[Anita11]

Pisałam już wcześniej,ale teraz może opowiem co jest sednem mojego problemu.
Jestem wyczulona na nastroje mojego męża.Przeważnie jest dobrze,ale raz na jakiś czas dzieje sie coś dziwnego.Jego obrażenie się może trwać kilka dni,wcześniej nawet tygodni,wtedy kiedy byłam słabsza psychicznie. Wtedy nie obowiązują już żadne prawa.Nie odzywa się,ja nie mam prawa do niego podejść,zamyka sie w pokoju,po prostu mna gadzi. Czasem mnie szantażuje,taki emocjonalny szantaż.
Ostatnie zdarzenie miało miejsce kidy zwróciłam mu uwage,że źle odezwal sie do dziecka.Nazwał córkę małym g... dlatego że miał "swój zły humor".
Dlatego że mu się przeciwstawiłam ukarał mnie,powiedział że mnie tez może nauczyć dyscypliny. Następnie wylał zrobiona mu przeze mnie herbatę do zlewu i nie tknął przygotowanego śniadania. bardzo mnie to zabolało. Zawsze wtedy kiedy to sie dzieje mam kule w gardle.Próbowałam powiedzieć mu że jeśli nie będzie miał do mnie szacunku to nie będziemy razem. On na to :"No i dobrze ,mam w d..jak się czujesz".Dzien wczesniej,nawet kwadrans wczesniej mówil mi po przebudzeniu,że mnie kocha. Było juz między nami lepiej a tu nagle znów.
Pamiętam kiedys jak córka miała miesiąc i przeciwstawiłam mu sie w tym,że założyłam jej kaftanik,a on był temu przeciwny. Powiedział mi że teraz sama juz bede ją wychowywać. Tamtej nocy mała miała silny atak kolki,płakała cała noc,ja ja nosiłam,a on nawet nie wstał kiedy go poprosiłam o pomoc. Potem chciałam jechac na pogotowie i on mnie nie zawiózł,mimo,że płakałam i prosiłam go. Cały czas byl nie wzruszony. Zawołałam szwagra i to szwagier pojechał ze mna do szpitala. Nasępnego dnia mój mąż wyprowadził sie z domu,a wcześniej usłyszałam WSZYSTKO co kobieta może usłyszeć najgorszego.I to była kara za to że zawołałam szwagra.
Po jakims tygodniu wrócił,ale wtedy sporo przeszłami przypłaciłam to depresją. Na szczęście depresja jest za mną.
A w moim małżenstwie te epizody stały sie łagodniejsze kiedy ja jesem silniejsza i kiedy mąż zaczął chodzic do kościoła.
Po tym wydarzeniu kilka dni temu nie odzywam sie do niego,on próbował udawac że nic sie nie stało,a kiedy na to nie poszłam nie próbuje przeprosić ani nic.
Zna ktoś może jakąś dobra pania psycholog od przemocy z Gorzowa Wielkopolskiego.Najlepiej wierzącą.
Prosze Was sycharki o pomoc w modlitwie i świadomośc że nie jestem sama.
Moja rodzina uważa że skoro nie bije tonie dziej sie nic złego,że on juz tak ma i już. W koncu jest pracowity,nie pije i na co dzień jest dobrym mężem i ojcem.

