierwsza to mąż by je odwzajemnił. Ale nie potrafiłam w zaden sposób zmienic się.....
a tu jednak znalazłam ze to jest normalne, ze moje uczucia gdzies zniknęły, nawet te małe które były w okresie zakochania, bo były wytworem wyobrazni, a nie prawdziwą miłoscia,



"Obecnie wielu psychologów potwierdza ten sposób myślenia. Cała sfera uczuciowa kobiety, cały obecny w niej potencjał miłości uaktywnia się najlepiej dopiero wówczas, kiedy ma zewnętrzne źródło, impuls pobudzający w postaci miłości mężczyzny. Sfera emocjonalna kobiety znajduje się niejako w stanie czuwania, jest w możności, a zaczyna w pełni funkcjonować dopiero w określonych warunkach. Owszem, niewątpliwie tym, co znacznie uaktywnia uczucia kobiety, jest jej macierzyństwo. Niemowlę, jeszcze bez słów, kocha matkę, rozbudzając w niej dużą część sfery emocjonalnej, pobudzając do miłości pełnej ofiary, poświęcenia, wyrzeczeń. Jednak w momencie pojawienia się dziecka, kobieta powinna być już ożywiona uczuciowo przez męża, a miłość macierzyńska ma stać się dodatkowym czynnikiem umożliwiającym osiągnięcie pełni uczuć.

Potwierdzenie takiego sposobu interpretacji można znaleźć także w nauczaniu Jana Pawła II: „Chociaż małżonkowie mają być «sobie wzajemnie poddani w bojaźni Chrystusowej», to jednak w dalszym ciągu mąż jest przede wszystkim tym, który miłuje – żona zaś tą, która doznaje miłości. Można by nawet zaryzykować opinię, że «poddanie» żony mężowi, rozumiane w kontekście całego fragmentu Ef 5, 21-33, oznacza nade wszystko «doznawanie miłości»” (Katechezy środowe) (…)."

Czytaj wiecej Zbliżenia nr 1"

[ Dodano: 2011-12-14, 19:43 ]
[b]"Kobieta miłuje, emanuje więc niejako miłością na tyle, na ile jest miłowana. Jest jak kwiat, który zakwita dopiero w blasku słońca, który w jej sercu wnosi mężczyzna"[/b]

[maryniaa]

[quote="tymeka"]w nauczaniu Jana Pawła II: „Chociaż małżonkowie mają być «sobie wzajemnie poddani w bojaźni Chrystusowej», to jednak w dalszym ciągu mąż jest przede wszystkim tym, który miłuje – żona zaś tą, która doznaje miłości. Można by nawet zaryzykować opinię, że «poddanie» żony mężowi, rozumiane w kontekście całego fragmentu Ef 5, 21-33, oznacza nade wszystko «doznawanie miłości»” (Katechezy środowe) (…)."

Czytaj wiecej Zbliżenia nr 1"

[ Dodano: 2011-12-14, 19:43 ]
"Kobieta miłuje, emanuje więc niejako miłością na tyle, na ile jest miłowana. Jest jak kwiat, który zakwita dopiero w blasku słońca, który w jej sercu wnosi mężczyzna"
[/quot]

dziekuję bardzo dziękuję za te cytaty Dorota

[quote="tymeka"]w nauczaniu Jana Pawła II: „Chociaż małżonkowie mają być «sobie wzajemnie poddani w bojaźni Chrystusowej», to jednak w dalszym ciągu mąż jest przede wszystkim tym, który miłuje – żona zaś tą, która doznaje miłości. Można by nawet zaryzykować opinię, że «poddanie» żony mężowi, rozumiane w kontekście całego fragmentu Ef 5, 21-33, oznacza nade wszystko «doznawanie miłości»” (Katechezy środowe) (…)."

