[aniagkoszalin]

Mam na imię Anna i piszę do was po długim milczeniu.
. Mam wrażenie że tonę ,tracę wiarę i kompletnie czuję się pogubiona. Z całego serca proszę o pomoc modlitwę za mnie.
wiem że Bóg doświadcza i na tym buduje się wiara.
Ale pękło we mnie i pogubiłam się.
od 11 lat jestem mężatką, mam 2 dzieci 9 i 6 letniego syna. i od samego początku były problemy małżeńskie. Mąż zdradzał mnie , z 16 latka (sprawa miała być w sądzie) i w internecie i nie tylko szukał. Zostawił mnie z 2 dzieci ja byłam bez pracy i po pół roku przyjęłam go. Poszedł na tiry bo wpadł w ogromne długi . prosiliśmy ale nie widział innego wyjścia. W listopadzie odszedł ponownie mówiąc że nie potrafi mnie kochać i tak też powiedział dzieciom. byłam z nim w poradni katolickiej ale mąż zamknięty nie chciał dialogować. Tak że niby z nim było , mówił że to depresja i trafił na leczenie zamknięte do psychiatryka.Byłam wezwana na rozmowę z lekarzami i powiedzieli że mąż ma zaburzenia emocjionalne i żebym już więcej go nie wpuszczała do swojego życia i dzieci. Mąż zostawił mnie bez słowa bez pieniędzy i wyjechał. chciałam do sądu iść , miałam papiery gotowe o separację ale ksiądz który był na naszym ślubie obecny mój proboszcz , poprosił abym weszła w duchową separację. odcięłam się więc i leczyłam . Powiedział też żebym poszła do sądu biskupiego i byłam na rozmowie. teraz w listopadzie byłam umówiona na złożenie papierów. A dla dzieci i dla mnie był to jakiś koszmar.
Póżniej okazało się, po tym jak syn znalazł tatę na nk jak przytula inną panią ,okazało się że zamieszkał z kobietą młodszą o 10 lat i jej 2 małych dzieci. Zapytany czy te małe dziecko jest jego powiedział że tak .
było to kłamstwo ,ale we mnie pękło
Jakaś miara w moim sercu i psychice się przelała
Sama zaczęłam tonąć.
Zaczęłam szukać chwili zapomnienia u np przyjaciela mojego , który mnie odtrącił też ,bo nie chciał ze mnie zrobić kochanki. Więc napatoczył się jego dobry kolega i od 8 miesięcy znalazłam sobie odskocznie. Popadając w depresję chyba.
Dziś chcę z tym skończyć ale boli ,że kochanek okazał się do dupy i ma mnie gdzieś.
A na to wszystko ze 2 miesiące temu mąż poprosił że chce wrócić. Stara się na tych zgliszczach znowu trwać ,jeżdzi na tirach bo z nią narobił jeszcze większe długi. po tej kobiecie miał jeszcze przez 3 miesiące inną i nagle mówi,że przemyślał ,że jesteśmy sakramentalnym małżeństwem i nie ułożymy sobie z innymi życia. i że on wie że to jego wina.
A ja
A ja mam taki mętlik że wariuję
Nie wiem czego ja chcę
dzieci pragną taty ale ja nie mam zaufania
wstyd przed rodziną i ludżmi i tak się śmieją że do tej pory nie mam rozwodu.
męża nie przyjęłam dałam 2 miesiące na zastanowienie ale do sądu biskupiego i tak sprawę miałam dać.
Każdego dnia o 15 mamy wspólnie chociaż ojcze nasz zmówić razem choć na odległość przez te 2 miesiące. I daje sygnał z zagranicy żeby przypomnieć mi o modlitwie.

piszę chaotycznie ale nie wiem już co robić
wpadam chyba w depresjię nic mnie nie cieszy
proszę chyba przede wszystkim o modlitwę ale chyba i jakąś radę bo ja sama nie mam siły na modlitwę. co się ze mną porobiło. 11 lat byłam wierna i trwałam a teraz nie umiem wyjść z romansu chorego jeszcze bardziej niż moje małżeństwo.
jestem przerażona