Pisałam już wcześniej,ale teraz może opowiem co jest sednem mojego problemu.
Jestem wyczulona na nastroje mojego męża.Przeważnie jest dobrze,ale raz na jakiś czas dzieje sie coś dziwnego.Jego obrażenie się może trwać kilka dni,wcześniej nawet tygodni,wtedy kiedy byłam słabsza psychicznie. Wtedy nie obowiązują już żadne prawa.Nie odzywa się,ja nie mam prawa do niego podejść,zamyka sie w pokoju,po prostu mna gadzi. Czasem mnie szantażuje,taki emocjonalny szantaż.
Ostatnie zdarzenie miało miejsce kidy zwróciłam mu uwage,że źle odezwal sie do dziecka.Nazwał córkę małym g... dlatego że miał "swój zły humor".
Dlatego że mu się przeciwstawiłam ukarał mnie,powiedział że mnie tez może nauczyć dyscypliny. Następnie wylał zrobiona mu przeze mnie herbatę do zlewu i nie tknął przygotowanego śniadania. bardzo mnie to zabolało. Zawsze wtedy kiedy to sie dzieje mam kule w gardle.Próbowałam powiedzieć mu że jeśli nie będzie miał do mnie szacunku to nie będziemy razem. On na to :"No i dobrze ,mam w d..jak się czujesz".Dzien wczesniej,nawet kwadrans wczesniej mówil mi po przebudzeniu,że mnie kocha. Było juz między nami lepiej a tu nagle znów.
Pamiętam kiedys jak córka miała miesiąc i przeciwstawiłam mu sie w tym,że założyłam jej kaftanik,a on był temu przeciwny. Powiedział mi że teraz sama juz bede ją wychowywać. Tamtej nocy mała miała silny atak kolki,płakała cała noc,ja ja nosiłam,a on nawet nie wstał kiedy go poprosiłam o pomoc. Potem chciałam jechac na pogotowie i on mnie nie zawiózł,mimo,że płakałam i prosiłam go. Cały czas byl nie wzruszony. Zawołałam szwagra i to szwagier pojechał ze mna do szpitala. Nasępnego dnia mój mąż wyprowadził sie z domu,a wcześniej usłyszałam WSZYSTKO co kobieta może usłyszeć najgorszego.I to była kara za to że zawołałam szwagra.
Po jakims tygodniu wrócił,ale wtedy sporo przeszłami przypłaciłam to depresją. Na szczęście depresja jest za mną.
A w moim małżenstwie te epizody stały sie łagodniejsze kiedy ja jesem silniejsza i kiedy mąż zaczął chodzic do kościoła.
Po tym wydarzeniu kilka dni temu nie odzywam sie do niego,on próbował udawac że nic sie nie stało,a kiedy na to nie poszłam nie próbuje przeprosić ani nic.
Zna ktoś może jakąś dobra pania psycholog od przemocy z Gorzowa Wielkopolskiego.Najlepiej wierzącą.
Prosze Was sycharki o pomoc w modlitwie i świadomośc że nie jestem sama.
Moja rodzina uważa że skoro nie bije tonie dziej sie nic złego,że on juz tak ma i już. W koncu jest pracowity,nie pije i na co dzień jest dobrym mężem i ojcem.

[Mirakulum]

dołaczę Twoja intencję na dzisiejszą modlitwę skypowej grupy modlitewnej

dołaczę Twoja intencję na dzisiejszą modlitwę skypowej grupy modlitewnej

[kinga2]

[Mirela]

Serdecznie Witam!

Bardzo współczuję ...
Bardzo dawno temu napisałam na forum słowo pajacowanie.
Jestem na innym etapie przeżywania trudnych sytuacji. Moze to zabrzmi bezdusznie...ale "śmieszy"mnie jednocześnie współczuje osobie pajacującej. Taka trudna sytuacja jaką doświadczasz wynika oczywiście z czegoś...z reguły braku miłości ( niekoniecznie w tej chwili), to się nagromadziło .
Nie bede bawić się w analize...nie mam mgr . w tej dziedzinie.
Jedno co przyszło mi do głowy z powodu mojej przekory znając siebie, pewno bym zajęła się soba i dziećmi , z całą pewnościa nie pozwoliłabym sobie na usunięcie uśmiechiu z twarzy...a chociażby dlatego ,żeby nie dac satysfakcji przewagi...satysfakcji i przekonania ,że jestem bezbronna, zapłakana , bezsilna ...a ktoś z tego czerpie ...właśnie co?satysfakcje? raczej myślę wyrzuty sumienia , zaniżone poczucie wartości...
Twój mąż zdaje sobie sprawę ,że Twoje szczęście jest uzależnione od niego, a to juz jest nie tak...jak Pan Bóg chce ...
Myślę sobie,że mąż zdaje sobie sprawę ,ze nie potrafi kochac i sprawę z tego ,że krzywdzi.
Oczywiscie żeby nie ponieść konsekwencji wtedy zaczyna sie zrzucanie winy w rózny sposób, posredni , bezposredn...Najpierw agresja słowna, potem szantaz do coraz ciekawszych akrobacji...
STOP
Masz prawo na normalność i spokój dla siebie i dzieci....Pomyśl o tym...i nie chodzi o bunt.
Chodzi o normalność...
Ni e pozwól się zastraszać , idź na terapie, pracuj nad soba z Jezusem najlepszym przyjacielem na świecie...Mój Boze...ile jest cudów na świecie, które są warte naszej uwagi , które nam daje na sz Pan I Bóg...
Jesteś cudowna istotą , bardzo dzielną...uwierz w to ,że jest mnóstwo pienych rzeczy które czekaja na Ciebie...