Czytaj wiecej Zbliżenia nr 1"

[ Dodano: 2011-12-14, 19:43 ]
"Kobieta miłuje, emanuje więc niejako miłością na tyle, na ile jest miłowana. Jest jak kwiat, który zakwita dopiero w blasku słońca, który w jej sercu wnosi mężczyzna"
[/quot]

dziekuję bardzo dziękuję za te cytaty Dorota

[Anita11]

Obiecuję modlitwę,czasem słowa nie docierają,istnieją przeszkody,mamy zamkniete uszy ale Ten,który jest Wszechmocny potrafi sprawic ,że jedno zdanie poruszy Cie tak,że wreszcie odzyskasz zdolność dostrzegania prawdy w swoim życiu. tego Ci z całego serca życzę. I wierzę,że jest przed Tobą szczęście.

Obiecuję modlitwę,czasem słowa nie docierają,istnieją przeszkody,mamy zamkniete uszy ale Ten,który jest Wszechmocny potrafi sprawic ,że jedno zdanie poruszy Cie tak,że wreszcie odzyskasz zdolność dostrzegania prawdy w swoim życiu. tego Ci z całego serca życzę. I wierzę,że jest przed Tobą szczęście.

[Norbert1]

[tymeka]

............ hm...ale mnie zaskoczyło pojawienie dalszego ciągu tych cytatów
.....pozdrawiam

............ hm...ale mnie zaskoczyło pojawienie dalszego ciągu tych cytatów
.....pozdrawiam

[bywalec]

[tymeka]

.....no tak, zgadzam się z tym, wiem o tym, i tez tak dosłownie do całości zycia nie dopinam tego co w tym cytacie jest zamieszczone, ...jedynie myslę ze gdy juz ma się to poczucie wartosci, ta akceptacje siebie, to bardzo potrzebne jest mimo tego to poczucie miłosci, ciepła od męża, jako zródło tego co może się rozwinąć dopiero....jako zródło odwzajemnienia tego ciepła którego tez pragnie mąż......ja tak po prostu czuję, a może nie tylko ja.....i bardzo jest mi potrzebny choc mały promyczek tego słonca od męża, ale taki prawdziwy z serca, nie kupiony za pieniądze..... zeby móc to ciepło które jest gdzies głęboko w srodku - ukazać na zewnątrz, ogrzewać nim...bo wtedy ono samo wypływa.......i dawane komuś staje sie zródłem radosci.......dla nas i dla tego kogoś.........

.....no tak, zgadzam się z tym, wiem o tym, i tez tak dosłownie do całości zycia nie dopinam tego co w tym cytacie jest zamieszczone, ...jedynie myslę ze gdy juz ma się to poczucie wartosci, ta akceptacje siebie, to bardzo potrzebne jest mimo tego to poczucie miłosci, ciepła od męża, jako zródło tego co może się rozwinąć dopiero....jako zródło odwzajemnienia tego ciepła którego tez pragnie mąż......ja tak po prostu czuję, a może nie tylko ja.....i bardzo jest mi potrzebny choc mały promyczek tego słonca od męża, ale taki prawdziwy z serca, nie kupiony za pieniądze..... zeby móc to ciepło które jest gdzies głęboko w srodku - ukazać na zewnątrz, ogrzewać nim...bo wtedy ono samo wypływa.......i dawane komuś staje sie zródłem radosci.......dla nas i dla tego kogoś.........

[Norbert1]

[tymeka]