Mam na imię Anna i piszę do was po długim milczeniu.
. Mam wrażenie że tonę ,tracę wiarę i kompletnie czuję się pogubiona. Z całego serca proszę o pomoc modlitwę za mnie.
wiem że Bóg doświadcza i na tym buduje się wiara.
Ale pękło we mnie i pogubiłam się.
od 11 lat jestem mężatką, mam 2 dzieci 9 i 6 letniego syna. i od samego początku były problemy małżeńskie. Mąż zdradzał mnie , z 16 latka (sprawa miała być w sądzie) i w internecie i nie tylko szukał. Zostawił mnie z 2 dzieci ja byłam bez pracy i po pół roku przyjęłam go. Poszedł na tiry bo wpadł w ogromne długi . prosiliśmy ale nie widział innego wyjścia. W listopadzie odszedł ponownie mówiąc że nie potrafi mnie kochać i tak też powiedział dzieciom. byłam z nim w poradni katolickiej ale mąż zamknięty nie chciał dialogować. Tak że niby z nim było , mówił że to depresja i trafił na leczenie zamknięte do psychiatryka.Byłam wezwana na rozmowę z lekarzami i powiedzieli że mąż ma zaburzenia emocjionalne i żebym już więcej go nie wpuszczała do swojego życia i dzieci. Mąż zostawił mnie bez słowa bez pieniędzy i wyjechał. chciałam do sądu iść , miałam papiery gotowe o separację ale ksiądz który był na naszym ślubie obecny mój proboszcz , poprosił abym weszła w duchową separację. odcięłam się więc i leczyłam . Powiedział też żebym poszła do sądu biskupiego i byłam na rozmowie. teraz w listopadzie byłam umówiona na złożenie papierów. A dla dzieci i dla mnie był to jakiś koszmar.
Póżniej okazało się, po tym jak syn znalazł tatę na nk jak przytula inną panią ,okazało się że zamieszkał z kobietą młodszą o 10 lat i jej 2 małych dzieci. Zapytany czy te małe dziecko jest jego powiedział że tak .
było to kłamstwo ,ale we mnie pękło
Jakaś miara w moim sercu i psychice się przelała
Sama zaczęłam tonąć.
Zaczęłam szukać chwili zapomnienia u np przyjaciela mojego , który mnie odtrącił też ,bo nie chciał ze mnie zrobić kochanki. Więc napatoczył się jego dobry kolega i od 8 miesięcy znalazłam sobie odskocznie. Popadając w depresję chyba.
Dziś chcę z tym skończyć ale boli ,że kochanek okazał się do dupy i ma mnie gdzieś.
A na to wszystko ze 2 miesiące temu mąż poprosił że chce wrócić. Stara się na tych zgliszczach znowu trwać ,jeżdzi na tirach bo z nią narobił jeszcze większe długi. po tej kobiecie miał jeszcze przez 3 miesiące inną i nagle mówi,że przemyślał ,że jesteśmy sakramentalnym małżeństwem i nie ułożymy sobie z innymi życia. i że on wie że to jego wina.
A ja
A ja mam taki mętlik że wariuję
Nie wiem czego ja chcę
dzieci pragną taty ale ja nie mam zaufania
wstyd przed rodziną i ludżmi i tak się śmieją że do tej pory nie mam rozwodu.
męża nie przyjęłam dałam 2 miesiące na zastanowienie ale do sądu biskupiego i tak sprawę miałam dać.
Każdego dnia o 15 mamy wspólnie chociaż ojcze nasz zmówić razem choć na odległość przez te 2 miesiące. I daje sygnał z zagranicy żeby przypomnieć mi o modlitwie.

piszę chaotycznie ale nie wiem już co robić
wpadam chyba w depresjię nic mnie nie cieszy
proszę chyba przede wszystkim o modlitwę ale chyba i jakąś radę bo ja sama nie mam siły na modlitwę. co się ze mną porobiło. 11 lat byłam wierna i trwałam a teraz nie umiem wyjść z romansu chorego jeszcze bardziej niż moje małżeństwo.
jestem przerażona

[lena]

Uff....pogmatwaliście sobie to zycie strasznie.
Aniu...na poczatek...

męża nie przyjęłam dałam 2 miesiące na zastanowienie ale do sądu biskupiego i tak sprawę miałam dać.

...i co?...dałas?....co się zmieniło od tamtej pory?
Co zrobiłas,co zamierzasz?
Chyba dwa miesiące mija?

Uff....pogmatwaliście sobie to zycie strasznie.
Aniu...na poczatek...

męża nie przyjęłam dałam 2 miesiące na zastanowienie ale do sądu biskupiego i tak sprawę miałam dać.