W moim zyciu było różnie...też rozpaczałam , byłam w depresji, przechodziłam trudne doświadczenia....ale kiedy pojawił sie Bóg wszystko stopniowo zmienia....najpierw we mnie i świat stał się cudowny...i dalej się staje...
Życze Ci odkrycia w sobie Boga który szuka odpocznienia w Twoim sercu, odkrycie Boga w Twoich dzieciach które czekaja n a najdrobniejszy uśmiech mamy, na jej normlność , spokój i poukładanie wew....
Z BOGIEM WSZYSTKO JEST MOŻLIWE...NIE JESTES SAMA

Poniewaz bardzo Cię rozumiem wspieram , jestem ...
Kiedys nie wierzyłam ,że moge być szczęśliwa....kiedyś nie wierzyłam ,że Bóg oferuje mi coś lepszego...TERAZ JEST INACZEJ,:) CHWAŁA PANU BOGU

Wiele dobra życzę ...
Pamiętam w modlitwie

Serdecznie Witam!

Bardzo współczuję ...
Bardzo dawno temu napisałam na forum słowo pajacowanie.
Jestem na innym etapie przeżywania trudnych sytuacji. Moze to zabrzmi bezdusznie...ale "śmieszy"mnie jednocześnie współczuje osobie pajacującej. Taka trudna sytuacja jaką doświadczasz wynika oczywiście z czegoś...z reguły braku miłości ( niekoniecznie w tej chwili), to się nagromadziło .
Nie bede bawić się w analize...nie mam mgr . w tej dziedzinie.
Jedno co przyszło mi do głowy z powodu mojej przekory znając siebie, pewno bym zajęła się soba i dziećmi , z całą pewnościa nie pozwoliłabym sobie na usunięcie uśmiechiu z twarzy...a chociażby dlatego ,żeby nie dac satysfakcji przewagi...satysfakcji i przekonania ,że jestem bezbronna, zapłakana , bezsilna ...a ktoś z tego czerpie ...właśnie co?satysfakcje? raczej myślę wyrzuty sumienia , zaniżone poczucie wartości...
Twój mąż zdaje sobie sprawę ,że Twoje szczęście jest uzależnione od niego, a to juz jest nie tak...jak Pan Bóg chce ...
Myślę sobie,że mąż zdaje sobie sprawę ,ze nie potrafi kochac i sprawę z tego ,że krzywdzi.
Oczywiscie żeby nie ponieść konsekwencji wtedy zaczyna sie zrzucanie winy w rózny sposób, posredni , bezposredn...Najpierw agresja słowna, potem szantaz do coraz ciekawszych akrobacji...
STOP
Masz prawo na normalność i spokój dla siebie i dzieci....Pomyśl o tym...i nie chodzi o bunt.
Chodzi o normalność...
Ni e pozwól się zastraszać , idź na terapie, pracuj nad soba z Jezusem najlepszym przyjacielem na świecie...Mój Boze...ile jest cudów na świecie, które są warte naszej uwagi , które nam daje na sz Pan I Bóg...
Jesteś cudowna istotą , bardzo dzielną...uwierz w to ,że jest mnóstwo pienych rzeczy które czekaja na Ciebie...

W moim zyciu było różnie...też rozpaczałam , byłam w depresji, przechodziłam trudne doświadczenia....ale kiedy pojawił sie Bóg wszystko stopniowo zmienia....najpierw we mnie i świat stał się cudowny...i dalej się staje...
Życze Ci odkrycia w sobie Boga który szuka odpocznienia w Twoim sercu, odkrycie Boga w Twoich dzieciach które czekaja n a najdrobniejszy uśmiech mamy, na jej normlność , spokój i poukładanie wew....
Z BOGIEM WSZYSTKO JEST MOŻLIWE...NIE JESTES SAMA

Poniewaz bardzo Cię rozumiem wspieram , jestem ...
Kiedys nie wierzyłam ,że moge być szczęśliwa....kiedyś nie wierzyłam ,że Bóg oferuje mi coś lepszego...TERAZ JEST INACZEJ,:) CHWAŁA PANU BOGU

Wiele dobra życzę ...
Pamiętam w modlitwie

[monikabg]

Jestem z Toba i będę sie modlić za Was...

Jestem z Toba i będę sie modlić za Was...