...mój mąż swoje mysli, pragnienia nawet częsciej i bardziej otwarcie niż ja przedstawiał mi, mówił o nich...tylko ze to co było pragnieniem męza u mnie powodowało zamykanie się na moje całkiem inne spojrzenia, pragnienia, ..on chciał zebym tez myślała tak jak on....chciała tego samego, myslała tymi samymi kategoriami, dostosowywała się do nowoczesnego swiata opartego na pieniądzach i seksie.....czy to była dla niego miłość? zaczełam miec wątpliwosci......bo przez pewien czas starałąm się spełniac jego pragnienia, które nie były wcale dla mnie wartosciowe, ale jesli on nie chciał zaakceptować moich, to co miałam zrobic? odsunąc się już wtedy? ...nie zrobiłam tego bo myslałam ze cokolwiek robię nawet niezgodnego z moimi wartosciami to robię to dla niego, zeby nie czuł się odrzucony.....
Na początku cieszyłam się ze były spacery wieczorem z dzieckiem w wózku, to był mój taki wypoczynek po całym dniu gdy mogłam z męzem isc na spacer a nie usypiac godzinami synka w domu sama. Ale przyjenmność ze spaceru była kosztem picia piwa, bo jakim relaksem byl spacer sam w sobie dla męza? jesli nie popijał po drodze? może by nawet nie miał ochoty isc ze mną......
starałąm się do momentu gdy dotarło do mnie ze robię wszystko z musu.....uciekam przed własnymi pragnieniami, rezygnuję z siebie......
...i tak stopniowo coraz mniej z siebie dawałam..... mąż to odczuwał.....wymuszał na mnie siłą szantarzami.....ale ja już nie umiałam byc tylko dla niego, przestałą okazywac miłość.....
dla mnie kazdy wieczór gdy moglismy byc z sobą razem był pusty, nijaki, z powodu wypicia tych 2 piw, co rok o jedno więcej......dla mnie to tak jakbym była wtedy z obcym człowiekiem, nie było w tych chwilach dla mnie męża, wolałam nawet zeby go wcale nie było gdy zaczynał otwierac te puszki, ...na paczątku jeszcze starałam się zmuszać nawet do tych zblizen bo to tylko 2 piwa to nic takiego, ale czułam coraz większą niechęć, był to dla mnie najgorszy obowiązek dnia....potem czekałam zeby jak najszybciej zasnął zeby z nim nie byc blisko....tak bardzo nas to oddaliło.....
znienawidziłam wogóle wszystko co miało wspolnego z bliskoscią opartą na zaspokajaniu takim fizycznym.......nie mogłam tego zmienić.....a tak chciałam przezywac wspolnie kazdy dzien czy noc w takiej bliskosci duchowej ......której nie rozumiał mój mąż, ....wtedy nie da się zapoczątkować tej bliskosci u siebie jak nie czuje się jej u drugiej osoby.....
...i nawet nie można nic z tych cytatów wcielić w zycie....no chyba ze znów zacznę myslec ze ze mną cos nie tak.....

[ Dodano: 2011-12-15, 15:18 ]
...znów się rozpisałam ale próbuje znaleść siebie, moje błędy w kazdy artykule, przykładzie, cytacie...zeby zmienic to co było złe na początku małzenstwa.....bo być moze ja byłam ta która zapoczątkowała ten kryzys......szukam tego czegos co mogło doprowadzic do tego co jest dziś..........szukam, szukam ......i wciąż nie wiem czy to ja do tego doprowadziłąm, czy nie próbuje się teraz usprawiedliwiać....czy nie szukam usprawiedliwienia zamiast zauwazyć to co było złego we mnie......?

[ Dodano: 2011-12-15, 15:29 ]
.....choć mysle ze już trochę widzę to zło......alkochol i inne oczekiwania co do bliskosci........mi brakowało tej duchowej, psychicznej......a tym bardziej zrazało do tej fizycznej.....takiej przedmiotowej......to sprawiało ze jestesmy teraz jak by nas nie było....kazdy osobno.....tak jakby nigy nie było nas razem w sensie duchowym......bo co znaczy taka bliskośc tylko fizyczna.....nic.....pustka.....nigdy nie bylismy tak naprawdę razem jako małzeństwo.....czy przed Bogiem to się liczy.....? nie dowiem się tego nigdy...muszę sama odpowiedziec sobie w sercu.....co czuję......a czasem czuję jakbysmy nie byli nawet tam w niebie połączeni.....nie wiem być może to tylko takie moje dziwne myslenie spowodowane tym co teraz się dzieje......