...i co?...dałas?....co się zmieniło od tamtej pory?
Co zrobiłas,co zamierzasz?
Chyba dwa miesiące mija?

[Danka 9]

Witaj,

Cytat:

Każdego dnia o 15 mamy wspólnie chociaż ojcze nasz zmówić razem choć na odległość przez te 2 miesiące. I daje sygnał z zagranicy żeby przypomnieć mi o modlitwie.

Podoba mi sie ten pomysł, piekny.

Cytat:

nagle mówi,że przemyślał ,że jesteśmy sakramentalnym małżeństwem i nie ułożymy sobie z innymi życia. i że on wie że to jego wina.

maz przejrzał na oczy...wazne zeby za slowami szły czyny jego

dobrze ze zaczęlaś się leczyć jak piszesz, potrzeba teraz duzo spokoju, wsparcia, modlitwy, wzajemnego przebaczenia

moze rekolekcje dla malzenstw jak maz wroci..bedzie to jakaś szansa

Dolaczam Was do modliwty Aniu. Z Bogiem

Witaj,

Cytat:

Każdego dnia o 15 mamy wspólnie chociaż ojcze nasz zmówić razem choć na odległość przez te 2 miesiące. I daje sygnał z zagranicy żeby przypomnieć mi o modlitwie.

Podoba mi sie ten pomysł, piekny.

Cytat:

nagle mówi,że przemyślał ,że jesteśmy sakramentalnym małżeństwem i nie ułożymy sobie z innymi życia. i że on wie że to jego wina.

maz przejrzał na oczy...wazne zeby za slowami szły czyny jego

dobrze ze zaczęlaś się leczyć jak piszesz, potrzeba teraz duzo spokoju, wsparcia, modlitwy, wzajemnego przebaczenia

moze rekolekcje dla malzenstw jak maz wroci..bedzie to jakaś szansa

Dolaczam Was do modliwty Aniu. Z Bogiem

[aniagkoszalin]

dopiero się zaczęły te 2 miesiące.
mój proboszcz proponował nadal separacjię żeby nie zbliżać się do męża i dać normalnie tak jak planowałam sprawę do sądu biskupiego
mąż jednak odzywa się co dzień na gg a jak jest na miejscu to i co dzień był u mnie i dzieci, bo nagle chciał pomagać przy obowiązkach
i masz rację ,pogmatwane to
i nie wiem co dalej w tym właśnie problem że mam mentlik

[ Dodano: 2011-10-27, 20:55 ]
mąż miał mnie za osobę bliską Boga , modlącą się. I to prawda ,przez te lata ratowało mnie to przed załamaniem.
tylko ,że we mnie pękło.
przyznałam się mężowi ,że i ja nie byłam mu wierna ,ze nie jestem z kamienia i nie przetrzymałam.
mówi,że w takim razie jest mu łatwiej przede mną , bo uważał się za gorszego.
i nadal chce być mężem moim
a ja nie wiem czy można mu już wierzyć
mam paraliż

dopiero się zaczęły te 2 miesiące.
mój proboszcz proponował nadal separacjię żeby nie zbliżać się do męża i dać normalnie tak jak planowałam sprawę do sądu biskupiego
mąż jednak odzywa się co dzień na gg a jak jest na miejscu to i co dzień był u mnie i dzieci, bo nagle chciał pomagać przy obowiązkach
i masz rację ,pogmatwane to
i nie wiem co dalej w tym właśnie problem że mam mentlik

[ Dodano: 2011-10-27, 20:55 ]
mąż miał mnie za osobę bliską Boga , modlącą się. I to prawda ,przez te lata ratowało mnie to przed załamaniem.
tylko ,że we mnie pękło.
przyznałam się mężowi ,że i ja nie byłam mu wierna ,ze nie jestem z kamienia i nie przetrzymałam.
mówi,że w takim razie jest mu łatwiej przede mną , bo uważał się za gorszego.
i nadal chce być mężem moim
a ja nie wiem czy można mu już wierzyć
mam paraliż

[lena]

dobrze ze zaczęlaś się leczyć jak piszesz

...właśnie nie bardzo rozumie,ale wydaje mi sie,że nie, ze leczyła sie kiedyś...
Czy kontynuujesz leczenie Aniu?