[Anita11]

Dziękuje za odzew.
Za to,że są tu osoby ,które jednak zareagowały.
Kinga2 dziękuję Ci nie tylko za siebie,ale obserwując forum zauważyłam,że zauważasz i pomagasz nie tylko starym i ciekawym użytkownikom ale także nam,którzy tu z rozpaczą zaglądamy i szukamy pomocy chociaż już niektórym znudziły sie tematy lub może nie maja ochoty poznawać innych ludzi. I Ty tej pomocy udzielasz,dostrzegasz każdy maleńki post nawet te zgubione wśród innych.
Dziękuję również za Wasza modlitwy i za szczerość. Dziękuję za wrażliwość tym,którzy zadali sobie trochę wysiłku i odpowiedzieli na mój post. Bo uważam ,że każdy jest tutaj ważny i tak samo zasługujący na pomoc.
Mój post pisałam w wielkim bólu i pod wpływem chwili. Takie uczucia niestety sa w sytuacjach związanych z przemocą. Ale też muszę powiedzieć,że na co dzien jestem UŚMIECHNIĘTA ,NIE PŁACZĘ PRZY MĘŻU,MAM WŁASNE ZDANIE i już dawno skończyłam z poniżaniem się. WIEM,ŻE JESTEM DZIECKIEM BOGA,GODNYM TEGO SAMEGO CO INNE JEGO DZIECI
Mimo to czasem cierpię i dlatego napisałam tutaj. I chciałam powiedzieć tym którzy się za mnie modlili,że Bóg działa naprawdę i wyjątkowo zadziałał wtedy kiedy modliliście się za mnie grupą. Nie mówię tu o moim mężu bo to pewnie jeszcze daleka droga,ale o tym co Jezus działa w moim życiu. To niesamowite.Doświadczyłam osobistej miłości Boga.

Odwzajemniam się modlitwą.

Dziękuje za odzew.
Za to,że są tu osoby ,które jednak zareagowały.
Kinga2 dziękuję Ci nie tylko za siebie,ale obserwując forum zauważyłam,że zauważasz i pomagasz nie tylko starym i ciekawym użytkownikom ale także nam,którzy tu z rozpaczą zaglądamy i szukamy pomocy chociaż już niektórym znudziły sie tematy lub może nie maja ochoty poznawać innych ludzi. I Ty tej pomocy udzielasz,dostrzegasz każdy maleńki post nawet te zgubione wśród innych.
Dziękuję również za Wasza modlitwy i za szczerość. Dziękuję za wrażliwość tym,którzy zadali sobie trochę wysiłku i odpowiedzieli na mój post. Bo uważam ,że każdy jest tutaj ważny i tak samo zasługujący na pomoc.
Mój post pisałam w wielkim bólu i pod wpływem chwili. Takie uczucia niestety sa w sytuacjach związanych z przemocą. Ale też muszę powiedzieć,że na co dzien jestem UŚMIECHNIĘTA ,NIE PŁACZĘ PRZY MĘŻU,MAM WŁASNE ZDANIE i już dawno skończyłam z poniżaniem się. WIEM,ŻE JESTEM DZIECKIEM BOGA,GODNYM TEGO SAMEGO CO INNE JEGO DZIECI
Mimo to czasem cierpię i dlatego napisałam tutaj. I chciałam powiedzieć tym którzy się za mnie modlili,że Bóg działa naprawdę i wyjątkowo zadziałał wtedy kiedy modliliście się za mnie grupą. Nie mówię tu o moim mężu bo to pewnie jeszcze daleka droga,ale o tym co Jezus działa w moim życiu. To niesamowite.Doświadczyłam osobistej miłości Boga.

Odwzajemniam się modlitwą.

[Danka 9]

Witaj, i jak poszukiwanie pomocy?

Z Panem Bogiem.

Witaj, i jak poszukiwanie pomocy?

Z Panem Bogiem.

[Anita11]

No nareszcie mogę odpowiedzieć:) Najpierw burza wyłączyła mi prąd na kilka dni a potem problemy z internetem.No ale jestem.
Kochana Danko szukałam i znalazłam pomoc. Wprawdzie nie mogę uczestniczyć w spotkaniach cotygodniowych bo ale pomogła mi pani psycholog,z która mam kontakt i zwróciłam się do niebieskiej linii.
Jednocześnie pogłębiam modlitwę i jestem we wspólnocie chrześcijańskiej.Moja pewnosc siebie wzrosła sporo.Mam świadomość ,ze czeka mnie jeszcze mnóstwo pracy i wiele przykrych zdarzeń w małżeństwie. Na razie mój maż widząc mój szacunek do siebie sam nabiera do mnie szacunku.Uświadomiłam go,że istnieje przemoc psychiczna. Po głebokiej modlitwie i oddaniu tego Bogu opowiedziałam mu jak sie czuję kiedy on zachowuje sie w ten sposób.Co dziwne nie wyśmiał mnie i nie zignorował problemu. Mam takie postanowienie,ze poprzez zmianę siebie spróbuje zrobić ,naprawić to co mogę i WIEM ŻE NIE MAM TAKIEJ MOCY ABY ZMIENIĆ SWOJEGO MĘŻA. Nie łudzę się,dlatego oddaje to Bogu ,który wszystko może.A jeśli tak się zdarzy,że nadal będę żyła w strachu pozostanie separacja.
Chciałabym poprosić tu Ciebie Danko abys odpisała mimo ze tak długo czekałas na odpowiedź i opowiedziała o sobie lub nakierowała mnie na swój watek na forum.