...mój mąż swoje mysli, pragnienia nawet częsciej i bardziej otwarcie niż ja przedstawiał mi, mówił o nich...tylko ze to co było pragnieniem męza u mnie powodowało zamykanie się na moje całkiem inne spojrzenia, pragnienia, ..on chciał zebym tez myślała tak jak on....chciała tego samego, myslała tymi samymi kategoriami, dostosowywała się do nowoczesnego swiata opartego na pieniądzach i seksie.....czy to była dla niego miłość? zaczełam miec wątpliwosci......bo przez pewien czas starałąm się spełniac jego pragnienia, które nie były wcale dla mnie wartosciowe, ale jesli on nie chciał zaakceptować moich, to co miałam zrobic? odsunąc się już wtedy? ...nie zrobiłam tego bo myslałam ze cokolwiek robię nawet niezgodnego z moimi wartosciami to robię to dla niego, zeby nie czuł się odrzucony.....
Na początku cieszyłam się ze były spacery wieczorem z dzieckiem w wózku, to był mój taki wypoczynek po całym dniu gdy mogłam z męzem isc na spacer a nie usypiac godzinami synka w domu sama. Ale przyjenmność ze spaceru była kosztem picia piwa, bo jakim relaksem byl spacer sam w sobie dla męza? jesli nie popijał po drodze? może by nawet nie miał ochoty isc ze mną......
starałąm się do momentu gdy dotarło do mnie ze robię wszystko z musu.....uciekam przed własnymi pragnieniami, rezygnuję z siebie......
...i tak stopniowo coraz mniej z siebie dawałam..... mąż to odczuwał.....wymuszał na mnie siłą szantarzami.....ale ja już nie umiałam byc tylko dla niego, przestałą okazywac miłość.....
dla mnie kazdy wieczór gdy moglismy byc z sobą razem był pusty, nijaki, z powodu wypicia tych 2 piw, co rok o jedno więcej......dla mnie to tak jakbym była wtedy z obcym człowiekiem, nie było w tych chwilach dla mnie męża, wolałam nawet zeby go wcale nie było gdy zaczynał otwierac te puszki, ...na paczątku jeszcze starałam się zmuszać nawet do tych zblizen bo to tylko 2 piwa to nic takiego, ale czułam coraz większą niechęć, był to dla mnie najgorszy obowiązek dnia....potem czekałam zeby jak najszybciej zasnął zeby z nim nie byc blisko....tak bardzo nas to oddaliło.....
znienawidziłam wogóle wszystko co miało wspolnego z bliskoscią opartą na zaspokajaniu takim fizycznym.......nie mogłam tego zmienić.....a tak chciałam przezywac wspolnie kazdy dzien czy noc w takiej bliskosci duchowej ......której nie rozumiał mój mąż, ....wtedy nie da się zapoczątkować tej bliskosci u siebie jak nie czuje się jej u drugiej osoby.....
...i nawet nie można nic z tych cytatów wcielić w zycie....no chyba ze znów zacznę myslec ze ze mną cos nie tak.....

[ Dodano: 2011-12-15, 15:18 ]
...znów się rozpisałam ale próbuje znaleść siebie, moje błędy w kazdy artykule, przykładzie, cytacie...zeby zmienic to co było złe na początku małzenstwa.....bo być moze ja byłam ta która zapoczątkowała ten kryzys......szukam tego czegos co mogło doprowadzic do tego co jest dziś..........szukam, szukam ......i wciąż nie wiem czy to ja do tego doprowadziłąm, czy nie próbuje się teraz usprawiedliwiać....czy nie szukam usprawiedliwienia zamiast zauwazyć to co było złego we mnie......?