Pytałam ,czy załozyłas sprawę....
Rozumie,że poki co nie....i dobrze,bo jakże mozna podejmować tak poważne decyzje w stanie w jakim jestes?
Pogubiłaś sie, nie wiesz co dalej, masz mętlik ,wariujesz...więc?
Jak dla mnie jedyna poważna decyzja na ten czas,to zrobić porządek ze swoim życiem.
Spowiedź,jakaś terapia...leczenie,bo jeśli jak sama twierdzisz wpadasz w depresje to takowe konieczne.

Co do męża...niewiem,ale może w końcu przejrzał na oczy,może zrozumiał.
Skoro dałaś mu 2 miesiące na zastanowienie,to daj tak naprawde....jaki ma sens ten biskupi sąd.
Po za tym....zastanowienie swoja drogą,ale to nie wystarczy.
Terapia obowiązkowa.

Oboje macie bardzo duzo do zrobienia.

nadal chce być mężem moim
a ja nie wiem czy można mu już wierzyć
mam paraliż

Rozumię watpliwosci co do zaufania,ale czy Ty sama chciałabys aby był Twoim mężem?

dobrze ze zaczęlaś się leczyć jak piszesz

...właśnie nie bardzo rozumie,ale wydaje mi sie,że nie, ze leczyła sie kiedyś...
Czy kontynuujesz leczenie Aniu?

Pytałam ,czy załozyłas sprawę....
Rozumie,że poki co nie....i dobrze,bo jakże mozna podejmować tak poważne decyzje w stanie w jakim jestes?
Pogubiłaś sie, nie wiesz co dalej, masz mętlik ,wariujesz...więc?
Jak dla mnie jedyna poważna decyzja na ten czas,to zrobić porządek ze swoim życiem.
Spowiedź,jakaś terapia...leczenie,bo jeśli jak sama twierdzisz wpadasz w depresje to takowe konieczne.

Co do męża...niewiem,ale może w końcu przejrzał na oczy,może zrozumiał.
Skoro dałaś mu 2 miesiące na zastanowienie,to daj tak naprawde....jaki ma sens ten biskupi sąd.
Po za tym....zastanowienie swoja drogą,ale to nie wystarczy.
Terapia obowiązkowa.

Oboje macie bardzo duzo do zrobienia.

nadal chce być mężem moim
a ja nie wiem czy można mu już wierzyć
mam paraliż

Rozumię watpliwosci co do zaufania,ale czy Ty sama chciałabys aby był Twoim mężem?

[róża]

Cytat:

mój proboszcz proponował nadal separacjię żeby nie zbliżać się do męża i dać normalnie tak jak planowałam sprawę do sądu biskupiego

Aniu, a Ty piszesz o dwóch m-cach... Najpierw przemyśl, czy powrót będzie dobry dla Ciebie i Twoich dzieci (wracał już wiele razy), tu warto wziąć mocno pod uwagę opinię Proboszcza, może psychologa, bo pogubiłaś się...
Uważam, że jeśli powrót to na pewno nie za dwa m-ce, ale dwa ...lata.

Jeśli"sparaliżowany" chce pomóc choremu inaczej, efekt bardzo wątpliwy. Aniu, zadbaj póki co o siebie... Tylko o siebie ...i dzieci oczywiście .
Modlitwa wspólna - piękne to... Może zapowiedź lepszego, ale nie dziś, jutro... Gdzieś w dalekiej przyszłości.

Cytat:

mój proboszcz proponował nadal separacjię żeby nie zbliżać się do męża i dać normalnie tak jak planowałam sprawę do sądu biskupiego

Aniu, a Ty piszesz o dwóch m-cach... Najpierw przemyśl, czy powrót będzie dobry dla Ciebie i Twoich dzieci (wracał już wiele razy), tu warto wziąć mocno pod uwagę opinię Proboszcza, może psychologa, bo pogubiłaś się...
Uważam, że jeśli powrót to na pewno nie za dwa m-ce, ale dwa ...lata.

Jeśli"sparaliżowany" chce pomóc choremu inaczej, efekt bardzo wątpliwy. Aniu, zadbaj póki co o siebie... Tylko o siebie ...i dzieci oczywiście .
Modlitwa wspólna - piękne to... Może zapowiedź lepszego, ale nie dziś, jutro... Gdzieś w dalekiej przyszłości.

[Elżbieta1974]

POd Twoją obronę uciekamy się Święta Biozą Rodzicielko,
naszymi prośbami racz nie gardzić w potrzebach naszych.....

POd Twoją obronę uciekamy się Święta Biozą Rodzicielko,
naszymi prośbami racz nie gardzić w potrzebach naszych.....