I jeszcze jedno często czytam,że osoby doznające przemocy które się tu zgłaszają odsyłane sa do niebieskiej linii i to jest dobre bo sama widze jak wiele mi to uśwaidomiło. Tylko,że tam brakuje jednej podstawowej sprawy:chrzescijanskiego podejścia.

Tutaj jest forum które ratuje małżeństwo,zgodne z nauką Jezusa i ja oraz inne osoby doznające przemocy tez chcemy tutaj być.Nie tylko w grupie wsparcia.Ale ja tutaj znalazłam wiele mądrości,z której chciałabym czerpać.Co o tym myślicie?

No nareszcie mogę odpowiedzieć:) Najpierw burza wyłączyła mi prąd na kilka dni a potem problemy z internetem.No ale jestem.
Kochana Danko szukałam i znalazłam pomoc. Wprawdzie nie mogę uczestniczyć w spotkaniach cotygodniowych bo ale pomogła mi pani psycholog,z która mam kontakt i zwróciłam się do niebieskiej linii.
Jednocześnie pogłębiam modlitwę i jestem we wspólnocie chrześcijańskiej.Moja pewnosc siebie wzrosła sporo.Mam świadomość ,ze czeka mnie jeszcze mnóstwo pracy i wiele przykrych zdarzeń w małżeństwie. Na razie mój maż widząc mój szacunek do siebie sam nabiera do mnie szacunku.Uświadomiłam go,że istnieje przemoc psychiczna. Po głebokiej modlitwie i oddaniu tego Bogu opowiedziałam mu jak sie czuję kiedy on zachowuje sie w ten sposób.Co dziwne nie wyśmiał mnie i nie zignorował problemu. Mam takie postanowienie,ze poprzez zmianę siebie spróbuje zrobić ,naprawić to co mogę i WIEM ŻE NIE MAM TAKIEJ MOCY ABY ZMIENIĆ SWOJEGO MĘŻA. Nie łudzę się,dlatego oddaje to Bogu ,który wszystko może.A jeśli tak się zdarzy,że nadal będę żyła w strachu pozostanie separacja.
Chciałabym poprosić tu Ciebie Danko abys odpisała mimo ze tak długo czekałas na odpowiedź i opowiedziała o sobie lub nakierowała mnie na swój watek na forum.

I jeszcze jedno często czytam,że osoby doznające przemocy które się tu zgłaszają odsyłane sa do niebieskiej linii i to jest dobre bo sama widze jak wiele mi to uśwaidomiło. Tylko,że tam brakuje jednej podstawowej sprawy:chrzescijanskiego podejścia.

Tutaj jest forum które ratuje małżeństwo,zgodne z nauką Jezusa i ja oraz inne osoby doznające przemocy tez chcemy tutaj być.Nie tylko w grupie wsparcia.Ale ja tutaj znalazłam wiele mądrości,z której chciałabym czerpać.Co o tym myślicie?

[Mirakulum]

[Danka 9]

Cytat:

Na razie mój maż widząc mój szacunek do siebie sam nabiera do mnie szacunku.Uświadomiłam go,że istnieje przemoc psychiczna. Po głebokiej modlitwie i oddaniu tego Bogu opowiedziałam mu jak sie czuję kiedy on zachowuje sie w ten sposób.Co dziwne nie wyśmiał mnie i nie zignorował problemu. Mam takie postanowienie,ze poprzez zmianę siebie spróbuje zrobić ,naprawić to co mogę i WIEM ŻE NIE MAM TAKIEJ MOCY ABY ZMIENIĆ SWOJEGO MĘŻA.

Witaj, baardzo miło Cie czytac, serce rośnie jak czytam, ze kolejna osoba radzi sobie z problemem.
Co do bycia i pisania na forum zgadzam sie z Miraculum, odsyłamy tylko dlatego ze z autopsji wiemy, ze samo radzenie i pisanie na odleglosc nie załatwi poważnego problemu jaką jest przemoc.

Cytat:

W końcu też jesteś sycharkiem i za jakiś czas twoja wiedza i Twoje świadectwo pomoże komuś innemu

juz tak sie dzieje z pewnością!
Z panem Bogiem.