[ Dodano: 2011-12-15, 15:29 ]
.....choć mysle ze już trochę widzę to zło......alkochol i inne oczekiwania co do bliskosci........mi brakowało tej duchowej, psychicznej......a tym bardziej zrazało do tej fizycznej.....takiej przedmiotowej......to sprawiało ze jestesmy teraz jak by nas nie było....kazdy osobno.....tak jakby nigy nie było nas razem w sensie duchowym......bo co znaczy taka bliskośc tylko fizyczna.....nic.....pustka.....nigdy nie bylismy tak naprawdę razem jako małzeństwo.....czy przed Bogiem to się liczy.....? nie dowiem się tego nigdy...muszę sama odpowiedziec sobie w sercu.....co czuję......a czasem czuję jakbysmy nie byli nawet tam w niebie połączeni.....nie wiem być może to tylko takie moje dziwne myslenie spowodowane tym co teraz się dzieje......

[Norbert1]

[tymeka]

...ale jedno chociaż sie zmienia, czuję się bardziej spokojna wewnętrznie, spokojniejsze są moje mysli....
no i dziś byłam sie zapisac do psychologa, to może bedę silniejsza niedługo....no może za troche dłuzej

[ Dodano: 2011-12-15, 16:00 ]

...ale jedno chociaż sie zmienia, czuję się bardziej spokojna wewnętrznie, spokojniejsze są moje mysli....
no i dziś byłam sie zapisac do psychologa, to może bedę silniejsza niedługo....no może za troche dłuzej

[ Dodano: 2011-12-15, 16:00 ]

[Danka 9]

Dorotko, niech Pan Bog błogosławi Tobie....ciesze sie ze jestes blizej odwiedzenia specjalisty

wiesz, pytasz czy TY trafiłaś...na meza...hm..wiesz Ty go sobie wybrałas...juz na pewno przed slubem byly sygnaly...ale ludzie zakochani nie widzą tego..albbo widzą i nie przywiazuja wagi
same sobie wybieramy trudnych partnerów...ale nikt nie broni nam sie zmieniać

Z Panem Bogiem!

Dorotko, niech Pan Bog błogosławi Tobie....ciesze sie ze jestes blizej odwiedzenia specjalisty

wiesz, pytasz czy TY trafiłaś...na meza...hm..wiesz Ty go sobie wybrałas...juz na pewno przed slubem byly sygnaly...ale ludzie zakochani nie widzą tego..albbo widzą i nie przywiazuja wagi
same sobie wybieramy trudnych partnerów...ale nikt nie broni nam sie zmieniać

Z Panem Bogiem!

[tymeka]

....przemyslałam przez ostatnia godzinę to co napisałam....jesli to nie na miejscu te moje posty to może skasuję......cięzko mi się z tym wszystkim pogodzić, wybaczyć jest nawet łatwiej, .....niż pogodzić się z tym ze nie będzie już nigdy szans na takie porozumienie między dwojgiem ludzi, którzy mają zbliżone wartosci.......chcę miec nadzieję ze bedzie dobrze.....ale to i tak nie oznacza ze będę kiedys w związku takim ....własnie ......to by musiał być całkiem ktoś na innym poziomie chyba....a przecież to ze będę zyła nadzieją, zaufam Panu Bogu to i tak mozliwe jest ze do konca zycia zostanie tylko ta nadzieja.....

....przemyslałam przez ostatnia godzinę to co napisałam....jesli to nie na miejscu te moje posty to może skasuję......cięzko mi się z tym wszystkim pogodzić, wybaczyć jest nawet łatwiej, .....niż pogodzić się z tym ze nie będzie już nigdy szans na takie porozumienie między dwojgiem ludzi, którzy mają zbliżone wartosci.......chcę miec nadzieję ze bedzie dobrze.....ale to i tak nie oznacza ze będę kiedys w związku takim ....własnie ......to by musiał być całkiem ktoś na innym poziomie chyba....a przecież to ze będę zyła nadzieją, zaufam Panu Bogu to i tak mozliwe jest ze do konca zycia zostanie tylko ta nadzieja.....

[Norbert1]