[aniagkoszalin]

macie rację w tym, że trzeba czasu ,bo mam ogromny bałagan. Czasem myślę sobie ,że dlaczego takie doświadczenia i tak długo one trwają bez rozwiązania.
Jakby Bóg milczał. I czekał aż się załamię i upadnę.
Zaczęłam od powiedzenia sobie ,że nie chcę mieć kochanka i chcę się z tego wyleczyć.
Wczoraj miałam koszmarny dzień, ale dziś jest lepiej. Wstałam rano i odmówiłam jutrznię , którą od momentu mojego załamania odłożyłam na półkę a modliłam się od wielu lat niby.
,Poszłam do pracy i nie myślałam tyle o nim. mam nadzieję ,że dam radę a zacznę od modlitwy. Może nieporadnej ale cieszę się że chcę znów.

Co chodzi o męża ,to nie jestem wstanie podjąć decyzji, bo macie rację, nie jestem pewna czy to dobre dla mnie i dzieci wpuścić go. Nie tylko ja potrzebuję uleczenia ale i on.
A mąż myśli ,że wróci i damy radę. Ja już tak nie myślę, choć powiem teraz najbardziej szczerze jak potrafię.
Chciałabym mieć męża, ojca dla dzieci i nie czuć tej samotności w obowiązkach i czuć się bezpiecznie w codzienności i liczyć na pomoc mężczyzny.

Mąż nie wzbrania mi iść do sądu biskupiego , bo ja powiedziałam mu ,że nie idę po unieważnienie tylko prosić o rozeznanie Kościół ,w sprawie naszego sakramentu małżeństwa.

17 listopada jadę na rekolekcje i chcę tam zastanowić się , co mam dalej Boże robić?

cieszę się , bo od dawna nie miałam choć odrobiny ulgi w sercu, a dziś odrobinę jest dzięki Bogu lżej.

macie rację w tym, że trzeba czasu ,bo mam ogromny bałagan. Czasem myślę sobie ,że dlaczego takie doświadczenia i tak długo one trwają bez rozwiązania.
Jakby Bóg milczał. I czekał aż się załamię i upadnę.
Zaczęłam od powiedzenia sobie ,że nie chcę mieć kochanka i chcę się z tego wyleczyć.
Wczoraj miałam koszmarny dzień, ale dziś jest lepiej. Wstałam rano i odmówiłam jutrznię , którą od momentu mojego załamania odłożyłam na półkę a modliłam się od wielu lat niby.
,Poszłam do pracy i nie myślałam tyle o nim. mam nadzieję ,że dam radę a zacznę od modlitwy. Może nieporadnej ale cieszę się że chcę znów.

Co chodzi o męża ,to nie jestem wstanie podjąć decyzji, bo macie rację, nie jestem pewna czy to dobre dla mnie i dzieci wpuścić go. Nie tylko ja potrzebuję uleczenia ale i on.
A mąż myśli ,że wróci i damy radę. Ja już tak nie myślę, choć powiem teraz najbardziej szczerze jak potrafię.
Chciałabym mieć męża, ojca dla dzieci i nie czuć tej samotności w obowiązkach i czuć się bezpiecznie w codzienności i liczyć na pomoc mężczyzny.

Mąż nie wzbrania mi iść do sądu biskupiego , bo ja powiedziałam mu ,że nie idę po unieważnienie tylko prosić o rozeznanie Kościół ,w sprawie naszego sakramentu małżeństwa.

17 listopada jadę na rekolekcje i chcę tam zastanowić się , co mam dalej Boże robić?

cieszę się , bo od dawna nie miałam choć odrobiny ulgi w sercu, a dziś odrobinę jest dzięki Bogu lżej.

[Nirwanna]

[aniagkoszalin]

Ja przez te 8 miesięcy nagabywania faceta, nie zrezygnowałam ze spowiedzi i robiłam to nawet czasem co 2 dzień i szłam do komunie i upadałam i znów szłam do spowiedzi. Czasem miałam tygodnie gdy coś mi mówiło że to okropne co robię,że spotykam się z mężczyzną a póżniej biegnę do spowiedzi.
Może ktoś powiedzieć ,że nie miałam mocnego postanowienia poprawy i to prawda.
Ale była to jedyna nić, dzięki której wierzyłam i mówiłam Bogu ,tak jestem słaba , nie potrafię sama i prosiłam o ratunek.
A jednocześnie przestawałam, sądzić męża. Nie jestem inna. Jestem słaba, pomimo ,że przez 11 lat byłam wierna mężowi, to weszłam w to co on, gdy pękło we mnie ,bo wydawało mi się że więcej nie zniosę.