Cytat:

Na razie mój maż widząc mój szacunek do siebie sam nabiera do mnie szacunku.Uświadomiłam go,że istnieje przemoc psychiczna. Po głebokiej modlitwie i oddaniu tego Bogu opowiedziałam mu jak sie czuję kiedy on zachowuje sie w ten sposób.Co dziwne nie wyśmiał mnie i nie zignorował problemu. Mam takie postanowienie,ze poprzez zmianę siebie spróbuje zrobić ,naprawić to co mogę i WIEM ŻE NIE MAM TAKIEJ MOCY ABY ZMIENIĆ SWOJEGO MĘŻA.

Witaj, baardzo miło Cie czytac, serce rośnie jak czytam, ze kolejna osoba radzi sobie z problemem.
Co do bycia i pisania na forum zgadzam sie z Miraculum, odsyłamy tylko dlatego ze z autopsji wiemy, ze samo radzenie i pisanie na odleglosc nie załatwi poważnego problemu jaką jest przemoc.

Cytat:

W końcu też jesteś sycharkiem i za jakiś czas twoja wiedza i Twoje świadectwo pomoże komuś innemu

juz tak sie dzieje z pewnością!
Z panem Bogiem.

[Pollyanna]

Sunshine, co masz na mysli konkretnie piszac "szacunek do siebie".

Tez zyje w agresywnym i przemocowym zwiazku i kiedy ludzie mowia mi musisz znalezc cos swojego, zeby zajac sie soba, nie bardzo rozumiem o co chodzi, jakos nie moge tego znalezc w sobie. Dlatego tak dopytuje, bo szukam wskazowek i sposobow innych, moze wsrod nich znajde swoj.

Spotykam sie z psychologiem z niebieskie linii i chodze na spotkania grupy wsparcia, jestem bardzo zadowolona, sa to profesjonalisci i naprawde chca pomoc.

Sunshine, co masz na mysli konkretnie piszac "szacunek do siebie".

Tez zyje w agresywnym i przemocowym zwiazku i kiedy ludzie mowia mi musisz znalezc cos swojego, zeby zajac sie soba, nie bardzo rozumiem o co chodzi, jakos nie moge tego znalezc w sobie. Dlatego tak dopytuje, bo szukam wskazowek i sposobow innych, moze wsrod nich znajde swoj.

Spotykam sie z psychologiem z niebieskie linii i chodze na spotkania grupy wsparcia, jestem bardzo zadowolona, sa to profesjonalisci i naprawde chca pomoc.

[Anita11]

Wcześniej biłam się z myślami,że może powinnam zostawić męża,szukać innego mężczyzny ale po tym jak znalazłam Sychar znalazłam tez spokój,że jestem na właściwej drodze. Codziennie mówię do Boga to co akurat czuję. Dzięki Wam zaczęłam słuchać ks. Pawlukiewicza i tam usłyszałam,że mam zawsze być sobą,nie nakładać w modlitwie żadnej maski tylko krzyczeć do Boga prawdę ,to co akurat czuję.
W moim małżeństwie wydarzyły się piękne rzeczy odkąd wróciłam do Boga.Oczywiście problem nadal trwa,ale ja już jestem inna. Ostatnio mąż szukał zaczepki i skrytykował moja wiarę. Po wielu pięknych tygodniach,wspólnej Mszy,zaakceptowaniu mojego wyjazdu na rekolekcje i wielu innych dowodach,ze nie ma nic przeciwko po prostu pewnego dnia wyśmiał moją wiarę.

To zabolało.I to bardzo.W każdym razie nie pozwoliłam na dłuższe wywody. Po prostu wyszłam.Powiedziałam mu tylko,że nie mam się czego wstydzić bo nie robię nic złego.

Co to za czasy kiedy męża przeraża to ,że jego żona ściąga sobie pieśni Miłości Ukrzyżowanej.
Ciężko mi było z tym i cały czas jest. Ale tak musi być. Kocham męża ale to Bóg nigdy mnie nie opuścił i czyni w moim życiu wielkie rzeczy.I przecież pogłębiając relację z Bogiem wzmacniam nasze małżeństwo. Tym bardziej maż może być doświadczyć mojej wierności i miłości. A jednak jest jak jest. A jak u Was współmałżonek reaguje na Waszą wiarę? Jak sobie radzicie z taka krytyką?

[ Dodano: 2011-09-27, 11:10 ]
szacunek do siebie pokazuje w ten sposób,że po pierwsze zaczęłam wierzyć w to,że jestem osobą tak samo ważną jak mąż. Sama w to wierzę i jestem o tym przekonana,że to w nim jest problem ,że stosuje przemoc,NA KTÓRĄ JA NIE ZASŁUGUJĘ.
A jemu pokazuje to w taki sposób,że nie puszczam mimo uszu drobnych uwag które godza w moja godnośc np. głupich żartów,wyrażeń itp.Kiedy on zaczyna swoje doszukiwanie sie to wychodzę(wcześniej siedziałam i dawałam po sobie jeździć)Nie wchodzę w niepotrzebne dyskusje,nie dolewam oliwy do ognia,ale też nie okazuję strachu tak jak kiedyś. Reaguję za to na jakieś poniżające stwierdzenie,ale krótko i spokojnie,z godnością.Tzn nie zaczynam trajkotać i narzekać tylko krótko i na temat. Sama sie tego dopiero uczę także jakbyś miała jakieś rady jak Ty sobie radzić i co Tobie radzi Twój psycholog o chętnie posłucham.
Tutaj przeczytałam taka mądra radę. Ktoś napisał,żeby wyobrazić sobie ,ze zamiast męza stoi jakas obca osoba i jak wtedy bys zareagowała na słowa z jego strony?
Np. w pracy ktos mówi:"ale z Ciebie sierota" I co bys na to odpowiedziała? Albo w kolejce za Tobą ktoś mówi:"ale Pani brzydka" i co bys na to odpowiedziała?
A przecież mąż jest bliższą osoba i nie po to jest aby mnie czy Ciebie deptać

Wcześniej biłam się z myślami,że może powinnam zostawić męża,szukać innego mężczyzny ale po tym jak znalazłam Sychar znalazłam tez spokój,że jestem na właściwej drodze. Codziennie mówię do Boga to co akurat czuję. Dzięki Wam zaczęłam słuchać ks. Pawlukiewicza i tam usłyszałam,że mam zawsze być sobą,nie nakładać w modlitwie żadnej maski tylko krzyczeć do Boga prawdę ,to co akurat czuję.
W moim małżeństwie wydarzyły się piękne rzeczy odkąd wróciłam do Boga.Oczywiście problem nadal trwa,ale ja już jestem inna. Ostatnio mąż szukał zaczepki i skrytykował moja wiarę. Po wielu pięknych tygodniach,wspólnej Mszy,zaakceptowaniu mojego wyjazdu na rekolekcje i wielu innych dowodach,ze nie ma nic przeciwko po prostu pewnego dnia wyśmiał moją wiarę.

To zabolało.I to bardzo.W każdym razie nie pozwoliłam na dłuższe wywody. Po prostu wyszłam.Powiedziałam mu tylko,że nie mam się czego wstydzić bo nie robię nic złego.

Co to za czasy kiedy męża przeraża to ,że jego żona ściąga sobie pieśni Miłości Ukrzyżowanej.
Ciężko mi było z tym i cały czas jest. Ale tak musi być. Kocham męża ale to Bóg nigdy mnie nie opuścił i czyni w moim życiu wielkie rzeczy.I przecież pogłębiając relację z Bogiem wzmacniam nasze małżeństwo. Tym bardziej maż może być doświadczyć mojej wierności i miłości. A jednak jest jak jest. A jak u Was współmałżonek reaguje na Waszą wiarę? Jak sobie radzicie z taka krytyką?

[ Dodano: 2011-09-27, 11:10 ]
szacunek do siebie pokazuje w ten sposób,że po pierwsze zaczęłam wierzyć w to,że jestem osobą tak samo ważną jak mąż. Sama w to wierzę i jestem o tym przekonana,że to w nim jest problem ,że stosuje przemoc,NA KTÓRĄ JA NIE ZASŁUGUJĘ.
A jemu pokazuje to w taki sposób,że nie puszczam mimo uszu drobnych uwag które godza w moja godnośc np. głupich żartów,wyrażeń itp.Kiedy on zaczyna swoje doszukiwanie sie to wychodzę(wcześniej siedziałam i dawałam po sobie jeździć)Nie wchodzę w niepotrzebne dyskusje,nie dolewam oliwy do ognia,ale też nie okazuję strachu tak jak kiedyś. Reaguję za to na jakieś poniżające stwierdzenie,ale krótko i spokojnie,z godnością.Tzn nie zaczynam trajkotać i narzekać tylko krótko i na temat. Sama sie tego dopiero uczę także jakbyś miała jakieś rady jak Ty sobie radzić i co Tobie radzi Twój psycholog o chętnie posłucham.
Tutaj przeczytałam taka mądra radę. Ktoś napisał,żeby wyobrazić sobie ,ze zamiast męza stoi jakas obca osoba i jak wtedy bys zareagowała na słowa z jego strony?
Np. w pracy ktos mówi:"ale z Ciebie sierota" I co bys na to odpowiedziała? Albo w kolejce za Tobą ktoś mówi:"ale Pani brzydka" i co bys na to odpowiedziała?
A przecież mąż jest bliższą osoba i nie po to jest aby mnie czy Ciebie deptać