Ja przez te 8 miesięcy nagabywania faceta, nie zrezygnowałam ze spowiedzi i robiłam to nawet czasem co 2 dzień i szłam do komunie i upadałam i znów szłam do spowiedzi. Czasem miałam tygodnie gdy coś mi mówiło że to okropne co robię,że spotykam się z mężczyzną a póżniej biegnę do spowiedzi.
Może ktoś powiedzieć ,że nie miałam mocnego postanowienia poprawy i to prawda.
Ale była to jedyna nić, dzięki której wierzyłam i mówiłam Bogu ,tak jestem słaba , nie potrafię sama i prosiłam o ratunek.
A jednocześnie przestawałam, sądzić męża. Nie jestem inna. Jestem słaba, pomimo ,że przez 11 lat byłam wierna mężowi, to weszłam w to co on, gdy pękło we mnie ,bo wydawało mi się że więcej nie zniosę.

[kinga2]

[aniagkoszalin]

dlaczego tak trudno mi oddać się pod opiekę Jezusowi. Choć każdego dnia staram się prosić o pomoc w tym to mam z tym ogromne trudności.
Nie wiem jak wyciszyć w sobie żal i rozczarowanie. Choć chcę wierzyć ,że wszystko co się wydarzyło w moim życiu jest dobre ,to jednak moje emocje po 11 latach sakramentu małżeństwa, nie pozwalają mi się cieszyć. I gonię za ułudą szybko.
Strasznie mi ciężko. Bardzo jestem zmęczona tym smutkiem z którego nie potrafię o własnych siłach wyjść . A modlitwa dla mnie jest też ciężka.
Chciałabym się cieszyć z tego co mam i z tego czego nie mogę mieć.
Przerosły mnie te doświadczenia
A powrót męża wydaje mi się po tym wszystkim po ludzku nie możliwy.
Samej też mi ciężko a dzieciom przez to jeszcze bardziej.

dlaczego tak trudno mi oddać się pod opiekę Jezusowi. Choć każdego dnia staram się prosić o pomoc w tym to mam z tym ogromne trudności.
Nie wiem jak wyciszyć w sobie żal i rozczarowanie. Choć chcę wierzyć ,że wszystko co się wydarzyło w moim życiu jest dobre ,to jednak moje emocje po 11 latach sakramentu małżeństwa, nie pozwalają mi się cieszyć. I gonię za ułudą szybko.
Strasznie mi ciężko. Bardzo jestem zmęczona tym smutkiem z którego nie potrafię o własnych siłach wyjść . A modlitwa dla mnie jest też ciężka.
Chciałabym się cieszyć z tego co mam i z tego czego nie mogę mieć.
Przerosły mnie te doświadczenia
A powrót męża wydaje mi się po tym wszystkim po ludzku nie możliwy.
Samej też mi ciężko a dzieciom przez to jeszcze bardziej.

[kinga2]

[aniagkoszalin]

czuję że masz rację ,że trzeba czasu. Mi brakuje już cierpliwości , a niby minął tylko rok od wyprowadzki męża. To że chce wrócić to rok temu moje myślenie było inne a dziś z dystansu zobaczyłam chorego człowieka. Przez ten czas zobaczyłam też jak z powodu swoich słabośći ,potrafię odwracać się szybko od Boga.
No i dzieci, które tak bardzo chcą żeby tata spał w domu. Patrzą na mnie a mi serce pęka.
Myślę,że ja już nie mam wyboru bo albo zaufam albo zacznę po ludzku kombinować.

czuję że masz rację ,że trzeba czasu. Mi brakuje już cierpliwości , a niby minął tylko rok od wyprowadzki męża. To że chce wrócić to rok temu moje myślenie było inne a dziś z dystansu zobaczyłam chorego człowieka. Przez ten czas zobaczyłam też jak z powodu swoich słabośći ,potrafię odwracać się szybko od Boga.
No i dzieci, które tak bardzo chcą żeby tata spał w domu. Patrzą na mnie a mi serce pęka.
Myślę,że ja już nie mam wyboru bo albo zaufam albo zacznę po ludzku kombinować.