[Pollyanna]

Sunshine, dzieki za odpowiedz-:)

Jezeli chodzi o wiare, to staram sie, uczestnicze w niedzielnej Mszy Swietej i modle sie wtedy, kiedy czuje taka potrzebe, ale to jest bardziej taka modlitwa w samochodzie, kiedy jestem w ladnym miejscu. Ostatnio slucham tez Radia Maryja, glownie modlitw i audycji. Czasami potrafie zajechac po drodze do kosciola i chwile sie pomodlic. Pracuje zawodowo, wracam pozno z pracy i zajmuje sie dziecmi, jakos trudno mi znalezc czas na inna forme modlitwy, pewnie to tylko wymowka. Moj maz traktuje wiare bardzo powierzchownie. Ostatnio siedzielismy razem z corka, mowie, ze bylysmy w niedziele na Mszy Swietej, a maz sie mnie pyta i co pokazalas sie ksiedzu. Czesto tez slysze, ze modle sie pod figura, a diabla nosze za skora, i nie jest to niestety powiedziane w takiej delikatnej formie, jak ja to przedstawilam.

Widze, ze jestem uzalezniona od meza emocjonalnie, probuje znalezc cos swojego, ale trudno mi, bo nie mam na to czasu, praca, dom, dzieci i juz jest 22:00. Czasami jestem tak spieta, ze nawet nie rozumiem co czytam, wiec przestalam, mam problemy z koncentracja.

Bylam ostatnio na warsztatach organizowanych przez niebieska linie p.t. "Porozmawiaj ze mna", bardzo otworzyly mi te warsztaty oczy, zobaczylam wlasne bledy, ktore popelniam w rozmowie z mezem. Zrozumialam, ze wazne jest aby zawsze zastanowic sie co czuje, co chce i potrafic to w sposob jasny i bez zarzutow przedstawic. Musze pracowac nas soba i swoimi emocjami, a czas pewnie pokaze jak sie moje zycie ulozy. Nie zmienie zachowan meza, bo on nie chce tego, nie chce psychologa, terapii malzenskiej, itp.

Milego dnia.

Sunshine, dzieki za odpowiedz-:)

Jezeli chodzi o wiare, to staram sie, uczestnicze w niedzielnej Mszy Swietej i modle sie wtedy, kiedy czuje taka potrzebe, ale to jest bardziej taka modlitwa w samochodzie, kiedy jestem w ladnym miejscu. Ostatnio slucham tez Radia Maryja, glownie modlitw i audycji. Czasami potrafie zajechac po drodze do kosciola i chwile sie pomodlic. Pracuje zawodowo, wracam pozno z pracy i zajmuje sie dziecmi, jakos trudno mi znalezc czas na inna forme modlitwy, pewnie to tylko wymowka. Moj maz traktuje wiare bardzo powierzchownie. Ostatnio siedzielismy razem z corka, mowie, ze bylysmy w niedziele na Mszy Swietej, a maz sie mnie pyta i co pokazalas sie ksiedzu. Czesto tez slysze, ze modle sie pod figura, a diabla nosze za skora, i nie jest to niestety powiedziane w takiej delikatnej formie, jak ja to przedstawilam.

Widze, ze jestem uzalezniona od meza emocjonalnie, probuje znalezc cos swojego, ale trudno mi, bo nie mam na to czasu, praca, dom, dzieci i juz jest 22:00. Czasami jestem tak spieta, ze nawet nie rozumiem co czytam, wiec przestalam, mam problemy z koncentracja.

Bylam ostatnio na warsztatach organizowanych przez niebieska linie p.t. "Porozmawiaj ze mna", bardzo otworzyly mi te warsztaty oczy, zobaczylam wlasne bledy, ktore popelniam w rozmowie z mezem. Zrozumialam, ze wazne jest aby zawsze zastanowic sie co czuje, co chce i potrafic to w sposob jasny i bez zarzutow przedstawic. Musze pracowac nas soba i swoimi emocjami, a czas pewnie pokaze jak sie moje zycie ulozy. Nie zmienie zachowan meza, bo on nie chce tego, nie chce psychologa, terapii malzenskiej, itp.

Milego dnia.

[kinga2]